คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : กำจัด
วันถัมา เหมยูเ็บ้าวอเรียมออาวับ้า เพราะเ้านายไม่อยู่แล้ว
“เ้าะไปที่ไหนันน่ะ” อ์รัทายาททรทอพระเนรเห็นเหมยูหอบผ้าหอบผ่อนเรียมออนอำหนั
“ในเมื่อพระายาไม่อยู่แล้ว ันั้นหม่อมัน็ไม่มีวามำเป็น้อเป็นนาำนัลอีไม่ใ่หรือเพะ” เหมยูล่าวอ้า
“เราะให้เ้าอยูแลรับใ้พระสนมเหล่ยผิ” อ์รัทายาททรเปลี่ยนานให้
“พระนาะมาแทนที่พระายาอย่านั้นหรือเพะ” เหมยูสสัย
“เปล่า! เ้าอยูแลเหล่ยผิั่วราว นว่าเราะหาสถานที่ที่ปลอภัยสำหรับนาไ้” อ์รัทายาทรัส
“็ไ้เพะ” เหมยูรับำ
เหมยูำ้อเป็นนาำนัล้าายพระสนมเหล่ยผิอย่า่วยไม่ไ้
ห้อพัอพระสนม
“เ้าน่ะหรือ ที่ะมาเป็นนาำนัล้าายเรา” พระสนมเหล่ยผิรัส
“ใ่แล้วเพะ” เหมยูล่าว
“แ่เ้าเป็นหมอไม่ใ่หรือ” พระสนมทรสสัย
“พระอ์ทระไ้หายาสภาพพระวรายบอบ้ำไวๆ ไเพะ” เหมยูล่าวอ้า
“็ไ้! แ่เรามี้อแม้ เ้า้อทำามำสั่เราเท่านั้น” พระสนมทรยื่นเื่อนไเพราะลัวบริวารล่วรู้วามลับ
“ไ้สิเพะ” เหมยูยอมทำามไป่อน เพื่อที่ว่านาะไ้สัเพฤิรรมอพระสนมว่าเป็นไปามที่เหรินวบอนาไว้หรือไม่
“ว่าแ่เ้าไ้มีวามสัมพันธ์ับอ์รัทายาทหรือเปล่า” พระสนมทรระแวเพราะอ์รัทายาททรูใส่พระทัย่อเหมยูเป็นพิเศษ
“หม่อมันมิบัอาหรอเพะ นั่นือพระสวามีอเ้านายหม่อมันเลยนะเพะ” เหมยูมิอาเอื้อม
“ั้นแล้วไป” พระสนมทรโล่อ
นระทั่ลาืน
เหมยูถูสั่ห้ามไม่ให้ิามพระสนมไป ันั้นนาึไปพบายสวมหน้าาามิวัรประำวันที่้อไปเอเาทุวัน
“ูสีหน้าเ้ามีัวลนะ มีอะไรหรือเปล่า” ายสวมหน้าารู้สึเป็นห่ว
“้าแ่สสัยอะไรบาอย่า แ่อ้าพิสูน์หาวามริ่อน ้า่อยบอเ้า” เหมยูยัไม่อยาปรัปรำใร
“เ้าเื่อำพูอเหรินวอย่านั้นหรือ เรื่อที่พระสนมเ้าร่วมบวนารล้าสมอ เ้าเื่อเหรินวไ้อย่าไร ทั้ๆ ที่นาเยทำไม่ี่อเ้าั้มามายนะ” ายสวมหน้าาพอะเาออ
“เหรินวมีใมั่น่อเหลียั นาไม่ไ้รู้สึอะไรับอ์รัทายาท และะมีเหุผลอะไรที่นาะ้อปรัปรำพระสนมเหล่ยผิ้วยล่ะ” เหมยูไม่เ้าใ
“เ้าผิแล้ว! เหรินวแ่้อารเอานะเหลียั เพราะพวเาเป็นู่แ่ทาาร้าันมา่อน แ่สำหรับอ์รัทายาท เ้าเอ็ูออไม่ใ่หรือว่านารู้สึห่วใยพระอ์มาแ่ไหน” ายสวมหน้าาหรือเหลียัรู้แ่ใี
