[Fiction TVXQ]White Winter

ลำดับตอนที่ #4 : WW Part.4

Fic::White Winter::

Actor::Yun*Jae::

Author::God’z_vox::

Type::Romantic::Drama::

Chapter::4::

แสงแดดบางๆยามเช้า…ส่องแสงผ่านเข้ามายังผ้าม่านผืนบาง…ทำให้ภายในห้องสว่างไสวขึ้น…
ปรากฏเป็นร่างบอบบางนอนสั่นสะท้านอยู่ข้างกายคนตัวโต…กิจกรรมแห่งความหฤหรรษ์เพิ่งจบลงไปได้ไม่กี่ชั่วโมง…ผิวขาวเนียนปรากฏเป็นรอยช้ำสีแดงทั่วร่าง…ลมหายใจที่แผ่วเบาจนน่าใจหาย…

ยุนโฮตื่นขึ้นมาก็ลุกขึ้นมานังอ่านหนังสือเล่มโปรดโดยไม่ใส่ใจถึงร่างกายบอบช้ำที่นอนสั่นสะท้านอยู่ข้างๆ…ยามเช้าของฤดูหนาวที่หนาวไปสุดขั้วของหัวใจ…ร่างกายบอบบางไม่มีอาภรณ์ใดๆปกปิดเลยซักนิด…มีเพียงยูคาตะเนื้อบางที่ขาดวิ่นโดยฝีมือของยุนโฮ…มันถูกโยนมาปกปิดร่างบางตั้งแต่เอวลงไปถึงต้นขาเนียนนุ่มแต่ก็ไม่ว่างเว้นจากรอยจูบสีแดงช้ำๆนั้น…

แจจุงลืมตาขึ้น...สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้าย…แต่เมื่อได้มองเห็นสภาพความเป็นจริง…น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว…มันไม่ใช่ความฝัน…

สิ่งที่ร่างบางทำได้ตอนนี้ก็คือได้แต่รีบเช็ดน้ำตา...ก่อนที่คนข้างๆจะทันเห็น…พันธนาการที่แน่นหนานั้นถูกยุนโฮแกะออกให้แล้ว…แต่ยังปรากฏเป็นรอยแดงรอบๆอย่างเด่นชัด…แล้วค่อย ๆ พยุงตัวขึ้นนั่ง…ดวงตากลมโตหลับลงอย่างรวดร้าว…เจ็บแปลบเบื้องล่างจนแทบขาดใจ…

“ฮึก…” เสียงสะอื้นไห้เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากแดงช้ำนั้น…ฝ่ามือบอบบางจึงยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเสียแน่น…ปลายเท้าเล็กพยายามทรงตัวลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากด้วยขาสองข้างที่มันสั่นจนแทบจะยืนไม่ไหว...เพราะถูกกระทำรุนแรงขนาดนั้นมีหรือจะมีแรงพอที่จะก้าวเดินด้วยตัวเอง...

"จะไปไหน!!!" ร่างสูงโยนหนังสือเล่มบางลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี…ฝ่ามือแข็งกร้าวออกแรงกระชากร่างบางเพียงนิดเดียว…ร่างบอบบางก็ปลิวปะทะกับแผ่นอกกว้างเสียแล้ว…

“เจ็บ!!” แรงดึงทำให้แจจุงเซล้มลงมานั่งอยู่บนตักของ “ปีศาจ” ที่เค้าว่า…มือเล็กที่สั่นน้อยๆพยายามแกะมือที่เกาะอยู่ที่เอวของตนเองออก…น้ำตาที่พยายามข่มไม่ให้ไหล…บัดนี้กลับห้ามมันไม่อยู่…

“ข้าถามว่าจะไปไหน!!!…” ยุนโฮบีบคางมนให้เงยขึ้นมาสบตา

“……………………” ไม่มีคำตอบจากคนตัวเล็ก…มีเพียงการเมินหน้าหนีความอ่อนแอของตัวเองเท่านั้น

“อ๊า!!!” ร่างบางร้องเสียงหลง…เมื่อปลายนิ้วร้อนของอีกคนล้วงล้ำเข้ามาอยู่ในตัวของเค้า…อย่างไม่รู้ตัว…

