คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : จุดเริ่มต้น
สายลมอบอุ่นพัผ่านหัวใอันเย็นเยียบอหิสาวราวปลอบประโลม แมไม้พไพรทั่วทั้ผืนทวีปลาธอเรียไร้ึ่รอยยิ้มสใสเเ่นที่เยเป็น ่าวร้ายอันหาที่สุมิไ้มาเยือนถึสระมรพร้อมับลิ่นหอมหวนอบุปผาแรแย้ม
อ์ัรพรรินีแม่ม...
...สิ้นแล้ว
หนึ่ร้อยปีนับแ่เผ่ามนุษย์ แวมไพร์ และมนุษย์หมาป่ารุรานลาธอเรีย เหล่าแม่มเินเท้าเปล่าเหยียบย่ำทุ่ว้าใ้แสอาทิย์รั้ล่าสุเมื่อใัน วาสีน้ำ้าวไร้แววบนใบหน้านวลาวหลุบลมอน้ำใสในสระมร ริมฝีปาอนาีเผือ าราไปออ์ัรพรรินีผู้มีศัิ์เป็นพระมาราทำให้นาเหนื่อยล้าับทุสิ่อย่า ะำแหน่อ์หิรัทายาท สัมแววั้นสู หรือระทั่สมาิสภาลาที่รอวันประหัประหารเมื่อนาพลาพลั้
“ เป็นเพียผู้ปปัษ์แท่นศิลาแห่โถสภาลา แ่อาหาิิบัลลั์แม่้าั้นรึ? ”
นิ้วมือเรียวยาวเลื่อนึ้นอบุมเรือนผมบลอน์าวยาวสยาย มมีบรรัลอย่าไม่ลัเล าปลายผมมายัท้ายทอยและเหนือใบหู เาสะท้อนแปรเปลี่ยนาหิสาวผู้ามเป็นเ็หนุ่มหน้าาเยา อิเลนเนลแห่อเรเธีย ้อมอเาสะท้อนอนในสระมร เสหน้าาสีำสนิทเ่นเียวับุนัล่าแวมไพร์บนเรือนร่าออมาสวมใส่ปปิใบหน้ารึ่ล่า ระับเสื้อโ้ทัวยาวแล้วึเหยียยิ้มน่านพอสยอเล้า
“ เ่นนั้น้าะให้พวเ้าไ้ลิ้มรสเลือ”
“ พวเ้าทั้หม”
วาสีน้ำ้าววาววับ้วยเพลิพิโรธ ปลายปาานนรลบนระาษสีน้ำาลอ่อน อิเลนเนลเียนหมายถึเมาล็อเทียแห่อิรัโเล็ม พี่สาวร่วมสาบานและสหายเพียหนึ่เียวอนา ราินีผู้ปรอเผ่าแม่มอัีแห่ภูเาเพลิะวันออ มือเรียวม้วนระาษ หยรั่มรลประทับรารูปสระน้ำศัิ์สิทธิ์อเรเธีย ส่สาส์นผ่านนเรเวนัวให่ให้โบยบินผ่านเมหมอ เพรียหาผู้รัภัีท่ามลาเปลวเพลิที่แผเผาโถสภาลาแม่มนมอไหม้
เมาล็อเทีย พี่สาวที่รัยิ่อ้า
ว่าท่านะไ้รับหมายบับนี้ ้าเินทาเ้าเมือพ่อ้าอเหล่ามนุษย์ เวลส์ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว...ไ้โปรอภัยให้้าที่ยำแหน่ผู้สำร็ราารที่ท่านรัเียนัหนาให้เป็นารั่วราว...้าะลับมายัสระมรแห่อเรเธียเพื่อพบท่านอีรั้เมื่อปีใหม่อเหล่าแม่มมาเยือน
้วยรัและวิา อิเลนเนลแห่อเรเธีย
...
“ พวเ้าไ้ยินเรื่อนั้นแล้วหรือยั?”
