<>Touch Me รู้จักผมดีหรือยัง... TVXQ & S.J.

ลำดับตอนที่ #1 : Touch Me.01

Fic:: Touch Me รู้จักผมดีรึยัง::

Actor::Yun*Jae::

Author::God'z_vox::

Type::Comady::

Chapter::1::

ความเร่งรีบ ความแออัด ความสะดวกสะบาย ทั้งหมดรวมอยู่ที่นี่

+โตเกียว+

ผม คิม แจจุง นักศึกษาชาวเกาหลี ที่ถูกพ่อแม่ดึงดันส่งให้ผมมาเรียนต่อที่นี่…ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่า การเรียนการสอนที่นี่กับที่เกาหลีมันต่างกันตรงไหน…แต่จะทำไงได้ในเมื่อขัดใจพวกท่านไม่ได้…ขืนผมมีปัญหามากกว่านี้…ผมได้ถูกส่งไปที่ที่ไกลกว่านี้แน่ๆ…เพราะฉะนั้น ผมคิดว่า ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว^^

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมกะว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆฉลองปิดเทอมฤดูร้อนซักหน่อย…อากาศแบบนี้น่าจะไปทะเลนะคุณว่ามั้ย^^ได้ไปดูสาวๆนอนอาบแดด มันก็คงเป็นอะไรที่สดชื่นไม่น้อยเลย^^…

เอ๊ะๆพวกคุณอย่าหาว่าผมทะลึ่ง ลามกนะ ก็ผมเป็นผู้ชายนี่ ผู้ชายปกติธรรมดา เค้าก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละ^^อย่าคิดมากๆ

ว่าแล้วผมก็เตรียมตัวไปเที่ยวดีกว่า เดี๋ยวพวกเพื่อนๆผมจะรอนาน ฮ่า~~ อากาศร้อนๆแบบนี้ มันจะมีอะไรดีไปกว่าเสื้อเชิ้ตตัวโปรดของผมอีกมั้ยเนี่ย…

แจจุง…เปิดตู้เสื้อผ้าของตัวของตนเอง…พร้อมกับหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อบางของตนเองขึ้นมาสวม…ปลดกระดุมบนออกสองสามเม็ด…เพื่อคลายความร้อน…ตามด้วยกางเกงขาสามส่วนสีดำหม่นๆ…แล้วก็หมวกใบโปรด…และกระเป๋าคู่ใจเอาไว้ใส่เสื้อผ้าเผื่อว่าจะค้างบ้านเพื่อน…แล้วแจจุงก็รีบออกเดินทางโดยที่ไม่ลืมหยิบแว่นกันแดดสุดหวงไปด้วย…

ภายใต้แสงแดดของฤดูร้อนที่แสนร้อนระอุ…มันไม่ได้ทำให้ผู้คนในเมืองโตเกียวนั้นลดน้อยลงไปเลย…ในระหว่างที่ผมเดินฝ่าผู้คนมาจนถึงจุดที่ผู้คนเริ่มเบาบาง…เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น…

Ti Ra Ra Ti Ra Ra <<เสียงเรียกเข้าดูชนบทยังไงก็ไม่รู้เนอะ…ฮ่าๆๆๆๆ

"โมชิโมชิ แจจุงเดส" นิ้วเรียวสวยกดปุ่มรับสายบนเครื่องมือสื่อสารสีดำบางเฉียบ..

"ว่าไงยูชอน…เพื่อนๆถึงบ้านนายหมดแล้วหรอ…" ผมกรอกเสียงอันแสนกวนประสาทไปให้ปลายสาย…

"เออดิ…เหลือนายคนเดียวนั่นแหละแจจุง…" ปลายสายส่งเสียงมาอย่างร้อนรน…

"เออๆ…ใกล้จะถึงบ้านแกแล้วแหละ…"

"แล้วนายอยู่ตรงไหน…ให้ออกไปรับมั้ย…"

"ไม่ต้องๆฉันถึงหัวมุมทางเลี้ยวบ้านแกแล้ว…แค่นี้นะ…กำลังรีบว่ะ…" แล้วร่างบางก็เก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงไป…

ด้วยความเร่งรีบทำให้ผมต้องวิ่งแหละครับคราวนี้…ขืนไม่วิ่งพวกมันคงได้ทิ้งผมเหมือนคราวที่แล้วอีกแน่…

เนื่องจากว่าทางเดินนั้นเข้าสู่ช่วงมุมเลี้ยวเก้าสิบองศา…ผมจึงไม่ทันสังเกตเห็นคนที่กำลังวิ่งสวนมา…ทางผม…

