คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปิดเรื่องหลุดโลก
ผมนั้นมีื่อว่า โบรูทอน ฮาราะวะ เป็นนที่นิสัยี(มั้นะ?) อายุ17 อยู่ั้นม.6 อ
โรเรียนื่อั อีวาสโนราฟฮะเ ึ่เป็นรร.อนรวยทั่ประเทศนี้เอ
ผมมีน้อสาว
ื่อ โนโมริ ฮาราวะะ อายุ13 อยู่ั้นม.2อรร.เียวัน ผมเป็นนผิวาว ผมำ าเียวผสม
แ(ไม่ใ่สัว์ประหลานะ) สูราวๆ175ม. หนั62.
น้อผมเอ็หน้าาล้ายๆัน
ือผิวาว ผมำ(ไว้ผมยาว) แ่าเียวผสมฟ้า(ไม่ใ่เอเลี่ยนนะ)
ผมอาศัยฤหาสน์นายัษ์
(ประมาั้นล่าออนโให่) ส่วนน้อผมอยู่ในฤหาสน์ใล้ัน(นาเท่าัน)
อะ
แน่นอน ฤหาสน์ทั้2หลัอยู่ในเบ้านที่เป็นสมบัิพ่อแม่ผมที่เสียไปแล้ว
“ฮ้าว” ผมื่นึ้นมา ูนาฬิา “8โมหรือ” ผมิ
แล้ว็เหม่อไป ทันในั้น!ผมลุ
ึ้นแล้วพูว่า”เฮ้ย! 8โมแล้วหรือ *บหายแล้ว!! วันนี้มันวันเปิเรียนนี้วา”
ผมรีบพุ่เ้าไป
เปลี่ยนุทันที แล้วพุ่ไปยัรถที่ออยู่ “ไปรร.่วนเลยนะ”
ผมพูับนับรถ
“รับ เ้านาย” เฟี้ยว!!!
รถปอร์เพุ่ออาบ้านไป้วยวามเร็ว300ม./ม. ลุยผ่าน
ไฟแ4อัน นไปถึรร.ใน10นาทีเท่านั้น “มารับันอน4:30นะ อบุมา”
“รับท่าน” ผมบอนับรถเสร็แล้วใส่เียร์4พุ่ไปบนอาารเรียนให้ทัน
อนเที่ย
ผมนั่ลหลัไปับุฟเฟ์อาหารมา(รร.นี้มีบุฟเฟ่์อาหารให้ิน โยะ
เบลี่ยนประเภทอาหารไปเรื่อยๆ เ่นสัปาห์นี่เป็นอาหารี่ปุ่น
สัปาห์หน้าหน้าเป็นอาหาร
ฝรั่เศลเป็น้น)
“เฮ้ ทำไมมาสายั้แ่วันแรละ” ผมหันึ้นไปู
ายนนั้นสูราว180ม.
ผิวาว ผมำ หน้าาเท่มา(ในวามิอผู้หิ)
ื่ออเาือ เฟาร์ เฟอินานนั้นเอ
เาือเพื่อนสนิทที่ล้ายผมมาริๆ
“ไ” ผมทัเฟอินาน
“ล ทำไมมาสาย?” เฟอินานถามลับ
“็ ำวันผินิหน่อย
นึว่าวันนี้เป็นวันอาทิย์เลยื่นสาย” ผมแ้ัว
“สมเป็นนายริๆ”
แล้วเฟอินาน็เอาสาหร่ายี่ปุ่นมาวาในถาผม
“เฮ้ยๆ”
ผมไม่้อารมันนะ
อนบ่าย อ.วาิ อ.หัวหน้าระับไ้ประาศว่า” พรุ่นี้เราะพาทุท่านไปเิน
ภูเาระับมิรันนะเอะ โยเราะเินเป็นระยะทา4.9ม.นะเอะ” อ.พูบ็ปล่อย
ทุนลับบ้านไป ผมโทร.ไปุยับน้อเล่นๆ ไ้วามว่า’น้อผมลืมไปรร. ฮิ เยี่ยมริ’
วัน่อมา
วันที่นัเรียนม.6ทุนรออย(มั้นะ?) “เอาล่ะนะ
นร.ทุท่าน ำหน้าหล่อๆ
อรูไว้ีๆนะ รูะเป็นนนำทาพวเธอเอ” อ.ทอมมี่พู
“เหวอ!!! อ.ทอมมี่เนี่ยนะะนำเรา
ายแน่” เหล่านร.เริ่มพูัน โยอ.ทอมมี่ผู้นี้เป็นผู้ที่
