คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความทรงจำที่จำได้เเล้วเเละอาการป่วยของฮินามิ
“คุณชิโระโกะในเวลาตอนนี้ ยังไม่ได้เปิดรับเพิ่มนะครับในตอนนี้”
“เชิญนั่งก่อนนักเรียนปี1ฮินามิ นายอาจะมีอะไรที่พิเศษทำให้เข้าตาผมก็ได้”
“ค...ครับ”
‘เอาไงดี จู่ๆก็มาอยู่ในสถานการณ์เเบบนี้’
“เรื่องเข้าสภานักเรียนน่ะ ผมไม่ได้รู้เรื่องกับชิโระโกะเลยด้วยซํ้า จู่ๆเธอก็ลากตัวของผมมาที่นี่ ผมไม่ได้มีธุระอะไรที่นี่ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
....
ฮินามิได้กลับมาที่ห้องเรียน
“เอ้ยๆ ฮินามิ นายไปโดนอะไรเข้ามาน่ะนั้นถึงได้เข้าที่ห้องปกครอง”
ฮินามิเเบบปวดหัวเลย เเละกำลังเอามือของตัวเองจับที่หน้าผากของตัวเอง
“อืมมมม ปกติ ชั้นไม่เคยเห็นนายเข้าห้องปกครองมาก่อน”
“ก็มันมียัยนั้นจู่ๆก็ลากตัวชั้นน่ะซิ”
“นายนี่มันโคตรโชคดีชะมัดยากเลยหลังจากที่หายจากอุบัติเหตุเเล้ว นายก็ดันมีสาวสวยมาชอบซะงั้นน่าอิจฉาจริงๆ”
ฮินามิที่กำลังดื่มนํ้าอยู่ ก็...
“ฟู๊ดดดดดด!”
“เอ่อออออ โทษที”
ยูนั้นจับไปหัวของฮินามิถูลงกับโต๊ะ ถูไปมา
“เล่นบ้าอะไรของนายเนี้ย สกปรกเป็นบ้าเลย”
ยูนั้นพยายามปัดออกเเล้วเอาผ้าเช็ดออก
“อย่าพ่นออกมาเเบบนี้สิเฟ้ย ถ้าจะพ่นก็พ่นไปตรงซาบิโตะที่เป็นคนพูดสิ”
“ก็มันบอกเรื่องเเบบนั้นไง ยู จะไม่ให้พ่นได้ไง”
ยูก็ได้เห็นชิโระโกะได้อยู่ที่ข้างหลังของฮินามิ
“ฮินามิ ฮินามิ ข้างหลังๆ”
ฮินามิได้หันหน้าไป ก็พบว่ามีชิโระโกะอยู่ตรงนั้น
สายตาเเละหน้าของชิโระโกะได้เเสดงออกที่เขินๆเล็กน้อยเเละมืดมน
เเละนั้นเธอก็ได้ทำสิ่งที่ขาดไม่ถึง
“ฉันคือโจรสลัดผู้เกร็งขามเเละน่ากลัว เเละชั้นยังมีลูกเรือคนเดียวนั้นก็คือฉันเอง”
....
....
....
....
ทุกคนในห้องนั้นต่างก็ได้ขำกันไปหมด
ชิโระโกะนั้นเเทบจะเขินเเละอายหนักเป็นอย่างมาก เเทบจะเอาหน้าทรุดลงที่ไหนเเล้ว เเละกลับกันฮินามินั้นกลับได้ยิ้มออกมาเล็กน้อย
“นี่ยังของสำคัญขนาดนี้ไว้ตลอดเลยหรอเนี้ย ชิโระโกะ เธอเนี้ยรอชั้นมาตลอดเลยสินะ”
ทั้งยูเเละซาบิโตะก็เเบบทำหน้าที่เเบบเซงโว้ยยย จู่ๆไอนี้มันก็จำได้
“เป็นอะไรของพวกเอ็ง”
“อ้ากกกก ฮินามิทำไมนายถึงกลายเป็นเเบบนี้ไปเเล้ว”
“เอ่อออ หมายความว่ายังไง”
“ซาบิโตะมันเป็นพวกที่บ้าสาวๆน่ะ ฮินามิ เเละมันก็โดนปฎิเสธบ่อยๆน่ะ เพราะเห็นนายเนื้อหอมขึ้นมาอะไรงี้อะเลยมันก็เลยอิจฉา”
“อย่าซํ้าเติมสิเฟ้ยยู มานี่ดิ”
“ก็นายมันมีอยู่เเล้วไง นายเลยเเค่เซงเฉยๆ ไม่เหมือนชั้น”
“ชั้นเนี้ยนะ ชั้นกับริเอะเพิ่งจะคบกันได้เเค่ไม่กี่วันเอง จะให้จู๋จี๋กันเเล้วรึไง ชั้นไม่ใช่คนเเบบนั้น”
ชิโระโกะนั้นก็ได้หยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเเละเลื่อนกดหาเข้ารูปภาพ
“อ้อจริงสิ ฉันมีรูปสมัยเด็กของฮินามิคุงด้วยนะ เผื่อพวกนายอยากจะเห็น”
ฮินามิรีบยึดมือถือของชิโระโกะมาทันที
“อย่าเอาของส่วนตัวมาโชว์สิ”
ตึ้ง!
