จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 45 : รีบไสหัวออกไปซะ

               อี้หลิวอึ้งจนพูดแทบไม่ออก แต่ก็ยังพยายามพูดกับอิงเป่ย

               "คุณชายท่านไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ไม่มีใครมาแย่งท่านกินหรอก เดี๋ยวข้าจะไปเอาอาหารมาให้อีกก็ได้"

               "อ่ะ โทษที มันหิวจนหน้ามืดไปหน่อย ว่าแต่เจ้ารู้รึเปล่าว่าข้าหลับไปนานเท่าไหร่"

               "เอ่อ...น่าจะ1เดือนเต็มเจ้าค่ะ"

               "ห่ะ! 1เดือน มิน่าข้าถึงหิวมากขนาดนี้ ถึงแม้จะฝึกฝนพลังปราณก็เถอะ แต่มนุษย์ยังไงก็ต้องกินบ้าง"

               ระหว่างที่นั่งจิบชาอิงเป่ยก็ได้ถามเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับอี้หลิว และก็ได้รับรู้ว่า

               "หลังจากที่คุณชายอยู่ในห้องนั้นไม่มีใครสามารถผ่านเข้าไปช่วยท่านได้เลยซักคน มันเหมือนมีเกราะป้องกันเอาไว้ ท่านประมุขจึงได้สั่งให้คนมาเปลี่ยนเวรยามกันเฝ้าดูความปลอดภัยให้"

               "นอกจากเรื่องนี้แล้วยังมีเรื่องอื่นอีกรึเปล่า"

               "อืม...น่าจะไม่มีแล้วล่ะเจ้าค่ะ นอกจากว่าอีกไม่กี่วัน ทางแคว้นมังกรฟ้า เต่าทมิฬ วิหคราชันย์ จะมาทำข้อตกลงกับแคว้นพยัคฆ์เมฆาในการขอเป็นพันธะมิตรพร้อมกับนำของมาแสดงน้ำใจเล็กๆน้อยๆอีกด้วย"

               "เลือกที่จะสงบศึกอย่างนั้นรึ ถือว่าเลือกได้ดี แต่ถ้าคิดก่อสงครามอีกจะไปถล่มถึงแคว้นเลยคอยดู" อิงเป่ยบ่นพึมพำ 

               "ดีแล้วล่ะที่พวกนั้นยังห่วงประชาชนของแคว้นตัวเอง ไม่โง่พอที่จะก่อสงครามต่อ ข้าจะได้มีเวลาพักผ่อนบ้าง"

               "คุณชายก็พักมาตั้ง1เดือนแล้ว ยังต้องการพักผ่อนอีกหรอเจ้าค่ะ"

               "อิงเป่ย.........."

               "ว่าแต่ตระกูลหยางตอนนี้ก็แข็งแกร่งที่สุดล่ะตอนนี้ คงจะได้เวลาข้าออกสำรวจอีกครั้งแล้ว"

               "คุณชายจะออกสำรวจแล้วหรอเจ้าค่ะ" 

               "ก็ใช่อะนะ แต่ยังติดเรื่องสำคัญบางอย่างจึงยังไปไม่ได้ตอนนี้ รอให้จบเรื่องก่อนถึงจะออกเดินทาง"

               "เจ้าไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวข้าจะฝึกสมาธิหน่อย"

               "ได้เจ้าค่ะคุณชาย"

               เมื่ออี้หลิวออกไปแล้ว จึงเดินไปนั่งที่เตียงก่อนจะนั่งสมาธิสำรวจร่างกายตนอีกครั้ง อิงเป่ยคิดจะลองกลืนเม็ดยาที่ได้มาตอนไปสุสานมังกรดูอีกครั้ง

               "ลองดูก็ไม่นาจะเสียหายอะไร ยังไงซะ ข้าก็ได้เสี่ยงมาแล้วครั้งนึง จัดอีกครั้งจะเป็นไรไป"

               อิงเป่ยหยิบกล่องที่มีเม็ดยาสีทองออกมา 1 เม็ดก่อนจะกลืนลงไปทันที

พลังปราณที่อัดแน่นอยู่ในเม็ดยาระเบิดออกมาเหมือนคลื่นพายุที่จะพัดกวาดล้างให้พินาศไปทั่ว อิงเป่ยตกตะลึงกับผลลัพธ์นี้