~โคร้ม!!!!~

เต็มๆเลยครับ…ลมทั้งยืนทั้งคู่^^

"โกเมงนาไซ…" ผมลุกขึ้นยืน…แล้วกระชับแว่นตาที่มันเหมือนจะหลุดลงมาให้เข้าที่เข้าทาง…กล่าวขอโทษคนตรงหน้า…แล้วก็ปัดฝุ่นตามเนื้อตามตัว…

"โอ๊ย!!!เจ็บนะว้อย…ชนมาได้…" ชายหนุ่มอีกคน…ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมา…มองคู่กรณีตั้งแต่หัวจรดเท้า…

โว๊ะ!!!…หน้าตาสวยใช้ได้…แต่!!!ก็ติดอยู่ตรงเครื่องแต่งกายเนี่ยแหละ…นี่มันผู้ชายชัดๆ…ไม่ได้ๆ…อย่าเพิ่งเคลิ้มๆ…ปั้นหน้าโหดเข้าไว้โว้ย…

ร่างสูงต่อว่าแจจุงเป็นภาษาเกาหลี…อ่า~~~~~~คนบ้านเดียวกันคับ…^^

"อะนะตะวะ คิซุ เดสกะ??" (คุณบาดเจ็บรึป่าว??) แจจุงยังคงทำเนียนเป็นไม่รู้ภาษาเกาหลีอยู่…

"ตาบอดรึไง…คนยิ่งรีบๆอยู่" ร่างสูงไม่ตอบคำถาม…แต่หันไปสำรวจรอบๆตัวเองว่ามีแผลตรงไหนรึเปล่า…

อ้าวหมอนี่…ทำไมปากหมางี้อ่ะ…ไอ้ผมล่ะอุตส่าห์ขอโทษ…แต่ดันมาว่าผมว่าตาบอดอีก…มันน่า…นัก!!! แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว…ลองเล่นเป็นคนตาบอดดูหน่อยก็ได้…

แจจุงค่อยๆย่อตัวลงและเอามือคลำไปที่แถวๆปลายเท้าหยิบหนังสือเล่มสีม่วงขึ้นมาหน้าปกเขียนว่า "เรียนภาษาญี่ปุ่น" ผมยื่นส่งให้เค้าไปแล้วก็ถามเค้าว่า

"อะนะตะวะ โดโค โนะ ชิชชิง เดสกะ" (คุณมาจากที่ไหนเหรอ)

"อาริงาโตะ…" มือหนายื่นมารับหนังสือจากฝ่ามือบาง…

"แล้วนายหมายความว่าไรเนี่ย พูดภาษาเกาหลีไม่ได้รึไงฟระ" ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยอย่างหงุดหงิด

"ได้คับ" แจจุงยิ้มให้

"อ้าว พูดเกาหลีได้ แล้วทำไมไม่พูดตั้งแต่ทีแรกเล่า" ร่างสูงเอามือเกาท้ายทอยตนเองอย่างไม่ได้ดั่งใจ

"เอ่อ ผมรีบ ขอตัวก่อนนะคับ" แจจุงเอ่ยขอตัว แล้วค่อยๆเดินชิดติดกำแพง ปลายนิ้วเรียวก็แตะกำแพงไปเรื่อยๆ

"เอ่อ…นายจะไปไหน…เดี๋ยวฉันไปส่งไถ่โทษที่ชนนาย" ร่างสูงพูดติดๆขัดๆไอ้ตรงประโยคสุดท้าย

ฮ่าๆ หมอนี่เชื่อจริงๆด้วยว่าผมตาบอด ก็แน่สิผมตีบทแตกซะขนาดนั้น จะว่าไปหมอนั่นก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ…

"เอ่อ…แต่คุณรีบ" ผมปฏิเสธออกไปตามมารยาท

"ไม่รีบแล้ว…ป่ะ…ไปทางไหนล่ะ"

"ทางนั้นคับ…ที่หลังคาสีฟ้าๆ…" แจจุงชี้ไปยังบ้านเพื่อนของตน

"อ้าวเฮ้ยแจจุง ทำไมนายมาช้าเงี่ย…" ยูชอนเดินออกมาเปิดประตูให้เพื่อน…พร้อมกับมองแจจุงตั้งแต่หัวจรดเท้า…รวมไปถึงคนที่ยืนอยู่ข้างๆด้วย^^

"แล้วนี่นายให้ใครจูงมาเนี่ย…เดินเองไม่ได้รึไง???…"

