ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ผม(ฉัน)กลายเป็นลูกสาวของราชินีเเวมไพร์ [SS0-1]

    ลำดับตอนที่ #2 : เเต่ละวัน

    • อัปเดตล่าสุด 21 ส.ค. 67


     เเอ๊ดดด!!!

    ตรงหน้านั้นได้มีหมาติดเชื้อพุ่งกระโจนเข้ามา ใส่คนที่ประตู

     

    “เวรเอ้ย”

     

    คนที่หมาติดเชื้อพยายามกัดอยู่นั้นก็พยายามที่จะดิ้นให้หลุด เเต่นั้นก็ไม่สามารถหลุดพ้นออกมาได้

    ปัง

    หมาตัวนั้นก็ได้ถูกยิง

     

    “เป็นอะไรไหมเจน”

     

    อัลเบิร์ท พยายามพยุงตัวของเจนขึ้นมา

     

    “อย่าประมาทไปเจน เมืองนี้มันเต็มไปด้วยเชื้อไวรัส”

     

    เพล้ง!!

    ขวานได้ถูกเข้ามาทางกระจก อัลเบิร์ทนั้นเอามีดปัดออกไปได้

     

    “เอาละได้เเสดงฝีมือของพวกเราที่ได้ฝึกซ้อมกันมาเเล้วละ อัลเบิร์ท”

     

    ภาพได้ตัดไปที่ข้างบน เเละนั้นก็มี ซอมบี้มาจั้มสเเก 
    ทุกคนที่ดูอยู่ในโรงหนังก็ตกใจกันไปหมด

     

    “กริ๊ดด”

     

    คนที่เป็นพระเจ้าได้ตกใจอย่างหนักก็ได้เอาหน้าไปซุกไหล่ของไคลน์

     

    “เฮอะๆ ไม่คิดว่าพระเจ้าจะตกใจเรื่องอะไรเเบบนี้ด้วย”

     

    “ฉันไม่อยากดูเเล้ว”

     

    “จร้าๆก็ได้”

     

    ทั้งสองได้เดินออกมาจากโรงหนัง

    “เฮ้อ ชั้นอุสา จ่ายมานะเนี้ย ยังดูยังไม่คุ้มเเล้ว เป็นเทพเเท้ๆทำไมตกใจกลัวซอมบี้ละเนี้ย”

     

    “ถึงฉันจะเป็นเเบบนั้นฉันก็มีความรู้สึกนะ”

     

    “ทั้งๆที่พยายามจะฆ่าชั้นเเบบนั้น นั้นมันเรียกว่าอะไรละเนี้ย”

     

    ภาพตัดไปก่อนหน้านี้

     

    “มันจบเเล้วอนาไคลน์ ฉันอยู่บนจุดที่สูงกว่า”

     

    “เลน่า ท่านประเมินพลังข้าตํ่าไป

     

    “อย่าหมายลอง”

     

    จากนั้นการต่อสู้ระหว่างศิษย์กับอาจารย์ก็เดินทางมาถึงบทสรุป เมื่อผู้เป็นศิษย์พลาดท่า

     

    “เจ้าคือผู้ที่ถูกเลือก เจ้าควรทำลายล้างพวกซิธ ไม่ใช่เข้าร่วม นำสมดุลมาสู่พลัง ไม่ใช่ทิ้งไว้ในความมืด”

     

    “ข้าเกลียดท่าน ”

     

    “เจ้าเคยเป็นน้องข้า อนาคิน ข้ารักเจ้า !! ”

    เลน่าเดินจากไปพร้อมกับทิ้งให้อนาไคลน์ถูกไฟคลอก เเต่ก็ไม่ตาย

     

    ตัดไปก่อนหน้านี้

     

    “เลน่า วันนี้เป็นวันตายของเจ้า”

     

    “โอไคลน์ แน่จริงก็เข้ามา”

     

    (ฉ่องแฉ้งๆ ก๊องแก๊งๆ ป๊องแป๊งๆ ฉึ๊กกก!!)

    ทั้งสองได้ปะดาบกัน

     

    “ตายซะ!!”

     

    ได้มีคนนึงโดดออกมาจาดพุ่มไม้

     

    “ช้าก่อน!! เลน่าคือพ่อของเจ้า!”

     

    “หาา! อะไรมันเป็นผู้หญิงนะเว้ย”

     

    “ซึ่งเป็นสหายรัก ของจางฟู่เหยินหัวหน้าพรรคกิเลนขาว ที่เก็บเจ้ามาเลี้ยงเมื่อ 22 ปีก่อน ซึ่งจริงๆแล้วก่อนที่จะเจอเจ้า แม่นางเส้าซื่อเฉียนแม่นาง 14..”

     

    “แห่งพรรคกิเลนขาว ซึ่งได้พบเจ้าข้างหนองน้ำ ใกล้เมืองเหลียนฮุน ซึ่งเป็นที่ๆ เซียะถงอี้ น้าสาวพี่แม่ได้แนะนำให้พบ..”


