จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 52 : ทวีปแดนเหนือ

               เมื่อเดินมาถึงประตูเมืองแดนเหนือ ก็พบกับทหารที่ยืนอยู่คอยตรวจสอบคนที่จะเข้าเมืองนั่นเอง ซึ่งก็มีทุกเมืองเป็นเรื่องปกติ  เมื่อทหารเห็นกลุ่ม

ของอิงเป่ยเดินมาถึงก็บอกให้อยู่ก่อน

                    "พวกเจ้าหยุดก่อน ถ้าต้องการจะเข้าเมืองจะต้องมีแผ่นหยกก่อนถึงจะเข้าได้ ถ้ามีป้ายนี่แล้วครั้งต่อไปให้แสดงก็ป้ายให้ดูก็เข้าเมืองได้เลย  1 แผ่นหยก มีราคา 20 ทอง "

                    "งั้นข้าเอา5อัน นี่เงิน100ทองสำหรับค่าแผ่นหยก 

               ทหารยื่นแผ่นหยกมาให้ 5 อันก่อนจะรับเงินจากอิงเป่ยไป แล้วเปิดทางให้เข้าไปในเมืองทันที 

อิงเป่ยยื่นแผ่นหยกให้ผู้ติดตามทั้ง 4 ทีละคน

รูปภาพน่ารัก

          

                                                                  อิงเป่ย                                 หลงเทียน

                                   

                         หลงหลิง                                     หลิงหลิว                                หลงฟาง

               "นี่เป็นแผ่นหยกสำหรับเข้าเมืองพวกเจ้ารับไปสิ เอ่อ..พวกเจ้ามีแหวนมิติเก็บของกันหรือเปล่า"

               "ไม่มีหรอกเจ้าค่ะ" หลงหลิงกล่าวตอบ 

               "งั้นไปหาที่พักก่อนก็แล้วกัน ค่อยไปหาซื้อแหวนมิติให้พวกเจ้า"

               เมื่อเดินเข้ามาได้ไม่นานก็พบกับภาพที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์องเป่ยเท่าไหร่ มันทำให้อิงเป่ยหงุดหงิดขึ้นมาทันที 

นี่มันเมืองแห่งการกดขี่ข่มเหงผู้อ่อนแอกว่ารึไงกัน อิงเป่ยเดินเข้าไปหากลุ่มคนพวกนั้นก่อนจะกล่าวให้หยุดมือ

               "พวกท่านหยุดทำร้ายเขาได้แล้ว เมืองนี่มันไม่มีกฎอะไรเลยรึไงกัน"

               "กฎรึ พวกข้านี่ไงล่ะคือกฎ คนแข็งแกร่งกว่าคือผู้เขียนประวัติศาสตร์เจ้าไม่เคยได้ยินรึไง ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง"

               อิงเป่ยเดินเข้าไปพยุงเด็กหนุ่มอายุน่าจะ15ปี แต่งตัวด้วยผ้าหยาบๆเนื้อตัวมอมแมม รูปร่างสมส่วนมีกล้าเนื้อแสดงให้เห็นว่าเป็นคนทำงานหนักมานาน หน้าตาธรรมดา

               "เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า ไปกับข้าก่อนก็แล้วกัน"

               "คุณชายไปเถอะ ขอรับ ข้าไม่อยากให้คุณชายมาเดือดร้อนเพราะข้า"

               "5555!! อย่างที่เจ้านั่นว่า อย่ามายุ่งจะดีกว่า ถ้าไม่อยากตาย"

อิงเป่ยลากแขนเด็กหนุ่มเดินออกมาจากตรงนั้น แล้วถามว่า

               "เจ้าชื่ออะไร ทำไมถึงถูกรังแกได้ล่ะ"

               "ข้าชื่อ ซุนอ้าวเหลียง รับจ้างทำงานทุกอย่างที่เขาให้ทำ"

               "เฮ้ย เจ้ากล้าที่จะเมินเฉยกับพวกข้าแบบนี้อยากตายนักใช่ไหม"

