ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
ในวันที่ฟ้ารึ้มไป้วยเมฝน ผม้อนั่รอแม่อผมมารับที่โรเรียนเพราะพ่ออผมนั้นิธุระที่ทำาน
บรรยาาศในอนนั้นเหมือนับอนนี้ไม่มีผิ มีเพียวามเียบเท่านั้นอยู่เป็นเพื่อนผม
ฝน่อย ๆ ลมาอย่า้า ๆ
าเบาลายเป็นหนั าหนัลายเป็นพายุ
ในสายาที่มอไปที่ถนนนั้น ผมเห็นเพียแ่ฝนที่ลมาาท้อฟ้า
ผมเอามือมาปิหูเพราะฟ้าเริ่มผ่าลอย่าเสียั
เสียฟ้าผ่าัึ้นเรื่อย ๆ ....อยาให้ใร็ไ้มารับผมเร็ว ๆ ผมิแบบนั้นโยที่ไม่ไ้ิเลยว่า แม่อผมเอ็้อเินฝ่าพายุฝนมาเหมือนัน
ทุนในโรเรียน็ลับันไปหมแล้ว เหลือเพียแ่ผมที่้ออยู่ที่นี่เพียนเียวท่ามลาพายุฝน
ไม่นานนั ผม็เห็นร่าหนึ่เินฝ่าฝนมา และำลั้ามถนนเพื่อมาหาผม
ถึะมอเห็นไม่ัแ่ผม็ำไ้ว่านั่นือแม่อผม
ผมเรียมลุออาที่นั่เพื่อเินไปหาแม่ แ่แล้ว...
เสียแรรถยน์็ัึ้นมาอย่าั เสียมัน้าอยู่อย่านั้น นรถันหนึ่นเ้าที่ร่าอแม่ผมเ้าอย่าั
อนนั้นผมทำอะไรไม่ถูไ้แ่ยืนนิ่อยู่ับที่ไม่ไปไหน
รถยน์พุ่เ้า้าทาและนเ้าับ้นไม้นรถยับไม่ไ้ นที่อยู่บนรถลมาูแม่อผม่อนะใ้โทรศัพท์โทรเรียรถพยาบาลมา
ไม่นานนัเสียไเรนอรถพยาบาล็ัึ้น พวเาพาแม่อผมไปรัษาที่โรพยาบาล และโทรหาพ่ออผมเพื่อให้มารับผมลับไปส่บ้าน
วัน่อมาแม่็เสีย ถึเวลาผ่านไป ผมะพยายามลืมทุสิ่ทุอย่าให้ออไปาหัว แ่ภาพทุอย่ามัน็ัเนอยู่ในหัวผมมาลอสามปี และในวันที่ฝนหนัเหมือนอย่าวันนั้น ภาพที่เห็นในหัว็ะยิ่ัเนึ้นอี
ยิ่ผมอยาะลืมเท่าไหร่ ภาพมัน็ะัเนมาึ้นเท่านั้น..
"นี่นาย! อยาายมานัหรือไ!" หิสาวับมือผมเอาไว้
เธอ่อย ๆ ึัวผมึ้นมาาถนนและพาลับไปที่ป้ายรอรถโยสาร
"ถ้าันไม่อยู่้วย นายไ้ายแน่ เล่นอะไรไม่เ้าท่าเลยนะ"
เธอัวเปียโไปทั้ัว
"อโทษ..."
"ะมาอโทษันทำไม ไปอโทษัวนายเอนู่นเลย ที่นายเือบทำัวเอายน่ะ"
"ัวเธอเปียหมเลย เพราะผมแท้ ๆ"
ผมเินไปหยิบเสื้อันหนาวที่อยู่ในระเป๋านัเรียนอัวเอึ้นมา และุมให้ับเธอ
"อบุนะ แล้วนายไม่้อใ้หรอ?"
เมื่อุมให้เธอเสร็็ใ้มือทั้สอ้าับมันแล้วเอามาุมัวเธออย่าเร็ว
"ผมไม่เป็นไรหรอ เธอ่าหาน่าะหนาวนะ"
"ฮึฮึ ไม่เท่าไรหรอ แ่นี้เอ สบายมาน่า" เธอพูไป็ัวสั่นไป
"รถันมาแล้ว ันไป่อนนะ เอาเสื้ออนายืนไปสิ"
"ไม่เป็นไรหรอ เธอเ็บเอา่อนเถอะ"
"แล้วนายไม่ลับ้วยหรอ?"
"ผมรอพ่อมารับน่ะ"
"อ๋อ ั้นันไป่อนนะ เี๋ยวเอาเสื้อมาืนให้วันหลันะ"
เธอหันมายิ้มให้ับผม่อนะเินึ้นรถไป
ฝนหยุแล้ว ฟ้า็่อย ๆ สว่าึ้น
"สวยั" ทั้ฟ้าหลัฝนและเธอนนั้น...
