คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 5/2 ||100%||
“ไอ้แดนไปไหน”
ฉันเอ่ยขึ้นมาตอนที่เรานั่งรอเรียนคาบบ่าย เพื่อนทุกคนอยู่ในห้องกันหมดยกเว้นนักศึกษาดีเด่นอย่างคุณแดนดิน เมื่อเช้ามีฉันกับอาร์มเท่านั้นที่เรียนอีกเซคนอกนั้นเรียนด้วยกันทั้งหมด
“เมื่อเช้าก็ไม่เห็นนะ” ไอ้ปิงบอก
“ไม่สบายเหรอ” ฉันถามขึ้นมาปกติแล้วคนที่ตั้งใจเรียนอย่างมันไม่มีทางขาดเรียน
“โทรหาแล้วมันไม่รับ” จินนี่ตอบ “ทักเข้าไปในไลน์กลุ่มละด้วย มันก็ไม่ตอบ”
“แปลกๆละนะ” อาร์มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด
“โทรอีกรอบดิ” ฉันเร่งส่วนตัวเองก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าไลน์ดูข้อความจากจินนี่ที่ยังไม่ได้รับคำตอบ
จนอาจารย์เข้าสอนเราก็ยังไม่รู้ว่าแดนไปไหน ฉันนั่งเรียนด้วยความกังวลใจในไลน์ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ นอกจากข้อความที่เพิ่มขึ้นจากการที่พวกฉันส่งเข้าไปถามแดน
“เลิกเรียนไปหามันที่คอนโดกัน” อาร์มกระซิบบอกฉันเพื่อนคนอื่นก็คงรู้สึกกังวลไม่ต่างจากฉัน หลังจากอาจารย์บอกเลิกคาบพวกฉันทั้งห้าคนก็มายืนอยู่ที่หน้าคอนโดของไอ้แดน ไม่มีใครพักอยู่ที่นี่เลยไม่สามารถเข้าไปข้างในได้โทรหาเพื่อนที่รู้จักที่พักที่นี่ก็ไม่สามารถมาเปิดประตูให้ได้ในตอนนี้
“กูว่าไปแจ้งความมั้ย นานแล้วนะเว้ย” จินนี่บอกออกมาหลังจากที่เรานั่งรอที่ด้านหน้าคอนโดพร้อมๆกับโทรย้ำไปหลายรอบ
“ใจเย็น ยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงตำรวจเขาไม่รับแจ้ง” ไอ้ปิงบอก
ฉันนั่งเงียบพยายามในแง่ดีว่าไอ้แดนมีธุระด่วน ธุระส่วนตัวที่ไม่สามารถบอกใครได้ตอนนี้เลยติดต่อไม่ได้ ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น
เสียงแจ้งเตือนไลน์ของฉันดังขึ้น ฉันรีบหยิบมาดูคาดหวังให้เป็นคนที่เรากำลังเป็นห่วง แต่ชื่อที่เห็นก็ทำให้ฉันแปลกใจไม่น้อย
คิมเหรอ
Kiim_Kung : เธอ
Kiim_Kung : เพื่อนเธอที่ชื่อแดนเกิดอุบัติเหตุ ฉันกับเพื่อนพามาส่งโรงบาลตั้งแต่เช้า
Kiim_Kung : ยังไม่เห็นมีใครมาเยี่ยม เลยไม่รู้ว่าพวกเธอรู้กันรึเปล่า
“พวกมึง คิมบอกว่าไอ้แดนเกิดอุบัติเหตุ” ฉันบอกเพื่อนที่กำลังนั่งหน้าเครียดกันอยู่
“ว่าไงนะ” ทุกคนอุทานขึ้นมาพร้อมกัน
“มึงพูดจริงเหรอ” ไอ้ลิงค์ถาม ทุกคนมุงกันมาดูโทรศัพท์ในมือฉัน
ฉันไม่ตอบคำถามเพื่อนแต่หันไปรัวข้อความไปหาคิม
Beauty_BELL : นายบอกว่าตั้งแต่เช้าเหรอ
Beauty_BELL : แล้วทำไมถึงเพิ่งมาบอก
Beauty_BELL : มันเป็นอะไรมากรึเปล่า ตอนนี้อยู่โรงบาลไหน
ฉันรัวคำถามไปที่คิมสุดท้ายก็กดโทรออกไปหาเขารอสายไม่นานคิมก็รับ
“ว่า...”
