ผมถูกอัญเชิญมาต่างโลกกลับได้กลายเป็นลูกสาวของราชาปีศาจไปซะงั้น

ลำดับตอนที่ #1 : ทรยศ

“อรุณสวัสดิ์ฮิโตริคุง(16) ”

ฮิโตริได้ลืมตาขึ้นมากลับได้เห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่บนตัวฮิโตริอยู่

“อารุณสวัสดิ์ฮิโตริคุง ตื่นได้เเล้ว”

ฮิโตริเอามือปิดหน้าของตัวเองทันที เเละรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

“ไม่เอาน่า มิยู(19) ขออีกสักหน่อยได้ไหมสัก5นาที”

มิยูไม่ใช่พี่สาวเเท้ๆของฮิโตริ

ฮิโตรินั้นพยายามลืมตาขึ้นมาที่ละน้อย

“นี่ไม่สนใจร่างกายของสาวมหาลัยกันหน่อยหรอ”

ฮิโตริได้ปัดมิยูออกไป ปัดเบาๆนะ ไม่ได้ปัดเเรงมาก

“จะทำยังไง ฮิโตริคุงก็ไม่ได้สนใจร่างกายเราเลย”

“ก็ผมจะนอน มันเพิ่ง7โมงเช้าเอง มันไม่ได้ไปโรงเรียนซะหน่อย เเถมวันนี้ก็เป็นวันอาทิตย์ด้วย วันนี้ก็ขอนอนต่ออีกสักพัก ไปใส่เสื้อผ้าเถอะ”

มิยูนั้นก็ใส่เสื้อผ้าในห้องนอนของฮิโตริเลยเเต่ฮิโตริก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะฮิโตรินั้นเห็นเป็นประจำ

“ที่ดีๆมีไม่เปลี่ยน มาเปลี่ยนที่ห้องผมอีก”

“คิดจะให้ผมทำอะไร"
คิดในใจ

“ฮ้าวววว! มาปลุกเเต่เช้ามีเรื่องอะไรละ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็กลับไป”

มิยูพยายามไปที่ปฏิทิน

“ดูที่ ปฏิทินสิคะ”

ฮิโตริก็ได้หันไปมองที่ปฏิทินกลับพบว่า
 

วันวาเลนไทน์ที่เป็นวันอาทิตย์

“วันวาเลนไทน์ทำไมมันต้องเกิดมาวันนี้ด้วยเนี้ย”

“ไปเดทกัน”

“ไม่เอา”

“น๊านะ เราขอนะ”

“ก็ได้ๆ

เเต่ในสักพักฮิโตริก็รู้สึกตัวขึ้นมา

“ห้ะ เดทเนี้ยนะ ”

“ซวยเเล้วตรู ไม่เคยเดทมาก่อนเลยเว้ย”
คิดในใจ

“มีอะไรหรอ”

“นี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม”

“ฮิโตริคุงไม่ต้องกังวลหรอกว่าจะทำให้เดทไม่จะประดับใจหรอก”

“โอเครๆก็ได้ๆ ฮ้าววว!”

“ดูตาของชั้นก่อน ตาดูสดใสมากๆเลย ก่อนจะไป ไปลาคุณยายก่อน”

ทั้งสองได้เดินลงบันไดไปที่รูปของคุณยาย เเล้วก็ทำการลาคุณยาย

“ผมไปก่อนนะครับคุณยาย ยัยนี่มันบังคับผมให้ไปเดท ผมคิดถึงคุณยายครับ”

“หนูจะได้เดทกับฮิโตริคุงเเล้วนะคะคุณยาย หนูก็รักคุณยายเเละคิดถึงคุณยายนะคะ”

“ไปกันเถอะ”

ทั้งสองได้ออกมาจากบ้าน ฮิโตริได้ล็อคบ้านเอาไว้ เเละเดินไปที่รถของตัวเอง

“ชั้นไม่อยากจะขับรถของตัวเองซะด้วยสิ มันเเพงสุดๆถ้าไปเลอะขึ้นมา มันล้างยาก”

ฮิโตริได้เปิดประตูเพื่อให้มิยูเข้าไปก่อน

“ชั้นได้ยินข่าวมาว่า จังหวัดนครศรีธรรมราช มีร้านชานมเก่าเเก่ชื่อดังตั้งอยู่กลางริมเเม่นํ้า”

