คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -+-บทที่1-+-
บทที่ 1
แสงแดดส่องลงมาอย่างไม่สงสารชีวิตที่มีความรู้สึกเหมือนโดนย่าง สาย
ลมก็อู้งานไปพัดอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ต้นไม้ต้นหนึ่งกลับสั่นไหวแม้จะไม่มีลมหือ
พายุลูกใดพัดเข้ามา
“นี่ อย่าขยับสิ” เสียงนั้นดุ
“แหมก็มันร้อนนี่นา ทำไมถึงได้ร้อนอย่างนี้น้า”
ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีเขียวใบไม้ส่ายเป็นจังหวะ ด้วยความระอา
ใจ
“ถ้าอยากดูอะไรดีๆก็ทนเอาหน่อยล่ะกัน” นัยน์ตาที่น้ำเงินกรมท่ากลับมามี
ประกายวาววับอีกครั้ง
“อื้มๆ ก็ได้ๆ” เจ้าของนัยน์ตาสีเดียวกันอีกคนรับคำอย่างว่าง่าย
ทั้งสองรอนั่งอยู่ได้ไม่นานเป้าหมายก็ปรากฏตัว
“พี่ๆ มาแล้วๆ” เธอถามด้วยอาการที่ปิดความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่
“อื้ม เงียบๆด้วย” ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปด้านหลัง หยิบลูกธนูออกมา แล้วง้าง
เข้ากับคันธนู
หญิงคนน้องยิ้มระรื่นเมื่อเห็นพี่สาวออกโรง พลางม้วนปอยผมสีฟ้าของ
ตนเองเล่น
เป้าหมายเดินมาถึงหน้าบ้านของพวกเธอพร้อมกับกดกริ่ง ทันใดนั้นลูกธนูก็
พุ่งออกจากคันธนูอย่างเงียบกริบ แล้วลอยข้ามหัวเป้าหมายไป
“ง่ะ...พะ พี่”
“โผละ!!!...ซ่า” เสียงลูกโป่งน้ำเหนือหัวของเป้าหมายแตกกระจาย พร้อม
กับสายน้ำที่สาดเทลงมา
เธอทั้งสองยิ้มโชว์ฟันสวยๆให้กัน แล้วก้มลงไปมองผลงาน แต่...
“เฮ้ย!!!! หายไปไหนแล้วอ่ะ” เธอถามด้วยความประหลาดใจ
“นั่นสิ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ผู้เป็นพี่ก็ตอบด้วยความประหลาดไม่แพ้กัน
“ว้า เซ็งแย่เลย อุตส่าห์ได้โอกาสแล้วแท้ๆ”
“เอาน่า ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ช่างมันเถอะ เซรัน”
“แหม ก็มันเสียดายนี่นา ช่วยไม่ได้ พี่เซรินเรากลับกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”
“อื้ม”
ในห้องทำงานอันหรูหราด้วยเฉดสีชมพูหวานแว๋ว ประดับไปด้วยเครื่อง
เรือนราคาแพงในสีเฉดเดียวกัน แต่คุณภาพดีตั้งอยู่รายล้อม ที่ชั้นวางหนังสือ
รอบๆห้องมีหนังสือวางอัดอยู่เต็มแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น นอกนั้นเต็มไปด้วยตุ๊กตา
ไหมพรมสีสันน่ารักวางอยู่อย่างเป็นระเบียบเต็มไปหมด ที่โต๊ะไม้กลางห้อง
(แน่นอนว่าสีชมพู)มีร่างของบุรุษวัยกลางคนในชุดสีน้ำเงินเข้มนั่งทำงานอย่าง
ขะมักเขม้น
“ท่านเจ้าเมืองขอรับ มีแขกมาขอพบขอรับ” นายทหารร่างใหญ่หุ่นนักมวย
