จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 44 : ชีพจรมังกร

               อิงเป่ยเดินดูของที่ชาวบ้านนำมาขายมีทั้งของป่า สมุนไพร เครื่องปรุงบางชนิด ส่วนมากจะเป็นเกลือซะส่วนใหญ่ 

               "แล้วจะไปหาเครื่องปรุงอย่างอื่นได้จากที่ไหนกันล่ะเนี้ย ลองเดินดูอีกหน่อยก่อนก็แล้วกัน"อิงเป่ยคิดในใจ 

          เมื่อเดินดูเรื่อยๆก็มาเจอเข้ากับแผงลอยเล็กๆที่มียายกับหลานตัวเล็กๆกำลังนั่งขายของอยู่จึงเดินเข้าไปถาม

               "ท่านยายของพวกนี้ท่านหามาจากไหนรึ?"

               "อ๋อ ยายเก็บมาจากสวนที่บ้าน บางอย่างก็ทำขึ้นมา" 

               "ข้าต้องการของพวกนี้ท่านยายขายยังไงล่ะ"

               "แต่ละอย่าง10ทองแดง คุณชายต้องการอย่างไหนบ้างล่ะ"

               "พริก  กระเทียม  พริกไทย หอม มะนาว และก็ 2 อย่างนี้ด้วย"

               "คุณชายยายไม่รู้จักของที่เอ่ยมาหรอกนะ ว่ามันคือสิ่งใด?"

               "ฉิบหายละ  ลืมไปเลยว่าเราไม่ได้อยู่โลกของเราอีกแล้ว เลยพูดออกไปตามที่เห็น  ถึงจะบอกไปจะรู้มั้ยเนี้ย ชี้เอาเลยก็แล้วกัน"

               "เอ่อ...ข้าต้องการสิ่งนี้ นี่ โน้น นั่น และก็ สีขาวๆนี่และเกลือ"

อิงเป่ยใช้มือชี้ไปยังสิ่งที่ต้องการ จะได้ไม่ยุ่งยาก 

               ถึงจะ งงๆกับคำพูดของอิงเป่ยอยู่บ้างแต่เมื่ออิงเป่ยชี้ของที่ต้องการก็พอจะเข้าใจ จึงได้จับมัดของที่สั่งแยกออกต่างหาก และบอกราคาทั้งหมดแก่อิงเป่ย

               "คุณชายทั้งหมด 70 ทองแดง" 

               อิงเป่ยหยิบเงินออกมา 1เหรียญทอง ส่งให้ท่านยายไป

เมื่อท่านยายเห็นก็รีบบอกออกไปทันทีว่า

               "ยายไม่มีเงินทอนหรอกนะคุณชาย พึ่งจะมีคุณชายนี่ละที่มาซื้อของเยอะขนาดนี้  ยายอยู่กับหลานเพียง 2 คนเท่านั้น นานๆจะออกมาขายของในเมืองซักครั้ง จึงไม่มีเงินทอนให้"

อิงเป่ยเมื่อได้ฟังก็ไม่รู้จะทำยังไง จึงได้บอกกับยายไปว่า

               "เอาอย่างนี้เป็นไงท่านยาย ข้าจะจ่ายเงินให้ท่านก่อนแล้วให้ท่านเก็บผักพวกนี้ส่งไปที่ตระกูลหยางทุก7วัน ท่านยายตกลงไหม"

               "เอาอย่างที่คุณชายว่ามาก็ได้ เพราะว่ายายก็อยู่ไม่ไกลจากตระกูลหยางเท่าไหร่ น่าจะสะดวกกว่ามาขายที่ในตัวเมือง" 

               "ท่านยายท่านไม่ให้หลานไปเข้าสำนักเสี้ยวจันทราล่ะ จะได้ดูแลตัวเองได้ในวันข้างหน้า"

               "เรื่องนี้คงต้องรอให้โตกว่านี้อีกหน่อย ค่อยให้ไปสมัครเข้าที่นั่น" 

               "แล้วแต่ท่านยายก็แล้วกัน ข้าแค่แนะนำก็เท่านั้น"

               "ขอบใจคุณชายมากที่มาอุดหนุน"

               "ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวไปก่อนนะท่านยาย"

               เมื่ออิงเป่ยได้ของตามที่ต้องการแล้วก็มุ่งหน้ากลับทันที เพราะไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว 

