จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 47 : ปะทะจินหลงชุน

                         มู่เทียนเอ่ยปากพูดด้วยความยากลำบาก เพราะแรงกดดันยังไม่สลายไป

                    "ข้า..ทราบ..ที่มันอยู่ ขอรับ"

               "พาข้าไปไปเดี๋ยวนี้ ข้าอยากรู้นักว่า แคว้นเล็กๆแบบนี้กับมีคนที่กล้าทำร้ายบุตรชายข้า เพียงแค่ได้ยินทวีปแดนเหนือก็พากันกลัวจนไม่กล้า  แม้แต่จะหายใจดังๆให้ได้ยิน"

               "ตอนนี้มันอาจยังอยู่ที่โรงเตี้ยมเซี๊ยะโหล ขอรับ"

               จินหลงชุนเมื่อได้ยิน ก็พุ่งทะยานออกไปทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว พุ่งเหยียบหลังคาบ้านคนแถวนั้นไปยังโรงเตี้ยมเซี๊ยะโหล ร่างเลือนลางของจินหลงชุนพุ่งทะยานหายวับ หายวับ ไปตามหลังคาอย่างรวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน 

               มู่เทียนก็พุ่งทะยานตามจินหลงชุนออกไป เหลือเพียงจิวสงอยู่เฝ้านายน้อยที่นอนสลบอยู่บนเตียง 

               อิงเป่ยที่นั่งกินอาหารอยู่ก็หยุดลง ยื่นมือไปหยิบถ้วยน้ำชามาจิบล้างปากหลังกินอาหารเสร็จ 

               จินหลงชุนเมื่อมาถึงหน้าโรงเตี้ยมเซี๊ยะโหล ก็เดินเข้ามาด้านใน พลังปราณราชันย์ขั้น5 ส่งแรงกดดันออกมาพร้อมกับจิตสังหารอันน่าหวั่นเกรงจ้องมองไปยังโต๊ะอาหารที่อยู่กลางห้อง

         อิงเป่ยที่นั่งจิบชาอยู่ก็ทำเป็นเฉยเมยไม่สนอะไรนอกจากถ้วยชาที่อยู่ในมือ

               "ชานี่รสดีไม่เลวเลย ข้าต้องหาซื้อเอาไว้หน่อยดีกว่า ดีจริงๆที่ก่อนหน้านี้มีสวะโง่งมนำเงินมาให้ข้าใช้ ข้านี่ช่างโชคดีจริงๆ"

               เมื่อจินหลงชุนได้ยินก็หน้ามืดทมึนด้วยความโกรธที่มีคนกล้าว่าบุตรตนเป็นสวะโง่งม 

               "เจ้าเองสินะที่กล้าทำร้ายบุตรชายข้าคนนี้"

อิงเป่ยหันหน้าไปมองทางต้นเสียงก็ทำเป็น งง หน้าตาซื่อๆ ทันที

               "ท่านว่าอะไรนะ สวะ! ขยะ! อะไร ข้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

               "เจ้าอย่ามาทำเป็นไขสือไม่รู้เรื่อง"

มู่เทียนที่ตามเข้ามาได้ยินที่อิงเป่ยพูด ก็ตะโกนออกมา

               "เจ้าไม่กล้ายอมรับในสิ่งที่ทำ เจ้ามันไม่ใช่ลูกผู้ชาย"

               "โอ้ ลูกผู้ชาย ของพวกเจ้ามันคือการใช้อำนาจกดขี่คนที่อ่อนแอกว่าอย่างนั้นรึ สวะชัดๆ อย่ามาพูดคำนี้ให้ข้าได้ยินอีก ไม่งั้นข้าจะตบปากเจ้าให้พูดไม่ได้อีกเลย"

               "เจ้ากล้าทำร้ายคนของข้าต่อหน้าข้ารึ" 

               "เฮ้อ...สวะโง่งมทั้งพ่อทั้งลูกจริงๆให้ตายสิ "

               อิงเป่ยกล่าวเย้ยหยันออกไปโดยไม่สนใจจินหลงชุนเลยแม้แต่น้อย คำกล่าวของอิงเป่ยนั้นกรีดลึกลงไปในจิตใจของจินหลงชุนยิ่งนัก แทบจะกระอักเลือดออกมาเมื่อได้ยิน

               ความโกรธเกรี้ยวของจินหลงชุนยิ่งนานยิ่งมากล้นขึ้นเรื่อยๆจนทำให้พนักงานรีบถอยออกจากที่นี่ทันที