ปล้ำในชุดเกราะแข็งแรงสีชมพูเดินเข้ามารายงาน
“อือ ขอบใจนะ เชิญเขาเข้ามา” บุรุษผู้เป็นเจ้าเมืองกล่าว แล้วเริ่มเก็บ
เอกสารบนโต๊ะ
ร่างของบุรุษวัยไล่เลี่ยกับท่านเจ้าเมือง ผมสีดำสนิทตัดซอยตามสมัย
เลียนแบบกลุ่มวัยรุ่น ร่างผอมสูงแต่ไม่เก้งก้างเดินเข้ามานั่งบนโซฟาสี
หวานในห้องทำงานตามด้วยท่านเจ้าเมืองที่รินน้ำชาเสิร์ฟ
“ว่าไง มีธุระอะไรถึงต้องมาหาฉันด้วยตัวเองถึงที่นี่เนี่ยหึ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่คิดถึงนะ” แขกผู้มาเยือนกล่าวพร้อมกับส่งยิ้ม
หวานไปให้
ท่านเจ้าเมืองคนเก่งสำลักน้ำชาที่กำลังดื่มอยู่ จนน้ำชาทั้งหมดอพยพไป
อยู่บนใบหน้าและเส้นผมสีฟ้าของท่านเจ้าเมือง
“อย่าพูดอะไรแบบนั่นสิแซท โตๆกันแล้วน่ะ”
“ไม่เอาน่าเคลวิน ล้อเล่นนิดหน่อยเอง” แซทว่าพลางหัวเราะอย่างชื่นมื่น
“ว่าแต่ห้องทำงานนายน่านั่งดีนะ สีหว๊านหวาน นายนี่รสนิยมดีจริงๆ” แล้วก็
หัวเราะเอาฤกษ์เอาชัยอีกยก
“นายก็ทำเป็นไม่รู้ว่าใครแต่งห้องนี้”
“เอาน่า แล้วเรย์อยู่ไหนล่ะ”
ว่าไม่ทันขาดคำ เหมือนกับสั่งได้หรือคนที่พูดถึงดวงแข็งหรือยังไง
ไม่อาจทราบ บานประตูหนาก็อ้าออก เผยให้เห็นร่างของสตรีวัยกลางคนทว่า
ยังคงความงามเหมือนเมื่อยังสาวๆในชุดกระโปรงยาวกรอมเข่าสีชมพูสดใส
“อ้าว แซท มาเที่ยวหรอ”
“เปล่าหรอกเรย์ ฉันมาทำงานน่ะ แล้วลูกๆเธออยู่ไหนกันล่ะ”
“อ้อ คงเล่นซนกันอยู่แถวนี้แหละ ไม่ไหวเลย โตๆกันแล้วทั้งนั้น”
“ถ้าอย่างงั้นก็เหมือนพ่อทั้งคู่เลยล่ะสิ”
“แซท” เคลวินกล่าวดุๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“เอาเถอะ คุยธุระกันไปก่อนล่ะกัน เดี๋ยวฉันไปตามลูกๆมาหา” เรย์กล่าว
ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ใบหน้าซ่อนอาการอมยิ้มไว้ไม่มิด แล้วเดินจากไป
“เอ้า เร็วๆเข้า ตกลงเรื่องนั้นว่าไง” เคลวินถามเพื่อไม่ให้แซทออกนอก
เรื่องมากไปกว่านี้
“ก็แค่...หนีไปแล้ว” แซทตอบด้วยท่าทางสบายๆ
“อ้อ...” 10 วินาทีผ่านไป
“ห๊า!!! อะไรน่ะ อีกแล้วหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกเขาก็ตามไปด้วย อย่าห่วงเลย”
“เฮ้อ แล้วจะให้ฉันทำอะไรล่ะ”
“ก็ลงไปดูแลงานข้างในแทน ‘ท่าน’ หน่อย เพราะรู้สึกว่าคราวนี้จะไปนาน
เหมือนกัน ส่วนทางนี้ให้เรย์เขาดูไปก่อนก็ได้ เขาเก่งอยู่แล้วนี่ แล้วเมืองทาง
เหนือนี่ก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”
“อื้ม ก็ได้ แล้วนายล่ะ จะไปไหนต่อ จะลงใต้หรอ”
“ช่าย ก็กะว่างั้นแหละ ต้องคอยตรวจตราดูแลไปเรื่อยๆไม่แน่อาจไป จ๊ะเอ๋!
