[Fiction TVXQ]White Winter

ลำดับตอนที่ #3 : WW Part.3

Fic::White Winter::

Actor::Yun*Jae::

Author::God’z_vox::

Type::Romantic::Drama::

Chapter::3::

นี่เค้าอยู่ที่ไหนกัน…อุ่นจังเลย…
อุ่นจนไม่อยากลืมตาตื่น…
นี่เค้าตายแล้วงั้นหรอ…งั้นก็แสดงว่าเค้าอยู่บนสวรรค์แล้วอย่างนั้นหรอ…
เอ๊ะ!!!อะไรเปียกบนหน้าของเค้าเนี่ย…
‘นี่!!รันๆลงมาเดี๋ยวนี้นะ’
เอ๊ะเสียงนางฟ้าหรอ…แล้วรันๆเป็นใคร…

ดวงตาที่หลับสนิทค่อยเปิดขึ้นทีละนิดๆ…แล้วก็ปิดลงไปใหม่…

หมา??บนสวรรค์มีหมาด้วยหรอ…ไม่นะ!!!!!!!!!!…เค้าแพ้หมา…

“ฮัดเช้ย!!!!” ยูชอนจามออกมาพร้อมกับกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง…

“ขอโทษฮะ…ท่านแพ้หมาหรอ…” เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้นข้างๆ…เสียงที่เค้านึกว่าเป็นนางฟ้า

“ที่นี่ที่ไหน…”

“บ้านข้าเอง…ข้าชื่อจุนซู…แล้วท่านชื่อไร…” เด็กน้อยร่างอวบเดินเข้ามาวางแก้วน้ำอุ่นๆไว้ที่โต๊ะข้างฝูกนอน…

“ข้าชื่อยูชอน…แค่กๆ” ยูชอนไอออกมาสองสามที…เค้ารู้สึกว่าลำคอของเค้ากำลังแห้งผาก…

“แล้วยูชอนกำลังจะไปไหนล่ะ” จุนซูยื่นแก้วน้ำให้คนไอ…แล้วเค้าก็รับมาแต่โดยดี…

“วังหลวง…”

“โอ๊ะ…ยูชอนเป็นคนของวังหลวงหรอ…” เด็กน้อยตื่นเต้นขยับเข้ามานั่งใกล้ๆยูชอนทันที

“ไม่ใช่…ข้าแค่จะไปหาพี่ชาย…” ยูชอนยิ้มกับความไว้ใจคนง่ายของเด็กน้อยตรงหน้า

“ข้าอยากไปวังหลวงบ้างจังเลย…เมื่อไหร่ข้าจะได้ไปบ้างน้าาา…เอ่อ…แล้วนี่ยูชอนหิวข้าวรึยัง…ท่านนอนมาได้สามวันสองคืนแล้วนะ…”

“สามวันสองคืนงั้นหรอ!?…” ยูชอนรีบลุกขึ้นจากฝูกนอน…แล้วรีบเดินไปทางประตูทันที

“ยุชอนจะไปไหน…ท่านยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ…” จุนซูรีบวิ่งเตอะแตะๆตามมาทันที…ดึงรั้งชายเสื้อของอีกคนเอาไว้

“ข้าไม่มีเวลาแล้ว…เอาไว้ถ้าข้าได้ทำงานในวังหลวง…ข้าจะมารับเจ้าเพื่อเป็นการตอบแทนเจ้า…ที่ได้ช่วยข้าในวันนี้...”

“สัญญาล่ะ…ยูชอนต้องสัญญากับจุนซูซิ…”

จบคำพูดของเด็กน้อยร่างป้อม…เด็กชายที่ตัวสูงกว่าก็ก้มลงมาสัมผัสริมฝีปากอุ่นๆของตนเองกับริมฝีปากนุ่มนิ่มของอีกคนทันที…

“ข้าจูบสัญญากับเจ้าแล้วจุนซู…ข้าไปนะ…” ยูชอนยิ้มบางๆให้เด็กน้อยที่กำลังยืนอึ้ง…อ้าปากค้าง…ยูชอนเก็บข้าวของของตัวเองแล้วออกไปจากบ้านทันที…

“………..” จุนซูยังคงนิ่งด้วยความงงงวย…เมื่อกี๊นี้เค้าเรียกว่าจูบหรอ…เมื่อจุนซุคิดได้ดังนั้นหน้าก็แดงแปร๊ดขึ้นมาทันที…

