ตอนที่ 27 : Chapter 27
Chapter 27
เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ไป๋ที่อยู่ข้างๆ ก็กระโจนเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมแปลงกลับเป็นร่างมนุษย์และยื่นมือออกไปกั้นสิ่งนั้นไว้ แต่แรงผลักดันของสิ่งนั้นมีมากเกินไปทำให้มันครูดผ่านปลายนิ้วของไป๋ไปได้ ก่อนจะจมลงไปในตันเถียนของลู่เหิง
“นั่นมันอะไรน่ะ?” ไป๋ร้องเสียงดัง “ก่อนอื่นใช้ปราณของเจ้าปกป้องแกนปีศาจก่อน!”
“มันคือแกนปีศาจของหมิน” ลู่เหิงตรวจสอบตันเถียนของตัวเอง ก่อนจะเห็นว่าใจกลางทะเลปราณอันมืดมิดที่มีแกนปีศาจของลู่เหิงเปล่งแสงสลัวๆ ลอยอยู่ ปรากฏแกนปีศาจที่ส่องแสงแวววาวกำลังหมุนไปรอบๆ หลังการโคจรจบลงแกนปีศาจของหมินก็เริ่มเล็กลงในขณะที่รอยแตกบนแกนปีศาจของลู่เหิงเริ่มถูกซ่อมแซมอย่างช้าๆ
ลู่เหิงบอกสถานการณ์ของตนแก่ไป๋
ไป๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ตอนที่ดอกบัวเชียนเย่บานทำให้พลังวิญญาณล้นทะลักออกมา แกนปีศาจที่ดูดซับพลังวิญญาณนั้นเข้าไปจึงทำให้พลังปีศาจทะลักตามออกมา เนื่องจากความปรารถนาสุดท้ายของหมินจึงทำให้มันรวมเข้ากับแกนปีศาจของเจ้า เหตุการณ์เช่นนี้ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย เจ้ารู้สึกผิดปกติอันใดหรือไม่?”
“ยังไม่มีอะไร” ลู่เหิงส่ายหัว
“ในกรณีนี้เราคงทำได้เพียงพยายามประคับประคองให้มันดีที่สุด เจ้าจงสงบจิตใจลงแล้วทำสมาธิดูดซับพลังปราณเสีย ข้าจะเป็นคนคุ้มกันให้เจ้าเอง”
เกาทัณฑ์ขึ้นสายเต็มเหนี่ยวแล้วมีแต่ต้องยิงออกไปเท่านั้น ลู่เหิงทำได้เพียงดูดซับปราณและชักนำมันเข้าสู่แกนปีศาจ เมื่อเวลาผ่านไปแกนปีศาจของหมินก็หดตัวเหลือเพียงขนาดเท่าผลพุทรา ก่อนการบำเพ็ญเพียรที่ไม่คาดคิดนี้จะสิ้นสุดลง
ลู่เหิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันทีที่รู้สึกผ่อนคลายจู่ๆ เขาก็เกิดความรู้สึกคันบนศีรษะตนเอง
ลู่เหิงพลันต้องการยื่นมือออกมาเกาโดยสัญชาตญาณ แต่กลับพบว่าไม่มีมือให้ใช้ซึ่งแสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขายังอยู่ในร่างงูอยู่ เรื่องแบบนี้ค่อนข้างน่าอายเกินไปนิดหากจะรบกวนไป๋ แค่ทำให้มันเย็นลงด้วยน้ำพุบริสุทธิ์ก็น่าจะพอแล้ว โดยไม่คิดว่างูสีดำตัวเล็กที่สะท้อนบนผิวน้ำบนศีรษะจะปรากฏรอยแตกเป็นทางยาว ซึ่งมันดูน่ากลัวมากเลยทีเดียว
ลู่เหิงตกใจ “หัวข้าแตกได้อย่างไร!”
ไป๋ที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้นรีบเข้ามาดู หลังจากเข้ามาดูใกล้ๆ ใบหน้าของไป๋ก็เริ่มบิดเบี้ยว จนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวแล้วหัวเราะออกมา “เจ้ากำลังจะลอกคราบ เผ่าพันธุ์งูของเจ้าต้องลอกคราบทุกครั้งหลังจากสำเร็จการบำเพ็ญเพียรแต่ละขั้น”
ลู่เหิงรู้สึกหน้าแตกอย่างรุนแรง เขาอยากจะขุดหลุมแล้วฝังตัวเองลงไปให้รู้แล้วรู้รอด อย่างไรก็ตามฉันเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง ฉันจะไปคิดถึงการลอกคราบของงูได้ยังไงกัน?