เสียพูุยระิบระาบถึเหุาร์นอเลือบนหน้าหนึ่อหนัสือพิมพ์ัไปทั่วทุมุมอโรเี๊ยมสามสหายในยามพลบ่ำ ล่าวันว่าเลือเนื้ออแม่มนับสิบถูีระาโปรยลลำธารนอเมือ ศีรษะอแวมไพร์หนถูเสียบประานอยู่หัวสะพานประหนึ่่ออไม้้อนรับผู้มาเยือน หนัและนหมาป่านับไม่ถ้วนปูแผ่เอาไว้หน้าป้อมยามไม่่าาพรม ทุนเ้าใันว่าทั้สามเผ่าสู้รบันเอนถึแ่วามาย...
พวเาเาถูเพียรึ่เียวเท่านั้น
อิเลนเนลระแ้วเบียร์ยื่มนหยสุท้าย วาสีน้ำ้าวอนาายวามปีิยินีออมาอย่าไม่ิปิบั ในที่สุเสี้ยนหนามที่เยบั่นทอนสายเลือแห่อเรเธีย็ถูำัเสียที ทั้สิบแม่มแห่สภาลา หแวมไพร์แห่โถวายนม์ และสิบสามหมาป่าแห่ธารผู้พิทัษ์ อิเลนเนลล้วบัรประำัวออมาาระเป๋าลับ้านในเสื้อโ้ท
บัรประำัวนัล่าแวมไพร์
นาม : อิเลนเนล เรเทีย
สัั : สมามอิลไวน์เอร์เวีย ( ออบัร : เมือพ่อ้าเวลส์)
ระับั้น/ายา : ผู้ลืนินันทราเลือ
สมามนัล่าแวมไพร์ที่นาเยลื่อเ้าร่วมอย่าไม่ิริัเมื่ออนอายุไ้สิบสามปีเศษลับมีประโยน์ึ้นมาในยามที่ำแหน่ว่าที่ัรพรรินีถูรายล้อม้วยเพลิริษยาาพี่น้อร่วมเผ่าพันธุ์ รั้หนึ่นาเยมาเยือนเมือนี้พร้อมับพระมารา าวเมือไม่สสัยเลยว่าัวนาและท่านแม่นั้นเป็นแม่มผู้ทรอำนามาที่สุ พวเามอเห็นเพียแม่ม่ายลูหนึ่ผู้โนพ่อมหออยแนเหนือทอทิ้เท่านั้น นบันี้…ทุน็ยัำอิเลนเนลไ้ นายัเป็นที่้อนรับอาวเมือเสมอ
“ อิเลนเนล! ” น้ำเสียไมุ่้นหูร้อเรียให้อิเลนเนลเยหน้าึ้นมอ
นผู้นั้นเป็นเ็หนุ่มผิวสีน้ำนมนหนึ่ เามีผมหยัศสีบลอน์หม่นและรอบรอวาเป็นประายสีเียวอ่อน ูาลัษะท่าทาและเสื้อผ้าที่สวมใส่แล้วะเป็นนอสมามนัผภัยไม่ผิแน่
“ ท่านืออิเลนเนล เรเทียใ่หรือเปล่า? ” เาอระเป๋าหนัสะพาย้าอนเอาไว้หลวมๆ เอ่ยถามนัล่าแวมไพร์ผู้โ่ั้วยวามื่นเ้น ่อนะนึไ้ว่าเมื่อรู่นเผลอพูโพล่เสียัออไป “ อ๋อ---เอ่อ---้าือเอร์ริส มอนเทส ออภัย้วยที่เอ่ยปาเรียนามอท่านอย่าเสียมารยาท ้าเป็นนัผูสัมพันธ์็อบลินาสมามนัผภัยเเทริสน่ะ ”
