คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : White Winter P.02 ไปซะ!!
Fic::White Winter::
Actor::Yun*Jae::
Author::God'z_vox::
Type::Romantic::Drama::
Chapter::2::
"แจจุง!!!!!!…แจจุง…เจ้าอยู่ไหน…ออกมาหาข้าเดี๋ยวนี้นะ…" เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธขึงของเด็กน้อยวัยสิบสองเอ่ยขึ้นด้วยความเดือดดาล…เมื่อตามหาเจ้าจิ้งจอกน้อยทั่วทั้งจวนแล้วก็ยังไม่พบ
"คุณหนูขอรับ…" คนสนิทของยุนโฮค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆยุนโฮอย่างสงบเงียบ…เด็กชายวัยอายุไล่เลี่ยกันแต่ดูเหมือนว่าจะอายุน้อยกว่ายุนโฮนิดหน่อย…ดวงตาสีราตรีถูกบดบังอยู่ภายใต้แว่นสายตากรอบบาง…
"ว่าไง??!!!เจอมั้ยชางมิน…" เด็กหนุ่มหันมา…ดวงตาคมกริบจ้องมองมายังชางมินจนแทบจะเฉือนเค้าออกเป็นชิ้นๆ
"ยังไม่เจอเลยขอรับ…กระผมให้ทหารยามออกตามหารอบๆจวนแล้วก็ยังไม่เจอ…" ชางมินยังคงนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหวของยุนโฮ…เพราะเค้ารู้ดีว่า…เมื่อยุนโฮโกรธนั้นมันน่ากลัวขนาดไหน
"ห่วยแตก!!!…ไม่ได้เรื่องเลยซักคน…" ยุนโฮสบทหยาบคายด้วยความโกรธผสมกับความเป็นห่วงเจ้าจิ้งจอกตัวน้อยๆนั้น
"แล้วนี่ยูชอนอยู่ไหน???…ไปตามมาพบฉันเดี๋ยวนี้!!!…"
"ขอรับ" ชางมินเดินออกไปตามคำสั่งของยุนโฮ
เพียงครู่เดียวยูชอนก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในจวนแม่ทัพ
"มีเรื่องอะไรให้ข้ารับใช้หรือขอรับ…" ยูชอนปรับระดับเสียงให้เป็นปรกติ…เดินเข้าไปหาบุคคลที่ยืนหันหลังอยู่เบื้องหน้า…
"แจจุงหายไป…" ยุนโฮหันหลังมาสบตากับคนที่ยืนอยู่เบื้องหลัง
"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" แว๊บแรกที่ยูชอนเห็นแววตาขอผู้เป็นเจ้านาย…ถึงกับผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไม่ได้ตั้งใจ…ดวงตาสีแดงเปลวเพลิง…กลับมาอีกแล้ว…
ยูชอนเห็นดวงตาแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว…ตอนที่เด็กผู้หญิงคนนึงที่เคยสัญญาว่าจะแต่งงานกันเมื่อทั้งคู่โตขึ้น…แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
"ยุนโฮ…ต่อจากนี้ไปสิบห้าปี…เรามาแต่งงานกันนะ…" นิ้วก้อยเล็กๆชูขึ้นมาเพื่อเป็นสัญญา
"ได้ซิ…ฮีบอน…อีกสิบห้าปี…เราจะแต่งงานกัน…" เด็กน้อยพันนิ้วก้อยของตัวเองกับนิ้วของเด็กสาว…
