คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
*อนที่ 5*
ืนแรในหอพัเล็เท่ารัหนูที่แม่เ่าไว้ให้ผมับแบมแบมเ็มไป้วยวามเียบัน แบมแบมนอนระสับระส่ายอยู่ที่ฟูนอน้าๆ เ้าัวนอนไม่สบายนั ห้อเี่ยวที่เป็นทุอย่าทั้ห้อรัว ห้อนอน ห้อนั่เล่น ทำให้แบมแบมไมุ่้นิน แบมแบมเยอยู่ับแม่มาลอไม่เย้อห่าท่าน ทำให้รู้สึเว้ว้าไม่น้อย ะเป็นอย่าที่ป้าพูริๆ ผมเป็นัวปัหาอบ้าน ีวิอแม่ับแบมแบมะีว่านี้ ถ้าเพียแ่ผมไม่ามแม่ลับมาที่นี่
“อโทษ” ผมพูึ้นมาเพราะรู้สึแบบนั้นริๆ
“ฮะ…?” แบมแบมพลิัวลับมามอผม้วยวามสสัย
“อโทษที่ทำให้ลำบา……………..เสียใใ่ไหม ที่ันมาอยู่้วย” แสไฟาถนนที่ส่อลอหน้า่าบานระเ้ามา ทำให้ผมมอเห็นใบหน้าแบมแบมไ้ัเน
“ทำไมมาร์ ิแบบนั้น แบมแบมีใที่มาร์มาอยู่้วยนะ”
“แล้วที่มาร์ทำไปทั้หมเพราะ่วยแบมไว้ เพราะะนั้นไม่้ออโทษ แบมแบม้ออบุมาร์มาว่า” พูบเ้าัว็ส่ยิ้มให้ รอยยิ้มนั้น่าอบอุ่นเหลือเิน แววาอ่อนโยนที่มอมาที่ผม มันทำให้หัวใที่แห้แล้ลับุ่มื่น ราวับไ้น้ำฝนในฤูแล้
“แ่ันเป็นนทำให้พ่อาย…….” แ่ิถึเหุาร์นั้นมัน็ทำให้ผมใสั่นึ้นมาทันที แบมแบมะโรธที่รู้ว่าผมเป็นสาเหุอเรื่อทั้หม นาัวผมเอยัไม่เยิให้อภัยัวเอเลยสัรั้
แบมแบมนิ่ไปัพั ่อนะยับฟูนอนเ้ามาิับฟูนอนอผม แล้วยับัวใล้เ้ามาเรื่อยๆ นอนนี้แบมแบมมานอนอยู่รหน้า ห่าาผมไม่ถึืบ
“มาร์……………อย่าโทษัวเอ มันเป็นอุบัิเหุ แล้ว็แบมน่ะ ไม่เยเสียใที่มีมาร์เป็นพี่ แบมอยาเอมาร์ อยามีพี่าย ีใที่มาร์มาอยู่้วยัน เพราะะนั้นอย่าิแบบนั้นอีเลย”
แบมแบมเ้ามาอผมไว้ทั้ัว แถมยัเอามือลูบหลัผมไปมาเหมือนผมเป็นเ็น้อย ผมในทำอะไรไม่ถู ไ้แ่นอนนิ่ๆอยู่แบบนั้น นนปลอบหลับไป่อน แบมแบมหลับทั้ที่ยัอผมอยู่ ผมรู้สึอบอุ่น วามอ่อนโยนึมลึเ้าไปในิใอผม เหมือนว่าแบมแบมปล่อยพลัานบาอย่าแผ่่านออมานระทบเ้าับหัวใผมอย่าั ั้แ่โึ้นมานับาที่แม่าไป ยัไม่เยมีใรอผมแบบนี้ แบมแบมเป็นนแร ผมรู้สึอิ่มเอิบหัวใน้อยิ้มออมา อไม่ไ้ที่ะยมือลูบหลัล่อมแบมแบมนอนเป็นารอบแทน ไม่นานนัผม็หลับใหลไปพร้อมับนในอ้อมอ ลายเป็นวามเยินในทุๆืนที่ผมะ้อเห็นแบมแบมหลับไป่อน ผมึะ่มาหลับไ้
