I always beside you [ Bigbang : Yaoi ]

ข้อมูลเบื้องต้น

  คุณเคยไหม ที่รักใครสักคนแล้วยอมทำเพื่อนเขาได้ทุกอย่าง
  คุณเคยไหม ที่ต้องทำอะไรฝืนใจเพื่อให้คนที่รักยิ้มได้

  แล้วที่เขาบอกว่า  ความรักคือการที่เห็นคนที่เรารักมีความสุข
  แล้วที่เขาบอกว่า  ความสุขของเรา คือ การที่เห็นเขามีความสุข  จิงเหรอ?
  แต่สำหรับผมแล้ว

  ผมยอมให้เขาได้ทุกอย่าง
  ผมจะไม่ทำให้เขาลำบากใจเวลาอยู่กับผม เมื่อตอนที่เราเลิกกัน
  ผมมีความสุขทุกครั้งที่เขามีความสุข 
  
  แต่ ผมไม่สามารถมีความสุขได้ เมื่อเห็นเขามีความสุขกับ คนอื่นที่ไม่ใช่ผม
  ผมทำใจไม่ได้จิงๆ


  

















   
---------------------------------------------------------------------------------

 นี่เป็นเรื่องแรกของเรา ฝากด้วยนะค๊ะ!:)

เนื้อเรื่อง

   YG ENTERTAINMENT

 เสียงเท้า เสียงเพลง ดังออกมาจากห้องซ้อมของหนึ่งของตึก YG ที่รวมเหล่าศิลปินดังมากมายเอาไว้ และเสียงที่ได้ยินนั้นก็มาจากห้องซ้อมของศิลปินกลุ่มที่ กำลังได้รับความนิยมจากสาวๆ ในปัจจุบันนี้ นั่นก็คือ บิ๊กแบง!

   " พี่ฮะ ! เลิก สวีทกันเถอะครับ เกรงใจพวกผม นีสสสสนึงนะ! "
   
  แดซอง หนุ่มน้อยตาตี่ของวง พูดขึ้นขณะที่เขาเริ่มทนภาพสวีทของหัวหน้าวง และน้องเล็กไม่ไหว

  ใครจะไปทนไหวกันหละ เล่นจู๋จี๋ กันอย่างกับโลกนี้มีแค่พวกนาย 2 คนงั้นแหละ น่าหมั่นไส้จิงๆเลย

   " พี่ไม่มีหละสิฮะ! เลยอิจฉาผมใข่มั้ยล่ะ? "
   " มักเน่! ฉันว่านายเข้าใจอะไรผิดแล้วหละ! "

   " เหรอฮะ? ฮ่าๆๆ ผมว่าไม่ผิดมั้ง! "

  และแล้วสงครามน้ำลายก็เกิดขึ้น มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันจะเกิดนขึ้นทุกครั้งที่มีการซ้อม สงครามน้ำลาย ระหว่าง โดเรม่อน กับ หมีแพนด้าเมืองจีน และ ต้นเหตุของสงครามก็จะเป็นเรื่องเดิมๆ คือ ผมทนเห็นภาพสวีทไม่ไหวแล้วนะ

  ความจริงแล้ว ลำพัง แค่แดซองเนี่ย เรื่องสวีทเขาไม่ระแคะระคายอยู่แล้วหละ แต่ถ้าไม่ใช่ภาพเหล่านั้นจะทำร้ายจิตใจ พี่ที่เขาเคารพหละก็ เขาไม่เถียงให้เปลืองน้ำลายหรอก แต่เป็นเพราะถ้า มักเน่เอาเวลามาเถียงกับเขา เวลาสวีทต่อหน้าทุกคนก็จะน้อย ลงถึงเพียงเล็กน้อยแต่เขาคิดว่า สำหรับพี่เขา คงดีถมไป

     " พอเถอะน่า!  ซ้อมได้แล้ว "
  
   ทง ยองเบ! หนุ่มร่างเล็ก ถึงเขาจะไม่ได้เป็นหัวหน้าวง แต่คำพูดทุกครั้งของเขา ทุกคนจะฟัง จนบางทีตัวหัวหน้าวงเอง ยังคิดอยู่เลยว่า ตกลงกูใช่หัวหน้าวงมั้ยเนี่ย?


























   " ว้าวๆๆ! เลิกซ้อมแล้วครับ กลับบ้านกันเถอะฮะ! "
   " นั่นสิ! กลับกันเถอะ! "

    ไม่ว่าอย่างเดียว มักเน่ของเรายังกระโดดโลดเต้นวิ่งไปเก็บของอย่างกระตือรือร้นโดยมีหัวหน้าวงเป็นคนคอยเตือน ว่าอย่าลืมนู่นนะ อย่าลืมนี่นะ

       มันน่า หมั่นไส้จริงๆ  จียงนะจียง ก็รู้อยู่ว่ารักกัน แต่ทำอะไรก็อย่าให้มันออกนอกหน้านัก นายก็รู้ ว่าสิ่งที่นายทำ แค่นี้ หมอนั่นก็เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว

     ใช่ว่าทง ยองเบจะคิดป่าวนะ ปากพี่แกก็ไปด้วยซะแล้ว แต่ไม่ได้ไปตามความคิดหรอกนะ
 
    " จียง! เย็นนี้มีอะไรกิน? "
    " ถาม เท็มสิ!  เท็มวันนี้นายทำอะไรนะ? "

     ไม่ถามเปล่า จียงเดินไปเกาะแขนพี่ใหญ่ของวงที่ตอนนี้กำลังเก็บของใส่กระเป๋า เตรียมตัวกลับบ้านเต็มที่
   
    "  อยากกินอะไรหละ? "

     ร่างสูงเลิกสนใจกระเป๋าที่เขากำลังจัด แล้วหันมาถามร่างเล็กพร้อมกับลูบหัว แล้วดูเหมือนเจ้าตัวเล็กก็จะพอใจซะด้วยสิ 
 
          เพราะนายเป็นอย่างงี้ไงจียง! ฉันเลยตัดใจจากนายไม่ได้สักที 

      "  กินข้าวผัดกิมจิสูตรพิเศษของนาย ฉันคิดถึงมันจัง! "

       ว่าพรางเจ้าตัวก็กอดร่างสูงแล้วเหวี่ยงตัวไปมา
 
       "  พี่เทมโป! พี่ทำอะไรพี่จียงนะ!  ผมหึงแฟนผมนะ! "
          
         ซึงรีที่เก็บกระเป๋าเสร็จเริ่มสังเกตุว่าไม่ได้ยินเสียงของแฟนตัวเองเลยหา แทบจะทั่วห้อง และก็เจอแฟนตัวเองกอดกับแฟนเก่า ก็รู้ว่าเลิกกันแล้ว แต่อย่างงี้เป็นใครก็หึงครับ!

             แฟนผมงั้นเหรอ? จริงสินะ ตอนนี้เขากับจียง ไม่ได้รักกันแล้ว ไม่สิ! ถ้าพูดให้ถูก คือ จียงไม่รักเขาแล้วตังหาก คนที่จียงรัก คือคนที่มาอ้างสิทธิความเป็นแฟนกับเขาเมื่อกี้ตังหาก นั่นสินะ! ตอนนี้มีแค่ฉันคนเดียวที่ยังรักนายอยู่

       " พวกนายจะแสดงรักสามเศร้ากันอีกนานมั้ย? อ้อโทษทีที่แอบฟังนะ แต่ฉันกับแทบิน อยากไปกิน ข้าวผัดกิมจิสูตรพิเศษของ ท็อปเหมือนกันนะเนี่ย "

           เสียงของแขกไม่ได้รับเชิญ อย่าง ชอย ดองวุค ดังขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ลำพังดองวุคมาคนเดียวเนี่ย ก็ไม่รุ้อยู่แล้วเป็นปกติ แต่นี่ เอี่ยวแทบินมาด้วย ทำไมถึงไม่เห็นวะ?

