คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ตามหาเหยื่อ
ห้อพัอเหรินว
“เป็นไ ว่าที่ายาอเรา” อ์รัทายาทเส็เ้ามาในห้อและล่าวทัทายหิสาวที่ำลัถูับมั
“หม่อมันยินยอมอภิเษแล้วเพะ แ่อนนี้ปล่อยหม่อมัน่อนไ้มั้ย” เหรินวรู้สึเมื่อย
อ์รัทายาทเส็เ้าไปแ้เือให้หิสาวแ่โยี
พอเป็นอิสระ เหรินวเห็นว่าไ้โอาส นาึรีบวิ่ไปที่ประู แ่ทว่าพอเปิประู ้านนอ็มีแ่ทหารอรัษ์เฝ้าหน้าประูอยู่เ็มไปหม นาึรีบปิประูลับ และยอมเินเ้าไปุยับอ์รัทายาทที่ทรำลัประทับนั่อยู่บนเียอนา
“หม่อมันเยไ้ยินมาว่าพระอ์ทรรัลูสาวท่านแม่ทัพเหล่ย้วน ึ่มีนามว่า เหล่ยผิ แ่เพราะท่านแม่ทัพไ้รับโทษประหาราน่อารบและถูยึทรัพย์ทั้หม เหล่ยผิที่หมัวนาึไม่มีทาเลือ นา็เลยยอมเ้าไปทำานในหอนาโลมในานะสาวีพิ พระอ์ทรไ้่าว็เลยะรีบไปไถ่ัวนา แ่็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะอ์ายรอทรไถ่ัวเหล่ยผิัหน้าพระอ์เสีย่อน านั้นอ์ายรอ็ทรรับเหล่ยผิมาเป็นพระสนม นั่นึทำให้พระอ์ทรเ็บปวพระทัยอย่ามา ั้แ่นั้นมาพระอ์็ทรไม่ยุ่เี่ยวับผู้หินไหน ทรเอาแ่ทรานลูเียว ึ่ถ้าเป็นเ่นนั้นริ พระอ์ทระรับหม่อมันมาเป็นายาทำไมันเพะ” เหรินวยอมพูับายรหน้าีๆ
“็เราถูใเ้า มัน็ไม่แปลไม่ใ่หรือที่เราะเลือเ้ามาเป็นายา” อ์รัทายาทรัสอย่าไม่ยี่หระ
เหรินวิในใว่า “อ์รัทายาททรอบผู้หิที่มีิริยามารยาทเรียบร้อย ึเป็นไม่ไ้ที่พระอ์ทระถูพระทัยในัว้า มัน้อมีอะไรเป็นแน่ ลอทสอบีว่า” ันั้นเหรินวึเินเ้าไปนั่ัอายสูศัิ์ านั้น็อพระศออพระอ์
“นี่เ้าะทำอะไรน่ะ” อ์รัทายาททรพระทัยเพราะพระอ์ทรไม่เยพบผู้หิที่เป็นแบบนี้มา่อน
“แหม! พระอ์รัสบอหม่อมันีๆ ็ไ้เพะ ำแหน่พระายาสูส่เพียใ ใรๆ ็ปรารถนาที่ะเป็นายาออ์รัทายาททั้นั้น” เหรินวไม่เพียพูเปล่า นายัู่โมะะุมพิายสูศัิ์อี้วย
อ์รัทายาททรพระทัย พระอ์ทรรีบผลันาออ นนาล้มไปอับพื้นและ้นระแท
“โอ๊ย! หม่อมันเ็บนะเพะ ็ไหนว่าพระอ์ทรถูพระทัยในัวหม่อมันไเพะ” เหรินวล่าวอ้า
“เราแ่ะให้เ้าแสเป็นายาปลอมๆ อเราเท่านั้น ไม่ไ้ิทำอะไรเินเลย” อ์รัทายาททรรีบรัส
“ทรทำแบบนั้นทำไมันเพะ หรือทำเพียปป้อพระสนมเหล่ยผิเท่านั้น ใรๆ ็รู้ว่าอ์ายรอทรี้หึมาแ่ไหน หาพระอ์ทรยัทอพระเนรไปที่พระนา้วยวามห่วใย พระนาอาถูทำร้ายไ้ พระอ์็เลยทรใ้ให้หม่อมันเป็นันนใ่มั้ยเพะ” เหรินวาาร์
“เอาล่ะ เราไม่รู้ว่าเ้าไปไ้ยินอะไรมาอีบ้า เอาเป็นว่าเรา้อารให้เ้า่วยเหลือนที่เป็นเหยื่ออบวนารล้าสมอ บวนารนี้ไ้วายาพิษอมยุทธ์หิ พิษนั้นะทำให้หิสาวเสียารวบุมในระหว่าที่ไ้ยินเสียลุ่ย ันั้นพวนาะถูสั่ให้ระทำารสิ่่าๆ โยไม่รู้ัว ึ่ไม่แน่ว่าพวนาอาทำถึั้นลอบสัหารนในวั็เป็นไ้” อ์รัทายาททรยอมรัสวัถุประส์ที่แท้ริ
“ในเมื่อพวนาลายเป็นนั่าไปแล้ว พระอ์ทรยัะ่วยเหลือพวนาอีอย่านั้นหรือเพะ” เหรินวไม่เ้าใ
“ถ้าเ้าลายเป็นเหยื่อบ้าล่ะ แล้วเ้าไ้ระทำวามผิโยไม่รู้ัว เมื่อเ้าไ้สิและถูโทษประหาร เ้าิว่าเ้าไ้รับวามเป็นธรรมหรือเปล่า” อ์รัทายาททรยัวอย่า
“เอาล่ะ หม่อมันเ้าใแล้วเพะ สรุปหม่อมันมีหน้าที่แ่เสาะหาเหยื่อบวนารบ้าๆ นั่นเท่านั้นใ่มั้ยเพะ” เหรินวสรุป
“เ้าะ้อแสเป็นายาอเราให้เหมือน้วยล่ะ” อ์รัทายาททรำับ
“และถ้าเสร็านนี้ หม่อมันะไ้เป็นอิสระทันทีหรือเปล่าเพะ” เหรินวสสัย