               "เจ้ามันจะมากเกินไปแล้วนะที่กล้าดูถูกข้าและบุตรชายขนาดนี้ เจ้ามันสมควรตายแล้วล่ะ"

               "ข้าว่าเจ้าอย่าทำให้ข้าโมโหดีกว่านะ ไม่งั้นละก็ ตระกูลเจ้า ข้าจะตามไปลบทิ้งถึงทวีปแดนเหนือเลย"

               "เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเช่นเจ้าจะไปลบตระกูลข้าที่ทวีปแดนเหนือเลยรึ! 55555!! แค่เอาชนะบุตรชายข้าได้มันจะจองหองเกินไปแล้ว"

               อิงเป่ยลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปทางจินหลงชุนตรงๆแล้วยกมือขึ้นก่อนจะฟาดฝ่ามือไปที่จินหลงชุนโดยที่ไม่ได้ใช้พลังปราณเลยแม้แต่น้อย

               จินหลงชุนที่กำลังตกตะลึงกับการกระทำของอิงเป่ยที่เดินเข้ามาหาตนตรงๆโดยที่ไม่เป็นอะไรเลยทั้งๆที่ตนส่งแรงกดดันไปหา และโจมตีตนด้วยฝ่ามือธรรมดาอีกด้วย 

               หวืดด เปรี้ยง!!! จินหลงชุนยกแขนทั้ง2ข้างขึ้นมากันเอาไว้ได้อย่างหวุดหวิด แต่ความแรงนั้นกับทำให้จินหลงชุนลอยออกไปนอกโรงเตี้ยมทันที ถึงแม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยก็ตาม แต่อาการชาหนึบที่แขนทั้ง2นั้นกับรุนแรงยิ่งนัก  

               "นี่มันอะไรกัน! เจ้าเด็กนี่อันตรายเกินไปแล้ว ขนาดใช้แค่ร่างกายยังขนาดนี้เลยรึ ถ้ามันใช้ปราณโจมตีข้าเมื่อกี้คงไม่จบแค่แขนชาแน่นอน"จินหลงชุนคิดในใจ

               อิงเป่ยเดินออกมาที่หน้าโรงเตี้ยม แล้วจ้องมองไปยังจินหลงชุน ที่ยืนเอามือไขว้หลัง ขมวดคิ้วแน่นจ้องมองมาที่อิงเป่ย

               "ข้าชื่นชมเจ้าจริงๆที่สามารถรับฝ่ามือธรรมดาของข้าได้โดยไม่บาดเจ็บ นับถือๆผิดกับสวะไร้ค่าเมื่อไม่นานนี้จริงๆที่อวดเบ่งเอาตระกูลมาข่มขู่ข้าทั้งที่เตือนไปแล้วแต่ก็ยังโง่งม"

               "ข้ายอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่งแต่ก็งั้นๆไม่ระคายข้าเลยซักนิดเดียว"

               "เจ้าก็ไม่ต่างจากบุตรเลยซักนิด เมื่อมาให้อัดถึงที่ขนาดนี้ อย่างรู้นักว่าจะทนได้เท่าไหร่กันเชียว"

               อิงเป่ยเดินเข้าไปหาจินหลงชุนอีกครั้ง  แต่ก่อนที่อิงเป่ยจะโจมตีจินหลงชุนก็ได้ใช้ฝ่ามือเยือกแข็งออกมา

               ย๊ากกก!! ครืนนน!! คลื่นพลังความเย็นพุ่งไปปะทะเข้ากับฝ่ามือ

ของอิงเป่ย ปึก! แครกๆ!!! แกรกๆ!! เสียงของผลึกน้ำแข็งเริ่มก่อตัวขึ้นรุกรามไปตามแขนทำให้ไม่สามารถขยับแขนได้

          5555!!! "เจ้าโง่รึเปล่าที่ยืนรับฝ่ามือเยือกแข็งของข้าตรงๆโดยไม่ใช้พลังปราณต้านไว้ เจ้าจะดูถูกวิชานี้เกินไปหน่อยแล้วมั้ง"

               "เฮ้อ! น่าเบื่ออะไรอย่างนี้นะ นึกว่าจะมีอะไรดีๆมาให้ชมซะหน่อย แต่กับเอาวิชากระจอกๆมาโจมตีข้าเนี้ยนะ"

