ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Zerorin & Zeroran

    ลำดับตอนที่ #1 : -+-บทเริ่มต้น-+-

    • อัปเดตล่าสุด 4 ต.ค. 50


    Zerorin & Zeroran


    ********************

    บทนำ

     

              แหมะๆ...ซ่า

             

    หยาดฝนสาดกระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน ท้องฟ้ามืดมิดราวกับรัตติกาล

     

    อากาศชื้นๆ  รอบๆป่าเขาลำเนาไพร ใต้ต้นสนในป่าโปร่ง ร่างของบุคคลลึกลับ

     

    กำลังนั่งคุกเข่าหันหน้าเข้าหาต้นไม้

     

              ข้าควรทำอย่างไรดี ร่างนั้นกล่าวด้วยความกังวล

     

              ไม่ เจ้าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นอีกเสียงที่ไม่ทราบที่มาตอบ

     

              เพราะอะไรกัน ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ พวกท่านน่าจะทำอะไรได้บ้าง

     

              ไม่ พวกข้าทำไม่ได้ มันจะไม่เกิดผลดีกับใครทั้งสิ้น

     

              แต่ว่า... เสียงนั้นอ้ำอึ้ง พูดไม่ออก

     

              เชื่อข้า เจ้าควรอยู่เฉยๆ ปล่อยมันไปตามโชคชะตา

     

              ทั้งสองเสียงเงียบไป จึงมีแต่เสียงหยดน้ำที่ตกลงมากระทบผืนดินเท่านั้น

     

    ร่างของบุคคลลึกลับเปียกโชก ทว่าไม่มีทีท่าว่าจะลุกจากไป

     

              เอ่อ...ถ้าข้า... เสียงสนทนาเงียบไปราวกับเสียงกระซิบ จนเสียงสายฝน

     

    เข้ามาแทนที่

     

     

     

     

              ภายในป่าใหญ่ที่สายฝนสาดเทกระหน่ำไม่ต่างกัน มีร่างของบุรุษผู้หนึ่งขี่

     

    ม้ามุ่งหน้าไปทางกระท่อมเล็กๆ ทว่าดูอบอุ่นด้วยท่าทางรีบร้อน   

     

    แอ๊ด ~!!!”  

             

    อ้าว ! กลับมาแล้วหรอเสียงของหญิงสาวที่รอการกลับมาของสามีของ

    เธอถาม แต่เขากลับไม่ตอบอย่างทุกครั้ง

             

    เอ้า มาเอาผ้าไปนี่ไปสิ เดี๋ยวก็บ้านก็เปียกหมดหรอก เธอกล่าวอย่าง

     

    อารมณ์ดี ในมือข้างหนึ่งถือผ้าเช็ดตัว และในมืออีกข้างกำลังอุ้มห่อผ้าเอาไว้

     

    ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ยังไม่ตอบอยู่ดี จนทั่งเธอต้องเอ่ยปากถามด้วยความ

     

    สงสัย

             

    เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเงียบไปล่ะ หรือว่าโดนฝนจนเป็นหวัดไปซะแล้ว

     

              คือ... เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

     

               ในขณะที่หญิงสาวกำลังเดินเข้ามาดูอาการให้สามีนั้น เธอก็สังเกตเห็นสิ่ง

     

    ที่สามีอุ้มอยู่

     

              นั่นอะไรน่ะ  

             

    คือ... เขาได้แต่อ้ำอึ้ง เหมือนน้ำท่วมปาก

     

              นี่มัน…!!!”

    ฝากด้วยนะงับ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×