คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ลวงหลอก
“เ้าื่นลาึทำไมั้นหรือ” เหรินวรีบพูเมื่อพบเหมยู
“ทรไปไหนมาเพะ” เหมยูไม่ไ้อบเพราะสสัยพฤิรรมอเ้านาย
เหรินวนึเหุผลอะไรไม่ออ นา็เลยใ้เหุผลอพระสนมเหล่ยผิ “เราหิว เรา็เลยไปหาอะไรินที่โรรัว”
“ึป่านนี้แล้ว โรรัวน่าะปิไปแล้วนี่เพะ” เหมยูไม่เื่อ
“เราไปอแบ่อาหาราแม่รัวมาทาน” เหรินวล่าวยิ้มๆ เพราะนี่ือารลอำพูมาาพระสนม
“ทรรีบบรรทมเถิเพะ วันพรุ่นี้พวเรามีประุมันั้แ่เ้า” เหมยูล่าว
“ั้น รีบไปนอนเถอะ” เหรินวแสร้ทำท่าหาวนอน
********************************************
เ้าวันรุ่ึ้น เหมยูื่นทำธุระส่วนัวและรีบไปทำแผลให้ับายสวมหน้าาั้แ่เ้า หลัานั้น่อยลับมาูแลพระายา
“มันเิอะไรึ้นั้นหรือ” เหรินวมอเห็นเหมยููัวล
“มีนร้ายลอบสัหารอ์รัทายาทเพะ แ่ีที่ายสวมหน้าาเ้าัวาไว้ไ้ทัน เาึรับาบแทนพระอ์ และปะมือับนร้าย อ์รัทายาททรำลัะเ้าไปสู้ับนร้าย้วย แ่นร้ายใ้ระเบิวันหนีไปเสีย่อน” เหมยูเล่า
“แล้วายสวมหน้าาบาเ็บรุนแรแ่ไหนล่ะ” เหรินวสสัย
“บาเ็บที่แน้ายเท่านั้นเพะ” เหมยูล่าว
“พวเรารีบไปที่ห้อประุมันเถอะ เรามีเรื่อะแ้ให้ที่ประุมรับทราบ” เหรินวะ้อรีบไปบอทุนถึเรื่อพระสนมเหล่ยผิ
“เพะ” เหมยูรีบเินามเ้านายไปที่ห้อประุมทันที
********************************************
ห้อประุมลับ
“บวนารล้าสมอมันเหิมเริมมาที่ล้าบุเ้ามาในห้อพัอเรา” อ์รัทายาทรัส้วยริ้ว
“หม่อมันทราบัวผู้บารแล้วเพะ” เหรินวรีบพู
“ใรอย่านั้นหรือ” อ์รัทายาททรรอฟั
“พระสนมเหล่ยผิและอรัษ์ู่เหวินเพะ” เหรินวยอมบอ
“ไม่ริ! เป็นไปไม่ไ้” อ์รัทายาททรไม่เื่ออย่าแร
“หม่อมันทราบีเพะ ว่าพระอ์ทรรัพระสนมมาแ่ไหน แ่วามริ็ือวามรินะเพะ” เหรินวยืนยันเพราะนาเห็นับาอัวเอ
“แล้วพระอ์ทรทราบไ้อย่าไรพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาสสัย
“เอ่อ ือ นาำนัลหว่านเอ๋อบอเราเอ” เหรินวยัไม่ล้าบอเรื่อที่นาไปเห็นพวเาิ่อันมาับาอัวเอ
“ใ่นาำนัลที่อยู่้าายฮอเฮาหรือไม่พะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาสสัย
“ใ่แล้ว! นานั่นแหละ” เหรินวล่าว
“นา็ือนร้ายที่ลอบปลพระนม์อ์รัทายาท่อนฟ้าสาพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าายอมบอ
“เราไม่เื่อ” เหรินวรีบแย้ทันที
“ระหม่อมเปิผ้าลุมหน้าอนาออ เป็นนาำนัลหว่านเอ๋อริๆ พะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าายืนยัน
“เ้าถูนาหลอแล้ว” อ์รัทายาทรัส
“แ่ถึอย่าไร พระสนมเหล่ยผิ็เป็นผู้บารทั้หมริๆ นะเพะ ทั้นี้พระนาทรทำเพื่อแ้แ้นให้ท่านพ่ออพระนา” เหรินวยัยืนราน
“เป็นเพราะเ้าไปำหนัฮอเฮาบ่อยๆ และรู้สึผูพันับนาำนัลนสนิทอฮอเฮา เ้า็เลยเื่อในาสินะ เอาเป็นว่าเราสั่ห้ามเ้าไปอบรมที่นั่นอี เราะหา้ออ้าทูลเส็แม่เอ” อ์รัทายาทรัส
“เี๋ยวสิเพะ” เหรินวยัอยาไปพบสหายเ่าอยู่
“ทูลอ์รัทายาท พระสนมเหล่ยผิอเ้าเฝ้าพะย่ะ่ะ” รายาน
“พระนาอยู่ที่ไหน” อ์รัทายาททรอยาพบนรัเ่า