กับพวกเขาก็ได้ เพราะมีคนเห็นว่าพวกเขาเดินทางไปทางใต้ แต่ว่าฉันว่าฉันจะขอ
พักที่นี่ซักสองสามวัน ฮ้าวววว”
“นี่นาย อ้าปากพูดได้เดี๋ยวเดียวก็อ้าปากหาวแล้วหรอ ฉันไม่แปลกใจเลยที่
เมื่อก่อนนายขี่ม้าไปหลับไปด้วยได้” เคลวินว่าพลางขำเล็กๆ
“เฮ่ย นั่นมันความสามารถส่วนตัว ห้ามลอกเลียนแบบ”
“งั้นฉันจะบอกคนให้จัดห้องไว้ให้ แล้วฉันต้องลงไปวันไหนล่ะ”
“ยิ่งเร็วยิ่งดี ว่าแต่นาย
ให้หิวได้ไง”
“เห็นแก่กินไม่เปลี่ยน”
ภายในห้องครัวที่ประดับไปด้วยเครื่องครัวสีชมพูสวยตามรสนิยมของผู้ใช้
มีร่างของสองพี่น้องกำลังนั่งอยู่หน้าตู้เย็น ที่มีคนนึงกำลังหยิบอาหารใส่(ยัด)ปาก
อย่างเอาเป็นเอาตาย
“โอ๊ย!!! ทำไมมันถึงได้หิวขนาดนี้เนี่ย” เซรันบ่น
“ก็กินๆเข้าไปสิ ตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ เดี๋ยวอีกหน่อยพี่จะไปไหน
ไม่ต้องกลิ้งตามพี่ไปเลยรึไง” เซรินแขวะ
“เอาน่า ก็ฉันอยู่ในวัยกำลังโตนี่นาไม่เหมือนพี่หรอก อยู่ในวัยกำลังแก่”
“นี่ ว่าไงนะ พี่บอกแล้วไง จะว่าอะไรก็ยังพอแต่อย่ามาว่าฉันแก่น่ะ”
“เอาน่าๆ ฉันล้อเล่น แค่17เอง ไม่แก่หรอก ห่างจากฉันแค่ 2 ปีเอง” พอ
ปากหวานเสร็จก็จะฉีกยิ้มเอาใจพี่สาว
แต่ไม่ทันได้อ้าปาก ประตูห้องครัวก็แง้มออกพร้อมกับรังสีอำมหิตแผ่
กระจายออกมาจากสตรีผู้มีเรือนผมสีทอง นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้ม สวมชุดสีชมพูยาว
กรอมเข่า และที่สำคัญ มีฐานะเป็นแม่ของทั้งสองนั่นเอง
“ง่ะ มะแม่ ว่าไงค่ะ มะมากินด้วยกันซิค่ะ แหะๆ” เซรินทำใจดีสู้เสือ(แม่)
เพราะน้องสาวสุดที่รักเคลื่อนย้ายร่างกายมาหลบอยู่ข้างหลังซะแล้ว
“ไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวแม่จะพาไปพบแขก” เรย์กล่าวด้วยน้ำเสียง
เรียบๆน่าขนลุก
“คะค่ะ”
“เดี๋ยวแม่เตรียมชุดไว้ให้ล่ะกันน่ะ” เรย์ว่าพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อ๊า!!! แม่ขา ไม่เอาอันนี้ไม่ได้หรอค่ะ น้าๆๆ”
เซรินได้ยินเสียงสนทนาของแม่กับเซรันระหว่างอยู่ในห้องน้ำ
‘อะไรกัน ไม่ใช่เรื่องดีแน่เลย’ เซรินคิด
“ไม่ได้จ๊ะ ชุดนี้สิดี น่ารักสุดๆแล้ว เหมาะกับลูกๆมากๆเลย” เรย์กล่าวอย่าง
ร่าเริงผิดกับตอนอยู่ในห้องครัวยังกับระยะทางระหว่างพระอาทิตย์กับดาวพลูโต
เซรินเสียวสันหลังวาบ พอจะเดาเรื่องราวได้ นึกสงสารเซรัน(และตัวเอง)ที่
ตอนนี้คงกำลังทำหน้าอยากร้องไห้ พอทำใจได้พักนึงก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำ
ไปรับความจริงอันเลวร้าย
“พี่ๆ ทำไงดี” เซรันวิ่งเข้ามาเกาะแขนโอดครวญ
“เฮ้ย เบาๆ เดี๋ยวผ้าหลุด”
“ฮือๆ”
“ทำไงได้ ยังกับชั้นไม่โดนเนอะ”
“อ้าว ยืนคุยกันอยู่ได้ เซรันรีบๆไปอาบน้ำซะ ส่วนเซรินรีบมาใส่เสื้อสิจ๊ะ”
เรย์ว่าด้วยสีหน้าดีใจสุดๆที่ได้จับลูกๆแต่งตัว