พวกเจ้านี่ น่ารำคาญจริงๆ หลงเทียนจัดการหุบปากพวกนั้นที

                   เมื่อได้ยินที่อิงเป่ยสั่ง หลงเทียนก็หายวับไปทันทีพร้อมกับฟาดฝ่ามือเข้าที่ปากของพวกนั้นที่ละคน ผั๊วะ!! ผั๊วะ!! ผั๊วะ!! เพียงฝ่ามือธรรมดาก็สามารถทำให้ผู้ที่อยู่ระดับปราณฟ้าตายได้ แรงตบทำให้พวกมันกระเด็นลอยไปไกลตกกระแทกพื้น ตุบ! ตุบ! ตุบ! นอนสลบเลือดกลบปากฟันหักไปหลายซีกเหล่าผู้เห็นเหตุการณ์ต่างมองไม่ทันเห็นเพียงแค่มีคนบินได้เท่านั้น 

                    "เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว พวกเราต้องไปหาที่พักผ่อนก่อน"

                    ผู้คนที่ยืนดูอยู่ตั้งแต่แรกล้วนซะใจในสิ่งที่พวกมันโดนกระทืบ จากนั้นก็พากันเดินจากไปโดยไม่ช่วยเหลือพวกนั้นเลย

                    "สมน้ำหน้าพวกมันจริงๆ โดนซะบ้างจะได้หลาบจำ"ชาวบ้านคนนึงกล่าวเบาๆ

                    "เมืองนี้นับว่าน่าอยู่จริงๆ ถ้าไม่นับพวกนั้นล่ะก็นะ"อิงเป่ยพึมพำเบาๆ 

                    อิงเป่ยกล่าวอย่างเฉยเมยแล้วเดินหาโรงเตี้ยมต่อ  ไม่นานก็มาพบ

โรงเตี้ยมหิมะจันทรา มีผู้คนเดินเข้าออกไม่ขาดสาย เป็นที่ขึ้นชื่อของเมืองแดนเหนือแห่งนี้ 

               "นี่คงจะเป็นโรงเตี้ยมที่ใหญ่สุดในเมืองนี้แล้วล่ะนะ" 

อิงเป่ยมองไปที่ ซุนอ้าวเหลียงก่อนจะบอกไปว่า 

               "พรุ่งนี้ให้เจ้ามารอข้าที่หน้าโรงเตี้ยมแห่งนี้ตอนสายๆข้าไปไปเดินดูรอบๆเมืองนี้หน่อยข้าจะให้เจ้ามานำทางให้" 

               "ได้ ขอรับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะมาที่นี่ แต่ตอนนี้ข้าอยากกลับไปหาท่านแม่กับน้องสาวก่อน"

อิงเป่ยหยิบเงินออกมา20ทอง ก่อนจะยืนให้ซุนอ้าวเหลียงไป

               "นี่เป็นเงินค่าจ้างเจ้าในวันพรุ่งนี้ เอาไปซื้อชุดใหม่ใส่และซื้ออาหารไปกินกับแม่และน้องสาวเจ้าซะ"

               "เอ่อ..นี่มันมากเกินไป ขอรับ สำหรับข้าเพียง1ทองก็นับว่ามากแล้ว"

             "ข้าให้เจ้าก็รับไปเถอะ ไม่ต้องคิดมาก อย่าลืมใส่ชุดใหม่มาด้วยละพรุ่งนี้"

               "ขอบคุณ ขอรับ" พร้อมกับรับเงินจากอิงเป่ย แล้วโค้งตัวคำนับก่อนจะเดินจากไป 

               "พวกเราเข้าไปกันเถอะ เดี๋ยวห้องพักมันจะเต็มซะก่อน"

อิงเป่ยเดินนำหน้าเข้าไปด้านในก็มีพนักงานมาต้อนรับทันที

               "คุณชายท่านต้องการที่พัก สั่งอาหาร หรือเจ้าค่ะ"