“พระนาทรรออยู่ที่อุทยานพะย่ะ่ะ” ล่าว
“เราะไปเี๋ยวนี้ ั้นเลิประุมแ่นี้่อน็แล้วัน” อ์รัทายาททรรีบปิารประุมทันที
“พะย่ะ่ะ/เพะ”
********************************************
ห้อรับรอแ
พระสนมเหล่ยผิทรบอบ้ำไปทั้ัว อนนี้พระนาทรพยายามเส็เ้าไปหาอ์รัทายาท แ่ยัไปไม่ถึพระอ์็ทรเป็นลมไปเสีย่อน
“อ์รัทายาทเพะ” พระสนมเหล่ยผิทรเป็นลม ยัีที่อ์รัทายาททรรับไว้ไ้ทัน
“เ้าเป็นอะไรไปน่ะเหล่ยผิ เหล่ยผิ ใรทำอะไรเ้า ทำไมเ้าถึมีสภาพเ่นนี้ เหมยู เหมยู รีบมารวอาารพระสนมเหล่ยผิเร็วเ้า” อ์รัทายาททรรัสเรียท่านหมอ
“เพะ” เหมยูรีบวิ่มารวพระอาารอพระสนมเหล่ยผิทันที
เหมยูับีพร และล่าวว่า “พระนาทรแ่หมสิไปเท่านั้นเพะ รีบพาพระนาไปที่ห้อรัษาพยาบาล่อนเถิ”
เหรินวมอูพระสวามีอุ้มนรัเ่าไปที่ห้อรัษาพยาบาลอย่าร้อนรน นารู้สึปวใมิใ่น้อยแ่็้อสัลั้นเอาไว้ ในใิว่า “ท่อไว้สิเหรินว เ้าไม่ไ้เป็นอะไรับพระอ์เสียหน่อย”
ห้อรัษาพยาบาล
“ฮือฮือ อ์รัทายาทเพะ ไ้โปร่วยหม่อมัน้วยเพะ” พระสนมเหล่ยผิรัสทั้น้ำา
“มันเิอะไรึ้นอย่านั้นหรือ” อ์รัทายาททรอยาทราบ้นสายปลายเหุ
“หม่อมันถูอ์ายรอทำร้ายร่าายเพะ หม่อมันทนไม่ไหวอี่อไปแล้ว ไ้โปร่วยพาหม่อมันหนีออไปาวัแห่นี้ะไ้หรือไม่” พระสนมเหล่ยผิรัส้วยน้ำเสียสะอื้น
“ใเย็นๆ่อนนะ อย่าเพิ่บุ่มบ่ามหนีไปเลย สายออ์ายรอนั้นมีทั่วทั้แว้น เ้าหนีไม่รอหรอ” อ์รัทายาททรเือน
“แล้วหม่อมันวระทำอย่าไรีเพะ” พระสนมเหล่ยผิทรปาน้ำา
“เ้าพัอยู่ที่นี่่อน เราะปป้อเ้าเอ” อ์รัทายาทรัส
“ไม่ไ้นะเพะ มันอันรายเินไป” เหรินวรีบั้านหัวนฝา เพราะนาลัวพระสวามีะเิอันราย
“เอ่อ เราอุยับายาอเรา่อนนะ อนนี้็ให้เหมยูทายาให้เ้า่อน็แล้วัน” อ์รัทายาทรัส
“เพะ” พระสนมเหล่ยผิรัสรับำ
อ์รัทายาททรูพระหัถ์อพระายาไปที่ห้อบรรทมอพระอ์
ห้อบรรทม
“เ้าไม่วรล่าววาา่อหน้าพระสนมเหล่ยผิแบบนั้นนะ” อ์รัทายาททรเือน
“ยัไหม่อมัน็ไม่เห็น้วยที่ะให้พระนาพัอาศัยอยู่ที่ำหนันี้เพะ” เหรินวรีบแย้
“เ้าหึเราอย่านั้นหรือ” อ์รัทายาททรสสัย
“เปล่านะเพะ เป็นเพราะพระนาเป็นผู้บารบวนารล้าสมอ่าหา และวัถุประส์อพระนา็ือำัฝ่าบาทและพระอ์ ันั้นพระอ์ทรไม่วรให้พระนาอยู่ใล้แบบนี้นะเพะ” เหรินวรีบบอเหุผล
“เ้าะไปเื่อนาำนัลึ่แท้ที่ริแล้วนาือนั่าหิไ้อย่าไร” อ์รัทายาททรไม่เื่อ
“ทรเื่อหม่อมันสัรั้เถอะนะเพะ” เหรินวล่าว
“เราัสินใแล้ว เราะ้อปป้อเหล่ยผิาน้อายที่มีิใ่ำทรามอบทำร้ายผู้หิให้ไ้” อ์รัทายาทรัสำมั่น
“หม่อมันะถือว่าหม่อมันเือนพระอ์แล้ว สุแ่พระทัยเถอะเพะ” เหรินวร้านที่ะห้าม
“ทูลอ์รัทายาท พระสนมเหล่ยผิำลัเส็ออาำหนัอพระอ์พะย่ะ่ะ” เ้ามารายาน
“เราะรีบไปรั้พระนาเี๋ยวนี้” อ์รัทายาททรพระทัย
********************************************
อุทยานในำหนัอ์รัทายาท
“เราไม่ให้เ้าไปไหนทั้นั้น” อ์รัทายาทเส็ไปัหน้าพระพัร์อพระสนมเหล่ยผิ
“หม่อมันไม่อยาให้พระอ์ทรผิพระทัยับพระายานี่เพะ” พระสนมเหล่ยผิทรไม่อยาเป็นมือที่สาม
