คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เด็กไม่อยากรู้จักโต < โข่ง... ว่างั้น >
7
เด็กไม่อยากรู้จักโต < โข่ง... ว่างั้น >
เย็นวันพฤหัส
วันนี้ไอ้ปีศาจก็มากวนประสาทฉันเป็นกิจวัตรตามเคย คือ มันมานั่งกินข้าวที่ดาดฟ้าเหมือนกับฉัน เพราะ หนีพวกกรี๊ด กรี๊ด แต่คราวนี้ฉันยอมให้มันมานั่งกินข้าวด้วยเพราะหัวอกเดียวกัน < หนีพวกแฟนคลับ กับพวกขี้หลี > โดยที่มันต้องส่งเครื่องราชบรรณาการให้ฉัน 555+ ก็กล้วยกับนมสดจื๊ด จืดไง เริ่มวันจันทร์ เพราะ หมดสัญญาที่ยัยเพลงกับยัยไอลีนต้องส่งนมกะกล้วยให้ฉัน ก๊าก !! อะไรมันจะสุขีขนาดนี้ ได้กินนมกะกล้วยทุกวัน ทุกวัน
“พี่ฟรีส ไปกับน้องไม่ได้เหรอค่ะ” ฉันอ้อนพี่ฟรีส
“พี่ไปไม่ได้ แล้วไม่ต้องอ้อนแล้วพี่จะทำงาน” ว่าแล้วเชียว มามุกนี้อีกแล้ว
“พี่ฟรีสใจร้าย !!! เค้าไปเองก็ได้” ไงล่ะเจอมุกนี้บ้าง
“เฮ้ย !! ห้ามไปคนเดียวนะ” ก๊าก !! ช่วยไม่ได้อยากหวงน้องสาวเอง
“พี่ก็ไปก็เค้าสิ” ทำเสียงอ่อนเสียงได้กระแดกมากเลยฉัน
“พี่ไปไม่ได้”
“งั้นเค้าจะไปคนดียว”
“ยัยน้องฟรอธ โตสักทีสิ พี่ไปไม่ได้จริงๆ ลองไปชวนน้องเพลงกะน้องไอลีนดูสิ” ว่าเค้าไม่รู้จักโตเหรอ
“ยัย 2 ตัวนั่นมันชิ่งกลับบ้านไปแล้ว”
“แล้วไอ้ไฟท์ล่ะ”
“รายนั้น ไปเดทกะสาว ชื่ออะไรน้า... น้องครีมหรืออะไรนี่แหละ” ไอ้ไฟท์ควงสาวไม่ซ้ำหน้า
“อืม... แล้วไอ้เติ้ลอ่ะ”
“เออ ใช่ไอ้เติ้ล งั้นฟรอธไปแล้วนะพี่” สงกะสัยว่าวันนี้คงจะไม่ว่างจริงๆ
“อืม แต่ถ้าไอ้เติ้ลไม่ไป แกก็ห้ามไปคนเดียวนะ”
“ค่า...”
