คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : 11/2 ||100%||
“สรุปคือมึงก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร”
ไอ้กันต์ถามขึ้นมาหลังจากที่ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้พวกมันฟัง คนที่บอกว่าจะไม่พูดอะไรอย่างผมกลับอึดอัดจนเล่าจนหมดไม่มีเหลือ ขนาดไอ้วินที่ปกติไม่สนใจเรื่องคนอื่นนอกจากแฟนยังอยู่ฟัง
“ไม่เห็นจะเข้าใจยากตรงไหน” ไอ้เฟรมส่งยิ้มประหลาดๆมาให้ผม “มึงชอบเขาไง”
“กูไม่ได้ชอบ”
“มึงชอบ” ไอ้กันต์ย้ำให้อีกรอบ
“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ผมเพิ่งจะคุยกับเบลล์ไม่นาน ความรู้สึกคนเรามันพัฒนากันไปเร็วขนาดนั้นได้เลยเหรอ
“เร็วไม่เร็วมึงดูไอ้วินเป็นตัวอย่าง” ผมหันไปมองหน้าไอ้วินหลังไอ้เฟรมบอก ถ้านับเรื่องไอ้วินก็เกิดขึ้นเร็วจริงๆนั่นแหละ มันเพิ่งเจอน้องเขาแค่ไม่กี่ครั้งก็ตามจีบ จีบไม่นานตอนนี้เป็นแฟนกันแล้ว
“กูเชื่อในความรู้สึกตัวเอง” ไอ้วินตอบกลับมาแล้วหยิบกระเป๋าเตรียมตัวกลับ “มึงก็ถามตัวเองดีๆแล้วลงมือทำ”
“มึงจะกลับแล้วเหรอ” ไอ้กันต์ถามเมื่อเห็นแบบนั้น
“กูนัดปริมไว้”
“กูไปด้วย” ไอ้กันต์ลุกขึ้นบ้าง “ทำตามไอ้วินบอก เชื่อกู” ก่อนไปมันก็หันมาย้ำกับผม
“แม่ง ติดแฟนทั้งคู่” ไอ้เฟรมบ่นหลังจากเรามองตามไปจนลับสายตา ผมหันไปมองหน้าไอ้เฟรมหลังมันพูด เมื่อกี้ไอ้กันต์ไม่ได้บอกว่าจะไปหาแฟนทำไมมันพูดแบบนั้น
“กูเห็นข้อความของมันเมื่อกี้ไปหาแฟนที่คณะวิทย์ฯ”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแล้วกลับมาคิดเรื่องตัวเองต่อ
“ไม่ต้องกังวลมึงยังมีเพื่อนเฟรมอยู่” ไอ้เฟรมขยับเข้ามาใกล้ผมแล้วบอก ทำหน้าตาจริงจัง
“กูได้ข่าวว่ามึงก็ยังไม่มีแฟน”
“แต่กูทฤษฏีเป๊ะมากเพื่อน เหลือลงมือทำอย่างเดียวเลย”
“ไปลงมือทำให้ได้ก่อนค่อยมาพูด”
ไม่ทันได้คุยกันต่อผมก็เห็นคนที่กำลังตกเป็นหัวข้อสนทนากำลังเดินมากับกลุ่มเพื่อนของเธอ เบลล์ไม่ได้มองมาทางผมเธอเดินไปหัวเราะกับเพื่อนไป หัวเราะเก่งเหลือเกินนะ
“ปกติรึเปล่าวะ” ไอ้เฟรมพูดสายตาของมันก็มองไปที่กลุ่มเบลล์ “เรียนวิดวะน่าจะรู้จักเพื่อนผู้ชายเยอะแหละ รุ่นพี่รุ่นน้องส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ชาย”
“...” ผมเงียบแต่ก็คิดไปตามคำพูดของมัน
“แล้วเขาก็สวยด้วย” ผมหันไปถลึงตาใส่มันอย่างอัตโนมัติ
“ไอ้เฟรม”
“เอ้า กูพูดจริงๆเขาสวยตัวเลือกก็น่าจะเยอะด้วย มึงก็อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นแต่เขาเพิ่งเลิกกับแฟนนี่หว่า” ไอ้เฟรมเอ่ยหัวข้ออีกอย่างที่ผมก็เพิ่งนึกถึง
“ใช่ไง กูเลยไม่แน่ใจว่าเขาแค่เหงาหรือจริงจัง” เบลล์เพิ่งเลิกกับแฟนไปเมื่อสองเดือนที่แล้วแถมผมก็ยังเข้ามาถูกช่วงเวลาอีกต่างหาก
“มึงมีนัดกับเขานิ ลองเลียบๆเคียงๆถามสิ”
“ยังไม่ได้นัดวัน”
นัดกินข้าวที่ไม่ได้วันที่ลงตัวซักทีจนผ่านมาเกือบเดือนก็ยังไม่ได้ไปซักที ถึงเบลล์จะบอกว่าว่างทุกเย็นแต่ก็ไม่ได้ไปซักที
ผมหันไปมองทางเบลล์แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าหน้าแชตกับเบลล์แต่ไม่ได้พิมพ์อะไร ไอ้เฟรมมองมาเอื้อมมือจะหยิบโทรศัพท์ไป
“กูพิมพ์ให้”
ผมยกโทรศัพท์หนีมือไอ้เฟรมแล้วตีหน้าผากมันหนึ่งที
Kiim_Kung : เบลล์
รอไม่นานเบลล์ก็ตอบกลับมา
Beauty_BELL : ว่า? กำลังว่าจะส่งข้อความไปถามว่าเรียนเสร็จยัง
Kiim_Kung : เรียนเสร็จแล้ว วันเสาร์ว่างมั้ย
Beauty_BELL : ว่างงงงง
Kiim_Kung : จำนัดของเราได้ใช่มั้ย วันเสาร์นี้แหละ
Beauty_BELL : ได้
ตกลงเร็วจนคิดประโยคต่อไปไม่ทันเลย ผมยิ้มกับโทรศัพท์แล้วส่งสติ๊กเกอร์โอเคกลับไปให้ เบลล์ก็ส่งสติ๊กเกอร์กลับมาส่งกันไปมาไม่หยุดซักที
“มึงเริ่มยิ้มกับโทรศัพท์เหมือนไอ้สองคนนั้นแล้วนะ” เสียงของไอ้เฟรมดึงผมให้เงยหน้าไปมอง
“กูยิ้มอะไร”
“ยังจะแถ เมื่อกี้ยังทำหน้าเหมือนหมาถูกทิ้งคุยกับเขาแปปเดียวเหมือนหมาได้บ้านใหม่”
ฟังมันเปรียบเทียบ ผมส่ายหน้าให้มันแล้วเก็บโทรศัพท์ลงนั่งเท้าคางมองไปทางเบลล์ที่กำลังคุยกับเพื่อน
“เกินไปมาก” เสียงไอ้เฟรมดังขึ้นมาแต่ผมไม่ได้ตอบกลับไป ก็ถ้าเบลล์เขาคุยกับคนอื่นนอกจากผมด้วย ผมก็แค่ทำให้เบลล์คิดถึงแต่ผม เรียกหาแต่ผม ต้องการแค่ผม แค่นี้ก็ชนะทุกคนแล้วไง
_____________________________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น