จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 3 : ปาฏิหาริย์

               เมื่อหยางฟงเข้ามาถึงในห้องก็พบกับหยางกุ้ยเฟยบุตรสาวของตนกำลังนั่งร้องให้เอามือเขย่าตัวของหยางชุนอยู่พร้อมกับเรียกชื่อพี่ชายตัวเองอยู่ไม่ขาดสาย หยางฟงได้แต่เศร้าสลดใจจนไม่รู้จะเข้าไปปลอบใจบุตรสาวตนยังไงดี แต่ก็ยังคงเดินเข้าไปหาแล้วจับบนไหล่ของบุตรสาวตนแล้วพูดว่า

               "พี่ชายของเจ้านั่นมีบุญวาสนาเพียงเท่านี้ เจ้าก็อย่าเสียใจให้มากนักเลย ท่านหมอก็ช่วยเต็มที่แล้ว แต่ก็ไม่อาจจะช่วยยื้อชีวิตพี่ชายของเจ้าไว้ได้ คงเป็นลิขิตสวรรค์ ซึ่งไม่อาจจะฝืนได้"

เมื่อหยางซุยหลิงได้ฟังนางก็ค่อยๆหยุดร้องไห้ แล้วหันมากอดบิดาทันที

หยางฟงเอามือลูบหัวของบุตรสาวแล้วบอกว่า

               "นี่มันก็ดึกมากแล้ว เจ้าควรจะไปพักผ่อน เดี๋ยวข้าจะไปจัดการงานศพของพี่ชายเจ้า "

หยางซุยหลิงบอกกับบิดาตนว่า

          "ท่านพ่อ ข้าจะอยู่ที่นี่"

 ซึ่งหยางฟงเองก็ไม่ได้ห้าม แต่พูดเอาไว้ว่า

          "เจ้าต้องพักผ่อนบ้าง"

          "ข้ารับปาก เจ้าค่ะ ท่านพ่อ"

          จากนั้นหยางฟงก็เดินออกนอกห้องไป หยางซุยหลิงก็นั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงของหยางชุน แล้วหยางซุยหลิงก็นำมือไปจับที่มือของหยางชุนแล้วพูดเรื่องต่างๆนาๆจนกระทั่งเผลอหลับไป

 

               หลังจากนั้นก็ปรากฎวงกลมสีดำขึ้นเหนือร่างของหยางชุนและค่อยๆสลายออกจนมองเห็นแสงกลมๆสีขาวไม่ใหญ่มากค่อยๆร่วงลงไปหาร่างไร้วิญญาณของหยางชุน แล้วหายไปทันทีเมื่อสัมผัสกับร่างกาย 

          จากนั้นหัวใจที่เคยหยุดเต้นก็กลับมาเต้นตามปกติสูบฉีดเลือดให้ไหลไปหล่อเลี้ยงตามส่วนต่างๆของร่างกายเมื่อร่างกายได้รับการหล่อเลี้ยงก็กับมาอุ่นขึ้นอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา เสียงหายใจแผ่วเบาและค่อยๆกับเป็นปกติเหมือนคนนอนหลับไม่เหมือนคนบาดเจ็บหนักใกล้ตายเลยด้วยซ้ำ

               หยางซุยหลิงรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีเพราะว่า มือของหยางซุยหลิงรู้สึกร้อนและได้ยินเสียงเหมือนคนหายใจอยู่ จึงได้ลืมตาที่สลึมสลือของคนตื่นใหม่ๆกวาดสายตามองไปที่ใบหน้าของพี่ชายตนก็พบว่า หน้าพี่ชายตนกลับมามีสีเลือดฝาดที่ใบหน้าไม่ซีดขาวเหมือนก่อนหน้านี้ จึงได้เอามือขยี้ตาตัวเอง

แล้วมองไปอีกทีก็พบว่าเหมือนกับที่ตนมองไปครั้งแรก เพื่อความแน่ใจว่าตนไม่ได้คิดไปเองจึงได้ยื่นมือไปใกล้ๆจมูกของพี่ชายตน ก็พบว่าพี่ชายตนนั้นกำลังหายใจอยู่  จากนั้นก็เอาหูไปแนบอกอีกครั้งเพื่อฟังการเต้นของจังหวะหัวใจ

"ตุบๆ ตุบๆ ตุบๆ" 

               เมื่อแน่ชัดแล้วจึงเลิกแนบหูขึ้นมาจากอกพี่ชายทันที จากที่เคยเศร้าเสียใจก็กลายเป็นความปิติยินดีจนหลั่งน้ำตาแห่งความสุขออกมา  

               หยางซุยหลิงรีบวิ่งออกจากห้องของพี่ชายตนเพื่อไปหาบิดาของตนทันที เพื่อจะบอกว่าพี่ชายของตนฟื้นกลับมาได้อย่างปาฏิหาริย์ 

               "ท่านพ่อ ท่านพ่อ พี่ใหญ่กลับมาหายใจอีกครั้งแล้วท่านพ่อ"

          เมื่อหยางฟงที่กำลังนั่งเศร้าเสียใจอยู่ในห้องต้องสะดุ้งตกใจทันทีที่ได้ยินเสียงบุตรสาวตนร้องตะโกนเสียงดังอยู่หน้าห้องตนเอง

