คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ให้ร้าย
เหวยเียทำหน้าที่เป็นนาำนัลที่ปป้อเ้านายไ้อย่าีเยี่ยม นระทั่พระสนมเียเียสามารถั้รรภ์นรบ 7 เือน โยที่พระนาและบุรในรรภ์ยัแ็แรีทุอย่า แ่ถึระนั้นนา็ไม่อา่อ้านภัยอันรายที่เิาารร่วมมือันระหว่าุนนาัินไ้
ท้อพระโร
“เ้ามีอะไระพู สนมเียเีย นี่เ้าล้าสมรู้ร่วมิับลุ่มบเลยอย่านั้นหรือ” ฝ่าบาททรบโ๊ะเสียั้วยอารม์ริ้ว
“ไม่เป็นวามริเพะ หม่อมันถูปรัปรำเพะ ไ้โปรืนวามเป็นธรรมให้หม่อมัน้วย” พระสนมเียเียทรุเ่า
“หลัานแน่นหนา นี่ไป้ายหยที่เรามอบให้ับเ้า มัน็อยู่ับุนนาั่วนนั้น” ฝ่าบาททรหยิบป้ายหยแล้วโยนให้พระสนมูให้ัๆ
“หม่อมันทำป้ายหยหายไปเพะ และหม่อมัน็ไม่รู้้วยว่ามันอยู่ับุนนานนั้นไ้อย่าไร” พระสนมทรแปลพระทัย
“เ้าพูยัไ็แ้ัวไม่ึ้น เ้าถือว่าัวเอนั้นั้รรภ์ลูอเรา เ้าเลยิว่าะทำอะไร็ไ้และสามารถรวบอำนามาไว้ที่เ้าไ้สินะ” ฝ่าบาททรเื่อามหลัานรหน้าเท่านั้น
“หม่อมันมิบัอาิเ่นนั้นเพะ ไ้โปรเื่อหม่อมันเถิเพะ” พระสนมทรอ้อนวอน
“้าอปลเ้าาารเป็นสนม และเนรเทศเ้าไปอยู่ายแน” ฝ่าบาทรัสสั่
“ไม่นะเพะ หม่อมันไม่ไปไหนทั้นั้น” พระสนมทริ้นไม่ยอมให้ใรมาแะ้อัวพระนา
“ทหาร! มาพาัวนาไปเี๋ยวนี้ ่อนที่เราะวบุมอารม์ไว้ไม่อยู่” ฝ่าบาททรเือนถึีสุ
“พะย่ะ่ะ” ทหารรับำ
“หม่อมันถูปรัปรำเพะ ไ้โปรฟัหม่อมัน่อนเพะ” พระสนมทระโน
และแล้วอีพระสนมเียเีย็ถูับไปัในุหลวพร้อมับเหวยเียานสมรู้ร่วมิ
ุหลว
“ทรอย่าเสียพระทัยเลยนะเพะ สัวันฝ่าบาท้อทรทราบวามริว่าพวเราถูปรัปรำเพะ” เหวยเียพยายามปลอบ
“ว่าะถึวันนั้น พวเรา็ไ้ไปอยู่ายแนแล้ว แล้วลูอเราะเป็นยัไ เา้อลำบาแ่ไหน” อีพระสนมทรัวล
“หม่อมันะหาทาืนวามเป็นธรรมให้พวเราให้ไ้เพะ” เหวยเียล่าวำมั่น
“รั้นะส่สารไปบอเส็พี่ ็ทำไม่ไ้” อีพระสนมทรำริไปถึอ์ายรอ
“เอาไว้อนที่พวเราเินทาไปายแน ่อยส่อนนั้น็ไ้เพะ อนนี้พระอ์ทรบรรทมเพื่อถนอมพระวรายไป่อนนะเพะ” เหวยเียห่วเ็ในรรภ์ออีพระสนม
