คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 3/1 ||30%||
หลังจากตื่นนอนผมก็เปลี่ยนชุดแล้วหยิบรองเท้าเจ้าปัญหาใส่ถุงซ้อน กลิ่นที่ยังติดอยู่ทำให้ผมเบ้หน้า ร้านซักรีดด้านล่างหอจะรับทำความสะอาดให้มั้ยนะ โชคดีที่ร้านเขารับทำความสะอาดให้มันไม่ได้ดูสกปรกมากหรอกเพราะเพิ่งซื้อมา
หลังจากส่งซักเรียบร้อยผมก็หาอะไรกิน เวลาหนึ่งทุ่มร้านข้าวต่างมีคนเยอะจนผมเกือบถอดใจแล้วสั่งมากินแทน แต่อีกใจก็ลงมาถึงร้านแล้วรอมันซะหน่อยแล้วกัน
“มีโต๊ะว่างมั้ยครับ”
ผมถามพนักงานร้านที่มือเป็นระวิงกับการเตรียมอาหาร
“ว่างอยู่หนึ่งที่โต๊ะด้านในนั่งไปก่อนน้องคนเยอะ” ผมมองตามมือที่ชี้เข้าไปในร้านแล้วเดินเข้าไป โต๊ะที่ผมกำลังจะไปนั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งก้มหน้ากดมือถืออยู่ ผมนั่งลงแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเล่นบ้างจนรู้สึกถึงสายตาของใครบางคนที่กำลังมองมาพอผมเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับสายตาที่ว่า
“นาย คิมใช่มั้ย”
ผู้หญิงคนเมื่อคืน
“ใช่”
“ฉัน เบลล์ไง จำได้มั้ย”
“จำได้” ใครจะลืมเพิ่งเจอกันไปเมื่อคืนแถมยังทำกับผมไว้ซะแสบ
“นายพักแถวนี้เหรอ”
“ใช่” ่
“ฉันก็อยู่แถวนี้เหมือนกัน” เบลล์ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแต่อาหารที่สั่งมาเสิร์ฟแล้ว เธอเลิกคุยกับผมแล้วหันไปเริ่มทานอาหาร เออ เลิกชวนคุยซะทีทำไมผมรู้สึกว่าการเจอกันของเราแต่ละครั้งผมจะต้องเจอเรื่องอะไรซักอย่างที่ไม่ดีด้วย
ผมรอไปอีกซักพักของที่สั่งถึงได้รับ ผมเริ่มกินไม่ได้สนใจเพื่อนร่วมโต๊ะ
BELL PART
“เบลล์” เสียงเรียกชื่อของฉันทำให้ฉันเงยหน้าไปมองที่มาแล้วพบกับเพื่อนของฉัน
“มึงมาแล้วเหรอ”
“เออ” อาร์มตอบฉันแล้วหันไปมองคนที่นั่งร่วมโต๊ะที่ก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจพวกเรา “นี่สรุปรู้จักกันใช่มั้ย”
“อะไร”
“นาย หวัดดี” มันยังไม่ตอบฉันแต่หันไปทักคิมก่อนถึงหันมาตอบฉัน
“คนที่มึงไปอ้วกใส่เขาเมื่อคืนไง”
“เหรอ เมื่อคืนนายเหรอ” ฉันจำอะไรได้แค่ลางๆ เมื่อคืนจัดหนักจัดเต็มจนเพื่อนต้องลากกลับหอ ตอนเช้าถึงพวกมันเล่าให้ฟังฉันก็โนแคร์ แต่พอคู่กรณีมาอยู่ตรงหน้าฉันก็รู้สึกผิดขึ้นมาหน่อยนึงแฮะ
“ขอโทษทีนะ”
คิมพยักหน้าให้ฉันแล้วก้มลงไปกินต่อ ฉันยักไหล่แล้วหันไปหาไอ้อาร์ม
“มึงจะกินไรป่าวหรือไปทำงานเลย”
“ไม่อะ กูเข้ามาหามึงเฉยๆ”
“งั้นไป”
ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มทิ้งท้ายแต่ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะความซุ่มซ่ามของฉันหรือความซวยของคนตรงหน้าที่ทำให้ฉันสะดุดอะไรซักอย่าง มือที่ถือแก้วน้ำก็พุ่งไปด้านหน้า ยังดีที่น้ำเหลือไม่เยอะมากแต่ที่เหลืออยู่ในแก้วก็หกใส่คิมจนหมดแก้ว
“โอ๊ะ ขอโทษๆ”
ฉันวางแก้วที่อยู่ในมือลงแล้วหยิบทิชชูออกมาให้เขา คิมทำหน้าเหวอเปียกตั้งแต่บ่าลงไปฉันบอกขอโทษไม่หยุดปาก อาร์มยืนมองแล้วส่ายหน้าให้กับความซุ่มซามที่เหมือนฉันมีติดตัวมาตั้งแต่เกิด
ฉันมองต้นเหตุที่ทำให้ตัวเองหน้าคะมำแล้วก็พบว่ามันคือเชือกรองเท้าผ้าใบที่หลุดตอนไหนก็ไม่รู้ของฉันเอง ฉันยิ้มแหยๆให้คิมยกมือไหว้ปรกๆอย่างขอโทษ
ความคิดเห็น