คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Act 1: เบิกฟ้าวันใหม่ (Morning Call)
Episode 5 - Destined Life
Act 1: เบิฟ้าวันใหม่ (Morning Call)
แสแยามเ้าทอประายระทบยอปราสาทสูเสียฟ้า
ท่ามลาฝูนา หมู่แมล และสัว์ป่าที่เริ่มยับเยื้อนออารัไปหาิน
่าร้อระมประสานเสียรับรุ่อรุวันใหม่ ปัษาน้อยับานบทเพลแห่ีวิอันเิมวามหวัแ่เหล่าผู้ไ้ยิน
แลระุ้นเร้าผู้ท้อแท้ให้ลุยืนหยั่อสู้อีรั้ วามมื่อยๆ
าหาย้วยอำนาะวันแผล้า บบัแสหิ่ห้อยรารี ยามาสว่าไสวเ้ามาแทนที่
ายให้เห็นถึอารยธรรมโบราอราอาาัร ‘ไทฟูน’ อันล่วผ่านมหาประวัิศาสร์อโลนับรั้ไม่ถ้วน
ไม่น้อยหน้าราอาาัรใๆ บนแผ่นิน
ภาพยอหออยสูลิ่วที่้วนุาระสุนปืนให่และรอยไหม้ามผนัถูสั่ให้ระับารบูระราวับเนาย้ำเือนอนุนรุ่นหลัให้อย่าหลระเริไปับวามสุสบ สำนึวีรรรมอบรรพบุรุษที่่อสู้ฝ่าฝัน้าศึ้วยวามล้าหา และภาภูมิใในเอราอประเทศ ฤาอีนัยหนึ่ะเป็นลาบอเหุว่า ารนอเลือและวิฤิสรามำลัะปะทุึ้นอีรั้ในอนาภายภาหน้า
แสอรุเลื่อนล้อยเลียบผนัอิศิลาที่่อึ้นอย่าวิิรบรรเป็นเ้าโรปราสาท ปรารอยูีแร้าวมามายามอำนาแห่าลเวลา ถึระนั้นไทฟูนยัั้ระห่านมั่น ท้าทายลมฟ้าอาาศ ูน่าเรามแม้ะมาเนินเาอันไลโพ้น็าม
แสไล่สูึ้นไปเรื่อยๆ ผ่านรูปปั้นหินอ่อนสลัลายมัรสอัว ไล่ึ้นมาถึห้อบรรทมที่ัอยู่บนั้นสูสุสำหรับบุลพิเศษ แล้วส่อลอผ่านหน้า่าบานน้อยที่ประับ้วยผ้าม่านลูไม้สีาวบริสุทธิ์อย่าอ่อนโยน เ้าระทบผิวพรรนวลผ่ออรุีผู้เลิ้มเลิ้มในวัวนอนิทรา ...
รั้นไอแส่อใบหน้าอยู่นานทำให้สาวน้อยเริ่มรู้สึัว แ่็เหนื่อยหน่ายเินว่าะฝืนัวเอลุึ้นในสภาพรึ่หลับรึ่ื่น ใเธอแสร้ทำไม่รู้ไม่ี้แล้วพลิหันหลัให้แเพื่อนอน่อไป พยายามสาน่อวามฝันที่น่าอภิรมย์เมื่อรู่อีัรอบ
๊อๆๆๆ มีเสียเาะถี่ๆ อห่วโลหะที่ประู
“ทรเรียมพระอ์เรียบร้อยรึยัเพะ เหล่าุนนามาุมนุมพร้อมเพรียในท้อพระโรแล้วนะเพะ” เริ้า พระพี่เลี้ยผูู้แลอ์รัทายาทและเ้าหิไทฟูนมาหลายทศวรรษร้อเือน
ไม่เว้นแม้แ่อ์หิ ‘เลน่า’ ับพระภิีอ์หิ ‘าริ่า’ ราบุรีแห่พระเ้าเทินมหาราที่ 18 สำหรับเริ้าในานะแม่นม ถึะราภาพมาแล้ว ็มิไม่ไ้ลหย่อนวามเร่รัในระเบียบราประเพีแ่อย่าใ
“หม่อมั้นะเรียนาำนัลมาถวายารรับใ้เบื้อพระยุลบาทนะเพะ อนนี้อไปแ้ท่าน ‘เลุท’ ให้รอ่อน”
“ใล้เสร็แล้วๆ อเวลาัสิบนาที แล้วเราะออไปนะ!” เ็สาวส่เสียะโนัไว้่อน เธอหายาอาารสะลึมสะลือ รีบระโโหยออาแท่นบรรทมนายัษ์ึ่แม้แ่วัวสอัวยันอนอันไ้พอ ้วยวามอ่อนยวบอเียประอบับุนอนรุ่มร่ามทำให้เธอเหยียบายผ้าลิ้เียัโรมเบ้อเร่อ
“โอ๊ยยยย ...”
