คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : สหายเก่า
“ปลุอะไรแ่เ้าเลย” อ์รัทายาททรัวเียื่น
“หม่อมันอยู่บนเียไ้อย่าไรเพะ” เหรินวรีบถามอย่าื่นระหน
“เ้าละเมอมานอนับเราเอน่ะสิ” อ์รัทายาทรัสอ้า
“อะไรนะเพะ! ไม่ริ หม่อมันไม่ใ่นละเมอ” เหรินวมั่นใ
“เราบาเ็บแบบนี้แล้ว เ้าว่าเราะอุ้มเ้ามานอนบนเียอย่านั้นหรือ” อ์รัทายาททรี้ไปที่ไหล่
“็อาะเป็น…” เหรินวเห็น้วย นา็เลยไม่แน่ใ
“เราไ้ยินเสียสะเาะลอนประู เ้าลับไปนอนเถิ เรา่วนอน นอน่อสัีบ” อ์รัทายาททรไม่อยารัสอะไรมา เพราะทรลัวว่าเหรินวะับไ้ว่าพระอ์ทรเป็นนอุ้มนามานอนบนเีย้วยัน
เหรินวลุึ้นาเีย นาัสภาพอนใหู้ีึ้น ่อนะเินออไปาห้อบรรทมอพระสวามี้วยวามวย นาิในใว่า “นี่เรานอนละเมอริๆ ั้นหรือ”
********************************************
บ่าย เหรินวไปเยี่ยมพระสนมเหยียนู่ในห้อลับ
“้าเป็นาวยุทธ์ไม่ใ่พระสนม” พระสนมเหยียนู่ทรรู้สึพระอ์ลับมาเป็นปิแล้ว
“แ่พระอ์ทรั้รรภ์ลูอฝ่าบาทอยู่นะเพะ” เหมยูเือน
“ู่เหวินมันับัว้า และรอยาใส่ปา้า านั้น้า็ำอะไรไม่ไ้อี” เหยียนู่นึแ้นใ
“เรื่อมัน็เิึ้นแล้ว มันย้อนลับไปแ้ไอะไรไม่ไ้อีแล้วนะเพะ” พระายารัส
“เ้าเป็นใร” เหยียนู่หันไปมอผู้มาใหม่
“หม่อมันือายาออ์รัทายาทเพะ” เหรินวแนะนำัว
“้าะหนีออนอวั และไปใ้ีวิห่าไลผู้นนว่าะลอ” เหยียนู่ล่าวแผน
“ทรแน่พระทัยหรือเพะว่าพวมันะไม่ามพระอ์” เหรินวเือน
“ยัไเรา็ะไม่อยู่ที่นี่ในานะพระสนมเ็า” เหยียนู่ล่าวเสียแ็
“นี่ือแผนที่เพะ” เหรินวยอมวัแผนที่ให้พระสนม
“เ้าะให้้าไปที่ไหน” เหยียนู่สสัย
“ร้านายผ้าสาาหุ่ยหลา นั่นเป็นร้านอท่านป้าหม่อมันเอเพะ และนี่ือป้ายหยประำัวหม่อมัน พระอ์ทรบอท่านป้าว่าพระอ์ือนสนิทที่หม่อมันส่ไป่วยท่านป้าายผ้า” เหรินวล่าวแผน
“ที่นั่นะปลอภัยแน่หรือ” เหยียนู่ัวล
“สุแ่พระทัยเถิเพะ” เหรินวมิอาบัับหิสูศัิ์ไ้
“็ไ้! ้าะไปที่นั่น” เหยียนู่ัสินใยอมทำามแผนารอพระายา
เหมยูระิบถาม “มันะีแน่หรือเพะ หานในวัออามหาพระนาล่ะเพะ”
