คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ปองร้าย
สอเือนผ่านไป เหวยเียไ้รับหมายาอ์ายรอที่ส่มาทานพิราบ ึ่ใวามหมายนั้นสั้นมา นั่นือ “วารูปู่หลินแล้วส่มาให้เรา”
“เส็พี่ทรส่หมายมาอย่านั้นหรือ แล้วพระอ์ทรว่าอย่าไรบ้า” พระสนมทรรู้สึื่นเ้น
“เอ่อ แ่บอว่าให้วารูปู่หลินส่ไปให้พระอ์เพะ” เหวยเียล่าว
“เส็พี่ทร้อารภาพอนาไปทำอะไรัน” พระสนมทรสสัย
“หม่อมันมิอาาเาไ้เพะ” เหวยเียไม่รู้ริๆ
“ั้นเ้า็วาเลยสิ” พระสนมรัส
“หม่อมันไม่มีฝีมือในารวาภาพเลยเพะ ้อพึ่พา่าวาภาพเท่านั้น” เหวยเียล่าว
“แล้วพวเราะมีโอาสไ้พบน้อสาวพระสนมเอไ้อย่าไร” พระสนมทรำริว่า ารพบเอู่หลินไม่ใ่เรื่อ่ายๆ
“้อหาโอาส่อไปเพะ ว่าแ่พระอ์ทรีพระทัยเรื่ออะไรเพะ ูสีพระพัร์อพระอ์นั้นูยิ้มแย้มเบิบานเ่นนี้” เหวยเียแอบแว
“หมอหลวไ้มารวอาารอเราแล้ว เป็นริัที่เ้าวินิัย เราั้รรภ์ริๆ” พระสนมทรีพระทัยอย่าบอไม่ถู
“อแสวามยินี้วยเพะ” เหวยเียล่าว
“พอฮอเฮาทรทราบ่าวที่เราั้รรภ์เหมือนันับพระนา พระนา็ทรเิให้เราไปพบในวันพรุ่นี้” พระสนมทรื่นเ้นที่ะไ้ไปเ้าเฝ้าฮอเฮา
“หวัว่าะเป็นเรื่อีนะเพะ” เหวยเียระแว
“้อเป็นเรื่อมลอยู่แล้วที่ทั้ฮอเฮาและเรา่าำลัั้รรภ์ทัู้่” พระสนมรัส
แ่ถึระนั้นเหวยเีย็นึหวั่นใว่าอาไม่เป็นไปอย่าที่ิไว้
******************************
ำหนัฮอเฮา
“เราอแสวามยินี้วยนะ สนมเียเีย ่าเป็นเรื่อมลยิ่นัที่พวเรา่าั้รรภ์พร้อมๆัน” ฮอเฮารัส
“หม่อมันเอ็อแสวามยินีับพระอ์้วยเพะ ที่รั้นี้พระอ์ทรอาำลัะมีพระโอรส” พระสนมรัส
“เ้า่าปาหวานยิ่นั อะนี่ เราอมอบให้เ้า นี่เป็นแป้หอมที่ไ้มาาแว้นเปอร์เีย” ฮอเฮาทรมอบแป้หอมให้
“อบพระทัยเพะ หอมมาริๆ” พระสนมทรเปิลับแป้แล้วสูมพอไ้ลิ่น ็พบว่าแป้นี้หอมมา
“เราีใที่เ้าอบ” ฮอเฮาทรยิ้มมุมพระโอษ์
“หม่อมันำลัะไปรับยาบำรุรรภ์ที่สำนัหมอหลว ให้หม่อมันนำมาให้้วยมั้ยเพะ” พระสนมทรอยาอบแทน
“ไม่เป็นไร เราให้นอเราไปนำมาแล้ว” ฮอเฮารัส
“ั้นหม่อมันทูลลาเพะ” พระสนมทำท่าารวะ
“ามสบาย”
หลัาออาำหนั เหวยเียรับแป้หอมมาเ็บไว้ให้ แล้วรีบไปรับสมุนไพรบำรุรรภ์ที่สำนัหมอหลว นาไ้รวสอบทุส่วนผสม็พบว่าไม่มีสารพิษเือปนและไม่มีวามผิปิใๆ