“ายาอเราเ้าใเ้าแล้ว เ้าอยู่ที่นี่่อเถอะนะ” อ์รัทายาทรัส ทั้ๆ ที่ยัไม่ไ้ปรึษาพระายา
“ั้น อหม่อมันุยับพระายาามลำพัะไ้มั้ยเพะ” พระสนมเหล่ยผิรัส
“ามมาสิ ไปุยันที่ห้อรัษาพยาบาล” เหรินวเินนำทา
“อบพระทัยเพะ พระายา” พระสนมเหล่ยผิทรแอบยิ้มมุมพระโอษ์
เหรินวรู้สึหวาหวั่น แ่นา็ทำใีสู้เสือ นานำทาพระสนมเหล่ยผินถึห้อรัษาพยาบาล
“อยาุยอะไร็ว่ามาสิ” เหรินวล่าวห้วนๆ
“ทรทราบใ่มั้ยเพะว่าหม่อมันือนรัเ่าออ์รัทายาท” พระสนมเหล่ยผิรัสอย่าเป็น่อ
“เรารู้แล้ว” เหรินวล่าวสั้นๆ
“แล้วทรทราบมั้ยเพะว่า อ์รัทายาททรยัมีพระทัยให้หม่อมันอยู่” พระสนมเหล่ยผิรัสอว
“นั่นเรา็รู้แล้ว” เหรินวไม่ไ้แปลใอะไร
“หม่อมันะทวพระอ์ืนเพะ” พระสนมเหล่ยผิรัสเสียแ็
“ยาหน่อยนะเหล่ยผิ เ้าเป็นหิที่มีสามีแล้ว อ์รัทายาททรไม่ยอมทิ้ื่อเสียเพื่อผู้หิอย่าเ้าหรอ” เหรินวไม่ยอมแพ้
“ั้น มาลอูันมั้ยเพะ” พระสนมเหล่ยผิรัสและทรยัิ้วท้าทาย
“ะพิสูน์ยัไล่ะ” เหรินวรอฟั
เพี๊ยะ! “พระายาเพะ ทรบหน้าหม่อมันทำไมเพะ หม่อมันไปทำอะไรให้” พระสนมเหล่ยผิทรบหน้าอัวเอและทรแสร้รัสใส่ร้ายพระายา
“นี่เ้า!” เหรินวนึไม่ถึ
“นี่มันอะไรันน่ะ” อ์รัทายาทเส็เ้ามาในห้อรัษาพยาบาลเมื่อไ้ยินเสียเอะอะโวยวาย
“พระายา เอ่อ ทรบหน้าหม่อมัน เพราะทรเ้าพระทัยผิิว่าหม่อมันะแย่พระอ์ลับืนเพะ” พระสนมเหล่ยผิรัส
“ออไปะ ่อไปเ้าห้ามเ้าใล้พระสนมเหล่ยผิอี” อ์รัทายาททรไล่พระายาอย่าไม่ไว้หน้า
“เพะ” เหรินวมีน้ำาลอโยไม่รู้ัว แ่้วยวามโมโห พระนาทรรีบวิ่ไปที่ห้อบรรทมอพระนาทันที
เหมยูำลัะามไปู แ่อ์รัทายาททรเรียไว้ไ้ทัน
“เหมยู! เ้ารวอาารพระสนมโยละเอีย เราะุยับายาอเราเอ” อ์รัทายาทรัส
“เพะ” เหมยูำ้อรวพระอาารอพระสนมเหล่ยผิทันที แม้ะเป็นห่วพระายา็าม
อ์รัทายาทเส็ไปที่ห้อพัอเหรินวทันที
********************************************
ห้อพัอเหรินว
“เ้าทำแบบนี้ทำไมน่ะ ทำไมอันธพาลแบบนี้” อ์รัทายาททรไม่เ้าพระทัย
“หม่อมันไม่ไ้ทำร้ายนาเพะ นาบหน้าัวเอ่าหา” เหรินวล่าวามริ
“นาะทำแบบนั้นทำไมัน” อ์รัทายาททรไม่เื่อ
“แล้วหม่อมันะบหน้านาทำไมล่ะเพะ” เหรินวล่าว
“เพราะวามหึหวไล่ะ” อ์รัทายาททราเา
เหรินวยิ้มเยาะ และล่าวว่า “ทรหลัวเอเินไปหรือเปล่าเพะ ทรอย่าลืมสิว่าหม่อมันมีใให้ับเหลียันเียวเท่านั้น”
“อย่านั้นหรือ” อ์รัทายาททรริ้วโรธนเลือึ้นหน้าโยไม่รู้พระอ์
“เสร็านนี้ หม่อมันะรีบไปหาเหลียัทันทีเพะ” เหรินวยัไม่ยอมหยุพู
อาเพราะบันาลโทสะ ทำให้อ์รัทายาททรอุ้มหิสาวรหน้าและโยนไปที่เีย านั้น็ึ้นร่อมหิสาว
“ทระทำอะไรเพะ ปล่อยหม่อมันเี๋ยวนี้นะ อื้อ….” เหรินวิ้นรนัืน้วยวามใ
ายสูศัิ์ไู้บปาหิอย่าแร้วยวามโรธ
เหรินวใสุี นาพยายามิ้นรนัืนสุฤทธิ์ นาไม่สนว่าายรหน้าะสูส่แ่ไหน อนนี้สิ่ที่นาทำไ้็ือทั้ีและ่วนฝ่ายายไม่ยั้
อ์รัทายาททรละาปา แล้วเปลี่ยนเป็นไร้ออ
อยู่ีๆ เหรินว็หยุนิ่และมีน้ำาไหลพรา นั่นึทำให้พระอ์ทรยอมหยุารระทำอันป่าเถื่อนแบบนั้น
“เราอโทษ” อ์รัทายาททรเ็น้ำาให้หิสาว