ารเ้าเรียนในระบบปิสำหรับผมเป็นไปไ้ยา เพราะประวัิเรื่อวามประพฤิในโรเรียน ผมึออหาานพิเศษทำในระหว่าิหาหนทา่อไป โีที่ผมสามารถพูภาษาอัฤษไ้ทำให้ร้าน้า่าๆอ้าแนเปิรับผมเ้าทำาน แ่านเหล่านั้น็ไ้เพียรายไ้ั้น่ำ และไม่ไ้มั่นมานั บารั้้อเลิานึื่น ทำให้ผมไปรับไปส่แบมแบมที่โรเรียนไม่ไ้ ผมั้ใทำานเ็บเินและวาแผนไว้ว่าะออมาทำอาีพอิสระ เมื่อไ้เินมาพอผมึสมัรเ้าเรียนถ่ายรูปในสถาบันแห่หนึ่นไ้เอับแบอมเพื่อนนแรั้แ่ย้ายมาที่เาหลี อนแรผมรู้สึไม่่อยถูะาับแบอมเพราะเ้าัวอบทำท่าทาหุหิเวลาที่ผมยมือถามุรูที่สอนถ่ายรูป นั่นเพราะผมไม่เยมีพื้นานเรื่อนี้เลย อนที่สมัรเ้าเรียนเพียแ่้อารมีอาีพอิสระ และผม็ลทุนื้อล้อราาแพมาแล้ว ็้อใหุ้้ม่าับเินที่เสียไป แ่สุท้ายผม็ับลาไ้แบอมเป็นบัี้ในลาสเรียน แบอมเป็นนเียวที่ผมเปิใ และแบอมเอ็่วยผมในทุๆเรื่อ
แบอมเป็นนัวนผมให้ไปทำานที่สูิโออรอบรัว ึ่เป็นธุริเ่าแ่ที่แบอม้อสาน่อ ผมฝึฝีมือารถ่ายภาพอยู่นาน ทำแฟ้มผลาน ไปยื่นามเอเนี่าๆ นผลานไปเ้าาสำนัพิมพ์แห่หนึ่นไ้านถ่ายภาพประอบปหนัสือนิยายุอสำนัพิมพ์แห่นั้น แบอมรับทำโฟโ้อป ทำให้เรามีรายไ้เ้ามาเป็นอบเป็นำ นเรามีานเ้าไม่าสาย เราทำานเ้าาันไ้ี นผมรู้สึสนุับาน ในะเียวันผม็ยัมีเวลาไปรับ ไปส่แบมแบมที่โรเรียน แน่นอนว่าแบมแบมเป็นนายแบบนแรอผม ผมอบรอยยิ้มอแบมแบม แ่แบมแบมยิ้ม็ทำให้ผมมีแรที่ะทำาน่อไป ผมับแบมแบมัวิัน บารั้มาทำานผม็ะหอบหิ้วแบมแบมมา้วย
แบอมเอเยสสัยว่าทำไมผมถึผมถึไม่เยมีใร ผมไม่เยิถึเรื่อวามรัเลย้วย้ำ ิแ่ว่าะทำยัไให้แบมแบมมีเินเรียน่อนบมหาวิทยาลัย อนนี้ผมมีวามสุีอยู่แล้วนไม่รู้สึาอะไร แม่ับแบมแบมมา่วยเิมเ็ม ให้ทั้วามรั วามเ้าใ ทำให้ีวิที่เยเย็นา อยู่ไปวันๆอย่าไรุ้หมายไ้มีที่ยึเหนี่ยว ารไ้ทำอะไรเพื่อใรสัน ทำให้ีวิผมมี่า อแ่แม่มีวามสุ แ่แบมแบมยัสใส ร่าเริ มีีวิที่ี ารไ้มอแบมแบมเิบโึ้นเรื่อยๆ าเ็ายแ้มยุ้ย ลายเป็นหนุ่มน้อยและำลัะบั้นมัธยมในไม่้านี้ แ่นั้น็ทำให้ผมมีวามสุ นไม่้อารอะไรอีแล้ว
ว่าัน่วเวลาที่เรามีวามสุ เวลามัะผ่านไปเร็วเสมอ หลัาที่แบมแบมเรียนบั้นมัธยม เรายับยายาหอพัเล็ๆ ไปอยู่ที่อพาทเม้นที่มีห้อเป็นสัส่วน เพราะแบมแบมเริ่มโและอยามีพื้นที่ส่วนัว เราเริ่มมีปาเสียันบ่อยึ้น แบมแบมไม่ยอมให้ผมไปรับไปส่ที่มหาวิทยาลัย และวันนี้เรา็เถียันให่โ
"เมื่อวานะลับึ ทำไมไม่โทรบอ" ผมถามออมาหลัาแบมแบมวาแ้วน้ำล
"็บอแล้วไม่้อรอแบม แล้วไม่้อไปรับที่มหาลัย้วยนะ แบมแบมอายเพื่อน" ลอเวลาที่ผ่านมาแบมแบมไม่เยพูว่าอายสัรั้เวลาที่ผมไปรับไปส่ที่โรเรียน ำว่า "อาย" ที่แบมแบมพูออมาทำให้ผมรู้สึแปลบปลาบในหัวใ
"ที่ทำแบบนั้น เพราะเป็นห่ว......"