“มัน็ริที่เหรินวมีใให้อ์รัทายาทโยไม่รู้ัว แ่นาเียมัวว่าเป็นเพียลูหนี้ไม่ใ่ายาริๆ ันั้นนาไม่มีทาแสวามเป็นเ้าเ้าเ้าออ์รัทายาทอย่าแน่นอน และยิ่เป็นไปไม่ไ้ที่นาะหาเรื่อำัศัรูหัวใอย่าพระสนมเหล่ยผิ” เหมยูมอออ
“เอาเป็นว่า พวเราอย่าเพิ่เถียันเรื่อนี้เลยนะ ว่าแ่เ้าไม่้อิามพระสนมเหล่ยผิไปอย่านั้นหรือ” ายสวมหน้าายอมยุิ
“พระนาทรสั่ห้าม้าิามน่ะสิ ้า็เลยว่าะลับไปนอน” เหมยูอยาพัผ่อน
“ไหนว่าอยาพิสูน์วามริไ ั้นเอาอย่านี้ พวเราแอบูพฤิรรมอพระสนมีมั้ย” ายสวมหน้าาเสนอแผนาร
“ะีั้นหรือ” เหมยูลัเล
“มี้าอยู่ทั้น รับรอพระนาับไม่ไ้แน่” ายสวมหน้าาะปป้อเหมยูยิ่ีวิ
เหมยูึเินามายสวมหน้าาเพื่อแอบสัเพฤิรรมอพระสนมเหล่ยผิอยู่หลั้นไม้ให่
********************************************
อุทยานในำหนัอ์รัทายาท
“ทรเสวยน้ำั์หนัไปแล้วนะเพะ” พระสนมเหล่ยผิพยายามห้าม
“รินอี เราะื่ม” อ์รัทายาททรอยาลืมเหรินว้วยารื่มสุรานเมามาย
“พระายาอาทรแ่น้อยพระทัย พอพระนาทรหายริ้ว เี๋ยวพระนา็ทรลับมาเอนะเพะ” พระสนมทรพยายามปลอบ
“นาไม่ลับมาแล้ว” อ์รัทายาทรัส้วยวามเ็บปวพระทัย
“หม่อมันพาพระอ์ลับห้อบรรทมนะเพะ” พระสนมทรลุไปประอายสูศัิ์
“เราลับเอไ้” อ์รัทายาททรพยายามยืนแ่ทรัวไม่อยู่
“หม่อมันพาไปีว่าเพะ” พระสนมรัส
พระสนมเหล่ยผิทรประอพี่ายอพระสวามีไปที่ห้อบรรทม อนนี้ทั้สอพระอ์ไ้อยู่ในห้อสอ่อสอแล้ว ันั้นพระสนมึทรอพระศอออ์รัทายาทะู่โมูบับพระอ์แบบไม่ทันั้ัว
อ์รัทายาททรำลัเมา พระอ์ทรูบอบ แ่ทว่าพอพระอ์ทรำริไปถึพระายาเหรินว นั่นึทำให้พระอ์ทรไ้สิและผลัพระสนมเหล่ยผิออไป
“เ้าทำอะไรน่ะเหล่ยผิ อย่าลืมสิว่าเราือพี่ายอสามีเ้านะ” อ์รัทายาททรเือน
“พวเราเยบันมา่อน พระอ์ทรลืมไปแล้วั้นหรือเพะ” พระสนมรัสรำลึถึอี
“นั่นเป็นอีไปแล้ว” อ์รัทายาททรไม่อยานึถึอีอี่อไปแล้ว
“พวเราเริ่ม้นันใหม่ไม่ไ้หรือเพะ หรือถ้าหาพระอ์ทรลัวเสื่อมเสียื่อเสีย หม่อมันปลอมัวเป็นนอื่น็ไ้” พระสนมทรเสนอ
“อโทษนะ ในอนนี้เรามีใให้นอื่นไปแล้ว เรารัใรไม่ไ้อี” อ์รัทายาทรัส อนนี้พระอ์ทรยัลืมเหรินวไม่ไ้
“ทรหมายถึพระายาเหรินวั้นหรือเพะ” พระสนมรัสทั้น้ำา