ฮีบอนเด็กหญิงลูกของชาวนาธรรมดาคนนึง…ที่เด็กชายยุนโฮยืนยันนักยืนยันหนาว่ารักหมดใจ…ทั้งที่ตัวเองก็อายุเพียงห้าขวบเท่านั้นเอง…
แต่แล้วร่างเล็กๆของฮีบอนก็ถูกกระชากจากเบื้องหลัง…เข้าสู่มือของชายแปลกหน้า…
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกรีดร้องของเด็กผู้หญิงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของยุนโฮ…เด็กชายทำอะไรไม่ถูก…เพราะความตื่นตกใจ…
โจรกระจอกที่หนีการตามล่าของเหล่าทหาร…จับฮีบอนไปเป็นตัวประกัน…ปลายมีดแหลมสีเงินคมกริบ…จ่ออยู่ที่ต้นคอของเด็กสาว…ถ้าแม้ขยับเพียงนิดปลายมีดคมวาวนั้นอาจฝังลงบนต้นคอของเด็กสาวก็เป็นได้…
"พวกแกอย่าเข้ามานะ…ไม่งั้นอีเด็กนี่ตาย…ถอยออกไป!!!!!!!!" ริมฝีปากหนาบนใบหน้าโหดเหี้ยมของมันเอ่ยขึ้นอย่างหวาดระแวง…ดวงตาที่เต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจมองไปทางนู้นทีทางนี้ที…
"ยุนโฮ…ช่วย…ช่วยเราด้วย…" ฮีบอนเอ่ยออกมาได้ไม่เต็มเสียงนัก…เพราะรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน
"ฮีบอน…อยู่นึ่งๆ…ข้าจะช่วยเจ้า…" เด็กชายวัยห้าขวบเดินเข้าไปหาเด็กคนรักโดยที่ไม่นึกถึงชีวิตของตนเอง…มือป้อมๆกำเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธแค้น…อุณหภูมิในกายของเค้านั้นเริ่มแปลปรวน…มันร้อนไปหมดทั้งร่าง…
เด็กชายวัยห้าขวบอีกคนกำลังวิ่งเข้ามาห้าม….นั่นก็คิอยูชอน…แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็น…บรรยากาศรอบๆตัวของยุนโฮนั้นปรากฏเป็นสีเปลวเพลิง
ส่วนไอ้โจรชั่วนั่นเมื่อเห็นว่ามีคนกำลังบุกเข้ามา…มันจึงลงมือเฉือดคอของเด็กหญิงทันที่…ต่อหน้าต่อตาของยุนโฮ…
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยย…" ยุนโฮตะโกนอย่างเคืองแค้น…
บัดนั้นแววตาที่เคยเป็นสีดำสนิทของยุนโฮ…กลับกลายเป็นสีแดงของเปลวเพลิง…จ้องมองไปยังดวงตาของเจ้าโจรนั่น…เมื่อตาต่อตา…ทุกสิ่งเหมือนหยุดนิ่ง…ร่างของโจรชั่วอยู่ดีๆก็ลุกไหม้ขึ้น…มันถูกเผาทั้งเป็นต่อหน้าต่อตาของเหล่าทหารนับสิบ…แล้วไหนจะชาวบ้านที่มามุงดูนั่นอีก…แต่ก็ไม่มีใครกล้าสรุปว่า…มันเกิดขึ้นได้ยังไง…
- - - - - จบโหมดย้อนความ - - - - - -
