คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 6 ||100%||
KIM PART
Beauty_BELL : วันนี้ขอบใจนายมากนะที่ช่วยเพื่อนฉัน
ผมมองข้อความที่ค้างอยู่หน้าจอมาตั้งแต่เมื่อคืนอยู่ซักพัก สุดท้ายก็กดตอบกลับไปแค่หนึ่งประโยค
Kiim_Kung : ไม่เป็นไร
วางโทรศัพท์ลงแล้วลุกขึ้นไปเตรียมตัวไปเรียน ดูตารางวันนี้แล้วพอมีเวลาว่างไปรับรถที่ส่งซ่อมไว้ตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้วซักที หลังจากต้องติดรถเพื่อนคนนั้นคนนี้ไปเรียน ถึงจะไม่ได้เกรงใจพวกมันมากเพราะยังไงก็เป็นทางผ่านแต่พอมีรถตัวเองแล้วมันสบายกว่าที่ต้องรอคนอื่น
หลังเรียนเสร็จผมเลยให้ไอ้กันต์มาส่งบังคับมันมานั่นแหละ เพราะที่จริงมันบอกว่าต้องไปทำธุระที่คณะวิทย์ฯไปบ่อยเหลือเกินช่วงนี้ ติดโทรศัพท์ด้วย
“ขอบใจมาก” ผมบอกแล้วเปิดประตูรถลงไป
“เออ”
ใช้เวลาตรวจสอบไม่นานผมก็รับรถเสร็จ คิดถึงฟิลขับรถตัวเองสุด เคาะนิ้วกับพวงมาลัยตามเสียงเพลงที่เปิดคลอในรถ
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นพอผมละสายตาจากถนนไปดู
“ครับป้า”
“คิม ทำอะไรอยู่ลูก”
“ขับรถครับ เพิ่งไปรับรถมา”
“อ้าว ป้าโทรไม่ถูกจังหวะเลย ขับรถแล้วคุยโทรศัพท์ไม่ดีนะ”
“ไม่เป็นไรๆ ต่อบลูทูธแล้วไง ป้ามีอะไรมั้ยครับ”
“อาทิตย์นี้กลับบ้านมั้ย ป้าคิดถึง”
“เค้กก็คิดถึง” เสียงเล็กของน้องสาวผมที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้ผมยิ้ม
ผมนิ่งคิดเล็กน้อยว่าตัวเองมีงานอะไร หรือธุระอะไรก่อนตอบ “ได้ครับ” ไว้ชวนไอ้พวกนั้นไปด้วยแล้วกันพวกมันน่าจะว่างเหมือนกันกับผมเนี่ยละ
“เย้ ขอของฝากด้วยสิ” เสียงเค้กดังตามมาหลังคำตอบผม
“เด็กคนนี้นี่ ไม่ต้องหอบอะไรมาหรอกลูก” ป้าเบรคคนที่กำลังจะร่ายรายชื่อของฝากที่อยากได้จากผม
“ครับๆ” ไว้โทรไปถามนอกรอบกับเค้กเอาแล้วกัน
“สบายดีนะลูก”
ผมคุยเรื่องสารทุกข์สุขดิบกับป้าสลับกับคุยกับเค้กไปอีกสิบนาทีก็ถึงที่พักมองเวลาก็ได้เวลาทานข้าวเย็นพอดีหลังจอดรถผมก็แวะหาอะไรกินก่อนขึ้นห้อง ระหว่างที่เดินกลับห้องผมก็หยิบโทรศัพท์มากดไปเรื่อย
“นี่ซื้อไปกินหรือซื้อไปขาย”
เสียงของคนด้านหน้าคุ้นหูจนผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง เบลล์กับเพื่อนกำลังซื้อของจากร้านข้างทางของที่อยู่ในมือของเพื่อนผู้ชายคนนั้นเต็มไปหมดแต่เหมือนเบลล์กำลังจะซื้อเพิ่ม
“แค่นี้ไอ้ลิงค์กับไอ้ปิงก็กินหมดแล้วเหอะ”
ผมก้มหน้าลงเล่นโทรศัพท์แล้วเดินต่อ ผ่านร้านน้ำเต้าหู้เลยแวะซื้อซะหน่อย
“ไม่ใส่เครื่องถุงหนึ่งครับ/ใส่ทุกอย่างสามถุงค่ะ” เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกันทำให้ผมหันไปมอง เบลล์ก็หันมามองผมพอเห็นว่าเป็นผมเธอก็ยิ้มให้
“หวัดดี”
“อืม” ผมตอบแค่นั้นแล้วยืนรอ
“กินแบบไม่ใส่เครื่องจะอร่อยเหรอ” เบลล์ถามแล้วพยักเพยิดไปที่น้ำเต้าหู้ที่คนขายกำลังตักใส่ถุงให้ “มันต้องใส่ทุกอย่างเลยสิ”
“ใครจะตะกละแบบมึง” เพื่อนผู้ชายที่ยืนข้างๆเอ่ยขึ้น
“กูซื้อไปฝากจินนี่ด้วยเหอะ” เบลล์หันไปตอบ “มึงรู้จักเขายังนะ”
“รู้ดิ ก็เรียนที่เดียวกัน”
“เออวะ”
ยืนรอไม่นานทั้งผมและเบลล์ก็ได้ของที่สั่ง ผมหยิบมาแล้วบอกลา เบลล์เอื้อมมือไปหยิบถุงมาถือไว้เอง
“ไปนะ”
“อือ” เบลล์รับคำแล้วโบกมือลา
“คิม” เสียงเบลล์ดังขึ้นรั้งผมเอาไว้ “ขอบคุณอีกรอบนะ ฉันรู้ว่าขอบคุณไปหลายรอบแล้วแต่ก็อยากขอบคุณอีกที ไม่ใช่แค่เรื่องไอ้แดนนะ เรื่องเสื้อเรื่องที่ห้างตอนนั้นด้วย” พูดจบก็ส่งยิ้มหวานให้ผมอีก
ผมเม้มปากกลั้นยิ้มพยักหน้ารับแล้วหันหลังเดินออกมา พอเห็นเบลล์ยิ้มเต็มแก้มแบบนั้นแล้วมันรู้สึกอยากยิ้มตามจนเมื่อกี้เกือบกลั้นไว้ไม่ไหว
ถึงห้องพอเทน้ำเต้าหู้จะดื่มผมถึงรู้ว่าถุงที่ได้มาสลับกับของเบลล์ที่ใส่เครื่องทั้งหมด ใส่ทุกอย่างก็อร่อยไปอีกแบบเหมือนกัน
ความคิดเห็น