“ใ่! เรามิอาลืมนาไ้” อ์รัทายาททรยอมรับ
“ทำไมทระทำไม่ไ้ ในเมื่อพระอ์ทรยัลืมหม่อมันไ้เลยนี่เพะ” พระสนมรัสัพ้อ
“นั่นสินะ ถ้าเป็นเมื่อ่อน เราไม่เยลืมเ้าไ้เลย นเมื่อมาพบเหรินว นาเป็นนเียวที่ทำให้เรารู้สึอยาเริ่ม้นมีรัรั้ใหม่ับนา” อ์รัทายาททรสารภาพว่าในอนนี้พระอ์ทรรัเหรินวมา
“หม่อมันอประทานอภัยเพะ หม่อมันนึว่าพระอ์ทรยัมีพระทัยให้หม่อมันอยู่” พระสนมทรั้สิ และรีบอประทานอภัย
“เ้ารีบออไปเถอะ ยัไเ้า็เป็นพระสนมในอ์ายรอ ารอยู่ในห้อายอื่นสอ่อสอมันูไม่าม” อ์รัทายาททรเือน
“เพะ” พระสนมเส็ออาห้อบรรทมออ์รัทายาท้วยวามเ็บปวพระทัย และนึเ็บแ้น
ายสวมหน้าาและเหมยูทีุ่่มมออยู่ ็เลยุยปรึษาัน
“พระนาเส็ออมาแล้ว ท่านว่าทั้สอพระอ์ไ้ทำอะไรันหรือไม่” เหมยูสสัยว่าภายในห้อบรรทมนั้นเิอะไรึ้นบ้า
“เวลาแ่นี้ ทำอะไรไม่ไ้มานัหรอ นอาุยันเท่านั้น” ายสวมหน้าาล่าว
“ท่านเ้าไปูพระอ์สิ เพื่อวามมั่นใ” เหมยูอยารู้
“ั้นเ้ารออยู่นี่่อน เี๋ยว้าออมาบอนะ” ายสวมหน้าายอมทำาม
เหมยูพยัหน้ารับำ
ห้อบรรทมออ์รัทายาท
ายสวมหน้าาเาะประูเรีย “ระหม่อมเอพะย่ะ่ะ”
“เ้ามาไ้” อ์รัทายาททรประทับนั่อยู่บนพระแท่นบรรทม
“เมื่อสัรู่ระหม่อมไ้เห็นพระสนมเหล่ยผิเส็ออมาาห้ออพระอ์้วยพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาล่าวรๆ
“อย่าเ้าใผิ เราไม่ไ้ทำอะไรนา นาแ่ประอให้เรามานอนบนเียีๆ เท่านั้น” อ์รัทายาทรัสอ้า
“ีแล้วพะย่ะ่ะ เพราะยัไพระนา็เป็น เอ่อ….” ายสวมหน้าาพยายามเือนเรื่อที่พระสนมเหล่ยผิมีศัิ์เป็นน้อสะใภ้
“เรารู้แ่ใี ว่าแ่เหรินวไ้ิ่อมาหาเ้าหรือไม่ เหลียั” อ์รัทายาททรอยาทราบ่าวอหิในวหทัย
“ไม่เลยพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าานปัา เาส่นออามหานาแล้ว แ่หายัไ็หาไม่เอ
“ใรันที่ใ้หนี้ให้ับนา” อ์รัทายาททรสสัย
“ให้ระหม่อมสืบให้มั้ยพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาอาสา
“อย่าเพิ่เลย อนนี้เราะ้อหันมามุ่ำับวนารล้าสมอให้สิ้นาเสีย่อน” อ์รัทายาททรมีเป้าหมายสำัว่านั้น
“เมื่อไม่มีอะไรเิึ้น ระหม่อม็สบายใพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาโล่อ
