คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 11/1 ||50%||
KIM PART
ผมมองคนที่กำลังยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าโรงอาหารแล้วอดหน้านิ่วคิ้วขมวดกับภาพตรงหน้าไม่ได้ ไอ้หัวเราะไปด้วยยิ้มหวานไปด้วยตอนคุยคืออะไร
“มึงมองอะไร” ไอ้กันต์ถามขึ้นมา ผมส่ายหน้าแล้วเดินไปอีกทาง
“มันมองคนที่อยู่หน้าโรงอาหารไง” ไอ้เฟรมเป็นคนตอบ
“ใคร”
“เบลล์เครื่องกลฯ”
“อ๋อ” ไอ้กันต์รับคำแล้วเดินมาเดินข้างผมที่กำลังรีบเดินไปให้เร็วที่สุด “คุยกันอยู่?”
“คุยกันทุกวัน เจอกันก็แทบจะทุกวันละม้าง” คนที่ตอบก็ยังเป็นไอ้เฟรมเจ้าเดิม
ผมยกมือไปตีกระบาลไอ้เฟรมทีหนึ่งอย่างอดไม่อยู่
ไอ้กันต์ยิ้มล้อเลียนแล้วทำท่าเหมือนจะถามต่อจนผมต้องยกมือห้ามตอนมันกับแฟนไม่เห็นมันเล่าอะไรให้พวกผมฟัง รู้อีกทีก็เป็นแฟนกันไปแล้วเรื่องอะไรผมจะบอก
“เลิกคุยเรื่องไร้สาระแล้วไปหาอะไรแดก” เลือกโต๊ะที่ว่างได้แล้วผมก็พูดขึ้นผมหยิบหนังสือออกมาอ่านรอ “ไอ้วินไปไหน”
“กำลังมามันแวะไปหาแฟนก่อน” ไอ้เฟรมตอบแล้วเดินไปซื้อข้าวลากไอ้กันต์ที่กำลังจ้องไปทางกลุ่มเครื่องกลที่ไม่ไกลให้เดินไปด้วยกัน
ผมพยักหน้ารับรู้แล้วอ่านหนังสือต่อแต่ก็อดเหลือบมองไปที่หน้าโรงอาหารที่มีบางคนยืนอยู่ไม่ได้ จะคุยอะไรกันนักหนาตอนนี้ก็ยังไม่เลิกคุยกันอีก
เหอะ
ผมเก็บหนังสือลงเมื่ออ่านไม่รู้เรื่องซักที ตอนบ่ายที่จะสอบถ้าผมทำข้อสอบไม่ได้ผมจะโทษตัวตนเหตุที่ตอนนี้กำลังเดินเข้ามาในโรงอาหารแล้ว รอยยิ้มยังติดอยู่ที่หน้าของเบลล์จนอยากจะยื่นขาไปขัดขาให้ล้มจะได้เลิกส่งยิ้มซะที
“คิม” เบลล์ส่งเสียงทักผมพร้อมส่งยิ้มมาให้
“...” ผมพยักหน้าให้แล้วลุกไปซื้อข้าวปล่อยให้เบลล์ยืนงงอยู่ตรงนั้นสวนกับไอ้เฟรมกับไอ้กันต์ที่เดินมาพอดี
“คิมเป็นอะไรอะ” เสียงเบลล์ถามพวกมันแต่ผมก็ไม่ได้หยุดฟังอะไร สั่งข้าวแล้วยืนรอมองกลับไปก็เห็นเบลล์ยืนคุยกับพวกมันซักพักก็เดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนที่อีกฟากของโรงอาหาร
กลับมาที่โต๊ะไอ้วินก็ตามมาสมทบแล้ว ผมนั่งลงทานข้าวคุยกับไอ้เฟรมบ้างแต่ก็ยังรู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่ดี เหมือนมีบางอย่างที่รบกวนอารมณ์
ข้อสอบที่อยู่ตรงหน้านอกจากจะไม่เคยผ่านตามาแล้วผมยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยเรียนผ่านมา ได้แต่หัวเราะสมน้ำหน้าตัวเองแล้วเริ่มลงมือทำต้องนั่งเค้นอยู่นานกว่าผมจะทำเสร็จยังดีที่เป็นแค่สอบในคาบเรียนเก็บคะแนนไม่ได้ปรับตกอะไรแบบนั้น หลังสอบเสร็จเราก็เรียนกันต่อ ผมที่สมองเบลอไปตั้งแต่เจอข้อสอบได้แต่นั่งมองหน้าห้องไปเฉยๆ ยังไม่สำนึกว่าควรตั้งใจเรียนอีก พอนั่งเหม่อนานเข้าก็ละสายตาออกไปมองนอกหน้าต่างอย่างที่ชอบทำ
เมื่อมองออกไปก็เห็นผู้ชายคนที่คุยกับเบลล์เมื่อก่อนเที่ยงนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนทำให้ผมนึกถึงอีกสาเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่ตอนนี้ เบลล์กับผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกัน ภาพที่คุยกันยังติดอยู่ในหัวจนยากจะสลัดให้ออกไป ถึงผมจะคุยกับเบลล์ทุกวันแต่เราก็ไม่ได้ระบุสถานะที่ชัดเจนบางทีผมอาจจะเป็นแค่เพื่อนหรือใครซักคนที่ผ่านเข้ามาหรือเปล่า
สัญญาณแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดึงให้ผมละสายตาจากภาพนั้นแล้วหยิบขึ้นมาเช็คดู ไม่ผิดไปจากที่คิดเท่าไหร่นักเพราะเป็นข้อความจากคนที่ผมกำลังนึกถึง
Beauty_BELL : นายโกรธอะไรฉันรึเปล่า
ผมมองข้อความจากเบลล์นิ่ง ในหัวประมวลว่าจะตอบอะไรกลับไปดี ผมไม่ได้โกรธและกำลังงงกับความรู้สึกของตัวเองอยู่ หงุดหงิด โมโห เวลาที่เห็นเบลล์ไปยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น แต่ผมก็ไม่ได้ไปมีสิทธิ์ห้ามให้เบลล์ไปคุยหรือยิ้มกับใคร
Kiim_Kung : เปล่า
Beauty_BELL : ตอนอยู่โรงอาหารนายเมินฉันอะ
Kiim_Kung : หิวน่ะ
เหตุผลนี้คงพอฟังขึ้นนะ
Kiim_Kung : เรียนก่อนนะ ค่อยคุยกัน
ผมรีบพิมพ์กลับไป ไม่ใช่ไม่อยากคุยต่อแต่ตอนนี้ผมกำลังเรียนอยู่จริงๆถึงจะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่อาจารย์กำลังสอนแต่ก็ไม่ควรเล่นในเวลาเรียน (ข้ออ้างสุด)
Beauty_BELL : อือ
ผมอ่านข้อความตอบกลับของเบลล์แล้วเก็บโทรศัพท์ลง หันกลับไปสนใจกับการเรียนตรงหน้าต่อถึงจะมีแรงสะกิดจากไอ้เฟรมที่นั่งข้างๆส่งมาเพราะอยากรู้เรื่องของผมก็เถอะ
___________________________________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น