เหรินวระิบลับ “ถ้าเป็นเ้า เ้าอยาอยู่หรือเปล่า พระนาทรไม่ไ้รัฝ่าบาท ทรถูอำนารอบำให้พระนาะ้อลายเป็นพระสนม อีอย่าหาพระนาทรัสินพระทัยอยู่ที่นี่ ยัไู่เหวิน็้อหาทาวายาพิษพระนาอีเป็นแน่”
“็ไ้เพะ” เหมยูล้อยาม
และแล้วพระสนม็เส็ออนอวัและปลอมัวเป็นหิาวบ้านเินทามุ่หน้าไปที่ร้านายผ้าสาาหุ่ยหลาามำแนะนำอพระายาเหรินว
********************************************
ำหนัฮอเฮา
พระายาเหรินวะ้อฝึเย็บปัถัร้อย เนื่อาพระนาทรเยายผ้าอย่าเียว เลยไม่เยเย็บมา่อน พระนาึทรมาเรียนัเย็บที่ำหนัฮอเฮา
“เราะให้เ้าเรียนรู้ารเย็บปัถัร้อยับหยุนเียนึ่เป็นบุรสาวท่านเสนาบีไป่อน็แล้วัน เย็บผ้าันไป่อนนะ เราะไปรววามเรียบร้อยที่ำหนัเหล่าสนมเสียหน่อย เห็นว่าสนมนหนึ่หายัวไปอย่าไร้ร่อรอย” ฮอเฮาทรหมายถึพระสนมเหยียนู่
“เพะ” เหรินวรับำ
พอฮอเฮาเส็ออไป เหรินว็เลยถามหยุนเียนว่า “เอ่อ เ้าะไม่สอนเราเย็บผ้าอย่านั้นหรือ”
“ทรเย็บไปเถอะเพะ เี๋ยว็เป็นเอนั่นแหละ” หยุนเียนั้ใลั่นแล้มารหัวใ
“อะไรนะ!” เหรินวนึไม่ถึ
“หม่อมันะ้อไปวันาัวออ์รัทายาท่อนนะเพะ ือ หม่อมันไ้รับมอบหมายให้ัุให้ับพระอ์” หยุนเียนล่าวอ้า
“ามสบาย” เหรินวยอมปล่อยวา
“อบพระทัยเพะ” หยุนเียนยิ้มมุมปาที่เห็นสีพระพัร์เป็นัวลอพระายา
เหรินวเย็บไป เ็ม็ปันิ้วไป “โอ๊ย! ไม่เย็บแล้ว นิ้วพรุนหมแล้วนี่”
“หม่อมันสอนให้เอเพะ”
“เ้าือ” เหรินวสสัย
“ทรำหม่อมันไม่ไ้หรือเพะ พวเราเป็นเพื่อนันสมัยเ็ไเพะ”
“หว่านเอ๋อ เ้าริๆ ้วย” เหรินวนึออ
“ีใัเลยที่พระอ์ทรำหม่อมันไ้” หว่านเอ๋อีใ
“ที่แท้เ้า็มาเป็นนาำนัลในวัหลวนี่เอ เ้าวรแ้่าวให้ทาบ้านทราบบ้านะ รู้มั้ยว่าพวเาามหาเ้าเสียทั่ว” เหรินวเือนเพราะทาบ้านเป็นห่วหว่านเอ๋อมาริๆ
“ไว้ถึวันหยุเมื่อไหร่ หม่อมันะลับไปเยี่ยมรอบรัวที่หนานโวเพะ” หว่านเอ๋อล่าว
“ีแล้ว” เหรินวีใที่หว่านเอ๋อยอมลับไปเยี่ยมรอบรัว
หว่านเอ๋อึสอนเย็บปัถัร้อยให้พระายา ทำให้หลัาที่ฮอเฮาเส็ลับมา พระอ์ทรมแล้วมอี
“เ้าเย็บสวยริๆ สมแล้วที่เป็นลูศิษย์อหยุนเียน” ฮอเฮาทรเ้าพระทัยว่าหยุนเียนเป็นนสอน
“เอ่อ ือว่า….” เหรินวพยายามะอธิบายแ่มีนล่าวแทร
“เป็นที่พรสวรร์อพระายา่าหาเพะ” หยุนเียนรีบพูเพราะลัวพระายาเปิโปนา
