ตัวประกอบในเงามืด

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ฆ่าพระเอก

 "ไนท์ตื่น!"

เสียงคำรามที่ดังกึ่งก้องอยู่ภายในหัวได้ปลุกให้ใครบางคนที่มีผมสีดำดวงตาสีทองอ่อนๆตื่นขึ้นมาจากความฝันในขณะที่เขาจะจ้องมองดูเพดานด้วยสีหน้ากึ่งหลับกึ่งตื่น

"ความฝัน?"

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยได้ดังออกมาจากปากของเขา แต่ก็ภายในเวลาไม่นานก่อนที่เขาจะหาวนอนและลุกขึ้นมาจากเตียง ในขณะที่เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาและดูเวลาซึ่งตอนนี้เป็นเวลา 6:03 น และเป็นวันอาทิตย์ที่สดใสเต็มไปด้วยแดดจ้า แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เขาควรจะตื่น

เพราะช่วงหยุดเสาร์อาทิตย์ผมจะชอบตื่นขึ้นมาในตอน 7 โมงเช้า แต่วันนี้เหมือนกับมีอะไรเรียกหา แต่หลังจากที่ตื่นขึ้นมาผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

"บางทีอาจจะเป็นเพียงแค่ความคิด"

ผมได้ลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนที่จะเดินไปล้างหน้าอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว แน่นอนว่าผมอาศัยอยู่ภายในบ้านคนเดียวเนื่องจากพ่อกับแม่ไปทำงานต่างประเทศ

ก็เลยทำให้ผมต้องอาศัยอยู่คนเดียวส่วนเรื่องเงินพ่อแม่จะส่งมาให้เดือนละครั้ง ก็เลยทำให้ผมไม่มีปัญหาเรื่องเงิน แถมผมยังทำงานหาเงินเก็บเล็กๆน้อยๆในช่วงวันหยุดหรือวันไปโรงเรียนด้วย

ก็เลยทำให้ผมมีเงินไปซื้อของที่ตัวเองต้องการบ้าง แต่พวกคุณก็คงไม่สนใจหรอก เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกคุณสนใจสักหน่อยใช่ไหมล่ะ เพราะฉะนั้นแล้วผมจะไม่บ่นอะไรมากนัก

"ระบบ อธิบายโครงเรื่องมา ว่าวันนี้ผมจะต้องไปทำอะไรบ้าง"

ในขณะที่พูดผมก็ได้กัดพิซซ่าที่พึ่งเอาออกมาจากตู้เย็นด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์และในตอนนั้นเองตรงหน้าของผมก็ปรากฏหน้าระบบสีฟ้าขึ้น โดยที่จะแสดงให้เห็นถึงข้อความ

"เจ้านายวันนี้คุณไม่ต้องทำงานหนัก เพราะวันนี้คุณเพียงแค่ต้องจับตาดูเขาระหว่างวันก็เท่านั้น"

"ทั้งวันอย่างนั้นหรอ?"

"ใช่แล้วเจ้านาย เนื่องจากวันนี้พระเอกจะต้องไปเดทกับหนึ่งในสมาชิกฮาเร็มของเขา เพราะฉะนั้นแล้วเจ้านายสามารถจับตาดูได้ หรือไม่ก็ออกไปเดินเล่น เพราะภารกิจในครั้งนี้เพียงแค่จับตาดู ไม่จำเป็นต้องใส่ใจอะไรมากนัก"

ไนท์ที่เห็นแบบนั้นก็พยักหน้าในขณะที่เขาจะจับแก้วที่มีนมอยู่ภายในขึ้นมาดื่ม

"รางวัลคืออะไร"

"ค่าประสบการณ์ 25,000 และเพิ่มความสามารถแบบสุ่ม"

"ค่อนข้างน้อยนะ แต่ก็สมกับภารกิจจับตามองดู เอาเถอะ ยังไงวันนี้ผมก็กะจะไปซื้อมังงะมาอ่านอยู่แล้ว"

ผมลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าในขณะที่จะเก็บกล่องพิซซ่ากับเข้าตู้เย็น และเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ในชุดสบายๆเหมาะแก่การเดินเล่น ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป

พวกคุณอาจจะสงสัยว่าผมมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง มันก็คงจะเริ่มขึ้นเมื่อ 2 สัปดาห์ที่แล้วซึ่งตอนนั้นผมยังคงเป็นคนปกติทั่วไป ที่ไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งที่เรียกว่า บท

ซึ่งตอนนั้นผมเป็นเพียงแค่ตัวละครฝูงชนหรือเรียกง่ายๆก็คือตัวประกอบในฝูงชน ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็จะกลมเกินไปกับฝูงชนรอบตัวและสภาพแวดล้อม เป็นเพียงแค่ตัวประกอบตัวหนึ่งที่ใช้เป็นฉากหลังเอาไว้เล่าเรื่องราวให้กับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าพระเอกและนางเอก

แน่นอนว่าผมคงจะไม่มีทางรู้จนกระทั่งเมื่อ 2 สัปดาห์ที่แล้ว ซึ่งเป็นตอนที่ผมกำลังเดินกลับบ้านเหมือนกับตัวประกอบทั่วไป แต่แล้วโลกทั้งใบก็หยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าของผมซึ่งทำให้ผมถึงกับสับสนในขณะที่จะมองไปรอบตัว

"เกิดอะไรขึ้นกัน?"

ผมที่เต็มไปด้วยความสับสนก็มองไปรอบๆตัว ซึ่งผู้คนที่เพิ่งจะเดินผ่านไปตอนนี้กับหยุดนิ่ง สีสันรอบตัวหายไปเหลือเพียงแค่สีขาวดำ รถที่กำลังวิ่งผ่านไปก็หยุดนิ่งอยู่กับที่

ผมที่เดินเข้าไปสะกิดหนึ่งในผู้ชายที่กำลังเดินซึ่งตอนนี้หยุดนิ่ง ผมก็พบว่าพวกเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ซึ่งดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกหยุดเวลาเอาไว้จริงๆ

"แปลก"

มีเพียงแค่คำนี้คำเดียวเท่านั้นที่จะสามารถอธิบายความรู้สึกของผมในตอนนี้ได้ ส่วนความรู้สึกตื่นตระหนกหรือหวาดกลัว ผมไม่มีความรู้สึกพันนั้น เหมือนกับความรู้สึกพวกนี้ถูกจำกัดหรือลบทิ้งไป เหมือนกับโค้ชของคอมพิวเตอร์ที่ผู้พัฒนาไม่สนใจใยดี

และหลังจากที่สำรวจสักพักแล้วพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างยังคงหยุดนิ่งเหมือนเดิม ก็ทำให้ผมเลือกที่จะไม่ใส่ใจและภายในช่วงพริบตาทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนกับปกติ

ทำให้ผมที่เห็นแบบนั้นมองทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวนิ่งๆ และในช่วงพริบตานั่นเองที่ภาพตรงหน้าของผมก็พังทลายลง และมีปีศาจขนาดยักษ์ปรากฏตัวขึ้นทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง!

ในขณะที่จะมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังต่อกรกับมันอยู่และมีสาวสวยอีก 2 คนตามมาติดๆ

"มันคืออะไรล่ะนั้น?"

เมื่อเห็นสัตว์ประหลาดปรากฏตัวขึ้นมาสิ่งแรกที่ผมรู้สึกนั่นก็คือ นี่มันเรื่องอะไร แต่ก็ภายในเวลาไม่นานเพราะคนที่เดินอยู่รอบๆก็ได้กรีดร้องออกมาในขณะที่พวกเขาวิ่งหนี เหมือนกับตัวประกอบที่ทำตามหน้าที่

