ตัวประกอบในเงามืด

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 ภารกิจเร่งด่วน!

ไนท์คุงได้จ้องมองปีศาจที่บินหายไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไร เพราะจากระยะห่างที่ปีศาจทิ้งห่างไปเมื่อกี้นั้นมันมากพอที่จะทำให้ผมไม่สามารถตามติดเธอไปได้เพราะผมไม่ได้มีปีก และถ้าเกิดในตอนนี้ผมตามเธอไปบางทีอาจจะมีปีศาจแอบมาลอบโจมตีทีหลังก็ได้นั่นจึงทำให้ผมไม่มีทางเลือก แต่ก็ใช่ว่าผมจะปล่อยให้เธอลอยนวล

"ถือซะว่านี่เป็นของที่ระลึกก็แล้วกันนะ"

ดาบคาตานะได้โดนขว้างใส่ปีศาจสาวพร้อมกับคมดาบที่ฟันเข้าใส่ปีกของเธอแต่มันกลับไม่สามารถตัดปีกของเธอให้ขาดได้ แต่ก็ยังสามารถทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ได้มันจึงทำให้ผมที่เห็นแบบนั้นมองเงียบๆก่อนที่จะโยนดาบกลับไปให้ซามูเอลและเปลี่ยนชื่อกลับมาเป็นตัวประกอบเหมือนเดิม

จึงทำให้ซามูเอลที่ค่อยๆเห็นไนท์จ้างหายไปกับอากาศมันก็ทำให้เขามีท่าทีตกใจแต่ภายในเวลาไม่นานเขาก็มีรอยยิ้มขึ้นและสลบไป

ไนท์ที่ทำการโทรแจ้งพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยเขาก็ได้เก็บโทรศัพท์ลงในขณะที่มองทั้ง 2 คนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินหนีออกจากตรงนั้น

"ระบบตอนนี้เหลือเวลาเท่าไหร่"

"ยังเหลือเวลาอีก 16 ชั่วโมงก่อนที่จะเสร็จภารกิจ"

"ยังเหลือโคตรเยอะเลยนะนั่นให้ตายเถอะดูเหมือนผมคงจะต้องค้างที่นี่สินะ"

ผมได้บ่นออกมาในขณะที่จะเดินกลับมาที่เดิมแล้วเฝ้ารออยู่ตรงนั้นจนภายในเวลาไม่นานรถพยาบาลก็มารับ ซึ่งรถพยาบาลก็ได้เอาทั้งสองขึ้นรถพร้อมกับผมที่ขึ้นไปนั่งด้วย แล้วเวลาก็ล่วงเลยจนมาถึงตอนเช้า โดยที่ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมานั้นจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจึงทำให้ผมไม่ได้ออกแรงอะไรนอกจากนอนโซฟาเล่นและคอยเฝ้ามองเอ็มม่าจนเผลอหลับไปในที่สุด

"ไนท์คุงเหลืออีก 5 ชั่วโมงภารกิจก็จะเสร็จแล้วนะ"

"นั่นสิครับ ในที่สุดผมก็จะได้หนีออกจากนรกนี่สักที"

เสียงน้ำร้อนที่โดนรินใส่ถ้วยมาม่าดั่งขึ้นในขนาดที่ผมจะรอให้มาม่าสุกและตักขึ้นมากิน แน่นอนว่าทุกการกระทำที่ผมทำนั้นไม่มีใครสังเกตเห็นเลยนอกจากระบบส่วนเอ็มม่าในตอนนี้ก็กำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าเหมือนกับกำลังมองอะไรบางอย่างโดยมีผมเป็นผู้ชมซึ่งในตอนนี้กำลังกินมาม่าอย่างเอร็ดอร่อย

"ระบบ ดูเหมือนว่าโลกใบนี้จะมีปีศาจด้วยสินะ"

"ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นนะครับ แต่เรื่องนี้ไนท์คุงควรจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอครับ ก็เพราะไนท์คุงเป็นคนของโลกนี้นี่นา?"