“เ้าอย่าถ่อมัวไปเลยหยุนเียน” ฮอเฮารัส
“หม่อมันอฝึเย็บผ้า่อนะเพะ” เหรินวล่าว
“ไม่้อแล้ว! เ้าวรลับำหนัพวเราไ้แล้ว” อ์รัทายาททรมาามพระายาถึที่ำหนัอฮอเฮา
“เ้ามารับายาถึที่นี่เลยั้นหรือ” ฮอเฮาทรแปลพระทัย
“ลูิถึนาพะย่ะ่ะ” อ์รัทายาทรัสอ้า
“ั้นเ้า็ลับไปเถอะ” ฮอเฮารัส
“เพะ” ใริเหรินวอยาุยับหว่านเอ๋อ่อ แ่ทำไม่ไ้เพราะพระสวามีมารับพระนาถึที่ำหนัอฮอเฮา
ในระหว่าที่เส็ไปพร้อมับอ์รัทายาท
“พระอ์ทรไม่ำเป็น้อมารับถึที่นี่็ไ้นะเพะ” เหรินวล่าว
“ายาเราทั้นนะ ไม่ใส่ใไ้ยัไ” อ์รัทายาทรัสอ้า
อ์รัทายาททรูพระหัถ์พระายาลับำหนัท่ามลาวามอิาอบุรสาวุนนาและเหล่านาำนัล
********************************************
ำหนัอ์รัทายาท
“ทรปล่อยมือหม่อมันไ้แล้วเพะ ไม่มีใรเห็นแล้ว” เหรินวพยายามึมือออ
อ์รัทายาททรปล่อยมือหิสาวและรัสว่า “เป็นไ ไปสืบแล้ว มีใรน่าสสัยหรือไม่”
“ไม่มีเพะ” เหรินวส่ายหน้า้วยวามผิหวั
“เ้าเอาแ่ฝึอบรม ั้น วันพรุ่นี้ไม่้อไปำหนัเส็แม่แล้ว เราะส่นไปบอพระอ์เอว่าเ้าไม่สบาย” อ์รัทายาทรัสแผน
“ไม่เป็นไรเพะ หม่อมันอยาฝึอบรมเพะ” เหรินวรีบแย้เพราะนาอยาพบหว่านเอ๋อสหายเ่า
“ที่ผ่านมา เราเห็นเ้าบ่นว่าไม่อยาฝึมาโยลอเลยนี่” อ์รัทายาททรสสัย
“หม่อมันิใแล้วเพะ ให้หม่อมันไปเถอะนะ” เหรินวพยายามอ้อนเหมือนเ็ๆ
“ามใ็แล้วัน” อ์รัทายาทรัส
********************************************
ำหนัฮอเฮา
“วันนี้หยุนเียนไม่ว่ามาสอนเย็บปัถัร้อยให้ เ้าลับไป่อน็ไ้นะ” ฮอเฮารัส
“อหม่อมันเรียนับนาำนัลหว่านเอ๋อะไ้มั้ยเพะ” เหรินวรีบพู
“เ้าเย็บปัถัร้อยเป็นอย่านั้นหรือหว่านเอ๋อ” ฮอเฮาทรหันไปรัสับหว่านเอ๋อ
“หม่อมันเย็บเป็นเพะ หม่อมันเยทำานที่โรเย็บผ้ามา่อน” หว่านเอ๋อเล่า
“อย่านี้นี่เอ ั้นเอาอย่านี้ พวเ้าไปเรียนที่อุทยาน็แล้วัน เปลี่ยนบรรยาาศบ้า็ี” ฮอเฮาทร้อารให้ลูสะใภ้ไปสูอาาศภายนอบ้า
“อบพระทัยเพะ” เหรินวทำารารวะและเินาไป
อุทยานภายในำหนัฮอเฮา
“ทรทอพระเนรูอะไรหรือเพะ” หว่านเอ๋อสัเไ้ว่าพระายาทรมอไปโยรอบเพื่อเสาะหาอะไรบาอย่า