ส่วนผมก็เป็นได้เพียงแค่ตัวละครที่แปลกแยกเพราะผมกำลังจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสัยไข้รู้ นั่นทำให้ผมตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปยังตึกข้างๆและเดินขึ้นไปจนถึงดาดฟ้าพร้อมกับมองลงมายังข้างล่าง ก่อนที่จะพบกับกบยักษ์ที่กำลังออกอาละวาดไปทั่ว ในขณะที่จะมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังถือดาบต่อสู้กับมัน พร้อมกับสาวสวยที่มีปีกเหมือนกับนางฟ้า และผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่อยู่ในชุดเกราะอัศวินที่สง่างาม

แต่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกหยุดนิ่งอีกครั้งหนึ่งเหมือนดั่งกับเวลาที่อยู่ดีๆก็หยุดชะงัก ส่งผลทำให้นางฟ้าที่กำลังบินอยู่บนท้องฟ้าหยุดนิ่งและอัศวินที่กำลังกระโดดอยู่เหนือหัวของกบยักษ์ก็หยุดไปด้วย พร้อมกับผู้ชายคนนั้นกำลังเกาะกบยักษ์เอาไว้อยู่ในขณะที่กบยักษ์จะพยายามวิ่งหนีไปไหน

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกหยุดนิ่ง ซึ่งในครั้งนี้กินเวลาไปเพียงแค่ 10 วินาทีก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาเคลื่อนไหวเหมือนเดิม

ผมที่มองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมก็ได้สังเกตเห็นว่าท้องฟ้าตอนนี้กำลังเกิดการสลายตัวเอง และทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวสลายเป็นเศษฝุ่น แม้แต่ตัวของผมเองก็ไม่เว้นนั่นจึงทำให้ผมที่มองมือของตนเองซึ่งกำลังสลายออกไปทีละนิดทีละน้อยด้วยความช้า

เงยหน้าขึ้นมามองการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้นข้างล่าง

"ได้โปรดช่วยด้วย"

เสียงของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลและหวาดกลัวได้ดังขึ้นมาภายในหัวของผม ซึ่งทำให้ผมยกมือขึ้นมาจับหัวในขณะที่มีสีหน้าเหมือนกับเห็นผีกลางวันแสกๆ

"ได้โปรดผู้เฝ้าดู ช่วยโลกของฉันเอาไว้ด้วย"

"ผมจะต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ"

ผมบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆในขณะที่จะสะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่เสียงที่อยู่ภายในหัว แต่ยิ่งนานมากเท่าไหร่เสียงนั้นก็ยิ่งชัดเจน นั่นจึงทำให้ผมไม่แน่ใจแล้วว่าเสียงที่เกิดขึ้นภายในหัวของผมมันเกิดจากอาการประสาทหลอน หรือว่าเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการความช่วยเหลือจริงๆ

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามในตอนนี้ผมก็เลือกที่จะตอบกลับไป

"ขอโทษด้วย แต่ผมไม่รู้จะช่วยคุณยังไง"

ใช่แล้วผมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง แล้วผมยังมีหน้าจะสะเออะไปช่วยเหลือคนอื่นอยู่อีกอย่างนั้นหรอ?

แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นแล้วเรื่องพวกนี้ผมช่วยอะไรไม่ได้ ผมในตอนนี้เป็นเพียงแค่คนธรรมดาทั่วไปที่กำลังเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่ไม่เข้าใจและเหนือธรรมชาติจนน่าจะทำให้ผมรู้สึกช็อคตายได้ง่ายๆเลย

แต่ก็ช่างน่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกอะไรพวกนั้นเลยสักนิด เหมือนกับว่าเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามผมไม่มีอารมณ์หรือความรู้สึกเลยแม้แต่น้อยนอกจากความสงสัยเป็นบางครั้งบางคราว

และทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกหยุดนิ่งอีกครั้งหนึ่ง

"อีกแล้วหรอ"

เมื่อเวลาหยุดลงเป็นครั้งที่ 3 และเริ่มกลับมาเดินต่อหลังจากที่หยุดนานถึง 1 นาที ผมก็พบว่าทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มสลายตัวด้วยความเร็วสูงเป็นเท่าตัว มันทำให้ผมที่เห็นแบบนั้นซุกมือของตนเองเข้าไปในกางเกงในขณะที่จะมีลมที่เย็นสบายปะทะกับร่างกาย

