จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 7 : เริ่มต้นฝึกฝน

          อิงเป่ยได้เดินออกจากห้องของประมุขหยางแล้วก็เดินกลับห้องของตนทันที ตลอดทางเดินก็เป็นเหมือนตอนที่มาครั้งแรกไม่มีผิด ก็ได้แต่ทำใจแล้วรีบเดินทันที

          เมื่อมาถึงหน้าห้องก็พบเข้ากับอี้หลิวที่ยืนรอที่หน้าประตู ซึ่งอิงเป่ยไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นักที่ต้องมีคนมายืนรอแบบนี้ จึงได้พูดกับอี้หลิวว่า

          "อี้หลิวเจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ ถ้ามีอะไรผมจะเรียกเอง เธอไม่ต้องมายืนคอยแบบนี้ก็ได้ และอีกอย่างผมก็ไม่ใช่นายน้อยของเธอแล้วด้วย"

              อี้หลิวก็ไม่ได้แสดงสีหน้าตกใจอะไรออกมา แถมยังตอบอิงเป่ยด้วยหน้าตานิ่งเฉย และตอบอิงเป่ยว่า 

               "ข้าเป็นเด็กกำพร้าและท่านประมุขหยางนั้นได้นำข้ามาที่ตระกูลหยางและให้ข้านั้นเป็นสาวใช้ส่วนตัวของคุณชายหยางชุน ซึ่งคุณชายหยางชุนก็เป็นคนที่ดี มีจิตใจที่เข้มแข็งมาก แถมยังขยันในการฝึกอย่างมาก เพราะว่าตัวคุณชายนั้นไม่ได้มีพรสวรรค์ในการฝึกฝน จึงต้องฝึกฝนอย่างหนักและมากกว่าคนอื่นๆตั้งหลายเท่าตัว" 

               "เธอคงจะชื่นชอบคุณชายหยางชุนมากสินะ" 

               "ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด ข้าแค่ชื่นชมในความขยันของเขาเท่านั้น"

               "เธอไม่ต้องมาคอยดูแลผมหรอกครับ เพราะผมไม่ใช่นายน้อย หยางชุน

เพราะผมนั้นชื่อ อิงเป่ย ผมขอตัวก่อนก็แล้วกันนะครับ" 

               "ถ้าคุณชายมีอะไรก็เรียกอี้หลิวได้เลยนะเจ้าค่ะ"

               "เอ่อ งั้นก็เอาตามที่เธอต้องการเลยก็แล้วกัน"

               หลังจากนั้นอิงเป่ยก็เดินเข้าไปในห้องจากนั้นก็เริ่มนำขวดเม็ดยาออกมา แล้วนั่งลงที่เตียงแล้วยืนมือไปหยิบเม็ดยาออกมา 1 เม็ด แล้วกลืนลงไปทันที

เมื่อเม็ดยาลงสู่ท้องก็เริ่มละลายทันที พลังงานที่อัดแน่นอยู่ในเม็ดยานั้นแพร่กระจายทันที อิงเป่ยจึงเริ่มดูดซับพลังปราณนั้นเข้าสู่ตันเถียนของตนแล้วทำการบีบอัดพลังปราณให้ได้มากที่สุดแล้วจึงทำการทะลวงระดับขั้นทันที 

          ปัง!ปัง!ปัง!   เสียงดังเกิดขึ้น ซึ่งก็เป็นดั่งที่คาดไว้ ระดับขั้นของ อิงเป่ย 

นั้นได้ทะลวงมาอยู่ที่กำเนิดปราณระดับ 3 แล้วนั่นเอง ของเหลวสีดำไหลซึมออกมาทางรูขุมขนตามร่างกาย ส่งกลิ่นเหม็นออกมา ซึ่งเป็นของเสียในร่างกายนั่นเอง มันจึงทำให้ร่างกายของผู้ฝึกฝนบริสุทธิ์ขึ้นและยังแข็งแกร่งขึ้นด้วยเช่นกัน 

               เมื่ออิงเป่ยลืมตาขึ้นมาก็ได้เหม็นเน่าออกมาจากตนเอง ก็ลุกวิ่งไปที่ห้องอาบน้ำทันที ทำการชำระร่างกายอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็สังเกตุเห็นร่างกายของตนเองมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ถึงจะเพียงเล็กน้อยแต่ก็พอสังเกตุเห็นในการเปลี่ยนแปลงนั้น

               ไม่นึกเลยว่าเวลาที่เลื่อนระดับขึ้นจะทำให้ผิวของข้า ขาวเนียนขึ้น แต่ก็แฝงไปด้วยพลังอยู่ด้วย อิงเป่ยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข 

ข้าคงต้องรีบฝึกฝน เพราะมีสถานที่ที่ข้าต้องไปให้ได้ เผื่อว่าข้าอาจจะหาทางกลับไปยังโลกเดิมของข้าก็ได้ อิงเป่ยคิดไปมาอยู่นาน จนได้ยินเสียงของ อี้หลิว มาเคาะประตู 

          ก๊อกๆ ก๊อกๆ "คุณชายข้านำอาหารมาให้เจ้าค่ะ" 

          "ประตูไม่ได้ล็อค เจ้าเปิดเข้ามาได้เลย"

          อี้หลิวเดินเข้าพร้อมกับอาหารนำมาจัดวางไว้ที่โต๊ะกลางห้อง จากนั้นก็เชิญอิงเป่ยมากินอาหารก่อนมันจะเย็นชืด