หลังจากที่ฉันออกไปจากห้อง
“ไอ้ฟรีสน้องมรึงเนี่ย ไม่รู้จักโตเลยนะ” เป็นผู้ชายภาษาไรเนี่ย นินทราผู้หญิง พี่เคนนะ พี่เคน
“กรูก็ว่างั้นแหละ ไอ้เคนมรึงว่าเมื่อไหร่น้องกรูจะโตวะ” พี่ฟรีสนะไม่ปกป้องเค้าเลย งอนแล้วด้วย
“ฮึ กรูว่าอีกนาน” อ้าวเอากันเข้าไป นินทรากันเข้าไป เชอะ
“ทำไมคิดงั้นอ่ะ มรึงยิ่งคิดอะไรแล้วเป็นจริงอยู่ด้วย”
“ก็กรูเห็นอะไร กรูก็คิดงั้นแหละ” เชอะ เชอะ เชอะ งอนพี่เคนด้วย
ห้องประชุมลับของแก๊ง B L A C K P I R A T E
ครืด... < อ่ะนะ รู้ๆ กันอยู่ >
“น้องฟรอธ เกมส์อ่ะเอาคืนเลยมั้ย อยู่ในกระเป๋า”
“เกมส์กุ๊กไก่น่ะเหรอ พี่เอาไว้เล่นก่อนก็ได้” อยากบอกว่าสมาชิก รวมทั้งหัวหน้าและรอง ติ๊งต๊องทุกคน
“ไอ้เติ้ล แกไปกับฉันหน่อยนะ”
“ไปไหน ฉันไม่ว่าง ฉันต้องไปกับหนามเตย” หนามเตยเหรอ โฮ๋ คบกันยืดนะเนี่ย ตั้งแต่ม.1
“ไรวะ ตั้งแต่มีแฟนนี่ลืมเพื่อนเลยนะ” งอนเว้ย
“ไม่ได้ลืม แต่ฉันนัดเตยไว้ก่อนแล้ว ว่าแล้วแกจะไปไหน”
“ฉันจะไปซื้อเกมส์ สายรายงานมาว่าเพิ่งวางแผงวันนี้” สายของฉันคือ พี่เกมส์เป็นคนขายเกมส์ และเป็นเจ้าของร้านเกมส์ ชื่อ เกมส์ขายเกมส์ มีแต่เกมส์เกมส์และก็เกมส์
“แต่ฉันไปกับแกไม่ได้อ่ะ งั้นแกไปกับไอ้ฟรอสมันแล้วกัน”
“ไม่ !! ไม่เอาอ่ะ” ไม่มีทาง ไอ้เติ้ลเพื่อนเลิฟ
“อย่างอแงสิ” แล้วไอ้เติ้ลก็หันไปตะโกนหาไอ้ฟรอส “ไอ้ฟรอสมรึงจะไปซื้อจอยเปล่าวะ”
“ไป ไมอ่ะ”
“กรูฝากยัยตัวแสบไปด้วยนะ”
“กรูไม่เอา”
“เห็นมั้ยเพื่อนแกก็ไม่อยากไปกับฉัน”
“พี่ฟรีสไง แกก็ไปกับพี่ฟรีสดิ”
“พี่ฟรีสไม่ว่าง” ก็เค้าเพิ่งไล่น้องสาวคนนี้มาเนี่ย
“ถ้าให้ฉันเดาพี่แกไม่ให้ไปคนเดียวใช่มั้ย”
“เออ”
“งั้นแกก็ไปกับไอ้ฟรอสก็ดีแล้ว พี่แกก็ไม่ว่า แกก็ได้เล่นเกมส์วันนี้เลยนะเว้ย”
“ถึงฉันโอเค แต่เพื่อนแกก็ไม่โอเคอยู่ดี” ถึงจะไม่อยากไปกะมันแต่อยากเล่นเกมส์มากกว่า
“รอแปปนึง” แล้วไอ้เติ้ลก็หายไปสัก 3 นาที “โอเค มันโอเคแล้วงั้นพวกแกก็ไปกันเลย เดี๋ยวกลับมืด” เชอะก็ยังดีที่ห่วงเพื่อนบ้าง
“จะไปกันยัง ฉันอยากได้จอยใหม่แล้ว”
“อืม ไปก็ไป”
หน้าโรงเรียน < ตอนนี้เป็นของนายฟรอส >
“ไปรถเมล์นะ ฉันไม่ได้ขึ้นตั้งนานแล้ว”
“ก็ได้ ฉันก็ไม่ได้ขึ้นตั้งนานแล้ว”
“งั้น ข้ามถนนเลยนะรถไม่มีสักคัน” ถนนว่างจริงๆ
“อย่า !!! อย่าข้ามนะ ไปข้ามสะพานลอยนะ ขอร้อง อย่าข้ามเลย ไปสะพานลอย”
“โอ... โอเค ไปข้ามสะพานลอยก็ได้” เฮ้ย !! ยัยเด็กผีมันเป็นไรไปวะ
“...” ตอนนี้ผมกำลังข้ามสะพานลอย ผมเพิ่งรู้ว่าสะพานลอยหน้าโรงเรียนไฮโซสุดๆ มีหลังคาและต้นไม้ประดับอย่างสวยงามน่าขึ้นมากเลย แต่ผมไม่ชอบให้ยัยนี่เงียบเลย มันชอบกล ชอบกลอ่ะ แค่ผมไม่ข้ามสะพานลอยเนี่ยนะ อาการหนักนะยัยเด็กผี
“เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า” หนักนะ หนักมาก ควรไปศรีธัญญาโดยด่วน
“...”