“เ้าะ้อเป็นายาอเรา 3 ปี เว้นเสียแ่ว่าเ้าสามารถหาอัมาใ้ให้เราไ้ เราถึะปล่อยเ้าให้เป็นอิสระ” อ์รัทายาทรัส
“ให้ถึอนนั้น่อน่อยว่าัน็ไ้เพะ” เหรินวยัิไม่ออว่านาะหาอัมาใ้หนี้ไ้าที่ไหน
“เ้าพัผ่อนที่นี่่อนเถิ ห้ามหนีเ็า เ้ารู้ีว่าเหลียัมีสายอยู่ทั่วทั้แว้น ยัไเา็สามารถามับเ้าไ้อยู่ี” อ์รัทายาททรู่
“หม่อมันะ้อิบัีเาอย่าแน่นอนเพะ เาล้าหลอลวหม่อมัน” เหรินวรู้สึเ็บใ
“เรารู้ว่าเ้าหลรัเานหัวปัหัวปำ แ่เาไม่ไ้รัเ้า” อ์รัทายาทรัสย้ำเือน
“เอาเถอะเพะ ยัไอนนี้หม่อมัน็ทำอะไรไม่ไ้อยู่ี” เหรินวำ้อทำามเื่อนไ
“เราไปล่ะ” อ์รัทายาทเส็ออาห้อพัอเหรินวทันที
“น้อมส่เส็เพะ” เหรินวหายใ้วยวามโล่อ นาิในใว่า “ีนะที่ไ้เป็นแ่ายาปลอมๆ”
********************************************
อนนี้เหมยูและเหรินวไ้ย้ายเ้ามาอยู่ในำหนัออ์รัทายาทในวัหลว พอถึวันอภิเษ เหมยู็เลยทำารแ่ัวให้ว่าที่พระายา
“เอ่อ ทำไมถึไม่สวมุที่อ์รัทายาททรเลือให้ล่ะเ้าะ” เหมยูสสัย
“็เราอบุนี้นี่” เหรินวอบวนๆ
“แล้วเหุใถึใ้น้ำหอมลิ่นนี้ล่ะ อ์รัทายาททรไม่อบลิ่นนี้นะเ้าะ” เหมยูสสัยเพราะนาำนัล้าายอ์รัทายาทไ้เือนพวนาแล้ว
“็เราพอใลิ่นนี้” เหรินวไม่สนใ
“ท่านั้ใแล้พระอ์หรือเ้าะ” เหมยูอยารู้
“้า็อยารู้ว่าพระอ์ทระทน้าไ้สัี่น้ำ” เหรินวอยาแล้พระอ์ หาพระอ์ทรทนนาไม่ไหว พระอ์ทรอาับไล่นาไปไวๆ ็เป็นไ้
“แ่พวเราเ้าวัเพื่อทำภารินะเ้าะ” เหมยูเือน
“เหมยู! เ้ารู้อะไรมั้ย ีวิในวัมันับ้อนมาว่าที่ิ ้าไม่อยาอยู่ในวั ้าว่ามีผู้หิอีมามายที่เหมาะที่ะทำหน้าที่นี้แทน้า ีไม่ีผู้หินนั้นอาทำให้อ์รัทายาททรถูพระทัยนลายมาเป็นายาอพระอ์ริๆ ็เป็นไ้” เหรินวไม่อยาแล้แสเป็นพระายา
“ามใ็แล้วันนะเ้าะ” เหมยูห้ามไม่ไ้
********************************************
ท้อพระโร
อ์รัทายาทเส็ไปรหน้าที่ประทับอฝ่าบาทและฮอเฮา โยเส็เีย้าเหรินวในุแทีู่ยิ่ให่อลัารานสร้า ท่ามลาเหล่าเื้อพระวศ์และุนนาที่ร่วมันเป็นสัีพยานในพิธีอภิเษรั้นี้
พอเสร็พิธี ฮอเฮา็รัสว่า “เนื่อาเ้าไม่ใ่บุรสาวุนนาหรือไม่เยใ้ีวิในวัมา่อน ั้น ั้แ่วันพรุ่นี้ เ้าะ้อมาฝึอบรมารใ้ีวิในวัับเรา้วยล่ะ เ้าใมั้ย”
“ทราบแล้วเพะ” เหรินวรับำ
านั้นเหรินว็ไ้ถูพาัวให้ไปรอพระสวามีอยู่ที่ห้อหอ
อ์รัทายาททรเมามายและเส็เ้าไปในห้อหอในสภาพโเนทรัวไม่อยู่ พระอ์ทรประทับนั่อยู่เีย้าพระายาและเปิผ้าลุมหน้าออ อนนี้พระอ์ทรเมาหนัมานถึั้นทอพระเนรเห็นเหรินวเป็นเหล่ยผิหรืออีนรัอพระอ์
“เหล่ยผิ! เ้า่าามริๆ” อ์รัทายาททรำลัะุมพิหิสาว
เหรินวรีบผลัพระอ์ออ และรีบล่าวว่า “พวเรามาื่มเหล้ามลันีว่านะเพะ” เหรินวรีบลุไปเทเหล้า และส่อเหล้าในายสูศัิ์
ทั้สอล้อแนื่มเหล้ามลามประเพี
านั้นอ์รัทายาททรไม่พูพร่ำทำเพล พระอ์รีบผลัหิสาวไปที่เียและร่อมัวนาพร้อมับูบไร้ออามระหอนาโยที่ฝ่ายหิยัไม่ทันั้ัว
เหรินวใสุี นาพยายามผลัฝ่ายายแ่ไร้เรี่ยวแร นา็เลยว่า “หม่อมันไม่ใ่เหล่ยผิ ทรั้สิสิเพะ”
“เหล่ยผิ! เราิถึเ้ามาเลยนะ อยู่ับเราืนนี้เถอะนะ” อ์รัทายาททรูบพรมไปทั่วใบหน้า
“ไม่ไ้นะเพะ ทรปล่อยหม่อมันเี๋ยวนี้” เหรินวพยายามิ้นรนัืนสุฤทธิ์
สัพัายสูศัิ์็นอนหลับไปบนัวอหิสาว
เหรินวรีบผลัฝ่ายายออ และล่าวว่า “โีที่เราวายานอนหลับในเหล้ามล ไม่ั้นะเิอะไรึ้น็ไม่รู้ เราไม่ใ่ัวแทนอเหล่ยผิเสียหน่อย”
เหรินวรีบัเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ่อนที่ะัท่าให้ายสูศัิ์นอนบนเียีๆ อนนี้นารีบเินมุ่หน้าไปที่ประูะว่าะไปนอนห้ออื่น แ่ทว่าประูลับถูล็อา้านนอ
เหรินวำลัะเาะเรียน้านอแ่ะัทัน นาิในใว่า “ไม่ไ้สิ! เี๋ยวนอื่นรู้ว่าเราวายาอ์รัทายาท” ันั้นเหรินวึำ้อปูผ้าปูบนพื้นใล้ประูห้อและนอนรนั้น
เวลาใล้รุ่ อ์รัทายาททรสะุ้ื่น
“ทำไมถึปวหัวหนันานี้นี่ สสัยเราเมาหนัมาริๆ ว่าแ่เ้าสาวอเราไปไหนแล้ว” อ์รัทายาทเส็ไปที่ประูและเผลอไปเหยียบอะไรบาอย่า
“โอ๊ย! ใรเหยียบเท้า เ็บนะ” เหรินวรีบลุึ้นนั่ทันที
“ใรใ้ให้เ้ามานอนรนี้” อ์รัทายาททรพระทัย
“อ์รัทายาทเอหรือเพะ ทรื่นแล้วั้นหรือ” เหรินวล่าว
“มันเิอะไรึ้น” อ์รัทายาททรสสัย
เหรินวรีบแ้ัวว่า “เอ่อ เมื่อืนพระอ์ทรเมาหนัมา ันั้นพระอ์็เลยไล่หม่อมันให้มานอนบนพื้นแบบนี้เพะ”
“เราทำเ่นนั้นั้นหรือ” อ์รัทายาททรำเรื่อเมื่อืนไม่ไ้
“ใ่เพะ” เหรินวรีบพู
“ทำธุระส่วนัวเถิ เราะลับห้ออเรา” อ์รัทายาทรัส
“เพะ”
หลัาอ์รัทายาทเส็ออไป เหมยู็รีบเ้ามาในห้อเพื่อูแลเหรินวในานะนาำนัลนสนิท
“เป็นอย่าไรบ้าเพะ พระายา” เหมยูรีบถาม
“พวเรานอนแยัน ไม่มีอะไรเินเลย อย่าเ้าใผิไป” เหรินวรีบพูเพราะมอเห็นเหมยูแอบยิ้ม
“ทรรีบสรน้ำและแ่อ์ทรเรื่อเถิเพะ อีไม่นานะมารับพระอ์ไปอบรมมารยาทที่ำหนัฮอเฮาแล้วเพะ”
“ทำไมารใ้ีวิอยู่ในวัมายานันะ” เหรินวอยาใ้ีวิอย่าอิสระเหมือนเมื่อ่อน
“อทนหน่อยนะเพะ ภาริสำเร็เมื่อไหร่ พวเรา็ะเป็นอิสระเอ” เหมยูล่าว
“็ไ้” เหรินวำ้ออทนใ้หนี้่อไป
********************************************
ำหนัอฮอเฮา
“โอ๊ย! เ็บนะ” พระายาทรถูใ้ไม้เรียวีที่น่อเป็นรั้ที่ร้อยแล้ว
“เินให้มันสวยๆ หน่อยสิ” ฮอเฮาทรบ่น
“หม่อมันพยายามแล้วเพะ” เหรินวล่าว
“ฝึเินเสร็ ็ไปอบรมในวัับ ประมาสามั่วยาม่อยลับำหนัอ์รัทายาทไ้” ฮอเฮารัสสั่
“เอ่อ ในวัเยอะนานั้นเลยั้นหรือเพะ” เหรินวใ
“ใ่! อบรมสามวัน็ยัไม่หม ั้นอีสอวัน็มาอบรมอี” ฮอเฮาทรสั่าร
“เพะ” เหรินวำ้อรับำ
เย็น เหมยู้อ่วยประอพระายาลับห้อพัอพระอ์
ห้อบรรทมส่วนพระอ์
“โอ๊ย! ทายาเบาๆ หน่อยสิ เราเ็บนะ” เหรินวนอนว่ำหน้าเพื่อให้เหมยูทายาที่น่อให้
“ฮอเฮาทรเ้มวมาถึนานี้เลยั้นหรือเพะ” เหมยูรู้สึสารและิว่าีที่นาไม่ถูเลือให้มาแสเป็นายาปลอมๆ
“ทำไมเราโร้ายนันะ รู้ี้ เราไม่แย่เหลียัาเ้าีว่า” เหรินวล่าว
“แล้วอนนี้เหลียัอยู่ที่ไหนแล้วเพะ” เหมยูอยารู้
“เาเินทาไป่าแว้นเพื่อทำาร้าน่ะ เ้าอย่าห่วเาเลย เาเอาัวรอไ้” เหรินวสัมผัสไ้ว่าเหมยูเป็นห่วฝ่ายายมา
“หม่อมันไม่ไ้ห่วเาเสียหน่อยเพะ” เหมยูรีบพู
“ปาแ็ไป็เท่านั้น เอาเถอะเรื่อนี้บไป เราว่าวันพรุ่นี้เ้าปลอมัวเป็นเรา แล้วไปอบรมในวัแทนเราที” เหรินวล่าว
“ทำแบบนั้นไ้อย่าไร เ้าเป็นายาอเรา ไม่ใ่เหมยูเสียหน่อย” อ์รัทายาทเส็เ้ามาไ้ยินพอี
“ถวายบัมเพะ” เหรินวรีบลุึ้นนั่ีๆ และถวายวามเารพ
“เ้าออไป่อนเถอะ เหมยู” อ์รัทายาททรอยาุยับพระายาามลำพั
“เอ่อ หม่อมัน้อารนทายาเพะ” เหรินวรีบพู
“เี๋ยวเราทาให้เอ” อ์รัทายาททรอาสา
“มะ ไม่เป็นไรเพะ หม่อมันทาเอไ้” เหรินวไม่อยาให้ฝ่ายายทาให้
“ูเ้าลัวเรามาเลยนะ เมื่อืนมันเิอะไรึ้นั้นหรือ” อ์รัทายาททรสสัย
“เปล่านี่เพะ” เหรินวไม่ยอมสบา
“เรียมัวเถิ ืนพระันทร์เ็มวะมีารัานลอให้ับอ์ายรอ เพราะายาอเาำลัั้รรภ์ท้อแร” อ์รัทายาททรำับ