อิเลนเนลเลิิ้วมอเ็หนุ่มละล่ำละลัเอ่ยแนะนำัว นาเ็บบัรประำัวนัล่าแวมไพร์ลในระเป๋า้านในเสื้อโ้ท ่อนะเิให้อีฝ่ายนั่ลบนเ้าอี้ไม้้าน้ายมืออนาพร้อมับยับยิ้มเล็น้อยรมุมปา
“ อิเลนเนล เรเทียือนามอ้า นั่ล่อนสิ เห็นทีเ้ามีเรื่อราวมามายอยาะัถาม้า ”
“ ท่านล่าวเินไปแล้ว ” เอร์ริสโลศีรษะรัวเร็วนแทบะลายร่าเป็นลู่า เานั่ลามำเื้อเิอนัล่าแวมไพร์มือมั เริ่มเอ่ย้วยน้ำเสียสใสฟัแล้วเสนาะหู “ อย่าที่ท่านรู้ว่าทุนสามารถเ้าร่วมสมาม่าๆไ้มาว่าหนึ่สมาม อนนี้ท่านสััสมามนัล่าแวมไพร์แล้วแห่หนึ่ ันั้นึไม่สามารถเลือเ้าร่วมสมามนัล่าแวมไพร์อื่นไ้อี ”
อิเลนเนลพยัหน้า้าๆรับฟัำพูอเ็หนุ่ม ที่แท้เา็มาวนเธอเ้าสมามนัผภัยเเทริสนี่เอ
“ แ่ท่านยัไม่ไ้สััสมามนัผภัยหรือสมามอาีพอื่นนอเหนือานั้น แปลว่าท่านยัสามารถเลือไ้ว่าะเ้าร่วมับสมามอาีพใ็ไ้ อาีพละหนึ่สมาม...”
“ และ? ” อิเลนเนลเลิิ้วึ้นเป็นเิให้อีฝ่ายพู่อ
“ ้าอยาถามท่านว่าท่านสนใมาเ้าร่วมับสมามนัผภัยเเทริสหรือไม่? ”
“...”
เอร์ริส้อมอนัล่าแวมไพร์ผู้โ่ั้วยวามาหวั สมามนัผภัยเอเทริสเป็นหนึ่ในสมามนัผภัยระับลาที่มีื่อเสียและมีสาาแยย่อยอยู่ามหัวเมือมามาย โยสาาให่อสมามนัผภัยเเทริสนั้นั้อยู่ที่เมือพ่อ้าเวลส์ หรือ็ือเมือที่อิเลนเนลเพิ่เินทามาเยือนหลัา้าวออาพไพรโบราอเหล่าแม่ม แม้ะเป็นเพียสมามนัผภัยระับลา แ่เเทริสลับเป็นที่นิยมไม่น้อยใน่วห้าสิบปีให้หลัมานี้ ้ออบุหัวหน้าสมามนล่าสุและเหล่านัผภัยหน้าใหม่ที่สรรหาิ้นสายอาีพแยย่อยสุแปลอนัผภัยึ้นมา โยเพาะอย่ายิ่ นัผูสัมพันธ์็อบลินที่ไ้ผลประโยน์้านาร้าายาารผูสัมพันธ์ับเผ่า็อบลินไปเ็มพิั เรียไ้ว่าเป็นอาีพที่มอบวามประหลาใให้แ่ผู้นเลยทีเียว
“ ไ้สิ...”
ำอบออิเลนเนลทำให้เ็หนุ่มนัผภัยยิ้มว้า
“ ้วยวามยินีเลย ”
...