“เฮ้ย... เธออย่าเงียบดิ”
“อืม ทีหลังข้ามสะพานลอยนะ ฉันอุตส่าห์สั่งทำซะสวย”
... 5 นาทีผ่านไป ราชรถก็มาเกย < รถเมล์ > ...
“ไปสิ ยืนบื้ออยู่ได้”
“เออ ยัยโรคจิต”
บนรถเมล์
“ลมเย็นจัง ฉันไม่ได้ขึ้นรถเมล์มา 3 หรือ 4 ปีแล้วนะ”
“ฉันจะไปรู้เธอเหรอ”
“ฉันพูดขึ้นมาลอยๆ เว้ย”
“บ้ารึเปล่าพูดคนเดียว”
“อย่าเปิดฟาร์มหมาเลย ฉันกำลังแซด” ผมไม่เถียงดีกว่า หน้ายัยนี่มันแซดจริงๆ
“...”
“...”
ตุบ
“เฮ้ย !! ยัยเด็กผี เอาหัวเธอออกไปนะ”
“...”
“ยัยเด็กผี...” ตอนหลับก็น่ารักดีออก “ตอนตื่นให้มันน่ารักแบบนี้บ้างสิ”
... 20 นาทีผ่านไปลมเย็นสบายสไตล์รถเมล์ ...
“เธอตื่นได้แล้ว ยัยเด็กผีตื่น” 555+ แกล้งดีกว่า
“อืม...”
“ที่รัก... คุณตื่นเถอะ ไม่งั้นผมจะจูบคุณนะ” ผมหันไปกระชิบข้างหู กะให้ยัยนี่สยิวเล่น
“กอล์ฟ !!”
“เฮ้ย !! ตกใจหมด” กอล์ฟไหนวะ ฉันชื่อฟรอสเว้ย
“นายเองเหรอ เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ”
“เปล่า”
“อืม... เหรอ”
... ห้างสรรพสินค้า < ตรงร้านขายเกมส์ > ...
“พี่เกมส์ เกมส์อันใหม่อ่ะ ที่บอก” คนขายเกมส์ ชื่อเกมส์
“อ๋อ อยู่นี่ ไม่เอาอันนั้นเหรอ เกมส์บอลสนุกนะ พี่ชอบ”
“ไหน”
แล้วยัยเด็กปีศาจก็ซื้อเกมส์ไปอีกเป็น 10
“เออ ไอ้ปีศาจ แกจะซื้อจอยไม่ใช่เหรอ”
“เออ”
“แฟนน้องฟรอธเหรอ แฟนจอยใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ลดให้”
“ครับ”
“มันไม่ใช่แฟนฟรอธนะพี่เกมส์”
“อะไรล่ะฟรอธ คุณกะผมเป็นแฟนกันนะ จะปิดบังคนอื่นทำไม”
“ไอ้ปีศาจ”
“อะไรครับ ที่รักของผม”
“หุบปากไปเลย !!” ก๊าก !!! ขำโว้ย... หน้างี้แดงเป็นลิงกังเลย
“แหม... น้องฟรอส อายทำไมแฟนออกจะหล่อ” ไอ้พี่เกมส์นี่ พูดถูกใจแฮะ < พระเอกของเราเริ่มติดเชื้อโรคบ้ายอมาจากยัยนางเอกเลยค่ะ ไม่นะ...>
“ไม่ใช่นะพี่เกมส์ มันไม่ใช่แฟนฟรอธ”
“555+”
ร้านอาหาร
“แกไปบอกเค้าอย่างนั้นได้ไง” ยัยเด็กผีบ่นผมตลอดทาง ส่วนผมได้แกล้งยัยนี่ก็ขำจะตายแล้ว
“ก็แกล้งเล่นๆ ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ !!”