               "ข้าต้องการทั้ง 2 อย่าง ทั้งที่พักและอาหารสำหรับ 2 วัน ห้องพักขอเป็นห้องติดกันเลยนะ จะได้สะดวก"

               "ได้เจ้าค่ะ คุณชาย"

               "พวกเราไปนั่งที่ริมระเบียงทางนั้นกันเถอะ" อิงเป่ยกล่าวต่อผู้ติดตามทั้ง4 คน

               สายตาทุกคู่ต่างจ้องมองมายังกลุ่มของอิงเป่ย เหมือนต้องมนต์ ต่างซุบซิบกันพูดคุยกันไปมาระหว่างกลุ่มของตัวเอง แต่อิงเป่ยไม่สนใจเดินไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะนั่งลง 

               "เอิ่ม...พวกเจ้านั่งสิ จะยืนทำไมกัน ข้าไม่ถือหรอก ทำตัวตามสบายเลย"

หลงเทียนกล่าวขอบคุณก่อนจะนั่งลงพร้อมกับ3สาว แต่ก็ยังเกรงอยู่นิดๆ

               "พวกเจ้าสั่งอาหารได้ตามต้องการเลย มื้อนี้ข้าจะเลี้ยงต้อนรับที่พวกเจ้าติดตามข้าก็แล้วกัน และอีกอย่างให้เรียกข้าว่า คุณชาย ไม่ต้องเรียก นายท่าน  เข้าใจนะ"

               "เข้าใจแล้ว ขอรับ/เจ้าค่ะ คุณชาย"

อิงเป่ยเรียกพนักงานมาสั่งอาหารหลังจากที่ตกลงกับผู้ติดตามเสร็จแล้ว

เมื่อเห็นอิงเป่ยเรียกพนักงานก็เดินมา 

               "ต้องการสั่งอาหารอะไรหรือเจ้าค่ะ"

               "ข้าขอเป็นของขึ้นชื่อโรงเตี้ยมแห่งนี้ก็แล้วกัน ซัก 3-4อย่าง ขอน้ำชามาด้วยนะ"

หลงเทียนมองหน้าพนักงานก่อนจะสั่ง 

               "ไก่อบน้ำผึ้ง ปลาผัดสามรส เจ้าทั้ง3จะเอาอะไรไหม" 

               "ขอเป็นผัดผักรวมมิตร ไก่ตุ๋นน้ำผึ้ง ปลานึ่งขิง หมั่นโถ"

เมื่อสั่งอาหารเรียบร้อย พนักงานก็เดินจากไป 

               "นี่จะเป็นการเปิดหูเปิดตาครั้งแรกของพวกเจ้า ที่ได้ลองใช้ชีวิตแบบมนุษย์ทั่วไปดูซักครั้ง" อิงเป่ยยิ้มเล็กเมื่อกล่าวจบคำ

               ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาถึง แต่ละอย่างนั้นน่ากินยิ่งนัก จัดแต่งได้สวยงาม สมกับที่เป็นอาหารขึ้นชื่อของที่นี่จริงๆ ยิ่งเมื่อได้เห็นกิริยาท่าทางของทั้ง4แล้วยิ่งทำให้อิงเป่ยแทบจะอดขำออกมาไม่ได้

               "พวกเจ้าไม่ต้องเกรงใจลงมือกินอาหารได้ไม่ต้องรอข้าหรอก" 

               หลงเทียนหันมองซ้ายมองขาวอยู่หลายครั้งก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วทำการคีบอาหารที่อยู่ในจานขึ้นมาชิมดู เพียงคำแรกก็ทำให้หลงเทียนยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แล้วทำการคีบอาหารอย่างอื่นขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง 

               เมื่อทั้ง 3สาว เห็นหลงเทียนทำให้ดูเป็นแบบอย่างก็เริ่มทำตามทันที หลังจากที่ชิมครั้งแรกก็มีอาการแบบเดียวกันกับหลงเทียน อิงเป่ยเห็นท่าทางมีความสุขของทั้ง4ก็ชื่นชมในความฉลาดของหลงเทียนและการเรียนรู้ที่รวดเร็วของทั้ง 4 ตน อิงเป่ยกินอาหารที่จัดวางอยู่หน้าด้วยความพึงพอใจ จนอาหารใกล้หมด อิงเป่ยก็วางตะเกียบ แล้วหยิบถ้วยน้ำชา ขึ้นมาจิบ

