จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 20 : โรงประมูล2

เริ่มมีคนเสนอราคามาเรื่อยๆจาก 2เพชร จนมาถึง10เพชร ซึ่งถือว่ายังไม่รุนแรงมากนัก เพราะ อาจจะยังมีของล้ำค่ากว่าชิ้นนี้อีกก็ได้ 

               "15 เพชร" มีเสียงดังขึ้นเสนอราคามาจากห้องชั้น3ซึ่งเป็นห้องพิเศษ เป็นเสียงหญิงสาวผู้หนึ่งที่อยู่ห้องพิเศษตรงข้ามกับอิงเป่ย น่าจะมาจากตระกูลใหญ่หรือไม่ก็ราชวงศ์ จึงไม่ค่อยมีคนกล้าที่จะแข่งราคาด้วย จึงทำให้ เกราะชิ้นนี้เป็นของหญิงสาวไป

               "ป๊อกๆ ป๊อก!! ของชิ้นนี้ขายในราคา15เพชร เป็นของห้องพิเศษชั้น 3 เจ้าค่ะ"

               "ของชิ้นต่อไปเป็นสมุนไพรหายาก อายุ1000ปี ใช้สำหรับสกัดกลั่นเม็ดยาโอสถ มีชื่อว่า ผลเพลิงมังกรคราม ราคาเริ่มต้นที่ 500ทอง เจ้าค่ะ"

ผู้คนเริ่มเสนอราคา แต่เพราะมีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่สนใจ จึงทำให้ราคาไม่สูงมาก จนมาหยุดที่ 550ทอง มีใครจะเสนอราคาอีกไหมเจ้าค่ะ ถ้าไม่มีจะขอปิดราคาที่ 550ทอง 

          "600ทอง" เสียงของอิงเป่ยดังออกมาจากห้องพิเศษชั้น3 เมื่อสายตามองไปที่ห้องนั้นก็พบมีเพียง 2 คนเท่านั้นที่อยู่ในห้อง   1 คนนั้นเป็นพนักงานของโรงประมูลนั่นเอง บางคนได้แอบตรวจสอบระดับพลังของอิงเป่ย แต่ก็ไม่สามารถสัมผัสได้ จึงคิดว่าอาจจะเป็นคนธรรมดาหรือไม่ก็ระดับพลังที่สูงจนไม่อาจรู้ได้

          "มีใครจะเสนอราคาอีกหรือไม่ ถ้าไม่ก็จะขอจบการประมูลของชิ้นนี้ทันที" ไม่มีใครเสนอราคามาเลย ของชิ้นนี้ก็ตกเป็นของอิงเป่ย หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย นอกจากสมุนไพรบางอย่างที่อิงเป่ยเสนอราคาไป

               "ของชิ้นนี้เป็นเสื้อคลุมเงาภูต ถูกค้นพบโดยผู้อาวุโสท่านหนึ่งระหว่างเดินทางท่องโลกยุทธภพ รายละเอียดของผ้าคลุมนี้ไม่แน่ชัด มันสามารถซ่อนร่างกายของผู้สวมใส่จากบุคคลอื่นๆได้"

รูปภาพ

                                                 ผ้าคลุมแบบนี้นะครับ แต่มันคลุมทั้งตัว เอามาแก้ขัด

ของชิ้นนี้ราคาเริ่มต้นที่ 10 เพชร เริ่มเสนอราคาได้

15เพชร

20เพชร 

มีการเสนอราคาอย่างดุเดือด ส่วนมากเป็นห้องพิเศษทั้งนั้นที่เสนอราคามา

จนไปหยุดที่ 50 เพชร ถือว่าราคาสูงมาก 

55 เพชร อิงเป่ยเสนอราคาออกไป

60เพชร 

65เพชร

               ผู้ที่ได้ยินราคาถึงกับไม่กล้าเสนอราคาสู้ด้วยซักคน มีเพียง 3 ห้องพิเศษด้านบน กับ 1 ห้องพิเศษด้านล่างเท่านั้น

67เพชรห้องด้านล่างเสนอ

69เพชร ห้องด้านบนด้านซ้าย

70เพชร อิงเป่ยเสนอ

เมื่อราคามาถึง70 เพชรก็เหลือเพียงห้องของอิงเป่ยและด้านล่างเท่านั้น

71เพชร ห้องล่าง

75เพชร อิงเป่ย

ไม่มีเสียงเสนอราคาเพิ่มอีก "ถ้าไม่มีจะทำการปิดด้วยราคา 75 เพชร" และผ้าคลุมนี้ก็ตกเป็นของ อิงเป่ย

