จอมราชันย์อัญเชิญอสูร

ตอนที่ 15 : ฝึกฝนพลังเวทย์

          หลังจากค่ำคืนผ่านไปอีกวัน อิงเป่ย ลืมตาตื่นขึ้นมา ก็ลุกเดินออกจากถ้ำ และพุ่งทะยานไปเรื่อยๆจนมาถึงน้ำตกเล็กๆแห่งหนึ่งไหลลาดยาวลงมาตามซอกหน้าผาสูงชัน 

                                                                               รูปภาพ

          มีต้นไม้น้อยใหญ่เกิดข้างหน้าผาตลอดแนว ข้างล่างหน้าผาเป็นแอ่งน้ำบริเวณกว้าง และมีสายธารเล็กๆแยกกันไปหลายสาย น้ำใสจนมองเห็นพื้นดินด้านล่าง มีปลาน้อยใหญว่ายน้ำไปมา 

 อิงเป่ยไม่รอช้า พุ่งทะยานไปทางหน้าผา จัดการถอดชุดและกระโดดลงไป แล้วยืนนิ่งไม่ขยับ แล้วกวาดสายตาไปรอบๆ มองหาปลาตัวโตๆเพื่อนำไปย่างกินเป็นอาหาร ในที่สุดปลาดวงซวยก็ว่ายน้ำออกมาจากซอกหินข้างๆฝั่ง อิงเป่ยรวบรวมพลังปราณไว้ที่มือ แล้วสะบัดออกไปกระทบตัวปลาก็กระเด็นลอยขึ้นไปบนฝั่งดิ้นดุ๊กดิ๊กๆไปมาบนพื้นดิน อิงเป่ยกระโดดขึ้นจากน้ำแล้วเดินไปจับปลาขึ้นมาดู 

                                                                                   รูปภาพ

          "อืมๆ ตัวใหญ่ใช้ได้เลย ตัวเดียวก็เหลือเฟือแล้ว ว่าแต่นี่มันปลาอะไรว่ะไม่เคยเห็น กินได้รึเปล่าก็ไม่รู้   แต่มันก็คล้ายปลาตะเพียนอยู่นิดหน่อยเหมือนกันแหะ " 

มื้อนี้เป็นปลา  ถ้ามีเกลือละก็จะอร่อยกว่านี้อีก อิงเป่ยคิดในใจ

โลกใบนี้น่าจะมีเกลือก็ได้ แต่เครื่องปรุงอย่างอื่นคงน่าจะยังไม่มี จะต้องหาอย่างอื่นมาทดแทน

               หลังจากที่ย่างปลามานาน ปลาก็สุกได้ที กลิ่นหอมของเกล็ดปลาที่ไหม้ไฟเล็กน้อยทำให้ความอยากอาหารเพิ่มขึ้น

               อิงเป่ยทำการลอกเกล็ดปลาออกจนมองเห็นเนื้อปลาข้างใน ขาวสวยน่ากินอย่างมาก จึงใช้นิ้วหยิบลงที่เนื้อปลานำเข้าปาก   ความนุ่มและความหวานของเนื้อปลาทำให้ใจแทบละลายในความอร่อย "ขนาดไม่ได้ใส่เกลือยังอร่อยขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ "

               หลังจากกินปลาเสร็จก็นั่งพัก ก่อนที่จะฝึกพลังเวทย์ 

               ครึ่งชั่วยามหลังจากพักแล้ว ก็ นั่งหลับตาทำสมาธิ เพื่อดูดซับพลังปราณตามธรรมชาติ จนเข้าสู่สภาวะหนึ่งเดียวกับธรรมชาติทั้งยังสามารถลับรู้ กระแสพลังอันยิ่งใหญ่ไหลเวียนรอบๆตัว แต่การจะชักนำพลังเหล่านั้นเข้ามานับเป็นเรื่องยากอย่างยิ่ง ถ้าไม่เข้าใจอย่างลึกซึ้งถ่องแท้จริงๆ

รูปภาพ

               

               หลังจากนั่งทำสมาธิอยู่นานก็ค่อยๆชักนำพลังธรรมชาติเข้ามาทีละน้อยจากนั้นทำการบีบอัดพลังธรรมชาติให้อัดแน่นเป็นก้อนทรงกลมก่อนจะย้ายเข้าไปในแหล่งกักเก็บพลังเวทย์ที่ได้สร้างไว้ก่อนหน้านี้ 

               แหล่งพลังเวทย์นี้จะขยายขนาดตามระดับขั้นของพลังเวทย์ ถึงแม้ว่าเราจะใช้พลังเวทย์จนหมดแต่ขนาดแหล่งพลังงานจะยังเหมือนเดิม ไม่ได้ลดขนาดลง 

