จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 19 : โรงประมูล

ผ่านไปครึ่งชั่วยามการนับเหรียญทองก็จบลง 

               "เหรียญทอง มีจำนวน 1500เหรียญทอง ข้าให้เจ้า30ทองต่อ 1เหรียญ เพราะมันมีขนาดที่เล็กไม่ถือว่าน้อยจนเกินไปเจ้าจะตกลงหรือเปล่า"

               "ไม่มีปัญหา ข้าไม่คิดมากหรอก"

               "งั้นทั้งหมดก็ 45000ทอง เจ้าต้องการเป็นเพชรด้วยหรือเปล่าล่ะ"

               "เอาเป็นทอง5000ทองที่เหลือเป็นเพชรก็แล้วกันครับ"

               "เจ้ารอข้าที่นี่ก่อนเดี๋ยวข้าไปเตรียมเงินมาให้"

          พนักงานได้นำชามาให้ อิงเป่ยที่นั่งรอ ชาที่นำมานั้นส่งกลิ่นหอมอ่อนๆออกมาทำให้คลายความเครียดได้ เมื่อจิบดูจะออกหวานปนขมเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าใช้ได้ ถ้าเทียบกับโลกที่อิงเป่ยอยู่ละก็ชานี้เทียบไม่ได้เลยซักนิด ก็ดีกว่าไม่มีกินล่ะนะ

          เฒ่าแก่เดินกลับมาออกมาพร้อมกับชายชราคนหนึ่งมายังโต๊ะรับแขกภายในห้อง

           "ข้าจะแนะนำให้เจ้าได้รู้จักกับเจ้าของร้านแลกเงิน นี่คือ ท่านผู้เฒ่า

โอหยางชุน"

          "ผู้เยาว์ อิงเป่ย ยินดีที่ได้รู้จักครับ พร้อมกับยกมือคารวะ"

           "ไม่ต้องเกรงใจไปหนุ่มน้อย ข้าเพียงแค่มาดูบุคคลที่น่าสนใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น"

            "ในแหวนนี้มีเงินอยู่ทั้งหมดเจ้าตรวจสอบได้"

          อิงเป่ยรับแหวนมาแล้วตรวจสอบดูก็พบว่าจำนวนเงินครบ เขาอยากไปที่โรงประมูลให้เร็วจึงรีบตัดบทสนทนา

               "ท่านผูเฒ่าไว้วันหลังผู้เยาว์จะมาทำการแลกเปลี่ยนอีกครั้ง พอดีว่ามีสถานที่ที่ต้องไปอยู่ไม่อาจอยู่นานกว่านี้ได้"

               "หวังว่าคนแก่อย่างข้าคงจะได้พูดคุยกับเจ้าอีกครั้งนะหนุ่มน้อย"

               แต่ก่อนที่อิงเป่ยจะเดินออกจากร้านแลกเงินไป ท่านผู้เฒ่าโอหยางชุนได้มอบเหรียญตราสีทองด้านหน้าเป็นรูปพยัคฆ์ด้านหลังเป็นรูปก้อนทอง ซึ่งทำจากทองคำด้วยฝีมืออันประณีตสวยงามผู้เฒ่าบอกว่า เหรียญตรานี่ใช้ฝาก-ถอนเงินได้ทุกสาขาทั้ง4แคว้นที่มีร้านแลกเงิน นับว่าสะดวกสบายยิ่ง หลังจากที่อิงเป่ยออกจากร้านแลกเงินไป เฒ่าแก่ได้ถามผู้เฒ่าโอหยางชุนว่า

               "เป็นอย่างไรบ้าง ท่านพอจะรู้ระดับพลังของเจ้าหนุ่มนั้นรึไม่"

ท่านผูเฒ่าหลับตาลง 

               "ข้าอายุมาป่านนี้แล้ว ยังไม่อาจจะสัมผัสพลังในตัวของเจ้าหนุ่มนั่นได้เลย เหมือนกับว่ามีบางอย่างกั้นประสาทสัมผัสเอาไว้ ช่างเป็นเจ้าหนุ่มที่ลึกลับอะไรเช่นนี้"