“เออ คราวนี้ฉันผิด”
“เออ แกน่ะผิดทุกครั้งรู้มั้ย”
“ไม่รู้”
“เอ๊ะ !!...” แล้วอาหารก็มาเสิร์ฟ
“ขอบคุณครับพี่สาว” หน้าแดงไปเลย เป็นไรป่ะเนี่ย
...1 2 3 4 5 นาทีผ่านไป...
“ยัยเด็กผี เธอไปตายอด ตายอยากมาจากไหนเนี่ย” ดูเจ๊แกกิน ยังอิ่มแทนเลย
“นี่ ฉันข้าวข้าวอยู่อย่ามาปล่อยหมานะ” อ้าว ด่าอีกและ “พี่คะ เอาไอศกรีมคุ๊กกี้ แอนด์ ครีม กะช็อคโกแลตถ้วยนึงค่ะ” ยังจะกินอีกเหรอเจ๊ “แล้วนายไม่กินเหรอ”
“ดูเธอกินก็อิ่มแล้ว”
“กระเพาะนายมันติดกับกระเพาะฉันรึไง แค่ดูก็อิ่มเนี่ย”
“กระเพาะน่ะ ไม่ติดหรอก แต่หัวใจอ่ะไม่แน่” หยอดมุกเสี่ยวใส่ สนุกสุดๆ เลย ดูเจ๊แกทำหน้าสิ 555+
“เสี่ยววะ อย่าเล่นเลยเดี๋ยวฉันอ้วก”
“ไอศกรีมค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“แล้วน้องชายสุดหล่อ ไม่รับไอศกรีมเหรอค่ะ” ป้าครับ แก่แล้วก็อย่าละลานเด็กเลย
“ไม่ครับ ผมจะทานกับแฟนผม”
“เอ๊ะ !! ใครแฟนแก”
“ที่รักจะปิดบังคนอื่นทำไมล่ะครับ เรา-เป็น-แฟน-กัน-นะ”
“แฟนบ้าแฟนบออะไรล่ะ”
2 นาทีผ่านไป เจ๊แกฟาดไอศกรีมเรียบ
“พี่คะ เช็คบิลค่ะ”
“เธอเนี่ยนะ กินเป็นเด็กๆ ไปได้เลอะหมดแล้ว” จังหวะเดียวกับป้าหื่นเดินมา ผมเลยใช้นิ้วปาดไอศกรีมที่หน้ายัยเด็กผี แล้วเอาใส่ปาก
“O//O เอ่อ... 456 บาทค่ะ” แล้วยัยนั่นยื่นแบงค์พันให้ป้าหื่น หน้าแดงเป็นลิงกังอีกแล้ว 555+ ขำจัง
“นี่เธอฉันออกเอง”
“O//O ไม่เป็นไร อันนี้ตังค์แม่ฉัน แม่บอกว่าให้พาแกมากินข้าว แล้วนายอย่าทำอย่างนั้นอีกนะ” ถ้าผมไม่มาเจ๊แกก็ฮุบเงินแม่ตัวเองอ่ะดิ
“ไม่ได้ฉันออกเอง และเรื่องนั้นอ่ะไม่สัญญานะ”
“O//O นะ นายออกค่าแท็กซี่ขากลับและกัน โอเคนะ” ยังไงก็ไม่ได้ผมเป็นผู้ชายนะจะให้ผู้หญิงออกได้ไง “ไปได้แล้ว” และยัยเด็กผีก็หยิบตังค์มาแค่ 500 และเดินออกไปจากร้านเฉยเลย
“เธอเนี่ยคุณหนูจริงนะ”
“เรื่องทริปน่ะเหรอ ฉันชอบยัยป้าที่ทำหน้าหื่นใส่นายอ่ะ โคตรตลกเลย ก็เลยให้ทริปเยอะๆ หน่อยเพื่อป้าแกจะได้มีตังค์ไปทำศัลยกรรม ก๊าก !!”
