X in the heroverse:เทพบุตรฆ่าไม่ตาย

เมื่อ 500 ปีก่อน บนโลกได้เกิดปรากฎการณ์ประหลาดขึ้น…

เหล่าสัตว์ทั้งหลายได้เกิดการกลายพันธุ์ขึ้นอย่างดุร้าย มนุษย์ตกอยู่ในความโกลาหล ห่วงโซ่อาหารเกิดการสั่นคลอน…

เป็นระยะเวลาหลายปีที่ผู้คนถูกเหล่า'มอนสเตอร์'กดขี่ มนุษย์ได้ใช้วิทยาการมากมายเข้าต่อกรจนทั้งสองฝ่ายสูญเสียอย่างหนัก 

จนกระทั่ง…ทารกคนหนึ่งได้ถือกำเนิดขึ้นพร้อมพลังวิเศษ เขาเดินได้ถึง 70 ก้าวตั้งแต่เกิดมา มีความฉลาดและพละกำลังที่มากล้น เขาเติบโตขึ้นจนมีอายุเพียงแค่ 15 ปีก็ได้กอบกู้โลกให้รอดพ้นจากกลียุคด้วยพลังอำนาจที่ราวกับเทพเจ้า และเมื่อเขาได้ยืนบนจุดสุงสุดของโลก เขาก็ได้ตัดสินใจสละชีวิตและแบ่งพลังของเขาให้กระจายไปทั่วโลก

เด็กทุกคนที่เกิดมาหลังจากยุคนั้นก็จะมีโอกาส 80% ที่จะปลุกพลังและวิวัฒนาการขึ้น เกิดเป็นพลังพิเศษที่มีความจำเพาะของตน พวกเขาเรียกสิ่งเหล่านั้นว่า ‘อัตลักษณ์’ 

ในเวลาต่อมาบนโลกใบนี้ก็ได้มีผู้ที่ใช้พลังพิเศษเพื่อช่วยเหลือมวลมนุษย์และถูกเรียกว่า ‘ฮีโร่’ ส่วนผู้มีพลังพิเศษที่ใช้มันในทางชั่วร้ายก็จะถูกเรียกว่า'วายร้าย' 

พวกเหล่ามอนสเตอร์ได้ถูกขับไล่ไปอยู่ส่วนนอกและบนโลกก็กลับสู่ความสงบอีกครั้งภายใต้ความคุ้มครองของเหล่าฮีโร่…โรงเรียนและสถาบันมากมายได้ฟูมฟักเด็กที่มีอัตลักษณ์และมีฝีมือ ให้เป็นฮีโร่ที่แข็งแกร่ง- 

.

.

“แกพล่ามจบรึยัง?” เสียงบรรยายพร่ำเพร้อได้หยุดชะงักกะทันหันตามมาด้วยเสียงที่แข็งกร้าวดังขึ้นจากเงาดำมืดในตรอกซอยแห่งหนึ่ึง ขณะที่มือของเงาดำนั้นกอบกุมคอเสื้่อของอีกฝ่ายเอาไว้ 

“ด เดี๋ยว” 

เขาฟังเรื่องเล่าถ่วงเวลาของอีกฝ่ายมามากพอแล้ว…เรื่องประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้ตามที่ด้านบนเกริ่นมา แม้แต่เด็กประถมก็ยังรู้ 

“แกไม่รอดแล้ว…ร่างสมบูรณ์ของข้า แม้แต่ฮีโร่แรงค์Sก็ยังต้องหวาดกลัว ฮ่าฮ่า” คนที่ถูกกระชากคอเสื้ออยู่นั้นพลันตัวใหญ่ขึ้นจนเสื้อผ้าได้ฉีกกระชากออก เสียงที่เปล่งออกมาค่อยๆใหญ่ขึ้นตามร่างของมัน ผิวกายของมันค่อยๆมีเกล็ดสีแดงขึ้นตามตัว เขี้ยวเล็บที่แหลมคมพอจะตัดเหล็กเป็นชิ้นๆก็งอกออกมา 

ฮ่าฮ่าฮ่า 

ปีศาจตนนั้นได้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง…แต่ก่อนที่มันจะได้แปลงร่างเสร็จ 

บรึม!

เผละ..

ร่างของมันได้ระเบิดออก ทั้งเลือดและก้อนเนื้อต่างก็กระจัดกระจายติดผนัง ลูกตาที่กระเด็นออกมาได้มองไปทางชายปริศนาที่อยู่ตรงหน้าของเขาอย่างเคียดแค้นและตกตายไป 

ชายปริศนาคามือไว้กลางอากาศหลังจากอัดมอนสเตอร์จนตายด้วยใบหน้าเรียบเฉย…

เขาค่อยๆหันคอไปทางพวกมอนสเตอร์ร่างคนตัวเล็กๆที่นั่งสั่นระริกอยู่ข้างๆ 

พวกมันเหงื่อแตกและกรีดร้องออกมาก่อนจะวิ่งหนีไป…

ฉัวะ! 

แต่ไม่ทันจะได้ก้าวไปไหน พวกมันก็ถูกแสงเลเซอร์สีทองที่มาจากไหนก็ไม่ทราบตัดร่างเป็นสองท่อน ลงไปนอนกองกับพื้นร่างกายกระตุกพร้อมๆกับควันที่ลอยออกมาจากเนื้อที่โดนตัดด้วยเลเซอร์ความร้อนสูง…

ภายใต้ความมืด ดวงตาสีทองที่เปร่งประกายของชายปริศนาได้ค่อยๆดับวูบลงก่อนที่เขาจะคว้ามือไปหยิบกระเป๋าบนพื้นและเดินออกจากตรอกไป

“ให้ตายสิ พวกแกทำให้ฉันไปสมัครเรียนสาย…” 

เสียงบ่นดังขึ้น ชายปริศนาคนนั้นได้เดินออกจากตรอกที่มืดมิด มือซ้ายถือกระเป๋าและมือขวาหยิบแจ็คเก็ตขึ้นมาพาดบ่า เผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มที่อายุราวๆ 15-16 ปี ผมสีดำแซมทองดูมีเอกลักษณ์ องค์ประกอบส่วนอื่นบนใบหน้าคมเข้มเด่นชัด หากไม่นับดวงตาที่เฉยชาไม่แยแสของเขา….

ชายหนุ่มยกยิ้มเล็กน้อยพลางเดินตรงไปยังที่แห่งหนึ่ง….จุดเริ่มต้นของชีวิตที่แท้จริง

---