“เ้าเป็นนาำนัลอยู่ที่นี่มานาน เ้าเห็นใรน่าสสัยหรือไม่” เหรินวไว้ใหว่านเอ๋อ นา็เลยลอถามสหายเ่า
“ไม่มีนี่เพะ ทำไมั้นหรือ” หว่านเอ๋อสสัย
“ยัไ็ระวััว้วย บาทีนั่าสาวอาแฝัวอยู่ในวั” เหรินวยอมบอ
“ะมีไ้ยัไเพะ ถึมี เหล่าอรัษ์็ัารไปหมแล้ว” หว่านเอ๋อไม่เื่อ
“็เพราะว่ามีอรัษ์ร่วมมือับนั่า้วยไล่ะ” เหรินวอธิบาย
“ถ้าบอว่าอรัษ์ร่วมมือ้วย หม่อมัน็สสัยนนึเพะ” หว่านเอ๋อนึึ้นไ้
“ใรั้นหรือ” เหรินวอยารู้
“พระสนมเหล่ยผิเพะ” หว่านเอ๋อยอมบอ
“พระนาูอ่อนแอะายไป วัน่อนพระนายัทรหน้ามือนร่ายรำอยู่เลย” เหรินวไม่เื่อ
“แ่พระนาิ่อับอรัษ์ู่เหวินอยู่บ่อยๆ นะเพะ แถมพระนามีแรูใอี้วย” หว่านเอ๋อมั่นใ
“แรูใอะไร” เหรินวรอฟั
“ท่านแม่ทัพ หรือพ่ออพระนาถูปรัปรำว่า่อารบ บาทีพระนาอาทรอยาแ้แ้นแทนพ่อ็เป็นไ้นะเพะ” หว่านเอ๋อยอมบอ
“็เป็นไปไ้ แ่ไม่ใ่หรอ” เหรินวยัไม่เื่อ
“ั้นืนนี้ หม่อมันะพาพระอ์ไปูให้เห็นับาีมั้ยเพะ พวเามัิ่อันอนเที่ยืนที่ท้ายวั” หว่านเอ๋อะพิสูน์ใหู้
“เ้าไปรู้ไปเห็นไ้อย่าไร” เหรินวอยารู้
“หม่อมันไ้่าวมาานาำนัลในำหนัอ์ายรอเพะ นาำนัลบอว่าพระนามัออมาาำหนัอ์ายรอหลัาที่ไ้ปรนนิบัิอ์ายรอไปแล้ว” หว่านเอ๋อล่าว
“เราอยู่ในำหนัอ์รัทายาท เราะออมาไ้อย่าไร” เหรินวัวล
“เพื่อวามปลอภัยอพระอ์ ทรอย่าออมาีว่าเพะ” หว่านเอ๋อล่าว
“ไม่เป็นไร เราะหาทาออมาาำหนัอ์รัทายาท แล้วมาเอเ้าเอ” เหรินวเื่อใสหาย
“เอันที่ท้ายวันะเพะ” หว่านเอ๋อนัแนะ
********************************************
ห้อทรานออ์รัทายาท
“หม่อมัน่วนอนแล้วเพะ” เหรินวแสร้ทำเป็นหาวนอน
“อยู่เป็นเพื่อนเราหน่อยสิ เ้านอนที่แร่รนั้น็ไ้ เราทำานเสร็เมื่อไหร่ เราะอุ้มเ้าลับห้อเอ” อ์รัทายาททรี้ไปที่แร่ที่มีทั้หมอนและผ้าห่ม
“ไม่เป็นไรเพะ หม่อมันอยู่เป็นเพื่อนพระอ์็ไ้” เหรินวลัวอ์รัทายาททรอุ้มนาเ้าห้อบรรทมอพระอ์
แ่ทว่า็เหมือนทรแล้ อ์รัทายาททรานนึ็ไม่ยอมหยุเสียที
เหรินว็เลยแล้หลับไปบนแร่นั้น
อ์รัทายาทึทรอุ้มหิสาวไปที่ห้อบรรทมอพระอ์
แม้เหรินวะหลับา แ่นา็พอะเาออว่าทาที่ไปไม่ใ่ห้อพัอนา นา็เลยแล้ละเมอเรียนาำนัล “เหมยู! เหมยู!”