               "อืม..รสชาติดีกว่าที่ข้าคิดไว้อีกนะน้ำชานี่"

               "พวกเจ้าจะสั่งอาหารเพิ่มก็ได้นะ" 

หลงหลิวทำตาลุกวาวเมื่อได้ยินสิ่งที่อิงเป่ยกล่าวออกมา พร้อมกับหันหน้าไปทางพนักงานแล้วกวักมือเรียก เมื่อพนักงานเห็นก็รีบเดินมาหา

               "ต้องการสิ่งใดเพิ่มหรือเจ้าค่ะ" 

               "ข้าต้องการอาหารที่เหมือนคุณชายของข้าสั่งน่ะ" 

พนักงานมองไปยังอาหารบนโต๊ะ แล้วกล่าวว่า

               "อ๋อ อาหารขึ้นชื่อของโรงเตี้ยมเราเจ้าค่ะ กรุณารอซักครู่เดี๋ยวข้าจะไปสั่งให้เจ้าค่ะ"

          อิงเป่ยสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไปนี้พร้อมกับคิดในใจ 

               "นี่ข้ากำลังมีคนมาช่วยผลาญเงินข้าแล้วสินะ เหอะๆ"

               ผ่านไปครึ่งชั่วยามทุกอย่างก็จบลง โดยค่าอาหารทั้งหมดนั้นเกือบ 1 พันทอง พนักงานยังตกใจกับสิ่งที่เห็น นี่มันสำหรับ10คนเลยนะอาหารที่ถูกสั่งมาโต๊ะนี้

               พนักงานหันหน้าไปหาอิงเป่ย เหมือนกับจะถามว่า "นี่พวกท่านกินหมดกันได้ยังไง?" อิงเป่ยเดาความคิดของพนักงานได้ทันที ก็ได้แต่ยิ้มตอบกลับไปเท่านั้น

                    อิงเป่ยรีบบอกให้พนักงานพาไปยังห้องพักทันที เมื่อเริ่มมีสายตาหลายคู่จ้องมา

                    "พาข้าขึ้นไปยังห้องพักที่จ้องไว้ทีสิ" 

                    "อ่ะ ได้ๆเจ้าค่ะ เชิญทางนี้เลย"

               อิงเป่ยเดินตามพนักงานขึ้นมาที่ชั้น2 เดินเลี้ยวไปทางขวานิดเดียวก็มาถึงห้อง 5 ห้องติดกันที่ทำการจองเอาไว้ อิงเป่ยหยิบเงินออกมา100ทอง ให้พนักงานไป

          "เชิญคุณชายพักผ่อนตามสบายถ้ามีอะไรต้องการ ก็เรียกได้เลยเจ้าค่ะ"

          อิงเป่ยหยิบเหรียญทองออกมา5เหรียญก่อนจะส่งให้พนักงานไป

          "นี่เป็นค่าดูแลข้า เจ้ารับไว้สิ"

           "ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชาย"

               เมื่อพนักงานจากไป อิงเป่ยก็บอกให้เลือกห้องตามสบายจะอยู่ห้องไหนก็ได้ แล้วบอกให้พักผ่อนก่อนอิงเป่ยจะเปิดประตูห้องเข้าไป

               หลังจากที่ถูกตบจนสลบอยู่นานก็เริ่มมีคนได้สติก่อน 

               อึก!! อูยย!! "ทำไมข้ามานอนตรงนี้กัน โอ๊ยย!!  ปากข้าไปโดนอะไรมากันว่ะเนี้ย!" เมื่อมองไปรอบตัวก็พบกับคนคุ้มกันนอนสลบเลือดแห้งติดปากอยู่ข้างๆ จึงได้นำมือมาจับดูที่ปากตนก็มีเลือดติดมือออกมา 