ว่าเเต่ทำไมตัวละครชื่อญี่ปุ่นเเต่รอยู่ที่ไทย ไม่รู้อะ

ฮิโตรได้เปิดไอเเพดให้ดู

“ร้านชานมที่เก่าเเก่หรอ”

“จะบอกเเบบนั้นก็ไม่เชิงหรอก ปัจจุบันก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา เเต่ว่าเรื่องรสชาติยังเป็นสูตรต้นตำรับที่เอาปรับปรุงให้เข้ากับยุคสมัยนี้เท่านั้นเอง”

“เอาละพอรู้ตำเเหน่งละ ชั้นจะเร่งความเร็วละนะ”
 

ในที่สุดทั้งสองก็ได้ขับรถมาถึงเป้าหมายเเล้ว

“เห็นไหมว่าร้านนั้นตั้งตรงกลางเเม่นํ้า มีวิธีเเบบสมัยโบราณนะ คือต้องพายเรือไปเอง”

ฮิโตริได้มองเห็นเรือลำเล็กที่อยู่ข้างๆ

“ชั้นคิดว่า หน้าจะไปด้วยเรือลำนั้นนะ ขึ้นเรือลำนั้นกันเถอะ”

ทั้งสองได้นั่งเรือไป เเละฮิโตรนั้นก็เป็นคนพาย

“พื้นที่เเบบนี้มันจะเป็นเเบบว่าให้บรรยากาศเเบบดั้งเดิมน่ะ ชั้นคิดว่ามันอาจจะไม่ใช่สำหรับพวกเราหรอกเพราะบรรยากาศเเบบนี้มันไม่ค่อยมีสักเท่าไหร่เเล้วในเมือง”

“บรรยากาศสดชื่นมากๆเลย ไม่เหมือนในเมืองเลย”

“ใช่ไหมละ ชั้นบอกเเล้วว่าบรรยากาศเเบบนี้มันหายาก”

“ชั้นรู้ว่ามิยูชอบชานมไข่มุกใช่ไหมละ ที่นี่มีด้วย ก็ปรับตามสมัย”

“ขึ้นมาระวังด้วยละ ที่นี่ทำมาจากไม้”

ทั้งสองได้เข้าไปในร้าน ข้างในร้านนั้นได้บรรยากาศเเบบคลาสสิค เเละทั้งสองก็ได้สั่งชานม มา ไปนั่งที่โต๊ะริมสุด

“ลองมองไปที่ข้างๆสิ”

มิยูได้มองข้างๆตามที่ฮิโตริบอก

“ช่วยเปิดนํ้าพุให้หน่อยครับ”

“โอเครรร”

คนที่รอตรงเก็บเรือได้เดินไปเปิดนํ้าพุให้ นํ้าพุนั้นได้พุขึ้นมา

“นี่คือนํ้าพุที่ทำมาจากธรรมชาติ นํ้าพุเเบบนี้มีมาตั้งเเต่หลายร้อยปีเเล้วละ เป็นนํ้าพุที่ทำขึ้นมาเองจากภูมิปัญญาชาวบ้าน”

“ไปที่อื่นกันเถอะ”

ระหว่างขับรถ

“ชั้นบอกเธอเเล้วว่าไม่เคยก็คือไม่เคย ชั้นอาจจะหา
สถานที่ห่วยๆมาก็ได้ เเละอีกอย่างนะ ชั้นเพิ่งจะม.ปลาย”
 

ฮิโตริ ได้พามาที่ห้างสรรพสินค้า

“เอ่ออ จะว่ายังไงดีละ นี่เป็นสถานที่อื่นที่ชั้นคิดออกมาเเล้วละ”

ฮิโตรินั้นไม่ได้รู้สึกชอบอะไรมากสักเท่ากับการที่ตัวเองออกมาในครั้งนี้

“อ๊า ฮิโตริคุงตรงนั้นๆ”

มิยูนั้นได้ชี้ไปที่กระเป๋าตรงนั้น

“กระเป๋า ใบนั้นเป็นของที่เค้าอยากได้มากๆเลยนะ”

