จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 39 : ซุ่มโจมตี2

               แม่ทัพที่ไปถามเรื่องถูกลอบโจมตีพุ่งทะยานกลับมาด้วยความเร็ว พร้อมกับแสดงอาการแตกตื่นออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด

               "เจ้าไม่ต้องบอกข้าก็พอจะเดาได้ ข้าไม่คิดเลยจริงๆว่า จะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับคนของข้าแบบนี้"

               ฝ่าบาทแคว้นมังกรฟ้า รู้สึกเศร้าใจอย่างมากที่พาคนของตัวเองมาตายทั้งที่ยังไม่ได้บุกโจมตีแคว้นพยัคฆ์เมฆาเลยด้วยซ้ำ ความหวาดกลัว หวาดระแวงย่อมลดทอนกำลังใจทหารจนไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงได้ 

               "สั่งการลงไปให้เพิ่มกำลังทหารลาดตระเวนขึ้นและเพิ่มช่วงเวลาการลาดตระเวนให้มากกว่าเดิม ถ้ามีอะไรผิดปกติรีบรายงานทันที" 

               "กระหม่อมจะทำตามพระประสงค์ทันที ขอรับ"

               หลังจากที่ได้รับคำสั่งเสร็จก็เริ่มสั่งการแม่ทัพแต่ละหน่วยทันที การป้องกันความปลอดภัยจึงจัดให้มีความเข้มงวดขึ้น การตรวจตราก็ถี่มากขึ้น แทบจะหาช่องว่างลอบเข้ามาโจมตีไม่ได้เลย 

               การลาดตระเวนก็อยู่ในระยะที่สามารถมองเห็นกันได้และเข้ามาช่วย

เหลือเมื่อเกิดเหตุซุ่มโจมตี

               อิงเป่ยมองดูการเปลี่ยนแปลงก็ตกใจนิดหน่อย เพราะคาดการเอาไว้แล้วว่าจะต้องมีการเพิ่มกำลังลาดตระเวนขึ้น แต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ แถมยังลาดตระเวนในระยะสายตาของหน่วยลาดตระเวนอื่นด้วย ทำให้การซุ่มโจมตีลำบากมากขึ้นไปอีก

               "ให้ตายสิ เกินคาดแหะ ระวังตัวแจเลย คงต้องวางแผนใหม่ แล้วจะได้เห็นดีกันคืนนี้ หึหึ"

               ฝ่าบาทแคว้นพยัคฆ์เมฆา ได้ทำการจัดเตรียมกองกำลังเพื่อจะออกเดินทางไปยังเขตแดนระหว่างแคว้นเพื่อเตรียมตัวรับมือ ถึงแม้จะรู้ว่ากองกำลังทหารฝ่านตนน้อยกว่าหลายเท่า แต่ก็ยังต้องการทำอะไรซักอย่างให้ได้มากที่สุด

               "ให้คนไปส่งข่าวแก่ตระกูลหยางว่าอีก2วันเราจะเคลื่อนทัพไปตั้งรับกับ3แคว้นอยากให้ตระกูลหยางมาช่วยและประกาศให้ตระกูลต่างๆเข้าร่วมด้วยอย่านิ่งนอนใจเด็ดขาด ถ้าแพ้ พวกเราจะกลายเป็นทาสไปตลอดชั่วลูกชั่วหลานแน่นอน"

ประมุขหยางหลังจากได้เกล็ดมังกรจากอิงเป่ยแล้วก็ได้มุ่งหน้าไปยังร้านสร้างอุปกรณ์ป้องกัน เพื่อจะให้ช่างออกแบบชุดเกราะให้

                    "หลัวเหยา ไม่ได้พบกันนานเลยนะ ข้ามีของมาให้เจ้าทำน่ะ"

                    "โอ้ เจ้าไม่ได้มานานมากเลยนะ นึกว่าจะลิมข้าไปซะแล้ว"

                    "5555!! ข้ายุ่งนิดหน่อยนะ เลยไม่ว่าง"

                    "แล้วมีอะไรมาให้ข้าทำวันนี้" 