               เมื่อมาถึงห้องพักตนเองก็พบกับอี้หลิวที่กำลังจะนำอาหารกลางวันมาให้ เพราะตอนเช้าอิงเป่ยออกไปแต่เช้าเลยไม่ได้กินอาหารก่อนออกไป ถึงแม้อิงเป่ยจะไม่อยู่ อี้หลิวก็จะคอยยกอาหารมาแบบนี้เสมอ

               "คุณชายท่านมาพอดีเลยข้านำอาหารมาให้"

               "อืม..ขอบใจเจ้ามาก นำไปวางไว้ที่โต๊ะก็แล้วกัน"

อิงเป่ยเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้และลงมือกินอาหารที่อี้หลิวนำมาให้ เมื่ออิงเป่ยกินเสร็จก็บอกให้อี้หลิวเก็บจานใส่อาหารออกไปแล้วบอกว่า

               "ข้าจะเก็บตัวฝึกฝนซัก3วัน เจ้าไม่ต้องนำอาหารมาให้ข้าหรอกนะระหว่างที่ข้าฝึกฝน"

               "เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ " 

               "เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ"

               อิงเป่ยนั่งจิบน้ำชาอยู่พักนึงก็ลุกจากเก้าอี้ไปนั่งลงที่เตียง แล้วหยิบเม็ดยาที่สกัดกลั่นจากผลึกจิตวิญญาณมังกรออกมา แล้วจ้องมองดูอย่างละเอียดว่ามันมีอะไรผิดปกติรึเปล่า ซึ่งอิงเป่ยไม่แน่ใจว่าถ้ากลืนลงไปแล้วมันจะมีผลกับร่างกายเขายังไงบ้างก็ไม่รู้ ทำให้ลังเลใจอยู่นานเหมือนกัน ก่อนจะตัดสินใจเด็ดขาดกลืนเม็ดยานั้นลงไป

                    เพียงอึดใจเดียวเท่านั้น อิงเป่ยรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่ทำให้ทั่วทั้งร่างกายร้อนดั่งไฟ เหมือนร่างกายกำลังถูกหลอมละลาย เสียง กร๊อบแกร๊บ ของกระดูกที่กำลังแตกหัก เส้นชีพจรทั่วทั้งร่างกายเจ็บปวดแสนสาหัส เหมือนมีเข็มนับร้อยนับพันเล่มกำลังทิ่มแทงนับไม่ถ้วน อิงเป่ยพยายามอดทนกัดฟันแน่นไม่ให้ร้องแหกปาก นอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียง แต่ก็ไม่อาจจะทนรับความเจ็บปวดนี้ไม่ไหว จนต้องแหกปากร้องลั้่นออกมา

               อ๊ากกกก!!!! เสียงร้องของอิงเป่ยทำให้ผู้คนในตระกูลหยางตกใจจนรีบพากันวิ่งมาทางต้นเสียงทันที 

               "หืม นี่มันห้องพักของคุณชายอิงเป่ยนิ มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณชายกัน"

                อ๊าก..ก.ก.ก!!! เสียงร้องของอิงเป่ยยังคงดังอยู่ตลอดเวลา บ่งบอกได้เลยว่ากำลังทรมานแทบขาดใจ  

               มีคนพยายามที่จะเข้าไปช่วยแล้วแต่ไม่สามารถทำได้ เหมือนกับว่ามีกำแพงใสป้องกันไม่ให้คนภายนอกเข้าไปได้ จึงได้ให้คนไปตามท่านประมุขมา เผื่อว่าจะช่วยได้

                "เจ้าไปตามท่านประมุขมาที่นี่เร็วๆเข้า"

ขณะที่กำลังจะก้าวเท้าวิ่งออกไปท่านประมุขก็พุ่งทะยานมาทันที

               "เกิดอะไรขึ้นกันทำไม พวกเจ้าถึงไม่เข้าไปช่วยกันล่ะ"

               "คือพวกข้าพยายามแล้วแต่เข้าไปไม่ได้เลยท่านประมุข"

               "หืม..พวกเจ้าว่ายังไงนะ ไม่สามารถเข้าไปได้"

               "ใช่แล้วท่านประมุข เหมือนกับว่ามีกำแพงกั้นเอาไว้น่ะ ขอรับ"