“เรา้อย้ายพระสนมไปอยู่ในที่ที่ปลอภัยอย่าเร่่วน” อ์รัทายาทรัส
“พระอ์ทรไม่อยาเริ่ม้นีวิใหม่ับพระนาหรือพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาสสัย
“เราไม่ไ้ห่วื่อเสียอะไรหรอนะ หาเป็นเมื่อ่อนเรายอมเริ่ม้นีวิใหม่ับนา แ่อนนี้เราไม่ไ้รันาอี่อไปแล้ว” อ์รัทายาททรพิสูน์แล้วว่านมิอาสานสัมพันธ์ับใรไ้อีนอาเหรินวนเียวเท่านั้น
“ทรรัเหรินวั้นหรือพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาสสัย
“ใ่! แม้พวเราะใ้เวลาร่วมันเพียไม่นาน แ่เรา็รู้สึผูพันับนามา และไม่อยาให้ใรใล้ินารวมถึัวเ้า้วย” อ์รัทายาทรัสไว้่อน เป็นารรัสโยอ้อมว่าไม่ให้เายุ่เี่ยวับผู้หิที่พระอ์ทรหมายปอ
“พระอ์็ทรทราบีนี่พะย่ะ่ะว่าระหม่อมรัเหมยูมาเพียใ” ายสวมหน้าาหรือเหลียัล่าว
“เรารู้! เรา็หวัว่าเราะมีโอาสไ้พบเหรินวอีรั้ ถ้าเอันรั้นี้ เราสาบานว่าเราะไม่ยอมปล่อยนาหนีไปไหนไ้อี” อ์รัทายาทรัส
“เมื่อไม่มีอะไรแล้ว ระหม่อมอัวพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าา้อารแ้่าวให้เหมยูทราบ
ายสวมหน้าาลับไปหาเหมยูและล่าวับนาว่า “อ์รัทายาททรไม่ไ้ล่วเินพระสนมริๆ”
“้า้อรีบลับแล้ว เี๋ยวพระสนมะสสัย” เหมยูเห็นว่ามันึมาแล้ว
“ระวััว้วยนะ” ายสวมหน้าาเป็นห่ว
เหมยูพยัหน้า ่อนที่ะเินลับไปที่ห้อพัอพระสนมเหล่ยผิ
********************************************
ห้อพัอพระสนมเหล่ยผิ
พระนาทรผลั้าวอในห้อพันล้มระเนระนา และระัระายไปทั่วทั้ห้อ
“มันเิอะไรึ้นเพะ” เหมยูใับภาพที่เห็น
“ไม่มีอะไร เ้าออไปะ” พระสนมทรไล่
“เพะ” เหมยูยอมออไปแ่โยี และิในใว่า “พระสนมเหล่ยผิทรเป็นนอารม์รุนแรริๆ”
เ้าวันรุ่ึ้น เหมยูถูเรียให้ไปพบพระสนมั้แ่เ้า
“เราอโทษเรื่อเมื่อืน เราเมามา เลยทำพฤิรรมไม่ีับเ้าไป” พระสนมรัสีๆ เพราะอนนี้ทรมีพระทัยเย็นึ้นมาแล้ว
“ไม่เป็นไรเพะ” เหมยูไม่ถือสาอะไร
“เรามีเรื่อะไหว้วานเ้า เ้า่วยนำห่ออัไปให้าิอเราที่หน้าผาะวันับอนเวลาเที่ยืนะไ้หรือไม่” พระสนมทรยื่นห่ออัให้
“ทำไมถึ่ำนัล่ะเพะ” เหมยูสสัย
“เราะ้าให้าิพาเราหนีไปาวัแห่นี้น่ะสิ” พระสนมรัสอ้า
“อ์รัทายาททรไ้สถานที่ที่ปลอภัยแล้วนะเพะ” เหมยูล่าว
