[BiePchy]It's only us รักนี้มีแค่เรา

ลำดับตอนที่ #9 : Broken heart

(Pchy)

หลังจากนั้น เราก็ต่างคนต่างใส่เสื้อผ้า ร่างสูงตรงหน้าเดินออกไปจากบ้านของผม เราต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันอีก ผมค่อยๆทรุดลงกับผนังอีกครั้ง นั่งจมอยู่กับความคิดตัวเอง หลงคิดไปว่ามันจะรักผม หรือไม่ก็แค่รู้สึกกับผมแบบเดียวกับที่ผมรู้สึกกับมัน แต่ไม่ คำว่าขอโทษของมันคือทุกสิ่งทุกอย่าง ผมไม่ควรจะไปจมกับมันอีก ถึงจะพยายามบอกกับตัวเองอย่างนั้น แต่จริงๆแล้วมันก็ทำไมได้อยู่ดี 

ผมปล่อยตัวเองให้คิดเรื่อยเปื่อยครู่ใหญ่ แล้วหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรไปหาเพื่อนที่ผมคิดว่าจะปรึกษาได้

'เฮลโหล มีไรป่ะ'

"แพรว ฉันไม่ค่อยดีว่ะ"

'เออๆ พรุ่งนี้เจอกันดีกว่า วันนี้ฉันยุ่ง'

"พรุ่งนี้เที่ยงสยาม โอป่ะ"

'ได้ๆ มีไรค่อยคุยกันดีกว่า อ้อ อย่าเพิ่งเครียดจนฆ่าตัวตายไปก่อนนะ ให้ฉันได้ช่วยแกก่อน'

"คร้าบบบบบ เจอกันพรุ่งนี้ละกัน"

'เค'

ผมวางสายไป พยายามไม่คิดอะไรแล้วข่มตานอนให้หลับ แต่ก็ไม่สำเร็จ ภาพนั้นยังคงรีเพลย์ซ้ำแล้วซ้ำอีกเหมือนฉายหนัง ผมนั่งคิดอีกครั้ง ทางเดียวที่ผมทำได้คือตัดใจ ไม่ต้องไปสนใจมันอีก ผมคิดได้อย่างนั้นจึงพยายามที่จะหลับอีกรอบ

------------------------------------------

12.00น.

ผมมารอแพรวที่สยามที่เดิมที่เรานัดกันทุกครั้ง ในไม่ช้าแพรวก็เดินมา

"เป็นไงบ้างแก"

ผมค่อยๆเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้แพรวฟัง แน่นอนว่าผมจุกอกกับคำพูดตัวเอง แต่ผมก็พูดต่อไปเรื่อยๆ

"แก โอเคใช่มั้ย"

"มั้ง ไม่รู้ดิ"

"แล้วแกจะทำยังไงต่อ"

"ไม่รู้อ่ะ ตัดใจมั้ง"

"เฮ้อ เคสแกแม่งหนักจริงๆว่ะ"

เราเงียบต่อกัน ทันใดนั้นแพรวก็สะกิดเรียกผม

"แกๆ ไปกับฉันแปบนึง"

"มีไรป่ะ"

"เจอรุ่นน้องน่ะ"

แพรวพาผมเดินไปหาผู้หญิงน่ารักๆคนนึง แล้วทักเธอ

"ภาพฟ้าหรือป่าว"

"พี่แพรวใช่มั้ยคะ สวัสดีค่ะพี่แพรว"

"พิชนี่ฟ้า ภาพฟ้ารุ่นน้องฉัน ฟ้านี่..

"พี่พิชใช่มั้ยคะ วันก่อนฟ้าพึ่งดูละครที่พี่เล่น พี่น่ารักดีนะคะ"

"ขอบคุณมากครับ"

"เอ้้ นี่มาเดทกันหรือเปล่าค่ะนี่"

"เปล่าหรอก"แพรวตอบ"ว่าแต่ฟ้าล่ะ มากับใคร"

"ฟ้ามากับแฟนค่ะ เดี๋ยวก็มาแล้ว พี่แพรวจะรอเจอก่อนมั้ยเผื่อจะได้ไปกินข้าวด้วยกัน รอมั้ยคะพี่พิช"

"ครับๆ"

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นโดยไม่ได้เงยหน้ามอง จนกระทั่งได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้น

"พี่แพรวคะ นี่บี้แฟนฟ้าเอง บี้นี่พี่แพรวรุ่นพี่เรา ส่วนพี่พิชนี่่ ไม่ต่องแนะนำแล้วมั้ง รู้จักกันดีอยู่แล้วนี่"ภาพฟ้าหัวเราะเชิงขบขัน แต่ผมกลับรู้สึกเสียใจ ผมบีบตัวเองเพื่อกลั้นน้ำตา พลันได้ยินเสียงกระซิบว่า

"โอเคมั้ยแก"

"ไม่"ผมกระซิบกลับ

หลังจากนั้นแพรวก็ขอแยกตัวออกจากสองคนนั้น แล้วพยายามไม่พูดอะไรที่คิดว่าจะซ้ำเติมผม 

"แกรู้หรือเปล่า"

"ถ้าแกหมายถึงเรื่องภาพฟ้า ฉันไม่รู้" แพรวมองหน้าผม แล้วพูดต่อ "ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จริงๆ"

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่าแกไม่ได้ตั้งใจ"

"ฉันห่วงแกจริงๆนะพิช"

"ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันดูแลตัวเองได้"

~ตืด ตืด~

เสียงโทรศัพท์ดัง แต่ไม่ใช่ของผม แพรวกดรับแล้วขอตัวกลับไปก่อน ผมเดินเหม่อไปเรื่อยๆจนไปชนกับใครบางคน

"ขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไรครับ อ้าว พิชใช่มั้ย"

Talk//มาต่อแล้วค่า บทนี้ไม่มีอะไรมากนะ แค่ให้ดิ่งเล็กๆน้อยๆ ไหนๆบี้ก็มีแฟนแล้ว บทหน้าพิชเราก็คงไม่น้อยหน้ามั้งนะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคะ แต่ถ้าให้ดีก็เมนท์จ่อด้วยนะ แล้วก็เปรยๆว่าคงอัพแลบสั้นๆแล้วก็นานๆอัพทปถึงอาทิตย์หน้าเลย แต่ถ้าทุกคนยังเมนท์ให้เราอยู่ก็คงจะตามมาพอสมควรนะคะ ใช้คำเดิมวาปริมาณและความเผ็ดอยู่ที่เมนท์ล้วนๆ แล้วกากทุกคนตามด้วยนะคะ หายไปแตาอย่าเลิกอ่านนะคะ จะพยายามมาอัพค่พ