เมื่ออิโตรินั้นเห็นราคาที่ปรากฏตัวอยู่ในราคา1เเสนกว่าบาทฮิโตรินั้นสตั้นอยู่ในช่วงขณะนึงเเล้วฮิโตรินั้นตัดสินใจเปิดมือถือขึ้นมา เเล้วไปถามในพันทิปว่าผู้หญิงนั้นชอบซื้ออะไรมากที่สุด หลังจากที่ได้คำตอบ ได้มีกระเป๋าอยู่ในนั้น ฮิโตริถึงตัดสินใจว่า

“โอเครไปกันเถอะ จะเอากี่ใบดีละ ช่วงนี้มีเงินเหลือๆซะด้วยสิ”

พนักงานได้ออกมาพบลูกค้าสุดพิเศษ

“สวัสดีดีครับคุณลูกค้าครับ ไม่ทราบว่า คุณลูกค้าสนใจสินค้าชิ้นไหนหรอครับ”

“กระเป๋าชิ้นนี้ทำไมมันมีราคาถึง1เเสนบาท ปกติแบรนด์เเบบนี้จะราคาสูงกว่า”

“อ่อครับ สินค้าชิ้นเป็นสินค้าที่ไม่มีใครที่คิดจะซื้อเลยเเต่น้อยเลยละครับ เรียกได้ว่าเป็น

สินค้าพรีเมี่ยมมากๆครับ คุณลูกค้ามาได้เเบบเหมาะเวลามากๆเลยครับ ที่วันนี้กระเป๋าใบนี้จัดโปรโมชั่นราคาเลยลดมากๆเลยละครับ จากปกตินะครับจะขายอยู่ในราคาถึง99.86%เลยทีเดียวนะครับ ราคาที่ขาย100ล้านเหลือ 140,000บาท กระเป๋า กระเป๋าชิ้นนี้ถูกสร้างจากช่างคนเครื่องประดับจากศรีมอโก ปี1987 ประดับด้วยเพชร 4000เม็ด พลอยสีเหลือง ชมพู และแบบไร้สี รวม 341.12 กะรัต กระเป๋าชิ้นนี้เคยเป็นเจ้าหญิงในยุคอดีต ซึ่งเป็นเเฟชั่นที่ออกมาในสมัยนั้นนิยม เเละกระเป๋าใบนี้มีเพียงเเค่1ใบในโลกเท่านั้น”

“ซื้อครับ”

ฮิโตรินั้นโชคดีสุดที่ร้านนั้นเพิ่งจัดโปรโมชั่นได้ไม่นาน เเค่24นาทีเท่านั้น ฮิโตริเจอในนาทีเเรกพอดี เป็นอะไรที่โชคดีมากๆ

ฮิโตริได้มาอยู่ในร้านอาหารเเล้ว

“พวกเราโชคดีสุดที่มาได้มาเวลานี้พอดี”

“ชั้นชอบมากๆเลย”

เเต่ในขณะนั้นได้มีเสียงวิ่งออกไปจากร้าน

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย มีหัวขโมยไปเครื่องประดับของชั้นไป”

ฮิโตริได้ยินดังนั้นจึงรีบตามโจรนั้นไป

“ไม่เป็นอะไรนะครับ คุณผู้หญิง เดี๋ยวจะไปตามเอากลับไปให้”

โจรคนนั้นได้วิ่งหนีฮิโตริเเต่ว่าฮิโตริก็ตามเเบบติดๆ

“เจ้าเด็กนั้นวิ่งมาไวเป็นบ้า”

ฮิโตริตระโกนบอกให้โจรนั้นหยุดวิ่ง

“หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้”

ฮิโตริได้วิ่งตามทันเเละจับทุ้มลงกับพื้น เเละล็อคตัวของโจรนั้นไว้เเละหยิบเครื่องประดับที่ขโมยออกมาเเต่ว่า ฮิโตริกับโดนฟาดด้วยขวดเเก้วจนหัวเเตก

“เอ้ย! เอ็งอะ ทำเเผนของพวกเราเสียหมด ตรูจ้างมันหลายบาทเลยนะเว้ย”

ฮิโตรินั้นพยายามเรียกสติอยู่ เเละไม่รู้เลยว่าคนที่ทำคือเพื่อนในชั้นเรียนของตัวเอง

