คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : White Winter
Fic::White Winter::
Actor::Yun*Jae::
Author::God'z_vox::
Type::Romantic::Drama::
Chapter::Intro::
"ท่านแม่…ลูกอยากได้…" นิ้วสั่นป้อมชี้ไปยังสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด…แต่กลับเต็มไปด้วยความสวยงาม…ใบหน้ากลมๆเอ่ยสั้นๆแต่หนักแน่น…
"ยุนโฮ…นั่นมันตัวอะไรลูกรู้มั้ย…" เสียงแหลมเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อลูกชายคนเดียวของเค้ากำลังเอ่ยขอสิ่งที่อยากแกการตัดสินใจ
"ไม่รู้…แต่ผมอยากได้…แล้วก็ต้องได้ด้วย…" เด็กน้อยย่างสามขุมไปยัง…สิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดนั้น…ไม่สนใจกับการร้องห้ามของมารดาเลยแม้แต่น้อย…
ลูกครึ่งคนสุนัขจิ้งจอกตัวน้อย…ใบหน้าหวานราวกับเทพธิดาก็ไม่ปาน…ดวงตากลมโตมองมายังเด็กน้อยที่เดินเข้ามาหาตนเองด้วยความหวาดกลัว…ถ้ามองเพียงแค่ใบหน้า…ก็ไม่ต่างอะไรไปกับมนุษย์เลย…เพียงแต่ว่าหูแหลมเล็กสองข้างที่โผล่ออกมาผิดมนุษย์…กับหางพวงสีขาวบริสุทธิ์ที่ตกลู่อย่างหน้าสงสาร…จิ้งจอกพยายามขยับหนี…แต่ติดอยู่ที่คอของเค้านั่น…มีโซ่เงินที่แสนแข็งแกร่งคล้องเอาไว้อยู่…แล้วไหนจะยังแผลที่ข้อเท้า…สีของโลหิตไหลเปื้อนขนสีขาวดุจหิมะ…บางคนดูแล้วอาจสงสาร…แต่บางคนกลับคิดว่าเป็นปฏิมากรรมที่แสนจะสวยงาม…
จิ้งจอกตัวนี้ถูกลูกน้องของพ่อของเด็กน้อยคนนี้จับได้…
"ไม่ได้นะขอรับนางหญิง…จะปล่อยให้คุณหนูเลี้ยงไม่ได้…จิ้งจอกเป็นสัตว์ที่ไว้ใจไม่ได้…แล้วยิ่งเป็นจิ้งจอกขาว…เราต้องบูชาแกทวยเทพ…" คนสนิทของหญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างมีหลักการ
"หุบปาก…ฉันยังไม่ได้ขอความคิด…อย่าสะเอ่อะออกความคิด..." เด็กน้อยหันมาตะหวาด…ดวงตาเฉียบคมจ้องมองคนสนิทของมารดาตัวเองอย่างเหลืออด…
"ยุนโฮ…แม่ว่า…"
"ท่านแม่…ผมจะพูดอีกเพียงแค่ครั้งเดียว…ผมอยากได้!!!"
"ก็ได้จ๊ะ…แม่ไม่ขัดลูกก็ได้…"
จุง ยุนโฮ…เด็กน้อยอายุเพียงเก้าขวบ…แต่กลับมีอิทธิพลขนาดนี้…เพราะเป็นลูกชายคนเดียวของท่านแม่ทัพชอง ฮันยัง…จึงถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจ…และถูกฝึกฝนให้เด็ดขาดต่อการตัดสินใจ…จึงไม่แปลกเลยที่ใครๆก็พากันเกรงกลัว…คุณชายน้อยยุนโฮ…ที่มีอายุเพียงเก้าปี
"ยูชอน…ช่วยฉันพาเจ้านี่ไปทำแผลหน่อย…" ยุนโฮเอ่ยขอร้องแกมบังคับคนสนิทของตนเอง
"ครับ…" เด็กน้อยอายุไล่เลี่ยกันรีบวิ่งเข้ามาพยุง