เยูแลนร.มาแล้ว และทุน็รู้เหมือนันถึวามน่าลัวอเา
ไม่ใ่ว่าอ.โห แ่เป็น
เพราะอ.อบื่มเหล้าและมาวมาๆึอบทำัวเป็นัวอย่าที่เลวร้ายให้นร.ู
“หวัว่าเราะไม่ไปเอหมีนะ”
เฟอินานพุับผม
“น่านิ”
ผมอบ
ละแล้วารเินทาอันแสนเมามัน็เริ่มึ้น อ.ทอมมี่นำทาอย่า
เทพ
เินเ้าลาป่าแล้วทะลุป่าไป
ทำให้นร.ที่อยู่้านหลั3นหลทาไปแ่ไม่มีนรู้น
วาะนะวิ่มาบออ. “อ.รับ เทพแห่ป่าลานร.อเราไป3นรับ”(อย่าไปสนใำพู
แปลๆอมัน)
“ว่าไนะ!! เป็นไปไม่ไ้
ารนำทาอรูมันสมบูร์แบบนิ(รไหน?) แ่ถ้าเป็น
อย่าั้นริละ็ นร.ทุนนนน!!!!!!!!!!!!!!!! นั้พัไป่อน รูไปามหานร.ที่หายไป่อน”
ว่าแล้วอ.ทอมมี่็วิ่ไป
ทิ้นร.อี31นที่ทำหน้าไว้ลาป่า
มาูน3นที่หายไปัน
“นี้มันที่ไหน? ป่าิบ?!?” ผมมา
“นั้นิ ที่ไหนฟะเนี่ย?” เฟอินาน็ไม่แพ้ผม
“็ อ.เินทะลุป่ามาเลยอะ ทั้ๆที่มีทาอยู่แ่็ไม่เิน แถมยัไม่สนนร.ที่อยู่้านหลั
อี ไม่ไหวๆ” เพื่อนร่วมห้ออีนที่หลทามาพู
เาเป็นนที่ัวเี้ยว่าผมนินึ่ ผิวน้ำผึ้
หน้า็ั้นๆ ผมน้ำาลไปทาำ
“่ายเลย
ว่าแ่นายื่อไรอะ?” ผมถามเา
“ฟารอน อบาเร่า
แล้วนาย2นล่ะ” ฟารอนอบ
“ โบรูทอน
ฮาราะวะ” “เฟาร์ เฟอินาน” ผมับเฟอินานอบ
“อืม ยินีที่ไ้รู้ั แล้วพวนายิว่าเวรทำไี”
ฟารอนถาม
“เินรไปีว่านะ”
เฟอินานเสนอ
แล้วพวเรา็เห็น้วยึเินรไป่อ ผ่านป่า
ไปเรื่อยๆ
นไ้ยินแปลๆมาาทา้นไม้
“เสียไรอะ? อ.ป่ะ?” ผมถาม
“เป็นไปะ… เหวอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เฟอินานแหปาลั่น
“The f*ck?!?”ฟารอนสบถ
และวิ่ถอยหลัออมาเ่นเียวับนอื่น เพราะ้นเสีย
มันือหมีฮอไโัวเท่ายัษ์นั้นเอ หมีัวนั้นหันมา เรียมัวพุ่ใส่พวผม
“อย่ามายุ่ับนัเรียนอัน!!!!” อ.ทอมมี่ระโถีมหมีเ้าเ็มๆ หมีถึับเๆ
“””อ.!!!!!!!”””
พวผมทุนะโน
แ่เราะอัลับไปูนัเรียน31นที่ถูทิ้อยู่่อน
“เอแล้ว!!”
ยูิวิ่เ้ามาะโนบอเพื่อนร่วมห้อ(ยูิือใร เี๋ยวบอ)
“เอ?”
แโรไลน์ถาม(แโรไลน์ือใร เี๋ยวบอ)
“ทาึ้นเา มาเร็ว!!” ยูิเรียเพื่อนๆให้ามเธอมา
เอาละ มาูลุ่มนัเรียนที่สู้
ับหมีอย่าน่ามเยันเถอะ หมีัวเิมหันมาหานร.3นับอ.้วยแววาน่าลัว
“ผมว่ามันโรธนะรับ”
เฟอินานเสนอวามิเห็น
หมีพุ่เ้าใส่อ.ทอมมี่อย่าเร็ว
“ผมว่ามันิะ่าอ.นะรับ”
เฟอินานพู่อ
หมีะปบเี่ยวหัวอ.ไปนิเียว ้นไม้ที่อยู่้านหลัระุย
“ว้า!!!” อ.ทอมมี่ร้อเสียหล
“โฮ่!!!!!!”