“ทรอย่าลืมสิเพะว่าหม่อมันไม่ใ่ายาอพระอ์” เหรินวรีบเือน
“เราะทำให้เ้าหันมามอที่เรานเียวให้ไ้ อยู” านั้นอ์รัทายาท็ทรัลอพระอ์ให้เรียบร้อย ่อนที่ะเส็ออาห้อบรรทมอพระายาไป
าเหุาร์นั้น ทำให้เหรินวิอะไรบาอย่าออ นารีบเียนหมายหาใรสัน และเป่านหวีเรียนพิราบ านั้นนา็ส่พิราบหานๆ นั้นทันที
********************************************
ห้อบรรทมอพระายา
“นี่มัน็ไ้เวลาเส็ไปเสวยพระระยาหารแล้วนะเพะ” เหมยูเือน
“เราไม่หิว” เหรินวล่าว
“ทระออาหารประท้วหรือเพะ” เหมยูล่าว
“เราอยานอน” เหรินวเอาแ่นอนบนเียลูเียว
“ั้นหม่อมันนำยาไปถวายพระสนมเหล่ยผิ่อนนะเพะ” เหมยูยัมีภาริที่้อไปทำ
“ามสบาย” เหรินวล่าวห้วนๆ นาแสร้ทำเป็นนอนบนเียอยู่อย่านั้นทั้ๆ ที่นา็หิวนาลายแล้ว แ่เพราะนาไม่อยาเห็นพระพัร์ออ์รัทายาท นาึเลือที่ะทนหิวอยู่อย่านั้น
เหรินวไ้ยินเสียประูเปิ แ่นา็เลือที่ะนอนะแหันหลัให้อยู่อย่านั้น
“พระายาเพะ พระระยาหารพร้อมแล้วเพะ” เหมยูพร้อมับนาำนัล่วยันั้พระระยาหารไว้บนโ๊ะภายในห้ออพระายา
เหรินวรีบลุึ้นาเียและล่าวว่า “็เราบอว่าไม่หิว เอาลับไปะ”
“หรือว่าะให้เราป้อน” อ์รัทายาทเส็เ้ามาในห้ออพระายาพอี
เหรินวรีบพู้วยวามใที่มอเห็นนที่ไม่อยาเอหน้ามาที่สุ “พระอ์ทรเ้ามาทำไมเพะ”
“ที่ไม่ทานอาหาร เ้า้อารเรียร้อวามสนใอย่านั้นหรือ” อ์รัทายาทรัส
“เอารๆ นะเพะ หม่อมันไม่อยาเห็นพระพัร์อพระอ์” เหรินวล่าวอย่าไม่ไว้พระพัร์
“ั้น เราะย้ายมานอนที่ห้อนี้ เ้าะไ้เห็นหน้าเราทุวัน” อ์รัทายาททร้อารแล้
“อะไรนะเพะ” เหรินวใ
“เ้าทานอาหาระ ไม่ั้นเราะย้ายมาอยู่้วย” อ์รัทายาทรัสู่
“ทรทำแบบนั้นไม่ไ้นะเพะ” เหรินวรีบห้าม
อ์รัทายาททรถอนหายใ านั้น็รัสีๆ ว่า “เราอโทษเรื่อเมื่อลาวัน เราโมโหมาไปหน่อย ่อไปเราะไม่ล่วเินเ้าอี ลมั้ย”
“โปรรัษาสัะ้วยเพะ” เหรินวมีทีท่าอ่อนลเมื่อไ้ยินำอโทษาายสูศัิ์
“ทานอาหารเถอะ” อ์รัทายาทรัส
“เอ่อ ทำไมมีสอที่ล่ะเพะ” เหรินวไม่เ้าใ
“เราะมาทานับเ้า้วย” อ์รัทายาททรประทับนั่ประำำแหน่แล้ว
“ห้อหม่อมันไม่ใ่ห้ออาหารนะเพะ” เหรินวไม่ยอม
“ยัไพวเรา็ถือว่าเป็นสามีภรรยาัน แม้เป็นารแส ็วรแสให้เนียนสิริมั้ย” อ์รัทายาททรเือน
ันั้นเหรินวึไ้รับประทานอาหารร่วมับอ์รัทายาทในห้อนอนอนาอย่า่วยไม่ไ้
********************************************
อนนี้อ์รัทายาทและพระายาทรืนีันแล้ว ันั้นายสูศัิ์ึพานรัปลอมๆ ไปูาวที่สวนอุทยาน้วยัน
เหรินวหาวนอน และล่าวว่า “ทรลับไปนอนเถอะนะเพะ หม่อมัน่วแล้ว”
“ยัเร็วไป ป่านนี้นาำนัลยััห้อไม่เสร็” อ์รัทายาทรัสอ้า
“ัห้อทำไมหรือเพะ” เหรินวสสัย
“เราไ้สั่ย้าย้าวออเ้ามาไว้ที่ห้อนอนอเราแล้ว” อ์รัทายาทรัสยิ้มๆ
“ไม่ไ้นะเพะ ไหนว่าพระอ์ทรสัาว่า…” เหรินวพูไม่บเพราะพระสวามีรัสแทร
“เราไม่ล่วเินเ้าหรอ แ่่อหน้าพระสนมเหล่ยผิ เ้าวรนอนห้อเียวับเรา” อ์รัทายาททรอยาแสให้มันสมริ
“แ่ว่า…” เหรินวลัเลเพราะลัวถูอ์รัทายาทรัแอี
“็แ่แสบาเท่านั้น อทนหน่อย็แล้วัน” อ์รัทายาทรัส