หลังจากทำแผล…และหาเสื้อผ้าให้จิ้งจอกน้อยเสร็จเรียบร้อย…ยุนโฮก็พาเจ้าลูกครึ่งนี้เข้ามาในห้องของตนเอง…คล้องโซ่สีเงินนั้นไว้กับเสาข้างๆกับฝูกนอน…
"เจ้าชื่ออะไร…เราชื่อยุนโฮ…" ใบหน้ากลมๆเคลื่อนเข้าไปไกลๆ…เพื่อสำรวจอะไรบางอย่าง
"……………………" จิ้งจอกสีขาวเพียงแต่ส่ายหน้า…ดวงตากลมโตจ้องมองคนแปลกหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักกับคำพูด
"พูดภาษามนุษย์ไม่ได้งั้นหรอ…งั้นเจ้าก็ไม่มีชื่อนะซิ…" เด็กน้อยอุ้มจิ้งจอกตัวนั้นจนตัวลอยหวือเข้ามาในอ้อมกอด…
"เจ้าตัวเบาชะมัด…ได้กินอะไรบ้างรึป่าว…" ฝ่ามือป้อมๆลูบไปบนหัวของจิ้งจอกเบาๆ…หูเล็กๆของเจ้าจิ้งจอกตัวนั้นค่อยๆลู่ลง…ซึ่งก็แสดงว่า…จิ้งจอกตัวนี้ไว้ใจเค้าแล้ว
"งั้นเราจะตั้งชื่อให้เจ้า…ชื่อ…แจจุง…เจ้าชอบมั้ย…"
จิ้งจอกน้อยแลบลิ้นเลียแก้มของคนที่ตั้งชื่อให้…อย่างดีอกดีใจ
"เอ๊ะ!!!ทำอะไรน่ะ…" ยุนโฮดันตัวจิ้งจอกออก…เพราะไม่เข้าใจกับการแสดงออกของเจ้าจิ้งจอกน้อยซักเท่าไหร่…
เมื่อเจ้าจิ้งจอกน้อยโดนดุเข้าก็ถอยกรูทันที…
"มันเป็นการแสดงความรักของเจ้างั้นหรอ…ฮ่าๆๆข้านึกว่าเจ้าจะกัดข้าซะอีก…" ยุนโฮมองดวงตากลมโตนั้นก็เข้าใจ…เดินเข้าไปอุ้มเจ้าจิ้งจอกน้อยไว้ในอ้อมกอดเหมือนเดิม
"ไหนลองเรียกชื่อข้าซิ…ข้าชื่อ…ยุนโฮ…" เด็กน้อยยื่นหน้าเข้าไปใกล้
"ยะ.."
"ยุนโฮ" ยุนโฮทวนให้ฟังอีกครั้ง
"ยะ…ยุน…ฮะ…โฮ…"
"ไหนเอาใหม่อีกทีซิ…" นิ้วอ้วนๆเฉยคางขาวเนียนขึ้น…เพื่อที่จะมองเห็นการออกเสียงของจิ้งจอกน้อยอย่างถูกต้อง
"ยุนโฮ…"
"เก่งมาก…แจจุง…ต่อไปนี้เจ้าคือของของข้า…เข้าใจมั้ย…"
จิ้งจอกยังคงนิ่งเงียบ…เอาแต่จ้องหน้าเด็กชายตัวน้อยด้วยความสงสัย
"เฮ้ออออ…สงสัยคงต้องสอนกันอีกนาน…" เด็กน้อยนอนลงกับฝูกเสียงดังปุ๊!!ดวงตาเรียวเล็กค่อยๆหลับพริ้มลง…โดยที่มีจิ้งจอกแสนสวยอยู่ในอ้อมกอด…
เวลาผ่านไปเพียงสามปีครึ่ง…แจจุงก็พูดและฟังภาษามนุษย์เข้าใจ
"ยุนโฮ…แจจุงหิวแล้ว" ฝ่ามือเล็กนุ่มนิ่มเอื้อมสะกิดคนตัวโตกว่าให้เลิกสนใจกับหนังสือในมือ…แล้วมาสนใจตัวเองแทน…
"อ่านหนังสืออยู่…หิวก็ไปบอกแม่บ้านซิ…" คนตัวโตกว่าโบกไม้โบกมือไล่คนตัวเล็กกว่าให้เข้าไปในครัว…แล้วก็นั่งอ่านต่อไป..โดยไม่สนใจคนข้างๆเลยซักนิด
หนังสือการ์ตูนเป็นสิ่งเดียวที่ดึงดูดความสนใจของนายน้อยยุนโฮได้…เด็กน้อยสามารถอยู่ได้ทั้งวันโดยไม่กินอะไรเลย…ขอเพียงแต่ว่ามีหนังสือการ์ตูนให้เค้าอ่านก็พอแล้ว…