               ประมุขทำการเดินเข้าไปใกล้เพื่อพิสูจน์ว่ามันเป็นจริงดั่งที่คนเหล่านี้พูดรึเปล่าแต่เมื่อเข้าไปใกล้ประตูแล้วทำการยื่นมือไปผลักประตูก็พบว่าไม่สามารถทำได้มันเหมือนมีกำแพงใสๆกันเอาไว้จริงๆ

               "หืม จริงอย่างที่พวกเจ้าว่า พวกเจ้ากลับไปทำงานกันได้แล้วล่ะ คงไม่มีอะไรมากหรอก คุณชายอาจจะกำลังทะลวงขั้นพลังอยู่ก็ได้"

เสียงร้องเริ่มเบาลงเรื่อยๆ ไม่นานก็เงียบไป อิงเป่ยนอนนิ่งอยู่บนเตียง ผิวหนังที่แตกเป็นรอยก็เริ่มหลุดจากร่างกายมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย ผิวหนังของอิงเป่ยเป็นสีแดง ถ้าจะให้พูดง่ายๆคือการลอกคราบนั่นเอง 

               อิงเป่ยตอนนี้อยู่ในช่วงเวลาฟื้นฟูร่างกายให้กับไปเป็นปกติจึงต้องเข้าสู่สภาวะการจำศีลนั่นเอง พลังปราณของอิงเป่ยก็ลดลงเช่นกันจนเหลือเพียงขั้นปราณฟ้าเท่านั้น ซึ่งอิงเป่ยไม่สามารถตรวจเช็คสภาพของตนเองได้ต้องรอให้ตื่นขึ้นมาเสียก่อนถึงจะรู้ เมอาก็ออกมาจากหนังสือใช้เวทย์รักษาด้วยอีกแรงทำให้การฟื้นฟูมีประสิทธิภาพมากขึ้น

               เมอาจ้องมองดูการเปลี่ยนแปลงของอิงเป่ยตลอดเวลา ซึ่งทำให้เมอาถึงกับตกใจเมื่อรับรู้ได้

               "นี่มัน...ชีพจรของมังกรนิ แล้วทำไมมนุษย์อย่างเขาถึงสามารถหลอมรวมเข้ามันได้ล่ะ"

               "ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่ามนุษย์สามารถหลอมรวมได้ ถ้าเป็นพันธะสัญญาก็ยังยากที่จะสำเร็จเพราะมังกรเป็นตัวตนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีไม่ยอมที่จะมาเป็นทาสรับใช้มนุษย์แน่นอน หรือจะเป็นเพราะว่า อิงเป่ยคือผู้สืบทอดกัน ความเป็นไปได้สูงมากทีเดียว"

               เมื่อเสียงเงียบไปประมุขหยางที่อยู่ข้างนอกก็กังวลเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงได้สั่งให้คนมาคอยเฝ้าเอาไว้ ถ้ามีอะไรให้ไปเรียกทันที 

ผ่านไป 5 วัน อิงเป่ยก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลย 

               "นี่มันก็5วันมาแล้วนะท่านพ่อที่คุณชายยังอยู่ในห้อง"

               "แล้วเจ้าจะให้ข้าทำไงเล่า ก็มันเข้าไปไม่ได้นิ ก็คงได้แต่รออย่างนี้ล่ะ"

หยางกุ้ยเฟย........................! 

               "เจ้าไม่ต้องกังวลไปคุณชายไม่เป็นอะไรหรอก เพียงแต่ต้องรอเวลาเท่านั้น เจ้ากลับไปฝึกฝนต่อเถอะ ถ้ามีอะไรข้าจะให้คนไปตามเจ้าเอง"

               "ถ้าอย่างนั้น ลูกฝากท่านพ่อก็แล้วกัน ลูกไปก่อนเจ้าค่ะ"

               ตอนนี้ร่างกายของอิงเป่ยกลับมาเป็นปกติแล้ว หน้าตาก็ยังเหมือนเดิม ถ้าจะเรียกคุณชายเจ้าสำอางก็คงไม่ผิด เพราะผิวที่ขาวเนียนดูบอบบาง แต่กับแฝงไปด้วยพลังที่แข็งแกร่ง อาวุธระดับสูงมิอาจสร้างรอยให้กับร่างที่บอบบางนี่ได้ แถมกลิ่นอายที่ทรงพลังเล็ดลอดออกมานั้นเหมือนกับสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งใกล้เคียงกับพระเจ้า