เเต่ในเวลานั้นตำรวจก็มาจับกุมโจรนั้นไป เเต่คนที่ฟาดฮิโตรินั้นกลับรอดไป

มิยูนั้นรีบเข้ามาดูอาการของฮิโตริ

“ฮิโตริคุง! เป็นอะไรมากไหมคะ”

ดวงตาของฮิโตรินั้นเเทบจะเบลอเเบบดูไม่ออกมาว่าเป็นใครเเต่ฟังเสียงออกว่าเป็นมิยู

“มิยู ชั้นขอโทษทีนะ ที่ชั้นทำมันพังไปหมดเเล้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นความผิดเราเองมากกว่าค่ะ ที่กระตือรือร้นครั้งนี้”

ฮิโตริได้ยื่นเครื่องประดับให้กลับมิยู

“ฝากเอาสิ่งนี้ไปคืนด้วย”

ปฐมพยาบาลฉุกเฉินได้เข้ามาพาอิเคร์กลับไปส่งตัวที่โรงพยาบาลเเล้ว

ขี้เกียจคิดต่อเเล้วอะ ตัดไปเเบบดื้อๆเลยละกัน ;⁠)

“ชั้นล่ะไม่ชอบคนเเต่งจริงเลยนะ ที่ตัดไปเเบบนี้น่ะ”

“ชั่งไปเถอะน่า ชั้นก็ไม่อยากอยู่นานนักหรอก”

“อื้ม”

โอเครตัดไปเลยละกัน

เช้าวันต่อมา

“อืม อ้า หลับไม่สบายซะมัดเลย ชั้นละเกลียดการไปโรงเรียนจริงไปเลย”

ฮิโตริที่ตื่นมาพร้อมเป็นผ้าพันแผลที่หัว

เสียงเคาะประตู

“ฮิโตริ ตื่นได้เเล้ว เช้าเเล้วนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ”

หลังจากนั้นอิโตริก็ลุกขึ้นไปเปิดประตูให้มิยูเข้ามา
ฮิโตริยังรู้สึกง่วงๆอยู่ ยังไม่หายง่วงเลยด้วยซํ้า

“7โมงเช้าเอง มันยังไม่9โมงเลย ขออีกสักหน่อยได้ไหม เเละวันนี้ชั้นก็สามารถลาอาจารย์ได้ด้วยเพราะชั้นมีบาดเเผล”

“ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้ เดี๋ยวจะไม่เข้าใจเรื่องการเรียนหมด”

หลังจากนั้นฮิโตริก็ได้ลงไปอาบนํ้า กินข้าวเเละเเต่งตัวไปโรงเรียน เนื่องจากโรงเรียนของ

ฮิโตรินั้นไม่ได้อยู่ไกลจากโรงเรียนมากเท่านั้นจึงเดินไปสักหน่อย

“ฮ้าวววว ไปอะไรเเต่เช้าเนี้ย อืออออ”

ฮิโตริยังเเสดงอาการง่วงนอนอยู่

“ทำไมไม่ซื้อมาขับเลย เร็วกว่าเยอะด้วยนะ”

รถที่ฮิโตริหมายถึงคือรถเเบบธรรมดา ที่ไม่ใช่เเพงๆที่จอดอยู่ในบ้านนั้น รถที่จอดในบ้านขับมาโรงเรียนไม่ได้มันมีกฏของโรงเรียนอยู่ ขับได้เเค่รถธรรมดาเท่านั้น

คนที่อยู่เเถวบ้านก็ได้ผ่านมาเจอพอดี

“โอ้ว ทั้งสองกำลังจะไปโรงเรียนอยู่ใช่รึเปล่า”

“ใช่ครับลุง”

“ขึ้นรถลุงมาเลย พอดีจะไปทางเดียว”

“ขอบคุณมากครับ”

“ขอบคุณมากค่ะ”

เวลา 8:00 เวลาเรียน

“วิชาเเรกวันนี้คงจะ...หืมมม?”