ไนท์คุงได้ดื่มน้ำในมาม่าจนหมดพร้อมกับพูดขึ้นหลังจากที่เขาโยนกล่องมาม่าทิ้งลงถังขยะที่อยู่ไม่ไกลอย่างพอดีเป๊ะ

"ใช่ว่าผมเป็นคนโลกนี้แล้วจะรู้เรื่องนี้สักหน่อย แถมอีกอย่างนึงนะ ผมเป็นแค่ตัวประกอบจะไปรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน"

"ที่ไนท์คุงพูดมามันก็มีเหตุผล และดูเหมือนนับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปดูเหมือนเรื่องราวจะเริ่มวุ่นวายมากขึ้นแล้วนะครับ"

ไนท์คุงที่เงยหน้ามองท้องฟ้าโดยที่มีสายลมเย็นสบายพัดผ่านเส้นผมของเขาไป พร้อมกับเสื้อผ้าที่โบกสะบัดในขณะที่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดอะไรบางอย่าง มันก็ทำให้เขาพูดขึ้น

"นั่นสินะครับ นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปมันก็คงจะวุ่นวายมากขึ้นจริงๆนั่นแหละ"

เพียงแค่เรื่องช่วยโลกที่อยู่ดีๆก็หล่นลงมาตกใส่มือของผม มันก็เป็นเรื่องที่ทำลายตะกละของผมไปมากแล้ว แต่หลังจากที่มีปีศาจปรากฏตัวขึ้นก็ดูเหมือนเรื่องราวจะแย่ลงยิ่งกว่าเดิมและตะกละที่เคยโดนทำลายไปแล้ว ดูเหมือนจะโดนทำลายมากยิ่งกว่าที่ผมคิด แต่อย่างน้อยในตอนนี้ผมก็รู้สึกชินกับมันไปซะแล้วถึงแม้จะพึ่งเจอเพียงแค่ไม่กี่ครั้งก็ตาม

บางทีสาเหตุที่ทำให้ผมยังคงสามารถสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้เหมือนดั่งกับปกตินั้นคงจะมีสาเหตุมาจากประสบการณ์ของไนท์ เนื่องจากไนท์คืออัศวินที่เคยอยู่ในสนามรบมาแล้วนับ 10 ปีและผ่านประสบการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมามากมายตลอดที่อยู่ภายในสนามรบ

จึงทำให้เขานั้นสามารถปรับตัวกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดและสามารถแก้ไขมันได้อย่างรวดเร็ว และถึงแม้ว่าผมจะพึ่งใช้ชื่อไนท์ไปเพียงแค่ 2 ครั้งเท่านั้น แต่มันกลับส่งผลต่ออารมณ์ของผมได้อย่างชัดเจน อย่างน้อยเรื่องฆ่าคนครั้งแรกของผมถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องที่ผมตั้งใจ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไรกับการตายของคนนั้นเลยแม้แต่น้อย

และดูเหมือนชื่ออาจจะเป็นข้อพิสูจน์ได้ว่าการใช้ชื่อของใครบางคนอย่างต่อเนื่องนั้นอาจจะส่งผลต่อผมที่เป็นผู้ใช้ไม่ว่าจะทางใดก็ทางหนึ่งและไนท์ก็ดูเหมือนจะส่งผลต่ออารมณ์ของผมมากเป็นพิเศษ อย่างน้อยผมก็คิดแบบนั้นเพราะไม่ฉะนั้นแล้วตรรกะของผมในตอนนี้อาจจะพังทลายอย่างสมบูรณ์

"แต่จะว่าไปแล้วมันก็สงบดีนะครับ"

ด้วยบรรยากาศสบายๆที่เปิดโล่งซึ่งอยู่บนดาดฟ้าของโรงพยาบาล จึงทำให้สถานที่แห่งนี้นั้นเหมาะแก่การมานั่งพักหย่อนใจเป็นอย่างยิ่ง แล้วด้วยความที่ในตอนนี้เป็นตอนเช้าเกือบจะเที่ยงแล้ว จึงทำให้ดาดฟ้านั้นมีผู้คนไม่มากนักถ้าบอกว่าเท่าไหร่ก็คงจะมีเพียงแค่ผมและเอ็มม่าแล้วก็...ซามูเอล

"ไอ้หมอนั่นมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?"