“หม่อมันอยู่นี่เพะ” เหมยูเห็นว่าอ์รัทายาททรำลัอุ้มพระายาและเส็เ้าห้ออพระอ์ นา็เลยะั้า
“เราำผิห้อน่ะ เราำลัะพาเหรินวลับห้ออนา” อ์รัทายาททรแ้ัว
“ห้ออยู่้านนี้เพะ” เหมยูี้
อ์รัทายาทึทรอุ้มหิสาวไปนอนบนเียีๆ พระอ์ทรับแ้มอหิสาว่อนะละานา แล้วเส็ลับห้อบรรทมอพระอ์
เหมยูพึมพำว่า “อ์รัทายาททรมีพระทัยให้พระายาแล้วสินะ”
เหรินวแล้นอนะแหันหลัให้ นาลืมาและิในใว่า “ไม่ใ่หรอเหมยู พระอ์ทร้อารแล้เรามาว่า”
พอถึเที่ยืน เหรินวรอให้เหมยูหลับี่อน นาึสวมเสื้อลุมและแอบลอบออาำหนัออ์รัทายาทโยมุ่หน้าไปที่ท้ายวัามที่ไ้นัหมายับนาำนัลหว่านเอ๋อไว้
********************************************
ท้ายวัในป่าลึ
เหรินวและหว่านเอ๋อไุ้่มัวอยู่หลัพุ่มไม้เพื่อูาริ่อนัหมายระหว่าพระสนมเหล่ยผิและอรัษ์ู่เหวิน ผ่านไปไม่นานทั้สอ็เห็นทัู้่มาพบันริๆ
“ถวายบัมพะย่ะ่ะ” ู่เหวินารวะหิสูศัิ์
“ทำไมเ้าทำานพลาลอเลยล่ะ” เหล่ยผิบ่น
“อประทานอภัยพะย่ะ่ะ เป็นเพราะอ์รัทายาททรับามอระหม่อมลอโยไม่ยอมปล่อย อีทั้อนนี้พระอ์ทรมีหมอหิเหมยู้าาย้วย ทำให้เสียแผนอยู่เรื่อย” ู่เหวินนึเ็บใ
“น่าเ็บในั แ่ไม่เป็นไรหรอ เรามีวิธี” เหล่ยผิมีแผนารในใ
“เอ่อ เหุใพระอ์ถึทรมีรอยเียว้ำเป็น้ำามพระวรายแบบนี้ล่ะพะย่ะ่ะ” ู่เหวินสัเไ้
“อ์ายรอทรระบายอารม์ใส่เรา ่อนมีเพศสัมพันธ์ ทระ้อทำร้ายร่าายเรา่อน” เหล่ยผิมีน้ำาลอ นา้อใ้วามอทนอย่าสูในารเป็นอนุภรรยาออ์ายป่าเถื่อนพระอ์นั้น
“ให้ระหม่อมัารให้ีมั้ยพะย่ะ่ะ” ู่เหวินอาสา
“ไม่เป็นไร! ายนนี้ยัมีประโยน์อยู่” เหล่ยผิห้ามไว้่อน
“ระหม่อมะส่ผู้หิมายั่วยวนอ์ายรอ เพื่อให้พระอ์ทรรับนามาเป็นสนมอีนนะพะย่ะ่ะ” ู่เหวินเสนอ เพราะไม่อยาเห็นพระสนมเหล่ยผิทุ์ทรมาน
“็ีเหมือนัน เราัทนับพฤิรรมโริออ์ายรอไม่ไหวแล้ว” เหล่ยผิรู้สึหมวามอทน
“ระหม่อมะรีบำเนินารให้เร็วที่สุพะย่ะ่ะ” ู่เหวินล่าว
“านนี้ห้ามพลาอีล่ะ เราะ้อำัฝ่าบาทและอ์รัทายาทให้ไ้” เหล่ยผิ้อารแ้แ้นเพียอย่าเียว
“อ์รัทายาททรเยเป็นนรัอพระอ์มา่อนไม่ใ่หรือพะย่ะ่ะ” ู่เหวินสสัย