               "อะไรกันขนาดท่านยังไม่สามารถรู้ได้ ถ้าอย่างนั้นที่เขาบอกว่า ที่เขาไปมันอันตรายคงจะไม่ได้ล้อข้าเล่นสินะ"

               "วิชาปิดบังพลังของเจ้าหนุ่มนั่นล้ำลึกอย่างมากจนไม่สามารถใช้การตรวจสอบธรรมดาได้ หรือไม่ก็ระดับพลังเจ้าหนุ่มนั้นอาจจะสูงกว่าข้าคนนี้ก็เป็นไปได้"ผู้เฒ่าโอหยางชุนอธิบายให้เฒ่าแก่จางฟงฟัง

          อิงเป่ยรีบมุ่งหน้าไปยังโรงประมูลทันทีด้วยความรีบร้อนกลัวว่าจะไม่ทัน

เมื่อมาถึงก็รีบก้าวเดินเข้าไปด้านนโรงประมูลซึ่งมีผู้คนหลากหลายเดินเข้าไปพร้อมกับอิงเป่ย ทหารที่ค่อยเฝ้าหน้าโรงประมูลนั้นไม่ได้ทำการใดเพียงแค่ยืนเท่านั้น เมื่อมีเหตุเกิดขึ้นถึงจะทำหน้าที่เพื่อรักษาความสงบทันที

               สมแล้วที่เป็นโรงประมูลอันดับต้นๆในแคว้นทั้ง4 แถมยังได้รับความสนใจจากทุกแคว้นทุกคนต่างก็สนใจ และยิ่งวันนี้ได้มีการนำสิ่งของล้ำค่ามาประมูลทำให้ผู้คนจากทั่วสารทิศ อิงเป่ยที่มาไม่รู้อะไรเลยเขามาเพียงเพราะจะเอาเม็ดยาหยกตะวันมาประมูลและต้องการดูการประมูลด้วย

อิงเป่ยกวาดสายตาไปมาก็พบพนักงานหญิงสาวคนหนึ่งจึงได้เดินเข้าไปหา

            "ข้าต้องการนำของเข้าประมูลจะต้องทำอย่างไรบ้างครับ"

               "คุณชายต้องนำสิ่งของที่นำมาประมูลไปตรวจสอบคุณภาพก่อนจะนำมาลงทะเบียนเจ้าค่ะ เชิญทางนี้"

               อิงเป่ยเดินตามพนักงานไปยังห้องตรวจสอบ เมื่อมาถึงก็มีชายอายุประมาณ55ปี กำลังตรวจสอบคุณภาพของที่จะทำการลงทะเบียน

               "ท่านหวงตี้คุณชายท่านนี้นำของมาประมูลเจ้าค่ะ"

               "นำของของที่เจ้ามาประมูลมาให้ข้าตรวจสอบก่อนจะลงทะเบียน"

          อิงเป่ยหยิบขวดยาออกมาจากแหวนมิติแล้วยื่นส่งไปให้ชายคนนั้น 

เมื่อทำการเปิดขวดเพียงเล็กน้อยเท่านั้นกับทำให้ชายคนนั้นรีบปิดลงทันที 

หันหน้ามองมาที่อิงเป่ย สายตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนที่นำเม็ดยาที่ล้ำค่าขนาดนี้มาเข้าประมูล

          "เจ้าเป็นคนสกัดเม็ดยานี้อย่างนั้นรึ"

          "ถ้าโรงประมูลนี้เก็บความลับของลูกค้าไม่เปิดเผย ข้ายินดีที่จะตอบแต่ถ้าไม่สามารถเก็บได้ และยังเปิดเผยข้อมมูลข้าจะทำลายโรงประมูลของพวกท่านทิ้งทันที"

          เมื่อได้ยินคำที่เอ่ยออกมาทำให้ชายวัยกลางคนนิ่งงันไป ก่อนจะเอ่ยว่า

          "คุณชายไม่ต้องกังวล โรงประมูลนี้รักษาความลับของลูกค้าไว้อย่างดีไม่เปิดเผยจนกว่าจะได้รับอนุญาติจากลูกค้า ถึงแม้ราชวงศ์ก็ไม่อาจจะก้าวก่ายได้"

อิงเป่ยไม่ได้กังวลว่าจะมีใครรู้เพราะยังไงตระกูลหยางก็รู้อยู่แล้วแต่กันคนอื่นไว้ก่อนจึงถามชายวัยกลางคนนั่นไป