บนแท็กซี่
“เธอชอบไอศกรีมเหรอ”
“อืม ชอบมากเลย โดยเฉพาะรสคุ๊กกี้แอนด์ครีมกะช็อคโกแลต รักเลยแหละ”
“บ้านฉันมีแอนด์ครีม ใกล้หมดอายุแล้ว เธอจะกินมั้ย” ไปเหอะฉันจะได้ยืมเกมส์เธอมาเล่น
“ถ้า ไม่หมดอายุก็ไม่เรียกให้กินช่ายมะ”
“เปล่า”
“เห็นแก่ความสงสารหรอกนะ เพราะฉะนั้นฉันไปกินให้ นายต้องขอบคุณฉันนะ”
“ไม่ได้เห็นกินหรอกเหรอ”
“ไอ้บ้า”
“555+”
“555+”
ผมว่านะ ผมกับยัยนี่อาจจะกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็ได้นะ ใครจะรู้
บ้านนายฟรอส < กลับมาเป็นยัยนางเอกบรรยายแล้วนะ >
“ไหนอ่ะ ไอศกรีม”
“เจ๊ ผมยังไม่ได้นั่งเลยนะเนี่ย เรียกหาของกินซะแล้ว”
“...” ไม่เถียง เดี๋ยวมันไม่ให้กิน ท่านผู้อ่านขา เค้าไม่ได้เห็นแก่กินใช่มั้ยค่ะ ก๊าก !!!
“อยู่ในตู้เย็น”
“เสร็จโต๋” แล้วฉันก็ซัดโฮก กระเดือกไอศกรีมถ้วยใหญ่ลงกระเพาะอันแสนจะบอบบางของฉัน ภายในเวลาอันรวดเร็ว
ซ่า !!! นี่ไม่ใช่เสียงเป๊ปซี่ ไม่ใช่เสียงโซดาซ่า ตรา... แต่เป็นเสียงฝนตก
เปรี้ยง !! เปรี้ยง !! นี่ไม่ใช่เสียงขวานฟ้าหน้าดำ แต่เป็นเสียงฟ้าผ่า
ปับ ! นี่ไม่ใช่เสียง... < คิดไม่ออก > แต่เป็นเสียงไฟดับ เวรกรรม
กุก กุก เสียงอะไรน่ะ เค้ากลัวนะ
แช็ก แช็ก แล้วนี่ล่ะเสียงอะไร เสียงอะไร อย่าบอกนะว่า... เสียงผีหัวเราะ อ๊าก !!! ขนลุก < เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าผีหัวเราะ แช็ก แช็ก >
วาบ วาบ เสียงอะไรวาบ วาบมาจากข้างหลัง หรือว่า หรือว่า กระสือ !!!
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ !! บอกมาว่ากระสือหรือกระหัง” แน่นอนฉันยังหันหลังให้เสียงวาบ วาบนั่นอยู่
“เธอจะบ้ารึเปล่ายัยเด็กผี” เสียงนายฟรอสนี่หน่า
“บอกมาว่ากระสือหรือกระหัง” เฮ้ !! ฉันพูดอะไรอยู่เนี่ย
“กระหังมั้ง”
“กระหังบ้านแกมีแสงวาบ วาบเหรอ” เอาอีกแล้ว จะบ้าตาย
“ไม่รู้ดิ”
“แกกลัวอะไร กระหังวาบ วาบกลัวอะไร” เฮ้ย !! ฉันว่าอาการฉันหนักแล้วนะเนี่ย
“กลัว กลัวกระเทียม”
“บ้า นั่นมันแวมไพร์ แกกลัวอะไรบอกมา !!” ท่ายผู้อ่านช่วยด้วยค่า เค้าไม่อยากเป็นบ้า ไม่นะ !!
“สิ่งที่ฉันกลัวน่ะเหรอ 555+ ไม่มีเหรอ แต่สิ่งที่ข้าชอบคือการถีบ 555+” ฉันหันไป สิ่งที่ฉันเห็นคือ มันคือ ไอ้ปีศาจมันอยู่ในชุดแวมไพร์ ว้าว !! เท่ แต่ที่แขนมัน แขนมันมีกระด้งติดอยู่ ในคือตัวอะไรกันแน่
ตุบ ฉันถูกมันถีบ
“โอ๊ย !! เจ็บอ่ะ”
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ ยัยเด็กผี”
“ตื่น ??”