ห้อบรรทมออ์รัทายาท
๊อๆ ๊อๆ
“ใรน่ะ” อ์รัทายาทรัสถาม
“หม่อมันเอเพะ สนมเหล่ยผิ”
อ์รัทายาททรเป็นผู้เปิประู็พบว่าพระสนมำลัยุปบำรุมาให้เสวย
“หม่อมันอยาอบแทนพระอ์ หม่อมัน็เลยปรุน้ำุปมาถวายเพะ” พระสนมเหล่ยผิรัส
เหรินวลัวว่าพระสนมเหล่ยผิะวายา นาึรีบเินเ้าไปเาะพระพาหาออ์รัทายาทและล่าวว่า “อบุท่านมา แ่พระอ์ทระ้อเสวยยาสมุนไพรเพื่อทำให้เลือลมเินสะว อนนี้เหมยูำลันำยามาให้พระอ์แล้ว ้อออภัยริๆ”
“ยาอะไรัน” อ์รัทายาททรไม่รู้เรื่อ
“แหม! พระอ์็ทรอย่าให้หม่อมันอธิบายสิเพะ หม่อมันอายนะ ทรอยามีทายาทให้ทันอ์ายรอไม่ใ่หรือ” เหรินวแล้ทำท่าเหนียมอาย
“เอ่อ ้อออภัยริๆ อบุสำหรับุปบำรุนะ” อ์รัทายาททรำ้อแสามน้ำ
“ไม่เป็นไรเพะ หม่อมันเ้าใ” พระสนมเหล่ยผิทรเ็บพระทัยแ่ทรไม่แสอาารออมา
“มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าให้อ์รัทายาทเส็ไปุย้วยีมั้ย” านั้นเหรินว็แล้หอมแ้มฝ่ายาย่อหน้าพระสนมเหล่ยผิ และล่าวว่า “รีบไปรีบมานะเพะ หม่อมันรออยู่นะ”
“ไม่เป็นไรเพะ ไวุ้ยันพรุ่นี้ีว่า หม่อมันทูลลานะเพะ” นั่นึสร้าวามไม่พอพระทัย่อพระสนมเหล่ยผิยิ่นั พระนาทรำริว่า “เมื่อหม่อมันไม่ไ้พระอ์ ใร็อย่าหวั” ันั้นพระนาึทรำริแผนารำัอ์รัทายาทึ้นมาทันที
พออ์รัทายาททรปิประู เหรินว็รีบเินไปหยิบผ้าปูที่่อนออมาใหม่ และปูนอนบนพื้นแบบไม่สนใใร
“ไหนล่ะยาสมุนไพรเพิ่มสมรรถภาพทาเพศน่ะ” อ์รัทายาทรัสยิ้มๆ
“มีะที่ไหนล่ะเพะ” เหรินวหน้าแอย่าเห็นไ้ั
“เ้าแล้โหพระสนมั้นหรือ” อ์รัทายาททรแอบำ
“็พระอ์ทรอยาให้สมริ หม่อมัน็เล่นละรให้แล้วนี่เพะ” เหรินวรีบล่าวอ้า
“ะว่าไป เรา็อยามีทายาทให้ทันอ์ายรอเหมือนันนะ” อ์รัทายาททรแสร้รัสเพื่อแล้พระายา
“หยุอยู่รนั้นเลยเพะ ห้ามเ้าใล้หม่อมันเ็า โปรรัษาสัะ้วย” เหรินวรีบระถัวหนีและรีบนำผ้าห่มมาปิบัายไว้
ยิ่ห้าม็เหมือนยิ่แล้ ันั้นพระอ์ึทรอุ้มเหรินวให้ไปนอนบนพระแท่นบรรทม้วยัน
“ปล่อยหม่อมันนะเพะ” เหรินวโวยวาย
“ุ๊ๆ เบาๆ หน่อย เี๋ยวสนมเหล่ยผิ็ไ้ยินหรอ” อ์รัทายาทรัสให้ลเสีย
“ทระทำอะไรเพะ” เหรินวล่าวราวับเสียระิบ
“นอนบนนี้ปลอภัยที่สุแล้ว หาเิุเินึ้นมา มีนบุเ้ามาในห้อ นนั้นะไ้ไม่้อสสัยไล่ะ” อ์รัทายาทรัสเหุผล
“แ่หม่อมันนอนไม่หลับนี่เพะ” เหรินวรีบพู
“ฝึไว้ให้ิน พวเรา้อนอน้วยันนว่าะหาสถานที่ปลอภัยสำหรับสนมเหล่ยผิไ้แล้ว” อ์รัทายาทรัส
และแล้วผ่านไปรึ่ั่วยาม อ์รัทายาทที่ทรำลัอ่านำราอยู่บนพระแท่นบรรทม็ทรไ้ยินเสียรนอหิสาว
“ไหนว่านอนไม่หลับไ” อ์รัทายาททรส่ายพระพัร์
อ์รัทายาททรยิ้มและวาำราไว้บนโ๊ะ ่อนที่ะไปนอนเีย้าเหรินว พระอ์ทรหันะแไปทาหิสาวพร้อมับับแ้มอย่าเอ็นู พระอ์ทรำลัะูบหน้าผาอหิสาวราวับภรรยาที่รัใร่ แ่็้อะัไว้ านั้นพระอ์ึทรบรรทมะแหันหลัให้หิสาว และทรำริว่า “นี่เป็นเพียารแสเท่านั้น เราไม่ไ้ิอะไรับเ้าเสียหน่อย”
เ้าวันพรุ่นี้ เหรินวื่นึ้นมา็ใที่นพลิัวะแอฝ่ายาย ทั้ๆ ที่ฝ่ายาย็หันหลัให้ นารีบเอามือออและหันหลัให้ฝ่ายายทันที “บ้าริ! ีนะที่พระอ์ทรยัไม่ื่น”