“คุยเรื่องอะไรกัน”
อาจารย์ผู้สอนได้เข้ามาในห้องเเล้ว
วิชาเคมี
“สามคนตรงนั้นที่มีเสียงเมื่อตอนนั้นอาจารย์จะให้ออกมาเขียนคำตอบที่หน้าห้องหรือจะเอาเเบบว่างัดข้อกับอาจารย์เเลกกับไม่ตอบโจยท์ข้อนี้”
ฮินามิได้ยกมือขึ้น
“อาจารย์ครับผมของัดข้อกับอาจารย์ครับ”
“ฮินามินั้นคือเเชมป์งัดข้อเลยนะเว้ย ฮินามิโคตรท้าทายอะ”
“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นอะไรเเน่นะ ฮินามิคุง”
ทั้งสองนั้นได้ประจัญหน้ากันเเล้ว ทั้งสองได้จับมือไว้เพื่อจะงัดข้อเเล้ว
3
2
1
เริ่ม
ทั้งสองนั้นได้เริ่มงัดข้อกันเเล้วอย่างดุเดือด ฝ่ายของ
ฮินามิก็มีคนเชียร์อย่างเต็มที่ ทั้งสองนั้นต่างงัดข้อกันได้อย่างสูสีเเล้วไม่มีใครยอมใครเลยเเม้เเต่น้อย ขณะนั้นฝนก็ได้ตกลงมาพอดี
“อาจารย์ คุณจะเเพ้ผมเเล้วละ เพราะผมมีกองเชียร์”
“Nah I'd Win”
อาจารย์นั้นได้ออกเเรงเยอะไปอีก ทำให้ฮินามินั้นกลายเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบ
“อาจารย์ คุณน่ะ ลืมอะไรไปรึเปล่าว่าผมน่ะ ยังไม่เอาจริง”
จากเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบนั้นจู่ๆก็เป็นฝ่ายที่ได้เปรียบขึ้นมาเเละนั้น
ตึ๊ง!!!
ฮินามิกลายเป็นฝ่ายที่ชนะอาจารย์ได้สำเร็จ
อาจารย์ถึงกับจับที่หัวเลยทันที
“คาบนี้อาจารย์จะให้ฟรี อยากทำอะไรก็ทำเต็มที่เลย”
อาจารย์นั้นได้เดินออกไปจากห้อง
“พ่ายเเพ้กับเด็กในห้องเรียนงั้นเรอะ”
ชิโระโกะนั้นได้เวลาฉวยโอกาสชวนฮินามิเเล้ว
“ฮินามิคุง”
“เอ้ยย ฮินามิ พวกเราไปเล่นเกมกันเถอะ”
ยูกับซาบิโตะนั้นก็ได้พูดเเทรกชิโระโกะ
“ฮะฮ่าฮ่าฮ่า นี่พวกนายกล้าท้าทายขนาดนี้เลยหรอ ก็มาดิครับ”
เเล้วทั้งสามก็ได้ออกจากออกเรียนไปเเล้ว
“ชั้นได้มือถือมาใหม่ด้วยเเหละ เอามาเล่นเกมตบพวกนายโดยเฉพาะ”
“ฮ่าๆ ชั้น ก็ดีเหมือนกัน วะนายฮินามิ เเล้วซาบิโตะละ”
“ชั้นก็เอามาเพื่อเล่นเกมโดยเฉพาะเลย”
ตัดมาที่ห้อง
‘นี่เมินฉันไปเเบบนี้เลยหรอ’
ชิโระโกะนั้นก็ได้เห็นข้อความของฮินามิเขียนไว้ในกระดาษ ซึ่งมันเป็นเขียนภาษาไทย ชิโระโกะเลยอ่านไม่ออกว่าฮินามิเขียนว่าอะไร
‘ฉันจะเอาผิดเขายังไงก็เขาไม่อยู่เเล้ว ห้ามใช้มือถือถ้าไม่ถึงเวลาพัก’
“คุณชิโระโกะซัง”
“กรี๊ดดด!!!”