                    "หึหึ ข้ารับรองได้เลย ว่าเจ้าจะต้องตกใจเกือบตายแน่นอน"

ประมุขหยางส่งแหวนที่มีเกล็ดมังกรอยู่ข้างในไปให้หลัวเหยา หลัวเหยาทำการตรวจสอบสิ่งของที่อยู่ในแหวน

                    "เห้ยยย นี่ๆมันเกล็ดมังกรนิ เจ้าไปหามาได้ยังไงกัน ข้าไม่นึกเลยว่าจะได้เห็นนี่เจ้าไปเอามาจากที่ไหนกัน บอกข้าได้บ่" 

                    "คงไม่ได้หรอก มันเป็นความลับน่ะ ข้าจะให้เจ้าช่วยสร้างเกราะเท่าที่จะทำได้"

                    "ถ้ามีวัตถุดิบแบบนี้ละก็ เจ้าไม่ต้องห่วง ไว้ใจข้าได้"

                    "ข้าต้องการเร่งด่วนน่ะ ยิ่งเร็วยิ่งดี เพราะตอนนี้กำลังจะเกิดสงครามระหว่างแคว้นขึ้น"

                   "ได้ ข้าจะรีบทำให้ ถ้าเสร็จแล้วข้าจะติดต่อไปเอง" 

                    "ถ้างั้นข้าฝากเจ้าด้วยละ ข้าไปละ"

          เหล่าตระกูลทั้ง3แคว้น

                    "พวกเจ้ารีบเดินกันได้ไหม อย่าลืมสิว่าพวกเราต้องไปสมทบกับกองกำลังที่อยู่ในเขตแดนระหว่างแค้วน" 

                    "เจ้าจะรีบไปทำไมกันเล่า ยังไงซะ พวกเราก็ชนะเห็นๆ"

                    "ดูเจ้าจะมั่นใจเกินไปรึเปล่า ตอนที่อยู่งานประลองข้าเห็นกลัวจนตัวสั่น ไม่เห็นจะกล้าพูดแบบนี้เลย"

                    "เจ้า........!!!"

                    "พวกเจ้าจะมาทะเลาะกันทำไม ศัตรูพวกเจ้ามันอีกฝ่ายนู้น"

ทางด้านอิงเป่ย

                 ก็นั่งคิดแผนการอยู่บนกิ่งไม้ พร้อมกับนั่งกินผลไม้ที่เก็บจากในป่าแถวนี้

               "คงต้องก่อสถานะการณ์ทำให้พวกทหารเหล่านั้นวุ่นวายซะก่อน แล้วจะทำยังไงดีล่ะ?"

                ผ่านไปหลายชั่วยาม  เหล่าทหารที่ลาดตระเวนก็ระวังตัวมากขึ้น  ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลากวาดสายตาไปรอบๆเส้นทางที่เดินผ่าน  ยิ่งมืดเท่าไหร่ ความตื่นตัวก็ยิ่งมากขึ้น

อิงเป่ยมองดูทหารเหล่านั้นแล้วก็หายวับไปจากต้นไม้ที่เคยนั่งอยู่ แล้วไปโผล่ด้านหลังของทหารแถวหลังทันที

ฉับ!! ฉับ!! ฉับ!! กว่าที่ทหารด้านหน้าจะรู้ว่าพวกตนโจมตีตี อิงเป่ยก็หายไปแล้ว

ตุบ!! ตุบ!! ตุบ!! เสียงเหมือนมีอะไรล้มฟุบจากด้านหลังทำให้ทหารแถวหน้าหันกลับมาดูก็พบกับภาพสยดสยองจนตัวแข็งทื่อ

                    "พะ พะ พวกเราโดนลอบโจมตี ให้ทุกคนระวังตัวด้วย มันจะต้องอยู่

แถวนี้แน่ๆ"

                    "ส่งคนไปแจ้งท่านแม่ทัพเร็วเข้า "

                    "ขอรับ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!"

