คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกเจอ
 |
|
I MISS YOU To The Moon and Back... (To The Moon And Back Set #2) นัก(อยากจะ)เขียน www.mebmarket.com ผมแอบชอบเขาแต่เขาก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว อยากถอยออกมาอยู่ห่าง ๆ แต่ก็ทำใจไม่ได้คอยแต่วนเวียนอยู่ใกล้อยู่ตลอด จนวันนั้นก็มาถึงผมก็ต้องขอบใจปริมที่เป็น...
KIM PART
ผมเดินออกมาจากตึกเรียนไม่ทันได้ลงบันไดสายตาก็มองไปเห็นอีกคนที่กำลังเดินขึ้นมา ความขาวที่กระแทกตาทำให้หยุดมองแบบไม่รู้ตัว ใส่กระโปรงทรงเอเสื้อนิสิตพอดีตัว รองเท้าผ้าใบสีขาว เธอไม่ได้มองมาที่ผมเพราะกำลังกดโทรศัพท์พร้อมเดินขึ้นบันไดมา ผมค่อยๆเดินลงไปกำลังจะสวนทางแต่ผู้หญิงคนนั้นดันสะดุดบันไดขั้นสุดท้าย
“ว้ายยย”
ผมเอื่อมมือไปดึงไว้โดยอัตโนมัติ พร้อมๆกับเสียงที่ดังขึ้นเพราะเธอก้าวพลาดแล้วหน้าคะมำจนเข่ากระแทกพื้น
‘แควกก’
มือเล็กคว้ากระเป๋าเเสื้อช็อปผมแล้วดึงไปด้วยผลก็คือมันขาด ของที่อยู่ในกระเป๋าร่วงออกมา ไม่พอมันยังกลิ้งลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกไปกองอยู่ที่บันไดขั้นล่างสุด โชคร้ายกว่าคือคนที่เพิ่งเดินมาก็เหยียบเข้าเต็มแรง
“เหี้ย”
ผมอดสบถออกมาไม่ได้เมื่อเห็นความวุ่นวายที่เพิ่งเกิดขึ้น รีบดึงคนตรงหน้าให้ลุกขึ้นยืนแล้วรีบก้าวลงไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มันไม่ถึงกับใช้ไม่ได้แต่หน้าจอและร่องรอยการถูกกระแทกทำให้ผมปวดใจ
“ขอโทษวะ กูไม่ทันมอง” ไอ้เบสที่เพิ่งเดินมาพูดขึ้น “แต่ทำไมมันถึงหล่นลงมาละ”
“เธอ” ผมไม่ตอบไอ้เบสแล้วหันไปเรียกผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านบน “จะรับผิดชอบยังไง” ยื่นโทรศัพท์ไปให้ดูแล้วก้าวขึ้นไปตรงหน้า เธอยิ้มแหยๆให้
“ฉันขอโทษ” ผมมองหน้าเธอ สลับกับมองโทรศัพท์ในมือ พยายามหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ ไอ้เบสเดินผ่านพวกเราไปโดยหยุดทักผู้หญิงตรงหน้าโดยการโบกมือ
“ฉันรับผิดชอบเอง นายเอาไปซ่อมแล้วเอาบิลมา ส่วน...” เธอหยุดพูดแล้วชี้นิ้วมาที่เสื้อช็อปของผม “เสื้อก็จะเอาไปซ่อมให้”
“เอาไปเลย” ผมถอดเสื้อช็อปแล้วยื่นให้ทันที “เอาโทรศัพท์เธอมาด้วย”
“ห๊ะ”
“เอามา เร็วๆ”
“โอเค”
เธอปลดล็อคหน้าจอแล้วยื่นมันมาให้ผม ผมกดเบอร์ตัวเองแล้วโทรออกให้มันโชว์เบอร์แล้วคืนมันให้ผู้หญิงตรงหน้า
“โทรมาบอกด้วยถ้าเสื้อเสร็จแล้ว” ผมบอกแล้วหันหลังเดินกลับลงไป “ทายาด้วย” ก็ตอนที่เดินขึ้นมาเห็นว่าเธอลูบเข่า เหลือบมองเมื่อกี้มันก็เป็นสีแดงอย่างเห็นได้ชัดไม่นานมันก็คงเปลี่ยนเป็นสีเขียวแน่นอน กระแทกแรงซะขนาดนั้น
“เดี๋ยว” ผมรั้งคนที่กำลังจะเดินไปไว้ก่อน ลืมคำถามสำคัญได้ยังไง “เธอชื่ออะไร”
“เบลล์”
“ฉันชื่อคิม”
“ปีสาม วิศวะฯโยธา” ผมเลิกคิ้วให้กับคนที่ต่อประโยคนั้นให้ เบลล์ยักไหล่แล้วบอก “ฉันเรียนแมคคานิก”
“เออ ซ่อมเสื้อให้ด้วย” บอกแล้วเดินออกไป ยกโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาเพื่อนเห็นหน้าจอแล้วหงุดหงิด เพิ่งเปลี่ยนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เองอะไรจะซวยขนาดนี้ วันนี้ผมคงก้าวเท้าผิดออกจากห้อง เหยียบมดตายโดยไม่ได้ตั้งใจ
ซวยสัส
“เสื้อมึงไปไหน”
ทันทีที่ก้าวเข้ามานั่งในร้านประจำ ไอ้กันต์ก็ทักขึ้น ตอนนี้ผมใส่แค่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์เสื้อช็อปถอดให้ผู้หญิงที่ชื่อเบลล์ไปแล้ว โชคดีที่วันนี้ไม่มีเรียนต่อแล้ว ปกติผมก็ไม่ได้จะถอดเสื้อชอปออกไว้ไหนมันคงสงสัยเพราะผมเพิ่งไปพบอาจารย์แล้วตรงมาที่ร้านเลยไม่ได้แวะไปไหนก่อน
“เอาไปเย็บ”
“เมื่อเช้าก็ยังดีๆอยู่”
“เออ” ผมตอบอดกระแทกเสียงไม่ได้เมื่อนึกถึงต้นเหตุ “กูซวยตอนจะออกมาเนี่ย”
“ยังไงวะ”
“พอๆ เลิกถาม ไอ้วินกับไอ้เฟรมไปไหน”
“ไอ้วินไปกับว่าที่แฟน ไอ้เฟรมไปห้องน้ำ โน้นมาละ”
ผมหันไปมองตามสายตาไอ้กันต์ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกจะกดเล่นไอ้เฟรมที่เดินมาถึงโต๊ะก็ทักแล้วดึงมันไปจากมือผม
“เหี้ย ไปโดนอะไรมาวะ หน้าจอปฏิมากรรมมาก”
“ไอ้เฟรมเอามา”
“เป็นอะไรอะ” ไอ้เฟรมคืนโทรศัพท์ให้ผมแล้วถาม
“กระแทกบันได”
“มึงซู่มซ่ามขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ออกจะเป็นคนดีด้วยซ้ำยังไม่ทันได้พูดอะไรต่ออาหารก็มาเสิร์ฟก่อน ไอ้วินกลับเข้ามาในร้านพร้อมกับน้องคนที่มันกำลังตามจีบแล้วย้ายโต๊ะไปนั่งกันสองคนแทน อาหารที่สั่งมาพวกผมสามคนต้องจัดการกันเอง หลังทานเสร็จผมก็ตัวกลับ ค่อยออกไปต่ออีกทีตอนเย็นแล้วกัน ขอกลับไปพักใจเรื่องโทรศัพท์ก่อน
ความคิดเห็น