คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การต่อสู้ครั้งแรก
“รวมพล”
เสียอโอไรออนัออมาาเรื่อมือสื่อสารที่ิอยู่รหูอหน่วยรบพิเศษทุน ใ้เวลาเพียไม่นานพวเา็มารวมัวันรบริเวที่้นพบ็อบลิน พวมันมีร่าายที่เล็เท่าับมนุษย์เ็ สูประมา 100 เนิเมร มีผิวสีเียว หูแหลม และวาที่แวววาวเปล่ประายในวามมื
“อึ! หน้าันระบมนมออะไรแทบไม่เห็นแล้ว!”
เลันุมใบหน้าที่เ็มไป้วยรอยปูโปนาารถูลโทษโยรอหัวหน้าหน่วยรบพิเศษ ถึเาะมีุสูทที่สามารถป้อันแรระแทไ้ แ่เา็ถูสั่ให้ปลารป้อันอุเพื่อรับหมัอเธอแบบเ็ม ๆ อยู่ี
“ราวหน้าถ้าแยัเรียันไม่ถูอี ันะเะอัไ่แ 3 รั้ และหน้าอี 6 หมั”
“ม- ไม่มีปัหารับ ท่านรอหัวหน้าสาเล็!” เ็หนุ่มสั่นเทา้วยวามลัว
โบทานิ้าเมื่อเห็นพว็อบลินเธอ็แะเบา ๆ ที่าแว่นเพื่อเปิระบบสแน ทำให้เธอสามารถมอเห็นอวัยวะภายในอพวมันไ้ และเธอ็เริ่มวาอนาโมี่อพวมันลในสมุบันทึอเธอทันที
“อยาไ้ร่าแบบเป็น ๆ ัเลยน้า~” เธอพึมพำับัวเอ
ทา้านอไอเ็น็ยัยืนอยู่ที่เิม้วยใบหน้าที่สบนิ่ มือ้าหนึ่อเาับอยู่ที่้ามาบเพื่อเรียมพร้อมสำหรับารเ้าปะทะ โอไรออน เมื่อเห็นว่าสมาิทั้หมในทีมมาันรบแล้วเา็เริ่มพูอีรั้
“อย่าประมาทและประเมินพวมัน่ำไป เราไม่รู้ว่าพวมันทำอะไรไ้บ้า เรียมเรื่อมืออพวเธอให้พร้อม ันะลอเ้าไปเสนอารเราอย่าสันิ่อน”
โอไรออนเป็นฝ่ายเินเ้าไปหาพว็อบลิน
“สวัสีาวแฟนาเียทุท่าน ้ามีนามว่าโอไรออน ฟรอนเทีย มาาสหภาพแห่วาวอันไลโพ้น พวเรามาอย่าสันิ แล้วพวท่านล่ะ ะให้พวเราเรียว่าอะไร?” เาล่าวทัทาย้วยใบหน้าที่เป็นมิร แู่เหมือนพว็อบลินะไม่เ้าใสิ่ที่เาพู และพวมัน็เริ่มเปิาโมีอย่าป่าเถื่อน
“ูเหมือนพวมันะไม่อยาเราับเรานะะ ท่านโอไรออน” สาเล็ล่าว วาสีแอเธอเ็มไป้วยวามระหายเลือ ร่าายอเธอพร้อมที่ะเปิาสัหาร
“เฮ้อ… ั้น็่วยไม่ไ้ แ่เหลือไว้อย่าน้อยหนึ่ัว้วยล่ะ” เาส่ายหัว้วยวามเสียใ
“รับทราบ!”
ร่าอสาเล็อันรธานหายไปในพริบาและไปปราัวอีรั้ที่้านหลัอพว็อบลิน ในมือทั้สอ้าถือาบสั้นที่เรียว่า เรสรีม หนึ่ในเรื่อมือพิเศษอสาเล็ ใบาบอมันเป็นระแสสีแที่ร้อนระอุ สามารถหลอมละลายเหล็ล้าไ้อย่า่ายาย
เธอเหวี่ยาบอย่าำนา ผ่าร่าอ็อบลินรั้แล้วรั้เล่า้วยเสียหัวเราะอย่าสนุสนาน อีหนึ่เรื่อมือพิเศษอเธอือเทเลพอร์เอร์ ทำให้เธอสามารถเลื่อนที่าุหนึ่ไปยัอีุหนึ่ไ้ภายในทันที เธอใ้มันเพื่อหลบารโมีอศัรูและประสานับารโมีอเธอ สาเล็อออาละวาไ้สมั่ายาปีศาัวน้อยแห่ัรวรริ
“อิน-รู-ั่น เปิโหมประับาน”
ุอเลันเรือแสสีฟ้า มันือเรื่อมือพิเศษที่เรียว่า ุนาโนสูท อินรูั่น วามสามารถอมันือารเสริมพลัายอย่ามหาศาล อาวุธเ่าร่ำรึอพว็อบลินไม่สามารถสร้ารอยี่วนให้ับร่าายอเาไ้ และหมัอเลัน็สามารถ่อยทะลุร่าบา ๆ อพว็อบลินไ้เหมือนับ่อยระาษ