มันคือการลงโทษที่ดื้อกับคนอย่าง จุง ยุนโฮ

“ฮือ…อือ…ข้า…ข้าจะไป…รดน้ำ…ไวท์กับวินเทอร์…” แจจุงพยายามเค้นเสียงที่มีอยู่เพียงน้อยนิดให้เปล่งออกมาเป็นคำพูด…แล้วพยายามยันตัวลุกขึ้น…เพื่อให้ร่างกายของตนเองหลุดพ้นจากปลายนิ้วที่แสนร้ายกาจนั้น…

“สภาพแบบนี้น่ะหรอ…แค่เจ้าจะหนีออกจากอ้อมกอดของข้า…เจ้ายังทำไม่ได้เลย…เพราะฉะนั้นจงลืมเรื่องที่เจ้าจะทำนั้นซะ…แล้วมาปรนนิบัติข้าอีกครั้งดีกว่ามั้ยแจจุง…” ยุนโฮกดตัวร่างบางลงกับฝูกนอนอีกครั้ง…แล้วปลุกเร้าร่างบางอีกครั้งอย่างไม่สนใจความรู้สึกของคนใต้ร่างเลยซักนิด

“ฮึก!!อย่า…พอแล้ว…” ใบหน้าหวานส่ายสะบัดไปมาบนฟูกนอนด้วยความเจ็บปวดจากกายเบื้องล่าง...ในขณะที่ยุนโฮยังคงกระแทกตัวเข้าออกอย่างรุนแรง...โดยไม่สนใจกับน้ำตาบนใบหน้าหวานเลยซักนิด…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - -

ณ ห้องอาหาร

“นี่ชางมิน…เจ้ายุนโฮมันกลับมารึยัง…” แม่ทัพฮันที่นั่งท่านอาหารเช้าอยู่เอ่ยขึ้นกับ…ชางมินที่นั่งเหม่อออกไปข้างนอก

“คงกลับมาแล้วล่ะขอรับ…” ชางมินตอบเสียงนิ่ง…

“แล้วนี่เจ้าเด็กนั่นไม่กินข้าวหรอ…แจจุงน่ะ”

“ข้าจะขึ้นไปตามให้ขอรับ…” ชางมินยืนขึ้นแล้วก้มหัวเป็นเชิงขออนุญาต

ชางมินเดินไปทางห้องของแจจุง…และก็หยุดชะงักลงอย่างไม่มีเหตุผล…อะไรบางอย่างบอกเค้าว่าแจจุงไม่ได้อยู่ที่นี่…ชางมินจึงเดินกลับหลัง…ตรงไปทางห้องของยุนโฮแทน…

“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ภาพที่ชางมินเห็นมันทำให้เค้าแทบจะหยุดหายใจ

ร่างบอบบางของเพื่อนตัวเล็กของเค้านั้น…ถูกมือของใครบางคนหิ้วแขนออกมาแล้วปล่อยไว้หน้าห้อง…
ยูคาตะสีชมพูหวานที่อยู่บนร่างของคนตัวเล็กขาดรุ่งริ่งจนไม่มีชิ้นดี…
ดวงตาที่เคยเปล่งประกายสดใสบัดนี้ถูกซ้อนอยู่ภายใต้เปลือกตาบาง…
ใบหน้าหวานที่เคยขาวอมชมพูบัดนี้กลับซืดเซียวราวกับสีของแผ่นกระดาษ…
แก้มบางๆแนบไปกับบานประตูเย็นเฉียบเพื่อช่วยพยุงศรีษะของตนเอง…
ตั้งแต่ต้นคอลงมาถึงแผ่นอกเล็กเต็มไปด้วยรอยกัดและรอยจูบ…
เรียวแขนเล็กๆทิ้งลงราบลู่กับลำตัว…
ใบหูแหลมเล็กตกลู่แนบกับเส้นผมสีไวท์บรอน…
เรียวขาบอบบางที่โผล่พ้นยูคาตะออกมานั้นเต็มไปด้วยร่องรอยสีแดงนับไม่ถ้วน…

“แจจุง” ชางมินเดินเข้ามาแล้วสัมผัสร่างบางอย่างแผ่วเบาที่สุด…ส่งเสียงเรียกใกล้ๆใบหูเล็กเพื่อให้ร่างบางได้รู้สึกตัว…