"คือว่า…แจจุงอยู่กับข้า…" ยูชอนเอ่ยด้วยเสียงอันแผ่วเบา…ไม่ใช่ว่ากลัว…แต่เค้ากำลังเป็นห่วงเพื่อนอีกคนต่างหาก
"ว่าไงนะ…หมายความว่าไง…" ยุนโฮตรงดึ่งเข้าไปรั้งคอเสื้อของคนสนิทของตนเองทันที…แววตาสีแดงกลับกลายเป็นสีดำสนิทเหมือนเดิม…
"แจจุงหิวข้าว…ข้าเลยพาไปกินข้าวที่บ้านของข้า…"
"ชางมิน…ชางมิน…" ยุนโฮตะโกนเรียกชางมินเสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งจวน
"ขอรับ…" ชางมินวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหายุนโฮจนขาแทบจะพันกัน
"ไปตามแจจุงมาพบข้า…อ้อ…ข้าลืมบอกเจ้าไปว่า…แจจุงอยู่ที่บ้านยูชอน…" ยุนโฮยิ้มอย่างเยือกเย็น…
เพียงแค่รอยยิ้มนี้…
ยูชอนก็รู้ดีแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเค้าต่อไป…
"ยุนโฮเรียกแจจุงทำไม…" เสียงหวานนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย…
ตอนแรกเค้าทานข้าวอยู่กับยูชอนดีๆ…ก็มีคนมาเรียกยูชอนให้ออกไปพบยุนโฮโดยด่วนที่สุด
พอไม่นานต่อมา…เค้าก็ถูกนำตัวมาที่นี่โดยที่ไม่มีคำอธิบายใดๆทั้งสิ้น
"ทำไมไปไหนไม่บอกข้า…รู้มั้ยว่าข้าตามหาเจ้าเหนื่อยแค่ไหน…" ยุนโฮดึงแขนเล็กๆเข้ามาประชิดตัว…แล้วส่งเสียงตะคอกร่างเล็กๆจนใบหูน้อยๆตกลู่ด้วยความตกใจผสมกับความหวาดกลัว
"แจจุงแค่หิว…" แจจุงมองยุนโฮด้วยสายตาที่พร่าเลือนไปด้วยน้ำตา
"หิว!?…ก็ข้าบอกเจ้าให้ไปในครัวแล้วไง…เจ้าไม่เชื่อฟังข้า…หรือเจ้าอยากจะให้ข้าเอาโซ่ล่ามเจ้าไว้เหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรงอย่างนั้นรึ…แจจุง" เสียงของยุนโฮเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ…ตัวยุนโฮเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะโมโหอะไรนักหนา…ในเมื่อแจจุงก็ปลอดภัยแล้ว…
"ต่อไปนี้ข้าขอสั่งห้ามเจ้าออกไปเล่นข้างนอก…จนกว่าข้าจะอนุญาติ…" ยุนโฮพยายามปรับเสียงของตัวเองให้ปรกติ…สูดลมหายใจยาวๆเพื่อทำให้ตนเองเย็นลง
"แต่แจจุง" ยูชอนกำลังจะเอ่ยห้ามว่า… "แจจุงไม่ใช่คนผิด" แต่ก็พูดไม่ทันจะจบ…ก็ถูกยุนโฮสวนขึ้นทันที
"หุบปากของเจ้าซะยูชอน…ข้าขอสั่งให้ครอบครัวของเจ้าออกไปจากที่นี่ซะ…จะไปอยู่ที่ไหนก็ไป…"
"ไม่!!!!แจจุงไม่ให้ยูชอนไป…" หูเล็กๆตั้งขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินว่ายูชอนต้องออกจากที่นี่…เพราะเค้าเองที่เป็นต้นเหตุ