    “ข้าลีเซียชุย ก่อนที่จะเจอเจ้า..”

     

    “ซึ่งอันที่จริงแล้ว ข้าเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้า
    เป็นลูกของ..”

     

    ไคลน์ได้ฉีกฉากออกมา

     

    “โธ่เว้ย มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเลยซักนิด ไม่ต้องย้อนเเล้วกลับไป”

     

    ตัดมาที่ปัจจุบัน

     

    “มาต่างโลกน๊าาาา ต่างโลกมันดีจะตายเลยนะ”

     

    “ก็บอกว่าไม่ไปก็คือไม่ไปไง”

    ไคลน์นั้นเริ่มอารมณ์ขึ้นเเล้ว

     

    “เพื่อนของนายก่อนหน้านี้ได้ไปต่างโลกก่อนเลยนะ ไม่น่าสนใจหรอ ได้เป็นผู้กล้าของอาณาจักรเลยนะ ตอนนี้เขากำลังผจญภัยกันอยู่”

     

    “ก็บอกว่าไม่ไปไง ไอ้พระเจ้าเวรเอ้ย ตามตื้ออยู่นั้นเเหละ ชั้นก็บอกไปตั้งหลายรอบว่าไม่ไปก็คือไม่ไปเข้าใจไหม”

     

    ไคลน์ได้กระชากคอเสื้อของเลน่าขึ้นมา

     

    “เป็นพระเจ้าก็ช่วยทำตัวให้มันเงียบๆหน่อย ไม่งั้นชั้นเนี้ยเเหละจะส่งเธอไปต่างโลกเอง”

     

    “งือ เค้าขอโทษ อุอึอือออ”

    เลน่านั้นซึม เเละร้องไห้ใหญ่เลย

     

    “เห้ยๆ เป็นอะไรไปละนั้น ชั้นไปก็ได้ ชั้นไปก็ได้ เข้าใจหยุดร้องได้เเล้ว”

     

    เลน่าก็หยุดร้องเเละดีใจขึ้นมา

    “จริงหรอ นายจะไปจริงๆนะ”

     

    “เออเอาน่า เเบบนี้ชั้นก็ลำบากเหมือนกันเเบบนี้”

     

    เลน่านั้นก็ดีใจกันใหญ่เลย

     

    'เห้อ ชั้นจะหนีจากไปต่างโลกยังไงชั้นก็หนีไม่พ้นสินะ'

     

    “ฉันจะให้ข้อเสนอเลย สำหรับนายโดยเฉพาะ”

     

    “เหวอ นี่เธอจะให้ชั้นเป็นตัวโกงที่สุดในเรื่องเลยปะเนี้ย”

     

    “ไม่อะ ฉันจะทำเเบบนั้นไปทำไม”

     

    “เพราะว่าฉันไม่จะให้นายสบายเกินไปเเบบต่างโลกได้รับพลังสุดโกง”

     

    “โอ้ว เเบบนั้นเเจ่มไปเลย”

     

    เลน่าได้ชี้ไปที่ร้านเสื้อผ้า

    “เเต่ก่อนอื่น ฉันอยากได้เสื้อผ้ามากเลย”

     

    “ห๋าาาาาา”

     

    “ก็ดินเเดนสวรรค์ไม่มีเเบบนี้นี่น่า”

     

    “เป็นพระเจ้ายาจกรึไงวะ ทำไมไม่เสกมันออกมาเองละโว้ยยย”

     

    ทั้งสองได้เข้ามาที่ร้านเสื้อผ้า

     

    “ถามจริงเถอะนี่มันเกาะหากินกับเงินของชั้นชัดๆ เป็นพระเจ้ามหาเเสงอะไร อ้ายหมดคำซิเว้าจริงๆ”

     

    “เหรอ เเต่ฉันก็ไม่ใช่พระเจ้าที่เเบบหากินอะไรเเบบนั้นนะ”

     

    “เเล้วที่ผ่านมามันหมายความว่ายังไง”

     

    พนักงานก็ได้เข้ามาถาม

    “คุณลูกค้า สนใจชุดตัวไหนเป็นพิเศษไหมคะ?”

     

    “ฉันอยากจะลองชุดนี้”

    เลน่าก็เข้าไปที่ห้องลองชุด

     

    'เงินชั้น เงินชั้น เงินชั้น เงินชั้น เป็นถึงพระเจ้าทำไมถึงไม่เสกเงินมาเองวะ เงินชั้น เงินชั้น เงินนนนน'

     

    “ทำไมต้องลองด้วย”

    “เอาละทุกคน ตอนต่อไป ไปต่างโลกจริงๆละ”

     

    เลน่าก็ได้ออกมา

    “พูดกับใครหรอ”

     

    “คนที่อ่านเรื่องนี้อยู่ไง ไปๆ ไปเปลี่ยนได้เเล้ว”

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×