               "นี่มันเกินกว่าที่ข้าคาดไว้หลายเท่าอีกนะเนี้ย ถ้าเป็นข้าคนก่อนคงตกตายไปตั้งแต่คิดจะกลืนยาเม็ดนี้ลงไปแน่นอน แต่ตอนนี้ไม่มีปัญหาแม้แต่น้อยที่จะดูดซับพลังเหล่านี้"

                    อิงเป่ยทำการดูดซับอย่างรวดเร็ว พลังปราณที่ก่อตัวเป็นดังพายุเมื่อกี้ก็ค่อยๆสงบลง ความยืดหยุ่นของเส้นชีพจรมังกรนี้ช่างน่าตกใจยิ่งนัก มีขนาดที่ใหญ่และหนาทำให้ทนต่อพลังอันบ้าคลั่งของเม็ดยาได้ 

เมื่อถึงจุดๆนึงอิงเป่ยทำการทะลวงระดับขั้นทันที ด้วยพลังปราณที่ดูดซับไว้จนถึงขีดจำกัด และใช้ทะลวงขั้นในครั้งเดียว

               ปัง!ปัง!เสียงการทะลวงขั้นสำเร็จ อิงเป่ยยิ้มอย่างพอใจในผลลัพธ์นี้ 

               "สุดยอดจริงๆสมแล้วที่ได้มาจากเผ่าพันธุ์มังกรที่แข็งแกร่ง คงต้องฝึกฝนร่างกายให้แข็งแกร่งกว่านี้ก่อนค่อยทำการเลื่อนระดับอีกครั้ง"

อิงเป่ยลุกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำก่อนจะมานั่งปรับสมดุลพลังปราณให้เสถียรที่สุด เพียงไม่นานก็ลืมตาขึ้น ไม่คิดว่าจะรวดเร็วขนาดนี้ พลังเวทย์ข้าก็เพิ่มขึ้นรวดเร็วกว่าแต่ก่อนมาทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลย 

               อิงเป่ยตอนนี้มีระดับพลังปราณขั้นราชันย์แต่สามารถสู้กับระดับนักบุญได้ พลังเวทย์อยู่ขั้นนักรบเวทย์แล้ว

               จู่ๆความคิดที่อยากจะทดลองอะไรบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว อิงเป่ยยิ้มก่อนจะพูดเบาๆว่า "น่าสนใจ"

               อิงเป่ยหยิบผลึกจิตวิญาณมังกรออกมาจากแหวน1อัน ก่อนจะเรียก

งูสายรุ้งออกมา อิงเป่ยเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วยื่นส่งผลึกไปให้งูสายรุ้ง

เมื่องูสายรุ้งสัมผัสกับพลังแปลกๆที่แผ่ออกมา ก็ตัวสั่นเลื้อยหนีห่างทันที

               "เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าจะให้เจ้ากลืนมันลงไป มันจะทำให้เจ้าวิวัฒนาการขึ้นไปอีกขั้นน่ะ" 

               ตอนแรกงูสายรุ้งก็ลังเลใจอยู่นานก่อนจะค่อยๆเลื้อยเข้ามาหาผลึกจิตวิญญาณมังกร แล้วคาบเอาผลึกจิตวิญญาณมังกรจากมือของอิงเป่ย แล้วกลืนมันลงไปจากนั้นก็หายวับเข้าไปในหนังสือทันที

             "อ้าวเห้ย....ช่างมัน! รอดูผลลัพธ์เลยก็แล้วกันว่าจะเป็นยังไง"

อิงเป่ยคาดเอาไว้ว่าน่าจะใช้เวลานานอยู่เหมือนกันที่จะวิวัฒนาการข้ามขั้นรวดเดียว จึงลองถามเมอาดู

               "เมอาข้ามีเรื่องจะถามหน่อย ออกมาทีสิ"

               "ท่านมีอะไรจะถามอย่างนั้นหรือเจ้าค่ะ"