          " เอาสิฮะพี่ จะได้กินกันเยอะๆไงฮะ ! งั้นพวกพี่ไปรอที่บ้านก่อนนะฮะ เดี๋ยวผมไปซื้อของให้ "
 
           เท็มโปที่เมื่อกี้โดนจียงกอดอยู่นั้น หยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินไปหา ดองวุคทันที ถ้าขืนอยู่ตรงนั้นนานมีหวังทำให้ จียงกับซึงรี ทะเลาะกันชัว

          " ให้ผมไปช่วยไหมครับพี่? "
          " ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณมากนะแดซอง แค่นี้สบายมาก "

           ร่างสูงหันมายิ้มให้รุ่นน้อง ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็ทยอยกันออกตามไป โดยมีจุดมุ่งหมายที่เดียวกันคือ คอนโดบิ๊กแบง!

              อีกด้าน

              " ท็อป !  ว่างไหม ฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ "
   
           ร่างสูงของใครคนนึงเดินมาสะกิดเขาหลังจากที่ออกไปไม่นาน และดูเหมือนท็อปจะไม่ได้ขัดขืนอะไร แถบเดินตามไปเสียด้วยซ้ำ

             








            คอนโด บิ๊กแบง

          " พี่ดองวุค อันนั้นของผมนะฮะ! เหยยยยย! อันนั้นไม่ได้นะพี่ #@^&#^)*_*(*^&^#&*~!!!!~ "
  
            เสียงบ่นและด่าทอมากมาย หลุดมาจากปากของน้องเล็กของวง ก็แหม พี่แกเล่นบุกเข้าห้อง ซึงรี แล้วหยิบนู่นหยิบนี่ทำท่าจะทำตกตลอดเวลาอย่างงี้ มีเหรอซึงรีจะไม่โวย ! ดูก็รู้ว่าแกล้งกันชัดๆ

             อีกด้านนึงในห้องของท็อป ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่อยู่แต่ เฮียแทบินแกก็ยืนยันจะเข้าไปดู โดยลากหัวหน้าวงไปด้วย ด้วยเหตุผลเพียงว่า ถ้าไอบ้านั่นกลับมา พี่จะได้มีข้ออ้างเป็นนายไง ! แหมจิงๆครับพี่ ความคิดพี่นี่ดีจิงๆ

             แปะๆ!

             " มานั่งนี่ซิ จียงฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย ล็อคห้องด้วย! "
              
              แทบินนั่งที่ท้ายเตียงของท็อป พรางตบเบาะข้างๆเชิงให้ อีกร่างมานั่งข้างๆ  และ อีกร่างก็ทำตามคำสั่งอย่างดี เดินไปล็อคห้อง แล้วเดินมานั่งข้างๆรุ่นพี่ของตน

              " จียง พี่ไม่เกรงใจนายหรอกนะ ! พี่ขอถามตรงๆเถอะ นายยังรักท็อปบ้างไหม? "

               คำถามเดียว ประโยคเพียงไม่กี่ประโยคแต่กลับทำให้ คนโดนถามถึงกับค้าง เพราะตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ เพียงแค่ตอนนี้ เขารู้และบอกตัวเองเสมอว่า เขารักซึงรีมาก แต่ทุกครั้งที่เห็นท็อป เขาก็อยากคุย อยากให้ยิ้มให้  อยากกอด อยากเล่นเหมือนเมื่อก่อน 

              " ผมไม่รู้ฮะ พี่ ผมพูดตรงๆฮะ ! ทุกครั้งที่ผมเห็นเท็ม ผมมักจะอยากกอด อยากคุย อยากได้รอยยิ้มจากเขา อยากให้ทุกอย่างเป็นอย่างเดิม  ผมมักจะหงุดหงิดเวลาที่เห็นเขาไปกลับใคร แต่ผมรักซึงรีฮะพี่ ผมรักซึงรีจริงๆ "

               ผมรักซึงรี

               รุ่นพี่ที่นั่งฟังคำตอบของรุ่นน้องของเขานั้นถึงกับ ถอนหายใจ ไม่ใช่เขาอยากทำลายความสัมพันธ์ระหว่าง ซึงรี กับ จียงหรอกนะแต่ที่ จียงพูดมาทั้งหมดนะ มันหมายความว่า  จียง ยังรัก เท็มโปอยู่ แต่ที่เขาสงสัยคือ ทำไมทั้งคู่ถึงเลิกกัน?

               " พี่จะไม่พูดให้นายไขว้เขวหรอกนะ ว่านายรักใครกันแน่ แต่พี่มีคำถามที่พี่สงสัยมากที่สุด ทำไมถึงเลิกกัน? "

                ไม่ตรงไปหน่อยเหรอพี่? คำถามนี้จะให้ผมตอบยังไงหละครับ ! 

                " เท็ม นอกใจผม ไปมีผู้หญิงอื่น " 

                  เท็มเนี่ยนะ? มันออกจะรักนายขนาดนั้น มีเหรอที่หมอนั้นจะไปมีผู้หญิงอื่นน? โหยยยย ! ถ้าเป็นดองวุคจะไม่สงสัยเลยสักนิด ไม่มีทางหรอกจียง !

                 

                 "  นายรู้ได้ยังไง? "
                 "  ผมเห็นครับพี่ เห็นกับตาผมเลย  ว่าวันนั้น เขาอยู่กับผู้หญิงจริงๆ "

                "  เล่าให้พี่ฟังได้ไหม? "
           
                   ไม่ใช่ว่าอยากซักไซร้อะไร น้องมากหรอกนะแต่อีกใจนึง ก็อยากช่วยน้องอีกคน อยากรู้! เพราะเขามั่นใจมาตลอดว่า เท็มโปที่เขารู้จัก ไม่มีทางทำอย่างงั้นแน่

                  " ครับ ! คือวันนั้น เป็น วันครบรอบผมกับเท็ม คบกับครบ 100 วันพอดีครับ ตอนแรกผมก็กะจะชวน เขาไปเที่ยวกัน 2 คน แต่เขากลับปฏิเสธผมแล้วบอกว่า เขาติดธุระ ขอโทษที ! ตอนแรก ผมก็คิดว่าเขาคง เซอไพรซ์อะไรสักอย่างผมแน่ๆๆเลย พี่ก็รู้นิครับ ว่าผมเป็นคนสอดรู้สอดเห็นแค่ไหนกัน ฮ่าๆๆๆๆๆ "