"แบมโแล้ว ูแลัวเอไ้แล้ว แล้ว็เย็นนี้ มาร์ไม่้อรอนะ แบมแบมะอยู่ทำรายานับเพื่อน ลับึ" พูบ แบมแบม็ว้าระเป๋าเป้แล้วออไปาห้อ เร็วนแทบวิ่เหมือน้อารหนีอะไรบาอย่า
ผมมอามหลับานั่นอย่าน้อยใ บอไม่ถูว่าทำไมถึรู้สึนานี้ แบมแบมไม่เยเป็นแบบนี้มา่อนเลย
ถึแบมแบมะบอผมว่าไม่ให้รอ แ่อนนี้็ปาไปเือบเที่ยืน แ่็ไม่มีวี่แววว่าแบมแบมะลับมา มันผิเวลามาเินไป โทรไปแบมแบม็ไม่รับ ส่้อวามไป็ไม่อบลับ นผมทนอยู่เยๆไม่ไ้ ผมหยิบสมุที่เบอร์โทรอเพื่อนๆที่ไ้มาามือถืออแบมแบมออมาา ผมเลือเบอร์อเ็ที่แบมแบมบันทึื่อไว้ว่ายูยอม เพราะแบมแบมโทรเ้าออเบอร์นี้บ่อยที่สุ ะสนิทับเพื่อนนนี้มาที่สุ ไม่นาน็มีสัาว่าปลายสายรับโทรศัพท์
"ยูยอมรับ" ผมโล่อที่ปลายสายรับเสียที
"เอ่อ ........แบมแบม อยู่ับเราไหม"
"ห๊ะ แบมแบม? แล้วุเป็นใร" ฟัานำเสียปลายสาย นรับโทรศัพท์มึนไม่น้อย ที่ผมถามหาแบมแบม
"แบมแบมอยู่ใล้ๆไหม บอทีว่ามาร์โทรมา"
"ใร......มาร์ไหน? แบม......แบม เาบอว่าอยาุยับแบม" ปลายสายยั ไม่เลิ แ่็ยอมเรียแบมแบมให้
"สวัสีรับ" ผมโล่อที่ไ้ยินเสียอแบมแบม
"รายานใล้เสร็รึยั"
"มาร์ ......มาร์เหรอ ทำไมโทรมาเบอร์ยูยอมไ้" แทนที่แบมแบมะอบลับถามผมลับ
"เอาเบอร์นี้มาาไหน...............แอบูมือถือแบมเหรอ" เสียแบมแบมเริ่มเ้มึ้น ถึแบมแบมไม่่อยโมโห แ่ผม็ยัรับรู้ไ้ถึระแสเสียไม่พอใ
"มาร์ แบมโแล้วนะ รู้ไหมว่าแบมไม่อบที่มาร์ทำแบบนี้ ืนนี้แบมะ้าที่หอยูยอม" พูบ็วาสาย เสียวาอแบมแบมทำให้ผมรู้สึสับสน ผมไม่รู้ว่าทำไมแบมแบมถึโรธ เราไม่เยมีวามลับ่อัน แ่ผมูมือถือ แ่ผมถามเรื่อทำรายาน ทำไมแบมแบมถึไม่พอใ
ืนนี้ผมไม่อา่มาหลับไ้เพราะวามเป็นห่วแบมแบม ผมอยาะออไปามหาแบมแบม แ่ผมไม่รู้ว่าะไปามหาแบมแบมไ้ที่ไหน ผมไม่รู้ว่าหอพัอเ็ที่ื่อยูยอมอยู่รไหน ทั้ๆที่แบมแบมบอไว้ว่าไม่้อเป็นห่วแ่ทำไมผมถึลับยิ่รู้สึห่วมาว่าเิม
แบมแบมมึนึใส่ผม และมัะลับบ้านึเป็นประำ มันทำให้ผมรู้สึเหมือนว่าแบมแบมพยายามหลบหน้าผม ปิเราะื่นมาทานอาหารเ้า่ายๆ้วยัน แ่เี๋ยวนี้แบมแบมื่นสายและผมรอไม่ไหวเพราะมีานเ้า แบอมบอให้ผมปล่อยวาบ้าเพราะแบมแบมโแล้ว ้อารอิสระ แ่ผม็ยัอเป็นห่วไม่ไ้ อย่าน้อย็้อโทรถามว่าแบมแบมทำอะไรอยู่ที่ไหน หนั้อึ้นแบมแบม็ไม่ยอมลับมาที่ห้อสามวันแล้ว นผม้อไปามหาแบมแบมที่มหาวิทยาลัย อร้อแมบัับให้แบมแบมลับบ้านมาพร้อมันในอนเย็น