จากนั้นประตูห้องก็ถูกผลักอย่างแรงพร้อมกับบุตรสาววิ่งเข้าไปหา

               "ปัง!!! ท่านพ่อพี่ใหญ่กลับมาหายใจแล้วนะ ท่านพ่อ แต่ยังไม่ฟื้น"

เมื่อหยางฟงได้ยินก็นิ่งค้างไปชั่วขณะนึง แล้ว กล่าวออกมาว่า

         "เจ้าพูดจริงอย่างนั้นรึ ที่ บอกว่าพี่ชายเจ้ากลับมาหายใจแล้ว แต่ยังไม่ฟื้น"

          "จริงสิท่านพ่อ ข้าจะล้อท่านเล่นไปทำไม ถ้าท่านไม่เชื่อ ท่านก็ไปดูด้วยตาของตัวเองเลยสิ เจ้าค่ะ"

               จากนั้นทั้ง 2 ก็มุ่งตรงไปยังห้องของหยางชุนทันที หยางฟงที่ได้มาถึงก็รีบเข้าไปจับข้อมือของหยางชุนทันที และก็พบว่าชีพจรนั้นเต้นอยู่ จึงตะโกนดังลั่นออกมาทันที พร้อมกับหัวเราะ

               "บุตรชายข้ายังไม่ตาย บุตรชายข้ายังมีชีวิตอยู ฮ่าๆ ฮ่าๆ ปาฏิหาริย์มีจริง สวรรค์เมตตาตระกูลข้าแล้ว ฮ่าๆ ฮ่าๆ"

          จากนั้นหยางฟงก็สั่งให้สาวใช้ไปเรียกท่านหมอและผู้อาวุโสมาที่ห้องบุตรชายของตนทันที

               "อี้หลิวเจ้าไปตามท่านหมอและเหล่าผู้อาวุโสมาพบข้าที่ห้องบุตรชายข้าที"

               "ทราบแล้วเจ้าค่ะ"

จากนั้นก็มีท่านหมอและผู้อาวุโสเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับคารวะก่อนจะเอ่ยถามว่า

               "ไม่ทราบว่าท่านประมุขมีอะไรจะแจ้งอย่างนั้นหรือ ถึงได้ให้สาวใช้ไปเชิญข้ามาที่นี่"

               "ข้าจะให้ท่านหมอมาตรวจดูอาการของบุตรชายข้า และให้ผู้อาวุโสยกเลิกการจัดงานศพของบุตรชายข้าทั้งหมดทันที"

เมื่อเหล่าผู้อาวุโสได้ยินได้มองไปยังร่างของนายน้อยทันที แล้วก็อุทานออกมาพร้อมกันทันที

          "ปาฏิหาริย์ โอ้สวรรค์ท่านเมตตายิ่งนัก" ทุกคนต่างแสดงความยินดีออกมาจนไม่อาจหยุดได้เลย 

          "ท่านหมอท่านช่วยตรวจดูอาการของบุตรชายข้าที่ทำไมเขาถึงยังไม่ได้สติฟื้นคืนมาอีกละ"

ท่านหมอจึงเดินไปนั่งข้างๆแล้วตรวจจับข้อมือดูแต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ซึ่งก็ได้บอกกล่าวแก่ท่านประมุขไปว่า

          "ท่านไม่ต้องกังวลท่านประมุขนายน้อยปกติดีทุกอย่าง แต่ข้าก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมนายน้อยถึงยังไม่ได้สติ คงต้องรอดูต่อไปแล้วละท่านประมุข"

          "เฮ้อ คงจะเป็นอย่างที่ท่านว่า ถ้าอย่างนั้นพวกท่านก็ไปพักผ่อนเถอะ ข้าต้องขออภัยที่รบกวนเวลาพักผ่อน"

          "ท่านกล่าวเกินไปแล้วท่านประมุข แค่นี้ไมถือว่าเป็นการรบกวนเลย ยังไงซะวันนี้ก็ได้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้น ไม่มีอะไรน่ายินดีไปกว่านี้อีกแล้วท่านประมุข"

          "ข้าขอบใจพวกท่านมากทีเข้าใจข้า"

          "ถ้ามีอะไรก็ให้ชาวใช้ไปเรียกพวกข้าได้เลยไม่ต้องเกรงใจ เมื่อไม่มีอะไรแล้วพวกข้าคงต้องขอตัว"

          หลังจากนั้นในห้องก็มีเพียงหยางฟงและหยางซุยหลิงเท่านั้น ซึ่งหยางฟงก็ได้กล่าวกับหยางซุยหลิงว่า 

               "เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจะสั่งให้สาวใช้ส่วนตัวของพี่ชายเจ้ามาดูแลแทนเอง"

               "ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ" 

จากนั้นหยางฟงก็เรียก อี้หลิวให้เข้ามาคอยดูแลหยางชุน

               "อี้หลิวเจ้าเข้ามาคอยดูแลคุณชายแทนข้าที ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ให้เจ้ารีบไปเรียกข้าทันทีเข้าใจไหม"

               "ทราบแล้วเจ้าค่ะ"

               จากนั้นหยางฟงก็เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงแค่ อี้หลิวที่คอยดูแลหยางชุนเท่านั้นเอง

 

                                                                      อี้หลิว สาวใช้