                  น้ำตาที่เริ่มอ่ออยู่ที่ขอบตาของร่างบางนั้น เริ่มไหลเป็นทาง

                  " แต่พี่รู้ไหมครับ สิ่งที่ผมเห็นคือ อะไร? ผมเห็นเท็ม เดินกับผู้หญิงคนนึง ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไรหรอกฮะ ถ้าพวกเขาไม่เข้าไปร้าน ร้านนั้น พี่รู้ไหม ว่าเท็มพาผู้หญิงคนนั้นไปไหน? ร้านเพชร พี่อาจจะเห็นว่ามันไม่เห็นสำคัญตรงไหนเลย แต่สำหรับผมมันสำคัญฮะ เพราะ ทุกครั้งที่ผมผ่าน ผมมักจะบอกให้เท็มเข้าไปดูเป็นเพื่อนหน่อย แต่เท็มก้ไม่เคยคิดที่จะไป ! แล้วทำไมหละครับ ! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอฮะ !!!  แค่ชี้ว่าจะเข้า เท็มก็เข้าเหรอฮะ !!!!~ "

                 

                 จียงเริ่มร้องไห้อย่างหนักและอารวาท แต่รุ่นพี่ที่นั่งข้างเขากลับไม่ทำอะไรทั้งสิ้น นอกจากเอามือข้างนึงไปปลอบใจรุ่นน้องเชิง ปลอบใจ เขาเริ่มเข้าใจอะไรหลายๆอย่างแล้ว



                   " แต่ผมก็ยังคิดเข้าข้างตัวเอง ว่า เขาอาจจะมาเลือกแหวนให้ผม ก็ได้นะฮะ   ฮ่าๆๆๆๆ ผมนี่โง่จัง  แต่ผมก็คิดผิด ก็ตอนที่ผมเห็นเขาใส่แหวนที่นิ้วของผู้หญิงคนนั้น ! มันหมายความว่ายังไงเหรอฮะพี่ ? ฮือ ช่วยบอกผมที พี่ยังคิดว่าผมเข้าใจผิดอีกหรอกฮะ ! ตอนนั้น ผมทนดูภาพนั้นไม่ได้จริงๆฮะ ผมกลับมาบ้าน ! นั่งรอเขา ถ้าวันนั้นเขากลับมา แค่กลับมา ฮือ ไม่ต้องเอาอะไรมาให้ก็ได้ ผมจะทำเป็นลืมเรื่องในวันนี้ซะ ผมจะไม่คิดอะไรอีก ! แต่วันนั้น วะ วันนั้น ฮือ   เขาไม่กลับมาบ้านด้วยซ้ำ "


                    " แถมเขายังมีหน้า ส่ง แมสเสจบอกให้ผมออกไปหาเขาอีก ! วันนั้นผมตัดสินใจได้แล้วว่า ผมจะไม่ออกไปหาเขาไม่มีวัน ! ฮือ และวันนั้นคนที่คอยอยู่กับผมตลอดคือ ซึงรี ฮือ มันทำให้ผมรู้สึกว่า เวลาที่ผมไม่เหลือใคร ผมยังเหลือซึงรี ผมยังมีเขา ฮือ แล และ ผมก็รักเขา "


                     เพียงเท่านั้น จียงไม่สามารถเก็บอะไรไว้ได้อีกแล้ว เขาปล่อยโฮ ออกมากับ รุ่นพี่คนนี้   แทบินนั้นหลังจากได้ฟังเรื่องที่ จียงเล่านั้น ก็พอประติดประต่อ กับเรื่องที่ เท็มโปเคยบอกเขา เมื่อนานมาแล้ว ถึงแผนการว่า เท็มจะทำอะไรให้จียงบ้าง ในวันครบรอบ 100 วัน   

                     ว่าแล้วรุ่นพี่ก็ สบถออกมาเสียงดัง จนทำให้รุ่นน้องที่อยู่ในอกถึงกับเงียบและพยายามเช็ดน้ำตาเพราะคิดว่ารุ่นพี่ คงรำคาญเขาเต็มที แต่ คนที่มีสักเป็นรุ่นพี่นั้น กลับจับให้รุ่นน้องให้หันหน้ามาหาเขาแล้วพูดว่า

                    " ขอโทษ ! มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันน่าจะถามนายเรื่องนี้ และพูดเรื่องนี้กับนายตั้งแต่ แรก ว่าความจริงแล้ววันนั้น  ..... "

               ปึ้งๆๆๆ                  

                     " พี่แทบันฮะ ! พี่เท็มโปให้มาตามไปกินข้าวฮะ "

            2 คนในห้องพอได้ยินชื่อของผู้ที่ให้มาตามนั้นก็รีบลุกทันที คนนึงมีรอยน้ำตาเต็มเสื้อไปหมด อีกคน หน้าตาบวมจนดูไม่ได้เลยทีเดียว ทั้ง 2 คน เดินออกไป    แล้วก็พบว่าทุกคนรอพวกเขาออกมาทานอาหารด้วย แต่พอซึงรรีเห็น จียงตาบวมก็รีบวิ่งมาดูอาการทันที

                      "  พี่จียงเป็นอะไรนะ?  ร้องไห้ทำไม? พี่แทบินทำอะไรพี่จียงฮะ ! "

              ไม่ว่าเปล่า มักเน่ยังคงจับหน้าผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของตัวเองแล้วหันไปมา พรางมองรุ่นพี่อย่างค้อนๆ เชิงว่า ถ้าไม่เห็นเป็นรุ่นพี่ ผมต่อยแล้วจริงๆด้วย

                      "  ป่าวหรอก ! เมื่อกี้พี่สะดุดเตียงเท็มล้ม แล้วเจ็บมากเลยเลยร้องไห้นะ ฮ่าๆๆ "

               จียงแกะมือซึงรีออก ก่อนจะหัวเราะออกมาดังๆ เพื่อกลบเกลือนความจริง แต่การทำอย่างงี้คงมีแต่ ซึงรีที่ดูไม่ออก แต่ทุกคนกลับดูออกว่าความจริงแล้ว มันไม่ใช่อย่างที่ หัวหน้าวงคนนี้พูดแน่ๆ

                      " ว๊า!!~ จิงเหรอฮ่ะ? ทำไมแฟนผมซุ่มซ่ามจังหละ? ฮิฮิ มากินข้าวกันดีกว่าฮะ "

                ว่าแล้วซึงรีก็ดึง จียงมานั่งขางๆเขา ก่อนที่แทบินจะเดินตามมาทีหลังและนั่งข้างๆ ดองวุค 

                      " มากันครบซักที ! ฉันหิวจะแย่อยู่แล้วนะ ! พวกนายนี่มันชักช้าจริงๆเลย งั้นฉํนไม่เกรงใจหละนะ "
     

               ดองวุคตักข้าวใส่จานตัวเอง ก่อนที่จะกินอย่างกับว่า ตัวเองไม่ได้กินข้าวมาประมาณ สิบชาติ ซึ่งนั้นก็เรียงเสียงหัวเราะจากคนในโต๊ะอาหารได้เป็นอย่างดี



















                      


                      " ขอบคุณนะสำหรับอาหาร ! ท็อป ฉันพึ่งรู้ว่านายทำอาหารอร่อย! ฮ่าๆๆๆ! วันหลังฉันจะมาฝากท้องอีกนะ "

                    รุ่นพี่ที่วันนี้มาสร้างความหรรษาให้กับ รุ่นน้อง อย่าง บิ๊กแบง พูดขึ้น หลังจากที่พวกเขาไม่ได้หัวเราะอย่างงี้กันมานาน พรางตบบ่ารุ่นน้องอย่างเคยชิน โดยข้างๆมี อิม แทบิน จะเรียกว่าแฟนก็ไม่เชิง ก็เจ้าตัวไม่ยอมรับสักทีว่าความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นมันเกินขั้นเพื่อน ที่ตัวเองบอกทุกคนอยู่ทุกวัน โบกมือเชิงลา ก่อนที่จะพาดองวุคออกไป เพื่อให้ เจ้าของคอนโด ได้พักบ้างหลังจากที่พวกเขามากวนเป็นเวลานาน