จู่ๆในห้องเรียนนั้นก็ได้มีเวทอัญเชิญออกมา ได้อัญเชิญทุกคนในห้องเรียนไป เเต่ว่าเวทอัญเชิญนั้นได้อัญเชิญมิยูไปด้วย

“นี่มันอะไรกันเนี้ย”

คนทั้งห้องนั้นก็ได้ถูกมาอัญเชิญมาที่เหมือนกับในปราสาท

“พวกท่านนั้นอาจะเเปลกใจว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ พวกท่านนั้นได้ถูกอัญเชิญมาเป็นผู้กล้า”

“พวกท่านนั้นจะได้เป็นคนพิเศษนั้นเอง”

“พวกเราคือผูักล้า”

“เยสๆ ต่างโลกวะต่างโลกวะ”

“ฮาเร็มต้องได้ละโว้ย”

ฮิโตริได้มองเห็นมิยูด้วยจึงเดินเข้าไปถาม

“มิยู เธอก็มาด้วยหรอ!? ไม่ได้อยู่ในห้องเดียวกันเเท้”

เเต่ว่าคนที่อัญเชิญมากับพูดตัดไป

“โปรดทุกคนดูสเตตัสของตัวเองด้วย”

หลังจากที่ได้ยินนั้นก็ได้ตรวจดูสเตตัสของตัวเอง
เเต่...

“ทำไมชั้นไม่สามารถเปิดสเตตัสของตัวเองขึ้นมาได้”

มิยูนั้นก็ได้เปิดช่วยฮิโตริเปิดสเตตัส เเต่ก็ไม่สามารถเปิดได้

“คนที่เปิดสเตตัสไม่ได้นั้นก็เเสดงว่าคนธรรมดาสินะ ฮิโตริ”

“เเล้วมันทำไม คนธรรมดาเเล้วมันทำไม”

“คนธรรมดาก็คือคนที่ไม่มีความสามารถ ก็ไม่มีคุณค่าอะไรที่จะต้องอยู่โลกนี้”

“เดี๋ยวพวกนายทำไมคิดอะไรเเบบนั้น”

“เดี๋ยวก่อนสิคะ มันต้องมีอะไรผิดพลาดเเน่ๆ”

“ใช่รุ่นพี่มิยูพูดถูก มันต้องมีอะไรผิดพลาดเเน่ๆ มันควรที่จะ...”

ตุ้บ!!

ทั้งคู่นั้นได้สลบไป

“คิดจะใช้ประโยชน์จากคนรอบข้างหรือไงวะ เศษขยะเฮ้ย”

“มันเกิดอะไรขึ้น!? พวกนายเป็นอะไรไป”

คนพวกนั้นได้ผลักฮิโตริล้มไป

“อะไรเนี้ย จู่เป็นอะไรไป”

ฮิโตรินั้นก็ได้เห็นสิ่งที่ตัวเองนั้นรับไม่ได้คือ ชื่อของฮิโตรได้ปรากฏขึ้นอยู่บนหน้าของทุกคน เเละเขียนว่าฮิโตรินั้นเป็นเพียงเเค่คนธรรมดา

“พวกเราถูกอัญเชิญมาเป็นผู้กล้าผิดกับเเกเป็นเพียงเเค่คนธรรมดา คนธรรมดาอย่างปราบจอมมารไม่ได้หรอก”

“ใช่”

“กลุ่มพวกเราไม่ต้องการคนอ่อนเเอ”

“พวกเราไม่ต้องการขยะ”

“กำจัดขยะมันทิ้งซะ”

“มีเเกอยู่ต่อไป เเม่งเป็นตัวถ่วงวะ”

“ใช่เเล้ว”

“เดี๋ยวพวกนาย พวกเราเป็นเพื่อนชั้นกันไม่ใช่หรือไง”

หลังจากนั้นฮิโตริก็โดนต่อยเข้าไปที่หน้าอย่างรุนเเรง

“ใครเป็นเพื่องของเเกกันฟ่ะ”

“ยอมรับตัวเองมาเถอะค่ะว่าคุณมันตัวถ่วง”

“ยอมออกไปในสายตาของพวกเราซะเถอะ พวกเราไม่ต้องการคนอย่างเเก”

“ไอพวกเวรนี่ สักวันเถอะ ชั้นจะมาจัดการพวกเเกให้หมด”

“อะอัก”

ฮิโตริโดนต่อยเข้าที่ท้องอย่างเต็มเเรงจนทำให้ตาของฮิโตรินั้นกำลังจะปิดลงอย่างช้าๆ

“คนอย่างเเกน่ะ ไม่มีทางหรอก”

ฮิโตรินั้นก็ได้ถูกเเบกไปทิ้งที่เหว พวกนั้นได้โยนฮิโตริลงไปข้างล่าง