ส่งผลทำให้ชุดนักเรียนโบกสะบัดไปมาพร้อมกับผมสีดำและดวงตาสีเหลืองทองที่กำลังมองทุกสิ่งทุกอย่างล่มสลายหายไป โดยที่ดวงอาทิตย์ในตอนนี้จะแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม

ทุกสิ่งทุกอย่างช่างน่าแปลกประหลาดใจ แต่ในเวลาเดียวกันก็งดงามอย่างน่าแปลกประหลาดใจ เสียงกรีดร้องที่ดังอยู่ข้างล่างก็ได้ค่อยๆสงบลงทีละนิดทีละน้อย ในขณะที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะเงียบลงจนเหลือเพียงแค่การล่มสลายของโลกใบนี้

"เริ่มทำการเชื่อมต่อ ระบบสนับสนุนพระเอกในเงามืด ทำการยืนยันผู้เชื่อมต่อ ยืนยันเสร็จสิ้น ผู้ถือครองระบบสนับสนุนพระเอกในเงามืด ไนท์ เริ่มทำการออกภารกิจ เนื่องจากโลกและโครงเรื่องกำลังล่มสลาย จึงส่งผลให้เจตจำนงของโลกขอความช่วยเหลือจากนายท่านผู้ยิ่งใหญ่ เพราะฉะนั้นจงช่วยโลกใบนี้เอาไว้ จำกัดระยะเวลา 1 ชั่วโมง

ล้มเหลว : ตาย

รางวัล : อารมณ์ทั้ง 7 ได้แก่ โกรธ ขยะแขยง กลัว ความสุข เศร้า ประหลาดใจ ดูถูกเหยียดหยาม"

ข้อความที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าทำให้ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย ในขณะที่จะมองไปยังทุกสิ่งทุกอย่างและทุกสิ่งทุกอย่างก็ได้หยุดนิ่งอีกครั้งหนึ่งทำให้ผมที่เห็นแบบนั้น ยกมือไปปัดหน้าจอที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า แต่มือของผมก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ได้รับแรงต้านใดๆ

ทำให้ผมที่เห็นแบบนั้นอ่านข้อความเงียบๆอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่จะเข้าใจและหันไปมองกบและผู้ชายคนนั้นที่ดูเหมือนว่าในตอนนี้จะยังคงสบายดีอยู่

"แล้วผมจะต้องทำยังไงถึงจะช่วยโลกได้"

"ทำให้โครงเรื่องกลับมาเป็นเหมือนเดิมและเดินอยู่ในเส้นทางที่ควรจะเป็น"

ข้อความจากระบบที่ปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้ามันก็ทำให้ผมพยักหน้าเข้าใจ

"แล้วผมจะทำยังไง ในเมื่อผมไม่รู้โครงเรื่อง?"

"โปรดรอสักครู่"

หลังจากที่ระบบเงียบหายไป 3 วินาทีความทรงจำเกี่ยวกับโครงเรื่องมากมายก็เข้ามาสู่ภายในหัวของผม ทำให้ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์พร้อมกับมองลงไปยังข้างล่าง

"ดูเหมือนว่าเนื้อเรื่องจะบิดเบี้ยวมากเกินไปสินะ นี่มันไม่อยู่ในระดับที่ผมจะสามารถทำอะไรได้อีกแล้ว ระบบไม่มีวิถีอื่นอย่างนั้นหรอ"

"...มีอยู่ 2 ทางเลือกครับ ทางเลือกแรกทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้โครงเรื่องจะบิดเบี้ยวจนไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว เพราะฉะนั้นแล้วทางเลือกแรกโอกาสสำเร็จแทบไม่เหลือแล้วครับ ส่วนทางเลือกที่ 2 มีโอกาสมากกว่าแต่ก็มีโอกาสล้มเหลวมากเท่ากับทางเลือกแรก นั่นก็คือทำลายโครงเรื่องและสร้างขึ้นมาใหม่ครับ"