ยาม่ำืนภายในปราารหินลอ้วยเสียหัวเราะและนรีบรรเล ทหารผู้ล้าและอัศวินาเนประำารพิทัษ์อยู่ทั่วทุแห่หนในเมือพ่อ้าเวลส์ อิเลนเนล้าวเท้า้ามสะพานหินเหนือธารน้ำมน์ศัิ์สิทธิ์ สายลมยามรารีพัผ่านอย่าแผ่วเบา ทว่าลับเพียพอให้เรือนผมสีบลอน์ัสั้นสั่นไหว วาสีน้ำ้าวเลื่อนไปมอยัใลาปราารอันเป็นำแหน่ที่ั้อป้อมุรทิศ หน้าป้อมทิศเหนือเป็นฤหาสน์ท่านเาน์เวอร์ราแห่เวลส์ ทิศะวันออเป็นหออมเวท ทิศะวันุ้มรอโยโบสถ์ให่สีาวสร้า้วยสถาปัยรรมโธิ ทิศใ้มีออัศวินศัิ์สิทธิ์หรือออัศวินาเนอยประำาร ส่วนโรเี๊ยมสามสหาย ร้านประำออิเลนเนลนั้นั้อยู่หัวมุมูเมือทา้านทิศะวันออเียเหนืออฤหาสน์ท่านเาน์ หา้าว้ามสะพานหินมาทาทิศใ้ะพบับร้านยาและสมุนไพรอุยายเบอร์้า สมามทหารรับ้าระับสู เเธอร์ และถนนสายหลัอประู้านทิศะวันออ สมามนัผภัยเเทริสเอ็ั้อยู่บนถนนสายนี้เ่นัน
“ ท่านอิเลนเนล วามริแล้ว...ท่านไม่ำเป็น้อมาส่้า็ไ้ ” เอร์ริสอระเป๋าสะพายหนัอนเอาไว้ามวามเยิน เาหยุเินเมื่อเห็นว่านัล่าแวมไพร์ผู้โ่ัะัฝีเท้าเอาไว้และหันไปมอยัที่พำนัอสี่ผู้พิทัษ์ธารศัิ์สิทธิ์แห่เวลส์ “ เวลส์เป็นเมือที่่อน้าปลอภัยไม่น้อย ถึะเป็นอนลาืน็ไม่มีแวมไพร์หรือัวอะไรโผล่มาทำร้ายผู้นหรอท่าน ”
“ ้าเอ็หวัให้เป็นเ่นนั้น ” อิเลนเนลละสายาายอหลัาโบสถ์โธิ หมุนาย้าวเินมุ่หน้าสู่ถนนสายหลัโยไม่รั้รอให้เ็หนุ่มนัผภัยไ้ทันสัเเห็นบุรุษุำผู้หนึ่บนยอหลัาโบสถ์อันศัิ์สิทธิ์ “ พวเราไปันเถอะ ”
“ อ๊ะ--อรับ” เอร์ริสหันมอนัล่าแวมไพร์สลับับยอสูอโบสถ์าว แสันทร์เพ็ไม่อาทำให้เามอเห็นปีศาผู้ไร้ึ่วามเรลัว่ออำนาอพระผู้เป็นเ้า มีเพียอิเลนเนลเท่านั้นที่รับรู้ถึารมีอยู่อบุรุษผู้รอบรอเรือนผมสีเินยาวสยายและวาสีเพลิุธารอัีแห่นรบูรพา เอร์ริสยแนึ้นใ้แนเสื้อับเหื่อบนใบหน้าน นึประหลาใอยู่ไม่น้อยทีู่่ๆอาาศยาม่ำืน็ร้อนระอุึ้นมาราวับเาหลอมเหล็ เาหันมอยอสูอโบสถ์าวอีรั้ ่อนะรีบสาวเท้า้าว้ามสะพานวิ่ามหลัอิเลนเนลไป
บุรุษุำบนยอหลัาโบสถ์ระบายยิ้มบา เรือนผมสีเินยาวสยายปลิวไสวามแรลมและทอประายยาม้อแสันทร์ วาสีเพลิอเาายวามโล่ใออมาอย่าเห็นไ้ัเมื่อพบว่านายหิน้อยอ พวเา ยัมีีวิอยู่ี ไม่ไ้ระำลำบาอย่าที่วะาว่าไว้
“ อ์ัรพรริ...ท่านเห็นหรือไม่? อ์หิน้อยอพวเราปลอภัยี ” เสียทุ้ม่ำเอ่ยึ้นอย่าแผ่วเบา “ เ้าแห่ันทรา บรรพนแห่เหล่าแม่มะไม่มีวันทอทิ้นาอย่าที่ท่านัวลหรอ…้าเื่อเ่นนั้น ”
...