               "อะไรนะ! วิชากระจอกๆบ้านเจ้าน่ะสิ นี่เป็นวิชาที่สืบทอดกันมาแต่ตั้งแต่บรรพบุรุษของตระกูลข้า มันจะเป็นอย่างที่เจ้าพูดได้ยังไงกัน"

               จินหลงชุนสร้างหอกน้ำแข็งขึ้นมารอบตัวตนเองแล้วสบัดมือไปข้างหน้า หอกน้ำแข็งจำนวนมากมายก็พุ่งเข้าไปปะทะกับร่างกาย อิงเป่ยไม่คิดจะหลบจึงยกแขนข้างซ้ายขึ้นมากันเอาไว้

               ฟิ้วว!! ฉึก!!! ฉึก!! ฉึก!!! เสียงหอกน้ำแข็งทิ้มแทงเข้าที่ร่างกายดังรัวๆถี่ๆแต่ก็ไม่สามารถทำให้ร่างกายของอิงเป่ยเกิดเป็นแผลได้ ชุดที่สวมใส่เริ่มขาดเป็นรูมากขึ้น มีเพียงรอยจ้ำเล็กๆจนแทบมองไม่เห็น ถ้าไม่จ้องมองดีๆ

               การปะทะกันของทั้ง2เริ่มรุนแรงขึ้นผู้คนที่อยู่รอบๆเริ่มพากันออกจากบ้านตั้งแต่เริ่มปะทะกันไม่นาน 

               เมื่อการโจมตีของจินหลงชุนจบลง อิงเป่ยก็พุ่งไปทางสนามประลองกลางเมืองซึ่งเป็นสถานที่ไม่ก่อให้เกิดความเสียหายต่อบ้านเรือนผู้อื่น 

               แต่จินหลงชุนกับเข้าใจผิดว่า อิงเป่ยกลัวตนเองจนต้องการหลบหนี หลังจากที่โดนโจมตีเข้าไป

               "หืม..คิดจะหนีอย่างนั้นรึ ฝันไปเถอะ "

               อิงเป่ยไม่สนใจคำพูดของจินหลงชุน ก็ยังพุ่งทะยานไปข้างหน้าไม่หยุด จินหลงชุนยิ้มที่มุมปากก่อนจะพุ่งทะยานตามหลังอิงเป่ยมา เพียงไม่นานก็มาถึงสนามประลอง อิงเป่ยพุ่งทะยานลงไปบนลานประลองยืนรอจินหลงชุนอยู่พร้อมกับทำลายผลึกน้ำแข็งที่แขนข้างขวาออกทันที

          เมื่อเห็นอิงเป่ยหยุดยืนที่ลานประลองจินหลงชุนขมวดคิ้วคุ่นคิด

          "หืม มันไม่ได้คิดจะหนีตั้งแต่แรกหรอกรึ   ที่แท้มันก็มายังลานประลองนี่เอง" 

               จินหลงชุนหยุดชะงักทันที และรู้สึกสังหาณ์ใจไม่ดีขึ้นมา จึงได้คิดไตร่ตรองดูอีกที นี่มันอะไรกัน มันไม่เป็นอะไรเลยซักนิด ทั้งที่รับการโจมตีข้าไปเต็มๆ

               "อะไรกันเจ้ากลัวอย่างนั้นรึ!"อิงเป่ยพูดจาเย้ยหยันออกไปทันที พร้อมกับใช้วิชาเมฆาทะยานฟ้าออกไปทันที

               จินหลงชุนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยิน พร้อมกับมองไปที่ลานประลอง

ร่างของอิงเป่ยที่ยืนอยู่กับค่อยๆเลือนหายไป 

               "ถ้าไม่ดีซะแล้ว" จินหลงชุนสร้างเกราะปราณขึ้นมาทันที เพื่อรับการโจมตีฉับพลัน ซึ่งการคาดเดาของจินหลงชุนนั้นรวดเร็วยิ่งนักทำให้รับการโจมตีของอิงเป่ยทันแบบหวุดหวิด

               ตู้ม!! แรงกระแทกจากเท้าของอิงเป่ยทำให้จินหลงชุนปลิวลงไปกระแทกเข้ากับลานประลองด้านล่างจนเกิดเป็นรอย ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้นจึงรีบลุกขึ้นยืนจ้องมองขึ้นไปทันที แต่กับไม่พบอิงเป่ย 