                            ถ้ามีโอกาสอีก ผมก็อยากจะทำให้พี่กินครับ แต่มันคงไม่มีแล้วสิครับ ขอโทษนะครับพี่ดองวุค


                     

                        " แทยัง ฉันมีอะไรให้ช่วยหน่อย ได้มั้ย?
                        " อะไรฮะพี่? "

                         ท็อป พูดขึ้นหลังจากทุกคนเข้าห้องกันไปหมดแล้ว เขาเข้ามาหาแทยัง เพื่อหวังจะให้แทยังช่วยอะไรเขาเป็นครั้งสุดท้าย
             
                        " พรุ่งนี้ ช่วยไปนอนกับ ซึงรีได้ไหม? ขอพี่นอนกับจียงสักวันได้ไหม? ถือว่าพี่ร้องหละนะ "

                         ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะมองหน้า รุ่นน้องของวง เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า พี่ใหญ่คนนี้ต้องงการอะไร แต่มีไม่มากครั้งหรอกนะที่ ท็อปจะขอร้องใคร และเรื่องที่ ท็อปขอร้อง เขาก็พอจะช่วยได้ มันไม่ได้เหลือบากกว่าแรงเขาเท่าไหร่

                          "  ได้สิฮะ "
                          "  ขอบคุณนะ แทยัง "
                         
 
                          
          

               ภายในห้องสีขาวห้องหนึ่ง ถ้าสังเกตุสักนิด มีร่างๆหนึ่งนั่งอยู่ ภายในห้องเปิดไฟเพียงดวงเดียวคือ ไฟบนโต๊ะทำงาน ทำให้ห้องดูสลัวๆ เขานั่งเขียนอะไรสักอย่างลงไปบนสมุดอย่างบรรจง คำแล้วคำเล่า เขามักจะเขียนอย่างงี้มทุกวันทุกวัน ทำเหมือนกับว่าสมุดเล่มนั้นเป็นต้นไม้ที่ต้องคอยรดน้ำทุกวัน 
           
               ถ้าสังเกตุเข้าไปในสมุดนั้นทุกหน้าจะลงวันที่ และมีเพียงข้อความ 2-3ประโยคในนั้น แต่ความหมายกลับซ้ำๆกัน นั่นคือ  วันนี้ฉันก็คิดถึงนายอีกแล้ว เท็มรักจียงนะ

               






















               แสงแดดส่องเข้ามายังผ้าม่านที่ปิดไม่สนิท ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นตื่นขึ้น เขาขยี้ตาก่อนพบว่า ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว เขาพาร่างที่มีหัวชี้ไปชี้มา เดินออกมายังห้องรับแขก เพื่อดูว่ามีใครอยู่บ้านบ้าง แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจ คือ คนๆนึงที่นั่งอยู่กลางวงล้อมของทุกคน คนที่เป็นเพื่อนที่เขาคิดถึงเอาซะมากๆ

                 " ฮยองซึง!! นายมาได้ไงเนี่ย? "

               หนุ่มร่างเล็กเดินเข้าหาเพื่อนที่เขาอย่างเจอทันที ทั้ง 2 ร่างกอดกันแน่น พรางมีสายตาของเพื่อนในวงมองอย่างยิ้มๆ  ใครๆก็รู้ว่า จียงนะคิดถึง ฮยอนซึง แค่ไหนทุกครั้งที่ซ้อมเขามักจะบอกว่า อยากให้ฮยอนซึงมาเต้นด้วยยจัง

                   " จียง ดูสภาพนายสิ ! ไม่เหมือนคนเลย ฮ่าๆๆๆ "
                   "  อะไรฉันออกจะเป็นซุปเปอร์สุดหล่อที่สาวๆหลงไหล  ทำไมจะดูไม่เหมือนคนฮะ?? "

                ฮยองซึงมองหน้าเพื่อน ก่อนจะส่ายหัวไปมา นี่นะหรือสาวหลง ฉันว่า หนุ่มหลงกันตรึมมากกว่า 

                     " จ้าๆ พ่อหนุ่มหล่อ ! เท็มโปพาฉันมานะ "
 
                จียงหลังจากได้ฟังคำชมแล้วก็ยิ้มหน้าบาน พรางหันไปทาง ท็อปที่ตอนนี้กำลังหัวเราะกับท่าทางเด็กๆของเขา และเหมือนเจ้าตัวเองก็จะรู้สึกตัวว่ามีคนมองเลยหันไปตามสายตา นั้นก็พบกับคนที่เขาหัวเราะเมื่อกี้ ที่ตอนนี้กำลั งมองเขาด้วยสายตา ค้อนๆ

                    " จียง ฉันมีอะไรจะบอกนาย ! มันต้องทำให้นายดีใจแน่ๆเลย "

                 จียง หันมาทางพี่ใหญ่ ด้วยความกระตือรือร้น ใครๆก็รู้ว่า จียงนะ ไม่มีความอดทนกับคำพูดแบบนี้หรอก เจ้าตัวนะ สอดรู้สอดเห็นจะตาย
                 
                     " อะไรเหรอเท็ม? อะไรเหรอ ! บอกมาเดี๋ยวนี้นะ "
                     " ให้เจ้าตัวเขาบอกเองดีกว่ามั้ง? "

                  เท็มโปพูกพราวสงสัยตาไปทาง ฮยอนซึงที่ยืนข้างหลัวจียงทำให้จียง ต้องหันกลับไปอีกครั้ ง   จะช่วยพูดคนเดียวได้ไหมหละ หันไปหันมา ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว

                       "  โอเคๆ ฉันจะบอกทุกคนว่า ต่อไปนี้ ฉันจะมาเป็นหนึ่งในสมาชิก บิ๊กแบง ฝากตัวด้วยนะ ! "

                   สิ้นสุดคำพูดนั้น ทุกคนถึงกับอยู่ในภวังความอึ้ง ยกเว้น ท็อปก็จะให้ท็อปอึ้งทำไมหละ ก็เจ้าตัวนั้นแหละที่ไป ขอร้องผู้จัดการแทบตาย ว่าให้ ฮยองซึงกลับมาเถอะ 

                     " ล้อเล่นรึป่าว? ฮยองซึงนายจะกลับมาจริงรึป่าว ? "
              
                    คำถามที่หลุดออกมาจากโดเรม่อน นั้นสร้างคววามอยากรู้อยากเห็นให้กับคนทั้งวงได้เป็นอย่างดี ฮยองซึงหัวเราะกับท่าทางของเพื่อนๆ ก่อนจะพูดอะไรที่ทำให้ทุกคนอึ้งเข้าไปอีก

                       "  ไม่เชื่อก็ถาม ท็อปสิ ! หมอนั่นนะเป็นคนไปคุยกับผู้จัดการเองเลยนะ "

                     เอาหละ ! มึงนี่สร้างความซวยให้กูได้ดีจริงๆ ไอฮยอนซึง

                         "  จริงๆ นี่ ! พวกนายเลยมองฉันได้แล้วนะ ! ไปๆ วันนี้ออกไปกินข้วด้านนอกกัน ไปแตต่งตัวไป วันนี้ ฮยองซึงเลี้ยง ! "

                    แค่ได้ยินคำว่าเลี้ยงเท่านั้นแหละ เหล่าบิ๊กแบง ทั้งหลายสลายโก๋ไปเเต่งตัวกันหมดเลย  ใครจะรู้หละว่า บิ๊กแบงนะแต่ละคน งกยิ่งกว่าอะไรดี และแล้วความซวยก็มารวมแก ฮยองซึงผู้นี้ผู้เดียวจะบอกยังไงดีหละ นอกจากงกแล้ว ไอพวกนี้ กินจุยิ่งกว่าช้างกินซะอีก ให้ตายสิ ! วันนี้วันซวยอะไรของนายเนี่ย จำไว้เลยนะ ชเว ซึงฮยอน   อย่าให้มีความหน้านะ นายตายแน่ !!