******************************
แ่แล้ว็ไม่มีใรที่สามารถ่วยเหลือหรือล้ามลทินให้อีพระสนมเียเียไ้เลย อนนี้พระนาถูปลเป็นสามันไปแล้ว ำ้อออเินทา้วยารเินไปยัายแนอันไลโพ้น
“พระสนมทรั้รรภ์อยู่นะ ท่านวรหาเี้ยวให้นาสิ” เหวยเียล่าวับทหาร
“นาไม่ไ้เป็นพระสนมอีแล้ว เ้าอย่าลืมสิ” ทหารเือน
“แ่ถึอย่าไรนา็เป็นนท้อ หานาแท้ึ้นมาะว่ายัไ” เหวยเียิว่าทหารอามีมโนธรรมอยู่บ้า
“อนที่นาไปใ้แรานที่ายแน ยัไลูอนา็ไม่รอหรอ” ทหาราาร์
“พวท่านใร้ายเินไปแล้ว” เหวยเียวา
“เินทา่อเถิแม่นาอย่าพูมา” ทหารไม่รับฟั
แ่ทว่าพอเินทาไปไ้ไม่นาน และยัไม่ถึประูเมือเลย อยู่ีๆ็มีายุำลอบโมีหวัะิัวอีพระสนม ในอนนี้ายุำำลั่อสู้ับเหล่าทหาร
เหวยเียึรีบูมือเ้านายเพื่อหลบหนี เพราะลัวนร้ายะมา่าพวนา
“รีบหนีเร็วเ้าเพะ” เหวยเียล่าว
“เราวิ่ไม่ไหวริๆ เราเ็บท้อ” อีพระสนมทรับไปที่ท้อ
“ั้นรีบหาที่่อน่อนเพะ ทรหลบอยู่หลัพระพุทธรูปในบ้านร้านะเพะ หม่อมันะล่อพวมันไปที่อื่น” เหวยเียล่าวแผนาร
“มันอันรายเินไปนะเหวยเีย” อีพระสนมทรห่ว
“หม่อมันวิ่เร็ว หม่อมันสัาว่าะรีบลับมาเพะ” เหวยเียล่าว
“รัษาัว้วย อบใเ้ามา เหวยเีย” อีพระสนมทรึ้ใ
******************************
ผ่านไปหั่วยาม เหวยเีย็ลับมาที่บ้านร้าอย่าปลอภัย
“โอ๊ย โอ๊ย ปวท้อเหลือเิน ใร็ไ้่วยเรา้วย” อีพระสนมทรนอนับท้อ้วยวามเ็บปว
เหวยเียรีบไปูอาารอีพระสนม “น้ำเินแล้ว พระอ์ทระลอแล้วหรือเพะ”
“โอ๊ย ปวเหลือเิน ่วย้วย เหวยเีย” อีพระสนมทรปวมาริๆ
เหวยเียรีบ้มน้ำร้อน ัเรียมทุอย่าเพื่อทำารลอเ็ที่ลอ่อนำหนทันที
“ออแรเบ่อีนินะเพะ ใล้แล้วเพะ” เหวยเียล่าว
“อู้แว้ๆ อู้แว้ๆ อู้แว้ๆ อู้แว้ๆ”
“เ็ผู้ายเพะ” เหวยเียทำารัร แล้วอุ้มไปให้แม่อเาู
“ริหรอ นี่เรามีลูาย เาแ็แรีใ่มั้ย” อีพระสนมทรีพระทัย
“เาแ็แรีเพะ” เหวยเียรู้สึยินีที่เ็ปลอภัย
“เราอั้ื่อเาว่า หลีู่ อเราูหน้าลูหน่อย” อีพระสนมทรื่นเ้นที่ะไ้เห็นหน้าลู
“นี่เพะ” เหวยเียอุ้มเ็เ้าไปใล้ๆอีพระสนม
“หน้าาอเ้า่าเหมือนพ่อยิ่นั ไม่มีเ้าโรเหมือนเราเลย” อีพระสนมล่าว