สิ้นคำพูดของยูชอน…แจจุงก็ดึงยูชอนเข้ามาในอ้อมกอดทันที…พร้อมทั้งกระซิบเบาๆว่า

- - ไอ้บ้ายูชอน…หมอนี่มันคิดว่าฉันตาบอด…นายอ่ะ…เฉยไว้… - -

"อาริงาโตะ โกไซอิมัส ขอบคุณ ที่มาส่งนะ…" แจจุงหันมาบอกคนด้านหลัง…ที่ยังทำหน้างงๆอยู่…

"เอ่อ…มะ…ไม่เป็นไร…" เอ๊ะ…แล้วไอ้หน้าหวานนี่มันรู้ได้ไงวะ…ว่าเรายืนอยู่ตรงนี้ (=_= " )…เอาน่าคิดมากไปแล้ว…แล้วชายหนุ่มร่างสูงก็เดินจากไป…

เอ้ย!!!ยังไม่ทันได้ถามชื่อเลยอ่ะ…เอ๊ะ…แต่ได้ยินไอ้หน้าไก่นั่นมันเรียกว่า แจจุง แล้ว!!!ผมก็ลืมแนะนำตัวกับท่านผู้อ่านด้วย…

หวัดดีครับ…ผมชื่อ จุง ยุนโฮ ผมมาญี่ปุ่นวันนี้เป็นวันที่สามแล้วครับ…แล้วที่ผมกำลังรีบเนี่ย…ก็รีบไปเรียนภาษาญี่ปุ่นแหละคับ…อย่างที่รู้ๆกันว่าความรู้ทางด้านภาษาญี่ปุ่นของผมมันไม่กระเตื้องเลยซักนิด…แต่เรื่องภาษาอังกฤษเนี่ย…ผมพอได้นะครับ…^^แล้ววันนี้ผมคงไปเรียนไม่ทันแล้วอ่ะ…มันเลยเวลาเรียนมาครึ่งชั่วโมงแล้ว…ไปหาอะไรทำแก้เซ็งคงจะดี…หาสาวลูกครึ่งน่ารักๆควงเล่นดีกว่า…

"เพราะนายเลยอ่ะแจจุง…ดูดิ…ที่พักเต็มหมดเลยอ่ะ…" ชายหนุ่มร่างบอบบาง…ยืนหัวเสียอยู่ริมหาด…แสงแดดยามบ่าย…ส่องกระทบกับเส้นผมสีน้ำตาลอมทองจนเกิดเป็นประกาย…

"อย่าไปว่าแจจุงดิทงเฮ…แจจุงมันก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้หรอกน่า…" คนหน้าหวานเหมาะกับสีผมที่ดำสนิท…ขนาดตัวไล่เลี่ยกับคนบ่นเมื่อครู่นี้…เดินเข้ามาลูบแผ่นหลังบางนั้น…เพื่อให้ใจเย็นลงก่อน

"ที่พักเต็มก็ไม่เป็นไร…งั้นไปพักบ้านฉันก็ได้…" ใบหน้าขาวๆยื่นมาตรงหน้า…คนหน้าหวาน

"อะไร???นายมีบ้านอยู่ที่นี่ด้วยหรอ…ฮยอกแจ"

"อ้าว…ฉันยังไม่เคยบอกนายหรอ…ซองมิน…" สองมือของฮยอกแจแนบใบหน้าหวานนั้นให้อยู่กับที่…ออกแรงกดนิดๆที่ฝ่ามือ…ทำให้ปากสีแดงสดนั้นเผยอขึ้นมาเล็กน้อย…(- ๐ -)

"อย่ามา…ทำอะไรแบบนี้กันกลางแจ้งดิว่ะ…" ยูชอนดึงซองมินให้ถอยห่างจากไอ้ลิงจอมหื่น

"ทำไม…ขยะแขยงหรอ…" ฮยอกแจพูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวลนิดๆ

"ป่าว…อิจฉา…เห็นแล้วอยากทำมั่ง^^" ยูชอนตอบออกมาอย่างหน้าตาเฉย…นิ้วเรียวยาวเสยผมเส้นเล็กนุ่มสลวยของตนเองให้พ้นจากใบหน้าอันหล่อเหลา…

สายตาของคนบนหาดหลายคู่…มองมาที่กลุ่มเพื่อนของผม…ไม่ว่าจะเป็นสาวเกาหลี…สาวญี่ปุ่น…หรือแม้แต่สาวทางฝั่งยุโรป…

ไม่น่าแปลกใจเลยที่กลุ่มเพื่อนๆของผมจะเป็นจุดสนใจขนาดนี้…ก็แต่ล่ะคน…ดูดีซะขนาดนั้น…นี่ผมไม่ได้หลงตัวเองนะคับ…เพียงแต่ผมพูดความจริงก็แค่นั้น…ฮ่าๆๆๆ^^

