ไหงผมต้องกลายมาเป็นผู้หญิงด้วยละเนี้ย!

ลำดับตอนที่ #2 : นักเรียนคนใหม่หรอ

“ทำไมเธอถึงเรียกชั้นว่าเป็นพี่ชาย เเล้วยังจะมาอยู่ที่บ้านของชั้นอีก”

ฮินามิที่กำลังสับสนเเละกำลัง งง ที่จู่ๆก็มีสาวน้อยผู้
น่ารักมาเรียกตัวเองว่าเป็นพี่ชายเเละยังจะขอมาอยู่ด้วย ทั้งๆเจอหน้ากันครั้งเเรก

“หนูขอเข้าไปข้างในด้วยนะคะ”

ฮินามิที่ยิน ดังนั้นจึงถอยออกมาให้เธอคนนั้นเข้าไปในบ้านของตัวเอง

ฮานาโกะได้เข้าไปนั่งที่ห้องรับเเขก ฮินามิก็ได้ตามเข้าไป ทั้งสองนั้นได้นั่งลงที่เก้าอี้เเละฮานาโกะก็เริ่มพูด

“ใช่เเล้วค่ะ คุณคือพี่ชายของหนู เเละหนูก็คือน้องสาวของพี่ หนูอายุน้อยกว่า1ปีค่ะ”

ฮานาโกะ(15) ฮินามิ(16)

“ยังไงก็เถอะ ชั้นไม่ใช่พี่ชายของเธอสักหน่อย จำผิดคนเเล้ว”

ฮานาโกะได้หยิบจดหมายที่ข้างในมีรูปภาพเเถมข้อความให้ดู ฮินามิได้หยิบรูปนั้นมาดูก็ได้ตะลึงเล็กน้อย

“สรุปก็คือ เเม่ของชั้นเเต่งงานใหม่ เเล้วก็ดันไม่บอกชั้นมาก่อนด้วยทั้งๆที่ชั้นเป็นพี่ชายของเธอ”

“ใช่ค่ะ หนูดีใจมากเลยค่ะที่ได้มาที่เจอพี่ค่ะ”

'เอ่อ มีความสุขเรอะ'

ใบหน้าของฮานาโกะได้เเสดงออกมาเป็นอารมณ์ที่ใสๆ น่ารักๆ ไม่มีพิษไม่มีภัย 
ฮินามิได้ดูที่รูปเเละก็ได้นิ่งคิดไปซักพัก จู่ๆฮินามิก็นึกขึ้นมาได้

“ตอนที่ชั้นมาถึงบ้าน ชั้นได้โทรหาเเม่ทำไมมันไม่ติด เกิดอะไรขึ้น”

“มือถือเเม่เสียค่ะ”

“มือถือเสีย...งั้นหรอ ทำไมไม่ซื้อใหม่ละ เเล้วดันไปทำท่าไหรถึงเสีย”

ฮินามิติดสตั้นไปขณะนึง

“เเล้วเธอมาตัวเปล่าหรอ ไม่มีเอาของอะไรมาด้วยใช่ไหม”

“หนูเตรียมมาเยอะอยู่นะคะ หนูมาอยู่ด้วยทั้งทีนี่คะ”

ฮานาโกะก็ได้เปิดประตู เเล้วเดินออกไปที่ข้างนอก

“พี่คะ ออกมาหาหนูหน่อยค่ะ”

ฮินามินั้นก็ได้เดินออกไปที่ข้างนอก ก็เเบบว่าเเม่จ้าวววว
ฮานาโกะเอาของมาอย่างเยอะ เยอะเเบบเหมือนย้ายบ้าน ก็เอ่อ ก็ย้ายบ้านจริงๆนี่หว่า

“ช่วยเก็บเข้าหน่อยค่าาา”

ฮินามิ นั้นได้ถอนหายใจเบาๆ

“เฮ้อ จริงๆเลย เเม่ชั้นไม่น่าเเต่งงานใหม่เลย เอาสิ่งที่ลำบากมาให้ชั้นอีก”

เวลาได้ผ่านไป หลาย ชั่วโมง

“ฮานาโกะติดตรงนี้ใช่รึเปล่า”

“ใช่ค่ะ”

สิ่งที่ฮินามิ กำลังติดคือรูปของครอบครัวที่ยังไม่มีฮินามิอยู่ในรูป
ฮินามินั้นก็ได้เก็บไปเก็บมา ก็เจอสิ่งที่เเปลกประหลาด เหมือนอาวุธนิวเคลียร์มหึมายิงเข้ามาที่ตาของฮินามิ เวอร์ไปๆ เอ้า เฉลยละกัน

“นี่มันชุด!?”