          "คุณชาย ข้าเตรียมอาหารเสร็จแล้ว มากินอาหารก่อนเจ้าค่ะ เดี๋ยวมันจะเย็นหมด"

          "ลำบากเจ้าแล้ว" อิงเป่ยตอบออกไป

          "ไม่ลำบากเลยเจ้าค่ะ"

          "เพราะคุณชายเป็นแขกท่านประมุข มันก็เป็นหน้าที่ของข้าที่จะคอยดูแลคุณชายอยู่แล้วเจ้าค่ะ "

          "ผมไม่ค่อยชินกับการที่ต้องมีคนคอยดูแลเท่าไหร่ครับ เพราะโลกที่ผมอยู่นั้น ไม่มีแบบนี้ จึงไม่ค่อยชิน"

               อิงเป่ยพูดแบบนี้ออกมาทำให้อี้หลิวแปลกใจอย่างมากที่อิงเป่ยจะพูดเกี่ยวกับโลกที่เขาเคยอยู่ออกมาง่ายๆแบบนี้ ถ้าหากเป็นคนอื่นคงจะไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมาง่ายๆแน่นอน แต่เขาคนนี้กับพูดออกมาง่ายๆ อี้หลิวจึงทักออกไปว่า

               "คุณชายเรื่องนี้คุณชายไม่ควรพูดออกมาง่ายๆแบบนี้นะเจ้าค่ะ"

               "ไม่เป็นไรหรอก เพราะถึงเธอจะไปพูดให้คนอื่นฟังใครเขาคงจะไม่เชื่อหรอก"

               "นั่นมันก็จริงเจ้าค่ะ "

               "ฮ่าๆ ฮ่าๆ ขนาดผมยังไม่กังวล เธอก็ไม่ต้องกังวลหรอก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นหรอกนะที่จะรู้ว่าผมไม่ใช่คนของโลกนี้" 

               จากนั้นอิงเป่ยก็เริ่มกินอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ โดยมี อี้หลิวยืนอยู่ข้างๆ ทำให้อิงเป่ยอึดอัดเล็กน้อย จากนั้นจึงหันไปหา อี้หลิว ที่ยืนอยู่ จึงพูดว่า

มากินด้วยกันสิ เห็นเธอยืนดูผมกินอาหารมันยังไงๆไม่รู้

               อี้หลิวได้ยินถึงกับตกใจ เพราะไม่เคยมีใครเรียกสาวใช้ให้นั่งกินอาหารกับเจ้านายหรือแขกเลย

               "คงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ เพราะสาวใช้ไม่ได้รับอนุญาติให้บ่าวตีตัวเสมอนายเจ้าค่ะ"

               "เฮ้อ ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วล่ะ ผมบอกให้เธอมานั่งกินข้าวกับผม เพราะที่โลกของผมนั่นไม่มีสาวใช้ หรือว่าเธอจะปฎิเสธคำชวนของผมอย่างนั้นหรอ"

               อี้หลิวได้ยินก็ไม่รู้จะปฎิเสธยังไง จึงได้นั่งลงตามคำของอิงเป่ย นั่งตัวเกรงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับอิงเป่ย เมื่อเห็น อี้หลิวนั่งตัวเกรงไม่ขยับจึงได้หัวเราะ

               "ฮ่าๆฮ่าๆ ไม่ต้องต้องเครียดขนาดนั้นก็ได้ครับ ถ้าไม่รีบกินอาหารเดี๋ยวมันก็เย็นหมดนะครับ"

               "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวตักข้าวให้นะเจ้าค่ะ"

               "ขอบใจมากครับ"

               หลังจากนั้นทั้ง2ก็กินอาหารด้วยกัน หลังจากนั้น อี้หลิวก็เก็บจานอาหารเหล่านั้นไปเก็บ ส่วนอิงเป่ยก็นั่งพักหลังจากกินอาหารเสร็จ จากนั้นก็เริ่มทำการฝึกฝนเพื่อเพิ่มระดับขั้นพลังปราณ ยิ่งเลื่อนระดับขั้นพลังปราณได้เร็วมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งได้ออกไปค้นหาสุสานโบราณเร็วยิ่งขึ้น 

          เมื่อคิดได้ดังนั้น ก็หยิบเม็ดยาออกมาจากขวด แล้วกลืนลงไปทันที พลังปราณมากมายแพร่กระจายออกมา อิงเป่ยรีบดูดซับแล้วชักนำเข้าสู่ตันเถียนของตนเอง แล้วบีบอัดพลังปราณเหล่านั้นให้มากๆแล้วทำการทะลวงระดับขั้นทันที ซึ่งก็มีเสียงดัง ปัง! ปัง! เพียง 2ครั้งเท่านั้น ทำให้เลื่อนขั้นเป็นกำเนิดปราณขั้นที่ 5 ซึ่งผลของยาลดลงนิดหน่อย 

          แต่ถ้าใช้ยาระดับนี้ต่อไปคงจะไม่มีผลแน่ คงต้องรีบสกัดกลั่นเม็ดยาที่มีระดับสูงกว่านี้ อิงเป่ยคิดอยู่ในใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วรีบไปชำระร่างกายทันที

เพราะของเหลวสีดำ แถมกลิ่นยังเหม็นอีกต่างหาก อิงเป่ยแทบอ๊วกออกมาทีเดียว ถึงแม้จะเคยได้รับความรู้สึกแบบนี้มาแล้วครั้งนึง แต่มันก็ยังไม่ชินอยู่ดีถ้ายังเป็นแบบนี้ทุกครั้งมีหวังแค่คิดก็ เฮ้อ....