“อยู่ไหน เพื่อนฉันอยู่โรงบาลไหน มันเป็นยังไงบ้าง เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้...”
“ใจเย็นสิ” เสียงคิมดังแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะรัวคำถามจบ
“...”
“ส่งโลเคชั่นไปให้ในไลน์แล้ว ตอนนี้เพื่อนเธอหลับอยู่ มาดูเองแล้วกัน”
“ขอบใจนะ”
“อือ”
ฉันวางสายแล้วเข้าไปดูข้อความในไลน์ โลเคชั่นกับข้อมูลของโรงพยาบาลส่งมาให้ฉันเรียบร้อยฉันรีบส่งมันให้เพื่อนทุกคน
ใช้เวลาไม่นานเราก็ถึงโรงพยาบาลที่ว่า เข้าไปในห้องหมายเลขที่คิมส่งมาให้ก็เจอกับคนที่เราตามหากันมานานนอนนิ่งอยู่บนเตียง ขาข้างซ้ายเข้าเฝือก บนหัวมีผ้าพันอยู่ รอยถลอกเต็มตัวไปหมด ในห้องนอกจากแดนแล้วก็ยังมีผู้ชายอีกสองคน คิมกับเฟรม
“เกิดอะไรขึ้น”
ปิงเดินเข้าไปใกล้เตียงแล้วหันไปถามคนที่ยืนอยู่ในห้องก่อนแล้วอย่างคิมกับเฟรม พวกฉันเดินตามไปยืนอยู่รอบเตียงมองคนที่กำลังนอนหลับอย่างเป็นห่วง
“ตอนที่จะข้ามถนนเมื่อเช้า จู่ๆก็มีรถเสียหลักพุ่งเข้ามาหาเพื่อนพวกมึง ดีที่มันหลบทันเลยเจ็บแค่นี้” เฟรมเป็นคนตอบคำถาม
“กูกับไอ้คิมกำลังจะไปเรียนเลยพามาส่ง”
“แล้วทำไมมันไม่โทรบอกใครเลย” ไอ้อาร์มถามขึ้นมาบ้าง
เฟรมยักไหล่แล้วบอก “ไม่รู้ พวกกูไปแล้วนะ”
“ขอบใจมากนะเว้ย” ไอ้ลิงค์บอก
“ขอบคุณมากเลยนะ”
ฉันบอกกับคิมตอนที่เขากำลังจะเดินผ่านไป เขาหันมามองเล็กน้อยพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้แล้วเดินตามเฟรมออกไป
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกันหลังจากเหตุการณ์ที่ฉันไปโมเมว่าเขาเป็นแฟน
เราเฝ้าไอ้แดนกันซักพัก ไอ้ลิงค์กับไอ้ปิงจึงขอกลับไปเก็บเสื้อผ้าเพื่อมาเฝ้าคนป่วย พวกฉันที่เหลืออยู่นั่งเงียบๆอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี
“ไอ้แดน” เสียงจินนี่ที่นั่งข้างเตียงดังขึ้นเรียกความสนใจจากฉันและอาร์มที่นั่งอยู่โซฟา “มันตื่นแล้ว”
ทั้งฉันและอาร์มรีบเข้าไปชิดเตียงทันที
“เป็นยังไงบ้าง” อาร์มถาม
“พวกมึงมากันได้ยังไง” แดนทำหน้างง
“มึงจะมาถามแบบนี้อีกเหรอ” จินนี่ว่าเสียงดัง “มึงเจ็บหนักขนาดนี้มึงไม่คิดจะโทรบอกพวกกูเลยใช่มั้ย”
“...” ไอ้แดนส่งยิ้มแหย่ๆมาให้ ไม่ทันที่มันจะตอบอะไรฉันก็พูดขึ้นบ้าง
“ทำไมมึงไม่โทรบอกพวกกู”
“พวกกูเป็นห่วงขนาดไหนรู้มั้ย” จินนี่ว่าต่อ