“ก็เธอหลับคาโต๊ะเลย จำไม่ได้เหรอ”
“เฮ้ย แล้วฝน ฝนตกรึเปล่า”
“ก็ไม่...” ซ่า !!! ซู่ !!! “มั้ง” ฝนตกแบบเทลงมาฟ้ารั่ว สงกะสัยว่าเมื่อกี้คงจะฝันไป เพื่อเป็นการให้เกียรติกับความฝันอันแสนประหลาด ฉันจะเรียกนายว่า นายแวมไพร์กระด้ง
“ฉันจะกลับบ้าน...” เปรี้ยง !!! ฟ้าผ่าเสียงดังโคตร อันที่จริงฉันไม่กลัวเสียงฟ้าผ่าหรอก แต่กลัวถูกฟ้าผ่าต่างหาก ฮึย !! ฟ้าผ่าศพไม่สวย “ฉันจะอยู่ที่นี้ก่อนดีกว่า แฮะ แฮะ”
ปับ เสียงอะไรอีกวะเนี่ย มันช่างคุ้นๆ เสียนี่กระไร อ้าว !! ฟ้าดับซะงั้น
“ยัยเด็กผีนั่งอยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวฉันไปเอาเทียนก่อน”
“อะ อืม”
แช็ก แช็ก เอ๊ะ !! ไม่ชักจะยังไง ยังไงแล้วนะ ซ่า เปรี้ยง แช็ก แช็ก ใช่แล้ว !! มันเหมือนในความฝันเลย ถ้ามีแสงวาบ วาบอ่ะ ใช่เลย
วาบ วาบ นั่นไงยังไม่ทันขาดคำ
“กระสือหรือกระหัง” ฉันถามไปตามที่ฝันเมื่อกี้
“ผีเข้ารึไง กระสือ กระหังอะไร” หน็อย ทำเป็นไขสือ
“ตอนนี้นายใส่เสื้อสีอะไร” ถ้าสีดำล่ะใส่เลย
“สีดำ ทำไมอ่ะ”
“อ๊าก !! ที่แขนนายไม่ใช่กระด้งใช่มั้ย”
“ก็เอออะดิ เธอเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย” เพื่อความแน่ในมันต้องพิสูจน์
ฉันค่อยๆ หันหลังไปมองนายปีศาจแวมไพร์กระด้ง < ชื่อซะอลังการเลย > และสิ่งที่เห็นคือ คือ มันไม่ได้มีกระด้งที่แขนแต่อย่างใด
“เฮ้ย...”
“เป็นบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ย”
“เปล่า... แค่ฝันนิดหน่อย”
“แต่ดูท่าเธอมันไม่นิดหน่อยเลยนะ”
“ช่างฉันเถอะ” ดูมันทำหน้า เหมือนกับฉันเป็นคนบ้าซะงั้น
“...”
“...”
“มีคนเคยบอกเธอมั้ยว่าเธอเหมือนเด็กอ่ะ”
“... ถามว่าใครไม่เคยบอกว่าฉันเหมือนจะให้คำตอบได้ง่ายกว่านะ”
“แล้วทำไมเธอถึงไม่เลิกทำตัวเด็กล่ะ”
“นายหลอกด่าฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย ก็ฉันว่ามันมีความสุขออก ไม่รู้สิแค่รู้สึกว่ามีความสุขที่ได้ทำก็เท่านั้น”
“ถามอีกอย่างนึงนะ”
“ก็เอาดิ” ทำไมวันนี้มันถามเยอะจังวะ
“เออ... กอล์ฟคือใครเหรอ?”
“กอล์ฟไหน กอล์ฟ เบญจพล หรือกอล์ฟ-ไมค์”
“ไม่ใช่ ก็กอล์ฟที่เธอรู้จักอ่ะ”
“...” มันรู้ได้ไงเนี่ย
“... ไม่ต้องตอบก็ได้ ถ้าไม่อยากตอบอ่ะ” ได้ยินชื่อนี่แล้วอยากจะร้องไห้จริงๆ
“กอล์ฟ คือ ยังไงดีล่ะ บอกว่าเป็นแฟนคนแรกก็คงไม่ผิดหรอก ...แต่ตอนนี้เค้าไม่อยู่แล้วล่ะ ฉันก็รอเวลาที่จะไปหาเค้าอยู่” กอล์ฟฉันคิดถึงนายนะ
“...”