อิเลนเนลเลี้ยว้ายรหัวมุมร้านยาและสมุนไพรอุยายเบอร์้า นาหันมาปรายมอเ็หนุ่มนัผภัยเล็น้อย ่อยๆะลอฝีเท้าลให้อีฝ่ายไม่้อรีบ้าวเท้าวิ่าม แสไฟอันแสนอบอุ่นาะเียเหล็หน้าร้านรวบนถนนสายหลัฝั่ะวันออวนให้อิเลนเนลนึถึเรื่อราวเมื่อรั้ยัเยาว์วัย เมื่อรั้ที่นาและท่านแม่เินเล่นไปามถนนสาย่าๆในเวลส์อย่าไม่้อิัวลถึสิ่ใ ทว่า่าน่าเสียายนั…ที่่วเวลาเหล่านั้นลับแสนสั้นนอิเลนเนลยาะแยไ้ว่าเป็นเพียภาพฝันหรือวามทรำในโลแห่วามริ
เสียฝีเท้า้าวเ้าประาบและเสียโห่ร้อร่ำสุราาโถั้นล่าอสมามทหารรับ้าเเธอร์ทำให้อิเลนเนลและเอร์ริส้อหันมอ เห็นทีืนนี้เหล่าทหารรับ้าเเธอร์ะมี่าวราวน่ายินีถึไ้ัานเลี้ยเลิมลอันเสียยิ่ให่ เรียไ้ว่ารึรื้นนนันรีประำเมือ้อมาร่วมวบรรเลเพล้วยเลยทีเียว
“ เฮ้! อิเลนเนล” น้ำเสียั้อร้อเรียนัล่าแวมไพร์สาวให้ะัฝีเท้าเอาไว้ หิร่าเล็ผมสั้นสีแอิยืนพิรอบประูสมามทหารรับ้าระบายยิ้มสใสทัทายอิเลนเนล ในมืออนาถือแ้วเบียร์รูปร่าล้ายถัเบียร์ย่อส่วนเอาไว้สอแ้ว ้าายมีปลอหนัเ็บมีสั้นประำัวห้อยไว้ับเ็มัราาี ท่าทาภาริราวนี้ะให้่าอบแทนับเหล่าทหารเเธอร์ไม่น้อยเลย
“ ไ เอร์เฟส ” อิเลนเนลล่าวทัทายหนึ่ในยอฝีมืออสมามทหารรับ้าเเธอร์ นา้าวเินไปหาอีฝ่ายอย่าเื่อ้า ะเียวัน็สะิให้เ็หนุ่มนัผภัยเินามหลัมา้วย “ มีเรื่ออะไรน่ายินีถึไ้โห่ร้อลอเสียันานี้ัน? ”
“ อ้อ--เรื่อนั้นน่ะเหรอ?” เอร์เฟส ราโมเีย มออิเลนเนล้าวึ้นบันไหินสอสามั้นมายืน้าัน ยื่นแ้วเบียร์ในมือวาให้อีฝ่ายามธรรมเนียม้อนรับทั่วไปอสมามทหารรับ้า ่อนะะโใบหน้ามาแย้มยิ้มทัทายเอร์ริสอย่าเป็นันเอ “ หัวหน้าสมามลับมาแล้วน่ะ ”
“ หัวหน้าสมามเเธอร์อย่านั้นหรือ? ” อิเลนเนลยแ้วเบียร์ึ้นิบิม นาเลิิ้วึ้นเล็น้อยเมื่อพบว่าเบียร์อเเธอร์นั้นรสาิไม่ไ้้อยไปว่าเบียร์อโรเี๊ยมสามสหายเลย “ ใ่นเียวับที่เ้าบอว่า้อุ้มันไปส่ที่เมือหลวเมื่อราว่อนหริอเปล่า? ”