เพียงสามปีครึ่งยุนโฮก็เริ่มมีแขนขาที่ยาวเก้งก้าง…ดูเป็นผู้ใหญ่เร็วกว่าเด็กคนอื่นๆ…ทั้งๆที่อายุเพียงสิบสองปีเท่านั้นไม่เหมือนกับเมื่อสามปีก่อน…ที่ยังอ้วนท้วนสมบูรณ์…
ส่วนทางด้านแจจุงนั้นตอนแรกสูงแค่ไหน...ก็ยังสูงอยู่แค่นั้น…ผมสีไวม์บรอนด์ยาวขึ้นกว่าเดิม…คลอเคลียอยู่แถวๆต้นคอขาวเนียนน่าสัมผัส…
เจ้าจิ้งจอกน้อยหูตกลู่อย่างน้อยใจ…ไอ้หนังสือเล่มเล็กๆนั้นมันมีอะไรดีกันนักกันหนา…ร่างบางลุกขึ้นช้าๆ…แล้วเดินออกไปยังสวนทีอยู่ทางด้านหลังของ จวนแม่ทัพ
"ยูชอน…อยู่มั้ย…" จิ้งจอกน้อยตะโกนเรียกเพื่อนอีกคนที่คาดว่าน่าจะอยู่แถวๆนี้…
"ข้าอยู่ตรงนี้…" ใบหน้าที่เคยกลมๆขาวๆ…บัดนี้กลับสวยได้รูปดูเป็นคนขี้เล่นและใจดี…แต่กลับมอมแมมเปื้อนไปด้วยเศษดิน…โผล่ขึ้นมาจากหลุมลึก…นิ้วขาวๆปัดใบหน้าของตนเองให้ดูดีขึ้น…
"ยูชอนทำอะไร…" แจจุงเดินเข้ามาใกล้ๆมองสำรวจหลุมอันใหญ่โตที่ยูชอนขุดเอาไว้
"หลุมทิ้งความเจ็บปวดหน่ะ…" ยูชอนปืนขึ้นมาจากหลุม…วิ่งไปล้างมือที่ริมลำธารข้างๆ…แล้ววิ่งกลับมาหาแจจุง
"ความเจ็บปวดคืออะไร…แจจุงไม่เข้าใจ…เหมือนกับที่แจจุงเจ็บตอนเป็นแผลรึป่าว" นิ้วขาวๆเล่นผมสีไวท์บรอนของตนเอง…เป็นนิสัยที่ติดตัวของแจจุง
"แจจุงไม่เข้าใจซินะ…ก็ตลอดเวลา…ยุนโฮไม่เคยสอนให้แจจุงรู้จักกับความเจ็บปวดเลยหนิ…" นิ้วที่เคยป้อมๆของยูชอนบัดนี้กลับเรียวยาวและสวยงาม…ลูบแก้มเนียนอมชมพูของแจจุงเบาๆ…ด้วยความรักและเอ็นดู
"ยูชอนยังไม่ตอบเลย…แจจุงอยากรู้จริงๆนะ…"
"มันก็คล้ายๆกับตอนที่แจจุงเป็นแผลนั้นแหละ…แต่ว่าความเจ็บปวดมันเจ็บที่ตรงนี้" ยูชอนแทบฝ่ามือลงไปที่อกข้างซ้ายของแจจุง "ที่หัวใจ"
"เจ็บที่หัวใจ???…เป็นแผลที่หัวใจงั้นหรอ…" ดวงตากลมโตจ้องมองยูชอนอย่างไม่วางตา
"ในอนาคต…แจจุงก็จะเข้าใจ…" เด็กชายยูชอนลูบเส้นผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
"แต่"
จ๊อก~~~จ๊อก
ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ…ด้วยความเขินอาย…ไอ้ท้องบ้า!!!จะมาร้องอะไรตอนนี้
"หิวหรอ…" ยูชอนขำนิดๆกับความไร้เดียงสาของเจ้าจิ้งจอกน้อย
"ยุนโฮไม่พาแจจุงไปกินข้าว…แจจุงหิว…" หูแหลมเล็กตกลู่เป็นรอบที่สองของวัน
"งั้นไปกินที่บ้านเราก่อนก็ได้…" ยูชอนแบมือขึ้นมาตรงหน้า…เพื่อเป็นการบ่งบอกว่า "ยื่นมือมาซิ"
แจจุงวางมือขาวๆของตนเองลงไปบนฝ่ามือสวยงามน่าสัมผัสนั้น
TBC>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Forevoer With You :: Big Bang
ความคิดเห็น