หมีร้อเสียไม่หล
“ย้า!! ทริปเปิ้ล
นัเรียนิ!!!!!!!!!!!” ผม,เฟอินานและฟารอนระโถีบหมีเ้า
อย่าแร หมีล้มล
“ผมว่า…มันลั่แล้วรับ”
เฟอินานพู
หมีลุึ้น้วยแววาอันบ้าลั่
“ุอ่อนอหมีมันรไหนรับ
อาารย์?” ผมถาม
“ไม่รู้ ระูสันหลัมั้?” อ.ทอมมี่อบมั่วๆ
“เผ่น่อน!!!!!! มันมาแล้ว!!!!!” ฟารอนะโนแล้วรีบโยีนหมาหนีไปับนที่เหลือ
ลับมาูทานร.ลุ่มให่บ้า
“นี้มัน4.9ม.แน่นะ” ารูัถาม(ารูัือใร เี๋ยวบอ)
“นั้นิ นี้มันน่าะเิน10ม.แล้วนะ”
ัวประอบนัเรียน2บอ
“ั้น…พััน่อนเถอะ”
ยูิพู
แล้วทุน็นั่ลพั้วยสภาพเหนื่อยั
“ิน้าวีว่า”
อะบีบันพู(อะบีบันือใร เี๋ยวบอ)
ห่าาุที่นัเรียนลุ่มให่พัไป1.3ม.ทาะวัน อาารย์และนัเรียนอี3น
(รวมผม้วย)ำลัเผิหมีอยู่
“เหนื่อยแล้วอะ
อเวลานอหน่อย” อ.ทอมมี่พู
“็ไปบอหมีสิรับ!!!!!!!!!!” ผมพู
“เฮ้ย!!!!!”
เฟอินานใแล้วี้ไป พวผมมอามไป
เห็นป้ายที่เียนอย่าัเน
ว่า’้านหน้า เหวนร’ ทุนหยุะั
“นมุมแล้ว!!!!!” ทุนพุ หมี่อยๆเินเ้ามา ในใิว่า’เสร็ัน เหยื่ออันโอะ’
(หมีินน้วยหรือ?)
“อย่าี้้อใ้แผนลับ!
้อใ้อาวุธอมนุษย์ที่ยอเยี่ยมที่สุ นั้นือสมอ!!”
อ.ทอมมี่แหปา
“ใ้ไีละอาารย์
ว้าสมอเรามาปาใส่มันหรือรับ?” ฟารอนถาม
“บ้าหรือฟะ!!!!!!! วิธีือ
เรา้อส่ใร็ไ้ไปล่อหมีให้ไปรปลายเหว แล้วยั่วหมี
ให้มันพุ่เ้ามา เรา็แ่หลบารโมีอมันแล้วปล่อยมันลเหวไป”
อาารย์ทอมมี่พูอย่า
มั่นใ
“นั้นยิ่บ้าให่ว่าเิมอีอาารย์!!!!!!!!! แล้วใรมันะไปล่อมันละรับ” ผมะโน
“ระวั!!!!!!” ฟารอนะโน หมีะปบเี่ยวผมไป
“้อลอแล้ว!! เราไม่มีทาเลือ”
อาารย์พู หมีหันมา เฟอินานที่ยืนัาอยู่วั
มือเรียมัน
“เฟอินาน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมะโน
“ไม่เป็นไร
โบรูทอน” เฟอินานพู
หมีาร์(หมีหรือแร) แล้วพุ่เ้ามาเ็มที่
แนะนำัวละร(1)
โบรูทอน ฮาราะวะ(17)
-เพศ:าย -สู:176.2ม. -หนั:64. -ลุ่มเลือ:O
-นิสัย:ใี ที่เหลือเี๋ยวะรู้เอามเรื่อ
-หน้าา:ผิวาวลาๆ หน้าาเท่ ผมสั้นำ
โนโมริ ฮาราะวะ(13)
-เพศ:หิ -สู:161.8ม. -หนั:46. -ลุ่มเลือ:AB
-นิสัย:ี้เียแ่ันลามา เป็นนมีมารยาท ที่เหลือเี๋ยวรู้เอ
-หน้าา:ผิวาวลาๆ ปล่อยผมยาวำ หน้าาเ้าั้นสวย
เฟาร์ เฟอินาน(17)
-เพศ:าย -สู:180.2ม. หนั:65.6. -ลุ่มเลือ:A
-นิสัย:ล้าหา เป็นนลและบ่าย ที่เหลือเี๋ยวรู้เอ
-หน้าา:ผิวาวลาๆ ผมสั้นำแบบปา้าย หน้าาเท่เลยละ
ฟารอน อบาเร่า(17)
-เพศ:าย -สู:172.1ม. -หนั:58.1. -ลุ่มเลือ:O
-นิสัย:เี๋ยวรู้เอ
-หน้าา:ผิวน้ำผึ้ ผมึ่ำึ่น้ำาล หน้าาเยๆ
ความคิดเห็น