“ นนั้นแหละ ” เอร์เฟสพยัหน้ารับ ่อนะหันไปวัมือเรียใรบานให้แทรัวออมาาฝูนในานเลี้ย เาเป็นายผมำร่าสูนหนึ่ ใบหน้าูไม่สบอารม์อเาสวมแว่นารอบเบี้ยวเอาไว้ แสไฟาะเียสะท้อนให้วามสีน้ำาลเ้มอเาทอประายวาววับน่ายำเรไม่น้อย
“ มีอะไร? ” ริมฝีปาที่มีรอยแผลเป็นอันเิามีาบวัพาผ่านเอ่ยเสียห้วน
“ ่วยไปส่หนุ่มน้อยนนี้ลับบ้านหน่อยสิเฟรย์ ” เอร์เฟสี้นิ้วโป้และพยัเพยิไปทาเอร์ริสพร้อมส่ยิ้มหวานให้เพื่อนร่วมาน
“ หา? อะไรอเ้า?---! ” เฟรย์ เอสเทีย ละสายาานัวเล็ที่สูถึเพียไหล่นมามอเ็หนุ่มผมสีบลอน์หม่นหยัศ เามวิ้วเล็น้อย ่อนะะัไปรู่หนึ่เมื่อเห็นว่าผู้ที่มา้วยันับเ็หนุ่มนัผภัยนั้นเป็นใร อิเลนเนล เรเทีย นัล่าแวมไพร์ื่อัแห่สมามนัล่าแวมไพร์อิลไวน์เอร์เวีย นอาฝีไม้ลายมือในาร่อสู้ะไม่ธรรมาแล้ว ฝีปาอนา็ยัไม่มีใรอยาะปะทะ้วยนั เป็นไปไ้ให้เลี่ยสถานาร์ที่อาทำให้้อผิใับนาเสียะีว่า
“ แล้วะให้้าไปส่เาที่ไหนล่ะ? ” เฟรย์เอ่ยถามอิเลนเนล น้ำเสียอเายัแ็ร้าวเเ่นทุรั้ ทว่าลับแผ่วเบาลว่าเมื่อรู่มานั เาับอิเลนเนลไม่ไ้สนิทสนมันถึั้นเรียไ้ว่าเป็นสหาย พวเาเพียแ่รู้ัันผ่านเอร์เฟสที่สามารถเ้าับทุนไ้อย่า่ายาย็เท่านั้น
“ สมามนัผภัยเเทริส รบวนเ้าแล้วเฟรย์ ” อิเลนเนลเอ่ยอบเสียเรียบ
“ อ่า ” เฟรย์้าวลไปบนพื้นถนน “ ไปันเถอะเ้านัผภัย”
“ อรับ---ะรีบามไปเี๋ยวนี้เลย! ” เอร์ริสแทบะระโลบันไวิ่ามพ่อนร่าสูายาวอย่าเฟรย์ เาหันลับมามออิเลนเนลและเอร์เฟสพร้อมแย้มรอยยิ้มไร้เียสา รีบเอ่ยรัวเร็วพร้อม้มศีรษะลำนับหิสาวทั้สอ้วยวามเารพ “ รารีสวัสิ์อรับท่านอิเลนเนล ท่านเอร์เฟส”
“ รารีสวัสิ์้ะ”
“ รารีสวัสิ์ ” อิเลนเนลโบมือลาเพื่อนร่วมาน ่อนะเบนสายามามอเอร์เฟสที่ำลัระแ้วเบียร์ึ้นื่ม “ เ้ารู้ว่า้าะไปส่เอร์ริสลับสมามอเาั้นเหรอ? ”
“ หึ ” เอร์เฟสแ่นเสียในลำอ “ไม่อย่านั้น เ้าะมาถนนเส้นนี้ั้นรึ!? ในเวลา่ำืนแบบนี้เนี่ยนะ!?”