“เามีไฝแสามเม็ที่้นอ้วยเพะ” เหวยเียเปิใหู้
“สมับเป็นโอรสที่ฟ้าประทานริๆ แ่ลูแม่มีรรมหนัที่้อไประำลำบาับแม่ที่ายแนนะลู” อีพระสนมทรเ็น้ำา
สัพัอีพระสนม็ส่ลูืนให้ับเหวยเีย านั้นนา็ผล็อยหลับไป้วยวามเหนื่อยล้า
“ใรน่ะ ้อารอะไร” เหวยเียไ้ยินฝีเท้า
“เราเอ ันที้าายอ์ฮอเฮา”
“ท่านมาทำอะไรที่นี่เ้าะ” เหวยเียใที่นรู้ั
“้า้อารเ็” ันทีล่าวสั้นๆ
“ไม่ไ้นะเ้าะ เาเป็นลูออีพระสนม ท่านะเอาเ็ไปทำอะไร ะ่าอย่านั้นหรือ อนนี้พระสนม็ทรถูปลไปแล้ว ยัไลูอนา็ไม่มีทาแย่ิบัลลั์ไ้หรอ” เหวยเียแย้
“ฮอเฮาทรลอบุราย ทร้อารเลือเนื้อเื้อไอฝ่าบาทไปเลี้ยเป็นลูอพระนา” ันทีล่าว
“ยัไพระสนม็ทรไม่ยินยอม” เหวยเียรู้ีแ่ใ
“เ้าะปล่อยให้เ็ไประำลำบาับแม่ที่ไร้ึ่ยศถาบรราศัิ์ และทนทุ์ไปใ้านเยี่ยทาสที่แถบายแนอย่านั้นหรือ” ันทีล่าว
“แ่ว่า…..” เหวยเียลัเล
“เ้ารอูีๆเถิ ว่าที่นาะเินทาไปถึ นา็ไม่มีน้ำนมเลี้ยลู แถมเ็อาหิวโหยนระทั่ถึแ่ีวิ เ้าอยาให้เป็นเ่นนั้นหรือ” ันทีล่าว
“ั้น็ไ้ ้าะเป็นนพาเ็นนี้ไปถวายให้ับอ์ฮอเฮาับมือ แ่้ามี้อแม้” เหวยเียยอมรับฟั
“ว่ามาไ้เลย” ันทีรู้สึีใ
“ในระหว่าที่้าไปเ้าเฝ้าอ์ฮอเฮา ท่านะ้ออยุ้มันอีพระสนม” เหวยเียล่าว
“้ารับปา ะไม่ยอมให้ใรมาทำอันรายนาไ้” ันทียอมรับ้อแม้
เหวยเียมอไปที่เ็ และุเ่า่อหน้าอีพระสนม้วยวามรู้สึผิ “อภัยให้หม่อมัน้วยเพะ หม่อมัน้อารรัษาีวิพระโอรสหลีู่ หวัว่าพระอ์ะทรเ้าพระทัยนะเพะ” เหวยเียำใ้อทำ
“รีบไปเถิ เี๋ยวมีนสสัย” ันทีเือน
เหวยเียพยัหน้าให้ับันที แล้วนา็รีบอุ้มเ็ไปที่ำหนัอ์ฮอเฮา
******************************
ำหนัฮอเฮา
“ฮือ ฮือ ลูแม่ ลูไม่น่าายเลย ทำไม ทำไมัน” ฮอเฮาทรรรแส
“หม่อมันเหวยเีย ถวายพระพรเพะ” เหวยเียารวะ
“นี่ือลูออีพระสนมอย่านั้นหรือ นาั้รรภ์เพียเ็เือน เหุใถึลอพร้อมันับเรา” ฮอเฮาทรลอามำหน
“พระนาทรมีสภาวะันหลาย้านเพะ” เหวยเียรู้ีว่าอีพระสนมทรเรียมาแ่ไหน
“อเราูเ็หน่อย” ฮอเฮารัส
“นี่เพะ” เหวยเียยอมส่เ็ให้ับฮอเฮา