“นอนสบายมั้ยล่ะ” อ์รัทายาทรัสแว
“ทรื่นนานแล้วหรือเพะ” เหรินวใน้อรีบลุึ้นนั่
“นานพอที่ะเห็นใรบานลวนลามเรา” อ์รัทายาทรัสยิ้มๆ
“หม่อมันไม่ไ้ั้ใเสียหน่อยเพะ” เหรินวรีบแ้ัว
“พวเรารีบแ่ัวเถิ ฮอเฮาทรเรียให้เ้าเฝ้า ำระวามเรื่อที่พระสนมเหล่ยผิหายัวไป” อ์รัทายาทรัสเพราะเ้ามารายาน่อนหน้าแล้ว แ่หิสาวยัไม่ื่น
“หาอ์ายรอทรอรว้นำหนัอพระอ์ ทระทำอย่าไรเพะ” เหรินวัวล
“ถึอนนั้น่อน่อยว่าัน” อ์รัทายาททรยัไม่ำริแผนาร
หลัาที่ทั้สอพระอ์ทรทำธุระส่วนพระอ์เสร็ ทั้สอ็ทรรีบเส็เ้าเฝ้าฮอเฮาเป็นาร่วน
********************************************
ำหนัฮอเฮา
“เ้าไ้่อนัวสนมเหล่ยผิที่ำหนัหรือไม่” ฮอเฮารัสถามรๆ
“ลูะทำเ่นนั้นทำไมันพะย่ะ่ะ อีอย่าลูมีายาอยู่แล้วทั้น ลูไม่มีวันทำร้ายิในาหรอ” อ์รัทายาททรับพระหัถ์พระายาอย่ารัใร่
เหรินวทำเป็นยิ้ม แ่ในใิว่า “ทรทำร้ายหม่อมันหลายรั้แล้วเพะ ยัไม่รู้พระอ์อี”
“ทรยอมให้้นำหนัหรือไม่พะย่ะ่ะ” อ์ายรอทรไม่เื่อ
“ไ้สิ อยา้น็้น” อ์รัทายาทรัส
“ระหม่อมะพาทหารไป้นเี๋ยวนี้พะย่ะ่ะ” อ์ายรอทรเห็นว่าไ้โอาส
“ามใ็แล้วัน” อ์รัทายาททรแสร้ทำเป็นไม่สนพระทัย
เหรินวรู้สึัวลหนั แ่นา็้อทำเป็นยิ้มและนั่ับพระหัถ์อพระสวามีเียู่ันอยู่อย่านั้น เพื่อไม่ให้ใรสสัยถึวามสัมพันธ์ระหว่าทั้สอพระอ์
ผ่านไปสอั่วยาม เหรินวยืนนวไหล่ให้พระสวามี สัพัอ์ายรอ็ทรเส็ลับมาที่ำหนัอฮอเฮา
“เป็นอย่าไรบ้า เอหรือไม่” ฮอเฮารัสถาม
“ไม่เอพะย่ะ่ะ” อ์ายรอทรรู้สึเ็บพระทัยที่ไม่อาเอาผิพระเษาไ้
“ในเมื่อเ้าหม้อสสัยแล้ว ั้นเราอพาายาลับำหนั่อน็แล้วัน” อ์รัทายาทรัส
“ระหม่อมีใที่เห็นพระอ์และายาทรรัันอย่าแน่นแฟ้นเ่นนี้ แ่ระหม่อม็หวัว่าพระอ์ทรถนอมวามรันี้ให้อยู่ราบนานเท่านาน ทรอย่าไ้มีหิอื่น โยเพาะภรรยาาวบ้านนะพะย่ะ่ะ” อ์ายรอรัสเือน
“อนนี้เรารัายาอเราเพียนเียวเท่านั้น เราไม่ยุ่ับหิอื่นหรอน่า ั้น เราไปนะ” อ์รัทายาทรัส
พอพ้นำหนัฮอเฮา เหรินว็รีบถาม “ทร่อนพระสนมไว้ที่ไหนหรือเพะ”
“ั้นใ้ิน พวเรารีบลับันเถอะ” อ์รัทายาททรยอมบอ
********************************************
ลาืน พระสนมเหล่ยผิทรีพิให้อ์รัทายาทสับฟัที่สวนอุทยาน พอีบทุน็ปรบมือให้
“เ้าีพิไ้ไพเราะริๆ” อ์รัทายาทรัสม
“หม่อมันสู้พระายาไม่ไ้หรอเพะ” พระสนมเหล่ยผิแสร้รัส
“เราีพิไม่เป็น” เหรินวล่าวห้วนๆ
เหมยู็เลยระิบว่า “ที่านประว พระอ์ยัทรไปแ่ันีพิเลยนี่เพะ”
เหรินวระิบลับ “อนนี้เราีไม่เป็นแล้ว”
“พระอ์ทรไปเอพระายาที่ไหนั้นหรือเพะ” พระสนมเหล่ยผิทรแสร้ถามไปเ่นนั้นเอ วามริพระนา็ไม่อยารู้
“อนที่เราไปเที่ยวหนานโวน่ะสิ” อ์รัทายาทรัสเล่าสั้นๆ เพราะทรี้เียแ่เรื่อ
“ที่นั่นมีแ่สาวาม ถึว่าพระอ์ถึทรมีายาที่ามถึเพียนี้” พระสนมเหล่ยผิรัส
“สู้ท่านไม่ไ้หรอ ใรๆ ่าหมายปอท่าน โยเพาะเหล่าเื้อพระวศ์ทั้หลาย” เหรินวล่าว
“พวเ้ามาวไป่อน เราอัวไปปอ่านำราที่ห้อทราน่อนนะ” อ์รัทายาทรัส