“ ไม่มีทาเสียหรอ ” อิเลนเนลระุยิ้มมุมปา
“ นั่นอย่าไรล่ะ! ” เอร์เฟสพ่นหายใออมาแรๆ “ แ่็เอาเถอะ---เ้าไป้าในัน”
อิเลนเนลไม่ไ้เินมายัถนนสายหลัฝั่ะวันออบ่อยนั ว่าันามวามริแล้ว…หานาไม่มีธุระสำัอันใ็แทบะไม่้าวเท้าออาเะวันออเียเหนืออันเป็นที่ั้อสมามนัล่าแวมไพร์อิลไวน์เอร์เวียเลย แน่นอนว่าธุระสำันั้นไม่นับรวมถึภาริล่าแวมไพร์อนาแ่อย่าใ รั้ล่าสุที่อิเลนเนลไ้พูุยับเอร์เฟสะเป็นเมื่อเือน่อน ราวนั้นเอร์เฟสยัรบเร้าให้นาสมัรเ้าสมามทหารรับ้าเเธอร์อยู่เลย เอหน้าันราวนี้ อีสัประเี๋ยว เอร์เฟส็ะะยั้นะยอให้นาเ้าร่วมับสมามทหารรับ้าแห่นี้อี
อิเลนเนลเินามหลัเอร์เฟสเ้ามาในโถั้นล่าอสมามเเธอร์ ในวามิออิเลนเนล---โถว้าแห่นีู้ล้ายับโรเี๊ยมราาแพมาว่าโถนั่เล่นพัผ่อนอเหล่าทหารเสียอี มีทั้โฟาและโ๊ะเ้าอี้มามาย ทั้บาร์นาย่อมและรัวหรูที่มีอุปร์รบรัน ูแล้วให้บรรยาาศเหมือนบ้านมาว่าสมามนัล่าแวมไพร์อิลไวน์เอร์เวียมานั อิเลนเนลเผลอระบายยิ้มบาออมาโยไม่รู้ัว
“ โอ๊ะ! อีน็อ! ท่านหัวหน้า! านเลี้ยยัไม่เลิเลย---พวท่านะไปไหนันหรือ?”
เสียอผู้ที่พอะนับไ้ว่าเป็นสหายทำให้อิเลนเนล้อหันลับมามอ และเมื่อนามอามสายาอเอร์เฟสไป วาสีน้ำ้าวอนา็พลันสบเ้าับวามสีเทาีูอ่อนล้าู่หนึ่…ใบหน้าหล่อเหลาอายวัยสามสิบ้นูบอบเล็น้อยาารโหมทำานอย่าหนัหน่ว เาสวมุลุมสีน้ำเินเ้มัับเรือนผมสีบลอน์อ่อนที่ัเอาไว้เป็นทรเรียบร้อย ้วยวามสูเือบสอเมรทำให้เา้อเอียศีรษะหลบริบบิ้นยาวสำหรับห้อยเพานแ่านเลี้ยอย่าเลี่ยไม่ไ้ แม้ว่าะเป็นเพีย่วเวลาอันแสนสั้น แ่อิเลนเนลลับรู้สึเหมือนโนวาสีเทาีู่นั้น้อลึเ้ามาถึในวิ นายืนนิ่มอบุรุษร่าสูเินผ่านนไปโยไม่ปริปาเอ่ยำทัทายอันใ นาไ้ยินายหนุ่มผมำอีนที่เินามหลัมาเอ่ยับเอร์เฟสว่า พวเามีบาอย่า้อออไปรวสอบเล็น้อย
ที่แท้ายผมบลอน์อ่อนเมื่อรู่็ือหัวหน้าสมามทหารรับ้าเเธอร์
“ เาื่ออะไรนะ?” อิเลนเนลเอ่ยถามเอร์เฟส
“ เ้าหมายถึใร?” เอร์เฟส้อมอสีหน้าเรียบนิ่อว่าที่สมาิใหม่อสมามเเธอร์้วยวามุน ไม่บ่อยนัที่อิเลนเนละสนใเอ่ยถามื่อเสียเรียนามอใรสัน “ ท่านหัวหน้าหรือ?”
อิเลนเนลพยัหน้ารับ
“ เอริ เฟเลนิล อี.”
“ อย่านั้นเหรอ?”
………….
ความคิดเห็น