จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 24 : ราชินีหนอนดิน

          "ค่อยยังชั่วหน่อยที่มันเรียกสมุนกลับไป งั้นเราก็พักผ่อนกันซักพักแล้วค่อยบุกไปหามันที่รังกันเลย"

          ส่วนงูสายรุ้งกับหมีเหมันต์เมื่อเห็นว่าหนอนดินถอยไปแล้วพวกมันรีบพากันเข้าไปหาซากหนอนดินที่กระจัดกระจายเต็มพื้น แล้วจัดการซากเหล่านั้นเพื่อหาแก่นอสูร 

          อิงเป่ยนั่งหลับตาฟื้นฟูพลังปราณก่อนจะหยิบเม็ดยาหยกตะวันออกมาแล้วกลืนลงไป พลังงานระเบิดออกมา อิงเป่ยรีบทำการดูดซับพลังปราณเหล่านั้นทันที ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ปัง!!เสียงการทะลวงระดับสำเร็จ ตอนนี้อิงเป่ยอยู่ที่ ปราณขั้นจักรพรรดิ์ระดับ1 เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ไม่พบหมีเหมันต์กับงูสายรุ้งแล้วไม่รู้มันหายไปไหน 

               "เมอา หมีเหมันต์กับงูสายรุ้ง ไปไหนแล้วล่ะ"

               "อ๋อ ข้าเห็นพวกมันวิ่งจัดการซากหนอนดินอยู่พักนึง จากนั้นมันก็หายเข้าไปในหนังสือ ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงกลับเข้าไปในหนังสือเองได้"

          "เอ่อ เจ้ามีอะไรที่รู้มั้งเนี้ย รึว่าที่ผ่านมาเจ้าจะโม้พูดไปเรื่อย "

          "ข้าพูดจริงนะ แต่....ที่พวกมันกลับเข้าหนังสือเองข้าไม่รู้ ข้ารู้แค่บางเรื่อง"

          "ช่างมันเถอะ งั้นเราไปต่อกันดีกว่า" 

          ขณะที่กำลังก้าวเท้าเดินนั้น จู่ๆหนังสือก็เรืองแสงออกมา แสดงหน้ารูปเงาสัตว์อสูร รูปหมีเหมันต์กับงูสายรุ้งปรากฎเป็นแสงเกิดขึ้นที่รูปภาพของรูปทั้ง2 ลักษณะก็เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆจนแสงนั้นหายไปพร้อมกับรูปร่างแปลกตา มันตัวโตขึ้น ลวดลายตามตัวเยอะขึ้น เมื่อมองดูชื่อ ก็ต้องตกใจจนอ้าปากค้าง เพราะทั้ง 2เลื่อนขั้นเป็น สัตว์อสูรขั้นเงิน

เมื่อได้สติกลับมาก็หันไปหา เมอา

               "นี่มันอะไรกันไหนเจ้าบอกว่า ให้ข้าหาผลึกวิญญาณมาเลื่อนเอาไง "

               "เอ่อ...ข้า...ก็ได้ๆข้ายอมรับก็ได้ ข้าไม่รู้จริงๆ ข้าเดาสุ่มความน่าจะเป็น พอใจรึยัง เจ้าค่ะ "

               "ข้าก็ไม่ได้จะว่าอะไรซักหน่อย ที่เจ้าไม่รู้ แต่อย่ามาโกหกแบบนี้ ข้าไม่ชอบ"

               อิงเป่ยคิดในใจ แล้วที่ว่าจะกลับโลกเดิมได้นี่มันจริงเปล่าว่ะ ซักสังหรณ์ใจไม่ดีซะแล้วสิ 

          "เอาล่ะ ได้เวลาไปรังของหนอนดินกันแล้ว ลุย" 

อิงเป่ยเดินเข้ารูที่หนอนดินถอยกลับไป ซึ่งก็ไม่พบหนอนดินเลย 

          "หรือว่ามันจะพากันหนีไปแล้ว คงไม่หรอกมั้ง นี่มันที่อยู่ของมันจะหนีไปทำไมล่ะ"

เมื่อมาถึงก็พบว่ามันเป็นทางตันไม่สามารถไปต่อได้ 

               "อ้าวเป็นทางตันไปได้ไงว่ะ แล้วพวกหนอนดินมันออกมาจากไหนกัน หรือว่ามันจะมีทางลับอื่นอีก"

               อิงเป่ยกวดสายตาหาร่องรอยของหนอนดินรอบๆผนังรูอย่างละเอียด 

ซึ่งร่องรอยมันดูวุ่นวายกันไปหมด แถมสภาพพื้นยังเป็นโคลนตมอีก   ทำให้ยากต่อการสังเกตุ จะทำยังไงดีนะ ลองทำลายรอบๆผนังดูดีก่อนไหมนะ 

