คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนสมัยเด็กเเละรับรู้ความจริงที่เกิดขึ้น(จะมีการเเก้ไขในอนาคต)
ตอนนี้จะเป็นมุมมองของอีกคนนะ เพราะงั้นมีคำที่จะเหมือนกับตอนที่3เยอะหน่อยนะ
“ สวัสดีตอนเช้า คุณริเอะ”
“อรุณสวัสดิ์ ชิโระโกะซัง”
ริเอะนั้นได้ท่าทีที่ง่วงนอนเเละหาวออกมา
“เมื่อคืนคุณไม่ได้นอนหรอ”
“เมื่อคืนฉัน มัวเเต่สั่งออนไลน์เเข่งกับเเม่ ว่าใครจะได้ราคาที่ดีกว่ากัน”
“เเฮะ เเปลกๆจัง”
“คุณชิโระโกะซังวันนี้มาเเต่เช้าจัง มารอพบใครอยู่เเน่ๆ”
“อื้ม ฉันตั้งใจมารอคนนึงๆน่ะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันเลย”
“เห๋ หรือว่าจะมารอฮินามิคุงน๊าาา เห็นว่าฮินามิคุงมาโรงเรียนวันนี้”
ตึกตัก!
ตึกตัก!
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้มารอฮินามิคุงนะ อือออ เข้าใจผิดเเล้ว”
ชิโระโกะ เเสดงท่าทางที่เขินอายเเละได้หลบหน้าหลบตาริเอะ
“เห๋! เเต่ฉันดูออกนะ”
ชิโระโกะนั้นก็ได้เข้าไปในห้องเรียน
“ไว้เจอกันนะ คุณริเอะ”
“อื้ม โชคดีนะ”
‘วันนี้เป็นวันของเราที่จะได้เจอเขาเเล้ว’
ฮินามินั้นได้นอนหลับที่โต๊ะนักเรียน
ชิโระโกะได้เดินเข้าไปตรงที่ฮินามิกำลังหลับอยู่ ชิโระโกะได้แตะเบาๆที่ไหล่ฮินามิ
“ใครมาตื่นชั้นเวลานี้กัน ชั้นกำลังหลับอยู่นะ”
ฮินามิลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ด้วยอาการที่เเบบเพิ่งตื่นเเล้วได้มองขึ้นไปอย่างช้าๆ
‘ฮินามิคุงจะต้องจำฉันได้เเน่นอน ฮิฮิ อยากเห็นปฏิกิริยาของฮินามิไม่ไหวเเล้ว’
“อรุณสวัสดิ์ ฮินามิ”
อินามิก็ได้เเสดงสีหน้าที่มึนงง
“อรุณสวัสดิ์”
“เอ่ออออ...เเต่ว่า เธอเป็นใครเนี้ย”
“เอ๊ะ”
เปรี้ยงงงงงง!!!
ชิโระโกะรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังอยู่ในกลางฝนเเบบนางเอกMV
ซาบิโตะนั้นก็ได้เข้ามาทักทายฮินามิ
“ไง ฮินามิ เอ็งนี่ก็ยังหลับในห้องเรียนเหมือนเดิมเลยนะ ยังดีนะที่คุณชิโระโกะที่เป็นสภานักเรียนคนใหม่เเล้วยังไม่ทำอะไรเอ็งน่ะ ถือว่าโชคดีเป็นบ้าเเล้ว”
“ซาบิโตะนายพูดบ้าอะไรของนาย สภานักเรียนคนใหม่ในห้องของพวกเรางั้นเร๊อะ”
‘เขาเมินฉันหรอ เขาจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ’
ชิโระโกะนั้นเงียบไปซักพักเเล้วรู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกลืม
ยูอินั้นก็เข้ามาทักทายชิโระโกะ
“คุณชิโระโกะ สวัสดีตอนเช้านะ ทำไมวันนี้เธอมาเช้ากว่าปกติจัง”
“คุณยูอิเองหรอ สวัสดีตอนเช้านะ”
“ฮิฮิ ฉันได้เตรียมชุดสำหรับฤดูร้อนไว้ด้วยนะ ฉันกะว่ามีของจะเอามาอวดให้ด้วยนะ เเล้วฮินามิคุงกำลังคิดอะไรอยู่งั้นหรอ?”