               "และของชิ้นสุดท้ายของวันนี้ บอกได้เลยว่า แม้แต่ราชวงศ์ทั้ง4แคว้นก็ไม่สามารถมีมันได้ และมันไม่ใช่อาวุธ ชุดเกราะ อย่างแน่นอน "

               จากนั้นก็มีคนนำกล่องเล็กๆใบหนึ่งขึ้นมา 3 กล่อง วางบนแท่น จากนั้นก็อธิบาย

          "นี่เป็นยาระดับเซียน เต็ม10ส่วน มีทั้งหมด 3 เม็ด ได้รับการตรวจสอบแล้วว่าเป็นของจริง มีชื่อว่า เม็ดยาหยกตะวัน เหมาะสำหรับผู้ที่ติดอยู่ระดับปฐพีขึ้นไปจะมีผลมากสุด ถ้าน้อยดว่านี้ร่างกายจะทนรับพลังปราณที่มหาศาลไม่ไหว ราคาเริ่มต้นเม็ดยานี้คือ 50เพชร "

เสียงปะทะคารมกันระหว่างผู้มาประมูลทั้งหลายทั่วทั้งโรงประมูล

          "ยานี้ต้องเป็นของข้า ข้าขอทุ่มสุดตัวเลย" 

          "หน้าอย่างเจ้าน่ะหรอจะมีปัญญาซื้อได้ เจ้าลืมห้องพิเศษไปแล้วรึยังไง แม้แต่ตระกูลใหญ่ๆยังไม่กล้าแข่งเลย" 

ไม่นานเสียงก็หยุดลงเพราะมีคนเสนอราคาขึ้น

"ข้าเสนอ 100 เพชร "

ทำเอาผู้ประมูลคนอื่นๆเงียบงันไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจ แล้วก็มีเสียงมาทำลายความเงียบลง

"ข้าเสนอ150เพชร" ทำเอาคนเสนอครั้งแรก ขมวดคิ้วทันที "คงต้องยอมให้ล่ะนะไม่คิดว่าจะมีคนกล้าสู้ราคาอีก"

ราคาไม่ขยับ จนต้องยุติลงที่ 150 เพชร เป็นของห้องพิเศษชั้น 3

"กล่องที่2เริ่มประมูลได้"

ข้าเสนอ150เพชร ก็ยังเป็นห้องเดิมที่ได้ไป จนเหลือเม็ดสุดท้าย

"กล่องสุดท้ายของวันนี้ เริ่มได้"

ข้าเสนอ150เพชร ก็ยังเป็นห้องเดิมที่เสนอ

นี่จะเอาคนเดียวหมดเลยรึไง ข้าจะต้องเอาเม็ดนี้มาให้ได้

ข้าเสนอ 160 เพชร

ข้าเสนอ180เพชร

ข้าเสนอ 200 เพชร ห้องพิเศษที่ยอมให้ก่อนหน้าเสนอราคาสู้ทุ่มสุดตัว ในที่สุดเม็ดยานี้ก็ยุติลงที่ 200 เพชร

          จากนั้นก็มีเสียงของพนักงานกล่าวปิดการประมูลลง ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป แต่ก็ยังมีบางคนที่ต้องการรู้ว่าใครเป็นคนได้เม็ดยาหยกตะวันกับผ้าคลุมเงาภูติไป

อิงเป่ยเดินออกมาพร้อมกับพนักงานมุ่งตรงไปยังที่รับของและจ่ายเงิน 

          "นี่เป็นเงินที่คุณชายได้รับ 500เพชร นี่เป็น ผ้าคลุมเงาภูติ และสมุนไพรที่คุณชายประมูลได้ ทั้งหมด 77 เพชร ข้าได้ทำการหักเงินภาษีออกจากเงินที่นำของมาประมูลแล้ว" 

          "ข้าคงต้องขอตัวก่อนเพราะข้ามีที่ที่ต้องไป ถ้ามีโอกาสข้าจะแวะมาก็ได้"

หวงตี้ได้ยื่นบัตรแขกพิเศษให้อิงเป่ยก่อนที่อิงเป่ยจะออกมาจากโรงประมูลตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว ผู้คนก็ปิดบ้านเพื่อพักผ่อนกัน ทำให้ทางที่เคยมีคนเดินไปมาโล่ง เงียบเชียบ อิงเป่ยเดินมุ่งหน้ากลับห้องพักที่โรงเตี้ยมเซี๊ยะโหลเพียงคนเดียว ระหว่างที่เดินใจเย็นอยู่นั้น ก็มีเสียงร้องทักให้หยุด

               "เจ้านะหยุดเดี๋ยวนี้!!" 