“เราไม่อยาให้พระอ์ทรเือร้อนเพราะเรา เ้า่วยเราหน่อยนะ” พระสนมรัสอร้อ
“็ไ้เพะ” เหมยูยอมไปามที่พระสนมทรนัหมายไว้ับพระาิ
********************************************
เวลาเที่ยืน
เหมยูยอมนำห่ออัไปให้พระาิอพระสนมเหล่ยผิามรับสั่
“อรัษ์ู่เหวิน ทำไมเป็นท่าน” เหมยูใ
“ีใั ที่เ้าำ้าไ้นะวเหมย เอ้ยไม่ใ่สิ เหมยู” ู่เหวินล่าว
“พระาิที่หมายถึนี้ ือท่านอย่านั้นหรือ” เหมยูสสัย
“555 เ้าเอ็น่าะุิไ้ว่า พระสนมเหล่ยผิอยู่ัวนเียวะมีพระาิที่ไหนัน” ู่เหวินหัวเราะ้วยวามสะใที่หิสาวิับอย่า่ายาย
“แสว่าท่านับพระนาร่วมมือันอย่านั้นหรือ” เหมยูอยารู้
“ใ่! พวเราร่วมมือัน ว่าแ่ทำไมเ้า่าวแ็ยิ่นั รั้่อน้าผลัเ้าหน้าผา เ้า็ยัรอมาไ้ เห็นทีราวนี้้า้อ่าปาอเ้า่อน ่อยโยนเ้าลไปเสียแล้ว” ู่เหวินะไม่ยอมพลาเป็นรั้ที่สอเป็นแน่
“้าไม่ยอมาย่ายๆ หรอ” เหมยูปล่อยห่ออัลพื้น านั้นนา็ระโาหน้าผาทันที
“่าัวายเลยั้นหรือ ีเหมือนัน ้าะไ้ไม่้อเปลือแร” อรัษ์ู่เหวินยห่ออัมาเ็บไว้ับัว านั้นเา็รีบเินออไปาหน้าผาเพราะลัวมีนมาเห็นเ้า
ผ่านไปไม่นาน ายสวมหน้าาที่โอบอเหมยูไว้ เ้ารีบึเือที่ผูิับ้นไม้ไว้เมื่อลาวัน านั้น็ุัวเอและนรัให้ึ้นไปบนหน้าผาอย่าส่าาม
“ีที่เ้าบอ้าไว้่อนนะ ไม่เ่นนั้นเ้าหน้าผาอีเป็นรั้ที่สอ” ายสวมหน้าาโล่อที่เห็นเหมยูปลอภัยี
“อบุที่่วย้าไว้” เหมยูรู้สึึ้ใ
“แล้วะเอายัไ่อ ในอนนี้พวเรา็รู้แล้วว่าพระสนมเหล่ยผิับอรัษ์ู่เหวินไ้ร่วมมือันริๆ” ายสวมหน้าาล่าว้วยน้ำเสียริั
“้า้อแล้สูหายและอยิามพระสนมอย่าเียบๆ” เหมยูล่าว
“มันอันรายเินไป” ายสวมหน้าาไม่ยอม
“้าำเป็น้ออยู่ในที่มืบ้า เพื่อที่ว่า้าะไ้หาหลัานเอาผิพระสนมไ้ไล่ะ” เหมยูล่าว
“อ์รัทายาททรไม่ยอมเื่อเป็นแน่” ายสวมหน้าาาาร์
“ันั้น้อหาหลัานมััวแน่นหนาเท่านั้น” เหมยูิว่านี่เป็นหนทาเียว
********************************************
เ้าวันรุ่ึ้น ายสวมหน้าาแสร้นำพรรพวออามหาท่านหมอเหมยูไปทั่วทั้วัเพื่อไม่ให้พระสนมเหล่ยผิสสัย
“เหมยู! เหมยู! เ้าอยู่ที่ไหนน่ะ” ายสวมหน้าาะโน
แ่ทว่าทหารอรัษ์ออามหาเหมยูทั้วัน็ไม่เอ ทำให้ทุนเ้าใว่าเหมยูไ้หนีออาำหนัอ์รัทายาทโยิามเหรินวไปแล้ว