               "เจ้างูสายรุ้งมันจะวิวัฒนาการข้ามขั้นไปเป็นอย่างอื่นนอกจากงูรึเปล่า ข้าพึ่งเอาผลึกจิตวิญญาณมังกรให้มันกินไป"

               "ข้าว่าไม่น่าจะนะ มันก็จะเป็นงูนั่นล่ะ แต่อาจจะกลายพันธุ์มีสายเลือดของมังกรไหลเวียนอยู่ แต่ก็ยังเป็นงูอยู่ดี" 

               "อืมๆเข้าใจละ  แล้วถ้าข้าจะไปที่อื่นนอกจากแคว้นเล็กๆเหล่านี้คงจะมีทวีปอื่นๆอีกสินะ"

               "แน่นอนเจ้าค่ะ มีเยอะมากเลย แต่ข้าไม่อธิบายนะ ถ้าท่านอยากรู้ก็ต้องออกไปค้นหาเอง รับรองได้เลยว่าท่านต้องไม่เชื่อแน่ๆว่าแคว้นที่ท่านอยู่ตอนนี้มันเล็กขนาดไหน"

               "เอาเถอะ ยังไงข้าก็ต้องออกไปสำรวจซักวัน ถ้าถึงตอนนั้นคงไม่ตกใจแล้วล่ะ"

               "ไปเดินเล่นในเมืองหน่อยดีกว่าเผื่อจะมีอะไรให้ข้าคิดจะทำอีกก็ได้"

อิงเป่ยเดินออกจากห้องไปทันที "นี่เมอาเจ้าอยากได้อะไรรึเปล่า ข้าจะหาให้

               "ข้าอยากได้เตียงนอนนุ่มๆกับชุดใหม่เจ้าค่ะ"

               "หืม..เจ้าไม่มีกายเนื้อจะนอนได้หรอ หรือว่าเจ้าปิดบังอะไรข้าไว้อีก"

               "ท่านจะรู้ไปทำไมเจ้าค่ะ ว่าข้าจะนอนได้หรือเปล่าใส่ได้ไหม นี่มันเรื่องส่วนตัวนะเจ้าค่ะ"

               "เอ่อ....ช่างมันเถอะ เดี๋ยวข้าจะหาให้ก็แล้วกัน"

               หลังจากพูดจบเมอาก็หายเข้าไปในหนังสือเหมือนเดิม ถึงแม้อิงเป่ยจะสงสัยอยู่ แต่จะทำไงได้ล่ะ "คงต้องรอให้เจ้าตัวบอกเองก็แล้วกัน"

               "วันนี้ทำไมถึงเงียบผิดปกติจังฟ่ะ ปกติคนจะเดินเพ่นพ่านเต็มถนนเลยนี่หว่า หรือว่าจะมีงานอะไรจัดขึ้นอีกแล้วล่ะ"

                    อิงเป่ยรีบเดินอย่างเร็วเพื่อจะสอบถามผู้คนแถวนี้ดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่พบใครเลย จนมาถึงโรงเตี้ยมเซี้ยะโหลที่อิงเป่ยเคยมาพักอยู่ครั้งหนึ่ง ปกติจะมีคนเข้าออกไม่ขาดสาย แต่วันนี้กับเงียบเหงา ไม่มีใครเลย มีแต่คนคุ้มกันจากตระกูลไหนไม่รู้ แต่งตัวไม่เหมือนที่นี่เลย  ยืนเฝ้าอยู่หน้าโรงเตี้ยม 

                    "ลองเข้าไปดูซักหน่อยก็แล้วกัน"

                อิงเป่ยเดินไปที่หน้าทางเข้าโรงเตี้ยมเซี้ยะโหล แล้วเดินเข้าไป แต่ก็ถูกขัดขวางเอาไว้ก่อน

               "ที่นี่ห้ามเข้า เจ้าไสหัวกลับไปซะ!"

       "เอ่อ...แล้วทำไมถึงเข้าไม่ได้กันล่ะก็นี่มันโรงเตี้ยม ใครๆก็เข้าได้ไม่ใช่หรอ"

          "เห้ย!! พูดไม่รู้เรื่องรึไง ว่าห้ามเข้า ก็ห้ามเข้าสิว่ะ!"