"แต่พ่อแม่ข้าไม่ใช่คนผิด…ข้าขอออกไปแต่เพียงผู้เดียว…" ยูชอนเอ่ยเสียงนิ่ง
"ได้…ข้าอนุญาติให้พ่อแม่เจ้าอยู่ที่นี่ได้…"
ได้ฟังดังนั้นยูชอนก็ค่อยๆหันหลังเดินออกไปจากจวนแม่ทัพ
"ไม่เอา…แจจุงไม่ให้ยูชอนไปนะ…ยุชอนต้องอยู่กับแจจุงซิ…" ร่างบอบบางวิ่งเข้ามากอดยูชอนจากทางด้านหลัง
"แจจุงกลับมาเดี๋ยวนี้นะ…" ยุนโฮเอ่ยเสียงเข้ม
"เดี๋ยวเราก็ต้องได้เจอกันอีก…เจ้าอย่าขี้แงซิ…ร้องไห้ไม่น่ารักเลย…" ยูชอนหันมาคุกเข้าลงตรงหน้าเด็กชายตัวน้อย…แล้วเอื้อมปาดน้ำตาใสๆให้อย่างอ่อนโยน
"ยูชอน…แจจุงเจ็บตรงนี้" มือเล็กๆจับมือใหญ่กว่าให้สัมผัสลงบนที่อกข้างซ้ายของตนเอง "มันใช่ความเจ็บปวดอย่างที่ยูชอนเคยบอกแจจุงรึป่าว"
"แจจุง…ข้าบอกให้เจ้ากลับมา!!!!!!!" ยุนโฮกำหมัดแน่น…เดินตรงเข้ามายังบุคคลสองคนที่ทำให้เค้ารำคาญหูรำคาญตานัก…
"คุณหนู…ใจเย็นๆซิขอรับ…ปล่อยให้เค้าสองคนได้ร่ำลากันบ้าง" ชางมินเดินเข้ามาขว้างเอาไว้อย่างไม่เกรงกลัวอำนาจของคนเบื้องหน้า…
ซึ่งก็น่าแปลกที่ยุนโฮยอมหยุดแต่โดยดี
"ใช่…มันคือความเจ็บปวดอย่างที่ข้าเคยบอกเจ้านั่นแหละ…เอ้าเช็ดน้ำตาซะ…มันไหลเปื้อนมือของข้าหมดแล้ว…" มืออันอบอุ่นลูบลงบนเส้นผมนุ่มนิ่มอย่างแผ่วเบา
"แล้วจะทำยังไง…ให้มันหาย…ต้องทายามั้ย" แจจุงยังคงสะอึกสะอื้น…มือขาวบางปาดน้ำตาของตนเองเพื่อแสดงถึงความเข้มแข็ง…
"ทายาไม่หายหรอก…เจ้าต้องไปที่หลุมทิ้งความเจ็บปวด…ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ก็เถอะนะ…แล้วเจ้าลองหาสิ่งที่เจ้าชอบทำแล้วทำมันซะ…และสุดท้าย…เจ้าก็แค่คิดถึงข้าบ้าง…"
"แจจุงจะทำหลุมทิ้งความเจ็บปวดให้เสร็จ…จะปลูกดอกไม้ที่นั่น…ดอกไวท์ฟลาวเวอร์ที่แจจุงชอบแล้วก็จะปลูกดอกวินเทอร์ที่ยูชอนชอบในหลุมนั้นด้วย…แล้วแจจุงก็จะคิดถึงยูชอนทุกวัน…" แจจุงโผเข้าหาอ้อมกอดของยูชอนอย่างโหยหา…ใบหน้าสวยซุกลงที่ไหล่แข็งแรง…เสียงพูดอู่อี้ๆของแจจุงยังดังอยู่ข้างๆใบหูของยูชอน…
"จำไว้นะแจจุง…ข้าจะอยู่ในใจของเจ้า…ข้าไม่ได้ไปไหน…แล้วซักวันเราจะได้เจอกันอีก…" ยูชอนกระซิบของๆใบหูแหลมที่ตั้งขึ้นอย่างตั้งใจฟัง…ฝ่ามือหนาค่อยๆดันร่างบางออก…แล้วลุกขึ้นเดินออกไปยังประตูทางออก
"ยูชอน…ฮึก…ยูชอน…" จิ้งจอกน้อยร้องไห้ราวกับจะขาดใจ…ริมฝีปากอิ่มเอาแต่พร่ำเรียกชื่อของคนที่กำลังจะจากไป