“อืม... ฉันจะเล่าให้นายฟังทุกอย่างก็ได้ ถ้านายจะเป็นผู้ฟังที่ดี”
“อืม”
“กอล์ฟอ่ะ บ้านเค้าอยู่ซอยข้างๆ นี่แหละ เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว จนตอน ป.6 เค้าก็ได้เลื่อนขั้นเป็นแฟน... ก็ประมาณปีนึง แล้วก็ถึงวันสอบวันสุดท้ายของการปลายภาค วันสอบวันสุดท้ายของ ป.6 วันที่ 2 มีนาคม พอสอบเสร็จฉันเกิดอยากกินข้าวโพดอบเนย กอล์ฟก็จะไปซื้อให้ฉัน...” น้ำตาอย่าไหลนะ ก็สัญญากับกอล์ฟไว้แล้ว จะไหลไม่ได้ “แล้วตอนข้ามถนน...” มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บที่หัวใจ
“พอแล้ว !! ไม่ต้องเล่าแล้ว พอเถอะ” ฉันยกมือขึ้นห้าม เพราะฉันตัดสินใจ แล้วว่าก็เล่า
“ตอนข้ามถนน มีรถสีบลอนด์ทอง...” บอกว่าอย่าไหลไง ไอ้น้ำตาบ้า อดทนหน่อยสิ “มันก็ชนกอล์ฟ ชนกอล์ฟต่อหน้าฉัน” เจ็บที่สุด ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้
“เธออยากร้องไห้ ก็ร้องเถอะ อย่าเก็บไว้เลย คราวนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่แกล้งเอแน่นอน” เมื่อจบคำพูดของเค้า น้ำตาเจ้ากรรมมันทำท่าจะเขื่อนแตกทันที
“ฉัน... ทำไม่ได้หรอกฉันสัญญากับกอล์ฟไว้แล้ว ฉันจะไม่ร้องไห้ ถ้าฉันร้องไห้กอล์ฟก็จะร้องไห้เหมือนกัน ถ้าฉันยิ้มเค้าก็ยิ้มเหมือนกับฉัน เพราะฉะนั้นฉันถึงพยายามมีความสุขตลอดเวลาเพื่อกอล์ฟ ฉันมีชีวิตเพื่อแทนชีวิตที่สิ้น...ของเค้า ฮ่า ฮ่า นายสงสัยมั้ยล่ะ ทำไมฉันถึงชอบเล่นเกมส์ คิก คิก ก็เพราะกอล์ฟชอบเกมส์ไง”
“...”
“...” อย่าเงียบสิ เดี๋ยวฉันง่วง
... แล้วฉันก็หลับซะงั้น ...
ผมเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงที่ดูแล้วบ้าๆ บอๆ คนนี้เก็บเรื่องเศร้าไว้ในใจ ถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอมาเกิดผม ผมคงจะไม่เป็นผู้เป็นคนก็ได้ แล้วสะพานลอยสุดไฮโซก็คงเป็นฝืมือเธอ เธอคงอยากให้คนข้ามสะพานลอยล่ะมั้ง
เมื่อฝนซา เวรกรรมก็ตกมาอยู่ที่ผม คือผมต้องอุ้มยัยนี่ไปส่งที่บ้าน ก็เล่นหลับเป็นตายเลยนิ ปลุกแล้วนะแต่เจ๊แกไม่ยอมตื่น
ติ้งต่อง~
“เออ ผมเอาน้องสาวพี่ฟรีสมาส่ง” มองตาขว้างเลย คงหวงน้องสาวมากล่ะสิ
“ทำไมเพิ่งกลับ” แล้วพี่ฟรีสก็มาอุ้มยัยตัวแสบไป
“ก็กลับมาตั้งนานแล้วครับ แต่ติดฝนครับ”
“แล้วไป แต่ถ้าแกคิดอะไรก็ยัยนี่ล่ะก็ ถึงเป็นน้องพี่สกรีนก็ไม่มีข้อยกเว้น”
ความคิดเห็น