          "หนอยย ไอ้พวกนี้ ข้าอุตส่าห์ถามดีๆตอบมาแบบนี้ เดี๋ยวจบไม่สวยนะเว้ย"

อิงเป่ยคิดในใจ

            "ข้าถามดีๆตอบแบบนี้อยากตายรึไง!"

               "เหอะ! อย่างเจ้าเนี้ยนะ เพียงแค่ข้าเอานิ้วชี้สะกิด เจ้าก็ไม่รอดแล้ว" 5555!!!

ความอดทนของอิงเป่ยก็หมดลง เปรี้ยง!! ตู้ม!! ชายที่หัวเราะเมื่อกี้ถูกซัดเข้าที่ใบหน้าอย่างรุนแรง ปลิวไปกระแทกกับพื้นกระเด้งกระดอนไปกว่า10เมตร 

               การลงมือของอิงเป่ยครั้งนี้ขนาดชายอีกคนยังมองไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำไป 

              

               ("ได้แต่เหลียวมองไปสุดฟ้าไกล มันช่างน่าเสียดาย ที่เจ้าไปไม่ถึงขอบฟ้าาาา" 5555!!! เข้ากับตอนนี้จริงๆ) กลับเข้าเรื่องล่ะกัน 

               ชายอีกคนที่ยืนอยู่  หันไปมองเพื่อนที่ยืนอยู่ด้วยกันเมื่อกี้ นอนบนพื้นเลือดไหลออกจากปากอยู่ที่พื้นไปซะแล้ว

               "เอ๊ะ! เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน ชายอีกคนรีบวิ่งเข้าไปดูอาการเพื่อนทันที เมื่อมาถึงก็ตรวจอาการดูก็รู้ว่าเพียงแค่สลบไปเท่านั้นเอง"

               "เจ้าทำอะไรกันเมื่อกี้" 

               "ข้าไม่ได้ทำอะไรนิ เจ้าก็เห็นว่าข้ายืนอยู่เฉยๆไม่ใช่รึไง"

               "เจ้า......!"

               "เกิดอะไรขึ้น ใครมันกล้าทำร้ายคนจากทวีปแดนเหนือกัน" 

               เสียงที่หยิ่งยโส อวดดี กล่าวออกมา เมื่อเห็นคนคุ้มกันของตนถูกทำร้าย

               "เจ้านั่นมันทำร้ายจิวสงจนบาดเจ็บ ขอรับ"

               "เจ้าอย่ามาพูดจาเหลวไหล ข้ายืนอยู่เฉยๆ เจ้าก็เห็นไม่ใช่รึไงไม่นึกเลยว่าคนจากแดนเหนือจะพูดจาใส่ร้ายคนอื่นได้หน้าตาเฉยจริงๆ"

               "มู่เทียน จริงอย่างที่เจ้านั่นพูดรึเปล่า"

               "เอ่อ...คือว่า ข้าไม่เห็นก็จริง แต่อยู่ดีๆจิวสงจะมานอนสลบอยู่นี่ได้ยังไงกันล่ะ ขอรับ ถ้าไม่ใช่มันทำ" 

               "เจ้าคงไม่รู้จักทวีปแดนเหนือสินะ แคว้นเล็กๆเช่นนี้ไม่คณามือข้าหรอก เพราะข้าแข็งแกร่งเหนือกว่าพวกเจ้าทุกคนยังไงล่ะ"

               "บิดาเจ้าไม่เคยสอนรึไงว่าอย่าดูคนแค่เพียงภายนอกน่ะ"  

          อิงเป่ยยืนมือไขว้หลังยิ้มให้กับคุณชายจากแดนเหนือเมื่อกล่าวจบคำ

               เจ้า..............!! 

               "เจ้าไม่ต้องพูดหรอก ข้าไม่อยากฟัง และอีกอย่างเจ้าอย่ามาทำตัว

น่ารำคาญที่นี่อีก มันไม่ใช่ถิ่นของเจ้า รีบไสหัวออกไปซะ!!"

                    ครืนนนน!! คลื่นพลังอันรุนแรงระเบิดออกมาจากชายหนุ่ม ทวีปแแดนเหนือทันที

                                        

                                                   คงไม่ทัน รออ่านต่อพรุ่งนี้นะ ไปละ ฟิ้วว