พระสนมเหล่ยผิทรออไปไหนมาไหนไม่ไ้ เลยไม่ล้าออามหาเหมยูอย่าออนอหน้า ันั้นพระนาึทรแล้รรแส
“ฮือ ฮือ เป็นเพราะหม่อมันูแลบริวารไม่ี เลยปล่อยให้บริวารนสนิทหายัวไปเ่นนี้” พระสนมทรแสร้โทษัวเอ
“เ้าอย่าเสียใไปเลย เรื่อามหาท่านหมอ เี๋ยวเราัารเอ เ้าไม่้อเป็นห่ว” อ์รัทายาททรพยายามปลอบ
“อให้พระอ์ทรเอเหมยูโยไวนะเพะ” พระสนมทรแสร้อวยพร
“เ้าเรียมัวเ็บอเถิ วันพรุ่นี้เราะพาเ้าไปอยู่ในสถานที่ที่ปลอภัย” อ์รัทายาทรัส
“อบพระทัยเพะ” พระสนมทรำริว่า “เราไม่อยาไปาที่นี่ ั้น เรา้อทำอะไรสัอย่าแล้ว”
********************************************
ลาืน ้าายฝ่าบาทรีบเ้าเฝ้าอ์รัทายาททันที
“มีอะไรอย่านั้นหรือ” อ์รัทายาทรัสถาม้วยวามสสัย
“อ์ายรอทรถูลอบปลพระนม์พะย่ะ่ะ ฝ่าบาททรสสัยพระอ์ ันั้นึมีรับสั่ให้พระอ์ทรเ้าเฝ้าเป็นาร่วน” ล่าว
“เราไม่ไ้่าน้อายัวเอ แ่เอาเถอะ เราะรีบไปเ้าเฝ้าเส็พ่อเี๋ยวนี้” อ์รัทายาททรพร้อมยืนยันวามบริสุทธิ์
ที่ประทับอฝ่าบาท
“ฮือ ฮือ ทรให้วามเป็นธรรมพระสวามีอหม่อมัน้วยเถิเพะ” พระายาออ์ายรอรัสทั้น้ำา
“เ้าไ้สั่นให้ลอบสัหารน้อายหรือไม่” ฝ่าบาทรัสถามรๆ
“ระหม่อมล่าว้วยวามสัย์ริ ระหม่อมไม่ทำอย่านั้นอย่าแน่นอนพะย่ะ่ะ” อ์รัทายาทรัส
“ใรๆ ็รู้ว่าพระอ์ับอ์ายรอทรมีเรื่อบาหมาัน โยเพาะเรื่ออสนมเหล่ยผินั่นไเพะ” พระายาออ์ายรอรัสอ้า
“แ่ถึระนั้นเรา็มีายาเป็นัวเป็นนแล้ว ึ่หลัานั้นเรา็ไม่เยยุ่เี่ยวับเหล่ยผิอีเลย” อ์รัทายาทรัส
“แ่ายาอพระอ์็ทรหนีไปแล้วนี่เพะ” พระายาออ์ายรอรัสอ้า
“เอาล่ะ ั้นเราสอบถามเ้าหน่อย เ้าเห็นหน้านร้ายหรือไม่” อ์รัทายาททรสอบสวน
“ไม่เพะ เาสวมุำอำพราน” พระายรัส
“ุสัเล่ะ” อ์รัทายาทรัสถามอี
“เาใ้ระบี่ที่ห้อยป้ายหยรูปพยั์เสียบแทพระอุระออ์ายรอ และที่สำัือ เอ่อ ือ ส่วนนั้นอผู้ายไ้ถูัไป้วยเพะ” พระายาทรไม่สะวะพูเรื่ออวัยวะเพศ
“ลัษะนร้ายน่าะเป็นเพศหินะ” อ์รัทายาททราาร์
“ยัไหม่อมัน็เื่อว่าพระอ์ทรมีส่วนเี่ยว้อับีนี้้วยเพะ” พระายาทรไม่เื่อพระทัยพี่ายพระสวามี
“ทูลฝ่าบาท ลูออาสาสืบีให้ระ่าเอพะย่ะ่ะ” อ์รัทายาททรอาสา