“ท่านสัญญากับข้าแล้วนะ…ยูชอน…” เด็กน้อยเอ่ยเสียงเบาราวกับกระซิบ…ใบหน้าแดงๆก้มลงอย่างเขินอายแม้ว่าคนที่ทำให้เขินจะไม่อยู่แล้วก็ตาม…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“แจจุงจะหายูชอน…ยุนโฮใจร้าย…ไล่ยูชอนไปทำไม…” เมื่อแจจุงฝืนขึ้น…ก็เอาแต่ร้องไห้กับโวยวาย

“เจ้าหยุดโวยวายเสียที…ข้าฟังแล้วหนวกหู…อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง…” เจ้าของห้องเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจนัก…

“ไม่…แจจุงไม่หยุด…ยุนโฮใจร้าย…แจจุงเกลียดยุนโฮแล้ว…” ร่างบางยังคงดิ้นเร่าๆอยู่บนฝูกนอนจนทั้งหมอน ผ้าห่ม กระจัดกระจายกันไปอยู่คนล่ะทิศล่ะทาง…

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ…ถ้ายังไม่หยุดข้าจะไปเอาโซ่มาล่ามเจ้าไว้…ดีมั้ย!!??” ยุนโฮตะวาดคนตัวเล็กเสียงดังด้วยความโกรธ

“ก็เอาซิ!!!เอาโซ่มาล่ามแจจุงไว้…แล้วก็ฆ่าแจจุงให้ตายเลยซิ!!!” แจจุงลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหายุนโฮที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยก…มือเล็กกระชากหนังสือการ์ตูนเล่มเล็กๆนั้น…แล้วปาลงพื้นอย่างไม่ใยดี…

“นี่เจ้าท้าข้าอย่างนั้นหรอแจจุง!!!” ยุนโฮกระชากแจจุงเข้ามาหาในระยะประชิด…จนร่างบางๆนั้นเซล้มลงมาอยู่บนตักของยุนโฮ

“แจจุงไม่ได้ท้า…แจจุงรู้ว่ายุนโฮทำได้จริง!!” ดวงตากลมโตมองร่างสูงด้วยแววตาตัดพ้อ

“ฮึ่ย!!!!มันจะมากไปแล้วนะ!!!” ยุนโฮบีบแขนเล็กๆนั้นด้วยความหงุดหงิด…จนเกิดเป็นรอยแดงๆบนต้นแขนขาว…เค้าจะทำยังไงกับเจ้าตัวเล็กนี่ดีนะ??

“ปล่อย!แจจุงเจ็บ…อือ” ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตาใสๆ

“ขอโทษ…ข้า…ข้าไม่ได้ตั้งใจ…เจ็บมากรึป่าว…” น้ำเสียงที่เคยดุกร้าว…กลับอ่อนลงอย่างที่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัว…ปล่อยมือออกจากต้นแขนเล็กๆนั้นทันที…

“เจ็บ…เจ็บที่ใจ…” แจจุงจับฝ่ามือหนามาวางลงที่อกข้างซ้ายของตนเอง “แจจุงเจ็บที่ยุนโฮไม่รักแจจุง…เจ็บที่ยุนโฮไม่รักยูชอน ยุนโฮไม่เคยรักใครเลยนอกจากตัวเอง”

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนแบบนั้นหรอแจจุง!!??…” แววตาเจ็บช้ำ…ผิดหวัง…ปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม…

“……………..” ไม่มีคำตอบจากแจจุง…มีเพียงแต่เสียงสะอื้นไห้…ในความผิดหวังในตัวของกันและกัน

และคืนนั้นก็เป็นการพูดคุยกันครั้งสุดท้ายของยุนโฮกับแจจุง…เพราะหลังจากนั้นมาอีกหนึ่งอาทิตย์…ยุนโฮก็ย้ายไปอยู่กับท่านแม่ในอีกเมืองหนึ่ง…เหตุผลที่ยุนโฮยกมาอ้างก็คือ

‘ข้าคิดถึงท่านแม่…ท่านตา…ท่านยาย…อีกเจ็ดปีข้าจะกลับมารับใช้ท่านพ่อ’

ซึ่งท่านแม่ทัพฮันยังก็ไม่ได้คัดค้านอะไร…เพราะถึงเค้าค้านอะไรไปยุนโฮก็ไม่ฟังอยู่ดี…กลับดีใจซะอีกที่เจ้าตัวยุ่งจะได้ไปฝึกนิสัยยในเป็นผู้ใหญ่กับเค้าได้บ้าง…จะได้ไม่ทำอะไรตามใจตัวเองอีก…

‘แล้วจะพาเจ้าเด็กนั่นไปด้วยรึป่าวล่ะ?’