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ยืนนิ่งๆ เพราะถ้าเกิดเนื้อเรื่องที่พวกคุณกำหนดเอาไว้ไม่เป็นไปดั่งใจนึกและออกทะเลไปไกล แน่นอนว่าถ้าเกิดสามารถหาทางกลับมาได้ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่ถ้าเกิดไม่และออกไปไกลแล้วไม่สามารถหันกลับมาได้ คงมีเพียงแค่ต้องเดินหน้าต่อจนกว่าจะถึงจุดจบ

และแน่นอนว่ามันไม่ง่ายแบบนั้น เพราะดูเหมือนว่าเจตจำนมของโลกจะเสียหายอย่างหนักจากการปิดเบี้ยวของโครงเรื่อง แล้วถ้าเกิดยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปโลกใบนี้จะสลายหายไปแน่นอน แล้วผมที่เป็นเพียงแค่ตัวประกอบก็จะไม่เหลือแม้แต่เศษฝุ่น เรียกได้ว่าเป็นหนทางที่โหดร้ายถ้าเกิดผมไม่สามารถรักษาโลกใบนี้เอาไว้ได้ ผมก็จะตาย

"ไม่มีทางเลือกตั้งแต่แรกอยู่แล้วสินะ"

"ใช่แล้วครับ แล้วนายท่านจะทำยังไงครับ"

"คงจะต้องทำลายและสร้างขึ้นมาใหม่ แต่ว่าผมไม่มีอำนาจแบบนั้น เพราะฉะนั้นแล้ว ก็คงทำได้เพียงแค่นั่งรอให้โลกนี้ล่มสลาย"

ผมได้นั่งลงตรงขอบดาดฟ้าในขณะที่จะจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าซึ่งยังคงหยุดนิ่งไม่ขยับไปไหน ถึงผมจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึกเหลืออยู่ภายในตัว แต่ผมก็ไม่อยากตาย

มันเป็นเพียงแค่ความคิดที่เข้ามาภายในหัวว่าผมควรที่จะมีชีวิตอยู่ แต่สุดท้ายผมก็ไม่รู้สาเหตุอยู่ดีว่าผมจะอยากมีชีวิตอยู่ไปทำไม ในเมื่อผมไม่ได้มีอะไรเป็นของตนเองอยู่แล้ว นอกจากสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยเจตจำนงของโลกเพื่อกลายเป็นตัวประกอบ

"อำนาจนั้นคุณมีอยู่ในมือแล้วครับ เพียงแค่ต้องฆ่าพระเอก แล้วทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"

ระบบที่ยังคงตอบกลับมาโดยที่ไม่สนใจท่าทางของผมในตอนนี้ มันก็ทำให้ผมนั่งเงียบอยู่ตรงนั้นสักพักหนึ่งก่อนที่จะลุกขึ้นมายืน

"งั้นหรอ ดูเหมือนว่าผมจะเป็นผู้กำหนดเรื่องราวสินะ"

"ใช่แล้วครับ นายท่านในตอนนี้คือผู้ที่ถูกเลือกด้วยระบบสนับสนุนพระเอกในเงามืด เพราะฉะนั้นแล้ว นายท่านสามารถสนับสนุนพระเอกได้อย่างเต็มที่ แต่ถ้าเกิดนายท่านรู้สึกว่าพระเอกคนนั้นไม่คุ้มค่าที่จะสนับสนุนและไม่มีประโยชน์ต่อโลกใบนี้ นายท่านก็สามารถฆ่าเขาได้ครับ เพื่อที่จะสร้างพระเอกคนใหม่ขึ้นมา แต่ถ้าเกิดนายท่านไม่เลือกพระเอกคนใหม่ เดี๋ยวโลกจะเป็นคนเลือกขึ้นมาเอง เพราะฉะนั้นแล้วพูดได้ว่าอำนาจในการกำหนดทิศทางและเรื่องราวตอนนี้เป็นของนายท่านทั้งหมดครับ ขอเพียงแค่นายท่านไม่ทำลายโลก ก็จะไม่มีใครห้ามนายท่านได้"