               เมื่อเกิดเหตุขึ้นความกังวลใจของทหารก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เพราะคนที่ตายต่อไปอาจจะเป็นตนก็ได้ ความหวาดกลัวเริ่มเกาะกินหัวใจทีละน้อย

                    "พวกเราจะทำยังไงดี นี่พวกเรากำลังเจอกับอะไรอยู่เนี้ย มันฆ่าคนทั้งๆที่เราไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำไป"

                    "เจ้าอย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้ได้ไหม ช่วยกันระวังตัวก่อนแล้วถอยกลับไปยังค่ายเร็วๆ"

ทหารที่กำลังจะไปส่งข่าววิ่งด้วยความเร็วโดยไม่ได้สนใจด้านหลังของตนเลย เพราะความกลัวทำให้ความต้องการเอาชีวิตรอดพุ่งสูงขึ้น เสียงหัวใจเต้นเร็วรัวเหมือนเสียงกลองข้าศึก วิ่งหันซ้ายหันขวาอยู่ตลอดเวลา 

               อิงเป่ยที่กำลังอยู่ในสภาวะไร้ตัวตน เมื่อใช้ความสามารถผ้าคลุมเงาภูต กำลังพุ่งทะยานตามหลังทหารนายนี้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับดึงมีดสั้นของมาจากแหวนมิติ แล้วแทงเข้าที่อกซ้ายทะลุหัวใจ ฉึก!!! อึก!! อิงเป่ยพุ่งหลบหายเข้าที่มืดก่อนจะมีเสียงล้มดัง ตุบ!!

จากนั้นก็พุ่งทะยานไปเรื่อยๆจนมาพบเข้ากับทหารลาดตระเวนอีกชุด 

               "งูสายรุ้งออกมา" ปรากฎงูสายรุ้งขึ้น 

               "เจ้าไปโจมตีเจ้าพวกทหารนั่น ฆ่าให้หมดอย่าให้เหลือ"

งูสายรุ้งได้รับคำสั่งจากอิงเป่ยแล้ว เร้นกายไปในความมืด แล้วเริ่มโจมตีทหารเหล่านั้นทันที

               ฟิ้วว! ฉึก!! อัก!   ฟิ้วว! ฉึก!! อัก!  ฟิ้วว! ฉึก!! อัก! การโจมตีต่อเนื่องรวดเร็วของงูสายฟ้าทำให้ทหารนั้นหยุดนิ่งซักพัก แล้วก็ค่อยๆล้มลง ตุบ! ตุบ! ตุบ!

               "หืม... พวกเจ้าเป็นอะไรไป" ทหารอีกคนหันมาเมื่อได้ยินเสียง กวาดสายตามองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นใคร เมื่อนำมือไปไว้ใกล้จมูกก็พบว่า พวกเขาตายไปแล้ว

          จึงได้ตะโกนร้องของความช่วยเหลือ

               "ช่วยด้วย! พวกข้าโดนลอบโจมตี ช่วยมาที่นี่ที"

เมื่อทหารลาดตระเวนใกล้ๆได้ยินก็รีบวิ่งมาทันที แต่เมื่อมาถึงก็พบว่าทั้งหมดได้ตายไปแล้ว 

               "พวกเรามาช้าไปรีบกลับไปแจ้งท่านแม่ทัพเร็วๆเข้า"

ก่อนที่จะได้วิ่งออกไปแจ้งข่าวให้ทราบ จู่ๆก็ล้มลงโดยไม่ทราบสาเหตุ 

ทุกคนระวังตัวด้วยมันยังอยู่แถวนี้ ฟุุบ! ฟุบ! ฟุบ! 

               "นั้นใครออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" 

               ทหารคนนึงตะโกนออกมา ยิ่งทำให้ทหารที่เหลือกลัวจนตัวสั่นได้แต่มองไปรอบๆไม่กล้าขยับเลยแม้แต่น้อย

               "เดี๋ยวข้าจะรีบไปแจ้งข่าวท่านแม่ทัพก่อนพวกเจ้าก็ระวังตัวกันด้วยละ"

ทหารวิ่งออกไปด้วยความเร็วแต่ จู่ๆก็มีเงาพุ่งออกมาขวางหน้าเอาไว้ แล้วใช้มีดเชือดคอทหารคนนั้นล้มลง ชั๊วะ!! เลือดสาดกระจาย ล้มลงกับพื้น ตุบ!