“เา่าเหมือนฝ่าบาทอย่าับพิมพ์เียวัน” ฮอเฮาทรยิ้มบาๆ พระนาทรอิาที่ลูอพระนาไม่แ็แรเหมือนับเ็ทารนนี้
“อบพระทัยเพะ ที่พระอ์ทรยอมูแลเาเหมือนลูอพระอ์ เามีื่อว่า หลีู่เพะ” เหวยเียล่าว
“เราะพยายามเลี้ยเาให้ีที่สุ็แล้วัน” ฮอเฮาทรไม่แน่พระทัย เพราะยัไเ็็เป็นลูนอื่น
“ั้นหม่อมันทูลลาเพะ” เหวยเียทำอะไรไม่ไ้อีแล้ว
เหวยเียแล้ออไปาำหนัฮอเฮา านั้น็หลบอยู่หลัพุ่มไม้ เพื่อูให้แน่ใว่าฮอเฮาทรยอมรับเ็นนี้เหมือนลูริๆ หาใ่้อาร่าเ็ไม่
แ่แล้วหลัาที่ฮอเฮาทรส่เ็ให้ับนาำนัลไ้ไม่นาน อยู่ีๆฮอเฮา็ทรระอัเลือ
“ทรเป็นอะไรไปเพะฮอเฮา รีบามหมอหลวเร็วเ้า” นาำนัลื่นระหน
่อนที่หมอหลวะมา นาำนัลำ้อำัพระศพเ็ทารที่เพิ่ายไปหลัฮอเฮาทรลอทันที เพื่อไม่ให้ใรล่วรู้ว่าพระนาทรลอเ็าย านั้น็แสร้ัานำเ็มานอนในเปลใล้ๆพระนา
พอหมอหลวมาถึ็รีบมารวพระอาาร านั้นเา็ส่ายหน้า
“หมายวามว่ายัไหมอหลว ทำไมท่านไม่รัษาพระนาล่ะ” นาำนัลใ
“พระนาทรมีพระวรายอ่อนแอมา อนนี้ีพร็เ้นอ่อน พระนาอาไม่พ้นืนนี้” หมอหลวไม่อารัษาีวิพระนาไ้
“ไม่ไ้นะ หาฝ่าบาททรรู้ พระอ์้อทรประหารท่านแน่” นาำนัลรีบู่
“้านปัาริๆ ้อรอปาิหาริย์เท่านั้น” านั้นหมอหลว็ลับสำนัแพทย์ทันที
“ฮือ ฮือ ทรทำพระทัยีๆไว้นะเพะ ฮอเฮา” นาำนัลนสนิทร้อไห้
“ไปามฝ่าบาทีหรือไม่” นาำนัลอีนล่าว
“พระอ์ทรประุมับเหล่าุนนาเรื่อวาล้าบ ทรไม่มีเวลามาที่นี่น่ะสิ” นาำนัลนสนิทาาร์
“ทั้ที่ฮอเฮาทรใล้สิ้นพระนม์อย่านั้นหรือ” นาำนัลอีนรู้สึสสารเ้านายับใ
“บัอา เ้าะทำอะไรน่ะเหวยเีย” นาำนัลนสนิทหันไปเห็นเ้าทันที
“้ามีวิาหมอ พระนายัมีโอาสรอ” เหวยเียล่าวอย่ามั่นใ
“ริหรอ ทำยัไล่ะ” นาำนัลนสนิทรู้สึมีวามหวั
“อนนี้ภายในห้อบรรทมอพระนามีะมเ็อยู่เ็มไปหม ้อรีบพาพระนาไปรัษาที่อื่น และ้อรีบับพิษให้หมเสีย่อน ถึมีโอาสรอ” เหวยเียล่าว
“ะีหรอ นาเป็นเพียนาำนัลนะ แถมเป็นนสนิทออีพระสนม้วย” นาำนัลอีนไม่เื่อถือ
“ามในะ ้าไม่รัษาให้็ไ้” เหวยเียยัไหล่
“รีบเถิแม่นา ีวินสำัว่าไม่ใ่หรือ” นาำนัลนสนิทรีบอร้อ
“ั้นรีบไปห้ออื่น” เหวยเียสั่