"ก็ตอนที่ไนท์คุงกำลังเหม่อลอยอยู่นั่นแหละครับ"

ระบบได้ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วจนทำให้ผมรู้สึกแปลกใจและรู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้นั้นดูเหมือนจะมีเรื่องให้คิดเยอะซะเหลือเกิน จนถึงขนาดทำให้เป้าหมายที่ต้องปกป้องนั้นอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้ แต่ถ้าเกิดคนที่อยู่กับเธอเป็นผู้พิทักษ์อย่างเช่นซามูเอล ก็คงไม่น่าจะมีเรื่องอะไรให้ต้องเป็นกังวลมากนัก ก็ในเมื่อเขาเป็นผู้พิทักษ์ที่โลกส่งมานี่นา หรือบางทีอาจจะเป็นเทพธิดากันนะ ผมก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วสิ

ซึ่งในตอนนั้นเองก็ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะมีปากเสียงกันเล็กน้อย และเอ็มม่าดูท่าทางจะมีความหวาดกลัวเมื่อจ้องมองซามูเอล

"ทำไมเรื่องแบบนี้จะต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยคะ! บอกฉันมาสิคะ!"

"ก็เพราะว่าโลกในตอนนี้กำลังจะพังทลาย และคนที่พอจะเป็นความหวังของโลกในตอนนี้ได้ ก็คือเธอยังไงล่ะ เอ็มม่า"

ซามูเอลได้ตอบกลับมาอย่างหนักแน่นด้วยสีหน้าที่นิ่งเงียบดังคนเย็นชา จนทำให้เธอที่เห็นแบบนั้นน้ำตาตกในขณะที่ร่างกายจะสั่นเทา

"ถ้าโลกจะแตกก็ให้มันแตกไปสิ! ทำไม ทำไมกัน"

เธอได้ค่อยๆขดตั๋วนั่งลงกับพื้นโดยที่มีผู้ชมเป็นไนท์คุงที่ในตอนนี้ไม่รู้ว่าไปเอาน้ำชามาจากไหนซึ่งกำลังนั่งดื่มพร้อมกับดูฉากตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของเขาได้

เอ็มม่าที่ยังคงตกอยู่ในความสับสนและเต็มไปด้วยความกลัวในตอนนั้นเองเธอก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นซึ่งมันก็คือเสื้อคลุมที่มีลายของดาบปักเอาไว้อยู่พร้อมกับซามูเอลจะคุกเข่าลงตรงหน้าของเธอในขณะที่สวมใส่เสื้อคลุมให้กับเธอ

"ผมจะปกป้องคุณเองเอ็มม่า และผมขอสัญญาว่าจะไม่มีใครสามารถทำอันตรายคุณได้อีกต่อไป เพราะฉะนั้นแล้วได้โปรดอย่าพูดแบบนั้นเถอะครับ ผมเป็นห่วงคุณนะครับ"

ใบหน้าของเขานั้นยังคงนิ่งเงียบเหมือนดั่งกับปกติ แต่เอ็มม่าที่เห็นแบบนั้นเธอกับพุ่งเข้าไปกอดพร้อมกับร้องไห้ออกมา ถึงแม้เธอจะรู้ก็ตามว่าคนตรงหน้านั้นเพียงแค่พูดปลอบใจเธอ และเธอคงจะไม่มีค่าอะไรสำหรับคนตรงหน้าถ้าเกิดเธอไม่ใช่ความหวังของโลก แต่ในตอนนี้เธอกับไม่สนใจเรื่องพวกนั้นและพุ่งเข้าไปกอดเขา

ซึ่งเธอก็ได้ร้องไห้อย่างต่อเนื่องนานนับ 20 นาทีก่อนที่ไม่นานเธอจะเงียบแล้วหลับไป ซามูเอลที่เห็นเช่นนั้นก็ได้อุ้มเธอขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอด

"ด้านหน้าฝากผมเถอะครับ ถึงผมจะไม่รู้เหตุผลก็ตามว่าทำไมคุฌถึงไม่ปรากฏตัวออกมา แต่ในเมื่อคุณเลือกที่จะปกป้องเธอในเงามืด ถ้าอย่างนั้นผมจะปกป้องเธอด้านหน้าเองครับ"

ซามูเอลได้หันหน้าไปทางด้านที่พระอาทิตย์ขึ้นพร้อมกับลมที่รุนแรงขึ้นเล็กน้อยเหมือนกับเป็นการตอบรับ ทำให้เขาที่เห็นแบบนั้นยิ้มออกมาเล็กน้อยและเดินลงไป โดยที่หารู้ไม่ว่าไนท์คุงอยู่กันคนละด้านที่เขาหันไปและเมื่อกี้อยู่ดีๆลมมันก็ดันแรงขึ้นซะงั้น จนทำให้ไนท์คุงที่กำลังกินขนมอยู่ด้วยหน้าตาเฉยพูดขึ้น