การลอกคราบของงูเป็นอะไรที่เจ็บปวดมากราวกับกำลังฝ่าประตูนรก งูบางตัวเสียชีวิตในขณะที่กำลังลอกคราบด้วยซ้ำ ลู่เหิงซึ่งเป็นงูปาเสอแบบครึ่งๆ กลางๆ ไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องนี้มาก่อนทำให้ขั้นตอนนี้ดูอันตรายยิ่งขึ้นไปอีก โชคดีที่มีไป๋อยู่ข้างๆ คอยเป็นคนคุ้มกันให้ เมื่อเห็นลู่เหิงกำลังดิ้นรนก็ส่งพลังปีศาจเข้ามาช่วยเหลือ ยิ่งไปกว่านั้นดอกบัวเชียนเย่ที่บานออกครึ่งหนึ่งยังส่งพลังวิญญาณไหล่บ่าเข้ามาอีกด้วย อีกคนช่วยหนุนพลังเสริมให้ลู่เหิงอย่างต่อเนื่องจนในที่สุดก็มาถึงขั้นตอนสุดท้าย
ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อพลันเกิดความผิดปกติขึ้น
ในตันเถียนของลู่เหิงแกนปีศาจที่เหลือเพียงขนาดเท่าเมล็ดข้าวส่งพลังออกมาจนกระทั่งหยดสุดท้าย ทว่าสิ่งที่เลวร้ายก็คือกลิ่นอายความมืดอันหนาแน่นได้ผสมเข้ากับปราณเลือดและไหลเข้าไปในแกนปีศาจของลู่เหิงด้วย กระทั่งลู่เหิงที่เพิ่งย่างเท้าเข้าสู่ประตูแห่งการฝึกตนยังทราบว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก
ลู่เหิงตอบสนองด้วยความรวดเร็ว เขารวบรวมพลังเพื่อต่อสู้กับหมอกสีดำภายในทะเลลมปราณของตน ทั้งที่ควรจะเป็นเขาที่เป็นฝ่ายได้เปรียบแต่กลิ่นอายความมืดนั้นกลับดูแปลกๆ ก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะหยุดนิ่ง
“เกิดอันใดขึ้น?” ไป๋เห็นคิ้วของลู่เหิงยับย่น ใบหน้าของเขาดูน่าเกลียด
“มีบางอย่างผิดปกติในแกนปีศาจ” ลู่เหิงไม่มีพลังเหลือพอที่จะอธิบายสถานการณ์ไม่มั่นคงในยามนี้
“อย่าต่อต้านนะ ข้าจะช่วยเจ้า”
เมื่อเห็นลู่เหิงพยักหน้าเบาๆ ไป๋ก็ตรวจสอบตันเถียนของลู่เหิง ด้วยความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญ ในที่สุดลู่เหิงก็สามารถขับไล่กลิ่นอายความมืดออกไปจากทะเลลมปราณของตนได้
หลังจากไอสีดำถูกขับออกจากตันเถียนของลู่เหิง มันก็ลอยคว้างอยู่กลางอากาศและกลายเป็นแมงมุมที่ดุร้ายทันที ที่ด้านหลังของแมงมุมเต็มไปด้วยศีรษะมนุษย์ ลู่เหิงมองด้วยความรังเกียจก่อนจะจำได้ว่าใบหน้าเหล่านั้นดูคล้ายกับบ่าวรับใช้ที่ตายในลานบ้านของหลินหยางจวิ้นจู่คืนนั้น
นี่มันพลังอะไรกัน ลู่เหิงรู้สึกสับสน
แมงมุมน่าขยะแขยงเริ่มเปิดปากโจมตีลู่เหิง ในขณะเดียวกันหมู่เมฆก็เริ่มรวมตัวกันบนฟ้า ก่อนสายฟ้าจะผ่าทะลุตัวแมงมุม ทัณฑ์สายฟ้ากำจัดสิ่งชั่วร้ายได้อย่างรวดเร็วและทรงพลัง ทว่ามันไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้นและเริ่มพุ่งเป้ามาที่ลู่เหิง
เห็นได้ชัดว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้น กลิ่นอายของสิ่งชั่วร้ายนั้นปนเปื้อนในตันเถียนของลู่เหิงด้วย ทัณฑ์สายฟ้าจึงเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นสิ่งชั่วร้ายเช่นกัน มันจึงคิดที่จะทำลายเขาไปพร้อมๆ กัน