ชิโระโกะนั้นตกใจหนักมาก
“คุณเอรินซัง เรียกชื่อก่อนจับด้วยสิ”
“ฉันเรียกชื่อเเล้วนะ ชิโระโกะซังไม่ได้ยินเองนี่นา~”
ตัดมาที่ฝ่ายเล่นเกม
“โอ้วววว ม่ายยยย นี่ขั้นเเพ้หรอเนี้ยยย ไอพวกบ้านี่ นี่มันขี้โกงนี่หว่า”
“ฮ่าๆ เอ็งท้าเองเลยนะเว้ย”
“โถ่เว้ย เจ็บใจชะมัด”
ตึกตัก
ตึกตัก
จู่ๆนั้นทั้งสองนั้นก็หัวใจเต้นเเรงขึ้น เพราะว่าตรงนั้นคืออธิการบดี
ทั้งสองนั้นอ้าปากค้างไปเลย เเต่ฮินามิกับนิ่งเฉย
เเล้วนั้นก็โดนยึดมือถือไป
“ฮินามิ มาพบที่ห้อง”
‘ตรูอีกเเล้วเรอะ’
ตัดมาที่ห้องอธิการบดี
อินามินั้นได้เเสดงท่าทีที่หงุดหงิด
“ชิ คุณคาซุโมโตะ อยู่ดีๆทำไมถึงมาพบที่ห้องเเบบนี้”
“ชั้นก็เเค่ต้องการบังปิดความสัมพันธ์ระหว่างชั้นกับ
ฮินามิเท่านั้นเอง ไม่งั้นมันเป็นการว่าชั้นจะลำเอียงเกินไป”
คาซุโมโตะ (45) เป็นเพื่อนสนิทของพ่อของฮินามิที่ไม่อยู่เเล้ว
“งั้นผมขอมือถือของผมเเละเพื่อนๆคืนด้วย”
คาซุโมโตะนั้นก็ได้คืนมือถือทั้งสามเครื่องให้กับฮินามิไป
“เป็นยังไงบ้างกับมหาวิทยาลัยที่นี่คิดว่าสนุกไหมหรือเหมาะอะไรกับตัวของนายไหม”
ฮินามิได้เดินไปที่หน้าต่าง
“บอกตามตรงนะไม่สนุกเลย”
เพลี้ย กระจกได้เเตกออกมา คาซุโมโตะนั้นได้โยนฮินามิออกจากหน้าต่าง
“ได้ข่าวว่าตกจากชั้น4ไม่เป็นอะไร งั้นตกเท่านี้คงไม่เป็นอะไรหรอก โชคดีละ”
‘ชิบหาย ไอเวรเอ๋ย’
ฮินามิได้เอามือไปจับที่หน้าต่างชั้น3 เเละได้เข้าไปที่ห้องนั้น
“อะไรเล่นอะไรก็ไม่รู้เล่นโยนเหมือนลูกบอลเลย”
“หืม!?”
ฮินามิได้เข้ามาห้องเรียนของฮานาโกะ
“พะพะ คุณพี่คะ มาจากทางไหนคะ?”