                        20.00 น. คอนโด บิ๊กแบง

             " โอ้ยยยยย ! อิ่มจังเลยคร๊าบบบบ ! ต้องยกความดีความชอบให้ ฮยอนซึง ขอบใจนายมากวันนี้อร่อยมาก ฮ่าๆๆๆ "

                      จียงพูดหลังจากที่ทุกคนกลับมาจากการเผาผลานเงิน ฮยอนซึง   ดาราก็ไม่ใช่  นักร้องก็ไม่ใช่ กว่าฉํนจะหาเงินได้เท่าที่พวกนายกินเนี่ย ! เหนื่อยนะเว่ยย กินอย่างกับไม่เคยกินมาเป็น ชาติ ขอเถอะ ถ้าใครมาเห็นภาพวันนี้ คงคิดว่า YG อดอาหารนักร้อง เป็นแน่แท้ อนาจจริงๆ

                 " ทำใจเถอะน่า ! อะนี่ฉันคืนให้ ค่าข้าววันนี้นะ ไหนๆฉันก็ไม่มีโอกาสจะได้เลี้ยงอีกแล้ว ! มือนี้ถือว่าฉํนเลี้ยงแล้วกัน ! อ้อ แล้วก็ขอบใจนายมากนะฮยอนซึง สำหรับทุกอย่า ง นายมันเพื่อนรักของฉันเลยว่ะ "

                        ท็อป ดึงฮยอนซึงเข้ามากอด พลางซบหน้าลงบนไหล่     ทั้งคู่กอดกันอยู่นาน เหมือนในห้องนั้นจะไม่มีใคร แต่มีสายตาคู่นึงที่เห็นภาพนี้ และก็เข้าใจผิดไปแล้วเต็มๆ

                        นายไม่รักฉันแล้วเหรอ เท็ม ?

                   


                      " ไอบ้าเอ๊ย! อย่าพูดอย่างงี้ดิวะ   แกต้องกลับมาเข้าใจไหม? ฉันจะรอ ไปๆๆๆ วันนี้จะไปเอาจียงมานอนด้วยใช่มั้ย? เดี๋ยวฉํนจัดการให้ "

                       " ขอบใจมาก ! แต่ฉันฝากเรื่องนี้กับแทยังไปเมื่อวาน นายก็เอาแทยังไปด้วยแล้วกัน  "
                       " อือ   ไปรอทื่ห้องได้เลยเพื่อน แต่ ห้ามทำอะไรเพื่อนฉํนนะเว่ยยย!~ "

                       "  เออน่าไม่ทำหรอก "

                      
                     ทั้งคู่หัวเราะก่อนะจแยกกันไป เท็มโปนั้นกลับไปที่ห้องเคลียร์ของให้เรียบร้อย ส่วน ฮยอนซึงนั้นก็ไปหา แทยังเพื่อ จะคิดหาวิธีเอาจียงออกมาจาก ซึงรี





     
      

                                                       
                                                                                                

                       ก๊อกๆๆๆๆ
   
                      " เข้ามาสิ  "

                             ร่างบางเดินเข้ามาในห้องหลังจากได้รับคำอนุญาติจากเจ้าของห้องเเล้ว   ความจริง ไอเจ้าของห้องไม่ใช่เหรอ ที่ให้เขามานะ แล้วทำไมเขาต้องขออนุญาติด้วยเนี่ย

                       "  นายเรียกฉัน มีอะไรรึป่าว เท็ม ? "
                      
                               ร่างบางยืนอยู่หลังร่างของคนๆหนึ่งที่เรียกเขาให้มาหา ร่างสูงนั้นหันมาหาร่างตรงหน้า ก่อนจะพูดประโยคที่ ร่างข้างหน้าเองก็ไม่คิดว่าจะได้ยิน

                       "  คืนนี้ นอนกับฉันนะ  "
                       "  เอ่อ ออ. "

                        " ฮ๋าๆ  ฉํนไม่ทำอะไรนายหรอกน่า แค่นอนเฉยๆ ไม่ได้เหรอ? "

                              ร่างสูงหัวเราะก่อนจะดึงร่างบางมานั่งที่เตียงกับเขา พรางบอกให้ร่างบางนอนได้แล้ว เพราะเขาง่วงแล้ว โดยไม่สนใจว่า ร่างตรงหน้าจะยอมนอนกับเขาหรือไม่ก็ตาม

                         "   ฉันรักนายนะ จียง "
                
                               ร่างสูงของ ชเว ซึงฮยอนพูดขึ้น ก่อนจะกอดร่างตรงหน้าไว้แน่น อย่างกับว่าจะไม่ได้กอดอีกแล้ว แล้วจูบเบาๆที่ขมับของร่างบาง สายตาทั้งคู่สบกัน ก่อนที่ร่างสูงจะถามอีกครั้งว่า

                         "  นายยังรักฉันอยู่ไหม ? "

                   เขารู้ดีว่า คำถามที่เขาถามนั้นจะไม่มีคำตอบแต่เขาก็แค่อยากถาม เพราะ เขาจะไม่มีโอกาสได้ถามมันอีกแล้ว
         
                        " รักสิ ! ฉันยังรักนายอยู่ เท็ม "

                    คำตอบของจียง ทำให้ท็อปถึงกับอึ้ง ไม่เชิงอึ้งอย่างเดียว เขาดีใจ ดีใจมากๆที่อย่างน้อยเขาก็ได้ยินคำนี้จากร่างบางอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะไม่ได้สิทธิ์ที่จะได้ยินมันอีกแล้ว
                    ร่างสูงกอดอีกร่างตรงหน้าไว้แน่น จนทั้งคู่หลับไป มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับทั้งคู่ และตัว ซึงฮยอนเอง เพราะเขาอาจจะไม่มีโอกาสได้กอดร่างตรงหน้าอีกแล้วก็ได้

                                     



















                         " จียง จียงตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ "
                         " อือ.. .. รู้แล้ว "

                       จียงพยายามพยุ่งตัวเองขึ้น และ ขยี้ตาด้วยอาการสลึมสลือ จนเขาพอสังเกตุได้ว่าคนที่ปลุกเขานั้น ไม่ใช่คนที่นอนกอดเขเมื่อคืน

                            " พี่เบ็คยอง ? พี่มาได้ไงนะ "
                        จียงหันไปมองรุ่นพี่ ร่วมค่ายของเขา อย่างสงสัย   มาได้ไงวะ?