เมื่อทหารได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ความกลัวที่เกิดขึ้นในใจได้ระเบิดออกมา 

เสียงร้องตะโกนดังไปทั่ว

               "ว๊ากก!! ข้ายังไม่อยากตาย อย่าฆ่าข้าเลย" พร้อมกับวิ่งกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง เสียงร้องตะโกนนี้ทำให้พวกทหารที่อยู่รอบๆรู้สึกขนลุกชี้ชัน เสี่ยวสันหลังวาบขึ้นมาทันที

                    "ท่านแม่ทัพเกิดขึ้นใหญาแล้ว ขอรับ"

                    "มีเรื่องอันใดกันถึงได้ตื่นตระหนกกันขนาดนี้"

                    "เอ่อ..คือ...พวกเราถูกลอบโจมตี ขอรับ "

                    "เจ้าว่ายังไงนะ! พวกเจ้าถูกลอบโจมตีอย่างนั้นรึ นี่มันเป็นไปได้ยังไงกันน่ะ  พวกเจ้าพบคนที่ลอบโจมตีพวกเจ้ารึเปล่า"

                    "เอ่อ..ไม่ทราบขอรับ ข้าได้ยินเสียงทหารร้องตระโกนเสีบงดังไปทั่วว่า ข้ายังไม่อยากตาย อย่าฆ่าข้าเลย ข้าคิดว่าคงเกิดเหตุเลยรีบมาแจ้งท่านแม่ทัพ ขอรับ"

                    "พวกเจ้ารีบนำคำสั่งข้าไปบอกให้ทหารลาดตระเวนกลับเข้ามารวมกำลังผลเดี๋ยวนี้เลย"

                    "เข้าใจแล้ว ขอรับ"

หลังจากที่ทำการลอบสังหารเพื่อสร้างความปั่นป่วนให้เกิดขึ้นแล้วอิ่งเป่ย จึงทำการเรียก หมูเหมันต์ หัวหน้าหนูสายฟ้า และราชินีหนอนดินออกมา แล้วสั่งให้ไปไล่ล่าโจมตีทหารลาดตระเวนทั้งหมด

เมื่อได้รับคำสั่งจากอิงเป่ยก็ได้แยกย้ายกันไปโจมตีทหารลาดตระเวนเหล่านั้นทันที

               โฮกกก!! ตู้ม!! ตู้ม!! ตู้ม!! อ๊ากกก! ว๊ากกก! อ่ะจ๊ากก! แว๊กกก! เหล่าทหารตกใจกันจนขยับไม่ได้ แม้แต่จะร้องก็ยังทำไม่ได้เลย ยืนรอให้สัตว์อสูรเข้ามาโจมตีเฉยๆโดยไม่ขัดขืน เพราะอยู่ดีๆก็มีสัตว์อสูรออกมาโจมตีจนตั้งตัวไม่ทัน เป็นใครก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา

               "พวกเราถอยก่อนเร็วๆเข้า"

                อ๊ากก!! ช่วยข้าด้วย! "กลับมาช่วยข้าก่อน อย่าทิ้งข้าไว้แบบนี้"

สถานะการณ์ตอนนี้วุ่นวายกันไปทั่ว เสียงร้องโหยหวน สะท้อนก้องไปทั่วผืนป่า อิงเป่ยอาศัยจังหวะนี้เข้าไล่ล่าสังหารทหารที่วิ่งกระจายออกมาคนเดียวด้วยความเหี้ยมโหด ป่าเถื่อน เลือดเย็น ดั่งปีศาจร้ายกระหายเลือด คืนนี้นับเป็นการสูญเสียกำลังพลไปมากกว่าครั้งแรกหลายเท่านัก 

                    ทหารที่หนีทันก็หวาดผวา เสียสติไปก็มี ภาพการสังหารของเหล่าสัตว์อสูรฝังลึกลงไปจนยากจะลืมเลือน 

               ปล.ไม่ค่อยว่างนะครับ จะพยายามลงให้อ่านเรื่อยๆ แต่จะช้าบ้างบางวัน ต้องเตรียมงานอบรมนักเรียนนิดหน่อย