การลอกคราบและการต่อต้านแกนปีศาจของหมินสูบเอาพลังลู่เหิงไปจนหมด เขาไม่มีอะไรเหลือพอที่จะต่อกรกับสายฟ้าที่โหดร้ายนี้ได้อีก
ทัณฑ์สายฟ้าคือสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้ ยิ่งได้รับความช่วยเหลือมากเท่าไหร่ พลังของการลงทัณฑ์ยิ่งสูงมากขึ้นเท่านั้น ไป๋กระโดดไปอีกด้าน เขาคิดว่านี่เป็นเพราะเขาพาลู่เหิงมาดูการเติบโตของดอกบัวเชียนเย่ ทำให้มันนำมาสู่เรื่องเลวร้ายต่างๆ เหล่านี้ และตอนนี้มันกำลังทำให้ชีวิตของลู่เหิงตกอยู่ในอันตราย
ภายในใจของไป๋เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ในตอนที่เขาขบฟันแน่นปลายนิ้วสั่นระรัว แสงสีทองพลันปรากฏขึ้นในอากาศ ม้วนกลับไปกลับมาหลายครั้ง ก่อนจะกลายเป็นโซ่ที่งดงามและซับซ้อนซึ่งเชื่อมตัวไป๋และลู่เหิงไว้ด้วยกัน
ในขณะเดียวกันทัณฑ์สายฟ้าก็เริ่มผ่าลงมาตรงใจกลางวิญญาณของลู่เหิง ลู่เหิงหลับตาและรอรับความเจ็บปวดอยู่นานแต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทัณฑ์สายฟ้ากำลังโหมกระหน่ำลงมา นี่เรียกว่าดีแต่เห่าหรือเปล่า? ลู่เหิงเปิดตาขึ้นด้วยสีหน้าแปลกๆ ก่อนจะเห็นโซ่ลอยอยู่บนท้องฟ้าและไป๋ที่อยู่ข้างกายในสภาพน่าเวทนา
“ไป๋! เกิดอะไรขึ้นกับท่าน? โซ่นี่มันอะไร?”
ไป๋ไม่ตอบคำถามของลู่เหิงแต่กลับให้คำมั่น “ไม่ต้องตกใจ ข้าจะเป็นคนปกป้องเจ้าเอง”
“ท่านกำลังรนหาที่ตาย หากมีคนเข้ามายุ่งกับทัณฑ์สายฟ้ามีแต่จะเป็นการเพิ่มอานุภาพให้มันรุนแรงขึ้นเท่านั้น เราทั้งคู่จะถูกลงโทษ!” ลู่เหิงคิดว่าอย่างไรก็แค่ตาย บางทีอายุขัยของเขาอาจจะสิ้นสุดลงแล้วก็ได้ เขาจะลากคนอื่นไปด้วยได้อย่างไร? ก็แค่เสียดายนิดหน่อยที่เขาจะไม่ได้เจอซื่อคงอีกแล้ว
ไป๋หลับตาและทำสมาธิครู่หนึ่ง พลังของเขากลับมากึ่งหนึ่ง “ไม่เป็นไร นี่เป็นความสามารถแต่กำเนิดของเผ่ากระต่ายหิมะ มันเป็นแค่การถ่ายโอนความเสียหายเท่านั้น มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อการลงทัณฑ์”
“แบบนั้นก็ไม่เอา! ปล่อยข้า!” ลู่เหิงต้องการนำทัณฑ์สายฟ้าออกไปจากบริเวณนี้ แต่เขากลับถูกมัดด้วยโซ่จึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
“ระดับการบำเพ็ญเพียรของข้าลึกซึ้งกว่าเจ้า มันจะไม่เป็นไร” หลังจากพูดจบ ไป๋ก็หลับตาและหยุดพูดกับลู่เหิง
สายฟ้าที่เหลือยังคงฟาดใส่ลู่เหิงอย่างต่อเนื่อง
เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ เขาไม่รู้สึกอะไรเลยในขณะที่ไป๋ที่อยู่ด้านข้างกลับเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งทัณฑ์สายฟ้าครั้งสุดท้ายในที่สุดไป๋ก็กระอักเลือดออกมาและเป็นลมร่วงลงไปกองที่พื้น โซ่ที่เชื่อมพวกเขาไว้หายไป ลู่เหิงที่ถูกโซ่ตรึงเอาไว้ในที่สุดก็สามารถขยับได้