“ชางมิน…” ดวงตากลมโตเปิดขึ้น…ริมฝีปากแดงช้ำคลี่ยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน…เรียวแขนเล็กพยายามยกขึ้นเพื่อกอดคนตรงหน้า…แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน

“ท่านยุนโฮทำอะไรเจ้า…เค้าทำร้ายเจ้าใช่มั้ย…” ชางมินลูบศรีษะเล็กอย่างปลอบประโลม…ความจริงเค้าไม่ต้องถามเลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น…ภาพที่เห็นมันก็บ่งบอกได้ดีอยู่แล้ว…

“ไม่ใช่ท่านยุนโฮ…ปีศาจ…ไม่มีท่านยุนโฮอีกแล้ว…” แจจุงพยายามดันร่างของตัวเองลุกขึ้นยืน…แต่ก็ทำไม่ได้…มันหนักอึ้งไปทั้งร่าง

“ข้าจะไปบอกท่านแม่ทัพ!!!…” ชางมินกล่าวเสียงแข็ง

“ไม่…ชางมิน…อย่าบอกท่านฮันยังนะ…บอกไม่ได้เด็ดขาด” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นมาทันที

“ทำไม!!” ชางมินเอ่ยแผ่วเบาอย่างไม่เข้าใจ…

ทั้งๆที่เค้าทำกับเจ้าถึงขนาดนี้แล้ว…ยังจะไปปกป้องมันอีกอย่างนั้นหรอ

ย้อนไปเมื่อห้านาทีที่แล้ว

“เจ้าอย่าคิดจะบอกเรื่องนี้กับพ่อข้าเชียวนะ…ไม่งั้นดอกไม้ของเจ้าเละไม่มีชิ้นดีแน่!!!” ยุนโฮตะคอกร่างเล็กที่พยายามลุกออกมาจากฝูกนอน

“ร้ายกาจ…ข้า…ข้าจะฆ่าท่าน…” แจจุงพยายามเอ่ยด้วยเสียงที่แทบไม่มีเหลือ…ดวงตากลมโตมองคนตรงหน้าอย่างเคียดแค้นที่แฝงไปด้วยความผิดหวัง…

“เดินออกไปให้พ้นจากหน้าห้องของข้าก่อน….แล้วค่อยมาว่ากันทีหลัง” ยุนโฮแสยะยิ้ม…พร้อมกับจับร่างบางแต่งตัวแล้วหิวออกมาทิ้งไว้นอกห้อง แล้วชางมินก็มาเห็นเข้า

จบโหมดย้อนความ

“ข้ามีเหตุผลของข้านะชางมิน…” ดวงตากลมโตหลับพริ้มลงในที่สุด

เสียงสุดท้ายที่ชางมินได้ยิน…คนตัวเล็กสลบไปในอ้อมกอดของเค้า…
ชางมินไม่รู้จะทำยังไงกับร่างกายที่บอบช้ำนี้…
จะพาแจจุงไปพักยังไงที่จะทำให้ไม่สะเทือนร่างกายนี้ให้มากที่สุด…
สุดท้ายชางมินก็ช้อนร่างบางขึ้นอุ้มแล้วพาไปยังห้องของแจจุง…

ณ ห้องอาหาร

“ว่าไงชางมิน…เจ้าหนูนั่นล่ะ” ท่านแม่ทัพเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง

“แจจุง”

“ท่านพ่อ!!!!

ชางมินยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงของอีกคนเข้ามาแทรก…ท่านยุนโฮ

“เอ้า!ว่าไงล่ะเจ้ายุนโฮ…” ท่านแม่ทัพขมวดคิ้วกับสภาพของลูกชายคนเดียวอย่างสงสัย…ไอ้เจ้ายุนโฮมันจะรีบร้อนอะไรนักหนา…ถึงได้ผูกเชือกยูคาตะแบบนั้น…เดี๋ยวก็ได้หลุดลงมากองที่พื้นกันพอดี…แล้วผมเผ้าก็ไม่จัดการหวีซะให้เรียบร้อย…เหอะ…แล้วแบบนี้จะมาเป็นผู้สืบทอดตระกูลแม่ทัพได้อย่างไร