“เิอะไรึ้นเพะ?!!” เสียนาำนัลรีร้อ้วยวามใพร้อมฝีเท้าทหารนับสิบนายรูันมาอยู่ที่หน้าประูห้อ
“มะ ไม่มีอะไร่ะ ไม่มีอะไร... อูย” เธอรีบห้าม่อนที่ทหารทั้อะถีบประูเ้ามา แล้ววิ่ไปัแเสื้อผ้า
สายลมเย็นพัผ่านหน้า่าเ้ามาในห้อนเส้นผมสีมพูอ่อนับุบาเบาปลิวไสว เธอหยุเลือเสื้อผ้าแล้วเินออไปยืนนอาน นพิราบาวสัลัษ์แห่สันิสุสามัวบินมาเาะอบระเบีย้าๆ ไม่มีทีท่าื่นลัว
่าสื่นยิ่นั อาาศบริสุทธิ์ยามเ้าับสภาพแวล้อมที่ธรรมาิเสสรรปันแ่สำหรับอาาัรไทฟูนอย่าลัว มอไปทาทิศะวันออะเห็นป่าพไพรเียวอุ่ม มอไปทาทิศะวันถัาทิวเาที่วาเป็นแนวยาว็เห็นผืนทะเลสาบามรเส้นอบฟ้า เมื่อมอลมา้าล่า็เห็นลานอมัรบินึ่ในอีเยเป็นที่เส็ประพาส้วยมัรทรเรื่อราอนวรระษัริย์ ยามศึสรามลานนี้ถูประยุ์เป็นหอรบเวหาสำหรับทัพอัศวินมัรผู้เรียไร ใ้ับมัรบินประำายโนทะยานสู่สมรภูมิ
“ะเท่ห์ไม่หยอทีเียว” เ็สาวินนาารอย่าหลใหลามประสาวัย่าฝัน เธอไม่เยเบื่อหน่ายับารื่นมทิวทัศน์เลยัรั้ ลอสอเือนที่ผ่านมา บ้านใหม่อเธอ
“ทรพร้อมเส็รึยัเพะ”
มีเสียเ้ามาทำลายบรรยาาศ เ็สาวื่นาภวั์เพราะมัวแ่มวิวนลืมัว ทำให้นพิราบใบินหนีไป
“็เราบอแล้วไว่าอีสิบนาทีะออไป” เธอะโนโ้ทันวัน
“นี่สิบห้านาทีแล้วเพะ ะให้หม่อมัน่วยแ่ลอพระอ์ให้หรือไม่เพะ”
“ไม่้อหรอ เราะเสร็แล้วอีห้านาที!”
“ผู้ปรอวรประพฤินเป็นเยี่ยอย่าแ่....”