“เพะ” หิสาวทั้สอล่าวพร้อมัน
หลัาที่อ์รัทายาททรเส็ไปแล้ว พระสนมเหล่ยผิ็รัสว่า “ูพระอ์ทรไม่่อยอบหน้าหม่อมันเลยนะเพะ”
“เราไม่อบนสอหน้าอย่าเ้า อนนี้ะทำอะไรอีล่ะ ะแล้บหน้าัวเออีมั้ย” เหรินวล่าว้วยวามโมโห
“ราวนี้หม่อมันไม่ทวนรัืนแล้วเพะ แ่ะำัายนนั้นไปะเลย” พระสนมเหล่ยผิรัส้วยน้ำเสียเหี้ยมเรียม
“หมายวามว่ายัไ” เหรินวใ
“ทรน่าะเาออไม่ใ่หรือเพะ” พระสนมเหล่าผิทรยิ้มมุมพระโอษ์
“อ์รัทายาททรำลัมีภัย” เหรินวพูพึมพำและรีบวิ่ไปที่ห้อทรานทันที
ห้อทราน
เมื่อเหรินววิ่ไปถึห้อทราน นา็เห็นหว่านเอ๋อำลัปะมือับอ์รัทายาทอยู่
“หยุเี๋ยวนี้นะหว่านเอ๋อ” เหรินวรีบห้ามปรามสหายเ่า
แ่หว่านเอ๋อหาไ้หยุไม่ นายั่อสู้่อไปแบบไม่ยั้มือ
เหรินวไ้ยินเสียลุ่ยวบุมวิา นารีบมอหาเรื่อนรีในห้อ พอเห็นพิ นา็รีบีโยใ้เพลเร็วเพื่อทำให้เสียพิลบเสียลุ่ยนั่น
นั่นึไ้ผล หว่านเอ๋อยอมทิ้าบและุเ่า่อหน้าพระพัร์อ์รัทายาท
“ับนามัเี๋ยวนี้” อ์รัทายาทรัสสั่ทหารอรัษ์
“พะย่ะ่ะ” ทหารอรัษ์รับำ
เหรินวหยุีพิ และรีบวิ่ไปหาสหายเ่า “ั้สิไว้นะ เี๋ยวหมอเหมยูะถอนพิษให้เ้าเอ”
หว่านเอ๋อยับปาแ่ไร้เสีย เหรินวึยับหูไปใล้
“อประทานอภัย้วยเพะที่ทำให้พระอ์ทรผิหวั หม่อมันเ็บห่ออัไว้ในห้อพันาำนัล โปรนำอัไปมอบให้ับรอบรัวอหม่อมัน้วย หม่อมันีในะเพะที่มีพระอ์เป็นสหาย ลา่อนเพะ” หว่านเอ๋อระิบบอหิสูศัิ์
เหรินวยัไม่ทันะพูอะไร หว่านเอ๋อ็ระอัเลือและสิ้นลมไปในที่สุ
เหมยูับีพรให้หว่านเอ๋อและส่ายหน้า
“หมายวามว่ายัไ เ้าเป็นหมอนะ เ้า้อรัษานาให้หายสิ” เหรินวโวยวาย
“นาไ้รับพิษเินนาเพะ ันั้นนาะอยู่ไ้ไม่เินสามั่วยามหลัไ้รับพิษไปแล้ว” เหมยูอธิบาย
เหรินวเลือึ้นหน้า นารีบวิ่ไปหาพระสนมเหล่ยผิที่อุทยานนทุนใและ้อวิ่ามไป
อ์รัทายาทรัสให้ทุนัารับศพนาำนัลให้เรียบร้อย ่อนที่ะวิ่ามพระายาไปที่อุทยาน
เหรินววิ่เ้าไปบีบพระศออพระสนมเหล่ยผิ้วยวามโรธแ้น
“เ้าล้าียัไถึทำร้ายสหายอเรา” เหรินวล่าวทั้น้ำา
“หม่อมันเ็บนะเพะ ทระ่าหม่อมันั้นหรือ” พระสนมเหล่ยผิทรทำเป็นไม่อบโ้
“เ้ามันไม่ใ่น เหล่ยผิ” เหรินวยับีบออหิสาวที่หน้าเนื้อใเสืออยู่อย่านั้น
อ์รัทายาททรรีบผลัพระายาออไป และเส็เ้าไปูพระอาารอพระสนม้วยวามเป็นห่ว
“เ้าเป็นอะไรหรือเปล่า” อ์รัทายาทรัสับนรัเ่า
“หม่อมันไม่รู้ริๆ ว่าพระายาทรเป็นอะไรไป พระนาทรั้พระทัยะ่าหม่อมันเพะ” พระสนมเหล่ยผิทรแสร้ทำเป็นลัวและอฝ่ายาย
“เ้ามันสมวราย” เหรินวล่าว
อ์รัทายาททรผละออานรัเ่า านั้น็เส็ไปหาพระายาและบพระพัร์อพระนาโยแรเพื่อเรียสิ
“เ้าั้สิสิ เหล่ยผิไม่ไ้เี่ยว้อับารายอหว่านเอ๋อเสียหน่อย” อ์รัทายาทรัส
เหรินวมอเห็นว่าพระสวามีบันรัเ่าเพื่อปป้อพระสนม นาึรีบวิ่หนีลับห้อพัเ่าอัวเอ ทั้ๆ ที่ในห้อนั้น็เป็นเพียห้อเปล่า เพราะ้าวออนาถูย้ายไปอยู่ห้ออ์รัทายาทหมแล้ว
เหมยูัารอะไรเสร็เรียบร้อย นาึเาะประูเรียพระายา
“ทรเป็นอะไรหรือเปล่าเพะ” เหมยูรู้สึเป็นห่วเ้านาย
“นั่นเหมยูั้นหรือ” เหรินวลอถาม