“แล้วหม่อมัน้อเรียมัวยัไเพะ” เหรินวสสัย
“เราาาร์ว่าบวนารล้าสมอะ้อส่นั่าหิให้ระทำารบาอย่าในืนนั้น ันั้นานอเ้า็ือามหานั่านนั้นให้พบ” อ์รัทายาทรัส้วยน้ำเสียริั
“ทราบแล้วเพะ ไม่มีอะไรแล้วใ่มั้ยเพะ หม่อมันะไ้ทายา่อ” เหรินวพูในเิไล่
อ์รัทายาททรหยิบยาแล้วับไปที่าอหิสาวเสียื้อๆ
เหรินวใรีบัาลับ “ทระทำอะไรเพะ”
“เี๋ยวเราทายาให้” อ์รัทายาทรัส
“ไม่้อเพะ” เหรินวรีบระถัวหนี
“อย่าื้อสิ เี๋ยวนอื่น็สสัยหรอ” อ์รัทายาทรัสสั่
เหรินวึยอมนอนว่ำหน้าเพื่อให้พระสวามีทรถลาเสีาวึ้นนถึเ่า านั้น็ทายารรอยเี่ยนีบริเวน่อให้
“อทนหน่อย็แล้วัน หาเ้าผ่านารอบรมแล้ว เส็แม่็ไม่ยุ่เี่ยวับเ้าอี” อ์รัทายาทรัส
“วามริ ฮอเฮาทรั้พระทัยที่ะแนะนำลูสาวท่านเสนาบีให้พระอ์ เหุใพระอ์ถึทรไม่ยอมรับนาล่ะเพะ” เหรินวลอถาม
“็เราไม่ไ้อบนา” อ์รัทายาทรัสรๆ
“ไม่มีใรแทนที่เหล่ยผิไ้สันเลยั้นหรือเพะ” เหรินวสสัย
“ไม่มี!” อ์รัทายาททรอบสั้นๆ
“เอาเถอะเพะ วามโปรวามอบมันบัับันไม่ไ้ ั้นอนนี้อหม่อมันทำธุระส่วนัว่อนนะเพะ” เหรินวอยาอยู่นเียวเพื่อทำธุระส่วนัว
“ั้นเราไป็ไ้ เอ้อใ่ เราสั่ให้เหมยูทิ้น้ำหอมลิ่นนั้นอเ้าไปแล้ว และเรา็นำน้ำหอมลิ่นที่เราอบมาวาแทนที่ให้แล้ว้วย” อ์รัทายาทรัส
“แ่นี่เป็นเรื่อส่วนัวอหม่อมันนะเพะ” เหรินวไม่พอใ
“เรา้ออยู่ใล้เ้าเือบลอเวลา และบาทีหาในืนเ้าหอ เ้าไม่ไ้ใ้น้ำหอมลิ่นนั้น พวเราอาเป็นอันและันไปแล้ว” อ์รัทายาทรัสยิ้มๆ
“นี่พระอ์ทรแล้เมาั้นหรือเพะ” เหรินวีวามไ้
“เรา็แ่ล้อเ้าเล่น แ่ไม่ิว่าเ้าะล้าวายานอนหลับใส่ในเหล้าให้เราื่ม” อ์รัทายาททรแล้ื่มเหล้าอนั้นและแอบถ่มทิ้โยที่เหรินวไม่ทันเห็น
“ทรทำแบบนี้ทำไมเพะ ทร้อารทสอบหม่อมันั้นหรือ” เหรินวไม่เ้าใ
“อย่าโรธไปเลย เราไม่ล่วเินเ้าหรอ หาเ้าไม่ยินยอมน่ะ” อ์รัทายาทรัส
“โปรทรรัษาสัะ้วยว่าทระไม่ล่วเินหม่อมันนะเพะ” เหรินวำับ
“ถ้าเราห้ามใไ้นะ” อ์รัทายาททรแล้รัส
“นี่พระอ์” เหรินวโมโห
อ์รัทายาททรทำเพีย้อารเอาืนในอนที่นาเยแลุ้มพิพระอ์ในราว่อนเท่านั้น
เหรินวมอพระสวามีเส็ออไป ในใิว่า “หม่อมันไม่ยอมแพ้แ่นี้หรอเพะ หม่อมันะทำให้พระอ์ทรับไล่หม่อมันออาวัเอ อยู็แล้วัน”
********************************************
และแล้ว็ถึืนวันลอเนื่อในโอาสที่พระายาในอ์ายรอทรั้รรภ์ท้อแร
เหรินวไล่เหมยูให้ไปรอนอห้อ เพราะเหรินว้อารแ่ัวเอ พอออาห้อ เหมยู็เห็นว่าพระายาทรสวมลอพระอ์ในุสีม่ว และลัษะพระอ์ทระสวมหลายั้นมา
เหมยู็เลยว่า “ทำไม้อแ่ายมิินานี้้วยล่ะเพะ”
“ืนนี้อาาศเย็นั เราไม่อบอาาศเย็น” เหรินวล่าวอ้า
“แล้วทำไมถึไม่เลือลอพระอ์สีฟ้าล่ะเพะ อ์รัทายาททรโปรสีฟ้า พระอ์็ทรทราบีนี่เพะ” เหมยูไม่เ้าใ
“นเราวระทำอะไรแปลๆ บ้า อ์รัทายาททระไ้ำเรานึ้นใไล่ะ” เหรินวล่าวอ้าอี
“ั้นรีบไปเถอะเพะ เี้ยวพร้อมแล้ว” เหมยูปล่อยเลยามเลย
“้า่อน! ทำอย่าไรถึะ้านเสียลุ่ยที่มีพลัอำนาวบุมิใเหยื่อไ้ล่ะ” เหรินวอยารู้
“ทรหมายถึบวนารล้าสมอใ่มั้ยเพะ” เหมยูล่าว
“ใ่” เหรินวพยัหน้า
“ที่เยทำไ้ผล็ือ ารีพิแ่ับเสียลุ่ยเพะ” เหมยูล่าว
“แ่เราไม่มีพิ ะทำอย่าไรี” เหรินวถูยึทรัพย์ไปทั้หม นาึไม่มีพิิัว
“ฝ่าบาททรไม่โปรเสียพิ ันั้นึมีว่าห้ามีพิ่อหน้าพระพัร์เ็าเพะ” เหมยูล่าว
“็หวัว่าืนนี้ะไม่มีอะไรเิึ้นนะ” เหรินวมอไม่เห็นหนทา่อ้านเสียลุ่ยวบุมวิา