                            " พวกเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ ตอนนี้ทุกคนรออยู่ข้างนอกเหลือแต่นายนะ จียง รีบๆออกมานะ "
 
                         รุ่นพี่ตัวเล็กพูดขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้จียง นั่งงงคนเดียว   อะไรวะ? ทุกคน?? งงนะเนี่ย?  และอะไร ไอเท็มบ้า ! ตื่นก็ไม่บอกกันเลยนะ   ออกไปมีเรื่องแน่













                               " จียง มาแล้วเหรอ มานั่งสิ "
                                
                      เท็ดดี้ ปาร์ค เรียกน้องคนสุดท้ายที่มาถึงให้มานั่งลง ในวงโดยมี ฮยอนซึง นั่งอยู่กลางวงเช่นเคย จียงยังคงงงไม่หาย ว่าทำไมพี่ๆ วง 1tym ถึงมาอยู่กันพร้อมหน้าอย่างนี้แล้วไหน จะเพื่อนๆเขาอีก ผู้จัดการ อีกทั้ง ผู้หญิงคนนั้น คนที่เท็มพาเข้าร้านเพชร นี่มันอะไรกัน?  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วเท็มหายไปไหน

                               "  เอาหละเริ่มกันเลยดีกว่านะ ฮยอนซึง "
                               "  ครับ "

                       หลังจากจียงนั่งลง เท็ดดี้ก็บอกให้ ฮยอนซึงเริ่มเรื่องที่พวกเขาจะคุยกัน 

                              "  เดี๋ยวสิ ! เท็มยังไม่มาเลยนะ "
                              " ไม่มาแล้วหละ หมอนั่นนะ ! แล้วที่เรากำลังจะคุยก็เรื่องของหมอนั่นนั่นแหละ "

                        
              ผู้จัดการพูดขึ้น ก่อนจะหันไปทางฮยอนซึง ก่อนพยักหน้าให้กัน เชิงบอกว่า เอาหละนะ

                         "  ความจริงแล้ว  มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกนะ แค่ฉัน พี่แทบิน ผู้จัดการ และก็พี่ๆ วง 1tymอยากจะพูดกับนายเท่านั้นแหละ จียง แล้วไหนๆ ก็พูดกับนายแล้ว ก็ให้ทุกคนรู้ไปเลยด้วย "
                         
                           ฮยอนซึงพูดเสร็จ ก็ไม่มีช่องว่างให้ใครถามต่อผู้จัดการก็เริ่มเรื่องทันที

                           " ต่อจากนี้ไป บิ๊กแบงจะมี 5 คน "
                           " บิ๊กแบงก็มี 5 คนอยู่แล้วนิครับ? "

                         ซึงรี ถามขึ้นเพราะเขาไม่เข้าใจความหมายที่ผู้จัดการจะสื่อ แม้แต่น้อย

                    " ใช่ ! บิ๊กแบงมี 5 คนอยู่แล้ว แต่จะมีการเปลี่ยนแปลงสมาชิกในวง โดย เราจะเปลี่ยน ฮยอนซึง มาแทน ซึงฮยอนหรือ เท็มโป "

                           หลังจากผู้จัดการพูดเสร็จ บิ๊กแบงทั้งหมดถึงกับอึ้งที่ได้ยิน โดยเฉพาะ จียง เขาไม่เข้าใจเอาซะเลยว่าทำไม ถึงเปลี่ยนกันง่ายๆอย่างนี้ เพราะเมื่อวาน เท็มโป ยังมาบอกเลยว่า ฮยอนซึงจะมาอยู่กับพวกเราด้วย พวกเรานะ? แล้วทำไมถึงไม่มีนายหละ?

                            " พี่ท็อปไปไหน ? "

                            คำถามที่ทุกคนในบิ๊กแบงอยากรู้เป็นอยางมาก โดนถามโดย แดซอง
          
                            " เท็มโป ต้องไปผ่าตัด เนื้องอกในสมองที่ อเมริกา พึ่งไปเมื่อเช้านี้ ถ้าจะถามว่าทำไมต้องอเมริกาหละก็ พี่จะตอบให้ เพราะว่า เนื้องอกในสมองของ เท็มโป เริ่มขยายขนาดขึ้นทุกวัน จนหมอที่นี่ แนะนำให้ไป ผ่าตัดที่อเมริกา แล้วถ้าจะยังถามอีกว่า แค่ผ่าตัดเสร็จก็กลับมาได้หละก็ ขอบอกว่า ขนาดแพทย์ยังบอกว่า การผ่าตัดนะ มีโอกาส รอด 50 - 50  ดังนั้น เท็มโป ถึงบอกกับพี่ว่า ให้ฮยอนซึงมาแทนเขา เพราะอย่างน้อย ฮยอนซึงก็ คือสมาชิก บิ๊กแบงคนนึงเหมือนกัน "

                             คำตอบของ ผู้จัดการทำให้ทุกคนในวง ถึงกับอึ้งไปตามๆกัน   ได้ยังไงหละ?  ปกติ พี่แกเองก็ไม่เคยมีอาการปวดหัว หรืออะไรเลยนี่นา ทุกอย่างก็ปกติดี ทำไมถึงเป็นอย่างงี้หละ แล้วที่เอาฮยอนซึงมาแทน แสดงว่า พี่แกเองก็รู้ถึงความเป็นไปของตัวเองแล้วงั้นเหรอ  แล้วทำไมถึงไม่บอกหละ?    ทำไมถึงไม่มี การบอก ไม่มีการลาเลยหละ ไปอย่างงี้ได้ยังไงกัน


                               น้ำตาหยดใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาของหัวหน้าวง เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย ทั้งๆๆที่ คนที่ เท็ม สนิทที่สุดคือเขา แล้วทำไมเขาถึงไม่สังเกตุสักนิด ทำไม เท็ม ถึงไม่ลาเขาสักคำ ทำไม?



                          " เท็มนะ ฝากพวกนี้ไว้ให้พวกนายด้วยนะ ! อะ ซึงรี นี่ของนาย นี่ของนาย แดซอง อันนี้ของนาย แทยัง อันนี้ก็ของนาย 
จียง "

                               ฮยอนซึงยืนขวดโหลที่มีดาว ดับร้อยอยู่ข้างในให้ ซึงรี    เอาตุ๊กตาโดเรม่อนตัวยักษ์ให้ แดงซอง   เอา หมวกที่แทยังหาแทบตาย ตลอดทั้งเดือน ให้ และสุดท้าย  สมุดสีขาวเล็ก ให้จียง    จียงค่อยๆเปิดมันช้าๆ  ทุกๆหน้า ทุกหน้าของสมุดเล่มนั้นนั้นจะเขียนว่า  ชเว ซึงฮยอน รัก ควอน จียง ตลอดไป และลงวันที่ ไว้เสมอ เริ่มตั้งแต่ วันครบร้อยวันของพวกเขา  จียงเห็นอย่างงั้น ก็ยิ่งร้องไห้เข้าไปอีก       นายต้องการอะไรกันแน่ เท็ม บอกว่ารักฉันแล้วทิ้งฉันไว้อย่างงี้เนี่ยนะ?

                          "  ฉันมีเรื่องจะบอกนายด้วย จียง ที่วันนั้น ฉันยังไม่ได้บอกนาย และก็ขอโทษนะ ที่ฉันบอกนายช้า ไป "

                               จียงเงยหน้าจากสมุดเล่มนั้นแล้วหันไปทาง  อิม แทบิน   พร้อมกันสายตาที่ว่า  พี่มีอะไรให้ผมเสียใจไปมากกว่านี้อีกเหรอฮะ?