บรรยาาศในอนนั้นเหมือนับอนนี้ไม่มีผิ มีเพียวามเียบเท่านั้นอยู่เป็นเพื่อนผม
ฝน่อย ๆ ลมาอย่า้า ๆ
าเบาลายเป็นหนั าหนัลายเป็นพายุ
ในสายาที่มอไปที่ถนนนั้น ผมเห็นเพียแ่ฝนที่ลมาาท้อฟ้า
ผมเอามือมาปิหูเพราะฟ้าเริ่มผ่าลอย่าเสียั
เสียฟ้าผ่าัึ้นเรื่อย ๆ ....อยาให้ใร็ไ้มารับผมเร็ว ๆ ผมิแบบนั้นโยที่ไม่ไ้ิเลยว่า แม่อผมเอ็้อเินฝ่าพายุฝนมาเหมือนัน
ทุนในโรเรียน็ลับันไปหมแล้ว เหลือเพียแ่ผมที่้ออยู่ที่นี่เพียนเียวท่ามลาพายุฝน
ไม่นานนั ผม็เห็นร่าหนึ่เินฝ่าฝนมา และำลั้ามถนนเพื่อมาหาผม
ถึะมอเห็นไม่ัแ่ผม็ำไ้ว่านั่นือแม่อผม
ผมเรียมลุออาที่นั่เพื่อเินไปหาแม่ แ่แล้ว...
เสียแรรถยน์็ัึ้นมาอย่าั เสียมัน้าอยู่อย่านั้น นรถันหนึ่นเ้าที่ร่าอแม่ผมเ้าอย่าั
อนนั้นผมทำอะไรไม่ถูไ้แ่ยืนนิ่อยู่ับที่ไม่ไปไหน
รถยน์พุ่เ้า้าทาและนเ้าับ้นไม้นรถยับไม่ไ้ นที่อยู่บนรถลมาูแม่อผม่อนะใ้โทรศัพท์โทรเรียรถพยาบาลมา
ไม่นานนัเสียไเรนอรถพยาบาล็ัึ้น พวเาพาแม่อผมไปรัษาที่โรพยาบาล และโทรหาพ่ออผมเพื่อให้มารับผมลับไปส่บ้าน
วัน่อมาแม่็เสีย ถึเวลาผ่านไป ผมะพยายามลืมทุสิ่ทุอย่าให้ออไปาหัว แ่ภาพทุอย่ามัน็ัเนอยู่ในหัวผมมาลอสามปี และในวันที่ฝนหนัเหมือนอย่าวันนั้น ภาพที่เห็นในหัว็ะยิ่ัเนึ้นอี
ยิ่ผมอยาะลืมเท่าไหร่ ภาพมัน็ะัเนมาึ้นเท่านั้น..
"นี่นาย! อยาายมานัหรือไ!" หิสาวับมือผมเอาไว้
เธอ่อย ๆ ึัวผมึ้นมาาถนนและพาลับไปที่ป้ายรอรถโยสาร
"ถ้าันไม่อยู่้วย นายไ้ายแน่ เล่นอะไรไม่เ้าท่าเลยนะ"
เธอัวเปียโไปทั้ัว
"อโทษ..."
"ะมาอโทษันทำไม ไปอโทษัวนายเอนู่นเลย ที่นายเือบทำัวเอายน่ะ"
"ัวเธอเปียหมเลย เพราะผมแท้ ๆ"
ผมเินไปหยิบเสื้อันหนาวที่อยู่ในระเป๋านัเรียนอัวเอึ้นมา และุมให้ับเธอ
"อบุนะ แล้วนายไม่้อใ้หรอ?"
เมื่อุมให้เธอเสร็็ใ้มือทั้สอ้าับมันแล้วเอามาุมัวเธออย่าเร็ว
"ผมไม่เป็นไรหรอ เธอ่าหาน่าะหนาวนะ"
"ฮึฮึ ไม่เท่าไรหรอ แ่นี้เอ สบายมาน่า" เธอพูไป็ัวสั่นไป
เธอไม่พูอะไร่อแล้วนั่ัวสั่นอยู่อย่านั้น ผมเอ็นิ่เียบไม่ทำอะไรเหมือนัน
ฝนเริ่มน้อยล รถโยสาร็มาพอี
"รถันมาแล้ว ันไป่อนนะ เอาเสื้ออนายืนไปสิ"
"ไม่เป็นไรหรอ เธอเ็บเอา่อนเถอะ"
"แล้วนายไม่ลับ้วยหรอ?"
"ผมรอพ่อมารับน่ะ"
"อ๋อ ั้นันไป่อนนะ เี๋ยวเอาเสื้อมาืนให้วันหลันะ"
เธอหันมายิ้มให้ับผม่อนะเินึ้นรถไป
ฝนหยุแล้ว ฟ้า็่อย ๆ สว่าึ้น
"สวยั" ทั้ฟ้าหลัฝนและเธอนนั้น...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น