********************************************
เนื่อาฝ่าบาททรมีรับสั่ให้เหล่าบรราอ์ายทรเ้าร่วมประุมุนนา่อน ันั้นพระอ์ึทรมีรับสั่ให้ฮอเฮาและฝ่ายในำเนินัานเลี้ยลอไป่อน
พระายาเหรินวไ้ถูัให้นั่อยู่เีย้าบุรสาวท่านเสนาบีที่มีนามว่าหยุนเียน นาแ่ายในุสีฟ้า ึ่มอไป่าูเ่นเป็นส่ายิ่นั
“เหุใถึทรสวมลอพระอ์สีม่วล่ะเพะ ทรไม่ทราบั้นหรือว่าอ์รัทายาททรไม่โปรสีนี้” หยุนเียนเทับ
“ายริ! ริหรือ ไปเปลี่ยนไม่ทันแล้ว” เหรินวแล้พูไปอย่านั้นเอ ทั้ๆ ที่นา็รู้แ่ใี
“นั่นไเพะ พระายาในอ์ายรอ นาั้รรภ์ พระนา็ยัทรูแลัวเอเป็นอย่าี” หยุนเียนี้ใหู้
“แล้วผู้หิโมามนนั้นล่ะ เหุใถึนุ่น้อยห่มน้อยแบบนั้น ืนนี้อาาศเย็นั มันไม่ี่อสุภาพนะ” เหรินวสสัย
“นนั้นือพระสนมในอ์ายรอ เห็นว่าอ์ายรอทรไถ่ัวมาาหอิา ็ไม่แปลหรอเพะที่พระนาทระสวมลอพระอ์แบบนั้น” หยุนเียนล่าวอย่าูถู
เหรินวมอไปที่หิามนนั้น ในใว่าิว่า “นนี้สินะือ เหล่ยผิ บุรสาวอีแม่ทัพที่่อารบ นาูไม่เ็มใแ่ายแบบนั้นเลยนะ”
สัพัฝ่าบาทพร้อมับอ์ายและเหล่าุนนา็ทยอยเินเ้าไปในานเลี้ยลอที่ัอยู่ในสวนอุทยานในำหนัออ์ายรอ
“ถวายบัมเพะฝ่าบาท” ฝ่ายในทุนทำารถวายวามเารพ
“ลุึ้นเถิ” ฝ่าบาทรัส
“อบพระทัยเพะ” ฝ่ายในทุนล่าวพร้อมัน
อ์รัทายาททรประทับนั่เีย้าเหรินว แ่สายพระเนรพระอ์ทรับ้อไปที่เหล่ยผิอย่าไม่วาา สัพัพระอ์็ทรำพระหัถ์ไว้แน่นและทรรำพึว่า “นี่พวเาล้าูหมิ่นเหล่ยผินานี้เลยั้นหรือ”
เหรินวระิบให้เหมยูฟัว่า “เหมือนเราไ้ยินเสียลุ่ยแว่วๆ นะ”
“ทำไมหม่อมันไม่่อยไ้ยินเลยล่ะเพะ” เหมยูพยายามฟัแล้ว แ่ไม่ไ้ยิน
“เ้าเห็นนั่นมั้ย นาำนัลนที่มีหน้าที่เทน้ำั์ นามีอาารแปลๆ นะ เหมือนำลัปวหูยัไไม่รู้” เหรินวี้ใหู้
“นั่นสิเพะ” เหมยูเห็น้วย
สัพัพระายาในอ์ายรอ็ทรประาศว่า “่อไปะเป็นารแสร่ายรำอสนมเหล่ยผิเพะ เิูารแสไ้”
เหล่ยผิสวมเสื้อผ้าบามาท่ามลาอาาศหนาวัเ่นนี้ นาึมีอาารสั่น แ่็้อพยายามฝืนอทนร่ายรำ่อไปให้บเพล
อ์รัทายาททรับสัเไ้ พระอ์ทรำลัะไปยุิารแสและสวมเสื้อลุมให้อีนรั
อ์ายรอทรยิ้มมุมพระโอษ์เพราะนี่ือแผนารอพระอ์ พระอ์ทร้อารแสให้ทุนูว่าอ์รัทายาททรยัมีเยื่อใยให้ับเหล่ยผิอยู่ ที่ทรบัับให้เหล่ยผิแสร่ายรำ็เพียเพื่อทำลายื่อเสียออ์รัทายาทที่ทรมีพระทัยให้ับอนุภรรยาออ์ายรอ
เหรินวมอออ นา็เลยูมือเหมยูและเินัหน้าพระพัร์อ์รัทายาทไปที่ลานแส
เหล่ยผิรู้สึมีไ้ ันั้นยัไม่ทันแสบ นา็มีอาารหน้ามืล้ายะเป็นลม ีที่เหรินวและเหมยูประอไว้ไ้ทันเวลาพอี
“เิอะไรึ้น” ฝ่าบาทรัส
“พระสนมในอ์ายรอทรมีไ้เพะ” เหรินวล่าว านั้นเหรินว็ถอุสีม่วออและสวมให้ับเหล่ยผิเพื่อเพิ่มไออุ่น อนนี้ลายเป็นว่าเหรินวไ้สวมุเราะเหมือนนัรบหิ
“เหุใเ้า้อสวมุอย่านั้น้วยล่ะ” ฝ่าบาททรสสัย
เหรินวิในใว่า “็ป้อันอ์รัทายาททรทำมิีมิร้ายไเพะ” แ่ปาอบไปว่า “หม่อมันเป็นนแพ้อาาศเย็น ็เลยหาุที่เพิ่มวามอบอุ่นมาสวมเพะ แ่ว่าอนนี้ให้พระสนมเหล่ยผิพัรัษาัว่อนเถินะเพะ วันนี้หม่อมันะแสแทนเอ”
“็ีเหมือนัน” ฝ่าบาททรสสารอนุภรรยาออ์ายรอ
เหรินวพยัหน้าให้เหมยูประอเหล่ยผิไปหานาำนัล และบอให้นาำนัล้าายเรียหมอหลวมารวพระอาารอพระสนม
“แล้วพระอ์ทระแสอะไรล่ะเพะ หม่อมันะไ้ให้เ็ๆ ไปัเรียมอุปร์ให้” ายาออ์ายรอรัส
“อลอศึ็แล้วัน” เหรินวล่าว