พอมาถึ เหวยเีย็รีบอาสาเป็นน้มยาทุั้นอน้วยัวเอ
ำหนัพระสนมเียเีย
“เ้าแบ่หน้าที่ให้นาำนัลนอื่น่วยเ้า้วย็ไ้นะ” พระสนมทรเป็นห่ว
“ไม่ไ้เพะ หม่อมันะ้อระวัทุั้นอน ยิ่พระอ์ทรั้รรภ์อยู่ ยิ่้อระวัพระอ์ให้มา” เหวยเียล่าว
“ทำไมล่ะ” พระสนมทรไม่ิว่าะมีใรล้าปอร้ายนา
“ทรอาไ้รับยาที่ทำให้เิารแท้บุรไ้เพะ” เหวยเียเือน
“ะมีใรบัอาทำร้ายลูอฝ่าบาทแบบนั้น” พระสนมทรไม่เื่อ
“มีัวอย่าให้เห็นแล้วเพะ” เหวยเียล่าวอย่ามั่นใ
“ใรัน” พระสนมทรมวพระน
“ฮอเฮาเพะ” เหวยเียยอมบอ
“พระอ์ะทรทำร้ายเราับลูไ้อย่าไร” พระสนมทรไม่เื่อ
“ฮอเฮาทรมอบแป้หอมที่ผสมะมเ็ให้พระอ์ไเพะ” เหวยเียยอมบอ
“มันมีผลอย่าไรั้นหรือ” พระสนมทรไม่รู้สรรพุ
“หาสูมมาๆเ้า พิษอมันะสะสมในร่าายและมีผล่อบุรในรรภ์เพะ” เหวยเียล่าว
“ทำไมฮอเฮาถึทร้อทำเ่นนั้น้วย” พระสนมทรไม่เ้าพระทัย
“หาพระอ์ทรั้รรภ์ไ้พระโอรส บุรายอพระอ์ทรอาไ้รับำแหน่เป็นผู้สืบทอบัลลั์ไ้เพะ” เหวยเียาาร์
“แ่ผู้สืบทอ้อเป็นพระโอรสที่ำเนิาอ์ฮอเฮาเท่านั้นนี่” พระสนมรัส
“ฮอเฮาทร้อารัไฟั้แ่้นลมเพะ” เหวยเียิเ่นนั้น
“แล้วเราะทำอย่าไรี” พระสนมทรัวล
“หม่อมันะำัผพิษเหล่านี้ทิ้เสีย แล้วนำแป้หอมธรรมามาเปลี่ยนให้แทนเพื่อให้ฮอเฮาทระล่าพระทัยไป่อนเพะ” เหวยเียล่าวแผน
“ไม่ิว่าีวิในวันั้นเหมือนแวนอยู่บนเส้น้ายเลย อาายไ้ทุเมื่อ” พระสนมทรเริ่มลัว
“หม่อมันะปป้อพระอ์ยิ่ีวิเพะ” เหวยเียล่าวำมั่น
“อบใมาเหวยเีย”
******************************
ั้แ่นั้นมาฝ่าบาท็ทรใส่พระทัยทั้ฮอเฮาและพระสนมเียเียมาึ้น นทำให้พระสนมเอทรมีวามสำัน้อยลและทรรู้สึริษยามาึ้น
และพอู่หลินเห็นว่าฝ่าบาททรโปรปรานสนมเียเียมาว่าเิมอี ันั้นนาึยอมเ้าเฝ้าพระสนมเพื่ออมาอย่าเป็นทาาร
พอเหวยเียไ้ยิน่าวทีู่่หลินะมาเยี่ยมพระสนมในวันพรุ่นี้ นา็เลยรีบไปิ่อ่าวาภาพให้ปลอมเป็นันที และแอบำรูปโมู่หลินเพื่อวาภาพในภายหลั
“หม่อมัน ู่หลิน น้อสาวอพระสนมเอ อถวายบัมเพะ” ู่หลินารวะ
“อบใเ้ามาที่มาเยี่ยมเรา” พระสนมรัส แม้ะทรพบู่หลินรั้แร แ่็้อแล้แสว่ารู้ันาแล้ว
“หม่อมันะไม่อ้อม้อมนะเพะ วามริหม่อมัน้อารมาอมาที่บัอาลั่นแล้พระอ์ไปเ่นนั้น” ู่หลินล่าว
“เ้ายัเ็นั เราไม่ถือสาเรื่อที่ผ่านมาหรอ” พระสนมรัส