               อิงเป่ยได้หลอมรวมเข้ากับธรรมชาติอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาหลายชั่วยามไม่ขยับแม้แต่น้อย จนเวลาพลบค่ำ จึงลืมตาขึ้น แล้วสำรวจตันเถียนของตนเองก็พบว่าแหล่งพลังเวทย์ขยายเพียงนิดเดียว น่าจะอยู่ในขั้นนักเวทย์ฝึกหัด 

          "ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆนั่งตั้งแต่เช้ายันค่ำ พลังเวทย์ไม่ไปไหนมาไหนเลย ต้องใช้กี่100ปี จะไปถึงระดับสูงสุดว่ะเนี้ย คงจะไม่แก่ตายก่อนจะได้กลับโลกเดิมสินะ"

               อิงเป่ยว่าจะลองใช้เวทย์อัญเชิญดูซะหน่อย แต่ก็ต้องผิดหวัง พลังเวทย์ดันไม่พอ ถึงจะเป็นอสูรขั้นทองแดงระดับ 1 ก็จริง แต่มันก็ใช้พลังเวทย์เยอะพอสมควร 

               ตอนนี้ก็มืดแล้ว ก่อไฟ ย่างไก่กินดีกว่า พรุ่งนี้ค่อย เดินทางออกจากป่า มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมืองพยัคฆ์เมฆาเลยละกัน หวังว่าในเมืองจะมีอะไรที่น่าสนใจอยู่มั่งล่ะนะ 

               ตั้งแต่ที่อิงเป่ยเจอหมีเหมันต์ตอนนั้น ระหว่างเดินทางมายังไม่พบสัตว์อสูรตัวอื่นๆเลย ข้าต้องเข้าไปให้ลึกกว่านี้อีกหรอ ถึงจะเจอ เอาไว้หลังจากเข้าเมืองเสร็จก็แล้วกัน 

          อิงเป่ยนั่งหลังพิงกับต้นไม้ ดวงตาจ้องมองไปยังท้องฟ้าที่สว่างไสว 

แสงจันทราสาดส่องลงมายังพื้นดิน ดวงดาวส่องแสงนะยิบระยับเป็นประกายชวนให้หลงใหล ทำให้คิดถึงโลกของเขา ความอ้างว้าง เดียวดาย ทำให้เศร้าหมอง ข้าจะต้องกลับไปให้ได้ ไม่ว่าจะยากเพียงใดก็ตาม

          เขาหลับตาลง ก่อนจะหันหน้าไปมองกองไฟ แล้วยื่นมือไปหยิบไก่ย่างมากินก่อนจะพักผ่อน 

เมืองพยัคฆ์เมฆา

               ตั้งแต่ที่ประมุขหยางได้นำเม็ดยาทลายฟ้ามาวางขายที่กิจการร้านค้าของตระกูล เพียงไม่นานก็ได้ทำให้ในเมืองนั้น คึกคักมากกว่าแต่ก่อน ทั้งยังได้ประกาศอย่างเป็นทางการอีกด้วยว่า ตระกูลหยางได้นำเม็ดยาระดับมนุษย์ขั้นสูง มาเปิดตัว ก็ได้รับความสนใจจากทั่วทุกสารทิศ กระทั่งราชวงค์ยังให้ความสนใจ และยังได้มีราชโองการลงมา สนับสนุนตระกูลหยางทันที หากมีผู้ใดกระทำการข่มขู่ หรือโจมตีตระกูลหยาง    มีโทษหนักถึงประหารชีวิตทั้งตระกูล เหตุการณ์นี้ทำให้ตระกูลหยางมีหน้ามีตา กิจการร้านค้ามีกำไรมหาศาลจนกลายเป็นตระกูลที่มั่งคั่งที่สุดในตอนนี้

               ความแข็งแกร่งนับวันยิ่งเพิ่มขึ้นจนไม่มีใครกล้าสร้างความบาดหมางกับตระกูลหยางเลย มีแต่เข้ามาผูกมิตรไมตรีกันทั้งนั้น 

             "ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณ คุณชายอิงเป่ย ที่ได้มอบตำราสกัดยาระดับสูงให้ถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลือจากเขา ตระกูลหยางเราคงไม่มีวันแข็งแกร่งถึงเพียงนี้อยางแน่นอน ไม่ว่าจะผ่านไปกีปีก็ตาม"

          "ท่านประมุขแล้วตอนนี้คุณชายท่านนั้นเขาไปไหนแล้วล่ะ พวกข้ายังไม่ได้พบกับเขาเลยตั้งแต่ครั้งนั้น"

          ประมุขหยางก็ได้ตอบคำถามของผู้อาวุโสหยางอี้

"คุณชาย  ออกเดินทาง เพื่อทดลองบางสิ่งบางอย่าง ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังทำอะไร และไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าเขากลับมา ข้าจะจัดงานเลี้ยงให้กับเขาอย่างยิ่งใหญ่แน่นอน