เสียงของระบบเหมือนกับเสียงกระซิบของปีศาจที่คอยล่อหลวงเขาให้ก้าวเดินลงไปยังความมืดมิดที่ไม่สิ้นสุด และผมก็ไม่ปฏิเสธที่จะก้าวเดินลงไปในความมืดมิดที่ระบบแนะนำ

ผมที่เดินออกมาจากตึกแล้วมุ่งหน้าไปยังสนามรบที่พวกเขากำลังต่อสู้อยู่ เวลาที่หยุดนิ่งก็กลับมาเดินอีกครั้งหนึ่งในขณะที่การต่อสู้ของตัวเองกับปีศาจจะยังคงดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด

แล้วในตอนนั้นเองอัศวินหญิงที่สง่างามก็ได้กระเด็นไปกระแทกเข้ากับกำแพงจนทำให้เธอนั้นแทบหมดสภาพพร้อมกับดาบสีเงินที่งดงามของเธอจะตกลงข้างๆ

ทำให้เธอที่พยายามลุกขึ้นมาและจับดาบ ก็พบกับผู้ชายที่มีใบหน้าเย็นชาและไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่างในขณะที่เขาจะก้มลงหยิบดาบขึ้นมาด้วยท่าทีสง่างาม โดยที่เขานั้นไม่จำเป็นจะต้องออกแรงใดๆทั้งสิ้นเพื่อหยิบดาบที่หนัก 20 กิโลกรัมขึ้นมาด้วยมือเพียงแค่ข้างเดียว!

และเดินเข้าสู่สนามรบในขณะที่อัศวินหญิงคนนั้นจะตะโกน

"นายกำลังทำอะไรนะ! ออกมาจากตรงนั้นนะ!!!"

เธอได้พยายามวิ่งมาห้ามแต่สุดท้ายด้วยอาการบาดเจ็บสาหัสส่งผลให้เธอล้มกระแทกลงกับพื้นและไม่สามารถลุกขึ้นมายืนได้ ในขณะที่ไนท์จะยังคงเดินหน้าต่อไป

และนางฟ้าที่บินอยู่บนท้องฟ้าก็โดนกบปีศาจโจมตีด้วยน้ำลาย ทำให้เธอล่วงลงมากระแทกลงกับพื้นด้านซ้ายของผมอย่างรุนแรง จนพื้นถึงกับแตกออกเป็นใยแมงมุมเล็กๆ!

ดาบแห่งแสงที่อยู่ภายในมือของเธอก็ตกอยู่ตรงหน้าของผม ทำให้ผมจับมันขึ้นมาในขณะที่จะเดินมุ่งหน้าเข้าหากบปีศาจ ส่วนนางฟ้าคนนั้นก็พยายามลุกขึ้นมาจากพื้น แต่ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัสจากการโจมตีของกบปีศาจทำให้เธอไม่สามารถขยับไปไหนได้

ผมที่อยู่ห่างออกไปจากการต่อสู้ไม่มากนัก ก็ยกดาบแห่งแสงขึ้นมาก่อนที่มันจะเป็นลำแสงสีขาวพุ่งทะลุขึ้นไปบนท้องฟ้า ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างแตกสลายออกจากการฉีกขาดท้องฟ้าและเมฆให้กระจุยกระจาย

ผมก็ได้ลงดาบอย่างช้าๆและกบตรงหน้าก็โดนตัดขาดครึ่งภายในช่วงพริบตาพร้อมกับพลังทำลายล้างที่แยกพื้นดินออกจากกันถึง 200 เมตร! ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า และดาบที่อยู่ภายในมือของผมก็แหลกสลายไปกับอากาศในขณะที่ผมจะมองไปยังพระเอกซึ่งในตอนนี้ยังคงมีชีวิตอยู่