ผมึไ้รู้วามในใอแบมแบม
“แบมแบม ทำไมถึไม่ยอมรับโทรศัพท์” ผมถามึ้นทันทีที่ประูห้อปิล แบมแบมถอรอเท้าลวๆเหวี่ยมันไปนละทิศนละทา แล้วรีบเินหนีเ้าห้อนอนัวเอ แ่ผมึแนเล็นั้นไว้ไ้ทัน
“แล้วะโทรมาทำไมบ่อยๆ”
“็แบมไม่ลับบ้าน ็เป็นห่ว” แบมแบมส่ายหัวแล้ว ถอนหายใออมา
“มาร์ แบมแบมอึอั”
“อึอั?” ผมถามย้ำเพราะไม่ิว่าารระทำอผม มันะทำให้แบมแบมรู้สึแบบนี้
“ใ่ เพื่อนแบมยับอว่ามาร์ ทำัวยิ่ว่าพ่ออี แบมแบมระิัวไปไหนไม่ไ้เลย แบมแบมโแล้วนะ ไปไหนมาไหนเอไ้ “ ผมนิ่อึ้ไม่รู้ัวเลยว่าทำให้แบมแบมรู้สึแย่นานี้
“อโทษ ที่ทำให้รู้สึแย่นานี้ ันรับปาับแม่ไว้ว่าะูแลให้ีที่สุ แ่มันมาเินไป” เรา่าน่าเียบ
“เริ่มเสียใแล้วล่ะสิ ที่มีันเป็นพี่ นายิว่าถ้าไม่มีันทุอย่าีว่านี้ นายะไ้มีอิสระเ็มที่”
“ันะไม่โทรามแล้ว สัาว่าะไม่ถามอะไรให้รำาใอีแล้ว ถ้าไม่อยาอยู่้วยันแล้วัน็ไม่ว่า อยาะแยไปอยู่หอพัแถวมหาวิทยาลัยไหม ะไ้สะวเวลา้อทำรายานึๆ ” ผมน้อยใริๆ วามรู้สึว่าไม่เป็นที่้อารลับมาอีรั้
ผมเินไปหยิบเินหนึ่้อนที่เป็นเินเ็บาน้ำพัน้ำแรอผม ยื่นส่ให้แบมแบม
“เอาไปสิ หาหอพัีๆ ูที่ปลอภัยหน่อย หาที่เินทาสะว แล้วถ้าิถึ็ลับมาหา” แบมแบมๆไม่ยอมรับลับพุ่ัวเ้าหาผม อผมโยที่ผมไม่ทันไ้ั้ัว
“แบมแบมอโทษ ไม่ไ้อยาย้ายออ เรามีันอยู่แ่นี้ สอนพี่น้อ แ่อยาให้มาร์ผ่อนปรนบ้า ทำแบบนี้ มันทำให้รู้สึว่าัวเอเป็นเ็อยู่ลอเวลา แบมอยาไปเที่ยว อยาไปสัสรร์ับเพื่อนบ้า แ่รับรอว่าะไม่ทำัวเหลวไหล ไม่ั้ใเรียน แ่ไม่้อโทรามบ่อยๆ ไม่้ออยามไปรับไปส่แล้ว แบมอแ่นี้เอ ”
ผมพยัหน้ารับพยายามเ้าใในสิ่ที่แบมแบม้อาระสื่อ ผมพยายามปรับัว ปรับวามรู้สึัวเอ วบุมวามรู้สึเป็นห่วที่มาเินไป มันเือบะไปไ้ีแล้วแท้ๆ นเมื่อวันหนึ่แบมแบมพาใรบานเ้ามา ผมถึไ้เ้าใ ว่าทำไมถึไ้ห่วแบมแบมมานานี้ วามห่วที่แบอมบอว่ามันือวาม"หว"่าหาที่ผมรู้สึ
**************************************
ความคิดเห็น