                         "  เรื่องวันครบรอบการคบกันของนายกัย เท็มโป นะ ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมที่นาย เจอกับ เท็มโปนะ "

                                อิม แทบิน ชี้ไปทางผู้หญิงที่นั่งข้าง ฮยอนซึง ก่อนที่จียงจะพยักหน้าช้าๆ เชิงว่า ครับ ผู้หญิงคนนั้นแหละที่ผมเห็น ก่อนที่แทยินจะเริ่มอธบายต่อว่า 

                           

                             " งั้นนายฟังฉันดีๆนะ ห้ามขัดฉันจนกว่าฉันจะพูด จบ ! วันนั้นที่นายเห็นผู้หญิงคนนี้กับเท็มโปนะ จริงที่เท็มโป พาผู้หญิงคนนี้เข้าร้านเพชร และ ก็จริงที่ เท็มโปสวมแหวนวงน้นให้ผู้หญิงคนนั้นแต่ แหวนวงนั้นที่เท็มโปสวมให้ผู้หญิงคนนี้นั้น คือ แหวนที่เขาจะเอามาให้นาย และผู้หญิงคนนี้ คือ ญาติของฮยอนซึง "

                              
                                แทบิน หันไปทางผู้หญิงที่มีสักเป็นญาติของ ฮยอนซึง เชิงว่าพูดเรื่องที่ เท็มเคยบอกเธอสิ



 
                              " ใช่จ๊ะ ! ซึงฮยอนนะ มาขอให้ฉันไปซื้อแหวนเป็นเพื่อนเขาหน่อย เขาจะซื้อแหวนให้คนรักของเขา ฉันก็เคยถามว่าทำไมต้องให้ฉันไป   เขาบอกว่า เพราะว่าพี่กำลังจะแต่งงาน พี่น่าจะเข้าใจความรู้สึกของคนที่อยากได้แหวนนะฮะ  ฮิฮิ  เขานน่ารักมากเลยนะตอนนั้นที่พี่คิด พี่อิจฉา แฟนเขาเป็นที่สุด เลยหละ แล้วที่เขาสวมแหวนให้พี่นะ ก็เพราะว่าเขาบอกว่า  แฟนเขานะนิ้วเท่าพี่เลย ขอยืมลองใส่หน่อยได้ไหม    รู้ไหม พี่คิดว่า  แฟนเขาโชคดีที่สุดเลยนะ ตอนนั้นนะ "


                                    จียงได้ยินอย่างงี้ปแล้วยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่

                                     เท็ม ฉันขอโทษนะ ฉันน่าจะเชื่อนาย เชื่อใจนายว่านายไม่ได้นอกใจฉัน วันนั้น ฉันน่าจะฟังนายอธิบายซะก่อน ขอโทษนะ เท็ม ขอโทษ  จียงมันโง่เอง โง่ที่สุด



                                  " จียง ! ที่นายบอกพี่แทบินนะว่า เท็มโปแมสเสจมาบอกนายว่า ให้ออกไปหาเขาทีนะ ความจริงแล้ววันนั้น เขาจะเอาแหวนให้นาย เขาเตรียมทุกอย่างไว้พร้อม ทั้งโต๊ะมื้อค่ำ แสงเทียน ไม่ว่าอะไรก็ตามที่นายชอบ มันจะมีหมดในวันนั้น เท็มโปนะ มาขอยื้มดาดฟ้าบ้านฉัน เป็นที่จัดสถานที่ให้นายยังไงหละ   และวันนั้นฝนก็ตกหนักมาก  ฉันได้ยินเสียงปิดประตูถึง 2 ครั้ง ฉันก็นึกว่า เท็มโปกับนายกลับไปแล้ว แต่ฉันก็เอะใจว่า  ฉันยังไม่เห็นนายเลย ฉันเลยขึ้นไปบนดาดฟ้า พบเท็มโปนอนบนฟื้น ข้าวของกระจัดกระจาย  "

                                   " ตอนนั้นฉํนตกใจมาก ทำอะไรไม่ถูกเลย ! ฉันพยายามโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสักคน ฉันเลยโรหาพี่แทบิน ก่อนที่จะพาเท็มโป ไปโรงพยาบาล "

                                     จียงถึงกับอึ้งไปถนัด วันนั้นเขาเห็นไม่ใช่ไม่เห็น ว่า ฮยอนซึงโทรมา แต่เขาไม่มีอารมณ์รับทั้งงนั้น เพียงแค่ตอนนั้น ถ้าเขารับสักนิดคงรู้อะไรเร็วกว่านี้สินะ



                                  " วันนั้นนะ หมอบอกพวกพี่ว่า ท็อป เป็นเนื้องอกให้รีบผ่าตัดตั้งแต่ตอนนี้ เพราะว่ามันยังเล็กอยู่ ความเสี่ยงจะน้อย แต่พอพี่พูดเรื่องนี้กับเท็มโปตอน ที่เขาฟื้นเขากับบอกพี่ว่า ไม่เป็นไรหรอกฮะ ถ้าผมผ่าตัดตอนนี้ จียงก็เป็นห่วงแย่     พี่เลยถามว่าจะให้บอก สมาชิกในวงนายไหม  เขาก็บอกว่า ไม่ดีกว่าฮะ  เป็นห่วงกันไปป่าวๆ  "
                                
                                     เท็ดดี้ ปาร์คพูดให้น้องฟัง  ก่อนที่เบ็คยองจะพูดต่อว่า

                                  "  วันนั้น พี่ถาม หมอนั่นว่า เกิดอะไรขึ้น ทำไมงานมันถึงเละอย่างงั้น แล้วทำไมนายถึงตากฝนไม่ยอมเข้ามาข้างใน   เขาบอกพี่ว่า   วันนั้นเขาส่งแมสเสจไปหา นาย ตอน 3 ทุ่มว่าให้ออกมาหาเขาหน่อย   แต่เหมือนหมอนั่นจะรอนายจนถึง เที่ยงคืน
ทั้งๆที่ฝนตก หมอนั่นวิตกมาก ว่านายเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงยังไม่มา หมอนั่น วิ่งจากบบ้าน ฮยอนซึงไปคอนโด พวกนาย ด้วยเท้าเปล่า "


                                 จียง หันไปมองหน้า รุ่นพี่ของตัวเองอย่าง อึ้งๆ    บ้าน ฮยอนซึง มันห่างจากคอนโดพวกเขา หลาย กิโล เชียวนะ ถ้านั่งรถมันก็ใกล้ แต่นี่ เดินเท้าเปล่างั้นเหรอ?