‘ไม่…ข้าจะให้เจ้านั่นอยู่ที่นี่…ข้าฝากท่านพ่อดูแลหมอนั่นด้วยแล้วกัน…’

‘ได้ซิ…พ่อจะเลี้ยงเจ้านั่นให้เป็นจิ้งจอกที่สง่างาม…’ ฝ่ามือหยาบกระด้างลูบลงไปที่ศรีษะเล็กๆเบาๆด้วยความเอ็นดู…

‘ก็แล้วแต่ท่านพ่อเถอะ’

หลังจากยุนโฮไป…โดยที่ไม่มีคำบอกลาสำหรับแจจุงเลยซักนิด…
กว่าแจจุงจะรู้เรื่อง…ยุนโฮก็ไปได้เกือบอาทิตย์แล้ว…

แล้วพอไปถามท่านแม่ทัพ…ท่านก็บอกว่า…ท่านสงยุนโฮไปดัดนิสัย…

แต่เหตุใดถึงไม่มีกล่าวลาแจจุงเลยซักนิด…
ทุกคนในจวนแม่ทัพรู้หมด…แต่มีเค้าคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลย

แจจุงเลยได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่า…ยุนโฮคงรีบมาก…จึงไม่ทันได้มาหาตนเอง…
กลับมาเมื่อไหร่…เค้าจะถามให้รู้เรื่อง!!!

- - - 7 ปีต่อมา - - - [เร็วดีเนอะ^^]


“ชางมินๆ…มาลองชิมนี่หน่อยซิ…ข้าอุตส่าห์ทำเองเลยนะ…”

เด็กหนุ่มร่างบอบบาง…ภายใต้ชุดยูคาตะเนื้อดีสีชมพูสดใส…
ริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอร์รี่เม้มเข้าหากันอย่างรอลุ้น…
ดวงตากลมโตสีดำเป็นประกายเฉกเช่นผืนฟ้ายามค่ำคืน…จดจ้องคนตรงหน้าทุกอิริยาบถ…
ใบหน้าขาวนวลเนียนเจือไปด้วยสีชมพูอ่อนๆอย่างคนสุขภาพดี…
ผมสีไวท์บรอนยาวลงมาคลอเคลียผิวแก้มใสและละเรื่อยมาจนถึงต้นคอขาวผ่อง…
หูแหลมเล็กตั้งขึ้นอย่างตั้งใจฟังคำตอบ…ทุกอย่างของแจจุงเปลี่ยนไปมาก…ไม่ผิดใช้มั้ยที่จะใช้คำพูดว่า…ยิ่งโตยิ่งสวย…แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปมากที่สุดก็คือ…หางสีขาวราวหิมะมันหายไป!!…มันหายไปตั้งแต่แจจุงอายุสิบแปด…ท่านแม่ทัพฮันได้บอกแจจุงไว้ว่า…

‘เป็นเพราะเจ้าอยู่กับมนุษย์นานเกินไป…สภาพร่างกายของเจ้าจึงเกิดการปรับเปลี่ยน…เพื่อความอยู่รอดของตัวเจ้าเอง’

“ว่าไงชางมิน…อร่อยมั้ย??” กลับมาสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน…

“อร่อยมากเลยขอรับ…ท่านไปเรียนรุ้มาจากไหนกัน???”

ชิม ชางมิน หลังจากที่ยุนโฮ…ยูชอนไม่อยู่..แจจุงก็มีเพื่อนเล่นเป็นชางมิน…เมื่อเจ็ดปีก่อนนี้ชางมินตัวเล็กกว่าแจจุงนิดนึง…แต่ตอนนี้กลับสูงมากมายจนน่าใจหาย…ชางมินเป็นคนฉลาด…มักจะสอนนู่นสอนนี่ให้แจจุงเป็นประจำ…ใบหน้าที่เคยไร้เดียงสาน่ารักแบบเด็กๆ…ปัจจุบันกลับกลายเป็น…บุรุษที่จัดว่าหน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว…ดวงตาภายใต้กรอบแว่นบางอาจจะดูเย็นชาไปบ้าง…แต่ความจริงแล้วชางมินเป็นคนอ่อนโยน…ใจดี…แล้วก็ขี้อายด้วย…^^