ฮินามิได้เจอชุดนอนที่ไม่ได้นอนของฮานาโกะ ฮานาโกะที่เห็นเเบบนั้นก็รีบคว้าชุดนั้นมาทันที

“ฮานาโกะ ชุดนั้นคือชุดอะไร”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ”

หลังจากที่ผ่านไปนาน ก็เสร็จเป็นที่เรียบร้อย

“เสร็จซักที เป็นอะไรที่โคตรนาน ฮานาโกะเธอหน่ะไม่น่าเอาของมาเยอะเลย”

ฮินามิ นั้นได้มองไปที่เวลา

10:23

ฮินามิได้รู้สึกตัวในทันที่ว่าตอนนี้มันคืออะไร ต้องบอกเเล้ว

“โทษทีนะ พี่โดดเรียนมา พี่คงต้องกลับไปที่โรงเรียน เเล้วละไม่งั้นโดนตัดคะเเนนเยอะเเหง ถ้าอยากตามก็ตามมา”

ฮินามิก็อยากจะลองวัดใจอยู่ว่าตัวเองบอกเเบบนี้ฮานาโกะยังจะตามมาไหม เเต่ว่านั้น

“ค่ะ หนูจะตามพี่ไป”

ฮานาโกะได้ตอบไปด้วยที่อารมณ์ที่ร่าเริงอีกเเล้ว เเล้วได้เดินตามฮินามิไป

เวลาได้ผ่านมาซักพัก

ทั้งสองก็ได้เดินทางไปโรงเรียน ขณะนี้ได้เดินมาครึ่งทางเเล้ว

“พี่เดินมาโรงเรียนเเบบนี้ทุกวันเลยหรอคะ”

ฮานาโกะถามด้วยอาการที่สงสัย เเละกังวล

“เปล่าๆ รถพี่อยู่ที่โรงเรียนน่ะ พี่วิ่งมาจากโรงเรียนมาถึงบ้านน่ะ”

ฮินามิก็ได้ปฏิเสธไปว่าตัวเองนั้นไม่ได้เดินมาโรงเรียนอะไรเเบบนี้ ปกติจะขับรถมาโรงเรียนตามปกติ

จู่ๆ ฮินามิก็เเอบหันมองรอบๆข้างเพราะว่า ผู้คนบริเวณนั้นได้จับตามองไปที่ ฮินามิ กันเต็มไปหมด

“คนนั้นไง ที่โดนรถชนในข่าว เขาไม่ได้เป็นอะไรเลยจริงๆ”

“ช่ายๆ เขาดูปกติมากเลย”

“เห็นว่าเขาตั้งใจไปให้รถชนด้วยละ คนบ้าอะไรวิ่งกลางถนน”

“พี่ชาย”

ฮินามิได้ยินเสียงที่มีการพูดคุยถึงตัวเอง เเล้วก็รู้สึกเซ็งๆเล็กน้อย

“...”

ฮินามิไม่ได้สนใจเสียงที่พูดถึงตัวของฮินามิเลย ฮินามิได้เดินต่อไปเรื่อยๆ

“ชั้นว่าพวกเราไปที่อื่นก่อนเถอะ”

ฮินามิก็ได้จับมือของฮานาโกะจูงมือไป ฮานาโกะก็ได้เเสดงอาการที่เขินหนักเลย เพราะโดนฮินามิจับมือ

ฮินามินั้นได้มองไปที่สายตาของคนรอบข้างที่ได้มอง
ฮินามิเเปลกไป เหมือนตัวประหลาด

ระหว่างที่ฮินามิกำลังจูงมือของฮานาโกะไปอยู่นั้นจู่ๆ ฮินามิก็นึกย้อนในเมื่อ2วันก่อน