“ข้าหิว…หิวมากด้วย…” ยุนโฮกระดิกนิ้วสั่งคนรับใช้ให้มาตักข้าวให้ตนเอง

“เอ่อ…ชางมินเจ้าพูดต่อซิ…” แม่ทัพฮันยิ้มกับนิสัยหยาบกระด้างของลูกชายตนเองอย่างเหนื่อยใจ…ที่ผ่านไปเจ็ดปีไม่ได้มีส่วนช่วยอะไรเลยงั้นหรอ…แต่กลับตรงกันข้าม…ยุนโฮนั้นแข็งกระด้างยิ่งกว่าตอนไปจากที่นี่ด้วยซ้ำ…

“แจจุงไม่สบายนิดหน่อยขอรับ…” ชางมินมองไปยังต้นเหตุของอาการป่วยของแจจุงอย่างขุ่นเคือง…แต่ไอ้เจ้าตัวต้นเหตุนั้นก็ไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไรเลยด้วยซ้ำ…เอาแต่นั่งจัดการกับของบนโต๊ะราวกับว่าไม่ได้กินมาหลายวัน…

“งั้นเจ้าก็ไปดูแลเจ้าหนูนั่นหน่อยแล้วกันนะ…” แม่ทัพฮันฝากชางมินให้ดุแลคนที่ตนเองรักเหมือนลูกเหมือนหลานด้วยความเป็นห่วง…

“ไม่ต้องหรอกท่านพ่อ…ของของข้าเดี๋ยวข้าจะไปดูแลเอง…” ยุนโฮเงยหน้าขึ้นเพื่อจะมองหน้าชางมิน…รอยยิ้มแสนร้ายกาจปรากฎบนใบหน้าราวกับเทวดา…แต่ภายใต้หน้ากากเทวดานั้นจะมีซักกี่คนที่รู้ว่า…ที่แท้ก็ปีศาจดีๆนี่เอง…

อาหารมื้อนี้ไม่ได้มีความอร่อยเลยด้วยซ้ำสำหรับความคิดของชางมิน…ในใจเค้าเป็นห่วงร่างเล็กๆที่นอนไม่ได้สติอยู่ในห้องนั้นต่างหาก…และอาหารมื้อนี้ก็จบลงอย่างน่าอึดอัด

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - -

ผมสีไวท์บรอนส่วนหนึ่งถูกปรกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวบริสุทธิ์…ใบหน้าที่ขาวอยู่แล้วบัดนี้กลับขาวเสียจนซีด…ริมฝีปากแดงช้ำเอื้อนเอ่ยกับสายลมเย็นๆของฤดูหนาว…แล้วคลี่ยิ้มออกมาบางๆ…ฝ่ามือบอบบางถูกันไปมาเพื่อให้ความอบอุ่น…

แจจุงยืนอยู่ข้างๆ “หลุมทิ้งความเจ็บปวด” ซึ่งตอนนี้มีหลังคาเล็กๆคอยป้องกันไม่ให้หิมะตกลงมากลบทับหลุมนี้…ดวงตากลมโตที่แฝงไปด้วยความเหนื่อยอ่อนทอดมองไปยังแปลงดอกไม้เล็กๆในหลุม…ดอกไม้สีขาวที่ปลูกอยู่เคียงกันโน้มเข้าหากันราวกับว่าพวกมันกำลังกอดกันเพื่อแบ่งความอบอุ่นให้แก่กันและกัน…

“แจจุงเคยสงสัยนะว่า…ทำไมยูชอนต้องสร้างหลุมนี้ขึ้นมา” เสียงแหบแห้งเปล่งออกมาจากลำคออย่างยากลำบาก…

“แต่แจจุงก็ลืมถามยูชอนทุกที…” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างเจ็บปวด

“เมื่อไหร่กัน…เมื่อไหร่…ที่ยูชอนจะกลับมา…” ดวงตากลมโตหลับลงอย่างอ้อนล้า…ขาสองข้างที่ใช้พยุงตนเองบัดนี้สั่นระริกราวกลับกำลังเรียกร้องเจ้าของร่างว่าควรพักได้แล้ว…ทำแบบนี้มันฝืนร่างกายเกินไป…

“แจจุงไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว…แจจุงกลัว…กลัวยุนโฮที่ไม่ใช่ยุนโฮ” ร่างบอบบางพร่ำเพ้อราวกับคนไร้สติ