“ฮานาโกะ”
ฮินามิได้เห็นว่าเข้ามาในเวลาเรียนฮินามิก็ได้ปีนกลับไปที่ชั้น4ห้องเรียนของตัวเอง
“ฮินามิ เป็นยังไงบ้าง”
ฮินามิได้เอามือถือคืนให้กับยูเเละซาบิโตะ
ตัดมาที่ตอนเลิกเรียน
ฝนนั้นก็ยังตกไม่หยุด
“นี่มันตกมาตั้งเเต่เช้าเเล้วทำไมมันยังไม่หยุดละเนี้ย
เเล้วจะกลับยังไง”
ฮินามิได้คู่กับชิโระโกะ
“ฮินามิคุงไม่ได้พกร่มมาหรอ”
“เอ่ออ ชั้นเอาให้ฮานาโกะไปเเล้ว”
“เเย่จัง เเบบนี้จะกลับกันยังไง”
ตรงถนนนั้นได้มีสองเเม่ลูกได้กางร่มเเละกำลังรีบกลับบ้านเเต่สิ่งที่อยู่ลูกนั้นหลุดไปคือลูกโป่ง เเละมันกำลังลอยไปที่กลางถนน
“ไม่เป็นอะไรหรอกนะ เดี๋ยวเเม่จะซื้อให้ใหม่”
เเละนั้นคนที่ลูกนั้นไม่ได้ฟังเเม่เลย พยายามดิ้นให้หลุดจากมือเเล้ววิ่งไปที่กลาง
ผู้ที่เป็นเเม่ตกใจเป็นอย่างมากเเละรีบเข้าไปจับตัวของลูกมาเเต่ก็เกิดล้มเพราะมันลื่น บนถนนนั้นได้มีรถสองคันขับมาในคนละคนทิสทางเเละคนละข้าง
“ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ”
ฮินามิที่เห็นเเบบนี้ก็รีบวิ่งออกจากโรงเรียนไปทันที
“ฮินามิคุง!!!”
‘เวลาเเบบนี้คงจะมีเเต่ชั้นคนเดียวเเล้วล่ะ’
‘เขาจะปลอดภัยไหมนะ เราเป็นห่วงเขาจัง’
รถคันนั้นได้บีบแตรให้เด็กคนนั้นได้เสียงเเต่มันก็ไม่ได้ฟัง รถนั้นจึงได้เบรครถ ด้วยถนนมันลื่นทำให้เสียหลัก
ตึ๊งง!!!
เสียงหอบเหนื่อยของฮินามิได้ออกมา
“สาวน้อยไม่เป็นอะไรนะ”
“คุณพี่ชาย”
สิ่งที่เห็นก็คือฮินามิได้เอามือหยุดรถคันนั้นด้วยมือข้างเดียว
“ขอบคุณค่ะ”
ผู้ที่เป็นเเม่นั้นก็ได้นำตัวของผู้เป็นลูกออกมา
“ขอบคุณมากๆเลยค่ะ คุณคือผู้พระคุณ”
คนที่ขับนั้นก็ตกใจเป็นสิ่งที่เกิด ฮินามิได้โยนเม็ดเพชรให้
“อ่านี่เอาไปลุง ถือว่าเป็นค่าซ่อมรถก็เเล้วกันนะ”
“โอ๊ ขอบคุณ เเค่นี้มันก็มากเกินไปเเล้วละ”
“ไม่เป็นไรหรอกลุงรับมันไปเถอะ”
ฮินามิได้เดินกลับไปที่โรงเรียน
ตัดมาที่บนรถ
“ฮัดเช้ย นะนะหนาวชะมัดเลย”
ฮินามิได้อยู่บนรถพ่อของชิโระโกะ เเละกำลังตัวสั่นเพราะว่าหนาวมาก
“ชั้นน่าจะยืมร่มของยูก่อนที่จะไป”
“ไปช่วยเเบบนี้คงไม่มีอะไรต้องคิดที่จะเตรียมร่มไว้หรอกค่ะ”
“โอ๊ะ ถึงบ้านชั้นเเล้วละ ขอบคุณที่มาส่ง”
ชิโระโกะได้เห็นรถของฮินามิจอดอยู่ที่บ้าน
“ที่บ้านของฮินามิคุง มีรถอยู่นี่น่า”
“อ่อรถมันเสียน่ะ”
ฮินามิได้เดินลงจาก เเละยังตัวสั่นอยู่เเล้ว
“เเค่เข้าไปในบ้านนี่มันก็จะอื่น”
เเอ๊ดดด
“กลับมาเเล้วหรอคะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ”
“พี่คะ ไปทำอะไรมาคะเนี้ยตัวสั่นเลยนะคะ”
“ชั้นไปช่วยเด็กมาน่ะ”
“ฮัดเช้ยยย ไม่ไหวเลย สงสัยพรุ่งนี่ชั้นน่าจะเป็นหวัด”
เเละนั้น ฮินามิก็ได้เป็นไข้หวัดจากการตากฝนนั้นเอง ตอนต่อไปฮินามิจะได้ไปโรงเรียนไหมนะ เเล้วมันจะเป็นอย่างไร
To be continued
ความคิดเห็น