"เอ่อแล้ว…ทำไมนายไม่พาเราไปพักบ้านนายตั้งแต่แรกล่ะ…" ผมเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

"ก็…มันเดินทางลำบาก…ต้องเดินเท้าไป…แล้วมันก็เปลี่ยวด้วย…ไม่อยากให้ซองมินที่รักต้องกลัว…" ว่าแล้วไอ้เจ้าลิงฮยอกก็เข้ามาเกาะหนึบอยู่ข้างหลังซองมิน…วางใบหน้าของตนเองไว้บนไหล่บอบบาง…ส่วนมือนั้นก็วางไว้ตรงช่วงเอวคอด…

"แล้วมันมีผีมั้ย???" ทงเฮเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่เบาแทบเป็นกระซิบ…ทำให้พวกผมหัวเราะพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย…

"นายกลัวผีว่างั้น???" ฮยอกแจหันมา…แล้วทำหน้าล้อเลียน…จนทงเฮเริ่มแสดงอาการโกรธกลบเกลื่อนความกลัว…

"ป่าวซักหน่อย…แค่อยากรู้…แล้วตกลงมันมีผีมั้ยล่ะ…"

"นายกลัวก็ยอมรับมาเถอะ…ไม่อย่างนั้น…ฉันก็ไม่บอก…" ฮยอกแจยังคงลอยหน้าลอยตาพูด…อย่างไม่เกรงกลัวสายตาอาฆาตจากทงเฮ

"เอ่อ…กลัวก็ได้…แล้วทีนี้บอกได้รึยังว่ามันมีผีมั้ย…" คนหน้าหวานขึ้นเสียง…

"มีซิ…แต่ไม่ต้องกลัว…ที่นั่นมีพี่ๆแล้วก็น้องๆของฉันอยู่…ไอ้พวกนั้นมันชินกับผีซะแล้ว….ฮ่าๆๆๆ"

"งั้น….เอางั้นก็ได้…ไปพักที่บ้านฮยอก…รีบไปกันเหอะ…ฉันไม่อยากไปหลังพระอาทิตย์ตก…กลัวผีว่ะ…ฮ่าๆๆๆ" ยูชอนเอ่ยขึ้นสรุปแผนการวันนี้…โดยไม่ลืมพูดล้อเลียนคนกลัวผี…

"ฮยอกแกนำดิ…" ทงเฮหันมากระชากคอเสื้อฮยอกแจที่ทำท่าจะไปเดินอยู่ข้างหลังคู่กับซองมิน…

"เอ่อก็ได้วะ…" ฮยอกแจหันมาทำหน้าเซ็งกับทงเฮ… "ซองมิน…นายมาเดินกับฉันตรงนี้มะ…" ฮยอกแจหันไปจูงมือคนตัวเล็กที่เดินตามต้อยๆอยู่ข้างหลัง…ให้ขึ้นมาเดินข้างหน้าด้วยกัน…

"เฮ้ย…ยูชอน…แจจุงนายสองคนไปเดินข้างหลังฉันได้มะ…" ทงเฮหันมาทำหน้าอ้อนวอนสุดฤทธิ์

"ก็ได้ๆ…เชิญคุณทงเฮนำไปได้เลยคับ…" ยูชอนผายมือไปข้างหน้า…

"คนอะไรกลัวผีขึ้นสมอง…" เสียงกวนๆนี้ดังขึ้นมาจากทางด้านหน้า…ซึ่งไอ้ข้างหน้าก็มีกันอยู่สองคน…และแน่นอนซองมินผู้น่ารักไม่มีวันพูดแบบนี้แน่ๆ…

"ไอ่ฮยอก…เมือกี๊นี้นายพูดว่าไรนะ…"

"ใครพูดอะไร…ยังไม่ได้พูดเล้ยยยยยยยยย…" ฮยอกแจหันมาทำหน้าไร้เดียงสาสุดฤทธิ์

"หรอ…ไอ่ตอแหล..." ประโยคสุดทายทงเฮพูดเบาๆ…แต่จงใจให้ฮยอกแจได้ยิน

"นายว่าใครตอแหลกันฮะ??!!!" ฮยอกแจหันมาทำหน้าลิงเป็นไข้หวัดนกใส่ทงเฮ

"ใครพูดอะไร…ยังไม่ได้พูดเล้ยยยยยยยยย…" ทงเฮเลียนแบบคำพูดฮยอกแจมาแบบเป๊ะๆ

โว้ย…ทีใครที่มันโว้ย…ไอ่เพื่อนรัก…

To Be Con