“ไม่บอกหรอก…เพราะมันเป็นความลับ…เอ่อ…ทานเสร็จแล้วข้าวานเจ้าเอาไปเก็บด้วยนะ…ข้าจะไปรดน้ำไวท์กับวินเทอร์น่ะ…ข้าฝากด้วยนะชางมินนนน…อ่ะ!นี่รางวัล…จุ๊บ>//<” แจจุงจูบลงไปบนแก้มของชางมินแทนรางวัลที่ช่วยเก็บของให้…แล้วร่างบางก็วิ่งไปยัง…หลุมทิ้งความเจ็บปวดทันที…

ใช่!!!…แจจุงยังไม่เคยลืมสัญญาที่ให้ไว้กับยุชอน…

- - -เวลาอาหารมื้อเย็น- - -

“นี่เจ้าหนู…คืนนี้ยุนโฮจะกลับมาแล้วนะ…เจ้าดีใจมั้ย??” แม่ทัพฮันเอ่ยขึ้นกับเจ้าจิ้งจอกน้อย

“ยุนโฮกลับคืนนี้หรอขอรับ…ข้ายังไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลย…” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ

“แล้วเจ้าจะเตรียมตัวไปทำไมล่ะเจ้าหนู??…” แม่ทัพฮันเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

“นั่นซิ!!!ข้าจะเตรียมตัวไปเพื่ออะไร” แจจุงพองลมที่แก้มทั้งสองข้าง…

“เอาเถอะๆ…กินข้าวดีกว่า…”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - -

“ชางมิน…เมื่อไหร่ยุนโฮจะมา…ข้าง่วงแล้วอ่ะ…” คนตัวเล็กหาวแล้วหาวอีก…เค้ามานั่งรอยุนโฮอยู่หน้าจวนตั้งนานแล้ว…ตั้งแต่หัวค่ำ…จนตอนนี้ก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้ว…ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาเหยียบที่นี่เลยซักนิด…

“นั่นซิขอรับ…ข้าก็ชักจะง่วงแล้วเหมือนกัน…” ชางมินเอามือปิดปาก…เพื่อปกปิดความง่วงของตนเอง…พยายามถ่างตาเอาไว้ไม่ให้มันปิดลง…

“งั้นชางมินไปนอนเถอะ…ข้าอยู่ได้^^”

“เอางั้นหรือขอรับ…=_=”

“อือ…ข้าจะรอต่ออีกหน่อย…ถ้าเค้ากลับมาแล้วไม่เห็นใคร…จะโว้ยวายเอาได้…”

“ขอรับ” แล้วชางมินก็กลับที่พักของตนเองไป

เมื่อไม่มีเพื่อนคุยแล้ว…คนตัวเล็กก็ได้แต่พูดงึมงำๆกับตัวเอง…

“เมื่อไหร่จะมาน้าาาา~~” แจจุงจับนิ้วหัวแม่โป้งของตัวเอง…แล้วหมุนไปหมุนมาอย่างไม่มีอะไรทำ…ซักพักก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างกำลังเดินเข้ามาทางตนเอง

“ผู้หญิงงั้นหรอ…ท่านพ่อนี่รู้ใจข้าซะจริง…” ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม…ดวงตาฉ่ำเยิ้มเพราะฤทธิ์ของน้ำเมาจ้องมองมาทางแจจุงอย่างโลมเลีย…ลิ้นเล็กๆแลบเลียริมฝีปากตนเอง…ช่างเป็นกิริยาที่หยาบคายเสียจริง…แล้วไหนจะเสียงยานคางที่ฟังแทบจะไม่รู้เรื่องนั่นอีก…

“ท่าน!!ยุนโฮ…” แจจุงแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาของตนเอง…ทำไมเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้…นี่เค้าง่วงมากจนตาลายอย่างนั้นหรอ

“ตามข้ามา…ปรนนิบัติข้าดีๆแล้วข้าจะตบรางวัลให้อย่างงาม…” ยุนโฮคุกเข้าลงตรงหน้าแจจุง…ลมหายใจที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอร์ฮอล์เป่ารดลงบนใบหูบาง…แจจุงไม่ชอบเลย