"ระบบเมื่อกี้เขาพูดอะไรหรือเปล่า"

ระบบได้ส่ายหน้าไปมาในขณะที่พูดขึ้น"ระบบก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เมื่อกี้ลมมันแรงไปหน่อยระบบก็เลยไม่ได้ยิน"

"งั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ"ไนท์คุงก็ยังคงกินขนมต่อไปโดยที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไร

"แล้วไม่ตามเธอไปจะดีหรอครับ?"

"เอ๊ะ? โทษทีมัวแต่กินขนมเพลินก็เลยลืมไปนะ ขอบคุณที่เตือนนะระบบ"

แล้วไนท์คุงก็ได้เดินลงจากดาดฟ้าไปในขณะที่ระบบจะมองตามหลังเขาด้วยสีหน้าที่หมดความศรัทธาพร้อมกับคิดอยู่ภายในใจว่า"แบบนี้จะไปรอดเหรอ"พร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียด

แล้วเวลาก็ได้ล่วงเลยผ่านไปจนเมื่อรู้สึกตัวอีกทีเสียงระบบก็แจ้งเตือนไนท์คุงที่ในตอนนี้กำลังกินซูชิอยู่

"ภารกิจปกป้องเป้าหมายในเวลา 24 ชั่วโมงเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อย ขอแสดงความยินดีกับไนท์คุงที่ผ่านภารกิจไปได้ด้วยครับ!"

"ภารกิจเสร็จแล้วหรอ ถ้าอย่างนั้นแปลว่าผมไปได้แล้วสินะ"

ไนท์คุงที่กำลังมัวดีใจเมื่อเห็นว่าภารกิจเสร็จเป็นที่เรียบร้อย เอ็มม่าที่ในตอนนี้กำลังเดินอยู่ตรงสวนเดินเล่นของโรงพยาบาลโดยที่มีซามูเอลตามประกบอยู่ไม่ห่างเพื่อปกป้องเธออยู่ตลอดเวลา มันก็ได้มีแสงสีขาวส่องลงมาที่ร่างกายของเธอพร้อมกับเกิดลมกระโชกอันรุนแรงก่อนที่ไม่นานเธอจะหลับตาลง ซึ่งตรงบริเวณเหนือหัวของเธอ จากชื่อที่เคยเป็นสีรุ้งก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นสีทอง! พร้อมกับตราสัญลักษณ์ราชาที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเธอก่อนที่มันจะเข้าสู่ร่างกายและประทับลงตรงหัวใจ!

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นภายในเวลาเพียงแค่ 3 วินาทีเท่านั้น! ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม พร้อมกับเอ็มม่าที่ลืมตามองด้วยสายตาที่สงสัยก่อนที่เธอจะพบกับซามูเอลที่ในตอนนี้กำลังคุกเข่าตรงหน้าของเธอในท่ายกดาบสูงเหนือหัวพร้อมกับพูดขึ้น

"ข้าพเจ้า ซามูเอล จะขอรับใช้ เอ็มม่า ในนามของผู้พิทักษ์ส่วนตัว นับตั้งแต่วันนี้ เป็นต้นไป"

"คะ?"

เอ็มม่าได้ตอบรับงงๆก่อนที่ซามูเอลจะลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มก่อนที่ไม่นานเธอจะพูดคุยอะไรกับซามูเอลแต่ไนท์คุงในตอนนี้หาได้สนใจไม่ เพราะเขาได้ลุกขึ้นจากที่นั่งเป็นที่เรียบร้อยและกำลังเดินกลับบ้านด้วยสีหน้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด ถึงแม้ว่าภายใน 3 วินาทีนั้นเขาจะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างก็ตาม แต่เขาก็ไม่สนใจอยู่ดีเพราะเขารู้เพียงแค่ว่าภารกิจของเขาในตอนนี้เสร็จแล้ว จึงไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องติดตามเธออีกต่อไป

"ภารกิจด่วนนางเอกกำลังตกอยู่ในอันตราย!!!"

"ห้ะ!? นางเอก นางเอกมาจากไหนอีกฟะ!"