“พี่คอยดูนะ เดี๋ยวฉันเข้าไปแล้วจะไม่ออกมาอีกเลย” เซรันกระซิบ แต่ดู
เหมือนคุณแม่เรย์คนเก่งจะรู้ทัน เพราะในมือเรียวถือกุญแจทรงสวยเป็นมันเงาไว้
พร้อมกับยิ้มหวานแต่ชวนสยองในใจ
“ง่า ฉันตายแน่”
“ทำใจซะเถอะ” เซรินตอบ เพราะตัวเองถอดใจตั้งแต่เห็นกองเสื้อผ้าแล้ว
“ทำไม ทามม๊าย ทามมายอ่า ฮือๆ”
“เลิกร้องได้แล้วน่าเซรัน”
“ก็เค้าไม่ชอบสีเหลืองนี่นา”
เซรินมองเซรันที่ใส่ชุดกระโปรงยาวบานประมาณเข่าสีเหลืองหวานน่ารัก
ประดับด้วยลูกไม้สีขาวเต็มไปหมด ปอยผมสีฟ้าด้านหน้ายังคงถูกรวบไว้
เหมือนเดิมก็จริง แต่มีที่ขาดผมลูกไม้สีเหลืองเข้ากับชุดพ่วงไปด้วย แต่นึกสงสาร
น้องได้ไม่นานก็ต้องหันกลับมาสงสารตัวเอง เพราะ ตัวเองใช่ว่าจะไม่โดนจับ
แต่งตัว แต่โดนน้อยกว่าเท่านั้นเอง เธอใส่ชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน และก็ไม่ได้มี
ลวดลายอะไรมาก ทำให้ชุดชุดนี้ดูสวยแบบเรียบๆ แต่ออกหวานนิดๆ ส่วนผมก็
ปล่อยสยายไว้เหมือนเดิม เพียงแต่เพิ่มที่ติดผมที่เป็นพลอยสีเดียวกับชุดเข้ามา
ด้วยเท่านั้น ซึ่งเมื่อเทียบกันแล้ว...ชุดของเธอดูดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด
“นี่ มัวยืนคุยกันอยู่ได้ รีบๆเดินสิ เดี๋ยวแขกก็รอนานหรอก” เรย์เร่งลูกๆของ
เธอ
“ฉันไม่อยากเดินแล้วอ่า ฉันรับไม่ได้ถ้าใครมาเห็นฉันในสภาพแบบนี้นะ”
เซรันยังคงบ่นไม่หยุด
“ทำใจซะเถอะ”
“ถ้าจะพูดอย่างนี้ อย่าพูดเลยดีกว่า ฟังแล้วจิตใจห่อเหี่ยว”
ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกให้เห็นห้องอาหาร ที่ตกแต่งด้วยเรื่องเรือนไม้
ราคาแพงมากมาย และแน่นอน ห้องนี้ก็ยังเป็นสีชมพูเช่นกัน บุรุษ 2 คนนั่งอยู่บน
เก้าอี้ไม้ตัวงาม คนหนึ่งกำลังนั่งจิบชาอย่างสบายๆ แต่อีกคนกำลังรับประทาน
อาหารอย่างไม่รู้จักคำว่าเกรงใจ
เมื่อเซรันเห็นภาพที่ปรากฏแก่สายตา ก็อดที่จะรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ นั่นก็
เพราะว่า…
“อ้าว เซรัน ทำไมแต่งตัวแบบนั้นล่ะ ฮ่าๆๆๆ เหมือนตุ๊กตาเลย ฮ่าๆๆ”
“ระวังหน่อย เดี๋ยวข้าวก็ติดคอหรอก ฉันยังไม่อยากเก็บศพใคร” เคลวินพูด
อย่างหน่ายๆ
“เชอะ” เซรันงอนตุ๊บป่องไปแล้ว
“แหมๆๆ แค่นี้ทำเป็นงอนไปได้ จริงมั๊ย เซริน”
เซรินได้แต่ยิ้มฝืดๆตอบผู้เป็นอา
“ว่าแต่ ฝีมือดีขึ้นนะเนี่ย แต่แค่นี้มันยังไม่พอหรอก ที่จะเล่นงานฉันน่ะ หึหึ
หึ ฮ่าๆๆๆๆ อุ๊ก ...อุก ...แค่กๆๆ ข้าวติดคอ”
“สม...” เคลวินซ้ำเติมเพื่อนอย่างไม่ลังเล
“เออ ใช่เดี๋ยวลูกๆอยู่เป็นเพื่อนอาเขาไปก่อนน่ะ พ่อขอคุยธุระกับแม่
หน่อย”
“อะ..อ่า..” แต่ไม่ทันที่เซรินจะได้พูด พ่อกับแม่ก็ออกไปจากห้องเสียแล้ว
“โอ้ว!!!...ชีวิต” เซรันอุทานออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร
“เฮ้อ...~!”