“เพะ” ายาออ์ายรอทรรีบัอุปร์ให้ายาออ์รัทายาท
ทุนพาันแปลใที่พระายาในอ์รัทายาททระแสารีลอศึให้ทุนม
เหรินวไ้ยินเสียลุ่ยแว่วๆ ันั้นนาึเลือที่ะแสีลอเพื่อลบเสียลุ่ย
ในระหว่านั้นเหมยู็สัเอาารอนาำนัลที่มีหน้าที่เทน้ำั์ให้ฝ่าบาท นาหายปวหูและลับมาเป็นปิัเิมหลัาไ้ยินเสียลอนั้น ันั้นเหมยูึแอบลอบออไปาานเลี้ย และนำวามไปบอายสวมหน้าา
“เ้าแน่ในะว่า เหยื่อบวนารล้าสมอือนาำนัลนนั้น” ายสวมหน้าาสสัย
“้าไม่แน่ใเ้า่ะ แ่็้อลอรวอาาร่อน” เหมยูล่าว
“้าะแอบับนาไปที่ำหนัอ์รัทายาท ันั้นอนนี้เ้าไปรอ้าที่นั่น่อน็แล้วัน” ายสวมหน้าานัแนะ
“ระวััว้วยนะเ้าะ” เหมยูเผลอัว
“เ้าเป็นห่ว้าอย่านั้นหรือ” ายสวมหน้าาแอบยิ้ม
“อย่าเ้าใผิ ้า็พูไปเ่นนั้นเอ” เหมยูรีบพู
“เอันที่นั่น ้าไปล่ะ” ายสวมหน้าาสั่ให้ลูน้อผู้หิามเาไปที่านเลี้ยลอ และสั่ให้ลูน้อนนั้นไประิบเรียนาำนัลที่น่าะเป็นเหยื่อนนั้นให้ไปรับเหยือน้ำั์แว้นเปอร์เียาในโรรัว
พอหินนั้นไปถึโรรัว ายสวมหน้าา็รีบโปรยผยาสลบใส่นาำนัลนนั้น นนาสลบไป ายสวมหน้าารีบอุ้มหิสาวไปที่ห้อลับในำหนัอ์รัทายาทเพื่อให้เหมยูรีบทำารรัษา่อไป
ลูน้ออายสวมหน้าาที่เป็นผู้หิึรีบทำหน้าที่เทน้ำั์ให้ฝ่าบาทแทนนาำนัลนนั้น
านเลี้ยลอ
เหรินวีลอนบเพล ทุน็เลยพาันปรบมือื่นม
“ไม่ิว่าายาออ์รัทายาทะมีวามสามารถมาถึเพียนี้ ลูายอเรามอนไม่ผิเลยริๆ” ฝ่าบาทรัส
“ทรมเินไปแล้วเพะ” เหรินวล่าว
“เอาล่ะ เิามสบายนะ เราอัวลับำหนั่อน” ฝ่าบาททรรู้สึเหนื่อยล้าาารทรานมาทั้วัน ึทรอยาลับไปทรานที่ห้อทรานและรีบบรรทมพัผ่อน่อไป
ทุนในานึพาันร่วมานสัสรร์ินเลี้ย่อไป นระทั่รบสอั่วยาม
เหรินวไม่รอ้า นารีบลุไปาที่นั่และรีบลับทันทีโยที่ไม่รอพระสวามีเลยสันิ
อ์ายรอทรเส็ไปทัทายพระเษา และรัสว่า “ูวามสัมพันธ์ระหว่าพระอ์ับพระายา่าูห่าเหินไปหน่อยนะพะย่ะ่ะ”
“พวเรารัันี แ่ที่นาลับำหนัโยที่ไม่รอเรา ็เพราะนาไม่ใ่นในวั็เลยยัไม่เ้าใธรรมเนียมในวัมานั นา้อปรับัวอีเยอะเลยล่ะ” อ์รัทายาทรัสอ้า
“หมอหลวแ้มาว่า เหล่ยผิมีอาารีึ้นแล้วพะย่ะ่ะ” อ์ายรอทรแล้รัสเพื่อูปิิริยาอพระเษา
“แล้วบอเราทำไม” อ์รัทายาททรแล้ทำเป็นไม่สนพระทัย
“เผื่อพระอ์ทรยัเป็นห่วนาอยู่ แ่ในเมื่อระหม่อมเ้าใผิ็แล้วไปพะย่ะ่ะ” อ์ายรอรัส
“อแสวามยินี้วยที่เ้าำลัะมีทายาท เราอัวลับ่อน” อ์รัทายาททรรีบับท
“ทรรีบมีทายาทให้ทันระหม่อมนะพะย่ะ่ะ” อ์ายรอรัส
อ์รัทายาททรรีบเส็ออาำหนัอ์ายรอทันที แ่แทนที่ะลับำหนั พระอ์ลับไปที่ไหนสัแห่
********************************************
ห้อลับในำหนัอ์รัทายาท
เหรินวรีบเ้าไปในห้อลับลับพบเพียเหมยูนั่รออยู่ในห้อนั้นเพียนเียว
“อ้าว! แล้วนาำนัลนนั้นล่ะ เ้ารัษานาเสร็แล้วอย่านั้นหรือ” เหรินวแปลใ
“นาไม่ใ่เหยื่อบวนารล้าสมอเพะ นาเพียแ่มีอาารหูอัเสบเท่านั้น” เหมยูอธิบาย และอนนี้ทหารอรัษ์็ไ้พานาไปส่ที่พันาำนัลแล้ว
“อ้าว! พวเราเ้าใผิหรือนี่” เหรินวรู้สึผิหวั
“พวเราลับไปที่ห้อบรรทมอพระอ์ีว่าเพะ” เหมยูล่าว
“็ีเหมือนัน” เหรินวถอนหายใที่นทำานพลา
หิสาวทั้สอึเินอลับห้อ แ่ทว่าอยู่ีๆ ายสวมหน้าา็ประออ์รัทายาทที่ไ้รับบาเ็บที่ไหล่้าวาเ้ามาในำหนัอพระอ์
“เิอะไรึ้น” เหรินวใ
“ทรรีบพาอ์รัทายาทไปที่ห้อบรรทม่อนเถิพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาแนะนำ
เหรินวึรีบ่วยประอพระสวามีไปที่ห้อบรรทมอพระอ์
เหมยูรีบทำารรัษาอ์รัทายาทโยารห้ามเลือ ล้าแผล ใส่สมุนไพร และพันบาแผลให้เรียบร้อย
“เ้ารีบทำารรัษาเหยื่อบวนารล้าสมอในห้อลับเร็วเ้า” ายสวมหน้าาบอหลัาเหมยูรัษาอ์รัทายาทเสร็แล้ว
“ทรเอนาแล้วหรือเพะ” เหรินวหันไปถามอ์รัทายาท
“อ์รัทายาททรทอพระเนรเห็นพระสนมเหยียนู่มีพระอาารแปลๆ พระอ์ึทริามพระนานทราบว่า พระนาำลัะเรียมารลอบสัหารฝ่าบาท ันั้นพระอ์ึทรรีบเ้า่อสู้ับพระนา แ่ทหารอรัษ์ำลัะรูันเ้ามาในที่ห้อทรานอฝ่าบาท ึทำให้อ์รัทายาททรพระทัยพลาท่าให้พระสนมฟันไปที่ไหล่แบบนี้ ีที่ระหม่อมไป่วยทันเวลาพอี และสามารถโปรยผยาสลบใส่พระนาและพาพระนาไปที่ห้อลับไ้สำเร็พะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาเล่าแทน
“้าะไปเี๋ยวนี้เ้า่ะ” เหมยูรีบวิ่ไปที่ห้อลับทันที
“เราไป้วย” เหรินวำลัะวิ่ามแ่ถูายสวมหน้าาวาไว้
“ไม่ไ้พะย่ะ่ะ อ์ายรอทรทอพระเนรเห็นนร้ายและพระอ์ทราว่านร้ายน่าะเป็นอ์รัทายาท อ์ายรอทรำลัะเอาผิพระเษาโยมีเนาใส่ร้ายอ์รัทายาทว่าลอบปลพระนม์ฝ่าบาทเพื่อที่ว่าในอนาอ์ายรอทระไ้ึ้นรอราย์แทนพระเษา” ายสวมหน้าาอธิบาย
“แล้วะทำอย่าไรี ในเมื่ออ์ายรอำลัะมารวสอบที่นี่” เหรินวัวล
“้อให้พระอ์ทร่วยแล้วพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาไม่มีทาเลือ
“เราะทำอะไรไ้” เหรินวล่าวอย่าเย็นา
“ไม่มีเวลาแล้ว ทรเรียมัวเถิ ระหม่อมะรีบไปัหน้าพระพัร์อ์ายรอเพื่อถ่วเวลานะพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาล่าวแผน
********************************************
หน้าำหนัอ์รัทายาท
“หลีไปะ! เราะับนร้ายที่ลอบปลพระนม์ฝ่าบาท” อ์ายรอรัสเสียแ็
“ทรเ้าพระทัยอะไรผิหรือเปล่าพะย่ะ่ะ ที่นี่ือำหนัอ์รัทายาทนะพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาล่าว
“เราเห็นับาว่าเส็พี่เป็นนร้ายที่อยู่ในำหนัอฝ่าบาท และอนนี้นร้ายนนั้น็ไ้รับบาเ็บที่ไหล่าารถูฟัน เราะมาูว่าเส็พี่ใ่นร้ายหรือไม่” อ์ายรอทรมั่นพระทัย
“นั่นพระอ์อาทรทอพระเนรเห็นภาพลวา็ไ้นะพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาล่าวอ้า
“ให้เรารวสอบ่อน ่อยว่าัน” อ์ายรอทรยืนยันที่ะบุเ้าไปในในำหนัอพระเษา
“มันไม่ีนะพะย่ะ่ะ อนนี้ เอ่อ ทั้อ์รัทายาทและพระายาำลัมีวามสัมพันธ์ัน ไม่สะวให้พระอ์รวสอบหรอพะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาแล้พู
“เราไม่เื่อ” อ์ายรอทรมั่นพระทัยอย่ามา ันั้นพระอ์ึทรรีบเส็ไปที่ห้อบรรทมออ์รัทายาทอย่าไร้วามยำเร
ายสวมหน้าามิอาัวาไ้ ึำ้อยอมปล่อยให้อ์ายรอทรนำทหารอรัษ์บุเ้าไปในห้อบรรทมอพระเษา
แ่ทว่าพอเปิประูลับพบว่า
“ว๊าย! อะไรันนี่” เหรินวแสร้ใ นาำลันั่บนัอฝ่ายาย พอมีนเ้ามาในห้อ นา็รีบอฝ่ายายไว้แน่นเพื่อวามสมริ
“บัอา! เราับายาำลัมีวามสัมพันธ์ัน พวเ้าล้าียัไถึบุรุเ้ามา” อ์รัทายาททรแสร้รัส้วยวามริ้ว
อ์ายรอและทหารอรัษ์พาันหันหลัให้ เพราะอนนี้พระายาทรสวมเพียเอี๊ยมสีแและประทับนั่บนพระเพลา (ั) อพระสวามีอยู่ พอทุนเ้ามาในห้อ พระนา็ทรรีบอพระศอและุพระพัร์ไปที่พระอุระอสวามี้วยวามอาย
“อประทานอภัยพะย่ะ่ะ พอีมีนร้ายลอบปลพระนม์ฝ่าบาท เาไ้รับบาเ็บและมุ่หน้ามาที่ำหนัอพระอ์ ระหม่อม็เลยมารวสอบูพะย่ะ่ะ” อ์ายรอทรำ้อรัสเ่นนี้
“แล้วเ้าเห็นนร้ายหรือไม่” อ์รัทายาททรแสร้ถาม