เหตุการณ์ได้ย้อนกลับไป เมื่อ2วันก่อน ฮินามิได้อาศัยอยู่ที่บ้านคนเดียวเเละกำลังเล่นเกมอยู่บนห้องของตัวเอง ฮินามิได้อยู่บ้านคนเดียว เเละเเม่ของเขานั้นได้ออกไปทำงานที่ต่างประเทศ ปกติตามเวลาวันนี้จะกลับมาที่บ้านเพื่อมาพบฮินามิ

“เวลาปานนี้เเล้ว เเม่ยังไม่กล้บมาเลย ซักจะเริ่มสงสัยเเล้วสิ ปกติเเม่จะมาจากทำงานที่ต่างประเทศปกติเวลานี้จะต้องกลับมาที่บ้านเเล้วนี ทำไมถึงไม่มีการติดต่อมาเลยด้วยซํ้า”

เพล้ง!!!

เสียงกระจกเเตกดังจากชั้นล่างของบ้าน

โจรนั้นได้กระโดดเข้ามาจากกระจก เเละทำการ เปิดประตูจากข้างใน เเละโจรนั้นก็ได้เข้ามาที่บ้านของ ฮินามิกันเต็มไปหมด

“บ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่ เงินๆทองๆ ไหลเข้ามา ขโมยไปให้หมด”

โจรนั้นได้เอาของที่คิดว่ามีค่านั้นใส่ถุงใหญ่ไป ฮินามิได้หลบจากคนพวกนั้นเเละได้ส่องมองดูว่า เจ้าพวกนั้นมันจะทำอะไรกันเเน่

‘ทำยังไงดี ชั้นมีเเค่คนเดียว พวกนั้นมีเป็นสิบ ถ้าชั้นไปเเบบนี้มีหวังได้ตุยจริงๆเเน่ ฮินามิใจเย็นเข้าไว้ ฮินามิ ฟู่’

ฮินามิได้ตัดสินใจ เดินไปที่ห้องใต้ดินที่ไม่สามารถเปิดได้

“ฮินามิลูกพ่อ”

เสียงของใครบางที่ฮินามิไม่คุ้นเลยได้พูดออกมาในหัวของฮินามิ เเละฮินามินั้นได้หยุดลงเมื่อได้ยินเสียงนั้น

‘พ่อหรอ ไม่สิ เเกเป็นใครมาอ้างตัวว่าเป็นพ่อของชั้น’

ฮินามิไม่ได้พูดเสียงออกมา ถ้าปล่อยเสียงออกมาพวกโจรได้ยินเสียงเเน่ ทำได้เเค่คิดในใจ ไหนๆก็เป็นเสียงจากในหัวเเล้ว

“จงอย่าได้ละกลัวกับที่อยู่ตรงหน้า ตัวลูกนั้นมีพลังที่พิเศษที่เหนือกว่าใคร”

‘พลังพิเศษมันหมายความว่ายังไง คนที่อ้างตัว’

“ถ้าเข้าไปที่ห้องใต้จะรู้คำตอบที่สงสัยนี้เอง”

จู่ๆตาของฮินามิก็มัวๆไป

ภาพได้ตัดไป

ฮินามินั้นได้รีบขึ้นมาจากห้องใต้ดิน โจรนั้นได้เห็นตัวของฮินามิเเล้ว

“เฮ้ยๆ!!! มีคนอยู่ด้วยว่ะ เเถมยังเด็กด้วยเเบบนี้เอาไปตัวประกันได้ว่ะ”

ฮินามิได้อยู่ตรงหน้าของโจรคนนั้นอย่างรวดเร็ว โจรคนนั้นตกใจเป็นอย่างมากเเละได้ลั่นปืนออกมา กระสุนนั้นไม่โดนตัวฮินามิ ฮินามินั้นได้เอามือจับที่ไปที่เเขน ฮินามิได้จับยกขึ้นข้ามหัวของฮินามิเเละใช้ศอกกระเเทกเข้าที่หน้าท้องของโจรนั้น จนสลบไป

“เป็นอะไรไปวะ เเพ้ให้กับเด็กหรอวะ”

ฮินามิได้หันคอมามองโจรที่เหลือ

“พวกนายคือรายต่อไป”