“อ์รัทายาททรทรยศเรา พระอ์ทรยย่อหิาวบ้านมาเป็นายาไ้อย่าไร” เหล่ยผินึเ็บใ
“บาทีอ์รัทายาททรอาทำเพื่อประพระอ์็เป็นไ้นะพะย่ะ่ะ” ู่เหวินพูปลอบ
“่ามันเถิ วามสัมพันธ์ระหว่าเราับอ์รัทายาทเป็นอีไปแล้ว” เหล่ยผิิว่าารแ้แ้นสำัว่าวามรั
“ระหม่อม้อรีบไปแล้วพะย่ะ่ะ เี๋ยวมีนสสัย” ู่เหวินล่าว
“เราเอ็้อรีบลับเหมือนัน เพราะยานอนหลับำลัะหมฤทธิ์แล้ว” เหล่ยผิวายานอนหลับในน้ำาให้พระสวามีเสวย
สอสาวที่แอบูอยู่ พวนามอูหิสูศัิ์และอรัษ์เินแยันไปนละทา
หว่านเอ๋อยัไม่ละวามพยายาม นารีบูพระหัถ์อพระายาให้ามพระสนมเหล่ยผิไปนถึำหนัออ์ายรอ
เหรินวระิบว่า “พวเรามาที่นี่ทำไมัน”
“ทรไม่อยาทราบหรือเพะว่า อ์ายรอทรร่วมมือ้วยหรือเปล่า” หว่านเอ๋อล่าว
แ่ทว่าสัพั ทั้สอสาว็้อใับเสียรีร้ออพระสนมเหล่ยผิ
“หม่อมันเ็บนะเพะ” เหล่ยผิถูบหน้าอย่าไม่ให้เียริ
“ไปไหนมา ทำไมเราื่นมาถึไม่เห็นเ้า” อ์ายรอทระอ
“หม่อมัน็แ่หิว เลยไปหาอะไรินในโรรัว็เท่านั้นเอเพะ” เหล่ยผิรีบแ่เรื่อ
“ึป่านนี้แล้ว โรรัวะเปิไ้อย่าไร” อ์ายรอทรไม่เื่อ
“หม่อมันไปอแบ่อาหารมาาแม่รัวเพะ” เหล่ยผิล่าวอ้า
“ืนนี้เรายัไม่อิ่ม มา่อันเถอะ” อ์ายรอทรึัวหิสาวเ้ามาอ
“แ่ว่า” เหล่ยผิลัเล
“เ้าเป็นอเรา ้อามใเราทุอย่า หาเรา้อารเ้าอนไหน เ้า็้อสนอ เ้าใมั้ย” อ์ายรอทรูบไร้อออหิสาวและอุ้มหิสาวไปที่เีย านั้นบทบรรเลเพลรั็เริ่มึ้น
“ทราบแล้วเพะ” เหล่ยผิถูเล้าโลมนหลไปามรสสวาทที่พระสวามีทรปรนเปรอให้ านั้นทุอย่า็เป็นไปามธรรมาิ
หลัเที่ยืนไปแล้ว ไฟพิศวาสลุโนโหมระหน่ำ ทำให้ทั้สอพระอ์ทรมีวามสัมพันธ์ันนถึเ้าวันรุ่ึ้น
เหรินวที่ไ้รับรู้เรื่อราวีวิอพระสนมเหล่ยผิ ทำให้นารู้สึสสารอีนรัออ์รัทายาทับใ แ่นามิอา่วยอะไรไ้ และที่สำั็ือนา้อรีบยับยั้ารระทำอันเลวร้ายอพระสนมเหล่ยผิอย่าเร่่วน
“อบุที่มาส่นะ เ้า้อระวััว้วยล่ะหว่านเอ๋อ” พระายาเหรินวรัสเพราะเวลานี้เป็นเวลาึสั
“เพะ” หว่านเอ๋อล่าว
เหรินวเินมุ่หน้าไปเปิประู แ่ทว่าพอเปิเ้าไป็พบับ….
ความคิดเห็น