"ปล่อยแจจุงนะ…ฮือ…ยุนโฮใจร้าย…" แจจุงลุกขึ้นกำลังจะวิ่งตามไป…แต่ก็ถูกคนข้างหลังกอดเอาไว้อย่างแนบแน่น…จนแจจุงไม่อาจขยับเขยื้อนตัวได้อย่างใจนึก…ในเมื่อทำอะไรไม่ได้…ก็ได้แต่มองดูเพื่อนรักของตนเองเดินจากไป…พร้อมๆกับต่อว่ายุนโฮต่างๆนานา
นอกจากยูชอนแล้วก็ไม่มีใครคอยเล่นกับเค้าอีกแล้ว…
ส่วนยุนโฮ…ก็เอาแต่เล่นอยู่กับสิ่งที่เรียกว่า "หนังสือการ์ตูน"
แล้วแบบนี้…แจจุงจะอยู่อย่างมีความสุขได้ยังไง…เมื่อไม่มียูชอนอยู่อีกต่อไปแล้ว…
"เกิดอะไรขึ้น…พ่อได้ยินเสียงเอะอะโวยดังไปถึงข้างบน…" ท่านแม่ทัพฮันยังเดินลงมาจากห้องทำงานของตนเองด้วยหน้าตาเคร่งเครียด…มองไปยังลูกชายคนเดียวที่กำลังกอดรัดฟัดเวี่ยงกับไอ้เจ้าลุกครึ่งนั่นอยู่…ก็ถอนหายใจออกมา…
แค่งานมันก็ทำให้แม่ทัพฮันยังหนักใจอยู่แล้ว…
แล้วนี่ไอ้ลูกชายตัวดีมันทำอะไรให้เค้าหนักใจอีกล่ะเนี่ย…
"ไม่มีอะไรครับท่านพ่อ…ผมแค่ไล่ยูชอนออกไปแค่นั้นเอง…"
"หา!!??นี่แกไล่เพื่อนสนิทแกหรอ…เจ้ายุนโฮ…ทำไมถึงทำแบบนั้น…" แม่ทัพฮันยังถึงกับตกใจ…ในมิ่งที่ลูกชายของเค้าทำลงไป…
ตั้งแต่เล็กๆเห็นห่วงหวงกันนักหนา…แล้วทำไมวันนี้ถึงได้ทำเรื่องที่มันไม่เข้าท่าลงไปนะ…
"ข้าโกรธ…โมโห…ที่ยุชอนทำอะไรโดยไม่บอกข้า…" ยุนโฮยังคงโอบรัดแจจุงไว้ในอ้อมกอด…แม้ว่าตอนนี้แจจุงจะหยุดดิ้นเพราะความเหนื่อยอ่อนแล้วก็ตาม…
"ท่านแม่ทัพ…แจจุงไม่อย่างให้ยูชอนไป…ยูชอนไม่ผิด" เสียงอนแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่ม…ดวงตากลมโตค่อยๆหรี่ลงเรื่อยๆ..แล้วสติสัมปชัญญะของแจจุงก็ขาดหายไปในที่สุด
"เอาเถอะ…ถ้าเจ้าโตขึ้น…เจ้าก็จะรู้ว่าเจ้าได้ทำอะไรลงไป…แล้วเจ้าก็จะคิดได้…" แม่ทัพฮันยังยิ้มออกมาน้อย…ขำเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของลุกชายตนเอง…ร้องไห้จนเหนื่อยแต่ก็ยังอธิบายความจริงให้ฮันยังฟัง…
"ท่านพ่อ!!!!!" แต่ทางด้านยุนโฮนั้น…คิดว่าพ่อกำลังขำในความเป็นเด็กของตนเองก็เกิดยั๊วะขึ้นมา
"เอาเถอะๆ…พาเจ้าเด็กนั่นไปนอนเถอะ…ยืนหลับแบบนั้นมันคงไม่ดีนัก…" แล้วฮันยังก็เดินเข้าห้องของตนเองไป…
"ชิ!…ท่านพ่อหาว่าข้าคิดผิดงั้นหรอ…ไม่มีทางซะหรอก…คนอย่างข้าไม่มีวันตัดสินใจอะไรผิดหรอก…" ยุนโฮช้อนอุ้มแจจุงขึ้นมา…แล้วเดินเข้าห้องไปอย่างหงุดหงิด…