          "ข้าเป็นคนสกัดเองและข้านำมาประมูลนั้น เพราะต้องการสมุนไพรบางอย่าง  บางทีโรงประมูลนี้อาจจะมีคนนำมาประมูลก็ได้"

               "ถ้าอย่างนั้นคุณชายก็ไม่ผิดหวังแน่นอน โรงประมูลนี้มีของล้ำค้ามากมายจากหลายแคว้นอาจจะถูกใจคุณชายก็ได้" 

               "ข้า หวงตี้ แล้วคุณชายมีนามว่าอะไรรึ"

               "ข้า อิงเป่ย ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"

จากนั้นจึงหันไปสั่งพนักงานว่า

               "เจ้านำคุณชายไปที่ห้องพิเศษบนชั้น 3 และดูแลคุณชายอย่าให้ขาดตกบกพร่องเป็นอันขาดเข้าใจไหม"

          "ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะท่านห่วงตี้"

          "เชิญคุณชายอิงเป่ยไปรอที่ห้องพิเศษได้เลย ข้าจะทำการลงทะเบียนให้คุณชายเอง"

          "เชิญทางนี้เจ้าค่ะคุณชาย" 

          อิงเป่ยเดินตามไป ผู้คนมากมายต่างมองมาที่อิงเป่ยกันเป็นระยะๆสงสัยว่าทำไมคนที่แต่งตัวธรรมดาจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีมีพนักงานคอยดูแลต่างก็สงสัยว่าอาจจะเป็นคุณชายจากแคว้นอื่นก็ได้แต่การแต่งตัวเรียบง่ายก็ทำให้ไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี

               เมื่อมาถึงก็พบกับห้องที่ไม่กว้างเท่าไหร่มีเก้าอี้ที่ทำจากวัสดุอย่างดีเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น รอบๆห้องประดับไว้ด้วผ้าและอุปกรณ์ตบแต่งสวยงาม ให้บรรยายกาศสบายตายิ่ง อิงเป่ยมองลงไปด้านล่างก็พบเป็นลานเวทีที่ใช้ในการนำของประมูล ด้านข้างเวทีนั้นเป็นระเบียงสำหรับผู้เข้าประมูลแต่ละชั้นจะมีห้องพิเศษอยู่ 4มุม ระหว่างห้องพิเศษนั้นก็จะเป็นระเบียงสำหรับคนทั่วไปและตระกูลใหญ่บางตระกูลเท่านั้น

               เมื่อสำรวจเสร็จก็มานั่งลงที่เก้าอี้ พนักงานก็รินชาให้ กลิ่นชานั้นหอมยิ่ง นี่อาจจะเป็นชาชั้นเลิศก็ได้ จึงได้ลองจิบชานั่นดูก็พบว่าเป็นชาที่ดี อาจจะดีกว่าที่ร้านแลกเงินด้วยซ้ำไป

               ผ่านไปครึ่งชั่วยามผู้คนเข้ามากันหมดแล้ว แต่ห้องของอิงเป่ยนั้นมีเพียงแค่เขาคนเดียว แถมยังมีม่านผ้าสีขาวบางๆบังเอาไว้ ซึ่งเวลาจะดูของประมูลต้องเปิดออก บนเวทีมีหญิงสาวยืนอยู่   เป็นผู้แนะนำรายละเอียดของล้ำค้าที่นำขึ้นมาประมูล 

บัดนี้ก็ได้เวลาที่จะเริ่มทำการประมูลแล้ว ทุกทุกที่สนใจของชิ้นไหนก็ลงแข่งขันกันได้เลย 

               "ของชิ้นแรกในวันนี้ก็คือ เกราะระดับเซียน ทำมาจากวัสดุชั้นเลิศสามารถป้องกันการโจมตีได้ระดับต่ำกว่าปราณฟ้าจะไม่ได้รับอันตราย ราคาเริ่มต้นที่ 2เพชร"

               มีเสียง ฮือเดิดขึ้นดังไปถั่ว ทุกคนต่างก็อยากที่จะครอบครองมัน เพื่อป้องกันอันตรายมันย่อมคุ้มค่า