“ชั้นไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย ชั้นเเค่หงุดหงิดว่าเธอคนนี้มาปลุกชั้นระหว่างที่กำลังหลับอยู่เวลามันก็เเค่6โมง50เอง กว่าจะได้เรียน ฮ่าวววววว”
“นี่คุณชิโระโกะ ฮินามิคุงเขาจะหงุดหงิดเวลาที่มีใครมาปลุกเขาน่ะ”
“ก็ฉันอยากจะเซอร์ไพรส์ฮินามิคุงเขาว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เเค่ฮินามิเขาจำฉันไม่ได้เลย”
ฮินามิจู่ๆก็หน้าซีดขึ้นมาทันที
‘เเย่เเล้วสิ ชั้นโดนมองเเน่’
วาบอิโตะนั้นก็เเสดงท่าทางที่ตกใจ
“อ้าว ฮินามิ นายไม่รู้จักจริงๆหรอเนี้ย”
“ทำไมนายถึงได้ซื่อบื่อเเบบนี้กัน”
“ซาบิโตะ เธอคนนี้คือใคร”
ซาบิโตะ ได้เอามือเเอ็คที่คาง
“ชอบติดนิสัยชอบเเอ็คจังนะ เวลาอยู่หน้าสาวๆ”
ซาบิโตะโดน ยูอิ เเซว
“หนวกหูน่า”
“เธอคนนี้ย้ายมาตอนที่นายไม่ได้มาโรงเรียนน่ะเพื่อนเเล้วตอนนั้นนานอยู่โรงพยาบาลใช่ไหมละ ตอนนั้นพวกเราก็เยี่ยมนายอยู่เเต่คุณชิโระโกะไม่ได้ไปด้วยน่ะ ถ้าไปด้วยตอนนั้นนายน่าจะรู้จักมากกว่าวันนี้น่ะ”
ฮินามิกำลังมึนงงเเละเกาหัวว่าไม่เห็นจะรู้จักผู้หญิงคนนี้เลยด้วยซํ้า
ฮินามิได้หันไปมองรอบๆข้าง
‘ทำไมมีมองมากันเต็มเลย ชั้นทำอะไรผิดไป’
“ฉันเป็นเพื่อนสมัยเด็กเธอนะฮินามิคุง ทำไมจำฉันไม่ได้เลยกันคะ”
จู่ๆ เธอคนนั้นก็ทำหน้าเเบบซึมๆ
ฮินามิก็ทำอะไรไม่ถูก เเละก็ได้ถูกมองด้วยเหมือนอาฆาตเเค้นจากเพื่อนๆ
“ฮินามิ เอ็งทำ คุณชิโระโกะ เสียใจมากเลยที่เอ็งจำไม่ได้”
“ก็บอกว่าจำไม่ได้ไง เเละไม่รู้ด้วยว่าเธอคนนี้คือใคร”
รู้สึกว่า ชิโระโกะจะงอนซะเเล้ว เเละไปนั่งที่โต๊ะเรียนของฮินามิ
“เดี๋ยวสิ เดี๋ยวก่อน นั้นมันที่ชั้นนะ”
“ทำไมไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่ชั้นพูดเลย”
“เอาเถอะน่าเพื่อน นั่งลงๆ เดี๋ยวนายก็เข้าใจ”
ฮินามิได้นั่งลง เเละก็ได้คิดในใจว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