          อิงเป่ยหันไปทางต้นเสียงนั้นทันที ก็พบว่าเป็นชายหนุ่ม 1 คน และอีก5คนเดินตามมา 

               "คงเป็นเจ้าสินะที่ประมูลคลุมเงาภูติได้น่ะ"

               "ใช่ พวกเจ้ามีอะไรอย่างนั้นหรอ"

ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มที่มุมปากก่อนจะบอกให้อิงเป่ยส่งผ้าคุลมเงาภูติมาให้ตน

               "ข้าอยากได้ผ้าคลุมเงาภูติที่เจ้าประมูลได้ เจ้าจะให้ข้ารึไม่"

               "แล้วทำไมข้าต้องให้เจ้าด้วย ข้าจำไม่ได้เลยว่าข้ารู้จักเจ้าด้วย"

               "เจ้าจะให้ข้าดีๆหรือว่าอยากจะเจ็บตัวก็เลือกเอา"

               "ข้าไม่ให้อะไรทั้งนั้นละ ข้าง่วงแล้ว จะกลับไปนอน"

               "พูดดีๆก้ไม่เอา พวกเจ้าจัดการมันซะ หักแขนหักขามันให้หมด"

อิงเป่ยหยุดเดินแล้วหันไปมองที่ลูกน้องของชายหนุ่มก่อนจะพูดว่า

               "ถ้าพวกเจ้ากลับไปดีๆข้าจะไม่เอาเรื่อง  แต่ถ้าอยากเจ็บตัวก็เข้ามา"

เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้น

               "5555" เจ้ากำลังพูดเรื่องตลกอันใดกัน ข้าขำจนท้องแข็งหมดแล้วเนี้ย"

อิงเป่ยเริ่มหงุดหงิดกับพวกนี้ขึ้นทันที จึงได้ปลดผนึกพลังลมปราณออกมา

พร้อมกับพุ่งเข้าไปหาสมุนชายดังกล่าว พร้อมกับรัวสหบาทาไม่ยั้ง

ตุบๆ ตับๆ เสียงร้องซักแอะ ก็ไม่ได้ยิน พวกที่กำลังหัวเราะอยู่ก็เงียบสนิททันทีเมื่อเห็นเพื่อนโดนรัวสหบาทาเข้า พวกที่เหลือก็รีบเข้ามารุมอิงเป่ยทันที แต่สิ่งที่เกิดคือ การถูอิงเป่ยทุบตีทำร้ายอย่างทารุณ 

          "ผัวะๆ!! อ๊ากก!! แขนข้า!  ขาข้า! ช่วยพวกเราด้วย คุณชาย" 

          เสียงร้องโหยหวนดังไปทั่วจนทำให้ชาวบ้านพากันตื่นตกใจลุกขึ้นมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 

มีใครกำลังต่อสู้กันดึกๆดื่นๆอีกเนี้ย เมื่ออกมาก็เจอกับ 5คนกำลังนอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่ที่พื้น ส่วนอีกคนกำลังยืนตัวสั่นอยู่

               "เจ้ากล้าทำร้ายข้าบุตรชายของตระกูลหงรึ" 

               "แล้วทำไมข้าจะไม่กล้าละ ก็ในเมื่อพวกเจ้าเองไม่ใช่หรอ ที่ต้องการจะปล้นข้า"

               "เจ้าไม่ตายดีแน่ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายข้า ข้าจะให้บิดาข้าตามไปจัดการเจ้าแน่นอน"

               "ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกระทืบเจ้าก่อนก็แล้วกัน เจ้ากฌบอกบิดาเจ้าด้วยละกันนะว่าข้าจะไปเยี่ยมตระกูลหงด้วยตนเอง"

จกนั้นก็มีเสียง ตุบตับ ดังเป็นระยะ พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของชายหนุ่มตระกูลหง เหตุการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนนี้เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าทุบตีคนจากตระกูลหง หนำซ้ำยังเป็นถึงบุตรชายอีกด้วย เมื่อทุบตีเสร็จอิงเป่ยก็เดินกลับโรงเตี้ยมด้วยหน้าตาเฉยเมย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          ชาวบ้านออกมาดูทั้ง6คนถึงกับพูดไม่ออกเพราะสภาพดูไม่ได้เลย แขน ขาหักหน้าบวมปูด เลือดสาดกระจายเต็มพื้น บอกได้คำเดียวว่า เละ และไม่ถึงตายแค่เจ็บสาหัส คงใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 3 เดือนในการพักฟื้น

          "สงสารก็สงสารอยู่หรอก แต่ดันไปปล้นเขาไม่ดูตาม้าตาเรือเอง คงต้องปล่อยไว้แบบนี้ล่ะ ไปนอนต่อดีกว่า" 

               อิงเป่ยเดินมาถึงที่พักก็พักผ่อนทันที คิดว่าพรุ่งนี้ไปเยือนตระกูลหงหน่อยก็แล้วกัน