ห้อนั้น็ือห้อพัอนาำนัลนสนิท
เหวยเียพยายามสูลิ่นเพื่อูว่าภายในห้อมีพิษอะไรหรือไม่ เมื่อพบว่าไม่มี นา็เลยรีบสั่ให้นาำนัลไป้มสมุนไพรามที่เหวยเียสั่ พอไ้ยามา็รีบประอให้ฮอเฮาทรื่มนหมถ้วย านั้นเหวยเีย็รีบฝัเ็มให้พระนาทันที
นาำนัล้ออยเ็เหื่อให้ับเหวยเีย เพราะว่าะฝัเ็มเสร็็ปาไปสอั่วยาม
านั้นไม่นานพระนา็ทรระอัเลืออี
“แน่ในะว่าเ้ารัษาไ้” นาำนัลอีนไม่เื่อถือเ่นเย
“อนนี้ พิษถูับออหมแล้ว เหลือเพียให้พระนาทรพัผ่อนที่นี่เท่านั้น” เหวยเียับีพร พอพบว่าเ้นปิีแล้ว็เลยล่าว
“ะีหรือที่ไม่ให้พระนาลับไปในห้อบรรทม” นาำนัลนสนิทัวล
“พวเ้าะ้อไปทำวามสะอาห้ออฮอเฮา พร้อมับำัพิษที่แฝอยู่ในห้อนั้น” เหวยเียสั่าร
“เป็นไปไ้อย่าไร พิษมาไ้อย่าไร” นาำนัลนสนิทสสัย
“อ้าไปู่อน เี๋ยว็รู้” เหวยเีย้อารรวสอบให้แน่ั
******************************
ห้อบรรทมอฮอเฮา
“นี่ไ มีลิ่นะมเ็ในล่อำยานนี้” เหวยเียล่าว
“นี่ือล่อำยานที่พระสนมเอทรถวายให้ับฮอเฮานี่” นาำนัลนสนิทใไม่ิว่าพระสนมเอะปอร้ายฮอเฮา
“ั้น็เป็นรรมามสนอแล้ว นี่อาเป็นผลที่พระอ์ทรเยมอบแป้หอมที่ผสมะมเ็ให้ับอีพระสนมเียเีย” เหวยเียล่าว
“เ้ารู้ไ้ยัไ อ้อใ้ เ้าเป็นหมอนี่” นาำนัลนสนิทใ
“พระอ์สูพิษมายาวนานมา นมีผลให้เ็ในรรภ์อ่อนแอมาถึั้นเสียีวิหลัลอ” เหวยเียาาร์
“พระสนมเอทรอำมหิยิ่นั” นาำนัลนสนิทแ้นแทนเ้านาย
“็เหุผลเียวันระมั” เหวยเียมอเห็นฟ้าินลโทษ
“นี่เ้าล้าว่าฮอเฮาอย่านั้นหรือ ่าบัอายิ่นั” นาำนัลนสนิทวา
“และเห็นมั้ยล่ะว่าสวรร์ไ้ลโทษเ่นไร ารปอร้ายบุรอผู้อื่น มีผลทำให้บุรอัวเอถึแ่ีวิ นับว่าสวรร์มีา” เหวยเียล่าว
“ฮอเฮาทรฟื้นแล้ว” ันทีล่าว
นาำนัลนสนิทึพาเหวยเียไปรวพระอาารอีรั้่อนออไป
“เ้า่วยีวิเราไว้ หาเ้ามีอะไรให้เรา่วย บอเราไ้เลย” ฮอเฮาทรึ้พระทัย
“พระอ์ทรูแลพระโอรสหลีู่ให้เหมือนบุรอพระอ์ะไ้มั้ยเพะ” เหวยเียล่าว
“เรารับปาเ้า” ฮอเฮาทรสำนึผิในบาปที่พระอ์ทรเยระทำ แล้วมันมีผล่อีวิบุรอพระอ์