8:30 วิชาคณิตศาสตร์
ฮินามินั้นนั่งข้างๆชิโระโกะที่ข้างหลังห้องตรงกลางของห้อง เเละคิดอะไรอยู่ในหัว ชิโระโกะนั้ก็ได้มองอยู่
‘เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ’
‘เธอดันมีหน้าที่เหมือนกับที่มองไปที่หน้าต่างเลย นี่มันเรื่องอะไรกันเนี้ย’
“นักเรียนฮินามิ นายไม่ได้สนใจวิชาคณิตศาสตร์ในคาบของฉันเลยเเม้เเต่น้อย”
‘ฉันจะต้องเเกล้งเขาหน่อย’
ชิโรอิก็ได้โยนชอล์กไปที่ฮินามิ ฮินามิได้มองขึ้นมา ก็ได้เห็นเป็นภาพช้าๆ ฮืนามิก็ได้จับชอล์กนั้นไวั
“เอ้ย...ฮินามิไปฝึกมาจากไหนเนี้ย ตาไวเป็นบ้าเลย”
“นักเรียนฮินามิไหนๆ นายก็รับชอล์กของฉันได้งั้นนายก็มาเเก้มาโจทย์นี้”
‘ชิบหายเเล้ว’
ตัดมาที่วิชาพละศึกษา
“คุณชิโระโกะมาเล่นด้วยกันมั้ย”
“ขอบคุณนะที่ชวน วันนี้ฉันขอไม่ไปด้วยนะ ไว้ที่หลังนะ”
ชิโระโกะนั้นได้เห็นฮินามินั่งดูเพื่อนๆเล่นบาสกันบาส จึงเดินเข้าไปหา
“เฮ้ออ ได้มานั่งดูเพื่อนเล่นบาสอีกเเล้ว”
ชิโระโกะได้นั่งอยู่ข้างไปของฮินามิ ฮินามิที่ได้เห็นก็
เเสดงอาการที่ตกใจเล็กน้อย
“เอ้า เลิกงอนเเล้วหรอ ไวจังนะ”
ชิโระโกะนั้นก็ได้หยิกที่เอวของฮินามิ
“มันจั๊กกะจี้นะเว้ย อย่าทำอะไรเเบบนี้สิ”
‘ทำไมเขาไม่เจ็บเลยกันนะ’
“ทำไมฮินามิคุงไม่ไปเล่นกับเพื่อนละ นั่งดูเพื่อนเเบบนี้ไม่สนุกนะ”
“เเล้วเธอล่ะ ทำไมไม่ไปเล่นกับเพื่อนล่ะ ทำไมต้องมานั่งกับชั้นทำไม จะให้ชั้นง้อรึไง”
ชิโระโกะได้ยื่นมือถือให้ฮินามิดู เป็นกลุ่มเเชทของสาวๆให้ฮินามิอ่านดู
“ห๋า!!!”
ฮินามิก็ได้จับมือถือเข้ามาไกล้ๆ
“นี่มันอะไรกันละเนี้ย”
ฮินามิได้อ่านข้อความในเเชทกลุ่มเเบบอ่านที่ละข้อความ
“ถึงช่วงพักอยู่สินะ”
ชิโระโกะก็ได้ลุกขึ้น
“ถ้านายไม่เล่นงั้นฉันจะเล่นเเทนนะ”
“เอ้ยๆ เดี๋ยวๆ”
ชิโระโนะก็ได้เดินไปเล่นกับเพื่อนชาย
“นี่พวกนายฉันขอฉันด้วยมั้ย”
“บาสเก็ตบอลหรอ!?”