โอ๊ยยยยยยย…ทำไมวันนี้มันมีแต่เรื่องที่ทำให้เค้าหงุดหงิดใจทั้งนั้นเลยนะ…
ทั้งเรื่องของยูชอน…
เรื่องของแจจุง…
เรื่องของท่านพ่อ…
แล้วไหนจะเรื่องตอนจบของหนังสือการ์ตูนที่เค้าอ่านอีก…
เรื่องทั้งหมดนี้…เค้าไม่พอใจทั้งนั้น…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เด็กชายยูชอนเก็บข้าวของออกจากบ้าน…โดยไม่ลืมบอกลาพ่อกับแม่…
ต่อจากนี้ไปยูชอนจะต้องไปอยู่กับพี่ชายที่เป็นหมอหลวงอยู่ในวังหลวง…
ซึ่งวังหลวงเป็นที่ที่ยูชอนเกลียดเข้าไส้เข้ากระดูกดำ…
ความเกลียดนี้ไม่มีเหตุผล…ยูชอนรู้เพียงแต่ว่า…เค้าเกลียด…
หิมะแรกของฤดูหนาวโปรยปรายลงมาราวกับจะตอกย้ำความหนาวในใจของยูชอน…เด็กชายอายุเพียงสิบสองย่างสิบสาม…ต้องออกเดินทางออกจากบ้านในสภาพอากาศที่หิมะตกหนักเช่นนี้…มันไม่ใช่เรื่องน่าสนุกเลยซักนิด…
แต่ในขณะที่หิมะตก…มันก็ทำให้เค้านึกถึงคนที่เค้าเพิ่งจากมา…แจจุง
หมอนั่นชอบหิมะมาก…เคยมีอยู่ครั้งนึง…หิมะก็ตกหนักแบบนี้แหละ…เจ้าจิ้งจอกน้อยรีบวิ่งออกจากจวนแม่ทัพเพื่อที่จะมาสัมผัสหิมะแรกของฤดู…จนสุดท้ายก็นอนจมกองหิมะ…ลำบากให้เค้าต้องมาขุดคนตัวเล็กขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้…แต่น่าแปลก…ที่แจจุงไม่เป็นอะไรเลยซักนิด…
เด็กน้อยเดินไปเรื่อยๆ…ซึ่งตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว…เสื้อผ้าที่สวมใส่มาก็บางเกินกว่าที่จะรับกับสภาพอากาศแบบนี้ได้…ไม่ช้าดวงตาของเค้าก็พร่ามัวลงเรื่อยๆ...จนมันหลับสนิทในที่สุด…
"จนซู…แม่ว่าลูกไปพาเจ้ารันๆเข้ามาในบ้านดีกว่า…เดี๋ยวมันจะหนาวตายเอา…" เสียงของผู้หญิง…ฟังแล้วท่าทางจะใจดีเอ่ยขึ้น
"แม่ก็ไปพามันเข้ามาเองซิฮะ…ผมกลัวผีนะ…ข้างนอกมันมืดแล้วด้วย…" เด็กน้อยร่างอวบเดินลงมาด้วยท่าทางที่ง่วงสุดๆ…ในมืออวบๆนั้นมีตุ๊กตากระต่ายอยู่ในนั้น…
"ผีมันมีที่ไหนล่ะลูก…ไปเร็วๆซิจ๊ะ…เป็นเด็กดีต้องว่าง่ายๆ…" หญิงสาวลูบศรีษะกลมๆนั้นเบาๆ
"คร้าบบบบบบบบบบบบ" เด็กน้อยขานรับ…พร้อมกับเปิดประตูบ้านออกไป…
"โอ๊ะ!!!!!!" ภาพที่เด็กน้อยเห็นขึ้น…คนที่มีหิมะกองทับอยู่…ส่วนที่โผล่พ้นจากกองหิมะนั้นออกมาก็มีเพียงหัวกับเท้า…
"แม่คร้าบบบบบบบบบ…ใครมานอนอยู่หน้าบ้านเราก็ไม่รู้"
To Be Con
คอมเม้นอ่ะขอเยอะๆ...
เพลง มุม ของ เพลย์กราวน์
ช่างเข้ากับฟิคจิงๆ
ความคิดเห็น