คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 9/1 ||50%||
BELL PART
หลังจากกลับมาจากไปเยี่ยมไอ้แดน ตอนที่เดินกลับหอฉันก็เห็นว่าคิมเพิ่งเดินเข้าเซเว่นจู่ๆก็รู้สึกอยากคุยกับเขาจนต้องหาข้ออ้างชวนกินไอติม หลังจากที่เจอกันวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกข้อความล่าสุดเรื่องน้ำเต้าหู้ก็ยังค้างอยู่แบบนั้น ถึงเรียนคณะเดียวกันก็ใช่ว่าจะได้เจอกันหรือถ้าเจอกันก็ไม่รู้ว่าควรจะคุยกันเรื่องอะไรดี
ก่อนกลับก็ไม่วายซุ่มซ่ามจนได้เรื่องอุตส่าห์จะลาแบบสวยๆซะหน่อย
หน้าตาตอนที่คิมตกใจตอนฉันล้มน่ารักดี ถึงปากจะดุแต่ก็ช่วยปัดฝุ่น หยิบใบไม้ออกให้เขาคงไม่เคยเจอคนที่เดินไปสิบก้าวแล้วสะดุดแบบฉัน
ฉันเดินเข้ามาใต้ตึกคณะอย่างช้าๆเช้าวันเสาร์ที่ควรจะได้นอนขี้เกียจอยู่ห้องกลับต้องถ่อเข้ามหา’ลัย นั่งรอไปซักพักเพื่อนที่นัดไว้ก็มาถึง
“มึงเลทไปสามนาทีวี” ฉันบ่นทันทีที่มันนั่งลง
“สามนาทีไม่ใช่สามชั่วโมง”
ฉันย่นจมูกแล้วเริ่มเปิดคอมทำงาน งานคู่ที่ปกติฉันก็คงจะทำคู่กับจินนี่ไม่ก็ไอ้อาร์มรอบนี้กลับต้องมาคู่กับวีเพื่อนในสาขาที่เลขที่ดันติดกันอาจารย์เลยจับคู่ให้ซะเลย
“วี”
“ว่า”
“หน้าไปโดนอะไรมา” ฉันว่าตัวเองเห็นรอยช้ำบนโหนกแก้มของมันนะ ถึงไม่ชัดมากแต่ก็มองเห็น
“ชนประตู”
“มึงเนี่ยนะเดินชนประตู” ฉันไม่เชื่อที่มันพูดหรอกแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ ถึงจะเรียนสาขาเดียวกันแต่ก็มีเพื่อนคนละกลุ่มไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะไปถามเรื่องส่วนตัวขนาดนั้น
“แล้วไอ้แดนเป็นยังไงบ้าง” เรื่องที่ไอ้แดนเข้าโรงพยาบาลทุกคนในสาขารู้กันหมดเวียนกันไปเยี่ยมจนครบทุกคนแล้วมั้ง
“อาทิตย์หน้าออกจากโรงบาลได้ละ”
“อืม” ไอ้วีตอบแค่นั้นแล้วก้มลงไปพิมพ์งานต่อ ส่วนฉันก็ค้นข้อมูลแล้วส่งให้มันพิมพ์ไปเรื่อยๆ สลับกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
“เบลล์”
ฉันเงยหน้าไปมองวีแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“มึงเคยแอบชอบใครปะวะ”
ฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองในหัวก็นึก เคยแอบชอบเหรอเหมือนจะไม่มีแฮะ ปกติของคนที่เกิดมาสวยและมีความมั่นใจในตัวเองอย่างฉันนั้นไม่ได้แอบชอบใครเป็นพิเศษหรือถ้าชอบก็เข้าไปคุยตรงๆ
“ไม่เคย” ฉันตอบมันไปแต่ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ “เอ๊ะ มีนะ”
วีหยุดพิมพ์งานแล้วทำท่าตั้งใจฟัง
“ตอนปีหนึ่งกูแอบชอบพี่ปีสี่ที่เรียนคหกรรม” ตอนนั้นมีวิชาที่ต้องลงเรียนพร้อมกับพี่ปีสี่ฉันเลยได้เจอพี่เขา พี่เขาเองก็มีแฟนแล้วด้วยฉันเลยได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ “พี่เขาน่ารักมากทุกวันนี้เวลากูเห็นรูปพี่เขากูยังนั่งยิ้มอยู่เลย”
“แล้วเขารู้มั้ยว่ามึงชอบ”
“รู้ดิ ก็กูบอกพี่เขา”
“แล้วยังไงต่อ”
“หลังจากบอกชอบก็ไม่ได้คุยกันต่ออะ”
“มึงเสียใจมั้ย”
“เฉยๆอะ รู้สึกเฟลนิดหน่อยมั้งแต่ไม่ได้เสียใจ พี่เขาก็มีแฟนแล้วด้วย”