“อื้ม”
“คุณ ชิโระโกะ เล่นไหวเเน่หรอ”
“กีฬานี้มันสำหรับลูกชายน่ะ”
“เเน่นอน ฉันเล่นไหว”
ชิโนะโกะได้สลับตำเเหน่งกับยู”
‘ไหวเเน่หรอ ชั้นไม่เคยเห็นเธอเลยบาสเลย เพราะชั้นไม่รู้จักไงจะไปรู้ได้ไง’
ยูได้มานั่งเเทนชิโระโกะ
“เฮ้ออ จู่ๆ ก็โดนสลับที่ซะงั้น”
“เอาน่าๆ ไม่เป็นไรยู ลองให้เธอได้ลองโชว์ให้ชั้นได้เห็นหน่อย”
“นี่นาย เเอบเชียร์ อยู่ด้วยปะเนี้ย”
“ห๋า ใครมันจะไปเชียร์กับคนที่อ้างว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันละ เเถมทำให้ชั้นถูกมองด้วยสายตาเเบบนั้นอีก”
“ซึนนี่หว่า”
หลังจากที่ชิโระโกะได้รับบอลเเล้ว ก็เเซงทุกคนที่ในนั้น
“พวกนายตามฉันเลยนะ”
ชิโระโกะก็ได้เเสดงท่าทางที่สนุกสนานกับการเล่นหรือว่าเเกล้งก็ไม่รู้
“มันเป็นไปได้จังได๋ โอมายก็อตตตต ไอไม่เข้าใจ มันรับไปได้ไงวะ ไอไม่เข้าใจ ไองง มันอันตรายนะ อย่าเข้าไปไกล้”
“ฉันจะทำเเต้มเเล้วนะ”
ชิโระโกะซูตบาสไป เเต่ว่ากลับลงภายในเพียงเเค่การซูตครั้งเดียว
“สุดยอดเลย ผู้หญิงนี่ดูผิดไม่ได้นะเนี้ย”
ชิโระโกะได้มองไปที่ฮินามิ
“ฮินามิคุง ฉันได้เเต้มด้วยน๊าาาา เป็นยังไงบ้าง”
ชิโระโกะได้โบกมือให้ฮินามิ
“ฮินามิคุง ดูฉันอยู่รึเปล่า นี่”
“เฮ้ย ฮินามิ นายซวยเเล้วละที่มันนั่งตรงนี้”
ตรู๊ด... เสียงมือถือของฮินามิได้ดังขึ้นมาของฮินามิ
“มีคนโทรมาน่ะเดี๋ยวจะออกไปข้างนอกสักนิดนึงนะ”
ฮินามิได้เดินออกมาที่ข้างนอกเเล้วรับสายนั้น เเต่ว่าสายนั้นไม่มีเสียงอะไร
“ใครโทรมาหรอ ฮินามิคุง”
ชิโระโกะได้อยู่ที่ตรงหน้าของฮินามิ
“ใครก็ไม่รู้โทรมา เเถมไม่มีสายด้วย เเปลกชะมัดเลย ชั่งมันเถอะ”
ลูกบาสนั้นได้พุ่งเข้ามาที่ชิโระโกะอยู่นั้น
“เเย่เเล้ว ฉันทำหลุดมือฮินามิ ชิโระโกะ ระวัง”
ตุ๊บ
มือของฮินามิได้หยุดอย่างง่ายดาย
“เอ๊ะ”
ชิโนะโกะนั้นก็ประหลาดใจที่ฮินามิสามารถหยุดลูกนั้นได้เเค่มือเดียว
ฮินามิได้มองที่ลูกบาสนั้นเเละได้โยนกลับไปเเต่ว่ามันเเรงจนเกินไปจนทำให้ เสาบาสนั้นหักเลยทันที
“เอ่ออออออ”
ตัดมาที่เวลากลับบ้านเลย
ชิโนะโกะก็ได้มายืนรอฮินามิอยู่หน้าโรงเรียน เเต่ก็ไม่มีใครมา จนได้มีรถมารับ
“ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ”
“เป็นยังไงบ้างลูก ได้เจอฮินามิรึยังละ”
“เจอเเล้วค่ะ เเต่เขาจำหนูไม่ได้ละค่ะ”
“ถ้างั้นลองเอาของที่สำคัญตอนสมัยที่ตอนนั้นลองเอาไปให้ดูสิ เผื่อฮินามิอาจะจำลูกได้”
“ของสำคัญหรอคะ?”