“แจจุง…อยากเจอยูชอน…” แจจุงเดินลงไปยังหลุมนั้น…นั่งลงแล้วชันเข้าทั้งสองข้างขึ้น…ใบหน้าหวานซุกลงที่หัวเข่าของตนเอง…ฝ่ามือช้ำๆสองข้างกอดตัวเองไว้ราวกับกลัวว่าตนเองจะแตกสลายหายไปจากที่ตรงนี้…

เค้าอยากร้องไห้…แต่เค้าคงร้องซะจนไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกแล้ว

“ถ้ายูชอนยังไม่มา…แจจุงอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว…แจจุงอาจตายไปแล้วก็ได้…” แจจุงพร่ำเพ้อเรียกหาแต่เพื่อนรัก…ตอนนี้เค้าต้องการใครซักคน…ที่คอยปกป้องเค้าจากปีศาจร้ายนั่น…

ดวงตากลมโตหลับลงอย่างเหนื่อยล้า…ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีแล้วหรอ…เค้าจะทำยังไงดี

อีกด้านหนึ่งของจวนแม่ทัพ

“ชางมิน…แจจุงไปไหน!!!!” ยุนโฮกิ่งเดินกิ่งวิ่งมาทางชางมิน…มือแข็งแรงตรงเข้าขยุ้มคอฮันบกของชางมินทันที…

เมื่อเช้าพอทานอาหารเสร็จ…ยุนโฮก็ตรงไปที่ห้องของแจจุงกลับพบแต่ความว่างเปล่า…บนฟูกนอนที่เย็นชืดไร้ร่างของคนที่เค้ากำลังต้องการพบ…คำเดียวที่ยุนโฮนึกได้ตอนนั้นก็คือ “หนี” แจจุงหนีเค้าไปรึเปล่า…แต่ถ้าจะหนีจริงๆก็คงไปได้ไม่ไกล…เพราะร่างกายที่บอบช้ำเช่นนั้น…คงไม่เอื้ออำนวยให้แจจุงหนีออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆแน่

“ท่านถามข้างั้นเรอะ!!ท่านยุนโฮ…” ชางมินดึงมือหยาบกร้านนั้นออกจากฮันบกของคนเอง…เอ่ยถามด้วยเสียงหยามเหยียดอย่างดูถูกดูแคลน…แววตาที่เคยสงบนิ่งของชางมินบัดนี้กลับมองมาที่ยุนโฮด้วยความสมเพช…

“เจ้าหมายความว่าไง…” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจกับคำพูดของคนตรงหน้า

“ท่านจะไม่ดูโง่ไปหน่อยหรอ…ที่มาถามข้าผู้ต้อยต่ำเช่นนี้…” ถึงแม้ว่าภายนอกชางมินจะดูสงบนิ่งกับการหายตัวไปของแจจุง…แต่ในใจเค้ากลับเป็นห่วงจนแทบจะวิ่งออกไปตามหาแจจุงอยู่แล้ว…

“นี่เจ้า!!!…เจ้ากำลังหมายความว่า…แค่คนๆเดียวข้าก็ดูแลไม่ได้อย่างนั้นหรอ” ยุนโฮอยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายคามือ…ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก…

“โอ้…ท่านดูฉลาดขึ้นแล้ว…งั้นข้าขอตัวก่อนนะขอรับ…ท่านยุนโฮ…” แล้วชางมินก็เดินจากไป…

“แจจุงเจ้าอย่าคิดว่าจะหนีข้าพ้นนะ…เจ้าคือของข้า…ใครก็เอาเจ้าไปไม่ได้ทั้งนั้น!!!…” ยุนโฮเอ่ยออกมาอย่างมั่นคงราวกับว่ามันคือคำสัตย์สาบาน…

ชั่ววูบนึงในความคิด…ยุนโฮก็นึกถึงประโยคนึงขึ้นมาได้

“ฮือ…อือ…ข้า…ข้าจะไป…รดน้ำ…ไวท์กับวินเทอร์…”

แล้วยุนโฮก็เดินออกไปยังสวนหลังจวนทันที…ด้วยยูคาตะตัวบางที่ยุนโฮสวมออกไปเผชิญกับอากาศที่หนาวจนติดลบ…หิมะสีขาวยังคงตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อนราวกำว่าไม่มีความเหน็ดเหนื่อย