“นานๆหม่อมันะไ้มีโอาสเ้าวัสัที ั้นหม่อมันออนุาเยี่ยมมำหนัอพระอ์ะไ้มั้ยเพะ” ู่หลินล่าว
“เ้าน่าะไ้มีโอาสไปเที่ยวำหนัอพี่สาวเ้าบ่อยๆนี่” พระสนมทรสสัย
“เนื่อาหม่อมันมีนิสัยนและื้อรั้น พี่สาวอหม่อมันึไม่ยอมให้หม่อมันมาเล่นในวัเพะ” ู่หลิน้มหน้า
“ั้น็ไ้ ามสบาย็แล้วัน” พระสนมทรพระทัยอ่อน
ผ่านไปหนึ่ั่วยาม ู่หลิน็เลยเ้าเฝ้าเพื่อล่าวลา ่อนที่ะลับไปที่ำหนัพระสนมเอ
เนื่อา่าวาภาพ้อารำรายละเอียอู่หลิน เาึแอบิามสาวามไปทุที่ นว่าเาะมาสามารถำและินนาารเห็นภาพหิามในหัว
ลาืน ่าภาพ็วาภาพอู่หลินอย่าบรร โีที่ืนนี้ฝ่าบาทะ้อไปำหนัฮอเฮา
“ูู่หลินเอ็ไม่ไ้เลวร้ายอะไรนี่” พระสนมรัส
“นาแล้ทำีับพระอ์สิไม่ว่า ในอนนั้นนาไม่ไ้มีสัมมาารวะเ่นนี้เลยนะเพะ” เหวยเียฟ้อ
“นายัเ็ริๆ ทาบ้านเลี้ยูแบบามใามปะสาลูุหนูน่ะ” พระสนมทราาร์
“น่าเสียายวามามอนา หานามีนิสัยี ้อมีแ่นหมายปอนาเป็นแน่เพะ” เหวยเียล่าว
“ที่เส็พี่อเราอยาไ้ภาพอนา อย่าบอนะว่าพระอ์ทรหมายปอนา” พระสนมทราเา
“็ไม่แน่นะเพะ อ์ายรอทรูแปลๆ ใร็ไม่อาาเาอารม์อพระอ์ไ้” เหวยเียล่าว
“มีสิ เอิ่นลั่วไ” พระสนมรัส
“มีแ่นานเียวเท่านั้นริๆเพะ” เหวยเียยอมให้นนึ
“ระหม่อมวาภาพเสร็แล้วพะย่ะ่ะ” ่าวาภาพยื่นภาพถวายพระสนม
พระสนมทรรับภาพมาู “นาามมาริๆ ท่านเอ็มีฝีมือีเยี่ยมที่สามารถวาภาพไ้อย่ามีีวิีวาเ่นนี้ เ้ามาูสิ เหวยเีย” พระสนมทรส่ภาพให้ับเหวยเีย
เหวยเียูภาพั้แ่หัวรเท้า นระทั่นาสัเอะไรไ้ “นี่ ือ อะไรน่ะ”
“้าเอ็ไม่รู้เหมือนัน แ่้าเห็นว่านาพมันมา้วย และแอบเห็นว่านานำมันไปฝัอยู่ที่ป่าหลัอุทยานอพระสนมเียเียและป่าหลัอุทยานออ์ฮอเฮา” ่าวาภาพแอบิามู่หลินทุฝี้าว
“เ้า่วยนำทาไปยัำแหน่ที่นาฝัมันทีเถิ บาทีมันอาเป็นสิ่อัปมล” เหวยเียาาร์
“เิทานี้อรับ” ่าวาภาพรีบเินนำทา
เหวยเียิาม่าภาพไปิๆ พอถึุหมาย นา็รีบุเพื่อ้นหาสิ่ทีู่่หลินพพามานระทั่เอยัน์อะไรบาอย่า
“นี่ือยัน์อะไรน่ะ ภาษาอะไร็ไม่รู้ ้าอ่านไม่ออ” เหวยเียบ่น
“้าเอ็ไม่รู้เหมือนัน” ่าวาภาพล่าวเพราะนเป็นเพีย่าวาภาพเท่านั้นหาใ่บัิผู้รอบรู้ไม่
“ในเมือมีนพอที่ะรู้เรื่อราวเี่ยวับไสยเวทหรือไม่” เหวยเียรีบถาม
“้านึออแล้ว ในเมือมีพ่อหมอ ั้นวันพรุ่นี้้าะนำทาท่านไปพบีมั้ย” ่าวาภาพเสนอ