บ่นๆ เสียแหบยานอเริ้าพร่ำเทศนาไม่หยุปานอประู แ่เธอไม่ใส่ใ (พล่ามไ้พล่ามไป) ไม่รู้ิไปเอหรือเปล่าแ่เ็สาวรู้สึว่าเริ้าไม่เรใเธอเลย หลายหนที่หล่อนำหนิเธอ่อหน้านาำนัลทั้หลายบ้า ุนนาบ้า ท่านราเลาบ้า เพราะลุลีับเื้อพระวศ์ั้แ่แบเบาะเสียเยิน ถึะเริวัย็ยัมอเป็นแ่เ็วันยั่ำ
เริ้านึว่านเอมีศัิ์เป็นมาราหรือาิผู้ให่ที่มีวามสำัไปแล้วระมั ถึล้าสอนสั่้วยวามภัี...
“ุยายแ็ราภาพปูนนี้เปรียบั่วัถุโบราในปราสาทที่ไม่มีอะไระเสีย ไม่มีเ้าแผ่นินี้โมโหนไหนเอาโทษแหรอ” เธอพยายามมอโลในแ่ี สลัวามหุหิ สูอาาศเ้าไปเ็มปอราวับว่าหลัานี้ะ้อออไปผับเรื่อหนัๆ ทั้วัน
“ไม่มีเวลาอาบน้ำแล้ว เฮ้อ ่วยไม่ไ้ ลับมา่อยอาบละัน”
สาวน้อยเปิู้ึ่มีเสื้อผ้าสำหรับออานแวนเรียันหลายสิบุ โยพยายามเลือเฟ้นุที่เรียบ่ายที่สุเพื่อวามสะวและระับเยามเลื่อนไหว เธอี้นิ้วราไปอย่าเยินแล้วึุฟ้าใสสีรามราวับท้อนภาอันบริสุทธิ์ออมาาราวห้อย มิใ่เพราะสีสันโปรปรานเพียประารเียว แ่เธอใ้เวลาแ่สอนาทีสวมมันา้านล่าึ้นบนแล้วระุสายรัเอวให้เ้าที่ไ้ไม่ลำบาาสภาพร่าายอันผอมบา
เธอเหลือบาูนาฬิาเรือนโ ในปาาบแปรสีฟันแล้วัแผมเผ้าที่ระเินิๆ ให้เรียบร้อย รั้นแ่ัวเสร็แล้ว็รีบผลับานประูไม้โอ๊ัมันสูเือบสามเมรไปหาเริ้าับนาำนัลที่อยอย่าระสับระส่ายหน้าห้อบรรทม
“ราั้ ับ ทาอาาสิทธิ์ ล่ะเพะ?” เริ้าเอ่ย้วยสีหน้าที่บูบึ้
“อ๊ะ อโทษ่ะ” เ็สาววิุ่ัลับเ้าห้อไปหยิบอสำัออมา และไม่ลืมที่ะว้า ี้ริสัลออร์บ สีเียวระ่ามาห้อยอ้วย
ผ่านทาเินแบๆ ปูพรมแในปราสาท เ็สาวเินัวปลิวนำเริ้าหลาย่วเ้าไปพบราเลาประำสำนัพระราวัหน้าท้อพระโร
“อ์ราินี บันี้เหล่าุนนามาประุมันพร้อมเพรียเพื่อรอพระอ์ออว่าราารแล้วพะยะ่ะ เิเส็ประทับบัลลั์ ระหม่อมะถวายารรับใ้พระอ์อยู่เีย้าพะย่ะ่ะ”
ท่านราเลาอาวุโสเลุทมีทีท่าโล่อเมื่อราินีผู้ทรพระเยาว์เส็มาถึ เธอผศีรษะรับแล้ว้าว้วยพระพัร์ึัออไปยืนหน้าุนนาทั้ปว โยมีท่านราเลาามประบไปิๆ
เสียอึทึุบิบ่าๆ ในท้อพระโรที่แสนโอ่โถเียบริบในทันใ นรีโหมโรประโมเพลสรรเสริพระบารมี เหล่าุนนาล้วนถวายวามเารพอย่าพร้อมเพรีย ทำให้นาอ้อมศีรษะอบรับเล็ๆ ไม่ไ้ ่อนะนั่ล ถึะรู้ว่ามันเป็นารไม่สมวรในานันรศัิ์ที่นาำลัแบรับอยู่
- บ Act 1 -
ความคิดเห็น