เป็นอย่างที่ยุนโฮคิดจริงๆ…ในหลุมที่เต็มไปด้วยเหล่าดอกไม้สีขาวนั้น…มีร่างของเจ้าจิ้งจอกน้อยหลับไหลอยุ่…โดยที่เหล่าดอกไม้สีขาวที่เจ้าตัวปลูกไว้…โอบล้อมร่างบอบบางนั้นอยู่ราวกับว่ากำลังปกป้องเจ้าหญิงนิทราผู้หลับไหล…เพียงชั่วครู่ที่ยุนโฮเผลอยิ้มออกมาให้กับความสวยงามนั้นอย่างอ่อนโยน…

“แจจุง!!!” เสียงเรียกที่กังวาลก้องและดุดัน…ทำให้คนที่อยู่ในห้วงนิทราสะดุ้งตื่นขึ้นอย่างตกใจ

ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น…ราวกับว่าคนตรงหน้าคือปีศาจร้าย…

“มากับข้าเดี๋ยวนี้!!!!” ยุนโฮยืนนิ่งรอให้ร่างบางเดินขึ้นมาหาช้าๆ

“……………” ไม่มีคำตอบจากร่างเล็ก…มีเพียงการส่ายหน้าอย่างรุนแรง…และการถอยหนีเพียงเท่านั้น…ที่บ่งบอกให้รู้ว่าแจจุงได้ยินที่ยุนโฮพูด…

“ข้าบอกให้ขึ้นมา…อย่าต้องให้ข้าใช้กำลังนะ”

แจจุงค่อยเดินเข้ามาใกล้ยุนโฮ…ใบหน้าหนาวก้มลงอย่างหลบสายตา…มือขาวซีดสองข้างกอดตัวเองเอาไว้เพื่อให้คลายความหนาว…หูแหลมเล็กตกลู่ลงด้วยความหวาดกลัว

ฝ่ามือแข็งแรงออกแรงกระชากร่างบางที่กำลังเดินเข้ามาหา…ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดกว้าง…ร่างบางนิ่วหน้าเพราะความเจ็บสะท้านไปทั้งร่าง…

“ชักช้า…” ยุนโฮพูดเพียงแค่นั้น…แล้วจึงช้อนอุ้มร่างบางขึ้นแนบอก…แล้วร่างบางก็หลับไปในอ้อมกอดนั้น

แจจุงฟื้นขึ้นมาก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว…สิ่งแรกที่เค้าเห็นก็คือ…ใบหน้าเคร่งเครียดที่เอาแต่จ้องอยู่กับหนังสือเล่มเล็กในมือ…เสียงท้องร้องทำให้แจจุงอายจนแทบจะมุดหน้าหนี…เมื่อยุนโฮหยุดความสนใจจากสิ่งตรงหน้า…แล้วหันมามองเค้าแทน…

“หิวงั้นหรอ…เจ้ายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้านี่นะ…” ยุนโฮขยับเข้ามาหาร่างบอบบางที่นอนหันหลังให้เค้า…

“หันมาคุยกับข้าเดี๋ยวนี้…” ยุนโฮเอ่ยเสียงเรียบ

แต่ผลที่ได้รับกลับมาก็คือ…แจจุงยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม…ไม่ขยับเขยื้อน…ในความคิดของยุนโฮนั้นมันคือการท้าทาย…

“เอ๊ะ!” ร่างบางอุทานอย่างตกใจ…เมื่อร่างของตนเองถูกพลิกให้มาอยู่ใต้ร่างของยุนโฮ…ข้อมือที่เต็มไปด้วยรอยแดงทั้งสองข้างถูกพันธนาการด้วยฝ่ามือหนา…และกดลงกับฟูกนอนเหนือศรีษะ…ร่างกายใหญ่โตคร่อมทับร่างบางไว้…

“ไม่อยากพูดนักใช่มั้ย…ได้…ข้าจะสนองความต้องการของเจ้าให้” สิ้นคำพูดริมฝีปากอิ่มก็ถูกบดขยี้จากคนตัวโตอย่างไม่กลัวว่าจะช้ำ…รสจูบที่แสนหยาบกระด้าง…แจจุงสาบานได้…ว่ามันไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยน…

“อือ…ข้า…ไม่ไหวแล้ว…” อุณหภูมิที่ผิดปรกติของร่างบางข้างใต้…ทำให้ยุนโฮหยุดชะงักการกระทำนั้น…ฝ่ามือแกร่งปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระ…แล้วเลื่อนหลังมือมาวางทาบที่หน้าผากเล็กแทน...