“อบใมา รบวนท่านแล้ว” เหวยเียไม่เรใ
่าวาภาพไ้้าอยู่ับทหารอรัษ์ในวั พอถึอนเ้าเา็รีบนำทาให้เหวยเียไปพบับพ่อหมอ
ำหนัพ่อหมอไสยเวท
“นี่ือ ยัน์สาปแ่เพื่อให้เิารแท้บุรนี่” พ่อหมอล่าว
“อะไรนะ นาบัอาล้าปอร้ายบุรที่ฟ้าประทานเลยั้นหรือ” เหวยเียนึไม่ถึ
“ให้รีบนำไปเผาทิ้เสีย” พ่อหมอแนะนำ
“อบุท่านมา นี่ถือเป็น่าอบแทน” เหวยเียยื่นอัให้
“้ายัไม่ไ้ทำอะไรให้ท่านเลย เ้าะให้้า่วยอะไรหรือ” พ่อหมอล่าว
“รับอัไปเถิท่าน ไม่้อทำอะไรให้้า ้าไม่้อารปอร้ายใร ้าเพียแ่้อารรู้้อเท็ริเท่านั้น” เหวยเียล่าว
“ระวัให้มานะแม่นา นที่มีิอำมหิเ่นนี้อาทำอะไรไ้มาว่านี้อี” พ่อหมอเือน
“นี่็ถือว่าโหร้ายมาเินพอแล้ว ยัมีหนัว่านี้อีั้นหรือ” เหวยเียใ
“ในนั้นยาแท้หยั่ถึนะ” พ่อหมอล่าว
“อบุั้น้าอลา” เหวยเียทำท่าารวะแล้วาไป
******************************
ำหนัพระสนมเียเีย
“อะไรนะ นี่นาล้าทำร้ายลูอเราเลยั้นหรือ” พระสนมทรริ้ว
“หม่อมันเผาทำลายไปแล้วเพะ” เหวยเียล่าว
“แ่นาปอร้ายลูอฮอเฮา้วยนะ” พระสนมทรเป็นห่วเ็ผู้บริสุทธิ์
“พระอ์ทระให้หม่อมันไปุมาทำลาย้วยั้นหรือเพะ” เหวยเียไม่เื่อหู
“ใ่ เราไม่อยาให้ฮอเฮาทรสูเสียบุรไป” พระสนมรัส
“แ่ฮอเฮาทรปอร้ายพระอ์นะเพะ” เหวยเียรู้สึเ็บแ้น
“่าเถอะ ยัไเ็็ถือว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ริมั้ย” พระสนมทรปล่อยวา
“ั้นหม่อมันะรีบไปุทำลายยัน์นั่นเี๋ยวนี้เพะ” เหวยเียรับำสั่ให้ไปำัผ้ายัน์สาปแ่ที่ฝัอยู่ในอุทยานออ์ฮอเฮา้วย
ภายในพระทัยอสนมเียเียทรำริว่า “นี่เรามีศัรูรอบ้านเลยอย่านั้นหรือ แม่ะพยายามปป้อเ้าให้ถึที่สุ อทนเพื่อแม่นะลู” พระสนมทรลูบท้อเบาๆ
ว่าที่เหวยเียะหาหลุมฝัผ้ายัน์ในอุทยานำหนัฮอเฮาเอ ็ปาไปเือบเ้ารู่ ยัีที่ไม่มีใรเห็น
เมื่อเอแล้ว เหวยเีย็้อรีบไปที่ป่าหลัอุทยานอำหนัพระสนม เพื่อเผาทำลายผ้ายัน์ัล่าวให้สิ้นา
ืนวัน่อมา เหวยเียเห็นว่าไหนๆ็ไ้ภาพวาอู่หลินบนระาษบาแล้ว นา็เลยเียนเล่าวีรรรมอู่หลินไป้วยเสียเลย เพื่อเป็นารระบายอารม์โรธแทนเ้านายอนา นาิในใว่า “หาอ์ายรอทรมีโอาสแ้แ้น พระอ์้อทรำราบเ็ร้ายาให้หอไปเลยนะเพะ ทำให้นาหลาบำไปเลยยิ่ี”
ความคิดเห็น