ชิโระโกะนั้นได้นึกถึงวันวานในอดีต
ฮินามิ ในวัย5ขวบ
“วะฮ่าฮ่าฮ่า ชั้นคือโจรสลัดผู้เกร็งขามเเละน่ากลัว”
“เเละลูกเรือคนเดียวของชั้น ชิโระโกะ”
“ค๊าาาา ลูกเรือชิโระโกะเองค้าาา”
“เอาละ ศัตรูอยู่ตรงหน้าของพวกเราเเล้วได้เวลาเตรียมรบ”
ชิโระโกะนั้นก็ได้เล็งปืนใหญ่ไปทางเรือของศัตรูอยู่นั้นไฟได้ดับลง ดูเหมือนว่าทั้งสองนั้นจะเเอบเข้ามาเเบบเเอบเข้ามาเล่นในสนามเด็กเล่นของห้างโดยที่ไม่ได้บอกใคร
“หนู กลัว”
ชิโระโกะนั้นก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวในที่มืด
“ไม่เป็นอะไรนะ ลูกเรือ ชั้นอยู่ที่นี่เเล้ว”
“คุณพ่อคุณเเม่ บอกไว้ว่าห้ามเเอบเข้ามา มันอันตราย เเต่ว่าหนูก็เเอบเข้ามาอ่าา กลับไปโดนดุเเน่เลย”
ชิโระโกะก็ร้องไม่หยุดเลย กลัวความมืด กลัวผี เเล้วยังกลัวโดนดุอีก
จู่ๆนั้นชิโระโกะนั้นก็หยุดร้องเนื่องจากฮินามิได้จับมือของชิโระโกะ
‘มืออุ่นจัง’
“ไม่เป็นอะไรนะ เเม่ของชั้นชอบมาว่าเวลามีใครร้องให้ต้องทำให้อบอุ่นชั้นจึงจับมือของเธอเอาไว้เเล้วจะมันสร้างอบอุ่นให้กับเเธอ ไปกันเถอะชิโระโกะ เธอมีชั้นอยู่ข้างๆ ชั้นจะทำให้เธอไม่กลัวเอง”
“อื้อ”
ชิโระโกะก็รู้สึกชอบในตัวของฮินามิขึ้นมา ในวัย5ขวบเนี้ยนะ เอาเรื่องจ้าดจ๊าดดด
ทั้งสองนั้นก็ได้เดินไปจนเจอกับยามรักษาความปลอดภัยเเล้วก็พาทั้งสองออกจากอย่างปลอดภัย
ทั้งสองนั้นก็ได้กลับไปหาครอบครัวของเเต่ละคน
ครอบครัวของชิโระโกะได้เเสดงความเป็นห่วง
อย่างมากเเล้ว เอ่ออ โดนตัดเตือนไปด้วยนะ
เวลาได้ผ่านมาจนทั้งสองได้อยู่วัย12ปี ตั้งเเต่5ขวบทั้งสองนั้นก็ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย
‘ตั้งเเต่วันนั้นฉันก็โดนห้ามไปให้เจอเขาอีกเลย นี่ก็ผ่านมา7ปีเเล้ว ฉันอยากเจอเขาอีกจัง’
ชิโระโกะนั้นก็ได้นั่งรถของพ่อเพื่อไปเรียนที่โรงเรียนประถม เเต่ว่าชิโระโกะก็ได้เห็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นหน้ามากๆได้ผ่านชิโระโกะ ชิโระโกะนั้นก็ได้รีบให้จอดรถโดยทันที
“เธอคือลูกเรือเมื่อตอนนั้นทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”
ฮินามินั้นสีหน้าได้เปลี่ยนไป
“ชั้นขอโทษนะ พวกเราอาจะไม่ได้เจอกันอีกเเล้ว เพราะว่าชั้นกำลังย้ายกลับไปที่ประเทศไทยบ้านเกิดของชั้นเอง ชั้นจะได้เรียนโรงเรียนมัธยมที่นั้น”
“พวกเราจะไม่ได้เจอกันอีกเเล้วหรอ ที่ผ่านมา7ปีฉันตั้งหน้าตั้งตารอมานานเเค่ไหน”
ฮินามิก็ได้ยิ้มเล็กน้อย เเละได้ยื่นของบางอย่างให้