ไนท์ถึงกับตกใจหลังจากที่ได้เห็นภารกิจเร่งด่วนเข้ามา เพราะในโลกใบนี้ไม่น่าจะมีนางเอกก็ในเมื่อพระเอกของโลกใบนี้ที่เขาเพิ่งจะเลือกมาใหม่นั้นเป็นผู้หญิง เพราะฉะนั้นแล้วมันจึงไม่สมควรที่จะมีนางเอกเป็นอย่างยิ่ง แล้วทำไมถึงมีนางเอกโผล่ขึ้นมาได้อีกกัน!

แต่ไนท์ก็ตกใจได้เพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นก่อนที่ตรงหน้าของเขาจะปรากฏภาพเมืองของที่นี่ขึ้นแล้วอยู่ไม่ไกลจากเขามากนักจะปรากฏสีแดงกระพริบ นั่นทำให้เขารู้ได้ในทันทีว่าจุดสีแดงก็คือนางเอกที่ภารกิจหมายถึง จึงทำให้เขากัดฟันพร้อมกับพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงหลังจากที่เปลี่ยนมาใช้ชื่อไนท์

ไนท์ได้วิ่งผ่านถนนมากมายด้วยความเร็วที่มากกว่า 180 กิโลเมตรต่อชั่วโมง จึงทำให้ผู้คนที่เห็นแบบนั้นถึงกับมีดวงตาเบิกกว้างเพราะมันเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นที่เขามาแล้วผ่านไป จึงทำให้ทุกคนนั้นตกใจตลอดทางที่เขาวิ่งผ่าน ก่อนที่ไนท์จะมาหยุดอยู่ตรงห้างดังแห่งหนึ่งที่ในตอนนี้มีผู้คนมากมายวิ่งออกมาด้วยความตื่นตระหนกพร้อมกับส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายว่า ปีศาจ

"ไนท์คุงระวังด้วยครับ"

ระบบที่นิ่งเงียบอยู่นานก็ได้พูดขึ้นจนทำให้ผมนั้นรู้สึกกดดัน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ระบบบอกให้ผมระวังตัว นั่นหมายความว่าปีศาจที่อยู่ข้างในจะต้องแข็งแกร่งอยู่ในระดับที่ผมนั้นอาจจะตายได้

"ถ้าผมไม่ทำภารกิจนี้จะเกิดอะไรขึ้น"

"เนื้อเรื่องจะเกิดความผิดเพี้ยนขึ้นครับ และนั่นอาจจะนำพาไปสู่การล่มสลายของโลกใบนี้ครับ"

ไนท์ถึงกับเงียบไปสักพักในขณะที่เขาจะถอนหายใจแล้วพูดขึ้น"แบบนี้ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็มีแต่ตายกับตาย...ชีวิตผมเนี่ยไม่มีทางเลือกจริงๆสินะ"

"อย่ามัวแต่บ่นเลยครับ ไม่อย่างนั้นเธอจะตายได้นะครับ"

ไนท์กัดฟัน"รู้แล้วน่า"

เขาได้วิ่งเข้าไปภายในห้างซึ่งในตอนนั้นเองก็ได้มีคนหนึ่งยกมือขึ้นมาห้ามเอาไว้และดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนคุมสถานการณ์ภายในที่นี่เมื่อดูจากเสื้อผ้า แต่ไนท์กับวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่สนใจเลยสักนิดและเมื่อมาถึงใจกลางของห้าง ก็ได้เกิดการระเบิดขึ้นพร้อมกับเผยให้เห็นถึงแมงมุมขนาดยักษ์ที่ตรงส่วนบนของมันนั้นจะมีหญิงสาวผมสีขาวงดงามคนหนึ่งที่กำลังเปลือยเปล่า และช่างบังเอิญเพราะภายในแผนที่นั้นจุดหมายสีแดงนั่นก็คือหญิงสาวที่กำลังกลายร่างเป็นแมงมุมนั่นเอง!

ไนท์ที่เห็นแบบนั้นก็ถึงกับหยุดชะงักแม้แต่ลมหายใจเขาก็ยังลืมหายใจไปช่วงระยะหนึ่ง

"นี่น่ะหรอภารกิจเร่งด่วน ไม่ใช่ละมั้ง นี่มันภารกิจกำจัดเธอชัดๆ"