“ทรรัษาพระอ์้วย พระสนมเอทรไม่ยอมรามือเพียเท่านี้แน่” เหวยเียเือน เพราะนและเ้านายโนมาแล้ว
“เราะปป้อลูอเรายิ่ีวิ ะไม่ยอมให้นาและน้อสาวอนามาปอร้ายเราับลูไ้อี” ฮอเฮารัสำมั่น
“ั้นหม่อมันอทูลลาเพะ” เหวยเียรู้สึหมห่ว
ในอนนี้ฮอเฮาทรสำนึผิับบาปที่พระอ์ทรเยระทำแล้ว ารำัลูอนอื่น มีผลทำให้ลูอพระอ์ทรไ้รับอันรายถึแ่ีวิ ่อไปพระอ์ทระไม่ยอมเ่น่าีวิผู้ใอีแล้ว
******************************
บ้านร้า
ันทีไ้ลับไป หลัาที่เหวยเียมาถึบ้านร้าแล้ว
ผ่านไปไม่นานอีพระสนม็ทรฟื้น
“ทรฟื้นแล้วหรือเพะ ทรหิวมั้ย เี๋ยวหม่อมันไปื้อหมั่นโถมาให้” เหวยเียล่าว
“ลูอเราอยู่ไหน ทำไมเราไม่เห็นเา” อีพระสนมพยายามมอหาลูน้อย
“เอ่อ ือ” เหวยเียรู้สึละอายใ
“เหวยเีย เ้าอ้ำอึ้ทำไม” อีพระสนมทรมวพระน
“หม่อมันไ้มอบพระโอรสให้ับฮอเฮาไปแล้วเพะ” เหวยเียสารภาพ
“เ้าว่าไนะ นี่เ้าล้ามอบลูอเราไปให้ศัรูไ้ยัไ” อีพระสนมทรพระทัย
“ฟัหม่อมัน่อนเพะ โอ๊ย!” เหวยเียับไปที่แ้มเพราะโนบอย่าแร
“เ้าไม่มีสิทธิ์มอบลูเราให้ใรทั้นั้น อย่าลืมสิว่าเ้าเป็นเพียนาำนัลนหนึ่เท่านั้น” อีพระสนมทรริ้วมา
“หม่อมันรู้เพะ แ่ที่หม่อมันทำลไป็เพื่อปป้อพระโอรส หาเายัอยู่ับพระอ์ เาอาไม่รอนะเพะ พวเราะ้อเินไปายแนและ้อไปใ้แรานที่นั่นอี” เหวยเียล่าว
“แ่ถึอย่าไร ารที่ลูไ้อยู่ับแม่บัเิเล้าย่อมีว่าไปอยู่ับนอื่นไม่ใ่หรือ” อีพระสนมรัส
“อนนี้พระโอรสทรปลอภัยี ้อมีสัวันที่พระอ์ะไ้พบบุรอีนะเพะ” เหวยเียล่าวทั้น้ำา
“เลิพูไ้แล้วเหวยเีย เราไม่เยมีนาำนัลอย่าเ้า ่อไปเ้าไม่้อยุ่เี่ยวับเราอี ่าน่าอยู่” อีพระสนมรัสเสียแ็
“แ่ว่า” เหวยเียเป็นห่วเ้านายมา
“ไปะ ่อนที่เราะบีบอเ้าายเสียแ่อนนี้” อีพระสนมทรแ้น
เหวยเียรับรู้อารม์โรธอเ้านาย อนนี้พระนาไม่อยาทอพระเนรเห็นหน้าอนา ันั้นนาึยอมาไปแ่โยี
เหวยเียพึมพำเบาๆว่า “ออภัย้วยเพะ แ่สัวันพระอ์ทระเ้าพระทัยในสิ่ที่หม่อมันระทำ”
แ่ทว่าผ่านไปเพียหนึ่ั่วยาม ายุำ็สามารถามหาอีพระสนมเอ และพวเา็รีบับุมัวอีพระสนมที่อนนี้นาหมเรี่ยวแรทั้ายและใ
ความคิดเห็น