คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 2/3 || 100%||
“รองเท้ากู รองเท้ากู” ระหว่างที่เอาน้ำราดลงไปให้มันพอดูดีบ้างผมก็บ่นออกมา ใส่รองเท้าเปียกๆออกไปที่หาพวกไอ้เพื่อน ความรู้สึกที่ใส่รองเท้าผ้าใบเปียกเดินไปเรื่อยๆนี่มันอธิบายยาก
“กูนึกว่าตายในห้องน้ำไปแล้ว” พอเดินมาถึงรถที่ไอ้วินติดเครื่องรอแล้ว ไอ้เฟรมก็บ่นทันที ผมก้าวขึ้นไปนั่งด้านหลังมันไม่ได้ตอบอะไร
“กลิ่นอะไรวะ”
“...”
ผมเงียบ ไอ้วินถามไอ้เฟรมทำจมูกฟุดฟิดหาที่มาของกลิ่น
“มาจากกูเองแหละ”
“...”
“เมื่อกี้มีคนอ้วกใส่ตีนกู”
“เหี้ย” ไอ้เฟรมอุทาน
“แล้วมึงก็ขึ้นรถกูเหรอ” ไอ้วินพูด
“แล้วจะให้ทำยังไงละ” ให้เดินกลับมั้ยละ
“เหี้ยคิม กลิ่นมันจะติดรถกูมั้ยเนี่ย”
“กูไม่ได้ตั้งใจมั้ย” ผมไม่ได้คิดเลยว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับผม
“เกิดอะไรขึ้นวะ”
ผมส่ายหัวให้กับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วเล่าเรื่องให้พวกมันฟัง กลับถึงห้องถอดรองเท้าคู่นั้นออกกำลังจะโยนมันลงพื้นเพราะกลิ่นไม่พึงประสงค์ แต่นึกขึ้นได้ว่าเพิ่งซื้อก็ทำใจโยนไม่ลงต้องวางมันไว้เฉยๆแล้วไปอาบน้ำนอน ตอนนอนยังเหมือนหลอนจนได้กลิ่นอ้วกด้วย โว้ยยยยยย
ผมยกมือขึ้นปิดปากหาวแล้วกลับลงไปจดตามที่สไลด์ต่อ เสียงอาจารย์ที่พูดอยู่หน้าห้องชวนง่วงจนผมจะหลับคาปากกาไปหลายรอบแล้วเนี่ยจะนอนก็ไม่ได้ต้องตั้งใจเรียนอีกเนี่ย
“กุนึกว่าฟังเสียงพระสวด”
ไอ้กันต์กระซิบบอกผม ผมเห็นด้วยอย่างไม่ต้องสงสัยไอ้วินหันมามองแรงจนผมกับไอ้กันต์ต้องกลับไปเรียนต่อ รู้อย่างนี้ไม่มาเรียนเหมือนไอ้เฟรมก็ดี ไอ้สิทธิ์ลาสามครั้งเนี่ยผมน่าจะใช้บ้างนะ
หลังอาจารย์เดินออกจากห้องผมก็ยกมือบิดขี้เกียจ รอให้คนเดินออกไปจนเกือบหมดค่อยออกจากห้องไปหาอะไรกิน ยังไม่ทันได้เดินออกไปไอ้เฟรมก็เดินหาวเข้ามาในห้อง มันจะมาตอนนี้ทำไม
“มึงมาทำไมวะ เขาเลิกแล้ว” ไอ้กันต์เอ่ยขึ้นมมา มันหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออก
“กูมีเรียนตอนบ่าย” ไอ้เฟรมมีวิชาที่ลงคนเดียว
“ไปหาอะไรกินกัน กูหิว”
ไอ้เฟรมชวนแล้วเดินออกไป น่าจะมาหาอะไรกินพร้อมมันแล้วกลับไปนอนมากกว่ามานั่งถ่างตาเรียนแบบนี้ เลือกเมนูได้แล้วพวกผมก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย จะเรียกว่าพวกเราก็ไม่ได้มีผมกับไอ้เฟรมเท่านั้นแหละที่พูด ไอ้วินนั่งฟังอย่างเดียว ส่วนไอ้กันต์ก็กดมือถืออยู่นั่น
“กันต์มึงไปไหนต่อวะ”
เหลือแค่ผมที่ไม่มีอะไรทำต่อจากนี้ ไอ้เฟรมไปเรียนคาบบ่าย ไอ้วินก็ไปหาแฟนแล้ว ไอ้กันต์ก็ทำท่าเหมือนมีธุระต่อหลังจากนี้อีก
“ธุระ”
“ธุระอะไรอะ กูไปด้วยดิ”
ถึงจะง่วงแต่ผมก็ไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียว
“ไม่ใช่เรื่องของมึง”
“อะไรวะ” มันบอกจบก็เดินหนีออกไปเลย ผมได้มองตามแล้วด่ามันในใจ วันนี้มันวันอะไรวะเพื่อนทิ้งไปหมดเลย ผมถอนหายใจแล้วเดินไปรอรถที่หน้ามหา’ลัย อีกเหตุผมก็คงเพราะอยากติดรถพวกมันกลับด้วยแหละ
ใช้เวลาไม่นานผมก็กลับมาถึงที่พัก เปิดประตูเข้ามาจะถอดรองเท้าแล้วเจอรองเท้าคู่เมื่อคืนผมก็อยากจะหยิบไปทิ้ง เอาไปส่งซักที่ร้านแล้วกัน ตอนเย็นค่อยเอาออกไปแล้วกันตอนนี้ขอทิ้งตัวลงนอนก่อนเถอะ
ความคิดเห็น