“ตัวเจ้าร้อน” ยุนโฮเอ่ยขึ้นมาลอยๆ

“ข้า…หะ…หายใจ…ไม่ออก” ฝ่ามือเรียวเล็กยกขึ้นกุมหน้าอกแน่น…ลำตัวบางงอเข้าหากันด้วยความเจ็บปวด…ริมฝีปากแดงช้ำเผยออกเพื่อเก็บเอาลมที่มีอยู่ข้างตัวเข้าปอดให้ได้มากที่สุด…คิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันแน่น…

“ชางมิน!!!ชางมิน!!!ไปตามหมอมา” ยุนโฮตะโกนด้วยเสียงกึกก้อง…จนคนทั้งจวนแทบจะได้ยิน

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - -

“ท่านหมอขอรับ…ไม่ทราบว่าท่านจะไปนานซักแค่ไหนขอรับ…” อำมาตย์ผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น

“ข้าไปไม่นานหรอก…ถ้าธุระของข้าเสร็จสิ้นเมื่อไหร่…ข้าก็จะรีบกลับมา…ฝากบอกพี่ชายของข้าด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง…” หมอหนุ่มรูปงามเอ่ยขึ้นกับอำมาตย์ผู้นั้นอย่างรีบร้อน…แล้วรีบควบม้าออกจากวังหลวงไปทันที…

“ข้ากำลังไปรับเจ้าแล้วนะ…” ริมฝีปากอิ่มขยับพูดเบาๆกับสายลม…

- - - - -- - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“แม่คร้าบบบบ…ข้าไปทำงานแล้วนะ…” เด็กหนุ่มหน้าหวานเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่สดใสดั่งดวงตะวันในฤดูร้อน…แขนเล็กๆกอดแม่ของตนเองราวกับว่าเป็นธรรมเนียมก่อนออกจากบ้าน…เพราะเค้าชอบทำแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว

“ทำงานเสร็จแล้วก็รีบกลับบ้านล่ะ…วันนี้แม่ได้ยินมาว่าหิมะจะตกหนัก” หญิงสาวลูบศรีษะกลมๆนั้นอย่างเพลินมือ

“ขอรับท่านแม่…” เด็กหนุ่มคลายอ้อมกอดออก…แล้วหันมาจัดเสื้อผ้าของตนเองให้กระชับมากยิ่งขึ้น

ทุกๆวัน คิม จุนซู เด็กหนุ่มวัยสิบเก้าย่างยี่สิบปี ต้องเดินทางไปเป็นหมอฝึกหัดกับท่านหมอคังเพื่อที่จะเรียนให้จบแล้วเข้าไปทำงานต่อที่วังหลวง…ซึ่งเป็นที่ที่จุนซูใฝ่ฝันอยากเข้าไปตั้งแต่เด็กๆแล้ว
แล้วในวันนี้เค้ามีเรียนรอบเย็น…

เมื่อจุนซูเดินเข้าไปถึงโรงหมอ…ก็เห็นท่านหมอคังกำลังเร่งรีบจัดเตรียมอุปกรณ์รักษาต่างๆแล้วเดินออกไปจนแทบจะชนเค้าอยู่แล้ว…แต่ดีที่ว่าเค้าหลบทัน

“ท่าหมอคังจะรีบไปไหนหรือขอรับ…” จุนซูเอ่ยถามเบาๆเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทจนเกินไป

“ข้าต้องรีบไปรักษาคนที่จวนแม่ทัพ…ส่วนที่นี่ข้าฝากเจ้าดูแลด้วยล่ะจุนซู” พูดจบท่านหมอคังก็รีบนั่งรถม้าที่ทางจวนแม่ทัพได้จัดเตรียมไว้ให้…แสดงว่าคนที่กำลังป่วยนั้นต้องเป็นคนที่สำคัญมากแน่ๆเลย