                                         " เท็มโปยังบอกพี่อีกว่า ภาพที่เขาเห็นที่คอนโด นะ คือนายนอนกอดกับซึงรีในห้อง หมอนั่นบอกว่าวันนั้น เป็นวันที่เขาเสียน้ำตาเป็นครั้งแรก เขาร้องไห้หนักมาก ทำลายข้าวของ และอยู่ๆ เขาก็ปวดหัวจี๊ด แล้วก็เหมือนมองไม่เห็นอะไร และสุดท้ายก็มารู้สึกตัวที่โรงพยาบาลนั่นแหละ  "



                                     จียงร้องไห้ไม่หยุด เขาเอาหน้าเขาไป ซบในอกของซึงรี ปล่อยน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด  จนซึงรีทนไม่ได้จนต้องพูดอะไรที่เขาไม่อยากจะบอกกับ จียง เพราะถ้าบอกแล้ว เขาอาจจะเสียจียงไปก็ได้

                                         "  ทุกครั้งที่ พี่นอนกับผม ทุกคืน พี่จะละเมอ ชื่อ พี่เท็มโป ออกมาตลอด รู้ไหมฮะ ผมรู้มาตั้งนานแล้ว ว่าพี่ไม่ได้รักผมหรอกฮะ พี่รักพี่เท็มโปตังหาก  แต่ที่ผมไม่บอกพี่ เพราะผมกลัวว่า ถ้าพี่รู้พี่อาจจะกลับไปหาพี่เท็มโปแล้วไม่มาหาผมอีกก็ได้  ผมมันเห็นแก่ตัวใช่ไหมฮะ?  ฮ่าๆๆ ผมขอโทษนะฮะ ผมขอโทษ "

                                        

                                       จียงมองหน้า คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนตัวเองก่อนที่จะมองหน้าทุกคนที่นั่งอยู่กับเขา เขาไม่รู้จะพูดอะไร จะต้องทำยังไงต่อไปแล้ว เขารู้เพียงว่า ตอนนี้ เขาต้องการเท็ม ต้องการให้เท็มกลับมาหาเขา    
             
                                       จินฮวาน จึงตัดสินใจยื่นอะไรบางอย่างให้กับ จียง ก่อนจะพูดว่า

                                    "  นี่ตั๋วเครื่องบินไปอเมริกา พร้อมที่พัก ชื่อโรงพยาบาลที่เท็มโป ผ่าตัด  กับนี่ แหวนวงนั้นที่เท็มโปตั้งใจซื้อให้นาย     ไปซิ ไปจัดกระเป๋าซะ "

                                 จียงมองหน้าพี่ทุกคนก่อนนะ ยิ้มเชิงขอบคุณ ทุกคนที่ทำให้เขารู้ว่าเขาควรทำอะไรก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องไปเก็บของ ทุกคนมองหน้ากันก่อนจะยิ้มๆว่า ดีแล้ว ขอให้เท็มโปไม่เป็นอะไรนะ  นายจะได้กลับมารักกันอีกครั้งไง 
























                  อเมริกา 

    โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

                     " ขอโทดนะครับ คุณ ชเว ซึงฮยอนที่มาผ่าตัดเมื่อวานนี้ อยู่ห้องไหนเหรอฮะ ".
           
                             จียงที่ตอนนี้มาถึงอเมริกาได้สักพัก ก็รีบตรงดิ่งมาที่โรงพยาบาลทันที

                    "  ห้อง 50 ชั้น 12 ค่ะ  คุณเป็นญาติกับเขาเหรอคะ? "
                   
                                นางพยาบาลที่อยู่ที่เคาร์เตอร์ ถามขึ้นก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นนึงให้ จียงแล้วพูดว่า

                    "  ช่วยพบแพทย์เจ้าของไข้ได้ไหมคะ  บอกนางพยาบาล ที่เคาร์เตอร์ ชั้น 12 นะค๊ะว่าเป็น ญาติกับ คุณซึงฮยอน "


                               จียงพยักหน้าเชิงเข้าใจก่อนจะรีบไปที่ลิฟท์ทันที เขารอไม่ไหวแล้วที่จะได้พบกับ เท็ม อยากจจะอธิบายทุกอย่างฟัง อยากจะบอกรักอีกหลายๆครั้ง

        ติ๊ง!

               ร่างบางเดินไปยังเคาร์เตอร์ที่มีนางพยาบาลยืนอยู่

                   " ผมเป็นญาติกับ ชเว ซึงฮยอนครับ "
                  
               หญิงสาวหลังจากที่ได้ยินร่างบางบอกว่าเป็น ญาติคนไข้ ที่พึ่งผ่าตัดเสร็จนั้น ก็พาร่างบางไปหาแพทย์เจ้าของคนไข้ทันที






           ก๊อก ก๊อก ก๊อก

             " ขออนุญาตค่ะ ญาติคุณ ซึงฮยอนมาแล้วค่ะ "
 
                      นางพยาบาลพาร่างบาลมาหยุดตรงหน้าหมอแกๆคนนึง ก่อนที่หมอคนนั้จะหยิบฟิล์มเอ็กซเรย์หลายแผ่นขึ้นมาติด

            " คุณเป็นญาติกับคุณซึงฮยอนสินะครับ ที่แล้วครับที่คุณมา เรามาเข้าเรื่องกันเลยนะครับ "

                    คุณหมอหันมาทางจียง เชิงว่า ผมจะเริ่มแล้วนะ ร่างยางก็ได้แต่พยักหน้าเชิงว่า ผมพร้อมแล้วฮะ

             " คุณเห็น ก้อนนี่ใช่ไหมครับ? " 
                   
                    หมอชี้ไปที่ฟิล์มแผ่นนึง ที่แสดงภาพแปลกๆที่มีรูปร่างคล้ายสมอง แมเงารางๆคล้ายก้อนอะไรสักอย่างอยู่ข้างใน

             " นี่คือเนื้องอกในสมองของคุณ ซึงฮยอนที่เราเอ็กซเรย์ไว้ก่อนที่จะผ่าตัด แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ก้อนเนื้อนี้ไม่มีใครสมองคุณซึงฮยอนอีกแล้ว"

                  จียงได้ยินยังงั้นก็ยิ้มแกล้มปริ  เท็ม ขอบคุณนะที่ยังรอฉัน

             " แต่ผมก็มีเรื่องร้ายจะบอกคุณเหมือนกัน   เนื่องจากก้อนเนื้อที่ผ่านั้นโตเกินไป ถึงแม้ว่าคุณซึงฮยอนจะไม่เสียยชีวิต แต่เขาจะกลายเป็นเจ้าชายนิทรา "

                    ตึก 

                 เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะสำหรับร่างบางตรงหน้า อะไรกัน นายไม่รอฉันเลยเหรอ? 















                         1 เดือน ต่อมา 
                       โซล  เกาหลีใต้

        " หลังจากที่ ข่าวหนุ่มซึงฮยอน บิ๊กแบงได้กลายเป็นเจ้าชาย นิทรา  ผ่านมาได้หนึ่งเดือนแล้ว แต่กำลังใจจากแฟนเพลงที่ไปถึงโรงพยาบาลก็ยังล้นหลาม เพื่อหวังให้ ปฎิหารเป็นจริง......"

           " เห็นไหม เท็ม ดอกไม้เต็มหน้าห้องเลยนะ   รีบๆตื่นมาสิ นายทำแฟนเพลงของฉํนร้องไห้นะรู้ไหมฮะ? ตื่นมารับผิดชอบเดี๋ยวนี้! "

             ร่างบางของจียงได้แต่บ่นพึมพำ ว่าคนที่นอนลมหายใจสม่ำเสมอบนเตียง   จียงได้แต่บ่นอย่างงี้ทุกวันตลอดเดือนที่ผ่านมาเพื่อหวังจะให้ร่างที่นอนออยู่ได้ยินสักครั้ง และรับรู้ว่า ตัวเขาก็เป็นเหมือนเเฟนเพลงที่เราให้ร่างตรงหน้าฟื้นขึ้นมา




             ไม่ว่าจะนานแค่ไหนฉํนก็จะรอนายนะ เท็ม จะรอนายจริงๆ







                                                                                             จบ