               "ข้าอยู่นี่เจ้ามองไปทางไหนกัน" จินหลงชุนตวัดเท้าเตะไปด้านหลังของตนเองทันทีเมื่อได้ยินเสียง แต่กับไม่มีอิงเป่ยอยู่ 

               "นี่มันวิชาอันใดกัน ไปมาไร้ร่องรอย ประสาทสัมผัสข้าไม่อาจตรวจจับได้ ในโลกนี้ยังมีวิชาแบบนี้อยู่ด้วยรึ มันจะโหดเกินไปแล้ว" จินหลงชุนพึมพำ

               เหงื่อเย็นเยียบเริ่มผุดขึ้นบนหน้าผากหน้าเคร่งเครียดจริงจังทันที คงเป็นไปไม่ได้ที่จะหนีจากการปะทะกันตอนนี้ คงต้องหาทางถ่วงเวลารอท่านประมุขคนก่อนมาช่วย จินหลงชุนหยิบเอาแผ่นหยกสีขาวออกมาจากแหวนมิติ แล้วทำการบีบหยกนั่นทันที 

               แกร๊ก!! อิงเป่ยหายวับไปปรากฎที่ตรงหน้าของจินหลงชุนแล้วซัดหมัดพยัคฆ์สังหารเข้าที่หน้าอกจินหลิงชุนทันที 

               ตู้ม!!! อ๊ากกกก!!! จินหลงชุนไม่ทันตั้งตัวก็โดนหมัดเข้าปะทะที่หน้าอกทันที เกราะปราณแตกสลายเมื่อสัมผัสกับหมัดพยัคฆ์สังหาร เกิดเป็นรอยยุบตรงหน้าอก แกร๊กๆ!!! แกร๊กๆ!! เสียงกระดูกแตกหัก ทำให้กระอักเลือดออกมาคำโต อึก! พรวดด!! เลือดพ่นออกจากปากพร้อมกับร่างที่ลอยละลิ่วไปกระแทกเข้าที่ขอบลานประลอง ตู้ม!! ความรุนแรงทำให้ขอบลานแตกกระจายฝุ่นคละคลุ้งขึ้นทำให้ยากแก่การมองเห็น อิงเป่ยพุ่งไปยังจินหลงชุน แล้วคว้าจับไปที่ขาแล้วกระโดดขึ้นไปบนลานประลองอีกครั้งพร้อมกับร่างจินหลงชุน 

               ตุบ! อ๊ากกก!! เสียงร้องเจ็บปวด อิงเป่ยไม่สนใจหยิบดาบออกเทพมารออกมาจากแหวนมิติ แล้วชักดาบออกจากฝักแทงลงไปที่ท้องของจินหลงชุนทันที 

               ฉึก!! อ๊ากกก!! ไอปราณสีดำแผ่ขยายออกมารอบตัวดาบก่อนจะหายไป อิงเป่ยจึงดึงดาบเทพมารออกเก็บเข้าฝักดาบทันที

               "เจ้าทำอะไรไปก่อนหน้านี้กัน"

               "เจ้าอยากรู้ไปทำไม ข้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของข้า" 55555!!

               อึก!! เจ้าทำอะไรกับข้าไปเมื่อกี้นี้ ใบหน้าของจินหลงชุนบ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่กำลังถูกบางอย่างดูดกลืนพลังปราณภายในตันเถียนของตนเอง

               "เจ้าจะรู้ไปทำไมก็มันเป็นเรื่องของข้าเช่นกัน หึหึ!!"

ยิ่งนานความเจ็บปวดยิ่งรุนแรง ทำให้จินหลงชุนดิ้นพล่านบนลานเวที 

               "เจ้าใช้วิชามารอันใดกับข้ากัน เจ้ามันปีศาจเลือดเย็น"

               "เจ้าอยากบ่นอะไรก็บ่นไปเถอะ อีกไม่นานเจ้าก็จะตายอยู่แล้ว"

อิงเป่ยรู้สึกถึงความผันผวนของอากาศด้านบนเหนือลานประลอง จึงได้หันหน้าขึ้นไปมองดู จินหลงชุนที่รับรุ้ได้ก็หัวเราะออกมาทันที

               5555!!! "ถึงแม้ข้าจะตาย เจ้าก็ต้องตายเหมือนกัน"

               บรรยากาศบิดเบี้ยวไปมาจนเกิดเป็นประตูมิติขึ้น จากนั้นก็มีชายชราก้าวเดินออกมาพร้อมกับแรงกดดันพลังปราณเซียนออกมา