“ข้าคือแจจุง!!ไม่ใช่ผู้หญิงอะไรนั่น…” ฝ่ามือเล็กดันแผ่นอกคนที่กำลังลวนลามตนเองอยู่…จนทำให้ยุนโฮเซถอยหลังไปเล็กน้อย…

ไม่!!!…เจ้าปีศาจนี่ต้องไม่ใช่ท่านยุนโฮแน่ๆ…ท่านยุนโฮไม่ใช่คนแบบนี้…มันจะต้องเป็นปิศาจปลอมแปลงมาแน่ๆ…

“เจ้าอย่าดื้อน่า…ไปกับข้าเดี๋ยวนี้…” ฝ่ามือหนาลงมือกระชากร่างบางให้ลุกขึ้น…แล้วลากเข้าห้องไปทันที

“ข้าไม่ไป!!” แจจุงพยายามดิ้นรนขัดขืน…จนยูคาตะชั้นดีเริ่มหลุดรุย…เผยให้เห็นแผ่นอกนวลเนียนน่าสัมผัส…

ยุนโฮโยนร่างบางลงบนเตียง…โดยไม่สนใจถึงร่างกายบอบบางนั้นเลยซักนิด…ว่าจะบอบช้ำเพียงใด…แล้วตามขึ้นคร่อมทันที…กักขังร่างบางด้วยร่างกายตนเอง…ยุนโฮไม่เสียเวลาพูดอะไรมากมาย…ฝ่ามือแกร่งกระชากสายรัดยูคาตะของร่างบางออก…

“ปล่อยข้านะ!!!…ร่างบางพยายามยื้อสายรัดยูคาตะของตัวเองไว้…แต่เมื่อยุนโฮก้มลงมาสัมผัสที่ริมฝีปากนุ่ม…ปลายลิ้นชื้นลุกล้ำเข้าไปในริมฝีปากบาง…ร่างบางก็ปล่อยสายยูคาตะออกทันที…แล้วเปลี่ยนมาดันตัวยุนโฮออกไปแทน…

“อื้อ…อือ…” แต่ไม่มีวี่แววว่าคนตัวโตจะขยับเขยื้อน...ฝ่ามือบอบบางจึงเปลี่ยนมาทุบแผ่นหลังกว้างๆนั้นแทน…

ยุนโฮถอนริมฝีปากออกมามองใบหน้าสวย…ดวงตากลมโตฉายแววงุงงงและหวาดกลัว…หูแหลมเล็กตกลู่ลง…เนื้อตัวสั่นสะท้านอย่างน่าสงสาร…แต่สำหรับใครบางคน…มันคือการยั่วยวนที่แสนจะไร้เดียงสา…

ฝ่ามือหนาดึงสายรัดยูคาตะของร่างบางออกมาแล้วมัดลงที่ข้อมือเล็กทั้งสองข้าง…พันธนาการร่างบอบบางที่ไม่มีทางสู้…

“ยุนโฮ!!!…ข้ากลัว…อือ…” ริมฝีปากแดงช้ำเม้มเข้าหากัน…น้ำตาอุ่นๆรินไหลจากหางตาจนเปื้อนหมอน…ไหล่บางห่อเข้าหากันเพื่อบดบังร่างเปลือยปล่าวของตนเองให้พ้นจากสายตาของคนข้างบน…

“คนอย่างเจ้า…ยังต้องกลัวอะไรอีกหรอ…” ริมฝีปากร้อนสัมผัสทุกส่วนของร่างกายหอมหวานนั้น…จนเกิดเป็นรอยแดง…ทั้งรอยจูบและรอยกัด…แล้วขยับรุกล้ำเข้าไปควานหาความหวานจากริมฝีปากแดงช้ำนั้นอีกครั้ง…บดขยี้อย่างไม่กลัวว่าจะบุบสลาย..