“วันนี้ข้าต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วหรอเนี่ย…เฮ้อ…รู้แบบนี้เอาเจ้ารันๆมาเล่นเป็นเพื่อนดีกว่า”

รันๆเจ้าหมาที่เค้าเลี้ยงไว้ตั้งแต่เมื่อเจ็ดปีก่อน…แต่ก่อนนั้นมันยังตัวเล็กๆ…ชอบวิ่งวนไปวนมาใกล้เค้า…แต่ตอนนี้มันตัวโตขึ้นมาก…แล้วก็เริ่มอุ้ยอ้ายๆ…ไม่ค่อยชอบวิ่งเหมือนเมื่อก่อนแล้ว…มันจึงอ้วนคล้ายๆหมูซะมากกว่าที่จะเป็นหมา…

“ยูชอน…ป่านนี้ท่านจะเป็นยังไงบ้างนะ…” ร่างบางกำลังนั่งเหม่อลอยถ้า…ไม่ติดตรงที่ว่ามีชายไร้มารยาทคนหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะเค้าซะ

“เฮ่!!เจ้าหนู…จวนแม่ทัพไปทางไหน…” ชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่ากระโดดลงมาจากหลังม้า..แล้วเดินเข้ามาถามคนที่กำลังกวาดใบไม้อยู่ข้างๆโรงหมอ

“ข้าไม่ใช่เจ้าหนู…แล้วข้าก็ไม่รู้ว่าจวนแม่ทัพไม่ทางไหน…” คนตัวเล็กทิ้งไม้กวาดดัง “ปั๊บ” ไม่พอใจที่มีคนเรียกเค้าว่าเจ้าหนู…เพราะตอนนี้เค้าอายุสิบเก้าแล้วไม่ใช่เด็กเก้าขวบ…แล้วไอ้คนถามน่ะดูท่าทางก็ไม่ได้อายุมากไปกว่าเค้าเท่าไหร่เลย

“งั้นหรอ…งั้นข้าให้นี่…เป็นของตอบแทนที่อุตส่าห์สละเวลามาคุยกับข้า…” ชายหนุ่มแปลกหน้ายื่นลูกกวาดสีสวยสองสามเม็ดให้กับจุนซู…

“แม่ข้าบอกไว้ว่าไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้า..” จุนซูบอกปฏิเสธไปทั้งที่ในใจเค้าอยากได้ลูกอมพวกนั้นจะแย่แล้วT^T

“งั้นเจ้าชื่ออะไรล่ะ…” ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยกับความเป็นเด็กไม่รู้จักโตของคนตรงหน้า…

“แม่ข้าบอกว่าไม่ให้บอกชื่อกับคนแปลกหน้า” จุนซูพองลมที่แก้ม

“แล้วแม่เจ้าบอกอะไรเจ้าอีกล่ะ…” ท้ายที่สุดชายหนุ่มแปลกหน้าก็หลุดขำออกมาอย่างไม่ตั้งใจ…เอ่ะอ่ะๆก็…แม่บอกว่าๆ

“นี่ท่านหัวเราะเยอะข้างั้นหรอ…” จุนซูชักยั๊วะขึ้นมาแล้ว…เมื่อกี๊นี้ยิ้ม…แต่ตอนนี้หัวเราะ

“ข้าเปล่า..งั้นข้าไปก่อนนะ…” ก่อนที่ชายหนุ่มก้าวขึ้นหลังม้าไป…เค้าดึงมือของจุนซูเอาไว้…แล้วยัดเยียดลูกกวาดสีหวานนั้นไว้ในมือ…แล้วรีบควบม้าออกไปทันที

“อ้าาา…ลูกกวาดของท่านข้าไม่อยากได้หรอกนะ…แต่ในเมื่อท่านให้ข้าแล้ว…ข้าจะรับไว้ก็ได้…” จุนซูตะโกนไล่หลังคนที่ขี่ม้าหนีไป…ทำเป็นกลบเกลื่อนไปแบบนั้นเอง…แต่ความจริงแล้วดีใจทีได้ลูกกวาดมากมาย…ฮ่าๆๆ

To Be Con

คอมเม้นท์กระฉูด...สาธุ