ทำให้ผมที่เห็นแบบนั้นก้าวไปหาเขาอย่างช้าๆโดยที่เขาจะมีอาการตกใจและตั้งท่าดาบพร้อมกับพุ่งเข้ามา

ดูเหมือนว่าเขามีความตั้งใจที่ต้องการจะฆ่าผมแต่ภายในช่วงพริบตานั่นเอง ทุกสิ่งทุกอย่างก็หยุดนิ่งอีกครั้งหนึ่ง

ส่งผลทำให้พระเอกที่กำลังพุ่งเข้ามาหาอยู่กลางอากาศห่างจากผมออกไปเพียงแค่ 10 เมตรเท่านั้น! ทำให้ผมที่เห็นแบบนั้นเดินลากดาบไปหาเขาแล้วทำการลงดาบตรงบริเวณคอพร้อมกับดาบที่ผ่านไปได้อย่างง่ายดาย!

ซึ่งผมก็ได้มองเขาอยู่เงียบๆในขณะที่หน้าต่างของภารกิจจะปรากฏขึ้น

"ยินดีด้วยนายท่านที่ทำภารกิจสำเร็จ ของรางวัลจะถูกส่งเข้าไปยังช่องเก็บของของระบบ"

ผมให้ความสนใจเพียงแค่เล็กน้อยในขณะที่เวลาจะกลับมาเดินอีกครั้งหนึ่ง และตอนนั้นเอกที่ผู้ชายคนนั้นจะล้มกระแทกลงกับพื้นพร้อมกับหัวของเขาที่โดนแยกออกจากตัว

ผมเพียงแค่เหลียวหลังกลับไปมองเล็กน้อยก่อนที่จะได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้นมาจากข้างหลัง

"ทำไม! ทำไม!! ทำไมแกถึงทำแบบนี้!!! แกฆ่าเขาทำไมไอ้สารเลว!!!!"

เสียงตะโกนของอัศวินหญิงที่ในตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาและความโกรธแค้นก็ได้ดั่งขึ้น แต่ผมก็เพียงแค่เหลียวมองเล็กน้อยก่อนที่ดาบภายในมือจะหายไปพร้อมกับตัวของผมที่เดินออกไปข้างหน้า จนก่อเกิดให้เห็นถึงภาพหลอนของราชาปีศาจภายในสายตาของอัศวินก่อนที่ไม่นานผมจะหายไปจากการรับรู้ของเธอ

นั่นทำให้เธอที่เห็นแบบนั้นสาบานในใจว่าเธอจะฆ่ามันให้ได้เพื่อชดใช้ให้กับเขา

แต่ไนท์ที่ใช้ช่วงเวลาที่เวลาหยุดเป็นเวลาหลายชั่วโมงเพื่อเดินออกไปจากตรงนั้น เขาก็ไม่ได้รับรู้ถึงความโกรธของเธอเลยแม้แต่น้อย และต่อให้เขารู้ เขาก็ไม่สนใจอยู่ดี เพราะสิ่งที่เขาทำไปก็เพื่อช่วยโลกนี้เอาไว้

ตอนแรกจบไปแล้วครับ!!! ขอยินดีด้วยครับที่เลือกนี้ถูกรีไรท์ สำหรับคนที่รอก็ขอยินดีด้วยครับ แต่คงจะมาแค่ตอนเดียว เพราะนิยายเรื่องปัจจุบันยังคงเขียนอยู่ครับส่วนตอนนี้แค่มาเขียนระบายความคิดนิดหน่อย เนื่องจากวางแผนจะเขียนเรื่องนี้เอาไว้อยู่แต่ไม่มีเวลาและมันโลดแล่นอยู่ภายในสมองตลอดเวลาก็เลยทำให้ผมต้องมาเขียนระบายความคิด ส่วนใครที่อยากตามเรื่องที่ผมกำลังเขียนอยู่ก็สามารถไปตามได้ครับเรื่องมีชื่อว่า นักเขียนนิยายผจญภัยในต่างโลก!!! และขอขอบคุณครับที่อ่านกันมาถึงตอนนี้