“เฮ้อ...~!”
“เฮ้อ...~!”
“เฮ้อ...~!”
“เฮ้อ...~!”
“เฮ้อ...~!”
“นี่ เลิกถอนหายใจตามพี่ได้แล้ว”
“แหม พี่เซริน ก็มัน...”
“ทำไม เป็นอะไรกันหรอ ทำหน้าเบื่อโลกซะแล้ว ยังไม่ทันแก่เลย” แซท
ตอบอย่างแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าหลานๆเบื่ออะไรกัน
‘ยังไม่เบื่อหรอก โลกนะ แต่ขี้เกียจนั่งแล้ว เมื่อยก้น!!! กินอยู่ได้เป็น
ชั่วโมงๆแล้วน้า เมื่อไหร่จะอิ่มซักที ห๊า’ เซรินบ่นในใจเป็นชุดๆ
“ว้า ถ้าเบื่อกันอย่างนี้ เราไปหาอะไรทำกันดีมั้ย”
“ไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ”
“แหมๆๆ ทำไมจะไม่น่าไว้ใจล่ะ ป่ะ ไปข้างนอกกัน”
“นี่อาจะพาพวกเราไปไหนค่ะเนี่ย” เซรินอ้าปากถาม ขณะกำลังเดินไปตาม
ทางเดินรอบๆบริเวณบ้าน ซึ่งมีต้นไม้ใหญ่ปกคลุมและถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม
สบายตา
“ก็...ไปหลังคฤหาสน์ ไปฝึกกัน”
“เย้ ได้ออกกำลังแล้ว” เซรินชอบใจ เพราะจะรักอาได้เฉพาะเวลาที่อา
ร่วมมือกับเธอแกล้งยัยเซรันนี่แหละ
“เฮ้อ ฝึกอีกแล้ว มาทีไรฝึกทุกที ทำอย่างอื่นบ้างสิ” เซรันที่ไม่ชอบออก
แรง(ขี้เกียจ)บ่น
“เราก็นั่งดูไปสิ อาก็ขี้เกียจสอนเธอเหมือนกัน”
“อ๊า ไหงเป็นงั้น....อ่า ก็ได้ค่ะ แต่นิดเดียวน้า”
หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงลานกว้างขนาดใหญ่บริเวณหลัง
คฤหาสน์ ในบริเวณนี้ไม่ได้มีการตกแต่งอะไรมากนัก ไม่เหมือนเมื่อก่อน เพราะ
มักจะโดนลูกหลงจากการฝึกซ้อมอยู่บ่อยๆ ทำให้ต้องเปลืองเงินซ่อมอยู่ตลอด จึง
ได้มีการนำออกไป
“เอาล่ะ เริ่มจากเซรันก่อนล่ะกัน”
“อ้าว ไมอ่ะ ให้พี่เซรินเข้าเริ่มก่อนสิ” เซรันเถียง
“ไม่ต้อง เธอนั่นแหละ เริ่มก่อนเลย เดี๋ยวพอพี่เค้าเริ่มเราจะได้นั่งพัก ไม่งั้น
เราก็บ่นว่าเดินไม่ไหว แล้วกว่าจะได้เดินกลับก็เย็นพอดี “
“เชอะ ก็ได้” เซรันขยับตัวลุกขึ้นเดินไปกลางลานฝึก
“เริ่มเลย”
เซรันไม่ตอบด้วยคำพูด กลับขว้าพลองอันยาวฟาดลงกับพื้นดินเต็มแรง
และด้วยพลังธาตุดินที่อยู่กับตัว ทำให้พื้นดินเกิดรอยแยกพุ่งตรงไปยังเป้าหมาย
แต่เป้าหมายที่ต้องการโจมตีกลับไม่มีทีท่าว่าจะออกอาการหวาดกลัวแต่อย่างใด
ทันใดนั้น เป้าหมายก็หายไปจากครรลองสายตาอย่างไร้ร่องรอย
“เฮ้ย !!!”
********************
ฝากด้วยนะงับ
ความคิดเห็น