“เราะให้เ้าร่วมมือับใ้เท้าเหวิน่วยันสืบีนี้็แล้วัน” ฝ่าบาทรัส
“อบพระทัยพะย่ะ่ะ” อ์รัทายาทรัส
********************************************
พออ์รัทายาทเส็ลับำหนัอพระอ์ เมื่อถึห้อทราน พระอ์็ทรสั่ให้นาำนัลไปทูลเิพระสนมเหล่ยผิมาเ้าเฝ้าเป็นาร่วน เพราะพระอ์ทรมีลาสัหร์ว่าารเสียีวิอน้อาย้อมีส่วนเี่ยว้อับพระสนม
“ถวายบัมเพะ” พระสนมเหล่ยผิรัส
“อ์ายรอไ้สิ้นพระนม์ไปแล้ว” อ์รัทายาททรแ้่าว
“อะไรนะเพะ! ใรันที่สัหารพระอ์” พระสนมเหล่ยผิทรแสร้ทำเป็นพระทัย แ่นั่น็ทำให้พระอ์ทรพลา
“เรายัไม่ไ้พูเลยว่าอ์ายรอถูสัหารนเสียีวิ” อ์รัทายาททรแปลพระทัย
“หม่อมันเาเพะ ทั้นี้เพราะอ์ายรอทรมีศัรูรอบ้านอยู่แล้ว้วย” พระสนมรัสอ้า
“อย่าโป้ปอีเลย สารภาพมาเถิ” อ์รัทายาททรเ้น
“ให้สารภาพอะไรล่ะเพะ ในเมื่อหม่อมันไม่ไ้ทำ นที่ทำ้อมีวรยุทธ์สู แ่หม่อมันไม่มีวรยุทธ์นะเพะ” พระสนมรัสอ้าอี
“เ้ารู้ไ้ยัไว่านลอบสัหารเป็นนมีวรยุทธ์” อ์รัทายาททรสสัยในเมื่อพระอ์ทรยัไม่เล่ารายละเอียให้ฟัเลยสันิ
“็อ์ายรอทรถูระบี่แทลาพระอุระ ถ้าไม่ใ่าวยุทธ์ะเป็นใรล่ะเพะ” พระสนมรัส
“ทำไมเ้า่ารู้รายละเอียีนัล่ะ เรายัไม่เยเล่าอะไรให้เ้าฟัเลยสันิ” อ์รัทายาททรสสัย
“พระอ์ทรสสัยหม่อมันไ้อย่าไรเพะ” พระสนมทรัพ้อ
“นี่ไพะย่ะ่ะ อลา” ายสวมหน้าาเ้ามาในห้อทรานพร้อมับอลาที่าว่าะเป็นอาวุธสัหารอ์ายรอ
“ระบี่ลายพยั์ มันอยู่ที่เ้าไ้อย่าไร เราโยนทิ้ลแม่น้ำไปแล้วนี่” พระสนมทรพระทัยนเผลอหลุปา
“พระอ์ทรลืมไปแล้วั้นหรือว่า ่วนี้มีอาาศเย็นั แม่น้ำให่ึมีสภาพเป็นน้ำแ็ ันั้นเมื่อระหม่อมที่ิามพระอ์อยู่ ึเห็นับาว่าพระอ์ทรโยนระบี่ทิ้ลแม่น้ำที่เป็นน้ำแ็และรีบาไปแบบลุลี้ลุลน นั่นึทำให้ระหม่อม่อยๆ เินไปบนน้ำแ็และเ็บระบี่ที่อยู่บนผิวน้ำแ็ไ้อย่า่ายายไพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาเล่า
“ระบี่สลัื่ออเ้า้วย เหล่ยผิ” อ์รัทายาททรสำรวไปที่ระบี่
“ระบี่มีเหมือนันเยอะแยะ ยัไหม่อมัน็อยืนยันว่าหม่อมันไม่ไ้สัหารพระสวามีัวเอเพะ” พระสนมทรยัปาแ็
ายสวมหน้าารีบเ้าู่โมหิสาวแบบไม่ทันั้ัว ทำให้เหล่ยผิเผลอัวใ้วรยุทธ์รับมือ