วีเงียบหลังจากประโยคของฉันจบลง ข่าวล่าสุดคือพี่เขาโสดแล้วแต่ฉันก็ไม่ได้ทักไปหรืออะไรหรอกแค่คอยตามอยู่ห่างแบบนี้แหละ นึกไปถึงช่วงเวลานั้นแล้วก็เก็บไว้เป็นความทรงจำก็พอ
“ถามแบบนี้แอบชอบใครอยู่เหรอ” ฉันได้ยินข่าวมาแว่วเข้าหูอยู่บ้าง
“เปล่า” วีกลับไปพิมพ์งานต่อแต่ปากก็ตอบคำถามฉัน
ฉันทำหน้าไม่เชื่อที่มันบอกแต่มันก็คงไม่ยอมพูดอะไรมากกว่านี้แน่นอนเลยเลิกสนใจแล้วก็ทำงานกันต่อ ใช้เวลาหมดไปทั้งช่วงเช้างานก็เสร็จ
“เดี๋ยวกูรวมเล่มแล้วส่งให้มึงดูอีกทีนะ” ฉันบอกพลางเก็บของใส่กระเป๋า
“อืม”
“หิววะ” ฉันบ่นแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ถ้าโทรไปชวนจินนี่ออกมากินข้าวมันจะออกมามั้ยเนี่ย แดดแรงขนาดนี้มันเพิ่งหายป่วยด้วย
“กลับหอเลยหรือว่าไปไหนต่อ” ไอ้วีถามฉันระหว่างที่เดินออกมาจากคณะ ฉันกำลังจะตอบแต่สายตาก็ไปโฟกัสคนที่กำลังลงมาจากรถตรงคณะวิทย์ฯก่อน
ไอ้วีก็มองตามสายตาของฉันไปเหมือนกัน มันเงียบลงทันทีที่เห็นสองคนนั้นเดินเข้าไปในคณะด้วยกัน ไม่รอคำตอบจากฉันมันก็เดินไปที่รถตัวเองโบกมือลาให้ฉันเร็วๆแล้วขึ้นรถขับออกไปเลย
อะไรวะ นึกว่าจะมีเพื่อนกินข้าวซะหน่อย
“มึงชอบลลิลใช่มั้ย” ฉันอดที่จะส่งข้อความไปหามันไม่ได้ ข่าวที่แว่วเข้ามาในหูคือมันตามจีบลลิลอยู่ แต่ไม่รู้ว่ามันไปจีบอีท่าไหนเพราะตอนนี้ลลิลดันเป็นแฟนกับกันต์ไปแล้ว
มันไม่ได้ตอบข้อความฉันทันที แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจจะรออ่านด้วยเพราะหลังจากส่งข้อความเสร็จ ขึ้นรถสตาร์ทเครื่องฉันก็ยังคิดไม่ออกว่าตัวเองจะไปไหนดี หิวแต่ไม่รู้ว่าจะกินอะไร นึกไปนึกมาฉันก็นึกออก
Beauty_BELL : หิวข้าวววว
คราวหน้าที่ว่าขอเป็นวันนี้ได้มั้ยอะ
สติ๊กเกอร์ทำตาปิ๊งๆ
ฉันส่งข้อความไปหาคิมแล้วตั้งตารอคำตอบ กันต์ก็อยู่กับแฟน วินก็น่าจะอยู่กับแฟน คิมก็น่าจะว่างนะ
“กว่าจะตอบฉันไม่หิวจนไส้กิ่วเหรอวะ” ฉันบ่นกับตัวเอง ลืมไปว่าเวลาที่ได้คุยกับคิมไม่ใช่ว่าจะตอบทันทีบางทีผ่านไปเป็นวันเขาถึงได้ตอบ
สุดท้ายฉันก็แวะเซเว่นซื้ออาหารแช่แข็งแล้วกลับขึ้นไปนั่งทานคนเดียวในห้อง อย่างที่คิดคิมยังไม่ตอบข้อความฉันจริงๆด้วย
หยิบมือถือมาดูเป็นรอบที่สิบหวังว่าจะเห็นข้อความตอบกลับจากคิมแต่ก็ไม่มีวี่แวว ฉันถอนหายใจแล้วเปิดทีวีดูหนังจดจ่อกับมันอยู่สองชั่วโมงจนหนังจบฉันถึงได้สติและทำอย่างอื่นบ้าง
ข้อความตอบกลับจากคนที่ฉันกำลังรอทำให้ยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว พอคิดได้ฉันก็หุบยิ้มแล้วยกมือเคาะหัวตัวเองไปหนึ่งที
“อาการหนักแล้วเบลล์”
อาการลิงโลดที่มีเมื่อกี้หายไปทันทีที่เห็นข้อความของคิม
Kiim_Kung : ฉันไม่ว่าง
Beauty_BELL : อ๋อ
ถ้าถามต่อว่ากำลังทำอะไรอยู่จะเหมือนเสือกไปมั้ยนะหรือว่าหาเรื่องอื่นมาชวนคุยดี พิมพ์ลบพิมพ์ลบอยู่อย่างนั้นคิมก็ไม่ได้ส่งอะไรมาถามอีกฉันเลยวางโทรศัพท์ลงแล้วหยิบงานที่ทำค้างไว้กับวีมาตรวจต่อ
แล้วจะรู้สึกเฟลทำไมเนี่ย
ความคิดเห็น