อิงเป่ยรวมพลังปราณขึ้นที่หมัดหน่วงไว้ให้นานที่สุด 

หมัดพยัคฆ์สังหาร  ตู้ม!!!! ด้วยพลังการโจมตีครั้งนี้ทำให้ผนังรูเกิดเป็นรูขนาดใหญ่ขึ้น แรงสั่นสะเทือนแผ่ขยายไปรอบด้ารทำให้ดินรอบผนังเกิดเป็นรอยร้าวและแตกกระจายร่วงลงพื้นด้านล่าง เมื่อมองไปที่รอยนั้นกับพบว่า มีใยขาวๆปิดกั้นอีกชั้นหลังผนังดิน 

               "มันฉลาดนิดหน่อยนะเนี้ยที่สร้างทางขึ้นมาปิดรูเอาไว้ อิงเป่ยไม่รอช้า ซัดหมัดพยัคฆ์สังหาร ไปปะทะใยนั้นอีกอีกแต่กับไม่สามารถทะลวงผ่านไปได้

เห้ย นี่มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว ต่างจากใยเจ้าพวกหนอนก่อนหน้านี้ลิบลับเลย นี่คงจะเป็นใยจากตัวหัวหน้ามันสินะ "

อิงเป่ยกำลังใช้ความคิดอย่างหนักที่จะทำลายใยที่ปิดกั้นนี้ 

           ถ้าข้าซัดหมัดพยัคฆ์สังหารไปด้านข้างใยก็อาจจะทำให้เป็นทางเดินเข้าไปได้ แต่ไม่รู้ว่ามันจะถล่มลงมารึเปล่าเนี้ยสิคือปัญหา อิงเป่ยนึกถึงปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นก็ลังเลใจอยู่นานกว่าจะตัดสินใจได้

          "ไม่ลองเสี่ยงดูมันจะไปรู้ได้ไง"

           อิงเป่ยมองดูขนาดรูแล้วจึงทำการซัดหมัดพยัคฆ์สังหารไปที่ขอบผนังรูด้านข้าง

          ย๊าก!! ตู้ม!!! แรงสั่นสะเทือนรุนแรงทำให้เกิดเป็นช่องรอดผ่านไปด้านในขึ้น 

          อิงเป่ยไม่รอช้ากระหนำซัดหมัดคลั่งคลื่นสังหาร รัวๆ ใส่ไม่หยั้ง ทำให้รูมีขนาดใหญ่ขึ้น อิงเป่ยเดินเข้าไปด้านในก็พบกับไข่ของหนอนดินเป็นจำนวนมากทั้งยังมีการฟักออกเป็นตัวไปแล้วก็มี เป็นรังที่มีขนาดใหญ่มาก แต่ไม่มีหนอนดินเลยซักตัว

          แต่ไม่นานก็มีเสียง  กี๊!! ลากยาวมาจากรูขนาดใหญ่ด้านหน้า และมีแรงสั่นสะเทือนมาเป็นระยะ เหมือนกำลังมีตัวอะไรกำลังกระดึ๊บๆ มาเป็นจังหวะ

อิงเป่ยสังหรณ์ใจไม่ดี จึงเรียกหมีเหมันต์กับงูสายรุ้งออกมา

          อิงเป่ยมองดูลักษณะที่เปลี่ยนไปของทั้ง2ก็ยิ้มดีใจเป็นอย่างมาก เพราะมันดูตัวโตและพลังยังเพิ่มขึ้นอีก

ลักษณะหมีเหมันต์

          สูง3เมตรตัวหนาใหญ่ มีเขี้ยว2ข้างงอกยาวออกมา  กรงเล็บแหลมคม มีขนสีขาว ดวงตาดุร้าย

งูสายรุ้ง 

          ตัวโตขึ้น ลำตัวยาวเกือบ2เมตร ลวดลายมีเยอะกว่าเดิม ปีกที่ลำคอขยายเล็กน้อย

          แต่ไอ้ตัวที่กำลังมานี่สิ มันจะใหญ่ขนาดไหน ขนาดรูนั้นเกิน5เมตรด้วยซ้ำยิ่งใกล้แรงสั่นสะเทือนก็ยิ่งมากตาม เหมือนเกิดแผ่นดินไหวยังไงอย่างงั้น

ไม่นานก็ปรากฎภาพหนอนดินขนาดใหญ่โผล่ออกมาจากรู เพียงแค่เห็นก็ขนลุกเกลียวขึ้นทันที

               ลำตัวขนาดใหญ่ มีฟันซี้เล็กๆเต็มปาก มีเขี้ยวยาว 4ซึก บน2ล่าง2 น้ำลายยืดไหลย้อยลงมา น่าขนลุกเวลามอง ตาไม่มี มันจึงตรวจจับความร้อนแทน  มีหนามแหลมคมตามร่างกายเป็นจุดๆ 

          "หึ๋ยย สยดสยองอะไรขนาดนี้"