ฮินามินั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นทำอะไรลงไป หลังจากที่เสียงพูดจบ ฮินามิก็เหมือนรู้สึกว่าหน้ามืดไป พอรู้สึกอีกที ก็ไม่มีโจรเเล้ว

“โจรพวกนั้นหายไปไหนเเล้ว”

ฮินามิก็นึกขึ้นออกมาได้

“ห้องใต้ดินใช่เเล้วห้องใต้ดินนั้น ชั้นจะต้องเปิดมันออกมา หลังจากที่ไม่ได้เปิดมานานนับ10ปี”

ฮินามิได้เดินไปที่ตู้เซฟเเล้วใส่เปิดตู้เซฟออกมา กุญแจของห้องใต้ดินได้ซ่อนอยู่ที่ตู้เซฟ

“ชั้นจำไม่ได้เเล้วว่าทำไม กุญแจห้องใต้ดินถึงเก็บอยู่ที่ตู้เซฟ มันสำคัญขนาดนี้เลยหรอ”

ฮินามิได้หยิบกุญแจนั้นมา เเล้วเดินลงไปที่ห้องใต้ดิน เเละได้เปิดห้องนั้นเป็นเรียบร้อย

“นี่มัน...ทำไมมีทองเเละเพชรเยอะขนาดนี้ในบ้านของชั้นละ เเม่ไม่เคยบอกเรื่องนี้มาก่อนเลย”

ฮินามิได้เห็นหนังสือที่วางไว้บนโต๊ะ ฮินามิได้หยิบขึ้นมาอ่าน

“หนังสือเล่มนี้ ลูกได้อ่านเมื่อที่ลูกพร้อมกับสิ่งนี้”

ฮินามิได้อ่านหนังสือนั้น เเต่ว่าภายในนั้นว่างเปล่า โดยที่ไม่รู้อะไรเเล้วคิดจะเก็บเอาไว้ในตัว
จะสปอยให้ฟัง ถ้าพร้อมที่จะอ่านเเล้วจะกลายเป็น....

ตัดมาๆ

‘ยังไงชั้นก็ยังไม่ได้ข้อสรุปอยู่ดีว่าชั้นคืออะไร เเล้วเสียงที่อ้างตัวนั้นก็ไม่รู้ว่าคืออะไร เเต่ตอนนี้ชั้นต้องหลบจากสายตาพวกนี้ก่อน’

ฮินามิได้หยุดนิ่งลง

“พี่คะ ไม่ไปเเล้วหรอคะ?”

“วันนี้พี่ขอโดดซักวันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั่ง”

จู่ๆฮินามิ ก็ได้ตกใจ เมื่อได้เห็นผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง

“ยัยนั้น!!!”

“พี่ กำลังพูดอะไรอยู่คะ พี่พูดถึงใครกันละคะ?”

จู่ๆ ฮินามิก็ได้กระโดดเข้าไปที่ผู้หญิงคนนั้น เเต่ทะลุร่างกายผู้หญิงคนนั้นไป เเล้วได้จางหายไป

“ภาพลวงตาร๊ะ”

ตึ้ง

ด้วยระดับความเร็วที่กระโดดของฮินามิได้ชนเข้ากับกำแพงนั้น

“เจ้าเด็กบ้าเนี้ยมันมันทำอะไรของมัน”

“เเอ่ก”

ฮานาโกะนั้นก็ได้รีบเข้ามาดู ด้วยความเป็นห่วง

“พี่คะ พี่เป็นอะไรรึเปล่า จู่ๆพี่ก็ทำตัวเเปลกๆเเบบนี้ หนูก็เป็นห่วงเเย่เลย”

ฮินามิได้ลุกขึ้นมา

“ชั้นไม่เป็นอะไร ดูนี่สิ ชั้นไม่มีเเผลเลยสักนิด”

‘เเสดงว่า มีเพียงชั้นคนเดียวที่มองเห็นอะไรเเบบนี้’

“เทคซี่”

เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง

“ว้าว หนูไม่คิดมาก่อน ว่าพี่จะมากที่ร้านไอศกรีม”

“หวังว่าจะชอบนะ”

“หนูชอบกินไอศกรีม??’•”