ลู่เหิงกลับเป็นร่างมนุษย์และรีบไปที่ข้างตัวไป๋เพื่อรักษาบาดแผลให้อีกฝ่าย โชคดีที่ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต ไป๋เพิ่งจะฝืนต้านสายฟ้านับสิบซึ่งบางครั้งก็สร้างความเสียหายแก่พลังชีวิตของอีกฝ่าย ลู่เหิงหยิบโอสถที่ซื่อคงทิ้งไว้ให้ออกมาและยัดใส่ปากไป๋ เขาฟังเสียงลมหายใจที่ค่อยๆ สม่ำเสมอแล้วค่อยโล่งอก
จากนั้นลู่เหิงจึงเริ่มรับรู้ความผิดปกติของตนเอง มือที่เขาป้อนยาดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นและระดับสายตาก็คล้ายจะสูงขึ้นด้วย
ลู่เหิงทนความสงสัยของตนเองไม่ไหว เขามองภาพสะท้อนบนผิวน้ำที่แสดงให้เห็นภาพเด็กหนุ่มอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปี ใบหน้าของเด็กหนุ่มยังดูอ่อนเยาว์แต่กลับดูงดงามราวกับบุปผาที่บานสะพรั่ง นี่เป็นใบหน้าเดิมของลู่เหิงแต่ก็มีบางอย่างที่ต่างออกไป ลู่เหิงรู้ดีว่าตนเองค่อนข้างดูดีแต่ก็ไม่ได้ดีขนาดนี้ บางทีอาจเพราะตอนนี้เขาเป็นปีศาจ?
เขาขี้เกียจเกินกว่าจะใส่ใจเรื่องนี้ เนื่องจากไป๋ยังนอนอยู่ข้างๆ ในสภาพบาดเจ็บสาหัส ลู่เหิงตั้งใจจะรอให้ดอกบัวเชียนเย่โตเต็มที่แล้วรีบหยิบยาอายุวัฒนะออกมา จากนั้นก็รีบออกไปพร้อมไป๋ทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา
ทว่าลู่เหิงลืมบางอย่างที่สำคัญไป วันนั้นทัณฑ์สายฟ้าได้ทำลายเกราะป้องกันทั้งหมดที่ไป๋วางเอาไว้
ในที่สุดต้นอ่อนของดอกบัวเชียนเย่ก็ผลัดกลีบสุดท้าย ยาอายุวัฒนะโตเต็มที่แล้ว ลู่เหิงกำลังจะขึ้นไปถอนมันออกมา แต่เขากลับเห็นแสงเปล่งประกายออกมาจากใจกลางของดอกไม้ก่อนที่มันจะพุ่งขึ้นไปบนฟ้า
เมื่อสมบัติสวรรค์ถือกำเนิดจะมีสัญญาณบางอย่างเกิดขึ้น เกราะกำบังถูกทำลายไปแล้วทำให้ทุกคนที่อาศัยในระยะร้อยลี้สามารถสังเกตเห็นการถือกำเนิดของสมบัติสวรรค์ได้อย่างชัดเจน ขณะเดียวกันก็มีกระบี่บินพุ่งตรงมาทางนี้
ลู่เหิงสาปแช่งในใจอย่างขมขื่น บ้านรั่วเจอฝนโดยแท้ เขารีบขยับมือวางดอกบัวเชียนเย่ที่เขาถอนออกมาใส่กล่องหยกและเตรียมพร้อมที่จะจากไปพร้อมไป๋
คาดไม่ถึงว่ากระบี่บินเหล่านั้นจะมาถึงอย่างรวดเร็ว ลู่เหิงถูกคนสองกลุ่มล้อมไว้ก่อนที่เขาหนีไปได้ ชายคนแรกที่สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินตะโกนใส่ลู่เหิง “ปีศาจชั่วไม่รู้ที่ต่ำที่สูง! ทิ้งสมบัติไว้ซะแล้วข้าจะยอมไว้ชีวิตเจ้า”
ทั้งที่ดูอย่างไรก็เป็นการฆ่าเพื่อขโมยสมบัติ พวกมันกลับยังสามารถคงใบหน้ามีคุณธรรมและสง่างามไว้ได้อีก ลู่เหิงคร้านจะสนทนากับพวกหน้าไหว้หลังหลอก เขาหยิบแส้ยาวออกมาและโจมตีคนพวกนั้น
ตอนที่ลู่เหิงตื่นขึ้นมาในโลกนี้ แส้อันนี้ก็อยู่ในตันเถียนซึ่งถูกล้อมรอบด้วยแกนปีศาจของเขาอยู่แล้ว นี่น่าจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าของวิเศษแห่งชีวิต แต่แส้ยาวอันนี้กลับมีร่องรอยความเสียหายและอยู่ในสภาพน่าสลด ลู่เหิงจึงไม่เคยสนใจจะใช้มัน