อิงเป่ยไม่รอช้า ซัดก่อนได้เปรียบ หมัดพยัคฆ์สังหาร ย๊าก ตู้ม!! พลังหมัดพุ่งเข้าปะทะกับส่วนหัวมันอย่างรุนแรง ทำให้มันร้อง กี้ๆ!! ออกมาอย่างต่อเนื่องดิ้นไปมาจนผนังรังแทบจะถล่มลงมา มันรีบกระดึ๊บออกมาจากรูทันที แล้วส่ายหัวไปมาค้นหาบางอย่างที่โจมตีมันเมื่อกี้ มันโกรธอย่างมาก 

               เมื่อมันตรวจจับความร้อนจากอิงเป่ยและสัตว์อสูรได้มันจึงกระดึ๊บๆ มาทาง อิงเป่ยแล้วพ่นใยออกไปเพื่อหยุดการเคลื่อนไหว แต่อิงเป่ยนั้นกระโดดหลบออกมาก่อนที่ใยจะถึงตัว  หมีเหมันต์ พ่นผลึกน้ำแข็งไปปะทะเข้ากับใยที่พุ่งมาจนกลายเป็นน้ำแข็งร่วงลงที่พื้น งูสายรุ้งมีความว่องไวเป็นหลักจึงดีดตัวหลบสบายๆ 

          ราชินีหนอนดินพ่นใยออกมาต่อเนื่องเพื่อจะจับผู้บุกรุกรังของมันให้ได้ แต่ก็ล้มเหลว

อิงเป่ยสั่งให้หมีเหมันต์และงูสายรุ้งแยกย้ายกันโจมตีคนละด้านทำให้ราชินีหนอนดินสับสนไม่รู้จะโจมตีทางไหนดี เมื่อโจมตีอีกทาง อีกด้านก็ถูกโจมตีอีก 

          "เมอา เจ้าไปสนับสนุนพวกนั้นที" 

          "ไม่เอา ข้าไม่ทำ"

          "นี่อย่ามางอแงตอน เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้จะได้ไหม  เอาเป็นว่าข้าขอโทษละกันที่ว่าเจ้าตอนนั้น"

          "เฮอะ! ก็ได้ข้าจะไปช่วยพวกนั้นก็ได้ เห็นแก่ที่ท่านขอโทษข้า"

          "สรุปเป็นความผิดตูหรอเนี้ย "

          เมื่อเห็นว่าเริ่มเสียเปรียบราชินีหนอนดินจึงสร้างโล่จากใยขึ้นรอบๆตัวของมัน ทำให้การโจมตีแทบจะไม่ได้ผลเลย 

งูสายรุ้ง พ่นพิษไปที่ใยนั้น มันก็เริ่มละลายลงจนเกิดเป็นรูขนาดเล็กเกิดขึ้น

          "สุดยอดไปเลยเจ้างูน้อย พ่นพิษใส่มันอย่างนั้นละ"

          ราชินีหนอนดินเห็นว่าใยมันไม่อาจจะกันพิษได้ มันจึงเริ่มถอยร่นเข้าไปในรูของมัน แต่มีรึที่อิงเป่ยจะปล่อยให้มันไป สั่งให้หมีเหมันต์พ่นผลึกน้ำแข็งไปปะทะเข้ากับลำตัวของมันทำให้เกิดเป็นผลึกน้ำแข็งเกาะที่ลำตัวราชินีหนอนดินเอาไว้ 

          อิงเป่ยและสัตว์อสูรโจมตีราชินีหนอนดินอยู่นานจนมันเริ่มหมดแรงที่จะต่อสู้ดิ้นรนอีกต่อไป เสียงร้อง กี้ๆ!! ของมันเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆจนเงียบไป 

อิงเป่ยจึงให้ เมอาผนึกมันลงในหนังสือทันที 

          "กว่ามันจะสงบลงได้เหนื่อยแทบตาย ถึงมันจะโจมตีด้วยใยก็เถอะ แต่พลังป้องกันมันเยอะฉิบหาย ขนาดร่วมมือกันโจมตียังใช้เวลาหลายชั่วยาม 

ถ้ามาคนเดียวจะไม่ทั่งวันเลยเหรอว่ะ" 

          จากนั้นจึงเดินไปตรงรูที่ราชินีหนอนดินออกมาว่ารูนี้มันจะไปโผล่ที่ไหนอีก 

            

            ข้างนอกสถานที่ลึกลับ 

               รอบทางเข้ามีกลุ่มคนจำนวนมากมารวมตัวกันเพื่อที่จะเข้ามาสำรวจข้างใน สถานที่แห่งนี้ เพื่อมาค้นหาสมบัติและของมีค่าอย่างอื่น ทำให้ตระกูลต่างๆพากันมารวมตัวกันที่นี่ แต่ก็ยังไม่มีตระกูลไหนกล้าที่จะเดินลงไปกลุ่มแรกซักตระกูล จนได้ยินเสียงขบวนทัพขนาดใหญ่น่าจะเป็นทหารจากเมืองหลวงพร้อมกับองครักษ์ แม่ทัพ หัวหน้าหน่วย มาเป็นบางคน ทหารประมาณ500คนน่าจะได้ มุ่งตรงมาทางเข้าแล้วสั่งให้ทหารเตรียมตัวลงไปสำรวจทันที