อ์ายรอทรำพระหัถ์ไว้แน่น ที่ทรไม่อาับผิพระเษาไ้ พระอ์ึรัสว่า “ไม่เห็นพะย่ะ่ะ”
“แล้วอยา้นที่ำหนันี้หรือไม่” อ์รัทายาททรท้า
“ระหม่อมออนุาสำรวให้ทั่วำหนัอพระอ์ เพื่อวามปลอภัยอพระอ์เอพะย่ะ่ะ” อ์ายรอรัสอ้า
“ามสบาย็แล้วัน” อ์รัทายาททรแสร้ทำเป็นไม่สนพระทัย
“ั้นระหม่อมทูลลาพะย่ะ่ะ” อ์ายรอและลูน้อรีบเินออไปาห้อบรรทมทันที
ทั้สอรอให้อ์ายรอทรพาเหล่าอรัษ์ออาำหนัไปเสีย่อน เหรินว่อยลุาัและรีบสวมเสื้อผ้าอย่ามิิ
“เ้านี่่อนรูปเหมือนันนะ” อ์รัทายาททรแล้แว
“ทรรัสอะไรน่ะเพะ” เหรินวรีบออและถอยหลัหนี
“เราล้อเล่น อบใมาที่่วยแสบา” อ์รัทายาทรัส
“หม่อมันอัวลับห้อนะเพะ” เหรินวอาย นาไม่เยสวมเสื้อผ้าน้อยิ้น่อหน้าผู้ายแบบนี้
เหรินวแ่ายเสร็เรียบร้อยแล้ว ็รีบเินแมวิ่ไปที่ประู แ่ทว่าประูลับล็อา้านนออีแล้ว
“พวเ้าเปิประูเี๋ยวนี้นะ ัเราไว้ทำไมัน” เหรินวรีบเาะประูา้านใน
“ทรอยู่ในห้อนี้นถึฟ้าสา่อนนะพะย่ะ่ะ สถานาร์ภายนอยัไม่น่าไว้วาใ เ้าวันรุ่ึ้นระหม่อมะมาเปิประูให้พะย่ะ่ะ” ายสวมหน้าาะโนบอ
“มานอนันเถอะเหรินว เราแบ่ที่ให้เ้า็ไ้” อ์รัทายาททรยับเว้นเนื้อที่ให้ายา
“หม่อมันนอนิ้นเพะ อาเผลอลิ้ไปทับบาแผลอพระอ์ไ้ หม่อมันนอนบนพื้นีว่า” เหรินวรีบพู
“แน่ในะ” อ์รัทายาททรย้ำ
“แน่ใเพะ” เหรินวรีบไปนผ้าปูไปปูบนพื้น และนผ้าห่มมาห่มอย่ามิิเ่นเย ในระหว่าที่นอนบนพื้นอยู่นั้นนา็นึถึาที่นานั่ออายสูศัิ์ราวับนรั นาิในใว่า “ไม่เอาไม่ิ ่อไปเราะไม่ปล่อยให้เหุาร์แบบนี้เิึ้นอีแน่”
อ์รัทายาททรแอบำับอาารเินอายอหิสาว สัพัพระอ์็ทรำริว่า “นร้ายอยู่ใล้ัวมาว่าที่ิ นแร็เป็นถึพระสนมนสนิทอฝ่าบาท เรา้อระวััวมาว่านี้เสียแล้ว”
********************************************
ผ่านไปหนึ่ั่วยาม หลัาที่พระสนมเหยียนู่แ่น้ำสมุนไพรเสร็ เหมยู็รีบทำารฝัเ็มให้ พอเสร็เรียบร้อยนา็สวมเรื่อแ่ายให้หิสูศัิ์ และปล่อยให้พระสนมทรบรรทมหลับอย่าสบายบนเียนุ่ม
“เป็นอย่าไรบ้า พิษับออหมหรือยั” ายสวมหน้าารีบสอบถาม
“พิษับออหมแล้วเ้า่ะ โีที่ับพิษทัน ไม่เ่นนั้นเ็ในรรภ์อาไม่รอ” เหมยูล่าว
“อะไรนะ! พระนาทรั้รรภ์อย่านั้นหรือ” ายสวมหน้าาใ
เหมยูพยัหน้า
“อนที่มีวามสัมพันธ์ับฝ่าบาท พระนายัไม่ไ้สิ หาพระนาลับมาเป็นปิแล้วและรู้ัวว่าั้รรภ์ับฝ่าบาท พระนาะว่ายัไ” ายสวมหน้าาัวลแทน
“ท่าน้อหาน่วยปลอบวัพระนาแล้วเ้า่ะ” เหมยูปลอบวัใรไม่เป็น
“พระายาน่าะเหมาะ” ายสวมหน้าานึไปถึเหรินว
“เอ่อ ะีั้นหรือเ้าะ” เหมยูไม่เห็น้วย
“พระนาทรร้ายแ่เพียภายนอ แ่วามริพระนาทรเป็นนิใีนะ” ายสวมหน้าามอออ
“แล้วอนนี้พระนาทรประทับอยู่ที่ไหนล่ะเ้าะ” เหมยูสสัย
“ห้อบรรทมออ์รัทายาท” ายสวมหน้าาล่าว
“อ์รัทายาททรไม่ทำอะไรพระนาหรอใ่มั้ยเ้าะ” เหมยูัวล
“อ์รัทายาททรเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ทำอะไรพระนาหรอ” ายสวมหน้าาิเ่นนั้น
********************************************
ห้อบรรทมออ์รัทายาท
แม้เ็บไหล่มาแ่ไหน แ่พระอ์็ทรยัแล้หิสาวไม่เลิ โยพระอ์นั้นทรอุ้มพระนาให้ไปนอนบนเียีๆ และบรรทมอนาไว้แบบนั้นทั้ืน
เหรินวที่ำลัหลับฝันีนารู้สึเหมือนว่านไ้นอนบนเียนุ่ม และรู้สึอบอุ่นอย่าประหลา นาอฝ่ายายอบโยไม่รู้ัว และแล้วทั้สอ็นอนอันทั้ืน นระทั่เ้าวันรุ่ึ้น
“รี๊!....
ความคิดเห็น