ฮินามิได้เรียก พนักงานมา

“รับอะไรดีคะ”

“มีเเบบของไทยบ้างไหม”

“ของไทยหรอคะ? ไม่เเน่ใจค่ะ ลองเปิดหน้าที่สุดท้ายดูค่ะ”

“ไอศกรีม มะม่วง ไอศกรีม ชาไทย ไอศกรีมกะทิมะพร้าว เเค่นี้ละครับ”

“หนูขอไอศกรีม สตอเบอรี่ไซส์บิ๊กเบิ้มค่าาา”

ฮินามิ ได้รีบหันไปที่ฮานาโกะ

“ฮานาโกะ เมื่อกี้เธอสั่งอะไรไปนะ”

“ก็ไอศกรีม สตอเบอรี่ไซส์บิ๊กไงคะ”

ฮินามิก็ได้ทำท่าทางโดยใช้มือทั้งสอง

“ไซส์ของที่นี่มันไซส์มันใหญ่กว่าของที่ชั้นสั่งไปสองเท่าเลยนะ มีทั้งลูกไอศกรีมทั้งหลายลูก ขนมปังหั่นเต๋า คอนเฟลค วาฟเฟิล ลูกสตอเบอรี่ วิปครีม ยังมีป็อกกี้อีก
หมดเเน่หรอ”

“ค่ะ”

พนักงานก็ได้เอาเสิร์ฟให้เป็นที่เรียบร้อยเเล้ว

“ว้าวว น่าอร่อยจัง”

“พระเจ้า ใหญ่เเบบบิ๊กเบิ้ม คือลือ เเบบเบิ้มๆ”

“อั้ม~~~”

ฮานาโกะได้เเสดงสีหน้าที่มีความสุข ฮินามิที่ได้เห็นก็ได้ยิ้มเล็กน้อย

ตู้ม!?

จู่ๆ เสียงระเบิดก็เกิดมาข้างๆของฮินามิ ได้กลุ่มคนได้เดินมาที่ฮินามิ

“เอ้ย เเกน่ะ หันหน้ามาดิ”

“เเฮะๆ”

ฮินามิได้หันหน้าไป พบว่าคือโจรคนเดียวที่เจอในบ้านเเละปืนนั้นได้จ่อไปที่หัวของฮินามิ

ปัง! 

เสียงปืนนั้นยิงออกมา คนในในร้านต่างได้ตกใจเเละต่างคนรีบออกมาจากร้าน 
ฮานาโกะได้ซ็อกมากที่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ปืนนั้นได้ยิงเข้าที่หัวของฮินามิเเบบเต็มๆ ฮินามินั้นได้ล้มลงกับพื้น

“เอาละ รายต่อไปก็คือ"

จู่ๆโจรนั้นก็ถูกช็อต เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้เข้ามาหยุดโจรนั้นเอาไว้ได้เสร็จ เเต่ว่าฮินามินั้น

“พี่ชาย หนูน่ะ หนูไม่คิดเลยว่าหนูจะได้กับ”

ฮานาโกะ ไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไรเพราะก็ยังซ็อกอยู่

ฮินามิถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเเล้ว

2 สัปดาห์ต่อมา

ฮินามินั้นได้กลับมาที่โรงเรียนเเล้ว

‘เหตุการณ์นั้นชั้นไม่คิดว่าชั้นจะรอดมาได้’

ฮินามิได้เข้ามาที่ห้องเรียนของตัวเอง เเละเห็นว่าไม่มีใครมาสักคน ฮินามิจึงได้หลับบนโต๊ะรอ

8:30

ฮินามิได้โดนปลุกขึ้นมา

“ อรุณสวัสดิ์ ฮินามิคุง”

ผู้หญิงคนนั้นได้หยิกไปที่เอวของฮินามิ

“มันจั๊กกะจี้นะเนี้ย ทำไมต้องมาปลุกอะไรเเบบนี้ด้วยเนี้ย”

ฮินามิได้มองขึ้น เเละก็ได้เห็นใบหน้าของผู้หญิง เเล้วก็ตะลึงเลยในทันที

้เธอคือคนเดียวที่เจอในหน้าต่างเเละเจอในถนน