               แต่เพราะมีกำแพงใสป้องกันเอาถึงสัมผัสกับกลิ่นอายระดับนี้ไม่ได้ แต่ถ้าไม่มีกำแพงนี้อาจจะเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่เป็นแน่

               1เดือนผ่านพ้นไป อิงเป่ยก็ลืมตาตื่นขึ้น กำแพงที่ค่อยป้องกันก็ได้หายไป กลิ่นอายอันแข็งแกร่งก็ทะลักออกจากห้องของอิงเป่ยทันที ผู้คนที่เฝ้าอยู่ถึงกับเกิดอาการสั่นกลัวเมื่อสำผัสกับกลิ่นอายนี้ได้ เมอาจึงรีบเตือนสติของอิงเป่ยทันที

               "นี่ท่านรีบปกปิดกลิ่นอายของท่านเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวายมากไปกว่านี้"

               เมื่อได้ยินดังนั้นจึงสำรวจดูร่างกายตนเองก่อนจะรีบปกปิดทันที อิงเป่ยตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายตนเองยิ่งนัก 

               "นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน ระดับพลังของข้าลดลงไปอย่างนั้นรึ เป็นไปได้ไง"

อิงเป่ยเริ่มทำการตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้งก็ยิ่งตกใจขึ้นไปอีก 

               "ทำไมข้าถึงมีแหล่งเก็บพลังปราณ7แห่งกันละ แถมเส้นชีพจรยังมีขนาดใหญ่หนายืดหยุ่นเป็นอย่างมาก หรือว่าที่พลังข้าลดลงเป็นเพราะสาเหตุนี้กัน"

อิงเป่ยทำการทดลองดึงพลังปราณทั้งหมดมารวมกันที่จุดท้องน้อย ก็พบว่าพลังปราณตนกลับมาที่ระดับเดิมก่อนหน้านี้ 

               จากนั้นจึงกระจายพลังปราณไปตามจุดต่างๆที่เหลืออีก6จุดเช่นเดิมพลังก็ลดลงมาที่ระดับปราณฟ้า 

          "หรือว่านี่จะเป็น....ชีพจรมังกร?  นี่ข้าโชคดีอีกแล้วสินะ " 

               อิงเป่ยยิ้มเล็กน้อย   ก่อนจะลุกจากเตียงเดินได้ก้าวเดียว จู่ๆเรี่ยวแรงก็หดหายก่อนจะหมดแรงล้มลงกระแทกพื้นทันที

               ตุบ!!  โครกกกก!!! อี้หลิวที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาก็ตกใจ

               "อ๊ะ!คุณชายท่านเป็นอะไรน่ะ" 

อี้หลิวรีบเข้ามาพยุงร่างของอิงเป่ยขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ ดูกระวนกระวายใจ

               "คุณชายท่านเป็นยังไงบ้าง"

               "อี้...หลิว...ข้า...อิงเป่ยพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา"

               "คุณชายท่านจะพูดอะไรหรอเจ้าค่ะ"

               "ข้า...ข้า.หิวข้าว หาอะไรมาให้ข้ากินหน่อย"

               "อี้หลิว...........รอซักครู่เจ้าค่ะ"

               "อี้หลิววิ่งออกจากห้องไปด้วยความเร็วสูง เพื่อไปนำอาหารมาให้ "

               ผ่านไปไม่นานอี้หลิวก็กลับมาพร้อมกับอาหารหลายอย่าง เมื่อมาถึงก็พบว่าอิงเป่ยกำลังนั่งดื่มชาด้วยความหิวกระหาย อี้หลิวนำอาหารมาวางลงที่โต๊ะก่อนจะเห็นภาพลางๆของแขนที่ขยับไปมา พร้อมกับภาพอาหารในจานลดลงฮวบฮาบ ทำให้ภาพลักษณ์คุณชายที่ดูดีก่อนหน้านี้ไม่มีอีกแล้ว มีเพียงแค่คุณชายผู้หิวโหยที่กินอาหารอยู่บนโต๊ะหมดลงภายในไม่กี่อึดใจ 

          อี้หลิวมองดูภาพตรงหน้าก่อนจะคิดในใจ "สมแล้วที่ไม่ได้กินอะไรมานาน"

                                                            ก่อนนอนครับ ฝันดีทุกท่าน ฟิ้ววววว