“ที่แท้เ้า็เป็นวรยุทธ์ริๆ เ้ายอมมอบัวเสียเถิ เหล่ยผิ” อ์รัทายาททรพยายามเลี้ยล่อม
เหล่ยผิยอมุเ่าปาน้ำา “หม่อมันถูพิษสลายัวนเพะ หม่อมันถูบัับให้สัหารพระสวามีอัวเอ”
“ั้นเ้า็รีบรัษาเหล่ยผิเถิ เหมยู” อ์รัทายาทรัสับผู้มาใหม่
“อะไรนะ! เ้ายัไม่ายอย่านั้นหรือ” พระสนมทรพระทัย
“เสียใ้วยนะเพะ ที่แผนารผิพลาเ่นนี้” เหมยูล่าว
“ทรอย่าไปเื่อหมออมปลอมนนี้นะเพะ นาือนที่ร่วมมือับอรัษ์ู่เหวินวายาพิษอมยุทธ์หิรวมถึหม่อมัน้วยเพะ” พระสนมทรใใส่ร้ายท่านหมอ
พระสนมเหล่ยผิทรถูทหารอรัษ์ับล็อัว ทำให้เหมยูสามารถับีพรหิสาวไ้อย่า่ายาย และล่าวว่า “นาไม่ไ้ถูพิษสลายัวนเพะ”
“เ้าไม่พอใที่เราอยู่ในำหนันี้ เ้า็เลยหาเรื่อใส่วามเราสินะ” พระสนมรัสอ้า
“อย่าใส่ร้ายผู้อื่นอีเลยเหล่ยผิ เ้าทำแบบนี้ทำไม หาเ้าิว่าท่านพ่ออเ้าถูปรัปรำริๆ เ้า็วรเสาะหาหลัานมาลบล้าสิถึะถู” อ์รัทายาททรพยายามเือนสิ
“แล้วยัไเพะ ถึล้ามลทินให้พ่อหม่อมันไ้ แล้วพ่อหม่อมันฟื้นืนมาไ้หรือเปล่า” พระสนมทรแ้นพระทัย
“เราำเป็น้อับเ้าส่ทาาร เพื่อที่เ้าะไ้บอัวผู้บารทั้หม” อ์รัทายาทรัสแผน
สัพัพระสนมเหล่ยผิถูลูอปัลาอ านั้นพระนา็ระอัเลือทันที
“เ้าเป็นอะไรไปน่ะ พระสนมเหล่ยผิ ท่านหมอเหมยู! รีบ่วยีวิพระสนมเร็วเ้า” อ์รัทายาทรัสสั่ในะที่ทรำลัประอนรัเ่าอยู่
“ู่เหวิน! เ้าลัวเราสาวไปถึเ้า เ้า็เลยำัเราสินะ” พระสนมทรเ็บพระทัย
เหมยูรีบวัวยาลูลอนและป้อนยาให้หิสูศัิ์เสวย แ่ทว่าพระนา็ระอัเลือเป็นรั้ที่สอทำให้พระนาพ่นยาลูลอนออมา
“ทำใีๆ ไว้นะ” อ์รัทายาทรัส
“หม่อมัน่าอาภัพยิ่นั อุส่าห์ไ้พระทัยอพระอ์แล้ว แ่ลับ้อพลัพราับพระอ์เพราะฝ่าบาททรเนรเทศหม่อมันไปอยู่ายแน หม่อมันึำ้อหนีไปหลบในหอนาโลม และหวัลึๆว่านที่ไป่วยหม่อมันะเป็นพระอ์ แ่็้อผิหวั หาาิหน้ามีริ อให้หม่อมันนั้นไ้มีโอาสไ้เียู่ับพระอ์นะเพะ ลา่อน” เหล่ยผิยิ้มเยาะับะารรมอัวเอ
“เหล่ยผิ! เหล่ยผิ! เหล่ยผิ!” อ์รัทายาททรพยายามเย่าัวหิสาว
เหมยูับีพรอเหล่ยผิแล้วล่าวว่า “ไม่ทันแล้วเพะ ลูออาบยาพิษรุนแร พิษัล่าวไ้แพร่ระายไปทั่วร่าายอย่ารวเร็วริๆ เพะ”
“ู่เหวิน! เรา้อับุมเ้าให้ไ้” อ์รัทายาทรัสำมั่น
ความคิดเห็น