“ใ่แล้วเพะ” เหมยูล่าว
เหรินวึเปิประูห้อให้เหมยูรีบเ้ามาและใส่ลอนประูไว้ัเิม
“ทรลับไปห้อบรรทมเถอะนะเพะ นี่มัน็ึมาแล้ว” เหมยูล่าว
“ฟัเราสัรั้เถอะนะ ริอยู่ที่ผ่านมา เราเยทำไม่ี่อเ้าไว้มา แ่อนนี้เราเห็นเ้าเป็นเหมือนน้อสาวอเรา หลายวัน่อนเราไ้ลอบออไปที่ท้ายวัับหว่านเอ๋อนเห็นพระสนมเหล่ยผิิ่อับอรัษ์ู่เหวิน เหล่ยผิั้ใที่ะแ้แ้นให้ท่านพ่ออนา้วยารสัหารฝ่าบาทและอ์รัทายาท” เหรินวยอมเล่าวามริให้นาำนัลนสนิทฟั
“ะเป็นไปไ้อย่าไรเพะ ในเมื่อพระสนมเหล่ยผิเป็นนรัเ่าออ์รัทายาท” เหมยูไม่เื่อ
“เ้าไม่เื่อ็ไม่เป็นไร แ่อย่าวาใ ระมัระวัทุฝี้าว็แล้วัน” เหรินวทำไ้แ่เือนเท่านั้น
“พระอ์รัสเหมือนะไม่ไ้อยู่้วยันเลยนะเพะ” เหมยูสสัย
เหรินวยิ้ม านั้นนา็ไปนอนบนเียที่ไร้ผ้าปู
“ทระนอนนี่ั้นหรือเพะ” เหมยูใ
“เราไม่มีะิะใไปนอนห้ออนที่ปป้อนร้ายหรอ” เหรินวล่าว
“ั้นเี๋ยวหม่อมันะไปนำผ้าปูมาให้นะเพะ” เหมยูยอมามใเ้านาย
“อบใมา” และแล้วเหรินว็ลับมานอนที่ห้อพัอนัเิม
เ้าวันรุ่ึ้น เหรินวรีบเ้าเฝ้าฮอเฮาั้แ่เ้า และแสร้อบรมนบธรรมเนียมในวัับ พอเผลอ นา็รีบไปที่ห้อพันาำนัลหว่านเอ๋อ เพื่อไปนำห่ออัมาเ็บไว้สำหรับนำไปให้รอบรัวอหว่านเอ๋อามำสั่เสียอนา
เย็นเหรินวหาไ้ลับำหนัอ์รัทายาทไม่ นารีบลอบหนีไปที่ท้ายวัและึ้นรถม้าามที่ไ้นัแนะในหมายที่ส่ทานพิราบ นั่นึทำให้เหรินวสามารถหนีออาวัไ้สำเร็
ระหว่าที่นั่บนรถม้า เหรินวิในใว่า “ระวััว้วยนะเหมยู อโทษที่ไม่ไ้อยู่เผิภัยอันรายไปพร้อมับเ้านะ เราวบุมอารม์ัวเอไม่อยู่ เราอยู่ที่ำหนันั่นไป็ยิ่ทำให้เสียแผนเปล่าๆ”
********************************************
ำหนัอ์รัทายาท
“นี่มันอะไรัน แล้วเ้าเป็นใร” อ์รัทายาททรพระทัยที่ทรทอพระเนรเห็นายไว้หนวนำทรัพย์สินมี่ามาเ้าเฝ้าพระอ์ในเวลา่ำมื
“นี่ือทรัพย์สินที่ะมาใ้หนี้ให้ับแม่นาเหรินว ส่วนนี่ือใบหย่าพะย่ะ่ะ” ายแปลหน้าล่าว
“เราไม่หย่า และเรา็ไม่รับทรัพย์สินอะไรทั้นั้น” อ์รัทายาททรไม่ยอม
“อนนี้แม่นาเหรินวไ้เินทาไปไลแล้ว นาไม่ลับมาอีแล้วพะย่ะ่ะ” ายแปลหน้าล่าว
“อะไรนะ! นาไปไหน บอมาเี๋ยวนี้” อ์รัทายาททรพระทัยและพยายามเส็เ้าไปใล้ายปริศนาเพื่อเ้นถาม
ายปริศนารีบถอยหลัหนี “ระหม่อมมีหน้าที่แ่ส่อเท่านั้นพะย่ะ่ะ ั้นระหม่อมทูลลา”
“เี๋ยวสิ” อ์รัทายาททรอยารู้ริๆ
ายที่ไว้หนว ลัษะเหมือนพ่อ้ารีบใ้วรยุทธ์ระโหนีหายไปทันที
“แย่แล้วเพะ พระายาทรหายัวไปเพะ” เหมยูรีบวิ่เ้าไปในห้อทรานและรายานให้อ์รัทายาททราบ
“ไม่้อามแล้วล่ะ นาหนีไปแล้ว” อ์รัทายาททรำริว่ามันไม่มีประโยน์ที่ะาม
“พระนาไปที่ไหนั้นหรือเพะ” เหมยูอยารู้
“เราไม่รู้” อ์รัทายาทรัสเสียเศร้า
“ระหม่อมะรีบส่นออิามพระนาให้เอพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาอาสา
“ไม่้อ! ในเมื่อนาไม่อยาอยู่็ไม่้ออยู่” อ์รัทายาททรน้อยพระทัย
“ะีหรือเพะ” เหมยูลัเล
“เลิพูถึนาอี” อ์รัทายาททรริ้วมา พระอ์ึเส็ไปสบสิอารม์ที่ห้อบรรทมอพระอ์
ความคิดเห็น