               "ข้าจำได้ว่ากำลังทุบตีไอ้เด็กนั่นอยู่นิ จากนั้นก็มีคนมาห้ามแล้วก็พาเด็กนั่นไป จากนั้นก็เหมือนถูกอะไรกระแทกเข้าที่ปากอย่างรุนแรง จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย"

               จึงได้กล่าวถามผู้คนที่ผ่านไปมาว่าเห็นใครทำร้ายเขารึเปล่า แต่กลับไม่มีใครเห็นเลยซักคน

               "นี่มันเรื่องตลกอันใดกัน ข้าจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครลอบทำร้ายข้า หรือว่าจะเป็นพวกนั้นกันนะ แต่ข้าก็จำได้ว่าเขาแค่ช่วยเด็กนั่นเองนี่หว่า แล้วใครกันล่ะ"

จากนั้นก็เดินไปเตะคนคุ้มกันที่นอนสลบอยู่จนได้สติคืนมา 

               ตุบ!! ตุบ!! "พวกเจ้าจะนอนไปถึงไหนกัน ตื่นได้แล้ว" 

               อึก!! อ่ะ! "คุณชายรองปากท่านทำไมถึงเป็นเช่นนั้นกันล่ะ ขอรับ

               "เหอะ! เจ้าก็ไม่ต่างจากข้านักหรอก กลับตระกูลกันได้แล้ว"

               "ขอรับ คุณชายรอง"

               คุณชายรองกับคนคุ้มกันก็เดินกลับตระกูลกันแบบงงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนกันแน่ "ความสงสัยนี่จะต้องได้รับความกระจ่างในไม่ช้าแน่นอน" คุณชายรองคิดในใจ

               ซุนอ้าวเหลียง หลังจากที่แยกกับอิงเป่ยแล้ว ก็รีบเดินกลับไปยังบ้านเก่าๆหลักเล็กๆที่อยู่ติดกับกำแพงด้านหลังของตึกตระกูลจินที่ได้ย้ายออกไปแล้วโดยการขายให้กับทางราชการ และยังไม่มีใครจะซื้อต่อเพราะมันราคาแพงมาก

                ตึกตระกูลจินนั้นถูกสร้างขึ้นด้วยความละเอียดพิถีพิถันทุกตารางนิ้ว 

มีเนื้อที่กว้างใหญ่เป็นรองแค่ตระกูลชิว มีกำแพงกั้นรอบทั้งบริเวณตัวตึกทำให้มีความแข็งแรงและปลอดภัย

               ก่อนจะกลับมาบ้าน ซุนอ้าวเหลียงได้แวะซื้ออาหารหลายอย่าง พร้อมกับชุดใหม่ที่ร้านขายเสื้อมาด้วย 

               "ท่านแม่ข้ากลับมาแล้ว ข้ามีอะไรจะให้ท่านแม่และน้องสาวด้วยล่ะ"

               ซุนอ้าวเหลียงกล่าวออกมาด้วยความดีใจยิ้มแก้มปริอยู่ตลอดเวลา จนลืมอาการบาดเจ็บก่อนหน้านี่ไป 

                    เมื่อซุนหลินเฟยกับซุนเหมยลี้ได้ยินก็พากันออกมาดูก็ต้องตกใจ 

เมื่อเห็นบาดแผลตามตัวของซุนอ้าวเหลียง ต่างรีบวิ่งเข้ากอดพร้อมกับร้องไห้ออกมาเสียงดัง

          "เจ้าไปโดนใครทำร้ายมากันถึงได้มีแผลเต็มตัวขนาดนี้" ฮือออ!! ฮือออ!!

          "ข้าไม่เป็นอะไรหรอกท่านแม่ ข้าสบายดี ท่านหยุดร้องไห้เถอะ ท่านยิ่งไม่สบายอยู่เดี๋ยวอาการจะทรุดหนักลงไปอีก"