ในสถานการณ์เช่นนี้ลู่เหิงไม่สามารถทำตัวเรื่องมากได้ มีแต่ต้องต่อสู้อย่างจริงจังเท่านั้น คนพวกนี้ไม่ใช่ยอดฝีมือ แต่ในตอนที่ลู่เหิงลอกคราบเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสทำให้มีปัญหาเล็กน้อยในการรับมือกับพวกมัน หลังจากต่อสู้มาเป็นเวลานานในที่สุดลู่เหิงก็สามารถโค่นชายคนสุดท้ายลงได้ ทว่าแสงจากขอบฟ้ากลับเริ่มพุ่งมาทางนี้มากขึ้น
ลู่เหิงเริ่มร้อนรนด้วยความกระวนกระวาย เนื่องจากเขาไม่มีพลังเหลือพอที่จะต่อสู้อีกแล้ว เขาต้องตายวันนี้จริงๆ หรือ? ในช่วงเวลาสำคัญของวิเศษคล้ายเครื่องประดับที่ไม่เคยตอบสนองบนหูซ้ายก็เริ่มดูดกลืนพลังปีศาจเสี้ยวสุดท้ายของลู่เหิงออกไปจนแห้งเหือด จากนั้นก็ปลดปล่อยแสงสีขาวเจิดจ้าโอบล้อมลู่เหิงและไป๋ไว้ข้างใน
เวลาต่อมาเหล่าผู้ฝึกตนที่เพิ่งตามมาถึงมองไปที่น้ำพุที่ว่างเปล่าและซากศพที่อยู่รอบๆ ก่อนจะถอนตัวกลับไปรายงานเรื่องนี้ที่พรรคของตน
ในขณะเดียวกันลู่เหิงที่ถูกส่งมาในถ้ำที่ไม่รู้จักพยายามกลืนโอสถสีแดงลงไป ก่อนจะล้มลงบนพื้นเนื่องจากพลังที่แห้งเหือดและไม่รับรู้อะไรอีก
ลู่เหิงลืมตาขึ้น เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว เขางุนงงอยู่ชั่วขณะก่อนจะจำสถานการณ์ก่อนหน้าได้
ลู่เหิงรีบมองหาไป๋ที่ควรอยู่ข้างกาย แต่เขากลับพบแต่ความว่างเปล่า ด้วยความประหลาดใจลู่เหิงรีบลุกขึ้นนั่งอย่างฉับพลันทำให้เสื้อคลุมเลื่อนลง ก่อนจะพบว่าบาดแผลของเขาได้รับการรักษาอย่างเหมาะสมเรียบร้อย ดูเหมือนว่าไป๋จะตื่นขึ้นมาก่อนเขา
เมื่อมองไปรอบๆ ลู่เหิงก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในความมืดตรงทางเข้าถ้ำ
-----------------------------------------------------------------------
คำศัพท์
Half-baked = ครึ่งๆ กลางๆ, ห่าม
Juncture = ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ
Precarious = ไม่ปลอดภัย, หมิ่นเหม่
Intricate = ที่ซับซ้อน, ยุ่งยาก
Excruciating = เจ็บปวดมาก, เลือดตาแทบกระเด็น
Audacious = กล้าหาญ, ไม่เกรงกลัว
Deplete = ทำให้หมดสิ้น, ทำให้ว่างเปล่า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไป๋...ขอโทษที่ตอนแรกนึกว่านายเป็นกระต่ายนิสัยไม่ดีนะ
ถ้านี่ย้อนอดีตก็คือเข้าใจแล้วว่าทำไมต้องเลี้ยงไป๋นั้นคือไป๋คนพ่อดีจริงรับแทนเลยอะ ช่วยชีวิตเลยนะนั่น แล้วตื่นมาเจอใครคะลูก หายร้อนไปหลายตอนก็อยากกลับมาร้อนแล้ว55555555 คิ้กค้ากกก
มาแล้ววววว
ผิดลูกเลย. อิลูกไป๋พาน้องซวย. ชิชะ.
ไป๋ใสมากกก.
น่ารักให้คะแนนนำนายเอก. 5555
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พบพระ(เอก) 1 e.a.
//ถึงคิวพระ(เอก)ค่าตัวแพงแล้วค่าทุกคลลลล