“นี่คือดาบโจรสลัดที่ชั้นใช้เล่นสมัยตอนนั้น โปรดรับส่งนี้ไหม ถ้าอยากจะเล่นอะไรละก็ให้นึกถึงสิ่งนี้ไว้”
“อื้อ ฉันจะเก็บไว้ ถ้าเวลานั้นมาถึง ถ้าได้เจอกันอีกครั้ง ช่วยคบกับฉันด้วยนะ”
พ่อของชิโระโกะนั้นก็สะดุ้งตกใจขึ้นมา
“นี่ลูกพูดอะไรออกมา พ่อสะดุ้งหมด”
“อื้ม ลาละนะ”
ฮินามิก็ได้ขึ้นรถไปกับเเม่เพื่อจะกลับไปที่ประเทศไทย เพราะว่าเเม่ของฮินามินั้นเป็นคนไทยยังไงก็ต้องกลับไปอยู่เเล้ว พ่อของฮินามิเป็นคนญี่ป่นเเต่เขานั้นก็ไม่อยู่เเล้ว ก็เลยกลับบ้านเกิดอะนะ
ปัจจุบัน
“ค่ะ คุณพ่อ”
ชิโระโกะนั้นก็ได้หยิบดาบนั้นออกมาดู
“ชั้นคือโจรสลัดผู้เกร็งขามเเละน่ากลัว”
“คิก คิก เขาจะคิดยังไงน๊าาา เมื่อได้เห็นสิ่งของเเบบนี้ จะตกใจมากเเน่ๆ”
เสียงมือถือได้ดังขึ้น
“พวกเราได้พบเจอชายคนนั้นเเล้วครับ เขาอยู่ในร้านสะดวกซื้อครับ”
“เยี่ยมมาก ที่งี้กหาเจอเเล้ว ที่งี้ฮินามิจะได้จำลูกสาวของชั้นได้”
“เอ๋ คุณพ่อคะไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ค่อยๆไปค่อยๆเป็นก็ได้ค่ะ”
พ่อของชิโระโกะนั้นก็ได้โยนมือถือให้กลับชิโระโกะ
“ช่วยคุยกับฮินามิให้ด้วย เพื่อให้ฮินามิขยับไปอย่างช้าๆ จะไม่ได้ล้นสายตาของบอดี้การ์ดที่จับตามอง”
“คุณพ่อไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”
พ่อของชิโระโกะนั้นไม่ได้สนใจคำพูดของชิโระโกะเเละได้ขับไปที่เป้าหมายโดยทันที
“ไม่ได้ฟังหนูเลยนี่นา”
หลายนาทีต่อมา
บอดี้การ์ดคนนั้นก็ได้ถ่ายทอดสดมาให้ดู ฮินามิก็ได้เดินออกมาจากร้านนั้น เเละได้เปิดอ่านหนังสือเเปลกๆเล่มนั้น ทำให้ทุกคนนั้นตกใจไปกันหมด เพราะได้เห็นกลายเป็นใครซักคนที่เป็นผู้หญิงผมสีดำปลายสีม่วงอย่างกับสาวมอปลายเลย ฮินามินั้นรีบเข้าไปที่ร้านเสื้อผ้าโดยทันที
“คุณพ่อคะ”
“อ่า พ่อก็เห็นเหมือนกัน”
“ใช่ครับท่าน พวกผมได้เห็นกันหมด”
“เเล้วจะทำยังไงดีครับ”
เวลานั้นก็ได้ผ่านมา
“ขอโทษนะคะ คือว่าฉันกำลังหาชายคนนี้อยู่ค่ะ พอทราบมั้ยคะว่าเขาอยู่ที่ไหน”
“นั้นรูปพี่หนูนี่”
‘เเฮะๆ สิ่งที่ไม่คิดว่าจะเจอมันก็เจอจนได้สินะ’
‘นั้นคือฮินามิคุง เขาดูสวยจัง เเตกต่างจากเมื่อตอนนั้น’
ฮินามินั้นได้ปฎิเสธออกไปว่าไม่เคยเห็นมา
“ขอโทษนะคือว่าชั้นไม่เคยเห็นชายที่คุณตามหามาเลย”
“ไม่เป็นอะไรค่ะ ไว้เจอกันนะคะ”
ชิโระโกะก็ยังหันมองฮินามิอยู่ที่เดินไปกับฮานาโกะ
“ฉันควรที่จะทำยังไง ไม่สิไม่สิ ชิโระโกะ ชิโระโกะ เธอยังมีหวังอยู่นะ ถึงเขาจะกลายเป็นเเบบนั้นฉันก็จะต้องคบกับเขา”
ความคิดเห็น