ทา้านอไอเ็น เาัาบออมาาฝั าบเล่มนั้นเรียว่า อะอมมิเบล เป็นาบที่สามารถสะสมพลัานอะอมไ้อย่ามหาศาล ในอีเาเยใ้มันผ่าาวทั้วไ้้วยารฟันเพียรั้เียวนถูนานนามว่า าบพิาาว ใบาบนั้นเลือบ้วยระแสพลัสีม่ว และเมื่อเาฟันมันออไป็ะทำให้เิลื่นระเบิที่ทำลายทุอย่าในทิศทาที่เาฟาฟัน พว็อบลินเอ็ถูำัไปหลายสิบัว้วยารฟันเพียรั้เียว
ทา้านอโบทานิ้า เธอยืนูอยู่ห่า ๆ หน้าที่หลัอเธอือารรัษาเพื่อนร่วมทีม ารสำรว และสืบ้น้อมูล ไม่ใ่าร่อสู้ อย่าไร็ามหามี็อบลินเ้ามาในระยะโมีอเธอ ็อแฮน์็ะออมาำัภัยุามนั้นโยอัโนมัิ หิสาว็เลยสามารถั้สมาธิ่ออยู่ับารเียนบันทึอนาโมี่อพว็อบลินไ้อย่าหายห่ว
ในเวลาเพียไม่ี่วินาที ็อบลินทั้หม็ถูำั
“ท่านหัวหน้าหน่วย ผมเหลือไว้ัวหนึ่ามที่ท่านบอแล้ว”
เลัน รายานับโอไรออนในะที่มือ้าหนึ่อเาำลับีบอ็อบลินัวหนึ่อยู่ มันพยายามใ้เล็บอันแหลมมอมันแทเ้าไปในแนอเ็หนุ่ม แ่็เปล่าประโยน์ ุนาโนสูทอเาถูออแบบมาให้ทนรับารโมีทุรูปแบบ
“ีมา ถือไว้แบบนั้นแหละ โบทานิ้าะัารทุอย่าเอ”
โบทานิ้าเินเ้าไปหา็อบลินที่ถูบีบออยู่ วาอมันเบิว้า้วยวามลัวะที่เธอเ้าไปใล้ มันรู้สึว่าบาอย่าไม่ถู้อ บาสิ่ที่น่าลัวยิ่ว่าวามายใล้เ้ามา ็อแฮน์ยื่นออมาาแผ่นหลัอโบทานิ้าเป็นเหมือนหนวอปลาหมึ รยา์แ่ละเส้นลายสภาพเป็นเรื่อมือผ่าัที่แ่าันออไป และเรื่อมือทั้หม็พุ่ไปที่ศีรษะอ็อบลินัวนั้น
“ี๊! ๊่า! ะ! ะ! ะ!”
มันส่เสียรวรา้วยวามเ็บปว ะที่็อแฮน์ำลัผ่าะโหลอมันส ๆ มีอันแหลมมเือนหน้าผาเป็นวลมและีบออไปนเผยให้เห็นะโหลสีาว เลเอร์ถูยิเพื่อัะโหลศีรษะอมันอย่าเรียบเนียนและีบออไปเผยให้เห็นสมอสีมพูที่อัแน่นไป้วยเส้นประสาท ็อบลินบิัวอย่ารุนแร้วยวามเ็บปวยิ่ว่านร ในะที่นาฟ้าแห่วามายำลัเาะลึเ้าไปในสมออมันอย่าไร้วามเมา และในที่สุเ้า็อบลินัวนั้น็หยุเลื่อนไหว วาาวโพลน น้ำลายฟูมปา เมื่อเสร็ภาริ็อแฮน์็ถอนัวออาสมออมันและลับเ้าสู่สภาพเิม ถูปปิ้วยผ้าลุมสีาวบนแผ่นหลัอโบทานิ้า
“สยอเป็นบ้า นี่ผู้หิทีมเราไม่มีใรปิสันเลยหรอเนี่ย!?”
เลันมอร่าอเ้า็อบลินผู้ววย้วยวามสสาร
“ันไ้้อมูลมาแล้ว่ะ” โบทานิ้าพู้วยใบหน้าอันไร้พิษส
“ำลัอัพโหล้อมูลไปยัสมออทุน”
วาอพวเาเรือแสอยู่รู่หนึ่ เมื่อไ้้อมูลอ็อบลินัวนั้น็เ้าใไ้ในทันทีว่าพวมันือัวอะไร และา้อมูลที่มีอยู่็ล้าพูไ้เ็มปาเลยว่าพวมันสมวรายแล้ว
“้อมูลที่เราไ้า็อบลินัวนั้น บอับเราว่าทาอนเหนืออป่ามีเมือั้อยู่ รูปลัษ์อผู้อยู่อาศัยในเมือล้ายับมนุษย์มาว่า 99% ยเว้นเรื่อที่พวเาสามารถวบุมวัถุและสร้าอ์ประอบอธาุ่า ๆ ไ้าอาาศ อาะเป็นเทโนโลยีบาอย่าที่พวเาใ้ หรืออาเป็นวามสามารถพิเศษอพวเา”
โอไรออนมอไปทาอนเหนืออป่า ารที่เารับรู้ว่ามีประารที่ล้ายับมนุษย์อาศัยอยู่ ยิ่ทำให้เารู้สึว่า้อำเนินภาริอย่าระมัระวัเป็นพิเศษ
“ั้นเรา็มุ่หน้าไปทีี่เมือนั้นันเถอะท่านหัวหน้าหน่วย นี่ะ้อเป็นารผภัยที่ยิ่ให่แน่ ๆ”
เลันเอาำปั้นระแทัน้วยวามื่นเ้น
“เราะไปที่เมือนั้น แ่เราะไม่เปิเผยัว” โอไรออนบัาารลูทีมอเา
“ทั้หมเปิโหมพราัว”
“รับทราบ!!”
เมื่อหน่วยรบพิเศษเปิโหมพราัว ร่าอพวเา็อันรธานหายไปาป่า
ความคิดเห็น