“ฮือ…ยุนโฮ…พอ..ข้าเจ็บ…” น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างไม่ขาดสาย…ฝ่ามือเล็กพยายามขัดขืนออกจากพันธนาการที่แสนแน่นหนา…เสียงหวานๆพยายามเอ่ยขอร้อง…

“พองั้นหรอ…ง่ายไปมั้ง…” ลิ้นชื้นไล้เลียลงมาตาแนวแก้มขาว…แจจุงพยายามจะหันหน้าหนี…แต่ผลกลับตรงกันข้าม…มันทำให้ยุนโฮได้ซุกไซร้ร่างบางได้ง่ายขึ้นไปอีก…

เมื่อได้ฟังคำตอบ…แจจุงสะบัดหน้าหนีเผลอกัดฟังตนเองเสียแน่น…พยายามไม่ให้ร่างกายสั่นสะท้าน…ยุนโฮจึงฉวยโอกาศนั้นซุกไซร้ใบหน้าคมเข้มต่ำลงสู่แผ่นท้องแบนราบราวกับหิวกระหาย…เอวบางๆพยายามบิดหนีแต่ฝ่ามือหนาก็ตามมายึดแล้วกดลงกับเตียงอย่างไม่ออมมือ…จนร่างบอบบางจมลงไปในฟูกนอน..

ฝ่ามือหนาปรนเปรอร่างบางทางด้านหน้า…แล้วใช้สิ่งที่คนตัวเล็กปลดปล่อยออกมานั้นเป็นสิ่งหล่อลื้น…ที่จะเข้าไปในตัวของเจ้าจิ้งจอกน้อย…นิ้วแกร่งรุกล้ำเข้าไปในช่องทางที่ทั้งร้อนผ่าว…และคับแน่น…เพื่อเป็นการเปิดทาง…

แจจุงพยายามจะหนีไปจากอ้อมกอดที่รัดแน่นราวกับงูกำลังรัดเหยื่อ…ยุนโฮจับขาร่างบางแยกออกจากกัน…แต่แจจุงเลือกที่จะปฏิเสธโดยการบีบเรียวขาเข้าหากันเพื่อปิดกันยุนโฮ…แต่มีหรือที่ยุนโฮจะหมดความพยายาม…ยังคงดึงดันจะเข้าไปในร่างกายที่ปฏิเสธตนเองอย่างสิ้นเชิงให้ได้...

“เจ็บ…ได้โปรด…พอ…ฮึก…” ความรุนแรงของยุนโฮที่กระทำต่อร่างกายบอบบางนั้นไม่มีการผ่อนผันหรือประนีประนอม การได้เห็นคนใต้ร่าง…มีใบหน้ากล้ำกลืนต่อความเจ็บปวดที่เค้าเป็นคนยัดเยียดให้ มันก็ทำให้ยุนโฮยิ่งสนุกเข้าไปอีก...

ทุกครั้งที่ส่วนแข็งขืนล่วงล้ำลึกเกินไปร่างบอบบางจะสะดุ้งอย่างรุนแรง
แจจุงจิกฝูกนอนระบายความเจ็บปวดด้วยปลายนิ้วทั้งสิบ…กัดริมฝีปากแน่นจนแทบจะมีเลือดซึมออกมา…

“คิดว่าข้าเปลี่ยนไปซินะ…” พระองค์โน้มลงมาถามกับร่างบางที่ทรุดลงไปหอบสะท้าน

แล้วรั้งเอวบางขึ้น…ร่างกายบอบบางที่ไร้เรี่ยวแรงถูกจับให้นั่งลงบนตัวของยุนโฮ โดยมีแผ่นอกแกร่งให้แจจุงพิงกันล้มอยู่ทางด้านหลัง จากนั้นก็ยึดเอวบางแล้วจับร่างบอบบางขยับขึ้นลงบนกายของตนเองในจังหวะเร่งเร้า...และรุนแรง

“ข้าไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก…ข้าก็เป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างที่เจ้าคนบอกข้ายังไงล่ะ”

“ฮึก!”

ร่างกายที่บิดสะท้านแทบทุกวินาที กับผิวขาวเนียนที่ถูกแต่งแต้มด้วยร่องรอย ไม่ว่าจูบหรือกัด แม้แต่รอยช้ำจากการบีบจับอย่างไม่ทะนุถนอม...

“ปีศาจ” แจจุงครางคล้ายคนละเมอ…แล้วสติก็ดับวูบลงในที่สุด…

แล้วคืนนั้นทั้งคืน…แจจุงก็ยังเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ของยุนโฮได้เป็นอย่างดี…ไม่มีเสียงร้องเพราะความเจ็บจากการกอดอย่างรุนแรง เพราะว่าเจ้าตัวจะไม่มีสติแล้ว…

To Be Con

NCมาแล้ว...ขอคอมเม้นด้วยแล้วกันนะ555