“แล้วถ้ากูไม่รู้จากคนอื่นมึงจะบอกมั้ย” ฉันยังร่วมผสมโรงด่าไอ้แดน รู้ว่ามันเจ็บแล้วก็กำลังพักแต่ความเป็นห่วงที่มากทำให้อดไม่อยู่
“พอก่อนทั้งสองคน” ไอ้อาร์มเป็นคนห้ามทัพ “มันเพิ่งตื่นอย่าเพิ่งด่า”
“เออ กูเจ็บอยู่นะ”
“รอมันหายก่อน ค่อยด่าพร้อมกันทีเดียว” ไอ้อาร์มว่าอีกรอบ ฉันยกมือไปไฮไฟว์กับมันอย่างถูกใจในคำตอบ
“พวกมึงอะ”
“สรุปยังไง เล่ามาสิ” จินนี่ถามเสียงเข้ม
“เมื่อเช้ากูเกือบโดนรถชน” แดนเริ่มต้นเล่าเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเรื่องที่เราได้ฟังมาจากเฟรมก่อนหน้านี้เพิ่มเติมคือสาเหตุที่มันไม่ยอมโทรบอก
“มึงลืม?” เสียงไอ้อาร์มถาม
“ก็กูเจ็บอยู่ไม่มีแรงยกมือนี่หว่า”
“ข้ออ้าง” ฉันว่า
“กูขอโทษ พอตื่นมาแล้วมันเพลียอะกูเลยหลับยาว”
ฉันอยากจะเขกหัวมันซักทีสองทีจริงๆ แต่มองไปเห็นผ้าพันแผลแล้วก็ถอนหายใจ รอมันหายก่อนตามที่อาร์มบอกนั่นแหละ ค่อยด่าอีกที
“กูกะว่าตื่นรอบนี้แล้วจะโทรบอก แต่พวกมึงมาอยู่นี่พอดีเลยไง”
“โอ๊ยแดน กูอยากฟาดมึงให้ได้อีกซักแผลจริงๆ” จินนี่ว่าแต่ก็รินน้ำใส่แก้วให้ตามที่แดนขอ
“แล้วพวกมึงรู้ได้ยังไงว่ากูอยู่ที่นี่อะ” มันถามแล้วก้มลงดูดน้ำที่จินนี่ยื่นให้
“คิมบอก” ฉันตอบ
“อ๋อ เมื่อเช้าก็ได้พวกมันแหละช่วย”
ฉันถอนหายใจอีกรอบแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาปล่อยให้จินนี่นั่งเก้าอี้ข้างเตียง ไอ้อาร์มเดินมานั่งข้างฉันแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นหลังจากเรื่องราวทั้งหมดผ่านไป
เป็นไปตามที่คิดหลังจากไอ้ลิงค์กับไอ้ปิงมาถึงและรู้เรื่องทั้งหมด มันสองคนก็ด่าคนเจ็บแบบไม่ต้องคิด
อยู่คุยกับแดนจนเกือบสี่ทุ่มพวกฉันก็กลับ ไอ้อาร์มแวะส่งฉันก่อนเพราะทางกลับหอฉันใกล้กว่าหอจินนี่
“เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“บายบาย”
ฉันมองจนรถของอาร์มลับสายตาไปฉันถึงได้เดินขึ้นหอพัก เข้ามาในห้องฉันก็นั่งพักให้รู้สึกหายเหนื่อยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าจะทำอะไร
Beauty_BELL : วันนี้ขอบใจนายมากนะที่ช่วยเพื่อนฉัน
รอซักพักพอเห็นว่าคิมไม่ตอบฉันก็เก็บโทรศัพท์แล้วไปอาบน้ำนอน วางการบ้านในวันนี้ไว้ทำพรุ่งนี้แล้วกัน
ฝากเรื่องก่อนหน้าด้วยค่ะ
 |
|
|
|
ความคิดเห็น